-αν- Αρχική Σελίδα

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Mήπως σύντροφοι ήρθε η ώρα να υψώσουμε ψηλά τις μαυροκόκκινες..(;)

Tώρα που το αντιεξουσιαστικό/αντιφασιστικό κίνημα "κυκλώνεται" από παντού και δέχεται τα πυρά μπάτσων,κυβερνόντων και ρουφιάνων συνεργατών (Μ.Μ.Ε.), τώρα που καθημερινά όλοι-ες μας δεχόμαστε τη βία με όλα τα μέσα και από όλα τα κρατικά τσιράκια..από τον μπάτσο και τον ασφαλίτη της γειτονιάς μας και τους ελεγκτές που δολοφονούν πιτσιρικάδες χωρίς εισητήριο μέχρι τα αφεντικά και τους νεοναζί λακκέδες τους.
Τώρα που τα συντρόφια μας είναι στα κελιά και καταφεύγουν σε έσχατες λύσεις όπως η απεργία πείνας είτε για να διεκδικήσουν την άμεση απελευθέρωση τους είτε για να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που ποδοπατείται στα κάτεργα των ελληνικών φυλακών.
Τώρα που το κράτος έκτακτης ανάγκης κατασκευάζει ψεύτικα κατηγορητήρια και καλοστημένες σκευωρίες και στέλνει αθώους αγωνιστές στη φυλακή.Τώρα που οι μαθητές δείχνουν το δρόμο που στη πορεία της 6/12 οργανωμένα και περιφρουρημένα και παρά τη μπατσοκρατία,και τα κορδόνια (αριστερά-δεξιά) έκαναν πορεία με συνθήματα και υψωμένες γροθιές και απάντησαν δυναμικά στις επιθέσεις των χοίρων με χημικά και συλλήψεις.
Τώρα που οι φασίστες σηκώνουν κεφάλι,πρέπει να τους το κόψουμε.Τώρα που τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ συνεχίζουν να θρέφουν τη "θεωρία των δύο άκρων" και το παίζουν δήθεν "αντίφα" κρυμμένοι πίσω από τις πλάτες του μπαμπά δένδια και των "δραστικών αντιφασιστικών αποφάσεων της κυβέρνησης",κατακρίνοντας όμως το λαΪκές αντιφασιστικές δράσεις που έγιναν τους προηγούμενους μήνες κ΄ συνεχίζουν να γίνονται,παρομοιάζοντας τες με τη μαφιόζικη εκτέλεση των 2 νεοναζί πρίν ένα μήνα.
Τώρα που αρκετός κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά ν'αντιλαμβάνεται ότι είναι εφικτός ένας άλλος κόσμος ..που μπορεί να χτιστεί μέσα από τα συντρίμια της κάθε εξουσίας,με κοινό-ταξικό αγώνα ντόπιων και μεταναστών,με αλληλεγγύη,με δράση σε κάθε γειτονιά,βάζοντας τέλος στην απάθεια κ' την απαισιοδοξία που τρώει τον κόσμο το τελευταίο καιρό.
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σ'αυτούς που λένε πως τα πράγματα "θα φτιάξουν" με εκλογές,με 24ωρες απεργίες-κηδείες μιά φορά στους 3 μήνες.
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σ'αυτούς που λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έσπευσαν σα κοράκια (αυτό είναι άλλωστε και το επάγγελμα τους) να τον βγάλουν μέλος της αντ.αρ.συ.α,του κκε και ότι άλλο θέλετε..αυτό ακριβώς που έκαναν και πριν πέντε χρόνια λίγα 24ωρα μετά την εκτέλεση Γρηγορόπουλου που αμέσως τον βάφτισαν αναρχικό,χούλιγκαν που συμμετείχε σε επεισόδια ή τον 19χρονο που δολοφονήθηκε από ελγκτή κ΄ οδηγό πριν 4 μήνες και την επόμενη ημέρα του κόλλησαν την ταμπέλα "τζαμπατζής"..είναι αυτά τα κοράκια που στις μεγάλες διδηλώσεις των περασμένων ετών που ο κόσμος κατέκλυζε τους δρόμους και ξεπερνούσε τις 100.000 αυτοί μιλούσαν για 25-30.000 άτομα,είναι αυτοί που ενώ κάνουν επιτόπιο ρεπορτάζ από το δρόμο παραπληροφορούν,λέγοντας ότι 150-200 κουκουλοφόροι πετούν μολότοφ στα ΜΑΤ και διαλύουν τις συγκεντρώσεις,αγνοώντας (σκόπιμα βέβαια) το γεγονός ότι οι "ειρηνικοί" διαδηλωτές χειροκροτούν τους κακούς κουκουλοφόρους και βρίζουν ή φτύνουν τα ένστολα γουρούνια.
Απένατι σ'αυτούς και για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να υψώσουμε τη σημαία της αναρχίας...το μαυροκόκκινο λάβαρο...
Με τις σκέψεις μας και την αλληλεγγύη μας στους διωκομένους μας συντρόφους: Α.Δ.ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ, Δ.ΠΟΛΙΤΗ, Γ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Ν.ΡΩΜΑΝΟ, Θ.ΣΙΨΑ, Τ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ, Σ.ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ, Ρ.ΣΥΡΙΑΝΟ, Κ.ΓΟΥΡΝΑ, Σ.ΞΗΡΟ, Μ.ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ,Μ.ΡΑΔΑΜΑΝΟΓΛΟΥ κ.α.
επίσης
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ κ' ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΝ Μ.ΖΕΡΒΑ και ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΡΕΙΩΝ 6/12 ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΑΧΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΟ Α.Τ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ.
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ'ολα τα κελιά...

Μια παρέα νεαρών αναρχικών/αντιεξουσιαστών που κυκλοφορεί  στις  γειτονιές της Αθήνας...


Αναδημοσίευση από : Athens Indymedia

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου

Ανήμερα της επετείου, των 5 χρόνων απ΄την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η "Εφημερίδα των Συντακτών" δημοσίευσε συνέντευξη απ΄τον σ. Δημήτρη Κουφοντίνα. 
Μ΄όλες τις διαφωνίες, ιδεολογικές ή πρακτικής, που μπορεί να έχει κάποιος , μαζί του, η καθαρότητα του λόγου του και η συνέπειά του δεν μπορεί παρά ν΄ αποτελεί σημείο αναφοράς.

Αντιγράφω  απ την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Η Εφημερίδα των Συντακτών  την συνέντευξη...

Καταδικασμένος πολλές φορές σε ισόβια, έντεκα χρόνια στην ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δηλώνει: «Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου». Αν και δικαιούται εδώ και τέσσερα χρόνια ολιγοήμερη άδεια εξόδου, δεν του τη δίνουν. Το γεγονός που τον σημάδεψε ανεξίτηλα ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Αν ξεκινούσε σήμερα τη διαδρομή του «θα εντασσόμουν ολόψυχα στο μέτωπο πολύμορφης δράσης. Κάτι θα έβρισκα να κάνω». Για τον Δ. Κουφοντίνα οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, «όμως ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια από τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού». Υποστηρίζει ότι για να ξεσηκωθεί ο λαός πρέπει «να ξεπεράσει τις πολλαπλά βολεμένες και τακτοποιημένες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και καθωσπρέπει αλλαγών, να μην περιμένει καμία λύση απ” τους επίσημους θεσμούς».

Σήμερα και πάλι είναι ο καιρός «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στους Κατερίνα Κατή – Τάσο Παππά

• Οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις είναι συνέχεια του ένοπλου αντάρτικου των δεκαετιών του 1970 και του 1980 ή συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση;

Συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, επειδή η εποχή είναι διαφορετική, και σε κάθε εποχή οποιαδήποτε πάλη (και η ένοπλη) παίρνει τις δικές της ιδιαίτερες μορφές κάθε φορά. Είναι διαφορετικά τα βιώματα, διαφορετικές οι κινηματικές εμπειρίες των μελών των σημερινών ένοπλων ομάδων.

Ομως, ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια απ” τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού. Είναι μία απ” τις εκφράσεις του διαρκούς εξεγερτικού ρεύματος που διατρέχει την ιστορία αυτού του τόπου. Εγώ βλέπω τους σημερινούς νέους να αναφέρονται στους Κλέφτες, στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στους αντιχουντικούς αγωνιστές, στους ένοπλους του μεταπολιτευτικού αντάρτικου πόλης. Τους βλέπω να συγκινούνται με τα παλιά τραγούδια: «Με χίλια ονόματα μια χάρη…».

• Πολλοί μιλούν για μια ελληνική ιδιαιτερότητα, εννοώντας ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου υπάρχουν ομάδες που χρησιμοποιούν βία για να ανατρέψουν το σύστημα. Πώς το εξηγείτε;

Υπάρχει πράγματι μια «ελληνική ιδιαιτερότητα». Ο ελληνικός λαός γνώρισε δικτατορίες και πραξικοπήματα όταν στην Ευρώπη υπήρχε κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Ο λαός πάλευε μια ληστρική, παρασιτική και εξαρτημένη άρχουσα τάξη όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί μεταλλάσσονταν, καθώς έπαιρναν ένα κομμάτι απ” τη λεία των δικών τους αποικιοκρατικών αρχουσών τάξεων.

Η μεγάλη όμως «ελληνική ιδιαιτερότητα» συνίσταται στην αντίσταση του λαού στα χρόνια 1941-1949, όταν τα έβαλε με τέσσερις υπερδυνάμεις, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Αυτή είναι μια ιδιαιτερότητα, μια μοναδικότητα σε όλο τον κόσμο, και αυτό το ιδιαίτερο παράδειγμα αγώνα είναι μια πηγή που αρδεύει και τις ένοπλες οργανώσεις από τότε μέχρι τώρα. Και μπορεί οι νέοι σήμερα να μην έχουν βιωματικό δεσμό με τις παραδόσεις του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, μόλα τούτα όμως ο αντίλαλος αυτών των παραδόσεων διαπερνά τη συνείδηση, αιχμαλωτίζει τη σκέψη.

• Παρά το γεγονός ότι πουθενά στον κόσμο και ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία δεν έχει ευδοκιμήσει το αντάρτικο πόλης, αυτό εξακολουθεί να προσελκύει, αναλόγως της συγκυρίας, ανθρώπους που είτε συμμετέχουν ενεργά είτε συμφωνούν με τις επιλογές του. Πού οφείλεται αυτή η γοητεία που ασκεί σε ομάδες νέων;

Εσείς όταν λέτε αντάρτικο πόλης σκέφτεστε κυρίως τα μητροπολιτικά, ευρωπαϊκά αντάρτικα. Εγώ σκέφτομαι πιο πολύ τα λατινοαμερικάνικα. Ακόμη, σκέφτομαι το αντάρτικο πόλης ως τμήμα της ευρύτερης επαναστατικής διαδικασίας. Παντού στον κόσμο, σε όλες τις επαναστάσεις υπήρχαν μορφές αντάρτικου πόλης. Από τους μπολσεβίκους (παρτιζάνικη δράση την ονόμαζε ο Λένιν) μέχρι την κινεζική, τη βιετναμική, την κουβανική, παντού. Ακόμη και στην ελληνική του ’41-’49, με την ΟΠΛΑ που είχε υπεύθυνο τον Νίκο Πλουμπίδη, με τη Στενή Αυτοάμυνα στη Θεσσαλονίκη και τόσα άλλα.

Τώρα, για την όμορφη λέξη «γοητεία» που χρησιμοποιήσατε, θα σας απαντήσω με την ποίηση του Σίλερ: «Για κάτι το καλύτερο είμαστε πλασμένοι. Τέτοια φωνή στα στήθη μας ακούγεται βαθιά». Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που γοητεύονται απ” την άγια ιδέα της απελευθέρωσης του ανθρώπου, πάντα θα υπάρχουν νέοι με ξύπνια τη φωνή της συνείδησής τους, έτοιμοι να προβούν στην υπέρτατη θυσία. Κι αν γοητεύονται απ” τη δυναμική δράση είναι γιατί, δυστυχώς, η Ιστορία δεν έχει ανακαλύψει άλλο δρόμο για τις μεγάλες αλλαγές, για την έφοδο στον ουρανό.

• Η συγκυρία είναι δραματική. Κατακτήσεις χρόνων υπονομεύονται, η ανεργία χτυπά κόκκινο, το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, ωστόσο οι πολίτες δεν εξεγείρονται. Γιατί;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Είναι η προδοσία από τις ηγεσίες των κοινωνικών απελευθερωτικών κινημάτων. Είναι η αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, είναι η αλλοτρίωση απ” τις αγωνιστικές παραδόσεις. Είναι και η σημαντική άνοδος του βιοτικού επιπέδου τις τελευταίες δεκαετίες και οι παρενέργειές της σε όρους συλλογικής συγκρουσιακής δράσης.

Λέτε ότι εξέγερση δεν γίνεται, αλλά ένα είδος «εξέγερσης» έγινε! Δεν ήταν εξεγερτικό ξέσπασμα αυτά που έγιναν ολόκληρο το 2011 μέχρι τις αρχές του 2012; Συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, 12 γενικές απεργίες, άγριο κυνηγητό των πολιτικών, είχε τότε προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ομως προδόθηκε από τις πολλαπλά βολεμένες και «τακτοποιημένες» πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που, αντί να οδηγήσουν τον κόσμο να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα μπρος, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκτονώσουν τη δίκαιη λαϊκή οργή, να τσακίσουν τον ψυχισμό των αγωνιζόμενων ανθρώπων, να καναλιζάρουν την αγανάχτηση στα ήρεμα νερά της εκπροσώπησης και της ανάθεσης. Παραδίνοντας τον κόσμο, γυμνό και απροετοίμαστο, βορά στην κτηνώδη βία της εξουσίας.

Για να γίνει η μεγάλη ελπιδοφόρα και σωτήρια εξέγερση θα πρέπει ο κόσμος να ξεπεράσει αυτές τις ηγεσίες. Να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, που επανανομιμοποιούν το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό. Να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και «καθωσπρέπει» αλλαγών, να μην περιμένει καμιά λύση απ” τους επίσημους θεσμούς.

Χρειάζονται να γίνουν οι άπειρες ατομικές υπερβάσεις, από κάθε νέο, από κάθε εργαζόμενο. Οι πολλές μικρές τοπικές εξεγέρσεις που θα μας ξαναμάθουν πώς να παλεύουμε, πώς να πολεμάμε τους ισχυρούς που είναι ανίσχυροι μπροστά στο πλήθος μας και το δίκιο μας.

Χρειάζεται ακόμα να βγει μια πραγματικά επαναστατική πολιτική δύναμη, μέσα απ” τα σπλάχνα του λαού, που θα εμπνεύσει και θα πείσει, που θα συντονίσει τη διάχυτη δράση, θα κατευθύνει τον διάπυρο ατμό της οργής έτσι που να κινήσει την ατμομηχανή της Ιστορίας.

• Η Χρυσή Αυγή πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Εσείς τι νομίζετε;

Από εδώ που βρίσκομαι δεν έχω αντιληφθεί ότι η άκρα Αριστερά λέει πως βρισκόμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου. Αντίθετα, άκουσα κυβερνητικό βουλευτή να δηλώνει κυνικά ότι η Χρυσή Αυγή έκανε τη «βρόμικη δουλειά», οργάνωνε έναν εμφύλιο πόλεμο για λογαριασμό της εξουσίας, με τις πλάτες του κράτους. Οσο για αυτά που λέει ότι πιστεύει η Χρυσή Αυγή; Εγώ ξέρω ότι πιστεύει στον Χίτλερ, στον ναζισμό, στα κρεματόρια του Αουσβιτς, σε όλα εκείνα τα αποτρόπαια, φρικιαστικά εγκλήματα που αδυνατεί να συλλάβει και η πιο διεστραμμένη φαντασία. Στον νου μου έρχονται τα λόγια του Γκράμσι, πως όταν πεθαίνει το παλιό και δεν έχει γεννηθεί ακόμη το καινούργιο, τότε είναι η εποχή των τεράτων.

• Μιλάτε για νέα γερμανική κατοχή. Μήπως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πρέπει να μιλάμε για επέλαση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου;

Αν είναι αναλυτικό λάθος να μιλάμε για Γερμανία και όχι για Χρήμα, άλλο τόσο πολιτικό λάθος είναι να μιλάμε σήμερα για Χρήμα και όχι για το γερμανικό κεφάλαιο. Πράγματι, το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο είναι ο δεσπότης των λαών, εξαπολύει τον ληστρικό ταξικό πόλεμο κατά της εργασίας, όπως ομολόγησε κυνικά ένας απ” τους ισχυρότερους εκπροσώπους του, ο Μπάφετ. Και αυτό σήμερα βρίσκεται σε μια πρωτοφανή φάση ενοποίησης, συνύφανσης, αλληλεξάρτησης.

Ωστόσο, το κεφάλαιο, ιδιαίτερα μέσα στις σημερινές συνθήκες κρίσης, διατηρεί και αυξάνει τα εθνικά του χαρακτηριστικά. Ετσι, στην Ευρώπη κουμάντο κάνει το γερμανικό κεφάλαιο. Βλέπει την Ευρώπη ως ζωτικό χώρο του Δ” Ράιχ. Διεξάγει τον ταξικό πόλεμο απέναντι στον ίδιο τον γερμανικό λαό, αλλά εξαπολύει τη ρατσιστική ληστρική του επέλαση εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου με τον κλασικό γερμανικό τρόπο. Τον τρόπο όλων των γερμανικών Ράιχ που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, σ” αυτή τη διαρκή γερμανική αφήγηση της ανθρώπινης καταστροφής. Αλλωστε και η ορολογία που χρησιμοποιούν σήμερα, η «Τελική Λύση» (Endlösung) παραπέμπει στο ναζιστικό σχέδιο ολοκαυτώματος των λαών.

Ετσι, θα πρέπει να μιλάμε για νέα γερμανική κατοχή. Δίχως ξένα στρατεύματα αλλά με τα πανίσχυρα οικονομικά όπλα που φέρνουν την ίδια ισοπέδωση του λαού και της χώρας, την ίδια καταστροφή που συγκρίνεται με αυτήν της κατοχής του ’41-’44. Τη βρόμικη δουλειά αναλαμβάνουν οι νέοι Κουίσλινγκ, τα «ιδιοτελή καθάρματα» όπως έγραφε ο Δ. Γληνός στο τραγικά επίκαιρο βιβλίο του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Το πολιτικό προσωπικό όμως, αυτά τα θλιβερά εθελόδουλα υποπόδια των ισχυρών, παραμένει υπηρέτης δύο αφεντάδων. Στην Ελλάδα παραδοσιακό αφεντικό είναι οι ΗΠΑ. Που ελέγχουν γεωπολιτικά τη χώρα, προωθούν τους σχεδιασμούς τους για τον άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα, για τη λύση τύπου Ανάν στην Κύπρο, που θα είναι καταστροφικοί για τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα, μέσα απ” το ΔΝΤ και τους ποικίλους μηχανισμούς τους προωθούν την οικονομική εξάρτηση της χώρας, σ” αυτή τη συνεργασία-ανταγωνισμό με το γερμανικό κεφάλαιο. Ετσι, οποιαδήποτε πολιτική πρόταση δεν ξεκινά από την ανάγκη να αποτιναχτεί και η αμερικανική εξάρτηση, είναι ανιστόρητη και θα αποβεί ολέθρια.

• Μπορεί να υπάρξει έξοδος από τη σημερινή τραγική κατάσταση; Τι μπορεί να γίνει;

Χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσουμε το ζοφερό μέλλον που μας προετοιμάζουν, να καταλάβουμε ότι αυτή η τραγωδία δεν θα έχει τέλος άλλο απ” το ίδιο μας το τέλος ως χώρας και ως λαού. Κανένας νόμος και κανένα Σύνταγμα δεν ισχύει πλέον, μια και αυτά αποκρυστάλλωναν τα δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με τη δυναμική ενός λαού που πάλευε και μάτωνε.

Ζούμε πλέον το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Αποτελούμε το δοκιμαστικό πεδίο βολής των νέων οικονομικών όπλων, το πειραματόζωο στο εργαστήρι της Νέας Τάξης, της κολοσσιαίας αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού με όρους «πρωταρχικής συσσώρευσης». Με όρους Μεσαίωνα. Μας ετοιμάζουν, με την ενθουσιώδη συνενοχή της ελληνικής άρχουσας τάξης, ένα καθεστώς διαρκούς Ειδικής Οικονομικής Ζώνης με εξαθλιωμένους εργαζόμενους, σε μια χώρα λεηλατημένη από κάθε δημόσιο πλούτο, σε μια χώρα εδαφικά ακρωτηριασμένη. Με τη μελετημένη τακτική του «σαλαμιού» που κόβει φέτα φέτα -και όπου οι αντιδράσεις είναι εντονότερες απλώς οι «φετούλες» γίνονται απλώς λεπτότερες- όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Με τη συστηματική καταστροφή της παραγωγικής δομής. Με τη μαζική απαλλοτρίωση κάθε περιουσιακού στοιχείου, της ίδιας μας της στέγης, που θα πρόσφερε κάποια εξασφάλιση και ατομική ανεξαρτησία, ώστε να γίνουμε έρμαια στα χέρια των ισχυρών.

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανέναν σωτήρα, ντόπιο ή ξένο. Το παλιό αίτημα να γίνει επιτέλους ο λαός νοικοκύρης στο σπίτι του μπαίνει πιο ζωτικά, πιο επιτακτικά από ποτέ. Σήμερα που μας μετατρέπουν σε νοικάρη στο ίδιο μας το σπίτι, στην ίδια μας τη χώρα.

• Αυτό το αίτημα πώς μπορεί να υλοποιηθεί;

Μόνο από ένα ευρύ μέτωπο λαϊκής σωτηρίας, ένα ισχυρό παλλαϊκό μέτωπο, ανεξάρτητα από διαφορές. Τη νέα κατοχή, όπως και την παλιά, μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο ο ενωμένος και οργανωμένος λαός. Οργανωμένος σε ένα μέτωπο πολύμορφης δράσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Που θα συναρθρώνει αρχικά τις επιμέρους αντιστάσεις και τις τοπικές εξεγέρσεις, θα ενοποιεί και θα διευρύνει τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης και ανάσας. Θα συγκεντρώνει και θα οργανώνει τη λαϊκή οργή, με ένα συγκροτημένο, πειστικό μεταβατικό πρόγραμμα που θα εμπνέεται απ” το όραμα μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Αμεσα χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η απειλή της μαζικής λιμοκτονίας. Στη συνέχεια προέχει η αναδιάρθρωση της πρωτογενούς παραγωγής και συνολικά της παραγωγικής δομής στην κατεύθυνση της οικονομικής αυτοδυναμίας.

Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να μην ξεκινά από τη στάση πληρωμών του απεχθούς χρέους, μια και αυτό που προέχει είναι η επιβίωση και η αξιοπρεπής διαβίωση των ανθρώπων. Δεν μπορεί ακόμα να μην περιλαμβάνει δημόσιο έλεγχο των τιμών, της κίνησης κεφαλαίων, τον έλεγχο του τραπεζικού και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Αυτός ο έλεγχος πάνω στα μέσα παραγωγής, πάνω στη λήψη των αποφάσεων γύρω από τι, πώς και από ποιον θα παραχθεί το κοινωνικό προϊόν δεν μπορεί παρά να γίνει με ρήξη του υπάρχοντος συστήματος. Δεν μπορεί να γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορεί να γίνει δίχως ένα είδος εθνικού νομίσματος. Δεν μπορεί να γίνει δίχως έναν ριζικό γεωπολιτικό ανασχεδιασμό. Το ξεπέρασμα της σημερινής βαθιάς κρίσης προϋποθέτει και απαιτεί βαθιές αλλαγές.

• Αν ξεκινούσατε σήμερα την πολιτική σας διαδρομή, θα ακολουθούσατε την ίδια πορεία;

Αν ξεκινούσα σήμερα την πολιτική μου διαδρομή, θα εντασσόμουν ολόψυχα σ” αυτό το μέτωπο πολύμορφης δράσης που περιέγραψα προηγουμένως. Κάτι θα έβρισκα να κάνω στα πλαίσιά του. “Η θα πάλευα με όλες μου τις δυνάμεις για τη δημιουργία του και την αταλάντευτη συγκρουσιακή του κατεύθυνση ρήξης.

Ομως ξεκίνησα πολλά χρόνια πριν, απ” την πολιτική γέννησή μου στην εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 που σημάδεψε ανεξίτηλα όλη μου την πορεία. Ολη μου η πολιτική διαδρομή καθορίστηκε απ” το όνειρο της κοινωνικής χειραφέτησης που ενέπνευσε τόσες γενιές αγωνιστών, με κορύφωμα την απαράμιλλη γενιά του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.

Οι επιλογές μου είχαν πάντα τον ίδιο ανατρεπτικό ορίζοντα και καθορίζονταν από τις κάθε φορά πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, την εκάστοτε συγκυρία, και από τις ιστορικές αναγκαιότητες. Και για να απαντήσω σ” αυτό που υποδηλώνει η ερώτησή σας, θα προσθέσω ότι ο αναστοχασμός αυτών των επιλογών δεν σημαίνει απόρριψη ή άρνησή τους. Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου. Η κριτική τους θεώρηση -άμεση, αναγκαία και επείγουσα- είναι μια άλλη συζήτηση, την οποία πιστεύω ότι σύντομα θα μπορέσουμε να διεξαγάγουμε.

Μια και μιλάμε όμως για πολιτικές διαδρομές, θα ήθελα από αυτό το βήμα να κάνω ένα κάλεσμα.

Πρώτα προς τους πολιτικούς κρατούμενους. Που βρέθηκαν στη φυλακή για τη λαϊκή υπόθεση και γ” αυτό έχουν την ηθική αρμοδιότητα να μιλήσουν στην κοινωνία, στον πραγματικό αποδέκτη του λόγου τους, ξεπερνώντας τις εσωστρέφειες. Υστερα στους παλιούς φίλους και συντρόφους όλης της προσωπικής μου πολιτικής διαδρομής απ” το 1974. Μη λησμονάτε. Μη λησμονάτε αυτά για τα οποία παλέψαμε. Συστρατευτείτε στον καινούργιο αγώνα, τον μεγάλο.

Σε όλους τους αριστερούς που έχουμε το ίδιο όραμα. Τι καρτεράμε; Θα στεκόμαστε να βλέπουμε τη χώρα να ισοπεδώνεται, τον λαό να λιμοκτονεί, τα όνειρα των νέων να δολοφονούνται, επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι να τους υπερασπιστούμε; Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε δίπλα τους, επειδή δεν έχουμε ακόμα οργανωθεί αρκετά; Τους λέμε να περιμένουν, να περιμένουν μέχρι πότε; Τώρα είναι που πρέπει ν” αρχίσουν οι μεγάλοι, οι αποφασιστικοί αγώνες, για να τα χτίσουμε όλα απ” την αρχή, να ανατρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει, να απαλλαγούμε απ” την τραγωδία. Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό. Να διαφυλάξουμε τις μνήμες μας, την ιστορία μας, να σώσουμε τις ζωές, την αξιοπρέπεια. Να βάλουμε τέλος στον ζόφο, να δώσουμε καινούργια πνοή στην ελπίδα, να δώσουμε καινούργιο όνομα στο όνειρο.

• Τώρα, έπειτα από δέκα χρόνια απ” την απολογία σας στο δικαστήριο, θα κλείνατε με το ίδιο ποίημα του Παλαμά, «Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις…»;

Σήμερα, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Να θυμηθούμε λίγες λέξεις του: «Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι κι όσα πουλιά μισέψουμε σκιασμένα…». Σήμερα και πάλι είναι ο καιρός «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα».


Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ…

Πέντε χρόνια μετά την δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή και το ξέσπασμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 μοιάζει τόσο μακρινό. Λες και πέρασαν τα διπλά ή τα τριπλά χρόνια από μια εξέγερση που συζητήθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια δολοφονία, μια σπίθα και μια πυρκαγιά που σάρωσε την χώρα απ’ άκρη σε άκρη. Ολοκαύτωμα η λεωφόρος Αλεξάνδρας την επομένη της δολοφονίας, δύο ημέρες αργότερα φλέγεται στην κυριολεξία το λεγόμενο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, άγριες συγκρούσεις ξεσπούν συνεχώς  έξω από τα κατειλημμένα πανεπιστήμια, ενώ δεν αργούν οι μαθητές να μπουν και εκείνοι στο «προσκήνιο», που μοιάζει πλέον εκτός ελέγχου για το κράτος και τους μηχανισμούς του.
Κανένα κρατικό κτίριο δεν έμοιαζε απρόσβλητο, ούτε καν το κοινοβούλιο, κανένα αστυνομικό τμήμα δεν ήταν απλησίαστο, και κάθε δρόμος μεταβαλλόταν ανά πάσα στιγμή σε πεδίο σύγκρουσης. (Στην Γαλλία αλληλέγγυοι μαθητές ξεκινούν με ειρηνικές πορείες και καταλήγουν και εκείνοι να πετούν πέτρες στους αστυνομικούς αναγκάζοντας το γαλλικό υπουργείο παιδείας να πάρει πίσω άρον-άρον τις μεταρρυθμίσεις που είχε εξαγγείλει.)
Εδώ, η εξέγερση είχε φουντώσει για τα καλά.
Δεν ήταν, βέβαια, λίγοι εκείνοι που καμώθηκαν ότι καταλαβαίνουν τα παιδιά που εξεγέρθηκαν, παρ’ ότι δεν είχαν συλλογικά αιτήματα, τα παιδιά που έκαψαν την πόλη και μετά συστήθηκαν λέγοντας ότι «έρχονται από το μέλλον», έχοντας μια όψιμη βεβαιότητα ότι το μέλλον τους έχει ήδη άγρια λεηλατηθεί. Αριστεροί κομματάρχες, και λοιποί συγγενείς όταν δεν μιλούσαν για «ύποπτα αναρχικά στοιχεία» και προβοκάτορες, εμφανίζονταν έτοιμοι να «περιθάλψουν» με την κατανόηση τους την «καταδικασμένη γενιά», όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να την εκπροσωπήσουν. Μόνο που θα ήταν πιο φρόνιμο να περιμένουν λίγο ακόμη για να αποφασίσει αυτή η ίδια η «γενιά» αν είναι καταδικασμένη ή όχι να εκπροσωπηθεί απ’ αυτούς. Έχουν δίκιο τα παιδιά έψελναν μονότονα, –γιατί μόνο στους νέους παραχωρούν το δικαίωμα να εξεγείρονται έστω για λίγο– αφού δεν υπάρχει πια χώρος για ελπιδοφόρα συνθήματα και αισιόδοξες λύσεις.
«Φωνάξαμε συνθήματα διεκδίκησης», είπαν μετά το τέλος της εξέγερσης ορισμένοι, «για καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερες συνθήκες εργασίας, για το ασφαλιστικό, για τις συντάξεις που δεν θα πάρουμε ποτέ» και στο τέλος αναρωτήθηκαν, «αν δεν έχει το λόγο η νεολαία πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα τότε ποιος την έχει;»…  Οι αυταπάτες, όμως, φαίνεται ότι στέρεψαν. Οριστικά. Η πολιτική και οι πολιτικοί δεν μπορούν πια να πουλήσουν οράματα, υποσχέσεις σε κάποιους για ένα βόλεμα και σε άλλους για λίγα ψίχουλα.
Και οι εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης; «Τον Δεκέμβρη γελοιοποιηθήκαμε. Ο υπουργός ζητούσε να τηρήσουμε παθητική στάση. Αποτέλεσμα; Από τη μια να έχουμε να δούμε τα σπίτια μας μια εβδομάδα και από την άλλη να μας φτύνουν στο δρόμο ακόμα και οι γριές. Να βάζουν δίπλα στα πρόσωπά μας γουρουνοκεφαλές και να φωτογραφίζονται. Οι ίδιοι οι πολιτικοί μάς έκαναν σάκο του μποξ για να ξεσπάσει ο λαός», μονολογούσε γεμάτος παράπονο έναν χρόνο μετά γνωστός συνδικαλιστής ανθυπαστυνόμος των ΜΑΤ.
Μόνο που γρήγορα το «φρόνιμο» κράτος σκλήρυνε την στάση του όσο η εξέγερση δεν έλεγε να «σβήσει» και οι ωμές απειλές ακόμα και για επέμβαση του στρατού ήρθαν να πάρουν την θέση της «παθητικής» αναμονής.
Και τελικά, θα ρωτήσει κάποιος, σε ποιον ανήκει αυτή τη εξέγερση, στους μαθητές, στους γόνους της μεσαίας τάξης που ένιωθαν ανία, ή στους γαβριάδες, στους αναρχικούς, στους εξαθλιωμένους μετανάστες και στις συμμορίες που λεηλατούσαν, ή στους εργατιστές και στους κάθε λογής κινηματίες; Και τι έμεινε «πίσω» από αυτό το φλεγόμενο κομήτη, που έλαμψε εκείνον τον Δεκέμβρη για να σβήσει μετά το καταστροφικό του πέρασμα; Η λαίλαπα της «κρίσης», η μαυρίλα που κυριαρχεί παντού και η διάχυτη απογοήτευση;
Όποιος θέλει έτοιμες απαντήσεις, δεν θα τις βρει σ’ αυτές τις λίγες αράδες. Δεν είμαστε ειδικοί, ούτε θέλουμε να καμωθούμε κάτι τέτοιο. Όποιος θεωρεί ότι άφησε πίσω σε εκείνον τον Δεκέμβρη κάποια κομμάτια της δράσης του, της ζωής του, κάποιες ελπίδες ή αδιέξοδα ας ψάξει να αναζητήσει τις απαντήσεις. Είναι δύσκολο να το καταφέρει μόνος του. Το να μοιράζεσαι είναι ένας δρόμος, αλλά όχι καταφύγιο. Το μίσος και η οργή δεν εξυψώνουν όσο και αν τρομάζουν πρόσκαιρα τους δυνάστες μας, που θέλουν έτσι κι αλλιώς να τελειώνουν με τις «δυσάρεστες» εξεγέρσεις. Και το όραμα μας; Δεν θέλουμε βέβαια να γίνουμε πιο σκληροί, παρ’ ότι δεν έχουμε αυταπάτες. Δεν είναι το μίσος που μας κατακλύζει αλλά η αγάπη για την ελευθερία, για την οποία είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε ξανά και ξανά. Κανενός είδους εξουσία δεν μας ταιριάζει. Μας γοητεύει η ανθρώπινη ανυποταξία, μας έλκουν συμπεριφορές με ήθος και ανιδιοτέλεια, οι αγωνιστές και όχι οι παρτάκηδες, τα ελεύθερα πνεύματα και όχι τα δουλάκια σε κάθε είδους εξάρτηση και νάρκωση.
Επειδή είμαστε πεπεισμένοι:
Η τελευταία εξέγερση δεν ξέσπασε ακόμη, ίσως είναι εκείνη που δεν θα μας αφήνει στο τέλος την πικρή γεύση ενός αδιέξοδου, αλλά θα μας πλημμυρίσει ελπίδες, όχι σαν εκείνες που μοιάζουν με τους παντοτινά ανεκπλήρωτους πόθους, αλλά σαν αυτές που σε κάνουν να πεις «ζούμε κάτι μεγάλο που δεν θα τελειώσει ποτέ».
Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου
Συσπείρωση Αναρχικών
Αναδημοσίευση από : Anarchy press:

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

6 Δεκέμβρη 2008 - εν ψυχρώ δολοφονία του 15 χρόνου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Ο δολοφόνος μπάτσος, Κορκονέας
Εξάρχεια 21:00. Συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου ο πραιτωριανός φρουρός, Επαμεινώνδας Κορκονέας, σε επίδειξη μαγκιάς βγάζει το υπηρεσιακό του περίστροφο και δολοφονεί τον 15χρόνο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, που βρίσκοταν εκεί για να γιορτάσει την ονομαστική εορτή φίλου του. Η σφαίρα, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, διαπέρασε την καρδιά και καρφώθηκε στον 10ο θωρακικό σπόνδυλο.
Στις μέρες που ακολούθησαν, τόσο στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο, σε πολλές ευρωπαικές πόλεις, στην Κωνσταντινούπολη και στη Νέα Υόρκη γίνονται δυναμικές διαδηλώσεις με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού.

Ο Ελλαδικός χώρος γίνεται ένα απέραντο θέατρο συγκρούσεων και το κράτος με τις δυνάμεις καταστολής σε συνεργασία με ακροδεξιές, "εξωθεσμικές" δυνάμεις προκαλούν με την βιαιότητα που αντιμετωπίζουν τους διαδηλωτές αλλά ακόμα και τους παρατηρητές των διαδηλώσεων.
Μπάτσοι προκαλούν λίγο μετά την κηδεία του δολοφονημένου
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Στις 9 Δεκέμβρη, ημέρα της κηδείας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στο νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου, οι μπάτσοι προκαλούσαν τον κόσμο και κυρίως τα παιδιά που είχαν συγκεντρωθεί για να τιμήσουν τον νεκρό, σημαδεύοντας με τα χέρια τους σε σχήμα πιστολιού τους διαδηλωτές, με βρισιές και με πυροβολισμούς στον αέρα.

Έχουν περάσει 5 χρόνια απ την δολοφονία του Αλέξη. Τόσο πρίν όσο και μετά, τον σκληρό, αναίτιο θάνατο του, η λίστα των νεκρών, διαρκώς γεμίζει με το αίμα ανθρώπων, δολοφονημένων όχι μόνο απ τους μπάτσους ή τους χρυσαλήτες συνεργάτες τους αλλά απ τις πολιτικές της αστικής δημοκρατίας που καθημερινά ρίχνει την μάσκα της και δείχνει το αληθινό της, ανάλγητο, κακομούτσουνο  πρόσωπο .
ανάρτηση στο fb ενός μπουμπουκιού, στελέχους της ΝΔ
άλλη, παλαιότερη, ανάρτηση του ίδιου μπουμπουκιού



                                  Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας!


αυτόπτης μάρτυρας διαψεύδει τους ισχυρισμούς των ειδικών φρουρών

Το τελευταίο αντίο στον Αλέξη

Συνέντευξη με τον Βαγγέλη Ζέρβα, αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του Αλέξη


Ζητάς πυροβολεί μπροστά στην κάμερα

Όμορφη Πόλη, Άσχημα Καίγεσαι 


Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη

Οργή

Ανατροπή θα υπάρξει όταν 
 πάψει η κάθε "επέτειος" να είναι απλώς, 5-6-7-10-100 χρόνια, απ΄την δολοφονία του Αλέξη, του Παύλου, του Κουμή, της Καννελοπούλου, του Καλτεζά, του Πρέκα, του Χριστόφορου, του Λάμπρου, αλλά γίνει η αρχή για συλλογικές, δυναμικές δράσεις ενάντια, πρώτα απ΄όλα στην μικροψυχία που ο καθένας από μας, ίσως έχει μέσα του, στην αυθεντία, που οι περισσότεροι θα θέλαμε ή νομίζουμε ότι έχουμε και σε ό,τι μας τρώει τα σωθικά, την ζωή και την λευτεριά μας. Το κράτος δολοφονεί. Ας είναι απόψε η αρχή.

Ο μεγάλος μου γιος φέτος, έχει την ηλικία που είχε ο Αλέξης όταν δολοφονήθηκε απ΄τον μπάτσο Κορκονέα. Εύχομαι  και στους δυο μου γιους και σε όλους μας, σύνεση, γνώση και το κεφάλι πάντα ψηλά. 


Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός