tag:blogger.com,1999:blog-4647889939864710682024-03-13T14:35:07.349+02:00Ελευθεριακή Γωνιά "Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε"
Νίκος ΚαζαντζάκηςUnknownnoreply@blogger.comBlogger280125tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-37287106582839739252022-03-01T01:40:00.003+02:002022-03-01T01:42:46.557+02:00Ανακοίνωση Αναρχικών οργανώσεων απο την Αυστραλία για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjejJo3uxBvCTi-jUsI1bDtQ9_VipXEmwfpWOlZFH-UHkg-WMGATFEZuhgf8F-1Hp1tdZMctp0HfJ9ca2_Z4EXxVwV2xzCZPog_9s6Qp44b9Wi-NZ74uMmqtt2E6dWGUe-6PiwAMnhI2W1AWnc0ZLXx_9BNtyo8Uw0ExyZV1jQevneN70Mqyhq6Dg=s770" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="320" data-original-height="432" data-original-width="770" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjejJo3uxBvCTi-jUsI1bDtQ9_VipXEmwfpWOlZFH-UHkg-WMGATFEZuhgf8F-1Hp1tdZMctp0HfJ9ca2_Z4EXxVwV2xzCZPog_9s6Qp44b9Wi-NZ74uMmqtt2E6dWGUe-6PiwAMnhI2W1AWnc0ZLXx_9BNtyo8Uw0ExyZV1jQevneN70Mqyhq6Dg=s320"/></a></div>
Η πρόσφατη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η προέκταση της ανθρώπινης καταστροφής που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια – προϊόν πολυετούς πολιτικής δικτατορίας, καπιταλιστικής τρομοκρατίας και γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Θα οδηγήσει αναμενόμενα στο θάνατο πολλών αμάχων και στον εκτοπισμό ακόμη περισσότερων.
Ο Πούτιν έχει ακολουθήσει αυτή την επεκτατική πορεία προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο οικονομικό μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση του, που περιλαμβάνει τη Ρωσία και τους στενούς της συμμάχους, όπως η Λευκορωσία και το Καζακστάν, έχει δημιουργηθεί ως έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας του, η οποία προτιμά να είναι ένα μεγάλο ψάρι σε μια μικρή λίμνη από το να διαπραγματεύεται με την ΕΕ ως τακτικός εταίρος.
Κατά μία έννοια, πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ δύο ειδών καπιταλιστικής οικονομίας: των πατερναλιστικών, ολιγαρχικών, συχνά κρατικοδίαιτων οικονομιών της Ρωσίας και των γειτόνων της και των σύγχρονων, αγοραίων, υπερ-ανταγωνιστικών οικονομιών των “προηγμένων” κρατών της ΕΕ. Η ενσωμάτωση των κρατών γύρω από τη Ρωσία απειλεί τη σημερινή ρωσική αστική τάξη, επειδή απειλεί την ίδια την ύπαρξή της.
Δεν πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι τόσο απλό όσο μια σύγκρουση μεταξύ του δυτικού φιλελευθερισμού και της ανατολικής δικτατορίας, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Η αντίθεσή μας στη ρωσική αστική τάξη δεν συνεπάγεται υποστήριξη της δυτικοευρωπαϊκής- όπως δείχνουν περιπτώσεις όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, χώρες μπορούν να εξελιχθούν “δημοκρατικά” προς τον αυταρχισμό υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η ανάπτυξη της “Ευρώπης-Φρούριο”, που εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την Αυστραλία και που κακοποιεί βάναυσα τους μετανάστες με αυξανόμενη βαρβαρότητα, δείχνει επίσης ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο αυταρχισμός δεν είναι αντίθετα, αλλά κοινοί εταίροι.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Δεν θα επηρεάσει μόνο την ΕΕ και τα κράτη της Ευρασίας, αλλά και τις ΗΠΑ, οι οποίες μέσω του ΝΑΤΟ λειτουργούν ως η κύρια στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Η Ουκρανία είναι επίσης σημαντικός εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων, με πολλές χώρες να εξαρτώνται από το σιτάρι που παράγει το εύφορο έδαφός της. Ο Λίβανος, για παράδειγμα, που ήδη βρίσκεται στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης, εισάγει το 50% του σιταριού του από την Ουκρανία. Η Λιβύη εισάγει το 43%. Σύμφωνα με την αξία, το 86% των εισαγωγών σιταριού της Αιγύπτου προέρχεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία. Οι αποσταθεροποιήσεις σε αυτή την αγορά θα προκαλέσουν αναμφίβολα το είδος των “εξεγέρσεων για το ψωμί” που έχουμε ξαναδεί σε πολλές από αυτές τις χώρες.
Παρά τις διαφορές τους, τόσο η δυτικοευρωπαϊκή όσο και η ρωσική αστική τάξη μοιράζονται ένα βασικό κοινό στοιχείο: την υπεράσπιση της ύπαρξής τους ενάντια στις δικές τους εργατικές τάξεις. Κατά συνέπεια, η κύρια απάντηση σε αυτή την πολεμοκαπηλεία δεν πρέπει να είναι ούτε η απολογία του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ούτε η υποστήριξη του ΝΑΤΟ, ούτε καν η “εθνική άμυνα” εντός της Ουκρανίας. Αντίθετα, κάνουμε προσπάθεια να φέρουμε κοντά τους εργαζόμενους πέρα από τα εθνικά σύνορα, υποστηρίζοντας όλες τις μορφές εξέγερσης που αμφισβητούν τα αντίστοιχα συστήματα: ανταρσίες, λιποταξίες, απεργίες, σαμποτάζ, διαδηλώσεις.
Για όσους από εμάς είμαστε στην Αυστραλία, έχουμε κάποια βασικά καθήκοντα:
Να πολεμήσουμε ενάντια στην πολεμοκαπηλεία της δικής μας πλευράς και ενάντια στις υποκριτικές καταδίκες της Ρωσίας από τους ίδιους πολιτικούς που οδήγησαν στις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν – ειδικότερα, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουμε ακόμα περισσότερα έθνη από το να επέμβουν, γεγονός που θα διακινδύνευε την πιθανότητα ο πόλεμος να εξελιχθεί σε μια μεγαλύτερη, ακόμα πιο καταστροφική παγκόσμια σύγκρουση.
Να προβούμε σε ουσιαστικές πράξεις αλληλεγγύης με τις εργατικές τάξεις της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που είναι τα κύρια θύματα του πολέμου, και με τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται εναντίον του και στις δύο χώρες,
Να διαδώσουμε πληροφορίες μεταξύ των εδώ εργαζομένων σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στη Ρωσία και την Ουκρανία και τους τρόπους με τους οποίους αντιστέκονται στην οικονομία του πολέμου και στους περιορισμούς των ελευθεριών που αναπόφευκτα απορρέουν από αυτήν,
Να υποστηρίξουμε την ελεύθερη, ασφαλή ροή των μεταναστών από τη σύγκρουση, απαιτώντας από την Αυστραλία να τερματίσει τις βάναυσες συνοριακές πολιτικές της και να χορηγήσει στους πρόσφυγες μόνιμη προστασία, ανεξάρτητα από το πώς έφτασαν.
Να εργαστούμε, όπως πάντα, για την ένωση των εργαζομένων πέρα από τα εθνικά σύνορα, αγωνιζόμενοι για το μόνο πράγμα που μπορεί να βάλει τέλος σε όλους τους πολέμους: την Κοινωνική Επανάσταση.
Ο πόλεμος είναι πραγματικά φρικτός, αλλά όπως όλες οι άλλες καπιταλιστικές κρίσεις, περιέχει τη δυνατότητα να πυροδοτήσει τα είδη των κοινωνικών εξεγέρσεων που ανατρέπουν ολόκληρα καθεστώτα. Πριν από έναν αιώνα η Ρωσία συμμετείχε σε έναν καταστροφικό, αιματηρό πόλεμο. Τελείωσε με μια επανάσταση της εργατικής τάξης που σόκαρε ολόκληρο τον κόσμο. Εναπόκειται στη διεθνή εργατική τάξη να διασφαλίσει ότι αυτός ο σημερινός πόλεμος θα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο.
Η ανακοίνωση υπογράφεται από τις ακόλουθες αναρχικές ομάδες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας:
Anarchist Communists Meanjin
Black Flag Sydney
Geelong Anarchist Communists
Melbourne Anarchist Communist Group
RedBlackNotes
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!
Πηγή: RedBlackNotes
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-972685909069853512021-02-28T20:35:00.002+02:002021-02-28T20:40:20.331+02:00Ιωάννα Κούρτοβικ. δικηγόρος του "Λουκά" της ΕΟ 17 Ν. Δήλωση προς κάθε ενδιαφερόμενο<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjanLW8q-pTzELnnRzQTQ_fNaQQyEiB4-_a9BbaAwQgEqPmCB5VC0LDWOvZk7JMKfUmtiBXweM96xotdmxcmqdYhVzj0kFwO9VqGPCvsENv42LQofSdR1NoiXTGKio2qIsgEJi26oKr/s512/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2586%25CE%25BF.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="320" data-original-height="277" data-original-width="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjanLW8q-pTzELnnRzQTQ_fNaQQyEiB4-_a9BbaAwQgEqPmCB5VC0LDWOvZk7JMKfUmtiBXweM96xotdmxcmqdYhVzj0kFwO9VqGPCvsENv42LQofSdR1NoiXTGKio2qIsgEJi26oKr/s320/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2586%25CE%25BF.jpg"/></a></div>
Προς κάθε ενδιαφερόμενο
Περί της μεταγωγής του Δ. Κουφοντίνα.
Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Εδώ και δυο ημέρες με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις, κυβερνητικών στελεχών, του ίδιου του πρωθυπουργού, αλλά και «φορέων της κοινωνίας των πολιτών» (εντελώς τυχαία , στην ίδια γραμμή), εγκαλείται ο κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας ότι δεν έχει ασκήσει τις νόμιμες διαδικασίες για την μεταφορά του στον Κορυδαλλό και ότι ο ίδιος διαλέγει την αυτοχειρία!
Ψεύδονται .
Και οφείλουμε να επισημάνουμε τα ακόλουθα:
Αμέσως μετά την μεταγωγή του στον Δομοκό, ο κρατούμενος κατέθεσε στην γραμματεία αίτηση για την μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, σύμφωνα με όσα πρόβλεπε ο ν. 4760/20, η οποία όπως μας διαβεβαίωσαν από το κατάστημα διαβιβάστηκε στο Υπουργείο, την 11/1/2021 με αριθμό πρωτοκόλλου 23624.
Η αίτηση αυτή μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί.
Επιπλέον, από τις 28/12/20, ο κρατούμενος έχει ζητήσει να του δοθεί αντίγραφο της απόφασης μεταγωγής, που μέχρι τότε ήξερε ότι ήταν της Γενικής Γραμματέως και όχι του αρμοδίου οργάνου, που είναι η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών (ΚΕΜ).
Με επιστολή της η κα Νικολάου δήλωσε ότι υπήρχαν απόφαση της ΚΕΜ, βάσει της οποίας ο κρατούμενος είχε μεταχθεί στον Κορυδαλλό και εν συνεχεία στο Δομοκό με δική της απόφαση και αρνήθηκε να χορηγήσει αντίγραφα.
Η δήλωση αυτή, σύμφωνα με την οποία, μέσα σε μία ώρα, είχε μεταχθεί στον Κορυδαλλό και συνεχόμενα στον Δομοκό, ήταν αυτή που εξώθησε τον κρατούμενο στην απεργία πείνας.
Αίτημα για τα αντίγραφα των αποφάσεων υποβλήθηκε από εμένα ηλεκτρονικά, ξανά, στις 17/1/21, με ρητή αναφορά στην άσκηση των νόμιμων ένδικων μέσων.
Το ίδιο αίτημα απευθύνθηκε και από τον Συνήγορο του Πολίτη, στις 21/1/21, στην γνωστή του παρέμβαση στην υπόθεση.
Στις 18/2, η Γεν. Γραμματέας μας απέστειλε ακριβές αντίγραφο της δικής της απόφασης, αλλά όχι και των αποφάσεων της ΚΕΜ , που επεκαλείτο, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή οποιαδήποτε διαδικασία κατ’ αυτών.
Η προσβολή στη Δικαιοσύνη μιας απόφασης μεταγωγής της ΚΕΜ προβλέπεται από το άρθρο 9 παρ.4 του Σωφρονιστικού Κώδικα, όταν ο κρατούμενος έχει δύο φορές αρνητική απόφαση στην αίτηση (του) για μεταγωγή (ποιος είπε ότι οι κρατούμενοι δεν ζητούν την μεταφορά τους σε άλλη φυλακή;):
-όχι όταν την μεταγωγή αποφασίζει η ίδια η ΚΕΜ , αυτεπάγγελτα,
- όχι πολύ περισσότερο όταν την αποφασίζει η Γεν. Γραμματέας αντεγκληματικής πολιτικής
- όχι όταν το αρμόδιο Δικαστήριο, είναι το Δικαστήριο του Βόλου που είχε το θάρρος, με παρότρυνση δημόσια του σημερινού πρωθυπουργού να «σταθεί στο ύψος του» και να ανατρέψει απόφαση του Αρείου Πάγου, αυτήν του δικαίωνε το αίτημα για άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα
- όχι όταν τα αρμόδια για τις διοικητικές αποφάσεις διοικητικά δικαστήρια έχουν πλήρη άγνοια από σωφρονιστικό κώδικα και δεν έχουν ούτε το σώμα των προσβαλλόμενων αποφάσεων,
- όχι όταν το Πρωτοδικείο της Λαμίας (αναρμόδιο έτσι κι αλλιώς με το νόμο), αν δεν νοιώθει κι αυτό την επιταγή ότι «πρέπει να σταθεί στο ύψος του» θα στέκει αμήχανο μπροστά στο δέος μιας πολιτικής απόφασης που αγγίζει όχι μόνον τον πρώην περιφερειάρχη του , αλλά την ίδια την κεντρική αρχή εξουσίας της χώρας τον πρωθυπουργό.
Το νέο non paper στα μέλη της ΝΔ για διαχείριση της προοπτικής ενός νεκρού απεργού πείνας , με την προτροπή «να λέτε ότι δεν έχει απευθυνθεί στην Δικαιοσύνη» , παραπλάνησε ακόμη και τον πρωθυπουργό.
Θα έπρεπε οι επιτελείς της ομάδας προπαγάνδας να διαβάζουν το νόμο πριν τολμήσουν να τον χρησιμοποιούν, για να μην γελοιοποιούν τα στελέχη του κόμματος .
Ή, μήπως, η κυβερνητική δικαιοκρατική άποψη του «έτσι θέλω, έτσι κάνω», υπερισχύει και νομιμοποιεί κάθε αυθαιρεσία;
Ακόμη και την βαρβαρότητα μιας θανατικής ποινής;
Αθηνα, 28/2/2021
Ιωάννα Κούρτοβικ
ΔικηγόροςUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-20000893247645004652019-09-07T19:50:00.000+03:002019-09-07T19:50:50.304+03:00Κορνήλιος Καστοριάδης: Η άνοδος της ασημαντότητας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><img alt="ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± ÎαÏÏοÏιαδηÏ" src="https://zenithmag.files.wordpress.com/2011/05/corn-1.jpg" /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">I. H απουσία κριτικής σκέψης</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">H εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Iστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Eλλάδα. Tότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Mεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Xέγκελ. Tελικά, ο Xέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».<br />Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Xάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού· στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κ.λπ.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Οι διανοούμενοι</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Mέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Mετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Kρίση της κριτικής</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου. H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης· είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">H τηλεόραση</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">H τηλεόραση αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα: κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Aυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό σποτ των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα σποτ τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές προεδρικές καμπάνιες. Eίναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα σποτ δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά επικεντρώνονται σε δυσφημιστικούς υπαινιγμούς. Προφανώς, αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Tούτο όμως είναι και αληθές και ψευδές. H ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά. Οι άνθρωποι είναι ακόμη ικανοί να παρακολουθήσουν ένα λόγο με επιχειρήματα και με κάποια χρονική διάρκεια. Ομως είναι, επίσης, αληθές ότι το σύστημα και τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Yπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">II. Tο βαρύ προνόμιο της Δύσης</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Στην ιστορία της Δύσης υπάρχουν αναρίθμητες φρικαλεότητες, τις οποίες η Δύση διέπραξε τόσο εναντίον των άλλων όσο και εναντίον του ίδιου του εαυτού της. Οι φρικαλεότητες όμως δεν αποτελούν προνόμιο της Δύσης. Παντού στον κόσμο υπάρχει συσσώρευση φρίκης, είτε πρόκειται για την Kίνα, την Iνδία, την Aφρική πριν από την αποικιοκρατία, είτε για τους Aζτέκους. H ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Eίναι η ιστορία των φρικαλεοτήτων - αν και όχι μόνον αυτή.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Yπάρχει, οπωσδήποτε, ένα θέμα προς συζήτηση: το θέμα του ολοκληρωτισμού. Eίναι ο ολοκληρωτισμός - όπως το νομίζω - η κατάληξη της τρέλας για κυριαρχία ενός πολιτισμού ο οποίος διέθετε τα μέσα εξόντωσης και χρησιμοποίησε την πλύση εγκεφάλου σε τέτοια κλίμακα που ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε η Iστορία; Eίναι ο ολοκληρωτισμος ένα διεστραμμένο πεπρωμένο, εγγενές στη σύγχρονη εποχή, με όλες τις αμφισημίες που τη χαρακτηρίζουν; Eίναι, μήπως, κάτι άλλο ο ολοκληρωτισμός; Για τη συζήτησή μας το θέμα αυτό, αν μπορώ να πω, είναι θεωρητικό. Kαι είναι θεωρητικό στο μέτρο που τις φρικαλεότητες του ολοκληρωτισμού η Δύση τις έστρεψε εναντίον των δικών της (των Eβραίων συμπεριλαμβανομένων). Eίναι θεωρητικό στο μέτρο που η φράση «σκοτώστε τους όλους, ο θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του», δεν είναι φράση του Λένιν, αλλά ενός πολύ θεοσεβούμενου χριστιανού δούκα και ελέχθη όχι τον 20ό αλλά το 16ο αιώνα. Eίναι θεωρητικό, στο μέτρο που οι ανθρώπινες θυσίες έχουν εφαρμοστεί αφειδώς και σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις μη ευρωπαϊκές κουλτούρες κ.λπ. Tο Iράν του Xομεϊνί οπωσδήποτε δεν είναι προϊόν του Διαφωτισμού.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Yπάρχει όμως κάτι το οποίο αποτελεί την ιδιομορφία, τη μοναδικότητα και το βαρύ προνόμιο της Δύσης: πρόκειται γι' αυτή την κοινωνικο-ιστορική αλληλουχία που ξεκινά στην αρχαία Eλλάδα και αρχίζει ξανά, από το 11ο αιώνα και μετά, στη δυτική Eυρώπη. Aυτή είναι η μόνη στην οποία βλέπουμε να προβάλει ένα πρόταγμα ελευθερίας, ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, κριτικής και αυτοκριτικής. H πιο εντυπωσιακή επιβεβαίωση αυτού είναι ακριβώς ο λόγος ο οποίος καταγγέλλει τη Δύση. Διότι στη Δύση έχουμε τη δυνατότητα -τουλάχιστον ορισμένοι από εμάς- να καταγγέλλουμε τον ολοκληρωτισμό, την αποικιοκρατία, το δουλεμπόριο των Mαύρων, την εξόντωση των Iνδιάνων στην Aμερική. Ομως δεν έχω δει τους απογόνους των Aζτέκων, των Iνδών ή των Kινέζων να κάνουν μια ανάλογη αυτοκριτική. Aπεναντίας, βλέπω ότι ακόμη και σήμερα οι Iάπωνες αρνούνται τις θηριωδίες που διέπραξαν κατά το B Παγκόσμιο Πόλεμο.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Tις πταίει</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Οι Aραβες καταγγέλλουν συνεχώς ότι για όλα τα κακά που τους ταλαιπωρούν εξαθλίωση, έλλειψη δημοκρατίας, διακοπή της εξέλιξης του πολιτισμού τους κ.λπ. ευθύνεται η αποικιοκρατία την οποία υπέστησαν από τους Eυρωπαίους. Ωστόσο, η αποικιοκρατία σε αρκετές αραβικές χώρες διήρκεσε στη χειρότερη περίπτωση εκατόν τριάντα χρόνια (έτσι συνέβη στην Aλγερία, 1830-1962). Ομως οι ίδιοι αυτοί Aραβες, πριν από την αποικιοκρατία των Eυρωπαίων, είχαν υποστεί για πέντε αιώνες το ζυγό των Tούρκων. H τουρκική κυριαρχία στην εγγύς και τη Mέση Aνατολή αρχίζει τον 15ο αιώνα και τελειώνει το 1918. Aλλά οι Aραβες, καθώς οι Tούρκοι κατακτητές τους ήταν ομόθρησκοί τους μουσουλμάνοι, δεν μιλούν για την κυριαρχία αυτή.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Πάντως, η εξέλιξη της αραβικής κουλτούρας σταμάτησε το 11ο με 12ο αιώνα, δηλαδή οκτώ αιώνες πριν καν να μπορεί να γίνει λόγος για την κατακτητική επέκταση της Δύσης. Eξάλλου και αυτή η ίδια η αραβική κουλτούρα βασίστηκε στις κατακτήσεις, την εξόντωση και τη λίγο έως πολύ βίαια επιβολή της ισλαμικής θρησκείας στους κατακτημένους πληθυσμούς. Στην Aίγυπτο το 550 μ.X. δεν υπήρχαν Aραβες, όπως δεν υπήρχαν Aραβες, τότε, ούτε στη Λιβύη ούτε στην Aλγερία ούτε στο Mαρόκο ούτε στο Iράκ. Οι Aραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δική τους θρησκεία. Δεν βλέπω όμως να γίνεται καμία κριτική αυτών των γεγονότων μέσα στο χώρο του αραβικού κόσμου. Kατά τον αυτό τρόπο, μιλάμε βεβαίως για το δουλεμπόριο των Mαύρων απο τους Eυρωπαίους (16ος αιώνας και εντεύθεν), αλλά δεν μιλάμε ποτέ για το γεγονός ότι το δουλεμπόριο και η συστηματική υποδούλωση των Mαύρων στην Aφρική τα εγκαινίασαν Aραβες έμποροι (11ος - 12ος αιώνας και εντεύθεν, με τη συνενοχή - συμμετοχή, όπως πάντα, βασιλιάδων και φυλάρχων). Eπίσης, δεν μιλάμε για το γεγονός ότι η δουλεία δεν καταργήθηκε αυθόρμητα σε καμία ισλαμική χώρα και ότι σε κάποιες από αυτές η δουλεία ισχύει ακόμη και σήμερα.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Δεν θέλω να πω με κανέναν τρόπο ότι όλα αυτά απαλείφουν τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Δυτικοί. Λέω μόνον ότι η ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού έγκειται ακριβώς στην ικανότητά του της αυτοαμφισβήτησης και της αυτοκριτικής. Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες.</span></span></div>
<div style="background-color: black; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
<span style="color: white;">Aλλά όμως μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-32864129780644287332019-01-03T12:45:00.001+02:002019-01-03T12:45:29.568+02:00Νίκος Τεμπονέρας... 8/1/1991. Η Δολοφονία του Αγωνιστή Καθηγητή <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Το 1991 φέρνει ο τότε υπουργός παιδείας, <b>Βασίλης Κοντογιαννόπουλος</b>, νομοσχέδιο που μεταξύ </span><span style="color: red;">άλλων προβλέπει...<b><i>μείωση αργιών, κατάργηση αδικαιολογήτων απουσιών, κατάργηση 15μελών, point system για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαθητών, επιβολή ομοιόμορφης εμφάνισης, υποχρεωτικό εκκλησιασμό για τα σχολειά, κατάργηση<a href="http://eleutheriako.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html#" id="_GPLITA_3" style="background-color: transparent !important; border: medium none !important; color: #dd7700; display: inline !important; float: none !important; height: auto !important; line-height: 20px !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-decoration-line: none; vertical-align: baseline !important; width: auto !important;" title="Click to Continue > by Plus-HD-1.5"> δωρεάν<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhMnt99juD3fM28oymGFZ2maPlQgcJ72Ij5hgCMrWS453_B4o9zSAFCMwbL3fic65AYTIl2-AcGkDxitRc-8BhP5BF0flE-6wr2Atlt12pIGC8jv4aya2YgQ9k9aKs-QuoPUDGkDN74sFFjh7Xl0DgbUVZlX7nZ9wkB6fOT=s0-d" style="background-color: transparent !important; border: medium none !important; display: inline !important; float: none !important; height: 10px !important; margin: 0px 0px 0px 3px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; position: relative; vertical-align: super !important; width: 10px !important;" /></a> συγγραμάτων, κατάργηση ασύλου και περικοπή φοιτητικής συμμετοχής στην διοίκηση των ΑΕΙ</i></b>. Ξεσπούν καταλήψεις και κινητοποιήσεις σε σχολειά και πανεπιστήμια. Πάνω απ΄το 65% των σχολείων της Ελλάδας, βρίσκονται υπό κατάληψη, ενώ σε όλες τις πόλεις της χώρας οι διαδηλώσεις είναι στην "ημερησία διάταξη" . Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας εκφράζουν την άποψη ότι οι<i><b>"καταλήψεις πρέπει να σταματήσουν έστω και με την χρήση βίας" . </b></i><br />Με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μέλη της <b>ΟΝΝΕΔ </b>και κυρίως οι ομάδες κρούσεις που είχε δημιουργήσει, τους <b>"Ρέηντζερς"</b> και τους <b>"Κένταυρους"</b> βαφτίστηκαν αγανακτισμένοι πολίτες και έκαναν "καταδρομικές", τραμπούκικες επιθέσεις σε υπό κατάληψη σχολεία, με ρόπαλα, σιδερολοστούς, μαχαίρια, σιδερογροθιές και άλλα ευγενικά tools.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μέλη της <b>ΟΝΝΕΔ </b>και κυρίως οι ομάδες κρούσεις που είχε δημιουργήσει, τους <b>"Ρέηντζερς"</b> και τους <b>"Κένταυρους"</b> βαφτίστηκαν αγανακτισμένοι πολίτες και έκαναν "καταδρομικές", τραμπούκικες επιθέσεις σε υπό κατάληψη σχολεία, με ρόπαλα, σιδερολοστούς, μαχαίρια, σιδερογροθιές και άλλα ευγενικά tools.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO1m9RiVFzrx5dDv9hYLS3d2LYCknRN8MmXsoBiA21Zq2_eJQLWt6QFLBiANEkA0t-aiqsHDbdZQFO64BgOSnd0ad9CpZcLMXrgL9DTpyrJKweUXPP2BXH9zt1PuRFPgi_r6HSmkAp/s1600/cebdceb9cebacebfcf8211.jpg" style="clear: right; color: #dd7700; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration-line: none;"><span style="color: red;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO1m9RiVFzrx5dDv9hYLS3d2LYCknRN8MmXsoBiA21Zq2_eJQLWt6QFLBiANEkA0t-aiqsHDbdZQFO64BgOSnd0ad9CpZcLMXrgL9DTpyrJKweUXPP2BXH9zt1PuRFPgi_r6HSmkAp/s1600/cebdceb9cebacebfcf8211.jpg" style="border: medium none; position: relative;" /></span></a></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Στις 8 Γενάρη του 91 και ώρα 22:30 ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαίας και δημοτικός σύμβουλος Πατρέων, Γιάννης Καλαμπόκας, μαζί τους Μυλωνά, Σπίνο, Γραμματικόπουλο κι άλλα φασιστοείδή της ΟΝΝΕΔ, κάνουν ντου στο σχολικό συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας στην Πλατεία Βουδ για να "ανακαταλάβουν" το σχολείο και να σπάσουν την κατάληψη, την οποία στήριζαν γονείς και καθηγητές μεταξύ των οποίων και Τεμπονέρας, Στις συμπλοκές ο Καλαμπόκας δολοφονεί τον Αείμνηστο, καθηγητή μαθηματικών, Τεμπονέρα διαλύοντας του το κρανίο με σιδερολοστό.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Ο Κοντογιαννόπουλος (που μερικά χρόνια αργότερα έγινε βουλευτής με το ΠαΣοΚ), την επόμενη μέρα παραιτήθηκε, αναλαμβάνει ο Σουφλιάς η πρόταση νόμου αποσύρθηκε, το σχολείο πήρε το όνομα του νεκρού, αγωνιστή καθηγητή και ο Καλαμπόκας (που ο πρόεδρος του Σωματείου Κατωτέρων αστυνομικών Αχαίας είχε δηλώσει ότι είναι έμμισθος υπάλληλος της Ασφάλειας) ενώ αρχικά καταδικάστηκε σε ισόβια, αργότερα η ποινή του μειώθηκε σε 17 χρόνια και 3 μήνες, τελικά βγήκε στα 7 χρόνια. Και σήμερα είναι προιστάμενος σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στον Βόλο.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Στην κηδεία του καθηγητή Τεμπονέρα συμμετείχαν πάνω από 50.000 λαού οι οποίοι κάλυπταν μια απόσταση περίπου 6 χλμ.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Την επόμενη της δολοφονίας, διαδήλωση σχεδόν 20,000 Αχαιών πραγματοποιούν πορεία προς τη Νομαρχία Πατρών. Η προκλητική στάση των πάνοπλων μπάτσων τους οδηγεί να επιτεθούν με ξύλα, πέτρες και μολότωφ στους πραιτωριανούς και σε τράπεζες. Οι οδομαχίες κρατούν σχεδόν 7 ώρες με πολλούς τραυματίες κι απ΄τις δυο πλευρές ενώ γίνονται και επτά συλλήψεις.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Την <a href="http://eleutheriako.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html#" id="_GPLITA_5" style="background-color: transparent !important; border: medium none !important; color: #dd7700; display: inline !important; float: none !important; height: auto !important; line-height: 20px !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-decoration-line: none; vertical-align: baseline !important; width: auto !important;" title="Click to Continue > by Plus-HD-1.5">Πέμπτη<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhMnt99juD3fM28oymGFZ2maPlQgcJ72Ij5hgCMrWS453_B4o9zSAFCMwbL3fic65AYTIl2-AcGkDxitRc-8BhP5BF0flE-6wr2Atlt12pIGC8jv4aya2YgQ9k9aKs-QuoPUDGkDN74sFFjh7Xl0DgbUVZlX7nZ9wkB6fOT=s0-d" style="background-color: transparent !important; border: medium none !important; display: inline !important; float: none !important; height: 10px !important; margin: 0px 0px 0px 3px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; position: relative; vertical-align: super !important; width: 10px !important;" /></a> 10 Γενάρη 91 πραγματοποιείται στην Αθήνα μαζική συγκέντρωση και πορεία προς το</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">κ-υ-νοβούλιο. Οι μπάτσοι επεμβαίνουν για να σταματήσουν την πορεία κι ακολουθεί "πόλεμος" μεταξύ διαδηλωτών και πραιτώρων. Χρήση χημικών, φωτιές, μολότωφ, οδοφράγματα είναι το σκηνικό στο κέντρο της πρωτεύουσας. Καπνογόνο των μπάτσων πέφτει μέσα στο κατάστημα</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;"><b>"Κ. ΜΑΡΟΥΣΗΣ"</b> , ξεκινά πυρκαγιά και σκοτώνονται 4 άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο κατάστημα.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="color: red;">Οι συγκρούσεις γίνονται εντονότερες και πυρπολούνται κλούβες των ΜΑΤ, γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, υπουργεία, δημόσια κτήρια, καταστρέφονται τράπεζες. Οι μάχες με το αστικό καθεστώς κρατά μέχρι τα ξημερώματα της 12ης Ιανουαρίου.</span></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"> </span><span style="color: red;"><br /></span><span style="color: red;">Για τα αλητόπαιδα της ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ΜΑΚΙ και φυσικά για τους αδελφούς τους της Χρυσής Αυγής για πολλά χρόνια η δολοφονία του Αγωνιστή Δασκάλου ήταν και συνεχίζει να είναι τίτλος τιμής. Σε παλαιότερο δημοσίευμά του ο "ΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" μας θύμιζε σε δημοσίευμά του...</span></span></h2>
<h2 style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; text-align: left;">
<b style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: medium; text-align: justify;"><i><span style="color: yellow;">«Θεσσαλονίκη, 1 Απριλίου 1998: Βράδυ των φοιτητικών εκλογών και τα αίματα στο αμφιθέατρο του Ανατομείου έχουν ανάψει. Ολοκληρώνεται η καταμέτρηση των ψήφων για το νέο ΔΣ της Ιατρικής και οι πανηγυρισμοί της ΔΑΠ και των περί αυτήν φουντώνουν: “Ο Καλαμπόκας γαμάει τις μάνες σας”, “γαμιέται ο Τεμπονέρας κι η μάνα του”, είναι τα ευφάνταστα συνθήματα που κυριαρχούν. Η ευθυμία των νικητών μετατρέπεται σε ντελίριο, όπως καταγγέλλει η Ριζοσπαστική Παρέμβαση Ιατρικής, όταν στην αίθουσα κάνει τη θριαμβευτική της εμφάνιση η σημαία με το δικέφαλο, την οποία οι πιο θερμόαιμοι είχαν -κατά δήλωσή τους- προμηθευτεί από τον ναζιστικό “Στόχο”. Στο τσακίρ κέφι οι μέλλοντες γιατροί της ΔΑΠ, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι σε θέση να αναβιώσουν τις παραδόσεις της ΕΚΟΦ…».</span></i></b></h2>
<span style="font-size: small;"></span><br />
<div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: yellow;"><br /></span></i></b></span></span></span></div>
<span style="font-size: small;"></span><br />
<div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: red;">Για να μην ξεχνάμε ποιοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες</span></i></b></span></span></span></div>
<div dir="ltr">
</div>
<div dir="ltr" style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.85px;">
</div>
<span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: x-small;"></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: x-small;"></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: x-small;"></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: x-small;"></span><span style="background-color: #1c1c1c; color: #cccccc; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: x-small;"></span><br />
<div class="separator" style="background-color: #1c1c1c; clear: both; color: #cccccc; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.85px; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/YrxtPNuVxpQ/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/YrxtPNuVxpQ?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-5490522390902744452018-06-05T14:20:00.000+03:002018-06-05T14:21:08.682+03:00Όταν η "δικαιοσύνη" εκδικείται... Δημήτρης Κουφοντίνας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Απ τις 30 Μάη του 18 ο κοινωνικός Αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργίας πείνας. Τους λόγους εξηγεί ο ίδιος :<br />
<br />
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-stretch: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: red;">Επειδή με την τελευταία παρέμβαση από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο ζήτημα της άδειάς μου, καταρρέει άλλη μια φορά το προσωπείο της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης και αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού.<br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Επειδή αυτή η παρέμβαση, κουρελιάζοντας τους νόμους του δικού της συστήματος, που δήθεν υπηρετεί, στέλνει το σαφές μήνυμα ότι για τον πολιτικό αντίπαλο δεν ισχύει κανένας άλλος νόμος ή κώδικας, παρά μόνο η αλαζονεία της εξουσίας τους και η σκοπιμότητα της συντριβής του.</span></span></span><div class="bannerWrp configurable-element mceNonEditable server-side-component" data-component="Atcom.Sites.ProtoThema.Components.HtmlSnippets.Banner" data-configuration-type="Atcom.Sites.ProtoThema.Models.Banners.BannerConfiguration, Atcom.Sites.ProtoThema" style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; letter-spacing: -0.5px; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;">
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</div>
</div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: red;"><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε ύστερα από απαίτηση της γνωστής Οικογένειας με το πατροπαράδοτο ιστορικό σε τέτοιες επεμβάσεις, αποκαλύπτοντας άλλη μια φορά ότι η δικαιοσύνη ενεργεί πάγια ως πειθήνια θεραπαινίδα των ισχυρών, όταν δεν λειτουργεί ως πλυντήριο για το ξέπλυμά τους (π.χ. ΑΓΕΤ, Υποκλοπές, Ζίμενς, Οφ-σορ κλπ κλπ).</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε με τρόπο που θυμίζει σκοτεινές μεθόδους του βαθέος κράτους, για να εκφοβίσουν, να εκβιάσουν και τελικά να εξοντώσουν επιδεικτικά οποιονδήποτε εισαγγελέα τολμήσει να πιστεύει ότι μπορεί να κρίνει έντιμα, ανεξάρτητα από πιέσεις και εκβιασμούς.</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Επειδή αυτή η παρέμβαση έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που εξακολουθεί, παρά τις παλιές διακηρύξεις, να διατηρεί το εισαγγελικό βέτο που καταργεί ουσιαστικά τη Συμβούλιο της Φυλακής.</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Επειδή για μια φορά ακόμη επανέρχεται η απαίτηση να υποβάλω δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας την προσωπική μου διαδρομή.</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Επειδή όλα αυτά υπερβαίνουν το απλό ζήτημα μιας άδειας, στοχεύοντας στον πυρήνα της συνείδησης του πολιτικού κρατούμενου και στην προσωπική του αξιοπρέπεια. Και για εμάς αυτή είναι η απαράβατη κόκκινη γραμμή μας.</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται δικαιώματα δενείναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων.</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Για όλα αυτά, σε όλα αυτά, απαντώ με αυτό που αντιστοιχεί στον πολιτικό κρατούμενο.</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">Από την Τετάρτη 30 Μαΐου ξεκινώ απεργία πείνας με αιτήματα:</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">α) Κανονική τακτική άδεια</span><br style="box-sizing: border-box; font-family: cf_asty_st; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;" /><span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;">β) Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο».</span></span></span></h3>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-stretch: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: red;">Δημήτρης Κουφοντίνας</span></span></h3>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-stretch: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: red;">30-5-2018</span></span></h3>
<div>
<span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "cf_asty_st"; font-size: 20px; letter-spacing: -0.5px;"><span style="background-color: black;"><span style="color: yellow;">Αντιγραφή από :</span></span> <a href="http://kufontinas.blogspot.com/2018/05/blog-post_79.html">Δημήτρης Κουφοντίνας </a></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε συνέντευξή του, ο ΔημήτρηςΚουφοντίνας, στον Τάσο Παππά, που δημοσιευει σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών λέει :</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
<strong style="margin: 0px; padding: 0px;">• Η απεργία πείνας είναι μια ακραία μορφή αντίδρασης. Εξάντλησες όλες τις προηγούμενες;</strong></div>
<div style="font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
Και με το παραπάνω. Δικαιούμαι άδεια εξόδου από τη φυλακή εδώ και οκτώ χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα χρησιμοποιήσαμε ποικίλα μέσα τόσο εγώ όσο και η συνήγορός μου και το κίνημα αλληλεγγύης για να αναδείξουμε αυτή την πρωτοφανή επιχείρηση εκδικητικότητας και ομηρίας. Εδώ οφείλω να επισημάνω ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα μεσολάβησαν γεγονότα, όπως για παράδειγμα οι φυλακές Τύπου Γ’, τα οποία αφορούσαν το σύνολο των πολιτικών και ανυπότακτων κρατουμένων, που είχαν προτεραιότητα στις ιεραρχήσεις μου. Τώρα όμως έφτασε ο κόμπος στο χτένι.</div>
<div style="font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
<strong style="margin: 0px; padding: 0px;">• Γιατί ξεκίνησες την απεργία ενώ εκκρεμεί ακόμα το αίτημά σου για την τρίτη κανονική άδεια;</strong></div>
<div style="font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
Ακριβώς γι' αυτό. Με τις πειθαρχικές διώξεις και την ουσιαστική κατάργηση των δύο εισαγγελέων της φυλακής που τόλμησαν να ψηφίσουν υπέρ της άδειάς μου δημιουργείται αφ' ενός το αναγκαίο νομικό πλαίσιο γι' αυτή την πρωτοφανή εξαίρεση δικαιωμάτων σε βάρος μου και αφ' ετέρου το απαραίτητο κλίμα για τον εκφοβισμό όσων κρατικών λειτουργών τολμούν να κάνουν έντιμα τη δουλειά τους. Οπότε η απεργία πείνας μου αποτελεί το ύστατο μέσο που διαθέτω για να σταματήσει τώρα αυτή η απολύτως σκόπιμη και μεθοδευμένη «εκκρεμότητα».</div>
<div style="font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
<span style="color: yellow;"> Αντιγραφή από :</span> <a href="https://www.efsyn.gr/arthro/i-apergia-peinas-apotelei-ystato-meso-poy-diatheto">Εφημερίδα των Συντακτών</a></div>
<div style="font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
<span style="background-color: black; color: white;"><b style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;">Στη δήλωση σου, με αφορμή τη μη χορήγηση άδειας, λες για την ηγεσία της Δικαιοσύνης ότι «αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού». Γιατί μιλάς για ρεβανσιστικό θεσμό αφού έχεις πάρει μέχρι τώρα δύο φορές άδεια;</b><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><span style="font-family: "eb garamond"; font-size: 20.9px;">Αναφέρομαι σε «ρεβανσιστικό θεσμό» επειδή η ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν ήθελε να πάρω άδεια για εντελώς τρομολαγνικούς λόγους και έκανε καθετί γι’ αυτό, όταν δε οι δύο εισαγγελείς «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις της» τους κατήργησε παραβιάζοντας κάθε κανόνα στοιχειώδους αστικής νομιμότητας. Αν αυτό δεν είναι ρεβανσισμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.</span><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><b style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;">Τι νομίζεις ότι μεσολάβησε και δεν σου δίνουν αυτό που δικαιούσαι με βάση το νόμο; Υπήρξαν πολιτικές παρεμβάσεις;</b><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><span style="font-family: "eb garamond"; font-size: 20.9px;">Πιστεύω ότι το πολιτικοδικαστικό κατεστημένο για λόγους που υπερβαίνουν το πρόσωπό μου στην περίπτωσή μου επιδιώκει μια ακραία επίδειξη αυθαιρεσίας και ισχύος. Φυσικά, σε αυτό παίζουν ρόλο εγχώρια και διεθνή κέντρα. Οπωσδήποτε όμως μέγιστη ευθύνη έχει και η κυβέρνηση όχι μόνο γιατί δεν κατήργησε τη διάταξη για το «εισαγγελικό βέτο», αλλά και επειδή επιλέγοντας την αρμονική συμβίωση με τη «δικαστική χούντα» γίνεται συνένοχη σε αυτό και πολλά αίσχη.</span><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><b style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;">Ο νόμος σχετικά με τις άδειες κρατουμένων δεν απαιτεί δήλωση μετανοίας, Όταν παραδοθηκες στη ΓΑΔΑ δήλωσες ότι έκλεισε ο κύκλος της 17Νοέμβρη. Φαίνεται ότι αυτό δεν είναι αρκετό για κάποιους στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα και ζητούν να κάνεις ό, τι έκαναν στην Ιταλία αρκετά ηγετικά στελέχη του Ερυθρών Ταξιαρχιών, δηλαδή να αποκηρύξεις τη διαδρομή σου. Προτίθεσαι να το κάνεις;</b><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><br style="font-family: "EB Garamond"; font-size: 20.9px;" /><span style="font-family: "eb garamond"; font-size: 20.9px;">Ούτως ή άλλως, η χορήγηση άδειας δεν προϋποθέτει δήλωση μετάνοιας. Ακόμα όμως κι αν προϋπέθετε, δεν θα την έκανα. Πρώτα απ’ όλα επειδή σέβομαι την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, τη στάση των χιλιάδων αγωνιστών που έμειναν όρθιοι απέναντι στην μεταεμφυλιακή τρομοκρατία, τα Μακρονήσια και τις εκτελέσεις. Ξέρετε, μέσα στο κίνημα απολογίζουμε τη δράση μας και αναφερόμαστε στα λάθη μας, τούτο όμως απέχει έτη φωτός από το να αποδεχτούμε ότι το κράτος είχε και έχει δίκιο. Στα ελλατώματά μου δεν περιλαμβάνεται η υποταγή στον εμπαιγμό και τους εκβιασμούς...</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px;">
<span style="background-color: black; font-family: "eb garamond"; font-size: 20.9px;"><span style="color: yellow;">Αντιγραφή από :</span> <a href="http://kufontinas.blogspot.com/">Δημήτρης Κουφοντίνας</a></span></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-31249795598652038492017-10-03T15:33:00.000+03:002019-10-03T09:03:17.445+03:00" Στο μυαλό είναι ο στόχος..το νου σου ε;" <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: black; color: #cccccc; font-family: "Courier New", Courier, FreeMono, monospace; font-size: 18px; font-stretch: normal; font-style: italic; line-height: normal; margin: 0px; position: relative;">
</h3>
<div class="post-header" style="background-color: black; color: lime; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 13.5px; line-height: 1.6; margin: 0px 0px 1.5em;">
<div class="post-header-line-1">
</div>
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-61358463484636964" itemprop="description articleBody" style="background-color: black; color: #cccccc; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 14.85px; line-height: 1.4; position: relative; width: 688px;">
<div dir="ltr" trbidi="on">
Στις 3 του Οκτώβρη του 1993 σε ηλικία 53 μόλις ετών (1/6/1940) η Κατερίνα αποφάσισε να "νικήσει" μια και καλή τους δαίμονες της...με χάπια και αλκοόλ έβαλε τέρμα στην ζωή της αφήνοντας πίσω της τον άντρα της Παύλο Τάσιο, σκηνοθέτη, μερικών καλών σήριαλ και πολλών υπέροχων ταινιών μεταξύ των οποίων και την "ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ" που μας εξιστορεί για τον Κοεμτζή (λαικού γνήσιου μάγκα, που καθάρισε έναν μπάτσο εν μέσω δικτατορίας για μια "παραγγελιά"), την κόρη της Μυρτώ και ένα σπουδαίο ποιητικό έργο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhng1gh-JgRXsepGeM5mb9J6fWfvsho3gnETyKmrbYhJzbU-MOeIe9sWMiOTBeeUDbu58XPO-8ysW83hJWx4yNYa128FAHOZqC6pSuS4fYTPgYgAyPkHsCtFcquIJ207dY5PJVd4efX/s1600/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85.jpg" style="clear: right; color: red; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhng1gh-JgRXsepGeM5mb9J6fWfvsho3gnETyKmrbYhJzbU-MOeIe9sWMiOTBeeUDbu58XPO-8ysW83hJWx4yNYa128FAHOZqC6pSuS4fYTPgYgAyPkHsCtFcquIJ207dY5PJVd4efX/s200/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85.jpg" style="border: none; position: relative;" width="168" /></a></div>
<div>
<br />
<div>
Ηθοποιός που ξεκίνησε την καριέρα της στον θίασο του ευγενέστερου των Ηθοποιών, του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961. Έπαιξε σε πολλές ταινίες, κυρίως δεύτερους ρόλους, και βραβευμένη με το βραβείο Α Γυναικείου Ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1977 για την ερμηνεία της στην ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου "ΤΟ ΒΑΡΥ ΠΕΠΟΝΙ"...</div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
<div>
<br />
<h1 class="watch-title-container" style="margin: 0px; position: relative;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="watch-title" dir="ltr" id="eow-title" title="Υπονοια (Κατερινα Γωγου) - Στο μυαλο ειναι ο στοχος">Υπονοια (Κατερινα Γωγου) - Στο μυαλο ειναι ο στοχος</span></span></h1>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Ai_HXGwr3WI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Ai_HXGwr3WI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/5Kv7GAyhLus/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/5Kv7GAyhLus?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
Αντιγράφω απ' την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ </div>
<div>
</div>
<div>
<h2 style="background-image: none; border-bottom: 1px solid rgb(170, 170, 170); font-family: "Times New Roman", Times, FreeSerif, serif; font-size: 18px; font-stretch: normal; font-style: italic; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.6em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.A6.CE.B9.CE.BB.CE.BC.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;">Φιλμογραφία</span></span></h2>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.A0.CF.81.CF.89.CF.84.CE.B1.CE.B3.CF.89.CE.BD.CE.AF.CF.83.CF.84.CF.81.CE.B9.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i>Πρωταγωνίστρια</i></span></span></h3>
<div>
<span class="mw-headline"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i><br /></i></span></span></div>
<ul style="line-height: 19.1875px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;">
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8D_%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B9" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Το βαρύ πεπόνι">Το βαρύ πεπόνι</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1977" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1977">1977</a>) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Παραγγελιά (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Παραγγελιά</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1980" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1980">1980</a>) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%8C%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1,_%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1984" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1984">1984</a>) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος</i></b></span></li>
</ul>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.A5.CF.80.CF.8C.CE.BB.CE.BF.CE.B9.CF.80.CE.B7_.CF.86.CE.B9.CE.BB.CE.BC.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i>Υπόλοιπη φιλμογραφία</i></span></span></h3>
<ul style="line-height: 19.1875px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;">
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9F_%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Ο άλλος (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Ο άλλος</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1952" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1952">1952</a>)</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A4%CE%BF_%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%BF_%CE%B2%CE%B3%CE%AE%CE%BA%CE%B5_%CE%B1%CF%80%27_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1959" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1959">1959</a>) .... Λαζάρου</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%AD%CE%BE%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%BF_%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Το έξυπνο πουλί">Το έξυπνο πουλί</a> (1961)... Μαρίνα Μανή</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A4%CE%B1_%CE%BA%CE%BF%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Τα κοθώνια του θρανίου (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Τα κοθώνια του θρανίου</a> (1962)... Ριρή</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82_4000_%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Νόμος 4000 (ταινία)">Νόμος 4000</a> (1962) .... Κλειώ</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%97_%CF%88%CE%B5%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B1&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Η ψεύτρα (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Η ψεύτρα</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1963" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1963">1963</a>) .... Ντόλυ</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%BB%CE%AC_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Γάμος αλά Ελληνικά">Γάμος αλά Ελληνικά</a> (1964)</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%94%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Δεσποινίς διευθυντής (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Δεσποινίς διευθυντής</a> (1964)... Ντιάνα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Κάλλιο πέντε και στο χέρι (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Κάλλιο πέντε και στο χέρι</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1965" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1965">1965</a>) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B4%CE%B5_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%AE_%CE%BD%CE%B1_%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα">Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα</a> (1965) .... Παγώνα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AE,_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AE_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Μια τρελή, τρελή οικογένεια">Μια τρελή, τρελή οικογένεια</a> (1965) .... Σίσσυ</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9F_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B1_%27%CF%87%CE%B5%CE%B9_%CF%84%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1968" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1968">1968</a>)... Καίτη Λαμπρέτα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%97_%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%B1&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Η ωραία του κουρέα (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Η ωραία του κουρέα</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1969" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1969">1969</a>)... Άννα</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Αγάπη για πάντα">Αγάπη για πάντα</a> (1969)... Πένυ</i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9_%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF,_%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7;" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;">Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1971" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1971">1971</a>)... Φρόσω</i></b></span></li>
</ul>
<h2 style="background-image: none; border-bottom: 1px solid rgb(170, 170, 170); font-family: "Times New Roman", Times, FreeSerif, serif; font-size: 18px; font-stretch: normal; font-style: italic; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.6em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.92.CE.B9.CE.B2.CE.BB.CE.AF.CE.B1_.CF.84.CE.B7.CF.82_.CE.9A.CE.B1.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.AF.CE.BD.CE.B1.CF.82_.CE.93.CF.8E.CE.B3.CE.BF.CF.85"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;">Βιβλία της Κατερίνας Γώγου</span></span></h2>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i><span class="mw-headline" id=".CE.95.CE.BD_.CE.B6.CF.89.CE.AE">Εν ζωή</span></i></span></h3>
</div>
<ul style="line-height: 19.1875px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;">
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1978" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1978">1978</a></i></b></span></li>
</ul>
<dl style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.2em;"><dd style="line-height: 1.5em; margin-bottom: 0.1em; margin-left: 1.6em; margin-right: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102)</i></b></span></dd></dl>
<ul style="line-height: 19.1875px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;">
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1980" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1980">1980</a></i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, <a class="internal mw-magiclink-isbn" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C:%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD/9600302928" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;">ISBN 960-03-0292-8</a>, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1982" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1982">1982</a></i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1986" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1986">1986</a></i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1988" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1988">1988</a></i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1990" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="1990">1990</a> - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2004" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="2004">2004</a></i></b></span></li>
</ul>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.9C.CE.B5.CF.84.CE.B1.CE.B8.CE.B1.CE.BD.CE.AC.CF.84.CE.B9.CE.B5.CF.82_.CE.BA.CF.85.CE.BA.CE.BB.CE.BF.CF.86.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B5.CF.82"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i>Μεταθανάτιες κυκλοφορίες</i></span></span></h3>
<ul style="line-height: 19.1875px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;">
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, <a class="internal mw-magiclink-isbn" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C:%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD/9600332274" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;">ISBN 960-03-3227-4</a>, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2002" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="2002">2002</a></i></b></span></li>
<li style="border: none; margin: 0px 0px 0.1em; padding: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, <a class="internal mw-magiclink-isbn" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C:%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD/9600337969" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;">ISBN 960-03-3796-9</a>, Επανέκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2004" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="2004">2004</a></i></b></span></li>
</ul>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.92.CE.B9.CE.B2.CE.BB.CE.AF.CE.B1_.CE.B3.CE.B9.CE.B1_.CF.84.CE.B7.CE.BD_.CE.9A.CE.B1.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.AF.CE.BD.CE.B1_.CE.93.CF.8E.CE.B3.CE.BF.CF.85"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i>Βιβλία για την Κατερίνα Γώγο</i></span></span></h3>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2007" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="2007">2007</a></i></b></span></div>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em; position: relative;">
<span class="mw-headline" id=".CE.94.CE.B9.CF.83.CE.BA.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><i>Δισκογραφία</i></span></span></h3>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: small;"><b><i>Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Παύλος Τάσσιος (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Παύλου Τάσσιου</a> "Παραγγελιά" (με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή). Η μουσική της ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%86%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; color: red; text-decoration-line: none;" title="Κυριάκος Σφέτσας (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Κυριάκος Σφέτσας</a> και επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ". Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995. Κυκλοφόρησε σε CD και το 2006 (σε περιορισμένα αντίτυπα) στη σειρά "Αποκλειστικές Επανεκδόσεις" των "Metropolis".</i></b></span></div>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="background-color: yellow;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b><i><br /></i></b></span></span></div>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="color: red;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b><i>Και μην ξεχνάς ..."</i></b></span><b> </b><b>Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. </b></span></div>
<center>
<b><span style="color: red;">Στο μυαλό είναι ο Στόχος </span></b></center>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="color: red;"><b> το νου σου ε; </b><b> "</b></span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-19557415809956293922017-07-18T22:20:00.001+03:002017-07-18T22:20:45.686+03:00Για τον Περικλή και την Ηριάννα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;">Ιωάννης Προβατάρης το λέλουδο εισαγγελέας...</span><br />
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-family: "Open Sans", arial, sans-serif; font-size: 16px;">Σε ό,τι αφορά τη συνέχιση της εκπόνησης του διαδακτορικού της Ηριάννας Β.Λ,, δήλωσε πως «</span><strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans", arial, sans-serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">δε συντρέχει το στοιχείο της υπέρμετρης και ανεπανόρθωτης βλάβης, εφόσον μπορεί να διεξαχθεί σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα</em></strong><span style="font-family: "Open Sans", arial, sans-serif; font-size: 16px;">».</span></span></span><br />
<span style="background-color: black; font-family: "Open Sans", arial, sans-serif; font-size: 16px;"><span style="color: white;"><br /></span></span>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans", arial, sans-serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">«<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η παραμονή του σε κατάστημα κράτησης δεν έρχεται σε αντίθεση με τη μέριμνα που πρέπει να λαμβάνεται για την πάθησή του...</em></strong><strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Οι επιπλοκές της νόσου δεν είναι βέβαιο ότι θα επέλθουν</em></strong>», παρατήρησε για τον Περικλή Μ. ο οποίος πάσχει από σπανιο πνευμονολογικό, μη ιάσιμο μέχρι στιγμής πρόβλημα υγείας.</span></span></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans", arial, sans-serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">" Την Δευτέρα 17 Ιουλίου και μόλις 4 ώρες από την απόφαση του Εφετείου για συνέχιση της κράτησης Ηριαννας και Περικλή καλέστηκε άμεση συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μοναστηράκι.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Υπήρξε προσέλευση τουλάχιστον 800 συντρόφων από το φάσμα του Α/Α κινήματος και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εντός μόλις 3 ωρών για στόμα με στόμα προπαγάνδιση της συγκέντρωσης.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Παράλληλα με την διαδρομή της πορείας προς το Σύνταγμα, υπήρξε η επιλογή από κομμάτια του κόσμου για παράλληλη επίθεση στα καταστήματα της Ερμού. Η επιλογή πλαισιώθηκε μαζικά, όχι μόνα στον αριθμό των ατόμων που συμμετείχαν στην δράση αυτη καθαυτή, όσο και στη ομοθυμία των συμμετεχόντων της πορείας οτι αυτές οι καταστροφές ήταν μια πράξη δικαιολογημένη και υπερασπίσιμη.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Δεν είναι δυσκολο να φανταστεί κανείς οτι τα μίντια θα βιαστούν να απονοηματοδοτησουν αυτές τις πράξεις σαν κινήσεις "τυφλές", "ωμής βίας" και στην τελική χωρίς κάποια διαλεκτική με τον "τελικό σκοπό", την απελευθέρωση δηλαδή την Ηριάννας και του Περικλη.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Τα μίντια, ιδιαίτερα μπροστά στο κοινωνικό ρεύμα που χτίζεται για την απελευθέρωση Η/Π, θα κουνήσουν ξανά το δάκτυλο και θα υποδείξουν τον "σωστό διαδηλωτή", τον "σωστό κινηματία". Αυτόν ο οποίος οφείλει να δεχτεί τις αποφασεις του δικαστηρίου με σύνεση, με ψυχραιμία. Αυτόν που μπορεί να βγάζει ψηφίσματα, να μαζεύει υπογραφές, αλλά μέχρι εκεί.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Οι καταστροφές στην Ερμού ήταν μια δήλωση.</span></span></div>
<h3 style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; font-size: 24px; font-weight: 500; line-height: 1.1; margin-bottom: 10px; margin-top: 20px;">
<strong style="background-color: black; box-sizing: border-box;"><span style="color: white;">ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ</span></strong></h3>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Το κίνημα έχει δυνατότητες να προπαγανδίζει, να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες, να διεκδικεί το δίκιο του και μέσω των διαφόρων κοινωνικών ταυτοτήτων και εξειδικεύσεων που το απαρτίζουν (βιολόγοι, αθλητές, μουσικοί, κερδκίδες, νεολαίοι κ.α.).</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<strong style="background-color: black; box-sizing: border-box;"><span style="color: white;">Έχει όμως και την δυνατότητα να δαγκώνει.</span></strong></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Με απόλυτη προσοχή στα λεπτά όρια μεταξύ μαχητικότητας και αυτο-αναφορικού μαχητισμού, η σύγκρουση με το κράτος και τις εξουσίες του έχει και υλικές κατευθύνσεις. Ο αγώνας απέναντι σε μηχανισμούς με πραγματική υλική εξουσία, που με μία υπογραφή σε κλειδώνουν φυλακή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει σε ένα επίπεδο αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, ουσιαστικά σε έναν διάλογο κουφών. Πλέον πρέπει να γίνει κατανοητό προς κάθε κατεύθυνση πως κάθε ώρα, κάθε μέρα που η Ηριάννα και ο Περικλης βρίσκονται φυλακή θα είναι ημέρα ασύμετρου κόστους.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αλήθεια υπάρχει καμία αυταπάτη οτι με 2 ανθρώπους φυλακή για τις κοινωνικές τους σχέσεις, η τουριστική βιομηχανία της Αθήνας θα συνεχίσει να δουλεύει κανονικά ?</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<br /></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<strong style="background-color: black; box-sizing: border-box;"><span style="color: white;">Υ.Γ. Δεν παλεύουμε μόνο για την Ηριάννα σαν άτομο αλλά για την "Ηριάννα" σαν παράγωγο των διωκτικών μηχανισμών</span></strong></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Το ζήτημα των διώξεων κοινωνικών σχέσων οφείλει να είναι για το κίνημα ενα ζήτημα υπαρξιακής σημασιάς. Οφείλουμε να μπούμε στον αγώνα δυναμικά όχι απλά για την Ηριάννα αλλά για να βάλουμε φρένο στον μηχανισμό που παράγει και θα συνεχίσει να παράγει "Ηριάννες". Έτσι η πολιτική στοχοθεσία μας, οφείλει να ξεφεύγει από την υπεράσπιση απλά και μόνο της μεμονωμένης υπόθεσης και να βάζει παράλληλα και κεντρικα ζητήματα . <strong style="box-sizing: border-box;">Να μιλήσουμε για τον Τρομονόμο, τις πολιτικές και τους πολιτικούς που τον στηρίζουν</strong></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<strong style="background-color: black; box-sizing: border-box;"><span style="color: white;">συμμετέχοντες/χουσες στα γεγονότα της Ερμού "</span></strong></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-18939663605336845302017-06-13T20:16:00.003+03:002017-06-13T20:16:59.048+03:00ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΙΖΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: center;">
<strong style="background-color: black;"><span style="color: white;">Διαδρομές ζωής ή θανάτου</span></strong></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: center;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">(Μέσα από το αρχείο του Ν. Τσιρώνη)</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: center;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><img src="https://anarchypress.files.wordpress.com/2017/06/mpoylkes.jpg" style="text-align: left;" /><span style="font-size: 14.4px;">ί</span></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η <strong><em>Σοφία Ηλιάδου-Τάχου</em></strong> στο πρώτο μέρος του βιβλίου, εξηγεί στον πρόλογο ότι μετά την έκδοση του βιβλίου της <em>Μέρες της ΟΠΛΑ στην Θεσσαλονίκη: Τα χρώματα της βίας (1941-1945)</em>, ένιωσε την δέσμευση ότι έπρεπε «<em>να απαντηθούν τα ερωτήματα που σχετίζονται με τις διαδρομές που ακολούθησαν μετά την συνθήκη της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) εκείνα από τα στελέχη της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης που ένιωσαν εκτεθειμένα απέναντι στο μετακατοχικό κράτος και προέβλεψαν πως η παραμονή τους στην Ελλάδα θα εξελισσόταν σε Γολγοθά χωρίς τέλος</em>».</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η Τάχου θεωρεί ότι η πρωτοτυπία της συγκεκριμένης μελέτης έναντι άλλων, που αφορούν στην πορεία των πολιτικών προσφύγων εντός της Γιουγκοσλαβίας και μάλιστα στο Μπούλκες έγκειται α) στην σημασία των αυτοβιογραφικών στοιχείων που καταθέτει ο <strong><em>Ν. Τσιρώνης</em></strong> (μέλος της <strong><em>ΟΠΛΑ</em></strong> Θεσσαλονίκης) τόσο για το ζήτημα του Μπούλκες όσο και για το ζήτημα του νησιού της ντροπής, β) στην προσεκτική αποδελτίωση των τευχών της εφημερίδας Μπούλκες, που διασώθηκαν στο Αρχείο παράνομου τύπου του ΑΣΚΙ και τέλος γ) στην συγκέντρωση των υπαρχουσών βιβλιογραφικών αναφορών και στην συνεξέτασή τους με τα πρωτότυπα στοιχεία που προαναφέρθηκαν.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Σύμφωνα με τον Ν. Τσιρώνη, η εγκατάστασή του στην Γιουγκοσλαβία προσδιορίζεται με πρώτο σταθμό το Μοναστήρι στις 23-24 Φεβρουαρίου 1945 χωρίς ουδεμία προειδοποίηση από το κόμμα, ενώ οι πρώτοι 1.454 πρόσφυγες σύμφωνα με τον Μ. Ρίστοβιτς (Το πείραμα, Μπούλκες, «Η Ελληνική Δημοκρατία» στην Γιουγκοσλαβία) εγκαθίστανται στην Βοϊβοντίνα, στις 25 Μαΐου, ενώ το δεύτερο ρεύμα 2.702 ατόμων φθάνει και στεγάζεται σε 625 σπίτια στο Μπούλκες αρχές του Ιουνίου 1945.<span id="more-26172"></span></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Στην συνέχεια περιγράφονται από την Τάχου α) οι κοινοτικές δομές στο Μπούλκες, β) η οικονομία, γ) η εκπαίδευση (στρατιωτική σχολή) και ο πολιτισμός της κοινότητας, δ) οι σχέσεις Ελλήνων-«Σλαβομακεδόνων» στο Μπούλκες, ε) οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΓ, στ) οι διεθνείς διαστάσεις του ζητήματος «Μπούλκες», και ζ) οι μέθοδοι πειθαρχίας που επιβλήθηκαν, με εστίαση στην περίπτωση, του νησιού κατέργου στον Δούναβη.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η Τάχου σημειώνει ότι από τα τέλη του Ιουλίου του 1946, ο πλήρης έλεγχος του Μπούλκες περιήλθε στο Κομματικό Γραφείο, το οποίο καθοδηγούνταν από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Το κομματικό Γραφείο Μπούλκες αποτελούνταν από τους Μιχάλη Πεχτακτσίδη-Τερζή, Οδυσσέα Μπάτση, Περικλή Καλοδίκη, Δημήτρη Βίσσιο, Γιώργο Κοντογιώργη (Παύλο), Αλέξη, Κ. Σιαπέρα, Μπαρμπα-Φώκο, παλιό Γκούντβη, Λαμπρινάκο (Προμηθέα) πρώην αστυνομικό Λεπενιώτη, Θανάση Στράντζαλη.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο <strong><em>Μιχάλης Πεχτακτσίδης-Τερζής</em></strong> το Φθινόπωρο του 1947 πήρε εντολή να κατέβει στον ΔΣΕ, ενώ το 1949 εξαφανίστηκε «μυστηριωδώς», όταν συντάχθηκε με τον Τίτο και αποσκίρτησε από τον Ζαχαριάδη. Όπως αφηγείται ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου, «<em>Μετά από χρόνια ένα σύντροφος από τον Γιάννενα ονόματι Σεραφείμ, πιστός του Ζαχαριάδη, μου είπε ότι τον σκότωσε ο ίδιος και τον έριξαν σε ένα πηγάδι στο Μπούλκες</em>».</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Σύμφωνα με τον <strong><em>Κ. Σιαπέρα</em></strong>, την κύρια ευθύνη για την <strong><em>ΥΤΟ</em></strong> (Υπηρεσία Τάξης Ομάδας) που συγκροτήθηκε στο Μπούλκες είχε ο Μιχάλης Πεχτακτσίδης-Τερζής μαζί με τον Οδυσσέα Μπάτση.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η κομματική αστυνομία στο Μπούλκες κατ’ αρχάς παρακολουθούσε ασφυκτικά τις κινήσεις κάθε μέλους της κοινότητας, με σκοπό να εφαρμοστεί η απαγόρευση των συζητήσεων για τα αίτια της αποτυχίας του κινήματος του ΕΑΜ κατά την Εθνική Αντίσταση και τα αίτια της αποδοχής της συμφωνίας της Βάρκιζας από την ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">«<strong><em>Σε λίγο η παρακολούθηση των στελεχών γενικεύτηκε, αφού προηγουμένως διακηρύχθηκε ότι επρόκειτο για μια κομματικά ορθόδοξη συμπεριφορά. Οι επαγρυπνητές, οι ανήκοντες στις μικρές ομάδες καταδοτών που αναλάμβαναν χάριν του Συμβουλίου, την παρακολούθηση των «υπόπτων» για αντικομματική δράση, ασκούσαν μια ιδιότυπη εξουσία ως στελέχη μιας άνωθεν επιβεβλημένης τρομοκρατίας. Σύμφωνα με τον </em></strong><strong><em>Eudes</em></strong><strong><em> επρόκειτο για πεντάδες καταδοτών, οι οποίοι αναλάμβαναν τον ρόλο της «κομματικής επαγρύπνησης». Τις συνιστούσαν δύο άτομα που εμπιστευόταν απόλυτα η διοίκηση και τρία τα οποία ανήκαν στον χώρο των πρώην υπόπτων, που τελούσαν υπό ανάνηψη και δοκιμή. Ο ρόλος τους ήταν η συστηματική παρακολούθηση τόσο των υπόπτων, όσο και των λοιπών, στους οποίους είχε δοθεί εντολή να μην συναναστρέφονται. Οι πέντε, κατά τον </em></strong><strong><em>Eudes</em></strong><strong><em>, ζούσαν και κινούνταν πάντα μαζί, ασκώντας τη διαδικασία της κατάδοσης, ή της εποπτείας. Μέσα από την διαδικασία αυτή, διασφαλιζόταν με απόλυτο τρόπο ο έλεγχος στους παρεκκλίνοντες και στους στιγματισμένους</em></strong>».</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η Τάχου παραθέτει την ακόμη συγκλονιστικότερη αφήγηση της Μ. Λαζαρίδου.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">«<em>Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από την εγκατάστασή μας στο Μπούλκες και μια νύκτα ξυπνήσαμε από έναν μεγάλο θόρυβο. Ένα αλαλάζον πλήθος, με χοντρά ξύλα, με σιδερόβεργες, με πέτρες, φτυσίματα και γιουχαΐσματα έδιωχνε τους αντικομματικούς, τους «φραξιονιστές» από το Μπούλκες […] Θα ήταν περίπου 100 άνθρωποι, συναγωνιστές άλλοτε αυτού του πλήθους, περιτριγυρισμένοι τώρα από την αστυνομία του Μπούλκες ΥΤΟ (Υπηρεσία Τάξεως Ομάδας) με δεμένα τα χέρια τους προσπαθούσαν να σωθούν από τα κτυπήματα των μανιασμένων καταδιωκτών τους. Λίγο πιο κάτω τους περίμεναν οι κλούβες. Πού τους πήγαιναν μέσα στην νύκτα; Κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες: Ότι τους άφησαν στα σύνορα της Ελλάδας. Άλλοι έλεγαν ότι τους εξαφάνισαν στα στρατόπεδα.</em></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<em style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αυτό που σε εντυπωσίαζε ήταν η αγριάδα των Ανθρώπων που υπερασπίζονταν την «κομματική γραμμή».</span></em></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<em style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ήταν ένα αφηνιασμένο πλήθος, ρομπότ, άνθρωποι μηχανές, χωρίς ψυχή, χωρίς αισθήματα, χωρίς αγάπη…</span></em></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<em style="background-color: black;"><span style="color: white;">Με υψωμένες τις γροθιές, ουρλιάζοντας ρυθμικά «Μιχάλης-Περικλής» ζητούσαν το κεφάλι των «φραξιονιστών». Η βία κυριαρχούσε παντού… Όλοι μιλούσαν για ένα στρατόπεδο έξω από το Μπούλκες, όπου στρατοπεδάρχης ήταν ο «Μπαρμπα-Στέλιος Κάλφας» (Σιδέρης).</span></em></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><em>Εκεί σε βαθιά πηγάδια έριχναν ζωντανούς τον έναν μετά τον άλλον, όσους έκαναν κριτική στην καθοδήγηση του Μπούλκες (και κυρίως όσους μιλούσαν ενάντια στον Μιχάλη Πεχτακτσίδη ή Τερζή»</em>.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Στο <strong>δεύτερο Μέρος</strong> παρατίθεται η αυτοβιογραφική καταγραφή του Ν. Τσιρώνη χωρισμένη σε έξι μέρη: α) από το ζενίθ στο Ναδίρ, β) Πολιτικοί πρόσφυγες, γ) Μοναστήρι-Τέτοβο-Νόβι Σίβατς, δ) Τέτοβο. Ο Δεύτερος σταθμός, ε) Μπούλκες, στ) το Νησί της ντροπής.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο Ν. Τσιρώνης στο <strong>τελευταίο μέρος</strong> <strong><em>Το Νησί της ντροπής</em></strong> σώζει την μαρτυρία του παλιού του συντρόφου <strong><em>Γιώργη Ζωμαρίτη,</em></strong> που είχε την «τύχη» να μεταφερθεί ως «αντικομματικός» στο νησάκι του Δούναβη, στο κάτεργο στο οποίο, όπως ανέφερε και η Λαζαρίδου, υπεύθυνος ήταν ο «Μπαρμπα-Στέλιος», παλιός κομμουνιστής τον οποίο η μεταξική δικτατορία είχε φυλακίσει στην Ακροναυπλία. Εκεί οι «εχθροί του λαού», αφού καθημερινά έλιωναν σε καταναγκαστικές εργασίες, υφίσταντο την βάρβαρη συμπεριφορά και τους βασανισμούς των «συντρόφων» που τους φύλαγας.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">«<em>Οι κρατούμενοι ήμασταν περίπου 147. Ο αριθμός αυτός κάποτε μεγάλωνε κι άλλοτε μίκραινε, ποτέ δεν ήταν σταθερός. Μεγάλωνε όταν η κομματική οργάνωση (κομματικό γραφείο) ανακάλυπτε νέους «εχθρούς του κόμματος» και μίκραινε σαν τύχαινε να συμβούν τίποτε «ατυχήματα». Για να είμαι όμως σωστός πως τις πιο πολλές φορές λιγοστεύαμε. Από 142 που ήμασταν, στο τέλος μείναμε 41, φοβερό νούμερο.</em></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<em style="background-color: black;"><span style="color: white;">Και είναι φοβερό γιατί οι 106 ή και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι δεν έφυγαν από το νησί για να επιστρέψουν στο χωριό μας το Μπούλκες, «καθαροί» χάρη στις σωφρονιστικές μεθόδους του σ. Στέλιου, αλλά εξοντώθηκαν με διάφορους τρόπους από τους σκληρούς της οργάνωσης [… ] Ήταν και το άλλο, απαγόρευαν την συζήτηση μεταξύ μας (των κρατουμένων), απαγόρευαν ακόμα και με θάνατο, μάλιστα με θάνατο, καλά άκουσες, να κατέβει κάποιος κρατούμενος από το πάνω μέρος του στάβλου κατά την διάρκεια της νύκτας, όποια ανάγκη και αν είχε. Μας ανέβαζαν το βράδυ μετά την δουλειά και έπρεπε το πρωί να κατέβουμε, διαφορετικά εξασφαλίζαμε μια σφαίρα στο κεφάλι. Τη σωματική βία την αντέχεις, την ψυχολογική δεν υποφέρεις.</span></em></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<em style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η καθημερινή ταπείνωση, το τσαλαπάτημα του φιλότιμου, άλλοι το λένε εγωισμό, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι να σταματήσει αυτή η συμπεριφορά ήταν που μας εξόργιζε, μας πονούσε όσο δεν φαντάζεσαι. Αγωνιστές στην πρώτη γραμμή του πολέμου οι περισσότεροι κρατούμενοι, πραγματικά παλικάρια δεν ήταν δυνατό να συμβιβαστούν με την βία και τον τρόπο ζωής που ήθελαν να επιβάλλουν.</span></em></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><em>Από την πρώτη στιγμή, από την ώρα που μας έπαιρναν από το Μπούλκες καταλάβαμε πως η ζωή μας βρισκότανε σε κίνδυνο, στο νησί-φυλακή, όμως διαπιστώσαμε πόσο φθηνή θα ήταν, πως δεν θα κόστιζε ούτε δεκάρες. Και ενώ αυτή ήταν γενική διαπίστωση, λίγοι καταλάβαιναν τις συνέπειες που θα στοιχίσουν ακριβά στην κομματική οργάνωση του Μπούλκες. <strong>Λίγοι «έβλεπαν» πως σύντομα η ντροπή θα καλύψει την οργάνωση μας και ο θάνατος θα βάλει έντονα την υπογραφή του στις σελίδες της ιστορίας του κόμματος (ΚΚΕ) που θα αναφέρονται στο κεφάλαιο ΜΠΟΥΛΚΕΣ και στο νησί της ντροπής</strong></em>».</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: left;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Συσπείρωση Αναρχικών</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14.4px; text-align: left;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<h5 style="font-family: Arial, sans-serif;">
<em style="background-color: black;"><span style="color: white;">Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 171, Μάϊος 2017</span></em></h5>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-10763481993546517552017-05-18T23:32:00.000+03:002017-05-18T23:32:06.279+03:00Ρουβίκωνας: Η πολιτική μας ταυτότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: red; color: #333333; font-family: "Open Sans";">Το κείμενο της πολιτικής ταυτότητας του Ρουβίκωνα, που θα συζητηθεί στην εκδήλωση που οργανώνουμε στο Κ*ΒΟΞ (πλ. Εξαρχείων, Αραχώβης κ Θεμιστοκλέους) στις 20/5/2017 18:00</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "Open Sans"; font-size: x-small;"><br /></span>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<strong style="background-color: black; box-sizing: border-box;"><span style="color: white;">Εισαγωγή</span></strong></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο Ρουβίκωνας δοκίμασε να κάνει τα πράγματα ανάποδα. Να ξεκινήσει από τη δράση,από τις άμεσες ανάγκες του κοινωνικού πολέμου και μέσα από αυτό να χτίσει σιγά σιγά μια ολοκληρωμένη πολιτική οντότητα ικανή να αποκτήσει πρωτοβουλία κινήσεων, να δώσει αληθινή ώθηση στον αναρχικό αγώνα, ικανή να μετεξελιχθεί και να ανέβει στάδιο. Να σπάσει επιτέλους την «κατάρα» των αναρχικών ομάδων να περιορίζονται ποσοτικά σε μικρούς αριθμούς μελών και ποιοτικά σε απευθύνσεις προσανατολισμένες σε προκαθορισμένο εύρος θεματικών.<br style="box-sizing: border-box;" />Από τις παρεμβάσεις στην Άμφισσα για τη δίκη του δολοφόνου Κορκονέα, τη συνέλευση αλληλεγγύης 2010-2013, την πολυετή πάλη για την υπεράσπιση των Εξαρχείων από την καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την κατάληψη του Κ*ΒΟΞ, τις διαδικασίες του αναρχικού χώρου, τις μάχες του πεζοδρομίου απέναντι σε κράτος και φασισμό, τις μεγάλες στιγμές του κοινωνικού αγώνα των μνημονιακών χρόνων, σχηματίστηκε μια ισχυρή κοινότητα και ένα πλέγμα ιδεών που οδήγησε στην ίδρυση της συλλογικότητάς μας.<br style="box-sizing: border-box;" />Περάσαμε από χίλια κύματα. Αντιμετωπίσαμε πρωτόγνωρες προκλήσεις σε όλα τα επίπεδα. Για τις περισσότερες από αυτές ήμασταν ανέτοιμοι, ετοιμαστήκαμε μέσα στο καμίνι της πράξης. Κάναμε άπειρα λάθη. Πολλά από αυτά σοβαρά. Κάθε χτύπημα που δεχτήκαμε πρόσθεσε εμπειρία, κάθε πρόοδος έγινε βήμα για το επόμενο στοίχημα.<br style="box-sizing: border-box;" />Μέσα στα 4 χρόνια ύπαρξής μας έχουμε πραγματοποιήσει εκατοντάδες δράσεις, έχουμε μιλήσει σε μεγάλη ποικιλία ακροατηρίων, έχουμε οργανώσει καταλήψεις και στέκια, έχουμε πάρει μέρος σε μεγάλες οργανωτικές διαδικασίες, χτίσαμε συμμαχίες, συγκρουστήκαμε με κράτος, αστυνομία, φασίστες, μαφίες...<br style="box-sizing: border-box;" />Έχοντας φτάσει σε ένα, κατ' εμάς, ικανοποιητικό επίπεδο πολύπλευρης ολοκλήρωσης, βάζουμε μπροστά μεγαλύτερα διακυβεύματα. Στον αναρχικό χώρο, στο ανταγωνιστικό κίνημα, στην κοινωνική βάση.<br style="box-sizing: border-box;" />Μπροστά στις νέες προκλήσεις είναι απαραίτητο να καθορίσουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια την πολιτική μας ταυτότητα, να συγκροτήσουμε το πλέγμα ιδεών και την εμπειρία μας με τόσο συνεκτικό τρόπο που να μπορεί να παράγει νέα, αποτελεσματικά σχέδια.<br style="box-sizing: border-box;" />Δεν είναι εύκολο. Πρέπει παράλληλα να κοιτάμε προς πολλές πλευρές, να απαντήσουμε σε εντελώς διαφορετικού τύπου ερωτήσεις. Από την κοινωνική βάση στην οποία πρέπει να εξηγηθεί ο «τρόπος των αναρχικών» και στα πιο στοιχειώδη του, έως τον αναρχικό χώρο και το ανταγωνιστικό κίνημα.<br style="box-sizing: border-box;" />Μέχρι στιγμής, ο πολιτικός μας λόγος σε επίπεδο επικαιρότητας και τακτικών επιλογών έχει εκφραστεί δημόσια κάθε φορά που δρoύσαμε και έχει συνδιαμορφωθεί σε κάθε είδους διαδικασίες. Μέσα από όλα αυτά εμφανίζεται το πολιτικό περιεχόμενό μας και η εξέλιξή του. Σε στρατηγικό πολιτικό επίπεδο υπάρχει το καταστατικό της Αναρχικής Ομοσπονδίας που μετά από χρόνια ζυμώσεων καλύπτει ένα μεγάλο μέρος θεματικών,συνεχίζοντας να διαμορφώνεται και να εμβαθύνει.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />Το παρόν κείμενο επιχειρεί να κινηθεί κάπου ανάμεσα στις επίκαιρες απόψεις και την ευρύτερη πολιτική μας πλατφόρμα. Εκφράζει τις ιδιαίτερες προτεραιότητες, τα πολιτικά μας σύνορα. Απαντά σε ερωτήματα που εύλογα τέθηκαν από έξω προς τα μέσα, αλλά και στο εσωτερικό μας. Δεν τοποθετούμαστε για τα πάντα. Τοποθετούμαστε γι αυτά που μας «καίνε» που είναι και αυτά που καθορίζουν την ταυτότητα του Ρουβίκωνα.<br style="box-sizing: border-box;" />Με αυτό το πνεύμα πρέπει να αναγνωστεί το κείμενο.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />Το κείμενο έχει δύο ενότητες:<br style="box-sizing: border-box;" /> Στην πρώτη, ορίζονται οι ιδεολογικές συντεταγμένες μας μέσα στο πολιτικό ρεύμα του αναρχισμού. Πώς αντιλαμβανόμαστε και πώς αξιολογούμε την πορεία του, πώς βλέπουμε τον εαυτό μας σε αυτή. Μιλάμε για την ιδιαίτερη σχέση του με τα μέσα αγώνα, τους περιορισμούς, αλλά και τον τρόπο που αυτά γίνονται φορείς των σκοπών. Καθορίζουμε σε ποιους απευθυνόμαστε, την ταξική μας σκοπιά, πώς βλέπουμε την κοινωνική βάση, από ποια απόσταση την κοιτάμε, ποια η σχέση μας μαζί της.<br style="box-sizing: border-box;" />Η δεύτερη ενότητα εξετάζει μια σειρά θεματικές: Την «προπαγάνδα της δράσης» σαν βασικό στοιχείο των μορφών δράσης που υϊοθετούμε, την πραγματικότητα του αναρχικού χώρου, τις σχέσεις με το ανταγωνιστικό κίνημα και τις σχέσεις με την αριστερά. Τέλος, κάνουμε μια πολιτική εισαγωγή στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού και κλείνουμε αναδημοσιεύοντας τις θέσεις για την αλληλεγγύη που είχε διατυπώσει το 2010 η συνέλευση αλληλεγγύης, τις οποίες συνεχίζουμε να ακολουθούμε ως σήμερα.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />Α.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><strong style="box-sizing: border-box;">Ποιοι είµαστε πολιτικά και τι θέλουµε</strong> <br style="box-sizing: border-box;" />Ο Ρουβίκωνας είναι ένας πολιτικός, μαχόμενος αναρχικός σχηματισμός που η φυσική θέση του είναι στην αιχμή, στην πρώτη γραμμή των μετώπων του κοινωνικού πολέμου και σκοπός του, η ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων. Επιδιώκουμε την καταστροφή του κράτους και την αντικατάστασή του ως διαχειριστή των κοινών, από μια ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων βάσης. Επιδιώκουμε την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και τη λειτουργία τους από τους εργαζόμενους στα πλαίσια μιας τόσο συλλογικά, όσο και αποκεντρωμένα, σχεδιασμένης παραγωγής και κατανάλωσης. Δεν ζητάμε τίποτα άλλο από αυτό που ζητάει το ιστορικό αναρχικό κίνημα, ό,τι μαχητικότερο, ό, τι πιο αφοσιωμένο, ό,τι πιο εφευρετικό, πρωτοποριακό, βέβηλο όσο και ευγενές, ανέδειξε η ιστορία του κοινωνικού πολέμου από την αυγή της εξουσιαστικής στρέβλωσης.<br style="box-sizing: border-box;" />Από την κοινή μήτρα όλων των ρευμάτων που κάποτε ορίστηκαν ως σοσιαλιστικά, την Α' Διεθνή, ο αναρχισμός ακολούθησε τον δικό του δύσβατο αλλά ευθύ δρόμο. Στα οδοφράγματα της Παρισινής κομμούνας και τις εξεγέρσεις που κάποτε συντάραξαν την Ευρώπη, σε εργοστάσια, πόλεις και ύπαιθρο, στα θωρακισμένα τραίνα του Μαχνοβίτικου στρατού, στις ένοπλες αγροτικές μάζες της Άπω Ανατολής, στην πλατιά κολεκτιβοποίηση της Ισπανίας, στα μητροπολιτικά νεολαιίστικα κινήματα, στις σύγχρονες αστικές εξεγέρσεις, στους αγώνες για βασικά ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δύσβατος αλλά ευθύς ο δρόμος του αναρχισμού, αφήνει στο πέρασμά του την ανεκπλήρωτη υπόσχεση μια ριζικής αλλαγής που μπορεί να επισκιάσει τις μικρές, ακριβοπληρωμένες και ασταθείς νίκες της κοινωνίας που έως τώρα συγκρότησαν όση πρόοδο έχει γίνει σε σχέση με τη ζωή πριν έναν αιώνα. Αυτή η ριζική αλλαγή έφτασε κάποιες φορές κοντά αλλά τελικά δεν έγινε κατορθωτή. Πολλές μικρές νίκες και μια λαμπρή ιστορία θυσίας, είναι το αποτέλεσμα της επικής επαναστατικής πορείας των απογόνων της Α ‘Διεθνούς και του αναρχισμού μέσα σε αυτούς. <br style="box-sizing: border-box;" />Αν και στριμωγμένος μέσα στο κουστούμι των κοινωνικών κατακτήσεων, πότε προσπαθώντας να τις αφομοιώσει και πότε να τις ξεφορτωθεί, ο καπιταλισμός και το κράτος, συνεχίζουν να καθορίζουν την λειτουργία του κόσμου μας, συνεχίζουν να είναι ο νικητής και η κοινωνική βάση συνεχίζει να βρίσκεται κάτω από την μπότα τους. Υπό αυτή την έννοια ο ιστορικός αναρχισμός έως τώρα έχει αποτύχει στη βασική του επιδίωξη. Το “καλό” είναι ότι οι ανταγωνιστές του πήγαν ακόμα χειρότερα. Η πλήρης ματαίωση των εξουσιαστικών σοσιαλιστικών ρευμάτων που ενώ κατάφεραν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να πραγματοποιήσουν τις προτάσεις τους, απέτυχαν ολοκληρωτικά να πείσουν την κοινωνική βάση για το μοντέλο που εφάρμοσαν ξεκαθαρίζει αμετάκλητα το δίκαιο και το διαυγές των αναρχικών απόψεων αν όχι για το «πως πρέπει», σίγουρα για το «πως δεν πρέπει» να οργανωθεί και να κατευθυνθεί ο αγώνας.<br style="box-sizing: border-box;" />Εκεί, στη δεξαμενή των ιστορικών αναρχικών αντιλήψεων πιάνουμε τα νήματα των μέσων και των στρατηγικών μας. Τις προσαρμόζουμε στις συνθήκες μας, τις επικαιροποιούμε, τις πάμε παρακάτω. Δεν μπαίνουμε όμως στη λογική στατικών αναρχικών ρευμάτων και στη λογική της υπερδιάσπασης του αναρχικού προτάγματος. Αναρχοσυνδικαλισμός ή αναρχοκομμουνισμός, συνδικάτο ή κομμούνα, για εμάς το ερώτημα είναι τι από όλα αυτά ταιριάζει, τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και πως πρέπει να ανασκευαστεί ώστε να έχει ρόλο στον δικό μας αγώνα, σήμερα στην Ελλάδα. Μπορούμε βέβαια να πούμε πως δεν είμαστε αναρχοατομικιστές επικαλούμενοι το προφανές της δικιάς μας πολιτικής οργάνωσης... Από την άλλη να αρνηθούμε την ατομικιστική κληρονομιά, τον ιδεολογικό/πολιτισμικό/φιλοσοφικό πλούτο της και την δυναμική της, θα ήταν ακρωτηριασμός.<br style="box-sizing: border-box;" />Για τα εξουσιαστικά σοσιαλιστικά ρεύματα η πάλη των τάσεων είναι ένας αγώνας εξόντωσης ανάμεσα σε «επιστημονικές φόρμουλες επιτυχίας». Για εμάς, το σύνολο των ιστορικών αναρχικών ρευμάτων συνιστούν μια ενιαία κληρονομιά, ένα άθροισμα κατακτήσεων και εξειδικεύσεων που μπορεί και πρέπει να έχει κοινή αφήγηση. Ο αναρχισμός, υποστηρίζουμε, καθορίζεται από του σκοπούς του, τις πολιτικές σταθερές, και το πλαίσιο των μέσων. Όλα τα υπόλοιπα τα καθορίζει ο κοινωνικός αγώνας και οι επίκαιρες απαιτήσεις του, όλα τα άλλα επιτρέπονται, ζουν όσο δουλεύουν, πετιούνται όταν αποτύχουν. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε οτι ο αναρχικός αγώνας δεν "είναι-για-τον-εαυτό-του". Είναι για να ανοίξει το δρόμο στο μεγάλο εξελικτικό άλμα της "αναρχίας". Είναι για την κοινωνική επανάσταση, την διαδικασία εκείνη που θα ανοίξει τον δρόμο για την αναρχία. Είναι για την ταξική, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική συγκρότηση των καταπιεσμένων που χτίζει την αναρχία ανοίγοντας τον δρόμο για την επανάσταση.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="box-sizing: border-box;">Τα µέσα του αγώνα µας</strong><br style="box-sizing: border-box;" />Από όλα τα ιδεολογικά ρεύματα ο αναρχισμός είναι το μόνο που δίνει τέτοια σημασία, και βάζει τόσους περιορισμούς στο τι μέσα μπορεί να χρησιμοποιήσει. Και είναι λογικό, αφού είναι επίσης το μόνο που όχι μόνο θέλει μια τεράστια ανατροπή “των πάντων” και την αναδιοργάνωση τους σε εντελώς νέα βάση, αλλά θέλει να το κάνει μια και καλή.<br style="box-sizing: border-box;" />Η άρνησή μας να χρησιμοποιήσουμε μέσα που με μια επιφανειακή ανάγνωση θα μας έδιναν μεγαλύτερες δυνατότητες και αποτελεσματικότητα φαίνεται αφελής. Πολλοί μας ρωτούν για παράδειγμα: γιατί δεν φτιάχνετε κόμμα, γιατί δεν κατεβαίνετε στις εκλογές; Γιατί αφήνετε ανεκμετάλλευτες τις θεσμικές δυνατότητες και τα μέσα που προσφέρει η αστική δημοκρατία;<br style="box-sizing: border-box;" />Απαντάμε:<br style="box-sizing: border-box;" />Ακόμα και αν πετύχουμε να μην μας διαφθείρουν (και η ιστορία έχει αποδείξει ότι είναι αναπόφευκτο), η χρήση αυτών των μέσων φέρνει ήττα. Και μόνο αυτά που πρέπει να κάνεις για να μπορέσεις να εισπράξεις τις "ωφέλειες" σε δένουν χειροπόδαρα αλλά και σου αφαιρούν το «ηθικό πλεονέκτημα». Κάνουν και εσένα θύμα της καχυποψίας της κοινωνίας απέναντι στα καθεστωτικά μονοπάτια. Αλλά δεν είναι αυτά τα πιο σημαντικά για την άρνηση από τους αναρχικούς των θεμελιωδών μέσων της άλλης πλευράς.<br style="box-sizing: border-box;" />Την ελευθερία, την αυτοδιεύθυνση και τον κομμουνισμό μαζί, αυτό που εμείς λέμε αναρχία, τα θέλουμε τώρα, κι ακριβώς επειδή δεν είμαστε ρομαντικοί, γνωρίζουμε ότι η οικοδόμησή τους με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να στριμωχτεί σε μια κορυφαία επαναστατική στιγμή. Συνεχίζει μετά από την επανάσταση αλλά υπάρχει και πριν από αυτή. <br style="box-sizing: border-box;" />Με την «πραγματοποίηση της αναρχίας” όσο και όπου περισσότερο μπορούμε, από την λειτουργία μιας πολιτικής ομάδας μέχρι την συνέλευση σε μια γειτονιά, από την κολεκτίβα ως τις προσωπικές σχέσεις δημιουργούμε υλική απόδειξη ότι οι απελευθερωτικές ιδέες είναι εφικτές. Έτσι κερδίζουμε και το δικαίωμα να ζητήσουμε από τον οποιονδήποτε να ρισκάρει τόσα πολλά για να παλέψει μαζί μας γιαυτές<br style="box-sizing: border-box;" />Να το πούμε αλλιώς, αν επιλέγεις να είσαι σαν το κράτος, αν εξαρτάσαι από τον χώρο που το ίδιο το κράτος διαλέγει να σου δώσει, γιατί να το αμφισβητήσει ο οποιοσδήποτε άλλος, γιατί καν να θεωρήσει λογική την κατάργηση του; Σε ένα κόσμο αιώνων εξουσίας και εκμετάλλευσης το να αποδείξεις ότι υπάρχει τρόπος χωρίς αυτές είναι το άλφα και το ωμέγα.<br style="box-sizing: border-box;" />Για τον ίδιο λόγο είναι που δεν εκμεταλλευόμαστε την ταχύτητα στις αποφάσεις που θα πρόσφερε μια θεσμισμένη ηγεσία και μια ιεραρχία στις οργανώσεις μας. Για τον ίδιο λόγο καταπολεμούμε τις εκφάνσεις του εξουσιαστικού/εκμεταλλευτικού πολιτισμού στις σχέσεις και τις διαδικασίες μας και αρνούμαστε την "ευκολία" που προσφέρουν τα στερεότυπά του. Γιατί χωρίς αυτές τις αρνήσεις, ακόμα κι αν κρατήσουμε την πίστη μας στην αναρχία, ακόμα κι αν αδιαφορήσουμε για την ασυνέπεια λόγων και έργων, θα έχουμε εμείς πρώτοι από όλους αποδείξει, ότι αυτά που θεωρούμε εφικτά και αναγκαία είναι αποκλειστικά και μόνο επιθυμητά.<br style="box-sizing: border-box;" />Κι όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, γιατί πάντα οι επιλογές αξιολογούνται, βλέπουμε πως το μοντέλο δουλεύει.<br style="box-sizing: border-box;" />Απέχουμε και η φωνή μας δυναμώνει. Κατορθώνουμε, να λειτουργούμε πιο αποτελεσματικά και γρήγορα από ότι θα μας εξασφάλιζε ένα κόμμα. Μπορούμε και παρεμβαίνουμε στα γεγονότα πολύ πιο ελεύθερα και αυτόφωτα από όσους χρησιμοποιούν το βήμα και χρήμα που προσφέρουν οι εκλογές, ακούγεται δυνατά ο λόγος μας χωρίς να σερνόμαστε σε διαδρόμους και να κάνουμε σινιάλα νομιμοφροσύνης. <br style="box-sizing: border-box;" />Το να αρνούμαστε τα θεμελιώδη μέσα της άλλης πλευράς και να διευρύνουμε αυτά που ταιριάζουν στην μεγάλη κοινωνική και οικονομική αναδόμηση της αναρχίας, αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο μας. Είναι από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αντιληφθεί όποιος προσεγγίζει τον αναρχισμό και τις οργανώσεις του.<br style="box-sizing: border-box;" />Καμιά αφέλεια δεν μπορεί να χρεωθεί στους αναρχικούς. Δεν είναι όμως αβάσιμες οι κριτικές που τους ασκούνται γιαυτό το θέμα<br style="box-sizing: border-box;" />Η φύσει απολυτότητα των αναρχικών ιδεών σε συνδυασμό με δεκαετίες οπισθοχωρήσεων στον κοινωνικό πόλεμο και συλλογικής εσωτερίκευσης της ήττας, γέννησαν μια κουλτούρα λατρείας των μέσων, ειδικά με τη μορφή της άρνησης χρήσης μέσων που δικαιολογημένα ή όχι θεωρούνται μέσα της άλλης πλευράς. Η βεντάλια ανοίγει αυθαίρετα και τη θέση της πολιτικής εξέτασης και αξιολόγησης της κάθε περίπτωσης παίρνει η αξιακή τοποθέτηση. Αντί να πραγματοποιείται και να δοκιμάζεται η αναρχία τελικά οικοδομείται μια ηθική αρνήσεων.<br style="box-sizing: border-box;" />Και βέβαια το αναρχικό κίνημα έχει την αυστηρή ηθική της ελευθερίας αλλά δεν είναι ένα κίνημα ηθικής, είναι πρώτιστα πολιτικό, ταξικό και εν τέλει πολιτισμικό. Ένα κίνημα που θέλει να ζήσει κι όχι μόνο να κηρύξει την αλλαγή. Που θέλει να βελτιώσει τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων. Και γιαυτό τον λόγο οφείλει να προχωράει σε τόσες αρνήσεις του παλιού όσες του επιτρέπει το νέο που έχει στα σκαριά.<br style="box-sizing: border-box;" />Είναι ισορροπία. Αν οι αρνήσεις του είναι λιγότερες αυτοακυρώνεται, αν είναι περισσότερες οδηγείται στην αποστείρωση, την περιθωριοποίηση και την αδικαιολόγητη αναποτελεσματικότητα. Υπονομεύει το αναρχικό παράδειγμα και αγγίζει τα όρια της θρησκευτικότητας.<br style="box-sizing: border-box;" />Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα είναι αυτό που μας χωρίζει με την αριστερά. Τα μέσα δεν αγιάζουν τον σκοπό είναι αυτό που μας χωρίζει με τον χιλιασμό.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />Συλλογικά, προσπαθούμε να σταθούμε έξω από αγιασμούς μέσων και σκοπών, σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα που κάνει τα ερωτήματα όλο και πιο περίπλοκα. Στην αστική δημοκρατία υπάρχουν διαπλεκόμενοι μηχανισμοί και πόλοι δύναμης όπως τα MME, τα επίσημα συνδικάτα, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, ο στρατός, οι ΜΚΟ. Στο πολίτικο πεδίο υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα πολιτικών δυνάμεων. Διαμορφώνονται σχέσεις όπως το εμπόρευμα. Εμφανίζονται αδιάκοπα νέες πραγματικότητες, κοινωνικές, τεχνολογικές, γεωπολιτικές και το αναρχικό φίλτρο για την επιλογή του τι και πως θα χρησιμοποιήσουμε και τι όχι, δοκιμάζεται καθημερινά. Το δικό μας κριτήριο, ως Ρουβίκωνας είναι πάντα ορθολογικό και εξετάζει την κάθε περίπτωση χωριστά. Έξω από τα θεμελιώδη μέσα του συστήματος, αυτά που η άρνησή τους είναι στοιχείο ταυτότητας για τους αναρχικούς, κάθε τι άλλο ζυγίζεται, εξετάζεται και στο τέλος αποφασίζουμε τη σχέση μας με αυτό. Κι όταν τα δεδομένα αλλάξουν, όταν δούμε αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό, τότε, με μια νέα ανάλυση αλλάζουμε και τις επιλογές μας.<br style="box-sizing: border-box;" />Έχουμε οδηγό την παρακαταθήκη του αναρχικού κινήματος, του συνόλου των τάσεών του. Είναι αυτονόητο ότι πάντα πρέπει να εξετάζει κανείς πως λειτούργησαν οι επιλογές στο συγκεκριμένο περιβάλλον τους. εξίσου σημαντικό είναι και να δούμε το εύρος και την πολυμορφία όλων των επιλογών, όσο και τον διαρκή πειραματισμό και την αδάμαστη τόλμη των αναρχικών στην ιστορία. Αυτή την πολιτική κληρονομιά, αυτό τον τρόπο σκέψης πάνω από όλα αντιλαμβανόμαστε σαν την απάντηση του αναρχισμού στο ζήτημα των μέσων. Στο δικό της πνεύμα προσπαθούμε να λειτουργούμε.<br style="box-sizing: border-box;" />Πάντα πρωτοπόροι οι αναρχικοί, χτίζοντας την αναρχία την ώρα και δια μέσω του αγώνα, έβρισκαν διεξόδους. Άλλες περιόδους με τις βόμβες, άλλες περιόδους διαδίδοντας το μήνυμα από χωριό σε χωριό, πότε αναλύοντας την πραγματικότητα και πότε συσπειρώνοντας κοινωνικές δυνάμεις, πότε όλα αυτά μαζί με μαχητικότητα και αφοσίωση.<br style="box-sizing: border-box;" />Όσα συνιστούν, όχι απλά με τη στενή έννοια της βίαιης επίθεσης, αλλά στο σύνολο των μέσων και των μορφών πάλης, την μέθοδο της προπαγάνδας της δράσης.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="box-sizing: border-box;">Σε ποιούς απευθυνόμαστε</strong><br style="box-sizing: border-box;" />Απευθυνόμαστε στους «από τα κάτω», στην «βάση της κοινωνικής πυραμίδας», στον «λαό», τους «φτωχούς», τον «κόσμο της εργασίας»... Ορισμοί που δίνουν μεν κατεύθυνση αλλά περισσότερο ξεκαθαρίζουν σε ποιούς δεν απευθυνόμαστε παρά σε ποιούς το κάνουμε. Αυτό είναι πρόβλημα. <br style="box-sizing: border-box;" />Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι γιαυτό το άγιο δισκοπότηρο των επαναστατικών αντιλήψεων. Δεν φέρνουμε κάτι καινούριο αλλά θα επιμείνουμε στην προσπάθεια να περιγράψουμε με πρακτικούς όρους το “υποκείμενο”. <br style="box-sizing: border-box;" />Κατά πρώτον αναφερόμαστε στην εργατική τάξη. Αυτούς δηλαδή που προσφέρουν εργασία και εισπράττουν μισθό, που τη δουλειά τους την καρπώνεται αφεντικό. Στη συνέχεια αναφερόμαστε στα κατώτερα μικροαστικά στρώματα, αυτοαπασχολούμενους κατά κύριο λόγο. Απευθυνόμαστε στους αγρότες που ζουν είτε ως εργάτες γης είτε ως μικροκτηματίες παραγωγοί σε ατομική ή οικογενειακή βάση. Στους άνεργους και τις νεολαιίστικες μάζες που λόγω σπουδών ή όχι δεν έχουν βγει ακόμα στην παραγωγή. Σε όλους αυτούς που δεν ανήκουν στα αφεντικά αυτού του κόσμου.<br style="box-sizing: border-box;" />Αντιλαμβανόμαστε το ελλιπές κάθε τέτοιας στενής ταξικής προσέγγισης και γιατί αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και γιατί τελικά δεν επαρκεί να ταξινομήσει τις κοινωνικές δυνάμεις. Όταν ας πούμε παρεμβαίνουμε στα πανεπιστήμια και την σπουδάζουσα νεολαία αυτό δεν προσδιορίζει μια σαφή ταξική απεύθυνση, παρόλα αυτά το κάνουμε. Το ίδιο ισχύει και για άλλες κοινωνικές ομάδες. Το λούμπεν για παράδειγμα στο οποίο ενσωματώνουμε και τη νεολαία των γηπέδων, είναι για εμάς ένα πεδίο παρέμβασης που και πάλι δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακριβείς ταξικές συντεταγμένες. Αλλά και θεματικές πολιτισμικής φύσης όπως ο σεξισμός ή ο ρατσισμός έχουν σχετικά διαταξικό χαρακτήρα ως προς τους φορείς τους. Δεν θα κάνουμε διάκριση σε πλούσιο και φτωχό αν πρόκειται για έναν βιαστή, δεν θα χαριστούμε σε έναν ρατσιστή επειδή το αφεντικό του τον εκμεταλλεύεται. Αντίστροφα δεν θα χαριστούμε σε έναν μετανάστη που "φτιάχτηκε" και έγινε ο ίδιος αφεντικό, δεν μας πολυαφορά ο μισθωτός-μεγαλοστέλεχος ή προϊστάμενος μιας πολυεθνικής, δεν έχουμε κάποια έτοιμη φόρμουλα να αντιμετωπίσουμε τον άνεργο ή άεργο εισοδηματία η μεγαλοκληρονόμο. Θα δεχτούμε ως εργάτη τον δημόσιο υπάλληλο, γνωρίζοντας όμως ότι αυτό είναι μια αναγκαστική σύμβαση σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα, παρόλα τούτα είναι κι αυτός μέρος του υποκειμένου που μας ενδιαφέρει... οι περιπτώσεις είναι άπειρες. Όσες όμως κι αν είναι οι εξαιρέσεις, όσο θολά κι αν είναι τα όρια, η ταξική θέση είναι το κυριότερο αν και όχι το μοναδικό κριτήριο μας.<br style="box-sizing: border-box;" />Για εμάς η κοινωνική αλλαγή δεν έχει ούτε νόημα ούτε χρησιμότητα αν δεν εξασφαλίζει δύο παράγοντες: ότι αφορά μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και ότι ανταποκρίνεται στα πραγματικά υλικά συμφέροντα και ελπίδες αυτής της πλειοψηφίας<br style="box-sizing: border-box;" />Απέναντι στο ερώτημα αν είναι η κοινωνική και ταξική θέση ή η επαναστατική συνείδηση που καθορίζει το «υποκείμενο» η απάντησή μας είναι ξεκάθαρη, είναι η θέση. Η συνείδηση είναι αυτό για το οποίο παλεύουμε. <br style="box-sizing: border-box;" />Σε κάθε περίπτωση ο Ρουβίκωνας δεν μιλάει από έξω στο «υποκείμενο». Είμαστε μέρος του, μιλάμε ως μέρος της ίδιας κοινωνικής και ταξικής οικογένειας. Δεν δρούμε «για τους εργάτες», δρούμε «ως εργάτες». Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η κοινότητα και η βαθιά δέσμευση στην κοινωνική και ταξική “οικογένειά” μας. Αυτό οφείλει να χαρακτηρίζει όλους τους αναρχικούς. Αυτό άλλωστε τους χαρακτήρισε σε όλες τις μεγάλες στιγμές αυτού του κινήματος. Η στέρεα πίστη στις δυνατότητες της κοινωνικής βάσης στην οποία ανήκουν. Και μόνο υπό αυτό το δεδομένο οι αναρχικοί αποκτούν το δικαίωμα να κριτικάρουν όσο σκληρά χρειαστεί αυτή την κοινωνική βάση και να συγκρουστούν προσωρινά με τμήματά της. Η “οικογενειακή κριτική” μπορεί να είναι η πιο σκληρή...<br style="box-sizing: border-box;" />Θεωρούμε ματαιοπονία και παράλογη σπατάλη αγωνιστών και δυνατοτήτων, παρά το "Βαγκνερικό μεγαλείο" της την «φυγή προς τα μπρος» αναρχοατομικιστικών ρευμάτων που δίνοντας αξιωματικό χαρακτήρα στην εθελοδουλία των μαζών και την ιδιώτευση των καταπιεσμένων, ρίχνουν πίσω τους μαύρη πέτρα και ορμάνε μόνοι τους στον εχθρό.<br style="box-sizing: border-box;" />Πολύ χειρότερα, μας εξοργίζει ο επαναστατικός ελιτισμός που δεν είναι προνόμιο μίας τάσης. Η αντικοινωνική και αφ υψηλού κριτική που διαγράφει μονοκοντυλιά κοινωνικές πλειοψηφίες στο όνομα ηθικών (όπως καταντούν) απαιτήσεων, που όσο σωστές κι αν είναι καταλήγουν εργαλεία πολιτικού ναρκισσισμού μιας αυτόκλητης πολιτικής ελίτ. Γνωρίζουμε ότι στο δικό μας έργο έχουν αποτύχει τεράστιες μορφές της ιστορίας, έχουν συντριβεί παντοδύναμα κινήματα. Δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που οι μάζες δεν ενθουσιάστηκαν από προκηρύξεις, αφίσες και διαδηλώσεις για ένα διάστημα κάποιων ετών. Δεν μας εκπλήσσει που ο κόσμος συνεχίζει να καβατζάρεται κάτω από κράτη και πίσω από σύνορα, μέσα σε αυτό που έστω και στραβά δουλεύει αντί να ανταποκριθεί σε αόριστες εκκλήσεις εξέγερσης. Είναι πολύ λογικό να διατηρούν την ισχύ τους αντιδραστικές και αντικοινωνικές στάσεις αφού πίσω από αυτές υπάρχει το modus operandi ενός κόσμου στον οποίο κουτσά στραβά εξασφαλίζεται η επιβίωση και ένα ελάχιστο σιγουριάς για το αύριο. Ο Ρουβίκωνας ούτε την κοινωνική και ταξική «οικογένειά» του εγκαταλείπει θυμωμένος, ούτε αυτοθαυμάζεται πουλώντας συλλογική ενοχή στον λαό. Ούτε καν ισχυρίζεται ότι όλα όσα προτείνει ως στάσεις ζωής και επιλογές αγώνα τα έχει πετύχει ο ίδιος στον βαθμό που θα έπρεπε. Ισχυρίζεται όμως ότι παλεύει και καλεί και τους άλλους να παλέψουν.<br style="box-sizing: border-box;" />Απευθυνόμαστε λοιπόν στην μεγάλη πλειοψηφία. Στην σημερινή υπαρκτή πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων όχι σε κάποιο πολιτικό πρωτότυπο.<br style="box-sizing: border-box;" />Σκοπός μας είναι να την κινητοποιήσουμε ώστε να γίνει ικανή και να ανατρέψει του δυνάστες της και να φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο. Ξέρουμε ότι ο επαναστατικός ελιτισμός θα μας κατηγορήσει ότι «γλύφουμε τους μικροαστούς». Τον κοιτάμε υπεροπτικά και πάμε παρακάτω.<br style="box-sizing: border-box;" />Επιδιώκουμε να ισχυροποιηθούμε. Να πολλαπλασιαστούν τα μέλη του Ρουβίκωνα. Να μεγαλώσει η ομοσπονδιακή μας οργάνωση, τα κοινωνικά και αντιφασιστικά εγχειρήματα που συμμετέχουμε και συνεργαζόμαστε, οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, το ίδιο το αναρχικό κίνημα. Θέλουμε την αυτοοργάνωση του κόσμου της εργασίας σε έναν «παλιάς κοπής» άγριο ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό από αυτούς που κάποτε έκανε τα αφεντικά να τρέμουν. Έναν συνδικαλισμό σαν αυτούς που κέρδισαν το 8ωρο αλλά και έκαναν επαναστάσεις. Σκοπός μας είναι να γεμίσουν οι γειτονιές και τα χωριά με λαϊκές συνελεύσεις που δεν θα διεκδικούν μόνο αλλά θα κόβουν και θα οικειοποιούνται όλο και μεγαλύτερα κομμάτια από την εξουσία του κράτους. <br style="box-sizing: border-box;" />Σήμερα που η κρίση ξεκοκαλίζει το ανώτερο μικροαστικό κομμάτι, την πάλαι ποτέ κραταιά «μεσαία τάξη» και το οδηγεί σε μαζική ανεργία και προλεταριοποίηση, κάνοντας όλο και πιο διαυγή τα ταξικά όρια του κοινωνικού πολέμου, είναι μια ιστορική ευκαιρία το επαναστατικό μήνυμα να προσεγγίσει ακόμα περισσότερους. Σήμερα που πέφτουν οι μάσκες των ελπίδων κοινωνικής ανέλιξης είναι μια μεταβατική περίοδος. Και κάθε μεταβατική περίοδος δημιουργεί διεξόδους που πρέπει γρήγορα να εντοπίσεις. Σάρκα από την σάρκα της καταπιεσμένης κοινωνίας ο Ρουβίκωνας είναι εδώ και κάνει σινιάλο συσπείρωσης και επίθεσης.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />Β.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="box-sizing: border-box;">Προπαγάνδα της δράσης</strong><br style="box-sizing: border-box;" />Το πνεύμα της παρέμβασης, των μέσων αγώνα που επιλέγει ο Ρουβίκωνας εμφορείται από μια διευρυμένη αντίληψη της μεθόδου της προπαγάνδας της δράσης. Έχουμε την λογική να συνδέσουμε ξεκάθαρο συμβολισμό, πιθανό πρακτικό αποτέλεσμα, ευρεία απεύθυνση και καθαρό, προσιτό λόγο. Στοχευμένες παρεμβάσεις, που η επιλογή “στόχου” μπορεί και να «μιλήσει από μόνη της» .<br style="box-sizing: border-box;" />Προσπαθώντας να είμαστε συνεπείς σε όσα προτείνουμε στην κοινωνική βάση αποδεικνύουμε ότι αυτά που είναι εφικτά, όταν υπάρχει συλλογικότητα και τόλμη στους κοινωνικούς αγώνες, είναι πολύ περισσότερα από όσα πιστεύουμε. Κάνουμε όμως και κάτι ακόμα. Υπενθυμίζουμε ότι η εξουσία, το κράτος και το κεφάλαιο, δεν είναι μόνο σχέσεις, ούτε μόνο ιδεολογία ή πολιτισμός, είναι και πρόσωπα, είναι και μηχανισμοί, έχουν και ονοματεπώνυμα. Απέναντί τους παρατάσσονται οι δικοί μας μηχανισμοί, οι οργανώσεις, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, παρατάσσονται τα πρόσωπα των αγωνιστών. Πολιτισμός ενάντια σε πολιτισμό, νέες σχέσεις και ήθη απέναντι στα παλιά αλλά και μηχανισμοί ενάντια σε μηχανισμούς, πρόσωπα ενάντια σε πρόσωπα. Το να θυμόμαστε πάντα αυτή την αλήθεια είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στον φόβο και το δέος που αποτελεί το ισχυρότερο εργαλείο της εξουσίας. Ο φόβος που φυλάει τα έρημα. Ο φόβος που φεύγει όταν τα έρημα πατηθούν όταν τα σκιάχτρα αποδειχτεί ότι είναι μόνο αυτό, σκιάχτρα.<br style="box-sizing: border-box;" />Ζούμε σε εποχές που η κοινωνία είναι σε υποχώρηση. Εποχές που η κουκούλα δεν είναι πια το σύμβολο της ντροπής ενός χαφιέ αλλά σύμβολο αυτοπροστασίας της αντίστασης. Επιλογή δική μας όμως είναι να την αποφεύγουμε όσο και όταν μπορούμε. Γιατί έχει λείψει, κρίνουμε, η αλήθεια της πρόσωπο με πρόσωπο επαφής, η αλήθεια του ατόμου που δρα συλλογικά απέναντι σε άλλα άτομα της ίδιας ταξικής κοινότητας. Όπως πάντοτε έκαναν οι κοινωνικοί επαναστάτες και οι οργανώσεις τους.<br style="box-sizing: border-box;" />Ξέρουμε τους κινδύνους που δεν είναι μόνο η καταστολή. Τους λαμβάνουμε υπόψη πολύ σοβαρά, όσο και την καταστολή την ίδια . Αλλά αυτό είναι ένα στοίχημα. <br style="box-sizing: border-box;" />Δεν υποτιμούμε τη δύναμη του κράτους. Κάθε άλλο. Γνωρίζουμε την βαρβαρότητα και την αποτελεσματικότητα του, ειδικά όταν νοιώσει απειλή. Γιαυτό και ως Ρουβίκωνας κάνουμε τα πάντα για να προστατευτούν τα μέλη μας και σε νομικό και σε οικονομικό και σε κάθε επίπεδο.<br style="box-sizing: border-box;" />Δεν υποτιμούμε όμως ούτε τη δική μας δύναμη, τη δύναμη όσων αγωνίζονται και πάνω από όλα την φανερωμένη αλλά και τη λανθάνουσα δύναμη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων μαζών.<br style="box-sizing: border-box;" />150 χρόνια μάχης για τον αναρχισμό, με ότι απαιτεί η κάθε ιστορική περίοδος: με την πένα, το περίστροφο, τον υπολογιστή, την αφίσα, τον δυναμίτη, την προκήρυξη, την μολότοφ, τη βαριοπούλα,... ότι ταιριάζει στις ανάγκες και τις δυνατότητες, ότι καταφέρνει να πάει μπροστά τον αγώνα ότι ανοίγει αυτιά, συγκινεί καρδιές, απεγκλωβίζει μυαλά, ότι συσπειρώνει δυνάμεις το χρησιμοποιεί χωρίς δισταγμό. Χωρίς να αγκυλώνεται σε φετιχισμούς ότι (και για όσο το κάνει) δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει το αφήνει στην άκρη...<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />Η προπαγάνδα της δράσης χρειάζεται διαύλους απεύθυνσης. Ως προς αυτούς αναζητούμε και εκμεταλλευόμαστε όσα μέσα κρίνουμε ότι μας εξασφαλίζουν και το μεγαλύτερο δυνατό ακροατήριο και τη βεβαιότητα ότι ο λόγος μας δεν αλλοιώνεται. Ότι η παρουσία μας δεν κινδυνεύει με αφομοίωση. <br style="box-sizing: border-box;" />Τα νέα μέσα είναι μια από τις διεξόδους μας.<br style="box-sizing: border-box;" />Η τεράστια πρόοδος της τεχνολογίας όσο κι αν υπόκεινται στο πολιτισμικό πλαίσιο ενός κόσμου εκμετάλλευσης και εξουσίας δεν παύει να είναι απόδειξη των απεριόριστων δημιουργικών δυνάμεων του κόσμου της εργασίας και ένα ακόμα μέτωπο του κοινωνικού πολέμου. Σε αυτό το μέτωπο ο Ρουβίκωνας είναι παρόν.<br style="box-sizing: border-box;" />Κάνουμε χρήση των νέων μέσων, και σκοπεύουμε να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερη .<br style="box-sizing: border-box;" />Έχουμε κατορθώσει να ανοίξουμε διαύλους απεύθυνσης τέτοιας έκτασης που πριν ήταν προνόμιο του καθεστώτος. Social media, ιντερνετ, βίντεο, εικόνα... δεν εξαρτόμαστε, δεν παρακαλάμε, δεν υποκλινόμαστε σε κανένα καθεστωτικό μέσο κι όχι μόνο αυτό. Καταφέρνουμε το αντίστροφο: Όντας αδέσμευτοι από αυτά, τα βλέπουμε να μην μπορούν ούτε να αγνοήσουν ούτε να διαστρέψουν το λόγο μας. Δεν έχουμε αυταπάτες βέβαια για τα όρια αυτής της «πειρατικής» συνθήκης με τα ΜΜΕ, ούτε και για τα όρια των νέων μέσων. Χωρίς να υιοθετούμε τις καταστασιακές απόψεις περί «θεάματος» ξέρουμε και το ειδικό βάρος, το εφήμερο και την κοινωνική μηχανική της μαζικής απεύθυνσης στον 21ο αιώνα. Επαγρυπνούμε ακόμα και για τον κίνδυνο του «εθισμού της δημοσιότητας» που μπορεί να μας οδηγήσει στην αυτοθαυμαστική παρακμή. Για εμάς όμως είναι ένας επικίνδυνος αλλά ικανός πολλαπλασιαστής στην προπαγάνδα της δράσης που ενταγμένη σε ένα συνολικό επαναστατικό σχέδιο χτίζει, κομμάτι το κομμάτι, την κεντρική πολιτική απεύθυνση, δίνει νίκες στην μάχη των ιδεών, ανοίγει δρόμο για τον σχηματισμό με μαζικούς όρους της επαναστατικής συνείδησης. Αυτής που γεννιέται από την συνείδηση της ταξικής θέσης αλλά οικοδομείται μόνο μέσα στον κοινωνικό πόλεμο. Αυτήν που την φτιάχνει από τη μία το τέλος των αυταπατών των καταπιεσμένων και από την άλλη η χειραφέτηση και η αυτοπεποίθηση που δίνει το σπάσιμο του φόβου. Αυτή άλλωστε είναι μια από τις βασικές δουλειές των αναρχικών πολιτικών οργανώσεων: όχι να κάνουν ένεση συνείδησης, ούτε απλά να επικαλεστούν το δίκαιο, αλλά ανοίγοντας μέτωπα, δίνοντας παράδειγμα, κερδίζοντας την μάχη των ιδεών να δημιουργήσουν πολιτικές, ταξικές και κοινωνικές συσπειρώσεις κάνοντας την συνείδηση υπαρκτή υλική δύναμη.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="box-sizing: border-box;">Στον αναρχικό χώρο</strong><br style="box-sizing: border-box;" />Ο Ρουβίκωνας είναι μέρος του πιο μαχητικού, επιθετικού και αδιάλλακτου πολιτικού ρεύματος την εποχή του καπιταλισμού. Στο ρεύμα αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ, υπάρχει η ελπίδα για μια νέα κοινωνική συνθήκη ισότητας, ελευθερίας και ευημερίας όλων.<br style="box-sizing: border-box;" />Στο σήμερα λοιπόν ο Ρουβίκωνας είναι ζωτικό μέρος του Ελληνικού αναρχικού χώρου όπως αυτός έχει διαμορφωθεί από την πτώση της χούντας. Στους δικούς του αγώνες γεννηθήκαμε, τα δικά του λάθη μοιραζόμαστε, εκεί ζήσαμε μεγάλες και μικρές στιγμές. Και μέσα του συνεχίζουμε να υπάρχουμε περήφανοι ως μέρος όχι μιας μικρής φλόγας που επέζησε στους χρόνους της καπιταλιστικής επέλασης αλλά ενός πυρσού που κατάφερε να ανάψει πυρκαγιές. Αλλά και εκεί δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε την ήττα. Δεν έχουμε καταφέρει επί 40 χρόνια να ανέβουμε καν το σκαλί που θα μας έκανε από μια ισχυρή αιρετική φωνή ένα κίνημα ικανό να δει την πιθανότητα οι καταπιεσμένοι να λυγίσουν το σύστημα.<br style="box-sizing: border-box;" />Κύρια προτεραιότητά μας είναι η πολιτική δουλειά στην κοινωνική βάση, η αναμέτρηση με τις προκλήσεις της καθημερινότητας καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Γύρω από αυτή την προτεραιότητα, χτίζουμε μέτωπα και συμμαχίες μέσα στον Α/Α χώρο αλλά και στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα. Πρόσκαιροι ή μη οι συνασπισμοί που συμμετέχουμε βασίζονται πάντα σε τρεις ξεκάθαρους όρους. Το αντιεξουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, τις οριζόντιες διαδικασίες και την κοινωνική εξωστρέφεια.<br style="box-sizing: border-box;" />Ζούμε όμως την ανεπάρκεια αυτού του μοντέλου. Την αδυναμία του να πάει παρακάτω, τον εγκλωβισμό του σε επαναλαμβανόμενους κύκλους ενότητας και σύγκρουσης, κοινωνικής απεύθυνσης και εσωστρέφειας. Η πρώτη βασική ανάγκη που πρέπει να καλυφθεί για “να πάει παρακάτω” ο χώρος και να γίνει το περίφημο “κίνημα” είναι η οργάνωση. Να μπουν περισσότερα άτομα στις συλλογικότητες ή να φτιάξουν άλλες. Να συνασπιστούν συλλογικότητες και να φτιάξουν οργανώσεις. Μας αρέσει ή όχι το πόσοι δρουν συντονισμένα έχει να κάνει με το πόσο μακριά πάει η κοινωνική μας απεύθυνση. Το τι στρατηγικές μπορούμε να σχεδιάσουμε έχει να κάνει με το πόσοι και το πως τις σχεδιάζουμε. Μας αρέσει ή όχι μεγάλες επιλογές απαιτούν μεγάλους αριθμούς.<br style="box-sizing: border-box;" />Εξετάζοντας τα μοντέλα που έχει να προσφέρει ο αναρχισμός πάντα υπό το φως του πως είναι η πραγματικότητα σήμερα έχουμε καταλήξει πως μόνο το ομοσπονδιακό μπορεί να δώσει λύσεις. Δίκτυα και συντονισμοί είναι αυτό που πρακτικά έχουμε εδώ και δεκαετίες και πάντα καταλήγουν στον σχηματισμό αποκομμένων μετώπων μέσα στον χώρο. Το αναρχοσυνδικαλιστικό Ισπανικό μοντέλο, στο συνδικαλιστικό του κομμάτι είναι ουτοπία σε περιόδους τόσο χαμηλής συνδικαλιστικής συμμετοχής και τέτοιου καπιταλιστικού παραγωγικού μοντέλου όπως το Ελληνικό. Μαζική οργάνωση ατόμων και πλατφόρμα από την άλλη ανήκει κι αυτή στη σφαίρα της φαντασίας αφού θα προϋπέθετε αυτοδιάλυση των ομάδων, του βασικού πολιτικού κύτταρου στον χώρο και πρακτικά αυτοκαταστροφή μεγάλου μέρους της ικανότητάς του για παρέμβαση για απροσδιόριστο χρόνο. Το ομοσπονδιακό μοντέλο είναι παλιό αρκετά δοκιμασμένο και με σοβαρά προβλήματα, ειδικά για τις Ελληνικές συνθήκες. Είναι όμως μια βάση να ξεκινήσεις.<br style="box-sizing: border-box;" />Συνεπείς με αυτή τη λογική πήραμε μέρος στην ευρεία οργανωτική απόπειρα από το κάλεσμα των 4 ομάδων και σήμερα συμμετέχουμε στην Α.Ο. Τα βήματα που έπρεπε να διανύσουμε έως τώρα ήταν πολλά, και απέχουμε πολύ από την οργανωτική συνθήκη που πρέπει να φτάσουμε. Ο δρόμος αυτός πρέπει να πάει μακριά και να πλατύνει. Αλλά βαδίζουμε σε αυτόν, η αρχή έχει γίνει.<br style="box-sizing: border-box;" />Συνολικά, ως μέρος του χώρου δεν παύουμε και στο εσωτερικό του την ιδεολογική και πολιτική ζύμωση, τον διαρκή πειραματισμό με λόγια και έργα, την αναζήτηση των όρων της νίκης χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε ιδεολογικοποιήσεις και θέσφατα. Αντιλαμβανόμαστε την πολιτική διαπάλη των επιμέρους ρευμάτων. Είναι σκληρή διαπάλη και συμμετέχουμε σε αυτή. Δεν υιοθετούμε όμως απόψεις για την ύπαρξη κάποιας μορφής σταθερών “πόλων” που ορίζουν αδιάβατα χάσματα και που ο καθένας πρέπει να διαλέξει πλευρά. Η ιστορία του χώρου βρίθει από συγκρούσεις τέτοιων “πόλων” πότε για το ένα θέμα πότε για το άλλο, είναι γεμάτη δραματικές εκκλήσεις του ύφους “ή με εμάς ή με τους άλλους” που μετά από ένα διάστημα λίγων χρόνων ή και μηνών επαναλαμβάνονται με ακριβώς την ίδια ένταση για ένα άλλο θέμα ενώ το προηγούμενο έχει ήδη ξεχαστεί. Το ξαναλέμε: η εσωτερική πολιτική διαπάλη σε κάθε επαναστατικό κίνημα είναι πάντα σκληρή. Είναι άλλο το πάθος του αγωνιστή, η πίστη του ότι έχει δίκιο, η αναγκαιότητα να αποφευχθούν καταστροφικές επιλογές και άλλο η αδιάκοπα μετακινούμενη γραμμή των “στρατοπέδων που έχουν χωριστεί” αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή η μετακινούμενη γραμμή, με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να αποδώσει μικροπολιτικά οφέλη. Κατά μία έννοια μακάρι να υπήρχε η πολιτική ολοκλήρωση των αναρχικών ρευμάτων στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να κάνει αληθινή τη φύση τέτοιων οριστικών διαχωρισμών. Δεν υπάρχει όμως.<br style="box-sizing: border-box;" /> Ο Ρουβίκωνας δεν ισχυρίζεται ότι έχει βρει τον δρόμο. Ισχυρίζεται όμως ότι τον ψάχνει φρενιασμένα, χωρίς βαρίδια να τον καθυστερούν, χωρίς τίποτα περισσότερο από τα ίδια τα όρια 2 αιώνων εμπειρίας του αναρχισμού να μειώνουν το οπτικό του πεδίο. Όσο παραπάνω ψάχνεις τόσα περισσότερα λάθη θα κάνεις είναι κανόνας της ζωής. Αντικαθιστάς τα λάθη με νέες επιλογές και συνεχίζεις. Αν κάτι δεν έχει θέση σε εμάς είναι η γλυκιά θαλπωρή της ιδεολογικής καβάτζας, είναι η αδιαφορία για το αποτέλεσμα, είναι το βόλεμα σε μεγαλομανείς βεβαιότητες που διαχειρίζονται απουσίες.<br style="box-sizing: border-box;" />Αν επίσης κάτι δεν έχει θέση σε εμάς είναι να βάζουμε προτεραιότητα την κοινωνική σχέση που διαμορφώνεται στον αγώνα πάνω από τις πολιτικές απαιτήσεις του. Δεν το κάνουμε. Ούτε στο εσωτερικό μας, ούτε έξω από αυτό. Ο Ρουβίκωνας είναι σχηματισμός μάχης: μάχης στο δρόμο, μάχης στις αντιλήψεις, μάχης για την ατομική και συλλογική εμπέδωση των αναρχικών προτάσεων, μάχης για την πλήρη ατομική και κοινωνική απελευθέρωση στο ορατό μέλλον. Μάχης με σκοπό τη νίκη. Τίποτα λιγότερο από αυτό δεν μας αφορά</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="box-sizing: border-box;">Αναρχικοί, ανταγωνιστικό κίνηµα και αριστερά</strong></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Προσπαθώντας να προσδιορίσουμε το ευρύτερο του αναρχικού χώρου πολιτικό πλαίσιο του “κόσμου του αγώνα” χρησιμοποιούμε κι εμείς τον νεολογισμό του “ανταγωνιστικού κινήματος”. Εκτός από τους αναρχικούς σε αυτό το πλαίσιο βρίσκονται μεμονωμένα άτομα που αποφεύγουν πολιτικούς προσδιορισμούς, επαναστάτες μαρξιστές, λενινιστές ή μη, αριστερές οργανώσεις που κινούνται έξω ή στο περιθώριο του αστικοδημοκρατικού πεδίου. Επίσης υπάρχουν αυτοοργανωμένα εγχειρήματα βάσης σε τοπικό ή θεματικό επίπεδο και συνδικαλιστικές δομές. Ένα πεδίο ευρύ, όσο και θολό που το άθροισμά του συγκροτεί την πρώτη γραμμή των ριζοσπαστικών κοινωνικών αγώνων την τελευταία δεκαετία, κυρίως στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων. Είναι ένα άτυπο πεδίο επικοινωνίας και ελάχιστου συντονισμού για διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις. Όπως είναι και πεδίο αλληλεπίδρασης του συλλογικού με το ατομικό στοιχείο.<br style="box-sizing: border-box;" />Δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε θετικά και ως εξέλιξη σε σχέση με το παρελθόν, τον σχηματισμό αυτού του πλαισίου. Άλλωστε η δύναμη του “ανταγωνιστικού κινήματος” έχει αποδειχτεί το απόλυτο βαρόμετρο για την έκταση και την ισχύ των ριζοσπαστικών κοινωνικών αγώνων στη συγκυρία.<br style="box-sizing: border-box;" />Αλλά έχει και μια παρενέργεια. Θέτει και για την δική μας πολιτική γενιά το ερώτημα της σχέσης αναρχίας και αριστεράς.<br style="box-sizing: border-box;" />Το θέμα των συγκρούσεων ή των συνεργασιών ανάμεσα στους αναρχικούς και την αριστερά απασχολεί το κίνημα από την διάλυση της Α Διεθνούς και μετά. Πάνω από 150 χρόνια σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα ανταλλάσσονται για το αν οι αναρχικοί πρέπει να βλέπουν σε μαρξιστικά κινήματα και οργανώσεις έναν προνομιακό εταίρο ή αν πρέπει να τα κατατάξουν στις εχθρικές εξουσιαστικές δυνάμεις.<br style="box-sizing: border-box;" />Από την μία, ανάμεσα στους επαναστάτες μαρξιστές και εμάς υπάρχει μια πληθώρα κοινών. Και σε επίπεδο επίκαιρων αναλύσεων και σε επίπεδο οραμάτων. Υπό το φως του καπιταλισμού, ειδικά σε περιόδους όπου ο αγώνας φυτοζωεί, αυτά τα κοινά αυτά δείχνουν πολύ σημαντικά για να αγνοηθούν. Η αδυναμία είναι πάντα καλό κίνητρο για συνεργασίες. Από την άλλη η καχυποψία των αναρχικών είναι κάτι περισσότερο από δικαιολογημένη. Στις μεγάλες επαναστατικές στιγμές της ιστορίας αυτή η σχέση πάντοτε οδήγησε τους πολιτικούς μας προγόνους στην ήττα. Διώξεις, εκτελέσεις, σφαγές, αυτό ήταν το νόμισμα που η «νικηφόρα» αριστερά, ειδικά η λενινιστική, πλήρωσε το κίνημά μας όπου της δόθηκε η ευκαιρία. Αν μιλήσουμε δε και για την Ελλάδα, είναι νωπές οι μνήμες από την πλήρη εχθρότητα του συνόλου της αριστεράς (με εξαίρεση ελάχιστους) απέναντι στον χώρο. Από τη φυσική βία που έφτασε ως τις μαζικές "συλλήψεις" και την παράδοση στην αστυνομία αγωνιστών έως την ατελείωτη χαφιεδολογία και οργανωμένη προσπάθεια συκοφάντησης συχνά σε σύμπνοια με τον καθεστωτικό λόγο και τις κατασταλτικές προτεραιότητες. Τίποτα δεν ξεχνιέται, να μην αμφιβάλει κανείς.<br style="box-sizing: border-box;" />Οι συνθήκες όμως έχουν ανατραπεί. Το αναρχικό κίνημα δεν είναι πια μια πολιτική "υποκουλτούρα" λίγων εκατοντάδων νεαρών όπως στα 70ς. Αποτελείται από χιλιάδες αγωνιστές/τριες σε όλη τη χώρα, έχει λόγο και παρέμβαση στο σύνολο των ζητημάτων, αγκαλιάζει κοινωνικές ομάδες, παράγει πολιτική και γεγονότα με ασταμάτητους ρυθμούς. Έχει ριζώσει στο πεζοδρόμιο και κάποιες φορές, όπως τον Δεκέμβρη του 2008, γεμίζει σελίδες της ιστορίας. Αντίστροφη η πορεία της αριστεράς, (με εξαίρεση το ΚΚΕ που διατηρεί τον όγκο του σε κενό αέρα) με την απομαζικοποίηση, την συνολική στροφή προς τα δεξιά και, ειδικά για την επαναστατική αριστερά μέχρι πρόσφατα, την απώλεια μαχητικότητας καιτον ολοκληρωτικό εγκλωβισμό της στη αστική νομιμότητα. Ειδικά στην Ελλάδα δεν είναι πλέον η αναρχία αυτή που στο όνομα της επαναστατικής προοπτικής κοιτάει την αριστερά από μειονεκτική θέση. Η "ισορροπία δυνάμεων" έχει αλλάξει.<br style="box-sizing: border-box;" />Δεν θα πρέπει τέλος να ξεχνάμε κι άλλον έναν καθοριστικό παράγοντα. Δεν υπάρχει πια ΕΣΣΔ και λαϊκές δημοκρατίες. Δεν υπάρχει η «πλάτη» για χρήμα και όπλα. Δεν υπάρχει η “Μόσχα” που να απαιτεί εκκαθαρίσεις για να δοθεί υποστήριξη και πάνω από όλα δεν υπάρχει η προπαγάνδα ότι η αριστερά έχει τουλάχιστον έναν εναλλακτικό δρόμο απέναντι στον καπιταλισμό. Αυτός ο εναλλακτικός δρόμος θάφτηκε οριστικά στην αδιαφορία των μαζών όταν ο «υπαρκτός» κατέρρεε. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η κατάρρευση του «υπαρκτού» ήταν μια από τις αιτίες για την πρωτόφαντη αποθράσυνση του αστικού μπλοκ, ότι οδήγησε στην αποστράτευση και την απελπισία μεγάλα κομμάτια αγωνιζόμενων που είχαν αυτό το «κάτι» σαν επιβεβαίωση ότι η κοινωνική αλλαγή είναι εφικτή. Το τέλος των αυταπατών όμως είναι πάντα, μακροχρόνια, μια καλή επένδυση. Κι αυτή τη στιγμή, υπό τη σκιά της ήττας, αναρχισμός και Μαρξισμός είναι ξανά στο σημείο από όπου ξεκίνησαν αν και με τόνους εμπειρίας που πρέπει να επεξεργαστούν.<br style="box-sizing: border-box;" />Επιστρέφοντας όμως στο Ελληνικό τοπίο θα πρέπει να πούμε και μερικές δύσκολες για εμάς αλήθειες.<br style="box-sizing: border-box;" />Μας αρέσει ή όχι, στην ιστορία αυτού του τόπου ως την μεταπολίτευση, ο αναρχισμός ήταν πρακτικά ανύπαρκτος. Όλοι οι μεγάλοι αγώνες του 20ου αιώνα έως και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια ήταν υπό την οργανωτική, πολιτική και κατά περιπτώσεις και ιδεολογική ηγεμονία αριστερών δυνάμεων. Τροτσκιστές και Σταλινικοί στους προπολεμικούς εργατικούς αγώνες, ΚΚΕ και ο προερχόμενος από αυτό μετέπειτα ΜΛ χώρος στην εθνική αντίσταση, την εξέγερση των Δεκεμβριανών, τον ΔΣΕ. Δημοκρατική αριστερά και Μαοϊκοί στα Ιουλιανά, σοσιαλιστές του ΠΑΚ και αριστεριστές στον αντιδικτατορικό αγώνα. Όλη η αριστερά στο Πολυτεχνείο του 73, επαναστάτες κομμουνιστές και εργατική αυτονομία στον εργοστασιακό συνδικαλισμό των 70ς καθώς και στο πρώτο κύμα ένοπλης πάλης στην μεταπολίτευση. Κοινωνικοί, ταξικοί και πολιτικοί αγώνες που συσπείρωσαν πλατιές μάζες, πέτυχαν νίκες, άφησαν άφταστα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Αγώνες που είναι μέρος της επαναστατικής κληρονομιάς όλων όσων σήμερα παλεύουν, και με αυτή την έννοια κληρονομιά και δική μας . Πολιτικά όμως, εμείς δεν θα πέσουμε στη αμετροέπεια να προσπαθήσουμε να παρασιτήσουμε στην ιστορία άλλων. Στους πολιτικούς φορείς και στις ιδέες που ηγεμόνευσαν ανήκουν τα εύσημα για τις επιτυχίες αυτών των στιγμών, με τον ίδιο τρόπο που τους ανήκει, χωρίς λοβιτούρες, η ευθύνη για την ήττα και την τελική ματαίωσή τους. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι τελικά ματαιώθηκαν. Αυτό που ζούμε τώρα είναι η απόλυτη απόδειξη.<br style="box-sizing: border-box;" />Με αυτή την έννοια τιμούμε και αναγνωρίζουμε την συνεισφορά της αριστεράς στην ελληνική αγωνιστική ιστορία όπως και την κατηγορούμε για το πού οδηγήθηκαν οι περισσότεροι από τους αγώνες που, με τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα η ίδια, “καθοδήγησε”. <br style="box-sizing: border-box;" />Σήμερα στα δικαστήρια και τις φυλακές σαπίζουν δίπλα στους αναρχικούς, αριστεροί και κομμουνιστές μαχητές της ένοπλης πάλης. Λαμπρά παραδείγματα επαναστατών, εκφραστές της καλύτερης όψης του κομμουνιστικού κινήματος. Αριστερές δυνάμεις δίνουν μάχες στον συνδικαλισμό, παλεύουν σε γειτονιές, σε πανεπιστήμια, αντιμετωπίζουν καταστολή.<br style="box-sizing: border-box;" />Και όσο περνάς από το πολιτικό στο κοινωνικό, όσο από την “αριστερά” στους “αριστερούς” γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να λειτουργήσεις με πολιτικά manual. Είναι λίγοι αυτή την περίοδο όσοι αφοσιώνονται στην “ιδέα”, πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημά της. Κανένα ρεύμα δεν έχει το μονοπώλιο τους. Σε ζητήματα κοινωνικών αγώνων και αυτοοργάνωσης, η ενότητα στη βάση, όσο και η διαπάλη των ιδεών, με τον κόσμο της αριστεράς είναι δεδομένη, θεωρούμε για το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία.<br style="box-sizing: border-box;" />Ο Ρουβίκωνας όμως αποδέχεται και το κάνει όποτε το κρίνει απαραίτητο, και την πολιτική συνεργασία με αριστερές δυνάμεις και την συνύπαρξή του σε πολιτικά εγχειρήματα με κόσμο της αριστεράς. Οι όροι για κάτι τέτοιο είναι πάντα ξεκάθαροι. Αναφερόμαστε σε δυνάμεις έξω από το καθεστώς, εκτός εκλογικών διαδικασιών, σε δομές με εξασφαλισμένη οριζοντιότητα, με ντόμπρες εξηγήσεις και για όσο μπορούμε να εξασφαλίζουμε ένα περιεχόμενο που να είναι συμβατό με την αντιεξουσία.<br style="box-sizing: border-box;" />Σε τοπικούς αγώνες, στον αντιφασισμό, σε αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, στην αλληλεγγύη, σε διεθνείς σχέσεις, σε μεγάλα καλέσματα στο δρόμο, ο Ρουβίκωνας δουλεύει, μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα, μαζί και με δυνάμεις αριστερών, ιδιαίτερα κομμουνιστικών αντιλήψεων. Η αποτίμηση είναι θετική.<br style="box-sizing: border-box;" />Αλλά δεν έχουμε και αυταπάτες για το πόσο μπορούν να εξελιχθούν στρατηγικά οι πιθανές σχέσεις ανάμεσα σε αριστερούς και αναρχικούς, ούτε για το πόσες θεματικές μπορούν να αφορούν. <br style="box-sizing: border-box;" />Υπάρχουν κομβικά ζητήματα που όχι μόνο εφικτή δεν είναι η συνεργασία αλλά οι θέσεις συγκρούονται. Αλλά ζητήματα που μέχρι ένα σημείο συμβαδίζουμε και από κει και πέρα αποκλίνουμε. Αν οι δύο πλευρές είναι συνεπείς με ότι πρεσβεύουν, όσο ισχυροποιούνται και η κοινωνική βάση βγαίνει στο προσκήνιο τόσο οι κεντρικές διαφορές τους θα αναδύονται. Παρά τις κοινότητες στην θεωρία, την κοινή ιστορική καταγωγή και την αδελφότητα απέναντι σε κοινό εχθρό, η διαπάλη θα οξύνεται με την πρόοδο, είναι αναπόφευκτο. <br style="box-sizing: border-box;" />Απέχουμε πολύ, δυστυχώς, από τέτοιες συνθήκες προόδου του αγώνα.. Και μέχρι τότε θα κάνουμε ότι μπορούμε για να πείσουμε τους αριστερούς και κομμουνιστές συντρόφους μας ότι ο σωστός δρόμος είναι αυτός της αναρχίας.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="box-sizing: border-box;">Ο ιµπεριαλισµός για εµάς σήµερα</strong><br style="box-sizing: border-box;" />Ο ιμπεριαλισμοί και οι ανταγωνισμοί τους είναι μια καθοριστική πραγματικότητα στο σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας. Ζούμε σε ένα οικόπεδο του πλανήτη που είχε, έχει και θα έχει ιδιαίτερη σημασία για τις μεγάλες δυνάμεις και τα διεθνή καπιταλιστικά συμφέροντα. Ο Ρουβίκωνας εκτιμά ότι δεν μπορεί να αγνοηθεί από τον κόσμο του αγώνα η "ιμπεριαλιστική συνεισφορά" στον καθορισμό των κοινωνικών και ταξικών ισορροπιών. Να το πούμε αλλιώς, το να τον αγνοήσουμε μας κάνει και να στερούμαστε εργαλείων που εξηγούν τι και γιατί συμβαίνει, και αφήνει στο απυρόβλητο δυνάμεις εξουσίας που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.<br style="box-sizing: border-box;" />Αντιλαμβανόμαστε τον ιμπεριαλισμό ως την στρατηγική ενότητα ανάμεσα στο έθνος-κράτος και την εθνική αστική του τάξη με σκοπό την κατοχύρωση και διεύρυνση της ισχύος τους εκτός εθνικών συνόρων. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί χαράζουν σε μεγάλο βαθμό τις κατευθύνσεις της παγκόσμιας κυριαρχίας και δημιουργούν μια δυναμική εσωτερική ιεραρχία ανάμεσα στα έθνη- κράτη που ορίζει την θέση του καθενός στη σκακιέρα, κάτι που αδιαμφισβήτητα επηρεάζει ενεργά και τη θέση των καταπιεσμένων στο εσωτερικό τους. Ιεραρχία που ορίζει όχι ποια κράτη είναι ιμπεριαλιστικά, αφού όλα είναι ιμπεριαλιστικά, αλλά πόσο ψηλά στην τροφική αλυσίδα βρίσκεται το καθένα.<br style="box-sizing: border-box;" />Αν και δεν μπορούμε να αρνηθούμε την παραλληλία της εξέλιξης του καπιταλισμού με την ωρίμανση του ιμπεριαλισμού στην σύγχρονη του μορφή, η συνέχεια τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, έδειξε την πρακτική αποτυχία των απαντήσεων των μαρξιστικών αντιιμπεριαλιστικών ρευμάτων και των λογικών τους περί "σταδίων", ή των θεωριών εξάρτησης.<br style="box-sizing: border-box;" />Στο εδώ και το τώρα, βλέπουμε πως ο πολυπολικός κόσμος που ανέτειλε, αναστρέφει μια πορεία παγκοσμιοποίησης που έδωσε για ένα διάστημα όντως την εντύπωση πως οδηγούμαστε σε ένα νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας που θα αποδομούσε το ίδιο το έθνος- κράτος, που μέσα του πατάει η ιμπεριαλιστική συνθήκη. Διεθνείς οργανισμοί που μέχρι πρότινος ήταν η αιχμή αυτής της διαφαινόμενης τάσης, γίνονται όλο και περισσότερο, μέτωπα αδιάλλακτων ανταγωνισμών και το κύρος (και άρα η εξουσία τους) μειώνεται διαρκώς. Πρακτικές ωμής επιβολής από κυρίαρχες δυνάμεις σε υποδεέστερες, επανεμφανίζουν ένα γεωπολιτικό τοπίο με μεσοπολεμικές αναλογίες. <br style="box-sizing: border-box;" />Στο ελληνικό τοπίο, η μεταστροφή από την “ισχυρή Ελλάδα” της ανάπτυξης και της δικής της "επαρχιακής" ιμπεριαλιστικής επέκτασης στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα των μνημονίων και της επιτροπείας από την ΕΕ/ΔΝΤ, ήρθε και συνόδεψε τη ραγδαία ταξική υποτίμηση του κόσμου της εργασίας. <br style="box-sizing: border-box;" />Εκτιμούμε ότι αυτή η πραγματικότητα συνιστά μια νέα περίοδο που μόλις άρχισε. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που σταθερά οξύνονται στην περιοχή μας, θα συνεχίσουν να συνοδεύουν ακόμα μεγαλύτερες επιθέσεις της εξουσίας στην κοινωνική βάση, απειλώντας με νέα δεινά που μπορεί να φτάσουν και έως το, συνηθισμένο ιστορικά, σημείο καμπής τους, τον εθνικό πόλεμο και την αλληλοσφαγή των εκμεταλλευόμενων. <br style="box-sizing: border-box;" />Αντιλαμβανόμαστε τη “δυσκολία” ενός αντιιμπεριαλιστικού λόγου για κάθε διεθνιστή αναρχικό. Την αντιλαμβανόμαστε ακόμα περισσότερο στο βαλκανικό τοπίο με την τόσο μακριά ιστορία εξωτερικών επεμβάσεων και εθνικιστικών συγκρούσεων που είναι ακόμα ενεργές. Αλλά και στο διεθνές περιβάλλον που νέες και παλιές δυνάμεις του κράτους και του κεφαλαίου, από δεξιά ή αριστερά, επενδύουν στην πολιτική επιστροφής στα ισχυρά έθνη-κράτη, καταγγέλλοντας επίσης τον ιμπεριαλισμό.<br style="box-sizing: border-box;" />Όπως όμως δεν έχουν ίχνος λογικής οι εθνικιστικοί αφορισμοί που ταυτίζουν τον διεθνισμό με την παγκοσμιοποίηση έτσι και μόνο ως αφορισμό μπορούμε να θεωρήσουμε την εκ των προτέρων ταύτιση του αντιιμπεριαλισμού με την ατζέντα της ανεξαρτησίας ενός έθνους-κράτους και της αστικής του τάξης.<br style="box-sizing: border-box;" />Για εμάς η ανάδειξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, η πολεμική ενάντια στα κέντρα του είναι απαραίτητες αλλά όχι ικανές συνθήκες ενός αναρχικού αντιιμπεριαλιστικού σχεδιασμού. Ακόμα κι αν δεν ήταν φενάκη, η προοπτική μιας “ανεξάρτητης και αυτάρκους” Ελλάδας περίκλειστης με συρματοπλέγματα και πολυβολεία, δεν έχει να κάνει με τις δικές μας ελπίδες, είτε έχει καπιταλισμό είτε σοσιαλισμό, ως σύστημα αυτή η Ελλάδα. Ο δικός μας δρόμος περνάει από το χτίσιμο ενός ισχυρού διεθνιστικού δικτύου. Περνάει από την οικοδόμηση ζωντανών και λειτουργικών σχέσεων με αγωνιζόμενους και τις οργανώσεις τους πρώτα από όλα στα γειτονικά κράτη, εκεί που υφίστανται οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι να εμφανιστεί το τέρας του πολέμου. Αλλά αναζητούμε σχέσεις και με αγωνιζόμενους και τις οργανώσεις τους στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.<br style="box-sizing: border-box;" />Με αγωνιστές από Τουρκία, από βαλκανικές χώρες, από την Ευρώπη, από όλο τον κόσμο η αναγκαιότητα ενός διεθνούς αντίβαρου στην παγκόσμια κυριαρχία είναι μπροστά μας. Αυτή είναι για εμάς η ολοκλήρωση μιας αναρχικής αντιιμπεριαλιστικής στρατηγικής.</span></span></div>
<h3 style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; font-size: 24px; font-weight: 500; line-height: 1.1; margin-bottom: 10px; margin-top: 20px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br /></span></span></h3>
<h3 style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; font-size: 24px; font-weight: 500; line-height: 1.1; margin-bottom: 10px; margin-top: 20px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αλληλεγγύη</span></span></h3>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br style="box-sizing: border-box;" /><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Ποια αλληλεγγύη και για ποιους;</strong> </em><br style="box-sizing: border-box;" />Ορίσαμε ως προτεραιότητα την αλληλεγγύη σε περιπτώσεις με πολιτικό, επαναστατικό περιεχόμενο. Την αλληλεγγύη δηλαδή που οφείλει να υφίσταται μέσα στην κοινότητα όσων ο λόγος και η πράξη, τούς φέρνει σε συνειδητή ρήξη με το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Μια κοινότητα που την αντιλαμβανόμαστε αξιακά, συνέπεια της δικής μας συμμετοχής στον κοινωνικό πόλεμο. Αυτό σημαίνει πως, ανεξάρτητα από στρατηγικές ή τακτικές, ανεξάρτητα από τάσεις και ρεύματα, αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μιας κάθετης γραμμής (συχνά θολής) που διαχωρίζει κόσμους. Όπως ο κόσμος της εξουσίας, παρά τις ανελέητες συγκρούσεις στο εσωτερικό του, διατηρεί για τον εαυτό του την πρωταρχική και υλική ενότητα της συνενοχής, έτσι θεωρούμε πως πρέπει να συμβαίνει και στην άλλη πλευρά, αυτήν μιας κοινωνίας που βάλλεται. Και ακόμα περισσότερο ανάμεσα στα τμήματα αυτής της κοινωνίας που αγωνίζονται. Η κάθετη γραμμή διαχωρισμού γίνεται καθαρή, όταν το κράτος εισάγει την κατασταλτική του βία στον αγώνα αυτό, κάθε φορά που αμφισβητούνται οι όροι ή και η ολότητα του κοινωνικού συμβολαίου.<br style="box-sizing: border-box;" />Εκεί είναι που (σε αντίθεση με άλλα μέτωπα του κοινωνικού πολέμου) δεν μπορεί να μην αποδεικνύεται η ύπαρξη αυτής της θεμελιώδους κοινότητας. Στο όνομα της συνέπειας αξιών, λόγων και έργων, αλλά και από το γεγονός ότι, μας αρέσει ή όχι, η εξουσία δε θα ξεχάσει, επενδύοντας τις επιμέρους νίκες της, να βελτιώσει τη θέση της στον κοινωνικό πόλεμο.<br style="box-sizing: border-box;" />Τη στιγμή που απαγγέλλεται μια κατηγορία (αληθινή ή κατασκευασμένη) για μια πολιτική πράξη (είτε πρόκειται για έκφραση φρονήματος είτε για ένοπλη πάλη) ξεκινάει μια σύγκρουση. Το να παραμείνεις θεατής, δυστυχώς, δε σημαίνει ότι «δεν μπλέκεσαι». Σημαίνει ότι επιλέγεις την πλευρά του ισχυρότερου.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Δηλαδή, «όλοι οι καλοί» χωράνε στην αλληλεγγύη;</strong></em><br style="box-sizing: border-box;" />Όχι, αλλά σίγουρα περισσότεροι από όσους χωράνε στα γραφεία μιας ομάδας ή στα πλαίσια μιας πολιτικής συνέλευσης.<br style="box-sizing: border-box;" />Όταν δεν έχουμε μια στημένη δίωξη, προφανώς το θέμα είναι, ποιος θα ορίσει και πώς, το πολιτικό – επαναστατικό περιεχόμενο.<br style="box-sizing: border-box;" />Συχνά είναι ο κατηγορούμενος που θα δώσει, ή όχι, πολιτικό τόνο στην πράξη (όπως π.χ. στις ληστείες τραπεζών), άλλες φορές η ίδια η πράξη έχει τέτοιες πολιτικές αναφορές και επιπτώσεις που φεύγει από την «ιδιοκτησία» του διωκόμενου και αφορά τους πάντες. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι το ίδιο το κράτος που θα χρωματίσει πολιτικά τη βία του, επιβάλλοντας την ατζέντα που επιθυμεί.<br style="box-sizing: border-box;" />Η Συνέλευση Αλληλεγγύης είναι μια ζωντανή διαδικασία και κάθε περίπτωση που προκύπτει, εξετάζεται χωριστά. Έχοντας μια σειρά αξιακών προϋποθέσεων να πληρούνται, με τη φύση της πράξης να στρέφεται ενάντια στην εξουσία, με τον κρατούμενο να διατηρεί αξιοπρεπή στάση μπλοκάροντας την επέκταση της καταστολής και προβάλλοντας τη θέση του, ως θέση στον κοινωνικό πόλεμο και βέβαια στις περιπτώσεις σκευωριών και εκδικητικών διώξεων, τότε ναι, είναι για εμάς ξεκάθαρο πως πρέπει να κινητοποιηθούμε.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Ο κρατούμενος, δηλαδή, δικαιώνεται πολιτικά επειδή πιάστηκε;</strong></em><br style="box-sizing: border-box;" />Όχι. Ιερές αγελάδες δεν υπάρχουν. Η κάθε πράξη και επιλογή θα αξιολογηθεί, θα «κριτικαριστεί», θα μπει στη ζυγαριά. Όση κι αν είναι η κρατική βία που ασκείται, όσο περήφανη κι αν είναι η στάση του κρατούμενου, οι πολιτικές του επιλογές είναι στην αρένα, όπως άλλωστε στην αρένα είναι οι πράξεις και οι επιλογές των «απ'έξω» αλληλέγγυων ή μη.<br style="box-sizing: border-box;" />Το ζήτημα όμως είναι ποιανού δουλειά είναι η εμπλοκή σε αυτή την κριτική. Θεωρούμε ότι αυτή είναι η δουλειά πολιτικών οργανώσεων και ατόμων, αυτή είναι δουλειά διαδικασιών και δομών που χαράζουν πολιτική, αλλά και των ίδιων των διωκόμενων.<br style="box-sizing: border-box;" />Η δουλειά μιας γενικής δομής αλληλεγγύης είναι να ασχοληθεί με την κοινότητα μέσα στην οποία όλα αυτά περικλείονται, αφορά αξιακή, θεμελιακή πολιτική, όχι στρατηγική. Αν κάνει το λάθος να εισάγει στο εσωτερικό της, να εξαρτήσει την παρουσία της, από παράγοντες στενής πολιτικής συμφωνίας, τότε όχι μόνο αυτοακυρώνεται, αλλά και λειτουργεί αποδομητικά στο σύνολο του αγώνα για ανατροπή. Δεν θα πετύχει τίποτα άλλο, από την πολυδιάσπασή της, αλλά και την απαξίωση κάθε φιλόδοξου προτάγματός μας για αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Θα είναι μια γρήγορη πορεία προς τη γελοιότητα.<br style="box-sizing: border-box;" />Η στάση του μεγαλύτερου μέρους της ριζοσπαστικής αριστεράς στους κρατούμενους της 17Ν είναι η ακριβής περιγραφή αυτού που πρέπει να αποφεύγεται. Τα αδιάφορα σφυρίγματα, η συνωμοσιολογία, οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης... για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πόσο ολέθριο είναι να εξετάζεις την καταστολή, ξεχνώντας να βάλεις στο κάδρο τη μισή πραγματικότητα: το κράτος και τους στόχους του. Αποδείχθηκε ξανά πως η εξουσία κατορθώνει να μετατρέψει τη σιωπή σε συνενοχή, ένα πάντα επίκαιρο σύνθημα που πρέπει όλοι να θυμόμαστε όσο δύσκολο και αν είναι.<br style="box-sizing: border-box;" />Αντίθετα, παρά το ότι δεν «γοητεύτηκαν» ιδιαίτερα από την πολιτική στόχευση και αρκετές από τις ενέργειες της οργάνωσης αυτής, η στάση των αναρχικών (του μεγαλύτερου τμήματός τους τουλάχιστον) ήταν αυτή, που όχι μόνο στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και διέσωσε κοινωνικά το κύρος αντιθεσμικών πρακτικών και επιβράδυνε την επέκταση της καταστολής.<br style="box-sizing: border-box;" />Για εμάς, αφού η περίπτωση κριθεί στο αρχικό επίπεδο που θεωρούμε ότι μας αφορά, η διαφωνία ή συμφωνία με το τι έκανε ο κρατούμενος, όταν αυτός αποδέχεται την πράξη του, δεν μπορεί να μπει στο τραπέζι της αλληλεγγύης. Αλληλεγγύη δεν σημαίνει συστράτευση. Ακόμα και κάποιος που μπορεί να θεωρεί εντελώς λανθασμένες συγκεκριμένες επιλογές αγώνα, έχει τελικά υποχρέωση να μην επιτρέψει στο κράτος να δικαιώσει τις δικές του εγκληματικές επιλογές, να μη βγάλει το κράτος από το κάδρο. <br style="box-sizing: border-box;" />Αν βέβαια η αρνητική κριτική γίνει προβοκατορολογία ή συνταχθεί με το κατασταλτικό κλίμα, τότε το πράγμα αλλάζει. Όποιος σπεκουλάρει με τη νομιμοφροσύνη (ή την παραφροσύνη) δεν έχει δουλειά με τα όσα γράφονται εδώ. Έχει κάνει άλλες επιλογές.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Περί αθωότητας και ενοχής.</strong></em><br style="box-sizing: border-box;" />Αφού μιλάμε για μια αλληλεγγύη εστιασμένη σε πολιτικά υποκείμενα που αγωνίζονται, αφού έτσι ή αλλιώς, ως αναρχικοί δεν αποδεχόμαστε, συνολικά, το κοινωνικό συμβόλαιο (και η κάθε επιλογή αγώνα χαρακτηρίζεται πρώτα από όλα από την πλευρά του κοινωνικού πολέμου στην οποία εντάσσεται), τότε η έννοια της νομικής αθωότητας ή ενοχής δεν υπάρχει για εμάς. Προφανώς, στις συνηθισμένες περιπτώσεις που μια υπόθεση είναι εξολοκλήρου ή εν μέρει κατασκευασμένη από τις αρχές, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Η αλληλεγγύη που επιδιώκει να μεταδοθεί σε όσο το δυνατόν πλατύτερα στρώματα καταπιεσμένων έχει ένα όπλο: μια έμπρακτη απόδειξη του δημοκρατικού ψεύδους του καθεστώτος.<br style="box-sizing: border-box;" />Έχει επίσης και μια «ευκολία»: δεν χρειάζεται κάποιος να αμφισβητεί το κοινωνικό συμβόλαιο για να σταθεί στο πλευρό του διωκόμενου. Μια «ευκολία» βέβαια, που εγκυμονεί τον κίνδυνο να οδηγηθεί σε δικαίωση μιας φανταστικής (αλλά επίμονα προπαγανδισμένης από την εξουσία) αστικής νομιμότητας. Από την άλλη, όταν ο κρατούμενος αναλάβει την ευθύνη, τότε η αλληλεγγύη γίνεται πολύ πιο ρηξιακή και αναγκαστικά θέτει ζήτημα επιλογής στρατοπέδου: όχι ανάμεσα στις επιλογές των διωκόμενων και το κράτος, αλλά ανάμεσα στους εξουσιαζόμενους που δρουν αγωνιστικά και την εξουσία που διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας. Εκεί, βέβαια, ο άμεσος στόχος της αλληλεγγύης γίνεται πιο δύσκολος. Γιατί ο άμεσος στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την απελευθέρωση του κρατουμένου.<br style="box-sizing: border-box;" />Εφόσον αυτός παραμένει αγωνιστής, το «να τον πάρουμε από τα χέρια τους» είναι η καρδιά της κάθε ξεχωριστής καμπάνιας. <br style="box-sizing: border-box;" />Έχουμε επίσης και περιπτώσεις που η στάση του κρατούμενου αλλάζει. Που ξεκινάει μιλώντας για «αθωότητα» και μετά παραδέχεται «ενοχή». Κρίνουμε πως, παρά τα δυσεπίλυτα ζητήματα που ανοίγει μια τέτοια στάση, είναι απόλυτο δικαίωμα του διωκόμενου να λέει ψέματα στην εξουσία ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι παράλληλα λέει ψέματα και στη δική του πλευρά. Τέτοια είναι η φύση κάθε κατασταλτικής επίθεσης: δημιουργεί τέτοια εκβιαστικά διλήμματα σε όλους που δεν επιτρέπουν τη δημιουργία ενός savoir vivre της «σωστής στάσης» σε μια δίωξη. Αυτό δεν αναιρεί το περιεχόμενο μιας συνεπούς και περήφανης στάσης. Αντίθετα την αναδεικνύει.<br style="box-sizing: border-box;" />Τελικά όμως θεωρούμε πως (το ξαναλέμε, εφόσον περνάει από το ουσιαστικό πολιτικό φίλτρο) η υπερασπιστική γραμμή είναι αποκλειστική υπόθεση του κάθε κρατούμενου χωριστά. Για την αλληλεγγύη, την ώρα της δίωξης, η αποδοχή της εκάστοτε υπερασπιστικής γραμμής και των κινήσεων δεν είναι επιλογή, είναι καθήκον. Κάθε άλλη στάση, απειλεί να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας που μανιωδώς αναζητά τέτοια ρήγματα.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: "Open Sans"; margin-bottom: 10px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αναδημοσίευση από :<a href="https://athens.indymedia.org/post/1573616/">Indymedia</a></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-73628756224102045332017-05-01T09:41:00.001+03:002017-05-01T09:53:45.808+03:001 Μάη 1976 - Η πρωτομαγιά του Αλέκου Παναγούλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: black; font-family: "arial" , "verdana" , sans-serif; font-size: 15.36px; font-weight: bold;">«Μην περπατάς πίσω μου, δεν μπορώ να σε οδηγήσω, μην περπατάς μπροστά μου, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, περπάτα πλάι μου και γίνε φίλος μου»</span><br />
<span style="background-color: black; font-family: "arial" , "verdana" , sans-serif; font-size: 15.36px; font-weight: bold;">Αλέκος Παναγούλης, 2 Ιουλίου 1939-1 Μαΐου 1976. Ο χαμός του Παναγούλη πάγωσε την Πρωτομαγιά του 1976.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTvUdoo_-DDVg75Trq7_Zj3ZmeqA7hvdOg5CwdfMIrAHr_-AVNZtG3qoA7n5zxamKfVz7j5dt3wdNbLt-wVlS3bojcIXu8GrWWYx2_jqRGPnJpwFL6WiOos-5vbpkBDVRBs2Oms1gd/s1600/16-4--8-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="background-color: black; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTvUdoo_-DDVg75Trq7_Zj3ZmeqA7hvdOg5CwdfMIrAHr_-AVNZtG3qoA7n5zxamKfVz7j5dt3wdNbLt-wVlS3bojcIXu8GrWWYx2_jqRGPnJpwFL6WiOos-5vbpkBDVRBs2Oms1gd/s320/16-4--8-thumb-medium.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="background-color: black;"><span style="font-family: "arial" , "verdana" , sans-serif; font-size: 15.36px; font-weight: bold;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "verdana" , sans-serif; font-size: 15.36px; font-weight: bold;"><br /></span>
</span><br />
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Ο κορυφαίος αγωνιστής κατά της δικτατορίας, ο άντρας με την ασυμβίβαστη προσωπικότητα και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο, σκοτώθηκε σε ένα μυστηριώδες τροχαίο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, προκαλώντας σοκ στην ελληνική κοινωνία, που μόλις είχε βγει από το γύψο της επταετίας και προσδοκούσε από τον Παναγούλη αλήθειες που πιθανόν να την οδηγούσαν σε άλλες επιλογές.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Το Fiat Mirafiori του, δώρο της συντρόφου του Οριάνας Φαλάτσι, έφυγε από την πορεία του και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου, κάθετα στην πορεία. Το ανακοινωθέν της Τροχαίας έκανε λόγο για τροχαίο, όμως ακόμη και σήμερα τα ερωτηματικά γύρω από το συμβάν παραμένουν αναπάντητα. «Τον σκότωσαν τον Αλέκο», είχε καταγγείλει τότε η οικογένεια. Η περίπτωση της πολιτικής δολοφονίας, παρά το γεγονός της αποκλειστικής προβολής του «τροχαίου ατυχήματος» από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της εποχής, εξετάστηκε επίσημα από τον εισαγγελέα Τσεβά, χωρίς όμως να καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Το πρωινό της Πρωτομαγιάς, στη γωνία Βουλιαγμένης και Ολγας στον Αγ. Δημήτριο, όπου βρίσκονταν τα συντρίμμια του αυτοκινήτου, συνέρρεε πλήθος κόσμου. Λίγη ώρα αργότερα, έφθανε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, προκειμένου να ενημερωθεί για το γεγονός.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Οπως επισημαίνει σήμερα ο αδερφός του Α. Παναγούλη Στάθης, «είχαμε ζητήσει από τις αρχές να κλείσουν το δρόμο, αλλά το αίτημά μας δεν είχε γίνει δεκτό. Ο χώρος παρέμεινε αφύλακτος και ο καθένας θα μπορούσε να αλλοιώσει στοιχεία».</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj63D5CP1kFJqzfQnwb7MGXTGWx1qidGHgpGC5OZWV3l-bracFiSvmCLI7642MHmM2JenNklMDnee3Kmh4dyAHiD93j8KW47D1hCw6m68LaZOPU7NswwJdwnAvX7AyBsu87lvnUXSrB/s1600/alekos_panagoulis_09.jpg" imageanchor="1" style="background-color: black; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj63D5CP1kFJqzfQnwb7MGXTGWx1qidGHgpGC5OZWV3l-bracFiSvmCLI7642MHmM2JenNklMDnee3Kmh4dyAHiD93j8KW47D1hCw6m68LaZOPU7NswwJdwnAvX7AyBsu87lvnUXSrB/s320/alekos_panagoulis_09.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;"><br /></b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Καταγγελίες</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Λίγες μέρες πριν, ο Α. Παναγούλης είχε ζητήσει συνάντηση με τον Καραμανλή. Στις εκλογές του 1974, ο Παναγούλης είχε εκλεγεί βουλευτής στη Β' Αθηνών με την Ενωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις. Γρήγορα όμως ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος και ανεξαρτητοποιήθηκε.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Σε αναφορές του είχε κάνει λόγο για συνεργασία πολιτικών του κόμματός του με την απριλιανή δικτατορία. Στις καταγγελίες που έκανε για ανάμιξη πολλών πολιτικών με το καθεστώς, ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Ε. Αβέρωφ και τον Δ. Τσάτσο.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<strong style="background-color: black;">Τα αρχεία</strong></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Λίγο καιρό μετά το συμβάν, αποκαλύφθηκε ότι κατείχε φακέλους με αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος πολιτικών που συνεργάστηκαν με τα όργανα ασφαλείας κατά την επταετία (φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψή τους ήξερε πως θα τάραζε τότε το πολιτικό σκηνικό και είχε θελήσει να ενημερώσει για το θέμα τον πρωθυπουγρό Κ. Καραμανλή. Η πρόθεσή του να κάνει αποκαλύψεις τον είχε φέρει αντιμέτωπο με πιέσεις εντός Βουλής, όσο και με απειλές για τη ζωή του.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">«Τα αρχεία της ΕΣΑ τα βρήκε ο ίδιος με συνεργάτες του από το σπίτι του Χατζηζήση, ο οποίος ήταν διοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ (σ.σ. αρχικά για το Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, το κύριο σώμα ασφαλείας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας). Εκεί περιγράφονταν οι σχέσεις της χούντας με πολιτικούς. Είχε έρθει σε ρήξη με τον Αβέρωφ, αλλά, κατά τη γνώμη της οικογένειας, δεν σχετίζεται με το γεγονός. Κλειδί της υπόθεσης ήταν το παρακράτος που έζησε η χώρα μας μετά τον Εμφύλιο. Εμείς εκείνη την εποχή είχαμε πει ότι τα θεωρούσαμε όλα πιθανά. Ενδείξεις είχαμε, αποδείξεις δεν είχαμε. Είχαμε ενδείξεις ότι παρηκολουθείτο», υπογραμμίζει στην «Ε» ο Στάθης Παναγούλης.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, ο 31χρονος τότε Μιχάλης Στέφας από την Κόρινθο παρουσιάστηκε στον ανακριτή Τσεβά και δήλωσε: «Εγώ είμαι ο οδηγός του αυτοκινήτου που ψάχνετε. Ηταν δυστύχημα». Είπε πως ανήκει στην οργάνωση «Ρήγας Φεραίος», γεγονός που αμέσως μετά διαψεύστηκε. Ολη η χώρα αναζητούσε τότε μια βυσσινί Τζάγκουαρ με ξένες πινακίδες, η οποία, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, χτύπησε το όχημα του Παναγούλη και εξαφανίστηκε. Ο οδηγός ομολόγησε ότι μετά το χτύπημα εξαφανίστηκε γιατί φοβήθηκε.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Τελικώς, ο Στέφας δικάστηκε σε 16 μήνες φυλάκιση για τροχαίο. Η οικογένεια είχε αποχωρήσει κατά τη διάρκεια της δίκης του, γιατί, όπως είπαν, δεν τον θεωρούσαν ύποπτο ή προβοκάτορα.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">«Πριν από ένα δυο χρόνια πέθανε, χωρίς ποτέ να δοθεί συνέχεια στις καταγγελίες της Φαλάτσι ότι πρόσωπα που σχετίζονταν με την υπόθεση και είχαν σχέση με ιταλικές ακροδεξιές οργανώσεις τα είχαν δει στην Ιταλία πριν από τη δολοφονία», λέει ο Σταύρος Καράμπελας, πρόεδρος της ΕΔΗΚ (Ενωση Δημοκρατικού Κέντρου), που επιδιώκει να μεταφέρει σήμερα τα πολιτικά ιδεώδη του Παναγούλη στη σύγχρονη πολιτική ζωή.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Πρόεδρος της ΕΔΗΝ (Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία) είναι ο Μιλτιάδης Κλωνιζάκης, γιος του συναγωνιστή του Αλ. Παναγούλη στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, Γιάννη Κλωνιζάκη.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Ο Παναγούλης λιποτακτεί, ενώ υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, αρνούμενος να υπηρετήσει τη χούντα. Ιδρύει την οργάνωση Ελληνική Αντίσταση. Αυτοεξορίζεται στην Κύπρο, για να καταστρώσει σχέδιο δράσης.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Επανέρχεται στην Ελλάδα και, μαζί με στενούς του συνεργάτες, σχεδιάζει τη δολοφονία του δικτάτορα Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου, όπου δεν διστάζει, από τη θέση του κατηγορουμένου, να εξαπολύσει κατηγορητήριο στους στρατοδίκες. Καταδικάζεται σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου 1968. Η διεθνής κοινότητα κινητοποιείται από συναγωνιστές του, κι έτσι οι δικτάτορες δεν τολμούν ποτέ να εκτελέσουν την ποινή.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Υποβάλλεται σε φρικτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια, αλλά δεν υποκύπτει στιγμή. Η στάση του τσακίζει τα νεύρα των βασανιστών του. Δραπετεύει από τις Φυλακές Μπογιατίου όπου εκρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο Γουδή, για να μεταφερθεί ύστερα από ένα μήνα και πάλι στις Φυλακές Μπογιατίου, όπου τον περιμένει απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές - και το πετυχαίνει μία από αυτές.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Αρνείται την εύνοια της γενικής αμνηστίας που έδωσε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατουμένους -έπειτα από διεθνείς πιέσεις- και τελικά αποφυλακίζεται λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1973.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Διαφεύγει στη Φλωρεντία της Ιταλίας, για να δώσει νέα πνοή στην αντίσταση.</b></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<h3 style="font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="background-color: black;">
Η Φαλάτσι, που λύγισε μπροστά στη σορό του ήρωα της Αντίστασης</span></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAQbQ6EEm3nVN8uYAILZMVc5szPI2GIG_HExMVwuoviOOiINgtaLbEEdsUrdqn2JL8Q2FIpnnf0OM2r0MD7K598qskt4gyX3BpnF8rihUzU5UD4009QNw9YbHJrVSOwKMXH0G2Ised/s1600/18-6-2013-5.jpg" imageanchor="1" style="background-color: black; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAQbQ6EEm3nVN8uYAILZMVc5szPI2GIG_HExMVwuoviOOiINgtaLbEEdsUrdqn2JL8Q2FIpnnf0OM2r0MD7K598qskt4gyX3BpnF8rihUzU5UD4009QNw9YbHJrVSOwKMXH0G2Ised/s320/18-6-2013-5.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="post-meta" style="border-top: 0px; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 11.52px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px 7px 5px 0px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
</div>
<div style="color: #666666; font-size: 11.52px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
</div>
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<div id="post-description" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 1.2em; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: bold; letter-spacing: normal; line-height: 1.15em; margin: 0px; orphans: 2; overflow: hidden; padding: 0px; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="background-color: black;">«Τώρα που σκοτώθηκε ο Αλέκος, θα γεννηθώ εγώ». Ηταν τα πρώτα λόγια που είπε η Οριάνα Φαλάτσι, όταν έφτασε συντετριμμένη στο ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού το βράδυ της τραγωδίας.</span></div>
<div id="post-description" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 1.2em; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: bold; letter-spacing: normal; line-height: 1.15em; margin: 0px; orphans: 2; overflow: hidden; padding: 0px; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Στους δημοσιογράφους που τη ρώτησαν γιατί έφερε πραγματογνώμονες, αφού υποτίθεται ότι ήταν ατύχημα, η Φαλάτσι απάντησε με μια άλλη ερώτηση: «Ποιος είπε ότι ήταν ατύχημα;» και προχώρησε προς την έξοδο του αεροδρομίου.</b></div>
<div style="font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Κρύφτηκε σε ένα γαλάζιο Φολκσβάγκεν. Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε στον τόπο όπου πριν από μερικές ώρες είχε συναντήσει το θάνατο ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Η Φαλάτσι διέσχισε τρέχοντας το δρόμο, έσπρωξε θυμωμένη τους χωροφύλακες, που προσπαθούσαν να την εμποδίσουν, και πλησίασε τα συντρίμμια του αυτοκινήτου.</b></div>
<div style="font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">«Φαινόταν οργισμένη με όλους. Μόνη μέσα στη νεκρική σιγή χάιδεψε τον άμορφο σωρό των σιδερικών, τον σκεπασμένο με μισομαραμένα λουλούδια. Ενα φλας άστραψε. Σήκωσε το πρόσωπό της και είπε με βραχνή, τρεμουλιαστή φωνή στο δημοσιογράφο που τη φωτογράφισε: "Θα σου σπάσω τη μύτη αν το ξανακάνεις. Τ' ορκίζομαι στ' όνομα του Παναγούλη. Και σένα και όλων των Ελλήνων φασιστών. Ακούστε το όλοι σας". Γύρισε προς το πλήθος που την παρακολουθούσε. Ολοι σας, πρόσθεσε και έτρεξε πάλι προς το αυτοκίνητό της. Φτάνοντας εκεί έχασε τελείως την ψυχραιμία της και ρίχτηκε σαν πληγωμένο αγρίμι πάνω σε ένα δημοσιογράφο. Χρειάστηκε η επέμβαση των φίλων που τη συνόδευαν για να ησυχάσει και να μπει στο γαλάζιο Φολκσβάγκεν που αμέσως εξαφανίστηκε με κατεύθυνση προς την Αθήνα», περιγράφει το ρεπορτάζ της «Ελευθεροτυπίας».</b></div>
<div style="font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;">Η γυναίκα, που πήγε στην πρώτη γραμμή του πολέμου στο Βιετνάμ, που έζησε μέσα στους Φενταγίν, που την έτρεμαν αρχηγοί κρατών, η σκληρή και δυναμική δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι είχε λυγίσει, όπως κατέγραψε ο Τύπος, μπροστά στη σορό του ήρωα της Ελληνικής Αντίστασης. Δίπλα στη μάνα του Παναγούλη, όρθια, είχε καρφωμένα συνέχεια τα μάτια της σε όλη τη νεκρώσιμη ακολουθία, πάνω στο πρόσωπο του μεγάλου νεκρού.</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqaIjJGGDV9vdXNmFTqzvqYl90Ub4qKkmNGbhAFB4fRl4RHMTVg6L7yU_V6JuYtTo24c4_EVaUz722EdL4lNZwUmXm0_FHye1hRLpqitR5pd8jZxbEqmZh7Du_JnE_4cE8-dF9gwjU/s1600/16protoselida-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="background-color: black; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqaIjJGGDV9vdXNmFTqzvqYl90Ub4qKkmNGbhAFB4fRl4RHMTVg6L7yU_V6JuYtTo24c4_EVaUz722EdL4lNZwUmXm0_FHye1hRLpqitR5pd8jZxbEqmZh7Du_JnE_4cE8-dF9gwjU/s320/16protoselida-thumb-medium.jpg" width="243" /></a></div>
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyKspn4J-1IV7igCoUh4G8AoUwHhSdSj1-8Comy7e8s_RoCrIGVJcy3n_xO4xw5kLTJb88urauqobSJmnDhbKB7sVNHXQ4d58TdlKJSFlkxN86ASmZbnLsTX1PjqWmuymH3JGKxUFr/s1600/cf86cf89cf84cebf-ceb1cf80-cebdceb5ceb1-cebcceb1ceb7cf82.jpg" imageanchor="1" style="background-color: black; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyKspn4J-1IV7igCoUh4G8AoUwHhSdSj1-8Comy7e8s_RoCrIGVJcy3n_xO4xw5kLTJb88urauqobSJmnDhbKB7sVNHXQ4d58TdlKJSFlkxN86ASmZbnLsTX1PjqWmuymH3JGKxUFr/s320/cf86cf89cf84cebf-ceb1cf80-cebdceb5ceb1-cebcceb1ceb7cf82.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b style="background-color: black;"><br /></b></div>
<div style="color: #666666; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<b><a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=361175" style="background-color: black;">enet</a></b></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-17548847451026719622017-04-28T20:25:00.003+03:002017-04-28T20:37:14.177+03:00Η "απολογία" του φυλακισμένου, κοινωνικού αγωνιστή Τάσου Θεοφίλου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAHQJdBIgxu8TlXzUR1X1dgErn80yR0rZyeeA8L9XuHu6lZl3_hbnr5ckrdJIZkqRgCA2KQqvFrTHCE80CfIyf5PuCdLpplQ-Ya2ymoFdFaFGZPURzJefGtK3QRy3oltWhUDCUUKNB/s1600/406467_475065665848289_1568024119_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAHQJdBIgxu8TlXzUR1X1dgErn80yR0rZyeeA8L9XuHu6lZl3_hbnr5ckrdJIZkqRgCA2KQqvFrTHCE80CfIyf5PuCdLpplQ-Ya2ymoFdFaFGZPURzJefGtK3QRy3oltWhUDCUUKNB/s320/406467_475065665848289_1568024119_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7Bkky1myIzoPZPig0oywA631JqArzFWnMHYuHrTSJ9UKhQhpOxaOaYLBNiiEFq-70IpGJM_hZ0-egQC8pBrd4-kC6Gs_Ox18hCh0pC0cDZzYVhzz3z3Kd9_ziikFLH3BsURMJWZxJ/s1600/1897874_231421077059330_7726551598694834398_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7Bkky1myIzoPZPig0oywA631JqArzFWnMHYuHrTSJ9UKhQhpOxaOaYLBNiiEFq-70IpGJM_hZ0-egQC8pBrd4-kC6Gs_Ox18hCh0pC0cDZzYVhzz3z3Kd9_ziikFLH3BsURMJWZxJ/s320/1897874_231421077059330_7726551598694834398_n.jpg" width="320" /></a></div>
<strong style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ξεκινάω την απολογία μου ξεκαθαρίζοντας για άλλη μια φορά ότι αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται.</span></strong></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Υπάρχουν δυο σκέλη κατηγοριών εναντίον μου. Το πρώτο αφορά την υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ, ενώ το δεύτερο στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου. Θα επανέλθω αναλυτικότερα στην συνέχεια άλλα στο Αγρίνιο δεν έχω πάει ποτέ, δεν ξέρω καν πως μοιάζει ενώ στην Πάρο έχω πάει ένα χρόνο πριν την σύλληψη μου και δεν έχω καν διανυκτερεύσει.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Υπάρχουν δυο πραγματικότητες. Η πραγματική και αυτή που έχει επικυρωθεί μέχρι και το πρωτόδικο δικαστήριο ως τέτοια. Η πραγματική και το αφήγημα της αντιτρομοκρατικής η οποία έχει πάρει μερικά πραγματικά γεγονότα νοηματοδοτώντας τα κατά τις προκαταλήψεις, κατά τις εμμονές της ή κατά του αποτελέσματος που θέλει να βγάλει και τα έχει συνδυάσει όχι μόνο αυθαίρετα αλλά και με φανταστικά περιστατικά. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Έχει φτιάξει ένα παραμύθι τόσο άρτιο που στο τέλος είχε και Δράκο με την μορφή ενός εισαγγελέα εφετών. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Υπάρχει μια ειρωνεία. Μια αντίφαση που διαπερνάει το κατηγορητήριο. Υπάρχει ένα κωμικό και ένα τραγικό σκέλος σε σχέση με τις πράξεις που μου αποδίδονται. Το κωμικό αφορά την συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και το τραγικό στην συμμετοχή μου σε ανθρωποκτονία. Η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής έχει ως πράξη και για τον δικό μου αξιακό κώδικα την ίδια απαξία που έχει για τον ποινικό κώδικα (εκτός και αν μιλάμε για πολιτικές εκτελέσεις όπου σε αυτή τη περίπτωση δεν κρίνονται ως τέτοιες σε ηθικό, αλλά σε ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο). Αντιθέτως δεν βρίσκω κάποια απαξία για την κατηγορία της συμμετοχής σε κάποια αναρχική οργάνωση, απλώς το βρίσκω κωμικό λόγω της απόστασης που έχουμε στις αναλύσεις μας. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα έχετε πληροφορηθεί φυσικά ότι σε δίκες αναρχικών συνηθίζεται ένα μεγάλο μέρος της απολογίας να είναι το πολιτικό σκέλος. Είναι μια παράδοση από την οποία δεν θα ξεφύγω, όμως έχει μια σημασία να επισημάνω ότι αυτό το σκέλος δεν είναι διακοσμητικό, ούτε και πρόκειται για κάποιου είδους τελετουργικό. Δεν πρόκειται απλώς για το πολιτικό στίγμα της απολογίας μου, αλλά για την ουσία πίσω από την δίωξη μου.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα προσπαθήσω ωστόσο να είμαι σύντομος και θα αναφερθώ μόνο στο πολιτικό πλαίσιο στον βαθμό που επηρεάζει και εξηγεί τη δίωξη μου. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι αυτό το κομμάτι θα το λάβετε επίσημα υπόψη ή ότι θα μπορέσει να καταγραφεί με κάποιον τρόπο στο σκεπτικό της απόφασης, αλλά θεωρώ ότι ακούγοντας θα κατανοήσετε τους λόγους που οδήγησαν ή που επέτρεψαν αυτή τη δίωξη.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η δίωξή μου είναι κομμάτι μιας συνολικότερης προσπάθειας εισαγωγής, εφαρμογής και εμπέδωσης του δόγματος Νόμος και Τάξη από το πολιτικό προσωπικό της χώρας τις τελευταίες δυόμιση δεκαετίες, αλλά με μια ιδιαίτερη έμφαση και εντατικοποίηση της εφαρμογής του την περίοδο 2009-2015. Ένα κατασταλτικό δόγμα, ένα δόγμα που αφορά συγχρόνως και με σχέση αλληλεξάρτησης τόσο το υπουργείο της δημόσιας τάξης όσο και της δικαιοσύνης και το οποίο εισήγαγαν οι ελληνικές κυβερνήσεις ως πολιτική-πακέτο από τις ΗΠΑ. Άλλωστε το πάντα φτωχό και εξαρτημένο ελληνικό κράτος υποχρεώνεται ακόμη και την εσωτερική του νομοθεσία να εισάγει από τις ΗΠΑ και ήδη από το 1947 η Ελλάδα ξεπατικώνει και εφαρμόζει στο εσωτερικό της τους Νόμους περί Νομιμοφροσύνης του Τρούμαν στο πλαίσιο της αντικομουνιστικής εκστρατείας και της προσπάθειας δικαίωσης των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των συνεργατών των ναζί. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα κάνω μια όσο γίνεται πιο σύντομη αναφορά στα σημαντικότερα γεγονότα που καθορίστηκαν ακριβώς από την προσπάθεια επιβολής και εμπέδωσης του κατασταλτικού δόγματος Νόμος και Τάξη στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2009-2015. Η αντιεγκληματική ρητορική σε ένταση αναντίστοιχη της πραγματικότητας ξεκινάει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την πολιτική στροφή των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Σημίτη στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Το δόγμα νόμος και τάξη επιβάλλεται σταδιακά και την πρώτη γεύση πήραμε και από την εποχή, πριν τους ολυμπιακούς αγώνες με την ψήφιση μεταξύ άλλων και του πρώτου τρομονόμου, αλλά η πιο έντονη, η πραγματική προσπάθεια εμπέδωσης του παρατηρείται στην πραγματικότητα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Τον Δεκέμβρη του 2008 ξεσπάει μια νεολαιίστικη εξέγερση, ίσως το σημαντικότερο κινηματικό γεγονός από την μεταπολίτευση στον απόηχο της οποίας ο αναρχικός χώρος βρίσκεται ενδυναμωμένος και σε φάση ανάπτυξης των δομών του. Ανέκαθεν μετά την μεταπολίτευση ο αναρχικός χώρος παρά το περιορισμένο του δυναμικό σε ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι δεν κατέχει, ούτε θέλει να κατέχει κάποια θέση εξουσίας, είναι ωστόσο παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας και της πολιτικής πραγματικότητας δίνοντας το παρόν σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Ένας χώρος που στην πραγματικότητα αντλεί την όποια δύναμη του από το δίκιο του αγώνα και την ανιδιοτέλεια των συντρόφων που τον απαρτίζουν. Από τις σχέσεις αλληλεγγύης οι οποίες του δίνουν αυτή τη δύναμη, σχέσεις που η αντιτρομοκρατική επιδίωξε να βάλει σε δοκιμασία ποινικοποιώντας ακόμη και την φιλική, προσωπική, συντροφική και οικογενειακή τους διάσταση.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Νέοι, αποκλεισμένοι, άνεργοι, φοιτητές, εργαζόμενοι παίρνουν την ζωή στα χέρια τους και οργανώνονται πολιτικά. Παρεμβαίνουν στην δημόσια ζωή, αγωνίζονται για την καθημερινότητα τους καταλαμβάνουν δημόσια πάρκα που διαπλεκόμενοι δήμαρχοι προσπαθούν να κάνουν ιδιωτικά πάρκινγκ. Ματαιώνουν τους σχεδιασμούς του λόμπι της μίζας και του μπετόν. Μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων διεξάγονται κάθε νύχτα κατά κρατικών και οικονομικών στόχων.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ήδη από τα μέσα του 2009 και στον απόηχο από την μια της εξέγερσης, ενώ από την άλλη συγχρόνως με το πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης και έναν χρόνο πριν την υπαγωγή της χώρας στους λεγόμενους μηχανισμούς στήριξης ξεκινάει η προσπάθεια της εντατικοποίησης του συγκεκριμένου δόγματος ποινικής καταστολής.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Μετά τους μετανάστες, σειρά έχουν οι αναρχικοί είχε δηλώσει κυβερνητικό στέλεχος, όταν ξεκινούσε το πογκρόμ κατά μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας με συνεχείς επιχειρήσεις σκούπα όπως ξεδιάντροπα της ονόμαζαν σαν να είναι οι μετανάστες όχι οι κολασμένοι αυτής της γης αλλά σκουπίδια που λερώνουν τους δρόμους χαλώντας την αισθητική των πολιτών. Και αμέσως μετά πράγματι ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια επιχείρησης κατά των αναρχικών καταλήψεων την άνοιξη του 2009. Συγχρόνως ιδρύονται τα πρώτα μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου της ΕΛΑΣ με το όνομα ομάδα Δ, που η δράση τους γίνεται πραγματικά ανεξέλεγκτη με εφόδους τους σε πολιτικούς χώρους. Τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε κατεχόμενη ζώνη. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η πρώτη όμως θεαματική και σε βάθος σχεδιασμένη επιχείρηση κατά του αναρχικού χώρου θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου και σχεδόν συγχρόνως με την προεκλογική δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν» και για τον οποίον φυσικά ποτέ δεν θα βγει ένταλμα σύλληψης. Η έφοδος της αντιτρομοκρατικής σε σπίτι μέλους της ΣΠΦ Χάρη Χατζημιχελάκη θα οδηγήσει στην έκδοση ενταλμάτων σύλληψης τόσο κατά μελών της οργάνωσης, όσο και οποιουδήποτε αναρχικού είχε επισκεφτεί αυτό το σπίτι οδηγώντας πολλούς συντρόφους ανεξάρτητα από το αν είναι μέλη της οργάνωσης στην επιλογή της φυγοδικίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κριτήριο της έκδοσης ενταλμάτων σύλληψης ήταν μόνο το γεγονός ότι αυτοί των οποίων ταυτοποιήθηκε (ή σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξε απλά η υπόνοια) με οποιονδήποτε τρόπο παρουσία τους σε αυτό το σπίτι ήταν αναρχικοί. Αυτό το παραδέχτηκε και ο αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής Χινόπουλος στο εφετείο της συγκεκριμένης υπόθεσης που διεξάγεται αυτή την περίοδο. Αποτυπώματα νέων που ανήκαν στο φιλικό περιβάλλον του Χατζημιχελάκη και δεν ήταν αναρχικοί αλλά συμμαθητές του από το Αρσάκειο ας πούμε, δεν ελέγχθηκαν ποτέ, κάνοντας φανερό και απαλλάσσοντας τον εαυτό τους από την τήρηση προσχημάτων ότι πρόκειται για πολιτικές διώξεις.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών το οποίο σε μεγάλο μέρος θα βασιστεί στο γεγονός της επιλογής της φυγοδικίας. Επί σειρά ετών θα συρθούν σε ανακριτές και εισαγγελείς, θα διαπομπευτούν φορώντας το άσπρο αλεξίσφαιρο γιλέκο, θα γίνουν πρώτο θέμα στις ειδήσεις και θα φυλακιστούν δεκάδες αναρχικοί πολλοί από τους οποίους, όταν απαλλαχτούν με βούλευμα ή αθωωθούν δεν θα απασχολήσουν ούτε ένα μονόστηλο των δημοσιογράφων αυτών που πρόλαβαν και τους είχαν κηρύξει ενόχους, ενώ τα πλάνα από τις συλλήψεις τους συνοδεύουν ακόμη, χρόνια μετά την οριστική τους απαλλαγή, τα ρεπορτάζ στις ειδήσεις για σχετικά ζητήματα.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Συγχρόνως η εμπέδωση του δόγματος Νόμος και Τάξη αφορά όχι μόνο τους αναρχικούς αλλά και κάθε κοινότητα αγώνα και κάθε κοινότητα αποκλεισμένων. Ολόκληρες περιοχές που αντιστέκονται στην υποβάθμιση των ζωών τους από την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές θα στενάξουν κάτω από την μπότα των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ, θα συκοφαντηθούν και θα φυλακιστούν.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Έχει μια ιδιαίτερη αξία να αναφερθώ και στην περίπτωση των οροθετικών ως μια ακραία και την πιο αυταπόδειχτα χυδαία επίθεση στο πλαίσιο ακριβώς της εφαρμογής του δόγματος Νόμος και Τάξη. Αρκετές γυναίκες συνελήφθησαν και διαπομπευτήκαν με την κατηγορία της οροθετικότητας σαν δημόσιος κίνδυνος με το σκεπτικό ότι ήταν ιερόδουλες και ως εκ τούτου απειλούσαν την δημόσια υγεία. Πέρα από το τραγικό γεγονός να περιγράφεται η ασθένεια της οροθετικότητας ως ποινικό αδίκημα, όπως αποδείχτηκε αργότερα και με δικαστική βούλα κάποιες δεν ήταν εκδιδόμενες, ενώ καμία δεν ήταν τελικά δημόσιος κίνδυνος. Αυτή την φορά την ανάγκη της εξουσίας για την δημιουργία ενός δαίμονα που εναντίον του θα συσπειρώσει την κοινωνία ενεργοποιώντας τα πιο συντηρητικά και κανιβαλικά ένστικτά δεν θα την πληρώσει κάποια κοινότητα αγώνα αλλά μια κοινότητα αποκλεισμένων που δεν έχει σχεδόν καμία δυνατότητα να αμυνθεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό της στον δημόσιο λόγο. Ο τότε αρμόδιος υπουργός υγείας και ενορχηστρωτής της αθλιότητας κύριος Λοβέρδος ποτέ θα κληθεί να λογοδοτήσει γι αυτό του το έγκλημα που οδήγησε στην αυτοκτονία μετά τον στιγματισμό κάποιες από τις κοπέλες. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η δικιά μου σύλληψη και διαπόμπευση με την ετικέτα “φονιάς της Πάρου” λίγους μήνες αργότερα θα είναι ένας ακόμη σταθμός σε αυτή την ξέφρενη πορεία του κράτους έκτακτης ανάγκης.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα ακολουθήσει η ανακατάληψη των πόλεων. Ένας πολεμικός όρος που ξεστόμισε ο Σαμαράς και αφορούσε στα εκ νέου πογκρόμ κατά καταλήψεων αναρχικών με πιο χαρακτηριστική αυτή της Βίλας Αμαλίας και με την έφοδο των ΕΚΑΜ αυτή την φορά.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η επιχείρηση “Ξένιος Δίας” κατά την διάρκεια της οποίας οι μετανάστες εμπέδωσαν με την σειρά λίγο από την αντίληψη που είχε ο κύριος Δένδιας για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία. Μια σχεδόν οργουελικής αν όχι αυτοσαρκαστικής έμπνευσης επιχείρηση που οδήγησε τον κάθε μετανάστη, όταν άκουει για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία αμέσως-αμέσως να σχηματίζεται στο μυαλό του η μορφή του κυρίου Δένδια.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Οι συλλήψεις στις σκουριές με κριτήριο ή με στοιχείο πάλι το dna και ότι κάποιος κατηγορούμενος είχε κλειστό το κινητό του την μέρα της γιορτής του οδήγησε τους κατοίκους στις Σκουριές στη φυλακή κατηγορούμενους για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Οι χρυσοθήρες γκάγκστερ της Ελληνικό Χρυσός αντιθέτως που θέλησαν να καταστρέψουν μια περιοχή για προσωπικό τους κέρδος δεν διώχτηκαν ποτέ.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Σε συμβολικό επίπεδο δεν είναι χωρίς σημασία η δημοσίευση των φωτογραφιών των κατηγορουμένων για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης που τόσο άνετα ένοιωθαν μέσα σε αυτή τη συγκυρία οι κύριοι της αντιτρομοκρατικής που δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες με εμφανώς κακοποιημένα τα πρόσωπά των συλληφθέντων από τα βασανιστήρια που υπέστησαν στην αστυνομία κατά την ανάκριση τους.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Οι προφυλακίσεις αναρχικών περάσανε κατά πολύ το 18μηνο που προβλέπει ο νόμος και φτάσανε μέχρι και τους 50 και πάνω μήνες στο πλαίσιο του καθεστώτος εξαίρεσης και βάση του οποίου όποιος τολμάει να αμφισβητεί το κεφάλαιο και το κράτος του, το πολιτικό σύστημα και τις αξίες του, την δικαστική εξουσία και την μέθοδο απονομής δικαιοσύνης δεν δικαιούται να τυχαίνει και της προστασίας που ως αντιστάθμισμα στην καταπίεση προσφέρει στην βάση της αποκρυστάλλωσης των κοινωνικών συσχετισμών που δημιουργεί η ταξική πάλη.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αποκορύφωμα του καθεστώτος εξαίρεσης ή έκτακτης ανάγκης ήταν φυσικά οι φυλακές τύπου Γ.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Όλα τα παραπάνω έχουν μια συγκεκριμένη λειτουργία στον δημόσιο διάλογο που δεν είναι άλλη από την δημιουργία μια δαιμονικής σφαίρας εντός της οποίας στριμώχνονται κοινότητες αγώνα και κοινότητες αποκλεισμένων. Όσοι αντιστέκονται και όσοι περισσεύουν. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Το δόγμα νόμος και τάξη στην Ελλάδα αντανακλά την πολιτική σφαίρα στο πεδίο της ποινικής καταστολής όπου οι ευθύνες και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης μετακυλούνται από το κεφάλαιο στην εργασία και από τους πλούσιους στους φτωχούς οι οποίοι τελικά κατηγορούνται ως άπληστοι και ως υπεύθυνοι για την κρίση αφού τόσα χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους.<br />Το αφήγημα της εξουσίας θέλει την οικονομική κρίση να οφείλεται όχι σε δομικές και εγγενείς με τον καπιταλισμό αιτίες όπως η κρίση υπερσυσσώρευσης, αλλά στην απληστία και την τεμπελιά των λαϊκών στρωμάτων και ίσως σε κάποιες αστοχίες του πολιτικού προσωπικού που παρασύρθηκε σε μια «λαϊκίστικη» κακοδιαχείριση για να ικανοποιήσει τους άπληστους εργαζόμενους. Ακόμη έχουμε ακούσει ότι και οι διαδηλώσεις ευθύνονται για την καθίζηση της οικονομίας. Είδαμε πρόσφατα τον κύριο Δένδια πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης να εγκαλεί δημοσιογράφο της Καθημερινής, ακριβώς επειδή δεν ταυτίζεται με την γραμμή της εφημερίδας στην οποία εργάζεται και έχει το θράσος να πιστεύει ότι ο λόγος που τα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας κλείνουν δεν είναι οι διαδηλώσεις. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Το πόση σημασία αποδίδεται στον αναρχικό χώρο και την καταστολή του προκύπτει και από τις δηλώσεις τόσο του αρχηγού της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και από τον τομεάρχη του ίδιου κόμματος για ζητήματα δημόσιας τάξης του κυρίου Μάξιμου Χαρακόπουλου. Μιλάνε για Εξαρχιστάν και δεσμεύονται πως αν βγούνε κυβέρνηση θα τελειώνουν με τους αναρχικούς και τα Εξάρχεια. Όχι με την Τρόικα και τα μνημόνια αλλά με τους αναρχικούς και τα Εξάρχεια. Αυτή είναι η προεκλογική τους δέσμευση. Με αυτό το επιχείρημα καλούν τους ψηφοφόρους να τους εκλέξουν κυβέρνηση. Συγκεκριμένα ο κύριος Χαρακόπουλος δήλωσε: «όπως έχει ξεκαθαρίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την ΝΔ αποτελεί προτεραιότητα η ικανοποίηση αυτού του καθολικού αιτήματος».</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Δεν είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει κατασταλτικές καφρίλες. Αναφέρω ενδεικτικά μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά όπως οι προφυλακίσεις συγγενών μελών της ΣΠφ, η φυλάκιση της Μαρίας Θεοφίλου για τρεις μήνες επειδή ήταν γυναίκα του Πετρακάκου και δικιά μου αδελφή – αυτό κι αν είναι έγκλημα, η άτυπη επαναλειτουργία του ειδικού καθεστώτος κράτησης στα υπόγεια των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, η πιο βίαιη έφοδος των τελευταίων είκοσι χρόνων των ΕΚΑΜ επί υπουργίας Παρασκευόπουλου στον Κορυδαλλό όπου δεκάδες κρατούμενοι βασανίστηκαν, ταπεινώθηκαν και ξυλοκοπήθηκαν, η απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος των Σακκά και Σεϊσίδη προκειμένου να τους συλλάβουν την στιγμή που οι ίδιοι ήταν άοπλοι, η εκδικητική στέρηση του δικαιώματος στην ολιγοήμερη άδεια των Κουφοντίνα και Γουρνά, ο εγκλεισμός μετά από εισαγγελική εντολή σε ψυχιατρείο ενός υγειούς εξάχρονου παιδιού για να εκδικηθούν τους γονείς του-μέλη του Ε.Α. Ρούπα και Μαζιώτη. Η διαφορά που υπάρχει και πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση επιτρέπει να γίνονται αποποιούμενη την ευθύνη της σε αντίθεση με την προηγούμενη που όχι μόνο τις επέτρεπε και τις προωθούσε αλλά επιπλέον προσπαθούσε να τις αξιοποιήσει επικοινωνιακά αντλώντας την πολιτική υπεραξία. Θυμόμαστε όλοι τον Κικίλια να βγαίνει και να κάνει δηλώσεις σε συνέντευξη τύπου ως ο φυσικός και όχι ο πολιτικός προϊστάμενος της ΕΛΑΣ. Ο αρχηγός της ΕΛΑΣ να κάθεται απλώς εκ δεξιών του υπουργού, σαν να ήταν προσωπική του επιτυχία η οποιαδήποτε σύλληψη και η οποιαδήποτε αστυνομικο-δικαστική καφρίλα. Αυτό είναι ενδεικτικό της ποιοτικής διαφοράς και πρέπει να επισημανθεί όχι για να απαλλαγεί η σημερινή κυβέρνηση από τις ευθύνες της αλλά για να ερμηνευθούν κάποια γεγονότα. Η διαφορά δηλαδή είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση ενώ ακολουθεί το ίδιο κατασταλτικό μοντέλο τουλάχιστον δεν επενδύει επικοινωνιακά σε αυτό γεγονός που έχει ως συνέπεια μια ποιοτική διαφορά τέτοια που να μπορεί να διακριθεί η μια περίοδος από την άλλη. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η δράση της αντιτρομοκρατικής. Μια υπηρεσία όχι ακριβώς αστυνομική. Μια υπηρεσία που οργανικά εντάσσεται στην ΕΛΑΣ με αυξημένες εξουσίες και αρμοδιότητες φυσικά αλλά στην πραγματικότητα μια πολιτική και όχι μια αστυνομική υπηρεσία. Μια υπηρεσία που έχει αναλάβει την κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου καθώς και άλλων κοινοτήτων αγώνα. Μια υπηρεσία που ασκεί αυτή την δραστηριότητα εφαρμόζοντας μεθόδους που έχουν αναπτυχθεί από τις διωκτικές αρχές προκειμένου να διαχειριστούν κατασταλτικά παραβατικές κοινότητες και παράνομα δίκτυα. Μόνο που ο αναρχικός χώρος δεν είναι ένας παραβατικός χώρος, αλλά ένας πολιτικός χώρος με δημόσια δράση. Το γεγονός ότι εντός αυτού δρουν και ομάδες που αδιαφορούν για τους νόμους σας, παράνομες ομάδες που δεν εξαρτούν την δράση τους από τις προβλέψεις του ποινικού κώδικα δίνει την δυνατότητα στην αντιτρομοκρατική να αντιμετωπίζει τον αναρχικό χώρο συλλήβδην ως παράνομο. Έτσι εφαρμόζοντας την θεωρία δικτύων, το βασικό εργαλείο υπηρεσιών όπως η δίωξη ναρκωτικών ή το εκβιαστών οι οποίες εφαρμόζοντας αυτή την μέθοδο με βάση τις σχέσεις υπόπτων και καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα σε σχέση με τον ρόλο καθενός σε ένα δίκτυο της παραβατικής οικονομίας και ασκώντας διώξεις, σε ένα μη παραβατικό δίκτυο έχουμε αυτές τις γνωστές συνέπειες όπου άνθρωποι κρατούνται για χρόνια στη φυλακή μέχρι να δικαιωθούν από κάποιο εφετείο. Δεν είναι φυσικά ότι η αντιτρομοκρατική δεν έχει καταλάβει ότι δεν πρέπει από καθαρά αστυνομικής πλευράς να εφαρμόζει αυτή την μέθοδο σε μη παραβατικά δίκτυα. Αντιθέτως, το έχει καταλάβει και αδιαφορεί καθώς ακριβώς αυτός είναι ο στόχος της. Η κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Το γεγονός ότι πρόκειται για μια πολιτική υπηρεσία και τον τρόπο που αυτή η υπηρεσία δρα ή έδρασε την περίοδο τουλάχιστον που αναφέρομαι καθώς και πολλές πτυχές γύρω από υποθέσεις στο οποίες έχτισε το γόητρο της η αντιτρομοκρατική ήρθε να γκρεμίσει ένα πρώην στέλεχος της ο Γιάννης Φραγκίσκος που κατέθεσε αφού κλήθηκε μετά από εφτά χρόνια να καταθέσει στο εφετείο της υπόθεσης. Στα πρωτόδικα για κάποιον λόγο δεν είχε κληθεί. Ακριβώς επειδή από εκείνη τη ημέρα και εκείνο το σπίτι ξεκινάει μια σειρά μεθοδεύσεων της αντιτρομοκρατικής, ξεκινάει το αφήγημα της, ξεκινάει μια αλυσιδωτή αντίδραση κύκλων συλλήψεων, ακόμη και ο Χαρδαλιάς όταν καταθέτει συνήθως από εκεί ξεκινάει το αφήγημα του έχει μια σημασία να δούμε τι είπε ο Γιάννης Φραγκίσκος ως μάρτυρας της συγκεκριμένης υπόθεσης.<br />Ο Φραγκίσκος λοιπόν καταρχήν διέψευσε αυτή την ιστορία με το ανώνυμο τηλεφώνημα αλλά κάνει λόγο για πληροφορίες που ήρθαν στα χέρια τους μετά από εξαντλητικές παρακολουθήσεις αναρχικών. Θα έρθω πιο μετά σ αυτό με τα ανώνυμα τηλεφωνήματα αλλά έχει μια σημασία τι κατέθεσε και πως άδειασε την πρώην υπηρεσία του κάποιος που ως στέλεχος της εμπλέκεται στην μητρική αυτή επιχείρηση. Στο μητρικό αφήγημα.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Σημασία έχουν και οι λόγοι που επικαλείται όπως η αύξηση της αναρχικής παρουσίας σε δημόσιες εκδηλώσεις από την μια και σε επιθέσεις κατά στόχων του κεφαλαίου και του κράτους του από την άλλη. Έγινε λοιπόν κατά τα λεγόμενα του επιβεβλημένη μια ευρεία επιχείρηση αντιμετώπισης του φαινομένου προκειμένου να αποφευχθούν χειρότερα στο μέλλον. Μίλησε συγκεκριμένα για πολιτική απόφαση.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο κύριος Φραγκίσκος αφού απέρριψε απόλυτα τον χαρακτηρισμό γιάφκα για το σπίτι του Χαλανδρίου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κατά την γνώμη του «θα έπρεπε να περιμέναμε περισσότερο καιρό ώστε να εξασφαλίσουμε πως δεν θα κατηγορηθεί άδικα κόσμος». Τελειώνοντας δε την κατάθεση του και αφού άφησε να εννοηθεί ότι τον ξήλωσαν λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων καθώς ο ίδιος διαφωνούσε με τις πρακτικές συλλογικής ευθύνης που εφάρμοζε η αντιτρομοκρατική, κατέληξε να απολογείται στο δικαστήριο για το γεγονός ότι τα πράγματα έγιναν έτσι ώστε «να οδηγηθούν πολλά αθώα παιδιά στις φυλακές που θα μπορούσε να είναι και δικά του παιδιά».</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αυτά προς επίρρωση μερικών από τα λεγόμενα μου γιατί έχει ένα ενδιαφέρον ότι όσα υποστηρίζω τόσα χρόνια έρχεται να τα επιβεβαιώσει κάποιος που τα γνωρίζει καλά και από μέσα.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα περάσω λίγο σε έναν σύντομο σχολιασμό των καταθέσεων των μαρτύρων κατηγορίας και περισσότερο φυσικά θα σταθώ στους αξιωματικούς της αντιτρομοκρατικής καθώς αυτοί είναι ενορχηστρωτές της δίωξης μου. Και θα σταθώ κυρίως στα ζητήματα που παρατήρησα να απασχολούν την έδρα σας ή την κυρία εισαγγελέα.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Όμως θα ξεκινήσω από ένα σχόλιο σε σχέση με ένα ζήτημα που δεν απασχόλησε τόσο εσάς όσο την υπεράσπιση μου και αφορά στο ανώνυμο τηλεφώνημα. Έχουμε κάνει μια σύμβαση νομίζω κατά την οποία θεωρούμε το ανώνυμο τηλέφωνο πραγματικό και από την εγκυρότητα του ως στοιχείο εξαρτάμε την αλληλουχία των γεγονότων. Και είναι αλήθεια ότι κανείς σ αυτήν την αίθουσα δεν πιστεύει ότι υπήρξε ποτέ τέτοιο τηλεφώνημα και ούτε η αντιτρομοκρατική ενδιαφέρεται να γίνει πειστική ως προς αυτό. Είναι ο δικός της μοναδικός τρόπος να ξεκινάει το αφήγημα της αντί με την πιο παραδοσιακή φράση «μια φορά και έναν καιρό…» που συνηθίζεται στα αφηγήματα αυτού του είδους. Αόριστα και μυστικά. Έτσι ξεκινάει μια δικογραφία. Με το μια φορά και έναν καιρό. Έτσι ξεκινάνε όλες οι δικογραφίες που συντάσσει η αντιτρομοκρατική και εσείς το δέχεστε σαν μια απλή σύμβαση μετατρέποντας την ίδια την λειτουργία, τον ίδιο τον πυρήνα της δικαιοσύνης σας σε μυστικό. Όλα ξεκινάνε από ένα μυστικό το οποίο η αντιτρομοκρατική έχει την εξουσία να μην σας το αποκαλύψει. Και εσείς το δέχεστε με ένα “έλα μωρέ δεν θέλουν να εκθέσουν πληροφορίες τα παιδιά, δεν χάλασε και ο κόσμος”. Έχετε έτσι αποδεχτεί έναν συμβολισμό που επέβαλλε μέσα στα χρόνια η συγκεκριμένη υπηρεσία. Μην ρωτάτε πολλά, μην αμφισβητείτε το κύρος μας, ο ρόλος σας κύριοι δικαστές είναι διεκπαιρεωτικός. Εμείς ξέρουμε και μην ρωτάτε πολλά-πολλά, γιατί δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τις πηγές μας απλά καταδικάστε τους χωρίς να αμφισβητείτε την ιερή μας αποστολή. Αυτός είναι ο συμβολισμός. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Είναι πάγιο αίτημα του λόμπι του δόγματος Νόμος και Τάξη να ξεπεραστούν οι «αγκυλώσεις» του Διαφωτισμού. Οι εγγυήσεις του. Να πάμε μπροστά. Σε ένα μοντέλο τύπου δικαστής Ντρέντ. Η ίδια η αντιτρομοκρατική θα συλλαμβάνει, η ίδια θα δικάζει.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ήρθε εδώ ο Χαρδαλιάς να μας πει ανάμεσα στις όποιες βλακείες μας ξεφούρνισε πως η μοναδική φορά που με είδε κουρεμένο με τόσο κοντά μαλλιά είναι στην σύλληψη μου έτσι ώστε να εισφέρει μια ατμόσφαιρα ενοχής και διάθεσης μεταμφίεσης από πλευράς μου.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Πρώτον κάνει εντύπωση ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι με έχει δει δυο φορές όλες και όλες μέσα σε δυο χρόνια να έχει γνώμη για το πιο είναι το σύνηθες κούρεμα μου. Αν είναι περίεργο να ξυρίζει κανείς το κεφάλι του Ιούλιο και Αύγουστο μήνα εγώ το θεωρώ ότι πιο φυσιολογικό. Του Χαρδαλιά που λέει ότι με έχει δει μόνο δυο φορές στη ζωή του, του έκανε εντύπωση λέει. Ακόμη και δω πέφτει σε αντιφάσεις. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορεί κανείς να βρει διάφορες προσωπικές μου φωτογραφίες που έχει διακινήσει η αντιτρομοκρατική στον τύπο. Να σημειώσω ότι αυτές οι φωτογραφίες δεν υπήρχαν σε προσωπικό μου υπολογιστή. Δεν βρέθηκαν σπίτι μου οι περισσότερες εκτός από κάποιες. Ήταν στον υπολογιστή του Σακκά, όταν τον συνέλαβαν και οι περισσότερες ήταν από την περίοδο που ήμασταν φοιτητές στη Θεσσαλονίκη. Δυο χρόνια λοιπόν τουλάχιστον καθόλου άγνωστο πρόσωπο δεν ήμουν. Σε κάθε περίπτωση στο ιντερνέτ κυκλοφορούν προσωπικές μου φωτογραφίες με εισαγγελική άδεια τραβηγμένες από το 2002 μέχρι και το 2012. Σε ανύποπτους χρόνους λοιπόν φαίνεται να έχω την ίδια κόμη που παρουσιάζεται ως ύποπτη ή ως προσπάθεια αλλοίωσης των χαρακτηριστικών μου. Δεν είναι κάτι περίεργο λοιπόν. Και επίσης προκύπτει από τις ίδιες τις φωτογραφίες που υπέκλεψε και διακίνησε με εισαγγελική άδεια η αντιτρομοκρατική ότι σχεδόν ποτέ δεν έχω ένα σταθερό κούρεμα.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Όπως μου σχολίασε και κάποιος από τους κυρίους της συνοδείας μου: δικάζεσαι για τρίχες.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Για την δήλωση του σε σχέση με την αξιοπιστία του dna και αντανακλά μια συνολική μπακαλίστικη αντίληψη που υπάρχει γύρω από αυτή τη μέθοδο ότι, αφού λέει το χρησιμοποιούν και στην Κύπρο για να ταχτοποιήσουν τις σωρούς των αγνοουμένων ή για τεστ πατρότητας, άρα είναι αξιόπιστο.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Επίσης για την υποτιθέμενη παρακολούθηση τους από το σπίτι του Σακκά μέχρι τον Μαύρο Γάτο. Καταρχήν δεν αρνούμαι ότι έφαγα σουβλάκια στον Σάββα ή ότι έχω επισκεφθεί το σπίτι του Κώστα παραπάνω από δυο φορές. Μπορεί καμιά δεκαριά δεν θυμάμαι πάντως το έχω ξαναεπισκεφθεί. Δεν ξέρω τι είδους συρραφή γεγονότων έχουν κάνει ακόμη και σε σημεία που δεν χρειάζεται, αλλά δεν έχω πάει ποτέ σε κανένα αυτόνομο στέκι στη Ζωοδόχου πηγής και δεν καταλαβαίνω καν που αναφέρονται. Αν είχα πάει δεν θα είχα πρόβλημα να το παραδεχτώ, αφού αναρχικός είμαι και αυτό είναι κάτι που δεν κρύβω παρά το δηλώνω περήφανα. Αν το επισημαίνω είναι για να καταδείξω την ικανότητα τους να επιβάλλουν τις αφηγήσεις τους και τις φαντασιώσεις τους και τις εμμονές τους και τις προκαταλήψεις τους ως πραγματικότητα. Η ουσία λοιπόν της παρακολούθησης είναι αληθινή. Τα γεγονότα λίγο μπάζουν. Μικρή σημασία έχει γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ δεν κρύβω ούτε την φιλική και συντροφική σχέση μου με τον Κώστα, ούτε ότι έχω επισκεφτεί παραπάνω από μια φορές το σπίτι του. Μάλλον τα βάλανε έτσι για δέσει το γλυκό και με τον Χ. Πολίτη.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ρωτήσατε κυρία εφέτης τον κύριο Χαρδαλιά αν είναι φυσιολογικό αυτοί οι σκοτεινοί τύποι να επισκέπτονται το σπίτι ο ένας του άλλου ή αν προϋποθέτει έναν βαθμό εμπιστοσύνης που να θεωρείται ύποπτη. Έτσι ο κύριος έπιασε το μπισκότο που του πετάξατε και αποφάσισε ως κοινωνιολόγος που είναι μετά από βιολόγος, να εκφέρει άποψη για το πώς λειτουργούν οι αναρχικοί. Ας κάνω μερικές απαραίτητες διευκρινήσεις λοιπόν. Ας μιλήσω εγώ για το χώρο που ανήκω και όχι ο διώκτης του. Είμαστε πολιτικός χώρος με δημόσια δράση. Δεν είμαστε κάποιου είδους σκοτεινοί συνωμότες. Δεν έχουμε ούτε κέρατα ούτε ουρά. Επίσης το ότι καμιά φορά λειτουργούμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι συμβαίνει επειδή είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι για το ξεκάρφωμα όπως άφησε να εννοηθεί ο κύριος Χαρδαλιάς. Δεν βρίσκω κάτι ύποπτο στο να επισκέπτομαι έναν άνθρωπο με τον οποίον συνδέομαι από το 2002. Έναν άνθρωπο που εκείνη την περίοδο δεν ήταν καταζητούμενος ούτε υπήρχε κάποια γνωστή εμπλοκή του σε κάποια υπόθεση. Έναν άνθρωπο που έμενε με την κοπέλα του στο σπίτι της μητέρας της και κυκλοφορούσε χωρίς να διάγει συνωμοτικό βίο. Αντιθέτως βρίσκω εντυπωσιακό να σέρνω εφτά χρόνια μετά και μετά από πέντε χρόνια στη φυλακή, ακόμη αυτά τα σουβλάκια και να πρέπει να δίνω εξηγήσεις για αυτά. Και φυσικά δεν είμαι μόνο εγώ, καθώς και άλλοι φίλοι του ταλαιπωρήθηκαν προκειμένου να προσαρμοστεί η πραγματικότητα στην προκρούστια κλίνη των σχημάτων της αντιτρομοκρατικής. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Να σχολιάσω και κάτι ακόμη που παρατήρησα στην κατάθεση Χαρδαλιά, αν και είναι σχόλια που λογικά θα έκανε και η υπεράσπιση αλλά δεν πειράζει έχουν πολλά να πούνε έτσι κι αλλιώς. Είχε λέει η οργάνωση αυτή για την οποία κατηγορούμαι των Σακκά, Καραγιαννίδη και Μητρούσια διακριτούς ρόλους άρα εμπίπτει στον 187. Δεν μας έδωσε κανένα στοιχείο για ποιον λόγο και με ποιον τρόπο συμπέρανε διακριτούς ρόλους. Απλώς προσπάθησε να στριμώξει το αφήγημα του στην περιγραφή και στις προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος. Τίποτα παραπάνω. Κανένα περιστατικό που να στοιχειοθετεί αυτή την κατηγορία. Αυτή την περιγραφή. Δεν θα μιλήσω καν για το γεγονός ότι από τους εφτά κατηγορούμενους οι τρεις έχουν απαλλαχθεί και ο τέταρτος εγώ είμαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Δηλαδή υπάρχουν εφτά άτομα σε μια οργάνωση που έχουν διακριτούς ρόλους αλλά οι τρεις από τους εφτά τελικά δεν είναι σίγουρα και ο ένας επίσης μπορεί να μην είναι. Τι είδους οργάνωση με διακριτούς ρόλους είναι αυτή; Θα μου πείτε γιατί όχι; Θα ντρεπόταν; Εδώ δεν δίστασε για να δημιουργήσει εντυπώσεις με το να καταθέσει περιστατικά για τα οποία τον διαψεύδουν οι ίδιες οι εκθέσεις της υπηρεσίας του, όπως ότι υπήρχε χειροβομβίδα στο μέσω του σαλονιού του σπιτιού του Κώστα.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Για την κατάθεση Μαρινόπουλου έχω να κάνω ένα σχόλιο. Στο πρωτόδικο που τον ρώτησα αν ήταν επικεφαλής της συνοδείας μου το αρνήθηκε. Όταν τον ρώτησα τώρα βάζοντας του τον επιπλέον παράγοντα ότι με παρέδωσε στη φυλακή Δομοκού άρα έχει υπογράψει την γύρισε την πλάκα και το παραδέχτηκε. Επιμένει να μην παραδέχεται ότι οδηγούσε το αμάξι της σύλληψης.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα κάνω μια παρένθεση εδώ για να σας εξηγήσω τόσο γιατί είμαι σίγουρος ότι ήταν ο Μαρινόπουλος στην σύλληψη μου όσο και για να εξηγήσω ότι εγώ δεν τους έλεγα το όνομα μου. Είναι αλήθεια ότι αντιστάθηκα τόσο στην λήψη αποτυπωμάτων όσο και DNA καταρχήν επειδή ως αναρχικός αρνούμαι να δώσω οποιουδήποτε είδους πληροφορία στην αστυνομία ακόμη και προσωπική όπως τα αποτυπώματα ή το DNA, αλλά είχα κι ένα νομικό πάτημα γιατί ενώ στην αρχή δεν μου έλεγαν αν έχω συλληφθεί ή αν κατηγορούμε για κάτι μετά το γύρισαν και μου έλεγαν ότι έχω συλληφθεί και πως κατηγορούμαι για αντίσταση κατά την σύλληψη. Ότι δηλαδή με συνέλαβαν επειδή με συνέλαβαν! Όμως το όνομα μου το είπα κατευθείαν. Σχεδόν πριν με ρωτήσουν. Μόλις μπήκα στο αμάξι και είδα τον Μαρινόπουλο να οδηγάει σιγουρεύτηκα ότι είναι αντιτρομοκρατική, αφού τον Μαρινόπουλο έτσι κι αλλιώς δεν τον έβλεπα πρώτη φορά. Τις τελευταίες δυο βδομάδες όπου κι αν πήγαινα εμφανιζόταν μπροστά μου και μου είχε τραβήξει έτσι κι αλλιώς την προσοχή. Αφήστε με να σας πω για ποιον λόγο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πω το όνομα μου. Τον Ιανουάριο του 2011 είχαν συλληφθεί στον Βύρωνα για διάφορες υποθέσεις τρεις αναρχικοί σύντροφοι από την Θεσσαλονίκη ο ένας εκ των οποίων ο Δημήτρης Δημητσιάδης ήταν και φίλος μου, οπότε είχα παρακολουθήσει στενά την υπόθεση. Πριν συλλάβουν τον ίδιο είχαν συλλάβει κατά λάθος τον Γενικό Γραμματέα της νεολαίας Σύριζα. Είχε βγει ο άνθρωπος στα κανάλια και το κατήγγειλε – τον είχα φέρει και για μάρτυρα στο πρωτόδικο τώρα δεν το έκανα επειδή είναι στέλεχος της κυβέρνησης και ήθελα να αποφύγω σχετικούς συμβολισμούς. Κατήγγειλε λοιπόν ότι εκεί που περπατούσε του επιτέθηκαν, του φόρεσαν κουκούλα, τον έβαλαν δεμένο σε ένα αμάξι, του είπαν ότι τους χάλασε τις γιορτές και τον οδήγησαν στην ΓΑΔΑ όπου αφού βρήκαν πάνω του μια ταυτότητα που μόλις πριν είχε βρει κάτω και ήθελε να παραδώσει σε Α.Τ άρχισαν να τον χτυπούν. Η αλήθεια είναι ότι καθώς τον έβλεπα να εξηγεί τα παραπάνω σε συνέντευξη τύπου σχεδόν γελούσα με την ομοιότητά τους. Θα μπορούσα να τους μπερδέψω ακόμη και γω. Λοιπόν αυτό που σκεφτόμουν τότε και μου είχε μείνει ήταν για φαντάσου να σε πιάνουν για κάτι που δεν ξέρεις και να σε κατηγορούν ότι τους χάλασες και τις γιορτές ψάχνοντάς σε. Όπως επίσης έλεγα πάλι καλά που ήταν στέλεχος κόμματος και μπόρεσε να μην κατηγορηθεί για την ταυτότητα που βρήκαν πάνω του κατά λάθος και επειδή περνούσε από το λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Οπότε μόλις είδα τον Μαρινόπουλο και άρχισε να μου λέει ότι τους χάλασα το καλοκαίρι σκέφτηκα ότι μπορεί πάλι να έγινε κάποιο λάθος και αμέσως είπα πως με λένε μήπως και με αφήσουν. Τελικά όμως εμένα θέλανε. Αυτά για τον Μαρινόπουλο και τα ψέματα του.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο Μπαχατέλας είχε ένα ενδιαφέρον γιατί, ενώ επέμεινε στην υπηρεσιακή γραμμή της αρχικής του κατάθεσης, ωστόσο με τον τρόπο του σας έδωσε να καταλάβετε ότι έχει αρκετές αμφιβολίες για το αν πράγματι με είδε. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ας περάσω στην κατάθεση του κυρίου Γιώργου του Νάσιου και σε κάποια ζητήματα γύρω από το σπίτι. Υπάρχει μια ολόκληρη συζήτηση σε σχέση με το αν είχα βάλει χαρτόνια ή όχι στα παράθυρα. Δεν είχα βάλει απλά το ανέφερε ο κύριος Γιώργος στο πρωτόδικο και υπέθεσα ότι θα τα είχε βάλει η αντιτρομοκρατική όσες ημέρες διαρκούσε η έρευνα. Υπόθεση έκανα. Θα ξεκινήσω από το αυτονόητο. Ας υποθέσουμε ότι είχα βάλει χαρτόνια. Τι θα μπορούσε να σημαίνει; Γιατί να είναι ύποπτο. Το σπίτι είχε τρεις όψεις. Από την μια ήταν τρίτος όροφος και από την άλλη ισόγειο. Από το ισόγειο που περνούσαν οι γείτονες και τους είχα φάτσα φόρα να κοιτάζουν μέσα προτίμησα να έχω κατεβασμένα τα πατζούρια. Θα μπορούσα να έχω βάλει και χαρτόνια όμως δεν το σκέφτηκα. Ήρθε εδώ να δώσει ο άνθρωπος δυο διευκρινήσεις για το πώς παραποιήθηκαν αυτά που κατέθεσε και να πει δυο καλές κουβέντες για μένα και τον άρπαξε η κυρία εισαγγελέας από τα μούτρα. Του είπε του ανθρώπου ο προηγούμενος ότι είμαι συμφοιτητής του για να μην ανησυχεί σε σχέση με το νοίκι και για να μείνει χαμηλό. Για να μείνει χαμηλό είπαμε να μην κάνουμε χαρτιά. Ούτε ποτέ τού είπα ψεύτικο όνομα, ούτε τίποτα ψεύτικο για μένα. Ακόμη και μια φορά που με είδε με βιβλία ανοιγμένα να γράφω στον υπολογιστή και με ρώτησε αν είναι για τα ΤΕΙ του είπα ότι δεν πηγαίνω πια στα ΤΕΙ, για να απεμπλακώ από το ψέμα. Του είπα απλά ότι τα παράτησα και όχι ότι δεν ήμουν ποτέ. Σιγά πια το θέμα. Λεπτομέρειες είναι αυτά που θυμήθηκα κατά την ανάγνωση των εγγράφων περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση το σπίτι ήταν δυο βήματα όλο κι όλο. Με το που άνοιγε η πόρτα είχε ορατότητα σε ολόκληρο το σπίτι και δεν ανέφερε κάτι σχετικό με χαρτόνια μέχρι να του το ξανά παραδώσει η αντιτρομοκρατική. Αλλά ακόμη και να είχα γούστο μου. Κατά τα άλλα του έλεγα κάθε φορά αν πηγαίνω Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, του έλεγα τι δουλειά κάνει ο πατέρας μου, του είχα πει το όνομα μου και τα λοιπά. Πολύ συνηθισμένη συμπεριφορά για κάποιον που ζει συνωμοτική ζωή.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Να περάσω σε έναν σύντομο σχολιασμό των καταθέσεων των αυτόπτων μαρτύρων. Κατά την γνώμη μου το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει με ασφάλεια είναι ότι δεν αναγνωρίζει κανείς εμένα ως κάποιον εκ των δραστών. Παρά το γεγονός ότι έγινε παράτυπα η διαδικασία, παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα τους υποδείχτηκα εγώ ως ένοχος οι κάτοικοι της Πάρου αντιστάθηκαν στις πιέσεις που προφανώς ασκήθηκαν από την πολιτική αγωγή. Ακόμη και οι εργαζόμενοι που ενδεχομένως να διακινδύνευσαν και τις σχέσεις τους με την εργοδοσία δεν θέλησαν να πουν κάτι επιβαρυντικό. Μιλάμε για ανθρώπους που πιέστηκαν ψυχολογικά, που τρόμαξαν, που ενδεχομένως να πυροβολήθηκαν κιόλας σύμφωνα με αυτά που είπαν. Παρόλα αυτά με αντιμετώπισαν με συμπάθεια και αρνήθηκαν να με ενοχοποιήσουν. Γιατί προφανώς δεν τους αρκεί όπως την πολιτική αγωγή μια ομοιότητα στο σκαρί. Γιατί αν ήμουν εγώ ο δράστης θα με αναγνώριζαν όπως αναγνώρισα τον κύριο Καβράκη στο πρωτόδικο παρότι τον είδα ελάχιστα λεπτά κάτω από κουκούλα. Θυμάμαι ακριβώς τι είπαμε, τι με ρώτησε. Αν μου ζητούσαν να τον περιγράψω δεν θα μπορούσα, ούτε τώρα μπορώ. Όμως μόλις τον είδα αμέσως τον αναγνώρισα με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Όπως θυμάμαι και τον Χαρδαλιά, όπως θυμάμαι και τον Μαρινόπουλο. Η διαίσθηση μου, μου λέει ποιος είναι ποιος. Όχι κάποια περιγραφή.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Η σύγκριση λοιπόν, δεν μπορεί να γίνεται ανάμεσα σε φωτογραφίες και πραγματικότητα αλλά ανάμεσα σε πραγματικότητα και πραγματικότητα. Όπως επίσης δεν μπορεί να γίνεται ανάμεσα στο χρώμα του δράστη τον Αύγουστο του 2012 και το δικό μου τον Απρίλη του 2017 μετά από την ασπρίλα που μου άφησε πέντε χρόνια φυλακή αλλά με βάση το χρώμα μου όταν με πιάσανε. Επίσης μπορεί να γίνει συγκρίνοντας φωτογραφίες με φωτογραφίες. Πώς γίνεται να έχω γένια τριών βδομάδων σε οκτώ ημέρες; </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Και εν πάση περιπτώσει αν πάρουμε τις καταθέσεις από τους αυτόπτες μάρτυρες ο μοναδικός που έχει δει τον δράστη χωρίς καπέλο, αν υποθέσουμε ότι έχει πέσει κάποιο καπέλο, τον περιγράφει με μελαχρινό κατσαρό μαλλί. Οπότε όποιος συμπληρώνει τα κρυμμένα χαρακτηριστικά του δράστη εκβιάζοντας την φαντασία του -όπως η πολιτική αγωγή- να προβάλει το δικό μου πρόσωπο ας συνυπολογίσει και αυτή την μεταβλητή που αλλάζει εντελώς τα δεδομένα. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Και για τους δράστες να πω, ότι μιλούσαν καλά ελληνικά και δεν είναι ληστές περιπτέρου. Γιατί έχω εγκληματολογική άποψη επ’ αυτού. Οι ληστές τράπεζας ληστεύουν τράπεζες, χρηματαποστολές, και γενικά μεγάλους οικονομικούς στόχους. Οι ληστές περιπτέρου ληστεύουν περίπτερα, βενζινάδικα, κάβες, γιαγιάδες στο δρόμο κλπ. Είναι δυο διαφορετικές κατηγορίες όποτε μοιραία οι ληστές τραπεζών δεν είναι ληστές περιπτέρου. Προκύπτει από μόνο του. Οι ληστές τραπεζών σε αντίθεση με τους ληστές περιπτέρου έχουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες ως παράνομοι. Από τη εμπειρία μου στη φυλακή είναι μια κοινότητα παρανόμων σχεδόν υπό εξαφάνιση που χαρακτηρίζεται για το ήθος της. Χαρακτηρίζεται επίσης από το γεγονός ότι πρόκειται κυρίως για παραβατικότητα της μεσαίας, της μικρής και της εργατικής τάξης. Δεν είναι σαν την λούμπεν παραβατικότητα που κλέβει από τον αδύναμο αλλά από τον πιο δυνατό. Έχω έναν φίλο στη φυλακή για ληστείες τραπεζών που μου έλεγε πρόσφατα ότι σε ένα δικαστήριο του τσακώθηκε λέει με έναν μάρτυρα ταμία του καταστήματος επειδή ΔΕΝ είπε στην κατάθεση του ότι δεν πήραν τα λεφτά ενός πελάτη. Ποινικός όχι αναρχικός.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Είναι σίγουρα τιμητικό να αποδίδεται μια ληστεία σε αναρχικούς επειδή κατά την διάρκεια της οι δράστες δεν έκλεψαν τα λεφτά των πελατών αλλά είναι ανακριβές.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Ο κύριος Σάμιος (πελάτης) μίλησε για τους δράστες και είπε ότι ήταν άνθρωποι που τους απέβαλλε το σύστημα. Για μένα έχει τεράστια σημασία αυτό το σημείο της κατάθεσης του που δεν δόθηκε τόσο βάση όσο στο γεγονός ότι δεν έκλεψαν τα λεφτά του πελάτη. Έχει σημασία γιατί με αποκλείει ως ύποπτο καθώς εμένα κανένα σύστημα δεν με απέβαλλε ποτέ ούτε μετά από πέντε χρόνια φυλακή. Το ότι εγώ έχω δεσμεύσει την ζωή μου στον αγώνα εναντίον του είναι άλλο πράγμα. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Να πω και δυο πράγματα για τα περιβόητα ευρήματα στο σπίτι μου στην Λαμία. Θα ξεκινήσω με μια επισήμανση που έκανε αρκετές φορές η κα εισαγγελέας αν και επίσης είναι προσωπικό και θα ήθελα να το αποφύγω ωστόσο μπορώ να πω κάτι ως έναν βαθμό. Αυτό το χαρτάκι που έγραφε πάνω προϊόν απαλλοτρίωσης. Πρόκειται για ένα χαρτάκι που συνόδευε το βιβλίο που επίσης διαβάστηκε μαζί με την αφιέρωση του. Είναι το βιβλίο “Ταξίδι στην άκρη της Νύχτας” του Σελίν. Κάποια φίλη μου το έκλεψε από το βιβλιοπωλείο και μου το έκανε δώρο. Αυτό είναι όλο και μπορείτε και να το εξακριβώσετε με μια απλή γραφολογική. Υπάρχει βέβαια ένα θέμα με αυτό το βιβλίο αφού φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε επισημάνσεις σχετικά με τους τίτλους. Δεν το λέω για να κερδίσω την συμπάθεια της κυρίας εισαγγελέως αλλά περισσότερο για να δικαιολογηθώ που το είχα στην κατοχή μου και τον λόγο που θυμάμαι κάποιες σχετικές λεπτομέριες. Ο Σελίν. Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού ήταν αντισημίτης και φιλοναζί, αλλά παρ’ όλα αυτά το συγκεκριμένο βιβλίο χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στον χώρο μας και αυτή η αντίφαση με κάνει να θυμάμαι κάποιες σχετικές λεπτομέρειες.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Επίσης τα αποτυπώματα ανθρώπων που βρέθηκαν στο σπίτι μου. Οι περισσότεροι εκτός από δυο-τρεις που δεν τους ξέρω καν όπως αυτός ο Χρυσικός, είναι φίλοι μου. Αρκετοί όμως απ’ αυτούς όμως τόσο, όταν νοίκιασα το σπίτι όσο και όταν με έπιασαν ήταν όλο αυτό το διάστημα στη φυλακή οπότε δεν μπορούσαν με κανέναν τρόπο να έχουν φυσική παρουσία στο σπίτι και ας βρέθηκαν αποτυπώματά τους. Σε κάθε περίπτωση το μόνο που προκύπτει είναι το αυταπόδεικτο. Ότι είμαι αναρχικός και έχω φίλους αναρχικούς που έχουν απασχολήσει σε διαφορετικές μεταξύ τους περιπτώσεις οπότε γίνεται σαφές ότι καθόλου άγνωστο πρόσωπο δεν ήμουν ποτέ για την αντιτρομοκρατική.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Για το αλεξίσφαιρο θα μπορούσα να πω ότι το ήθελα για την προστασία μου. Δεν είναι αδίκημα η κατοχή του και δεν επισύρει ποινή. Για ποιον λόγο λοιπόν να μπω στη διαδικασία να φέρω μάρτυρα για να καταθέσει ότι το θέλαμε για ταινία; Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να φέρω αποδείξεις για αυτήν την ταινία και μάρτυρες αν δεν ήταν αλήθεια για κάτι που δεν είναι παράνομο. Και σε κάθε περίπτωση η χρόνοι που γράφτηκε το σενάριο και γυρίστηκε η ταινία προκύπτει ότι είναι πριν την σύλληψη μου.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα συνεχίσω με τον σχολιασμό των μαρτύρων υπεράσπισης εξηγώντας σας κάποια ζητήματα που είδα να επισημαίνονται από την έδρα, από την εισαγγελέα ή από την πολιτική αγωγή.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Φυσικά θα ήταν σημαντικό την ίδια σχολαστικότητα που έδειξε η πολιτική αγωγή, η κυρία εισαγγελέας και η κυρία εφέτης για την έκθεση του κυρίου Καραθανάση που του έγιναν παρατηρήσεις μέχρι και για την αρίθμηση των σελίδων να γινόταν και για την έκθεση της ΔΕΕ που οριακά μπορεί να χαρακτηριστεί έκθεση. Δεν δείξατε ιδιαίτερη σπουδή για την αξία και το κύρος μιας εμφανώς ανεπαρκούς έκθεσης που με ενοχοποιεί «πέρα από κάθε αμφιβολία», αλλά αντίθετα για μια εμπεριστατωμένη που δεν με αθωώνει καν αλλά τείνει μόνο προς αυτή την κατεύθυνση. Μέχρι και παρατηρήσεις δέχτηκε ο άνθρωπος, επειδή στην έκθεση του δεν γράφει για τυχόν ομοιότητες με τον δράστη αλλά μόνο για διαφορές και για το πόσο αδύνατο είναι να μακρύνουν τόσο πολύ τα γένια μου σε τόσες λίγες μέρες. Λες και το ζητούμενο είναι να βρεθούν ομοιότητες και όχι διαφορές. Λες και το ζητούμενο είναι απλά να καταδικαστώ.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Από την άλλη το πρώτο πράμα για το οποίο θα έπρεπε να μας απαντήσουν στη ΔΕΕ είναι γιατί περίμεναν μέχρι τις 18 Αυγούστου για να κάνουν την εξέταση; Γιατί περίμεναν πρώτα να συλληφθώ και να γίνει η σύγκριση μαζί με το δικό μου DNA; Τι έκανε το καπέλο αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο εύρημα και ότι είναι αυτό που φοράει ο δράστης και ότι είναι το ίδιο που στάλθηκε στην ΔΕΕ; Τι έκανε το καπέλο έξι ημέρες; Ποιόν περίμενε; Γιατί ενώ η αντιτρομοκρατική είχε λάβει ανώνυμο τηλεφώνημα από τις 14 Αυγούστου για μένα δεν πήρε ένα τηλέφωνο στο Α.Τ. Πάρου να ρωτήσει τι γίνεται; Γιατί δεν ζήτησε από τις 14 Αυγούστου κιόλας να εξεταστεί το καπέλο για DNA μήπως τα αποτελέσματα την διευκόλυναν στις έρευνες της; Τι περίμενε τέσσερις μέρες ο κύριος Χαρδαλιάς και η παρέα του; Πως έγινε και την ζήτησε την υπόθεση στις 18:00 ώρα στις 18 Αυγούστου. Είχαν κάποιο στοιχείο τότε; Είχαν βρει μήπως το DNA μου; Και αν ναι, πως γίνεται και βγήκε σε τόσες λίγες ώρες; </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Έγιναν κάποιες επισημάνσεις σε σχέση με το «όψιμο» της κατάθεσης μαρτύρων υπεράσπισης. Το θέμα δεν είναι ότι έγιναν από την πολιτική αγωγή. Έγιναν όπως και στο πρωτόδικο και από την εισαγγελέα. Καταρχήν να πω πως σίγουρα προβληματίζει καθώς είναι και δίκη με δημόσιο ενδιαφέρον ένας ή μια εισαγγελέας να απαξιώνει με τόσο απόλυτο τρόπο την δημόσια διαδικασία. Μόνο στα κλειστά γραφεία τους νοιώθουν άνετα άραγε οι εισαγγελείς;</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Υπήρχαν διάφορα ζητήματα τα οποία με οδήγησαν στην απόφαση να μην καταθέσει κανείς κατά την διάρκεια της κύριας ανάκρισης. Καταρχήν άποψη μου ήταν και είναι ότι οι σκευωρίες δεν πέφτουν στα κλειστά γραφεία των ειδικών ανακριτών αλλά στην δημόσια διαδικασία της δίκης. Επίσης το να φέρεις μάρτυρες στην κύρια ανάκριση προϋποθέτει ότι υπάρχουν πιθανότητες να αφεθείς ελεύθερος μέχρι την δίκη κάτι που ήταν ολοφάνερο δεν υπήρχε καμιά διάθεση να γίνει ούτε από την κα Δημητρίου, ούτε από τον κύριο Μπαλτά, ούτε από κανέναν από όσους χειριζόταν την υπόθεση μου. Δεν έκανα ούτε αίτηση αποφυλάκισης. Μέχρι η αντιτρομοκρατική να εξαντλήσει την δυναμική της σε μια υπόθεση που στήνει και να βγει το βούλευμα, συνεπικουρούμενη από τους ειδικούς εφέτες είναι ασύδοτη. Αν έφερνα μάρτυρες στην κύρια ανάκριση το πιο πιθανό ήταν να μας έκαναν όλους μαζί μια οργάνωση. Εδώ για δυο σουβλάκια ακόμη κατηγορούμαι. Με κατηγορούν για συμμετοχή στην ΣΠΦ, επειδή έφαγα σουβλάκια με κάποιον που κατηγορείται για ΣΠΦ και σας φαίνεται παράξενο ότι ήθελα να προστατέψω το περιβάλλον μου την στιγμή που η αντιτρομοκρατική είχε γίνει εντελώς ασύδοτη. Η ασυδοσία της αντιτρομοκρατικής προκύπτει όπως και όλες οι αντιφάσεις της από την ίδια την δικογραφία.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Και να πω και κάτι ακόμη. Αρχική μου επιθυμία ήταν να μην καταθέσει κανείς ούτε στην δίκη παρά μόνο οι επιστήμονες για το DNA. Γιατί η λογική μου ήταν η εξής: με κατηγορούν για κάτι τόσο σοβαρό και ως στοιχείο μου παρουσιάζουν τα αποτελέσματα πασιέντζας. Δεν θα απολογηθώ εγώ αλλά αυτοί. Αυτοί πρέπει να αποδείξουν ότι είμαι ένοχος και όχι εγώ αθώος. Ότι πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την τάση που θέλει οι διώξεις να γίνονται πια μεταφυσικά. Με έπεισαν εν τέλει οι συνήγοροι μου, πως άλλο πράγμα είναι οι διακηρυγμένες αρχές της Δικαιοσύνης και άλλο πράγμα η ζώσα πραγματικότητα της δικαστικής εξουσίας.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Και κάτι τελευταίο να πω γιατί υπάρχει μια ατμόσφαιρα και κάποια υπονοούμενα της πολιτικής αγωγής που έχουν μπει στην αίθουσα μέσω των μίντια. Ότι δήθεν εγώ δεν δούλευα. Την ίδια στιγμή έχετε στην δικογραφία τις σπλάτερ ιστορίες που αναρτούσα στο Παρανουαρικό για να σκιαγραφηθεί το προφίλ ενός αιμοσταγούς τύπου, ενώ το μόνο που προκύπτει διαβάζοντας το αν θέλουμε να βγάλουμε πραγματικά συμπεράσματα είναι η αποστροφή μου για μερικές από τις δουλειές που έχω κάνει. Πως θα μπορούσα να έχω αυτήν την οργή, όπως αυτή προκύπτει στο Παρανουαρικό, εναντίον κάποιων καταστάσεων που συμβαίνουν σε χώρους εργασίας αν δεν είχα δουλέψει ποτέ;</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Νομίζω πως αυτά ήταν τα κυριότερα σημεία που ενδεχομένως να είχε κάποια αξία να δώσω εξηγήσεις. Οπότε για άλλη μια φορά σας λέω ότι δεν είχα κανενός είδους συμμετοχή ούτε στην ΣΠΦ, ούτε στην ληστεία της Πάρου. Η πρώτη και μοναδική φορά που ήρθα σε επαφή με όπλο ήταν όταν μου κόλλησαν ένα πιστόλι στον κρόταφο για να με συλλάβουν.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Θα πω για άλλη μια φορά και κλείνοντας ότι δεν έχω διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούμαι. Διέπραξα όμως το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Είμαι αναρχικός. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αποκλεισμένους και τους αδικημένους, με τους κυνηγημένους και με τους κολασμένους, με τους φτωχούς, με τους αδύνατους και τους καταπιεσμένους. Η φυλάκισή μου είναι η μόνη φυσιολογική εξέλιξη αυτής της επιλογής από την μια και άλλο ένα πεδίο αγώνα από την άλλη.</span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αν όμως μετά από όλα αυτά, από τόσους μήνες και τόσες συνεδριάσεις πιστεύεται ότι η διατύπωση του αντιτρομοκρατικού ‘’που ήταν δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα, με σκοπό να εκφοβίσουν σοβαρά έναν πληθυσμό, να βλάψουν σοβαρά και να καταστρέψουν τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές και οικονομικές δομές μιας χώρας’’ θεωρείτε ότι περιγράφει καλύτερα εμένα, παρά την τρόικα τότε δεν έχετε παρά να με καταδικάσετε. Αν επίσης πιστεύετε ότι εγώ σκότωσα πυροβολώντας τέσσερεις φορές εξ επαφής έναν άοπλο πολίτη εν θερμώ ή εν ψυχρώ δεν έχει σημασία τότε πάλι δεν έχετε παρά να με καταδικάσετε. </span></b></div>
<div style="font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; letter-spacing: 0.3px !important; line-height: 20px !important; word-break: break-word; word-wrap: break-word;">
<b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Τάσος Θεοφίλου</span></b></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-76825901348275302292017-03-08T14:10:00.001+02:002017-03-08T14:10:28.389+02:008η Μάρτη....Ημέρα μνήμης ..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: #111111; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px;">
<em><strong><span style="color: red;">Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 51 του Αναρχικού δελτίου αντιπληροφόρησης και δράσης “Μαύρη Σημαία” (Απρίλης 2008)</span></strong></em></div>
<div style="background-color: #111111; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px;">
<img alt="486481_433223873432533_1978382553_n" src="https://ipposd.files.wordpress.com/2013/03/486481_433223873432533_1978382553_n.jpg?w=627&h=470" /></div>
<div align="CENTER" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<strong><span style="color: yellow;">Για την “Ημέρα της Γυναίκας”</span></strong></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Τα πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν κάποτε στις 8 Μάρτη χάνονται στην ομίχλη της ιστορίας. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ήταν 8 Μάρτη του 1857 όταν στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες υφαντουργίας συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, η οποία γνώρισε άγρια καταστολή. Άλλες πηγές αμφισβητούν τη συγκεκριμένη χρονολογία ή και το κατά πόσο υπήρξε αυτή η απεργία. Σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός πως η καθιέρωση της 8ης Μάρτη αντλεί την έμπνευσή της από περισσότερα από ένα γεγονότα, από διαφορετικές στιγμές γυναικείων αγώνων. Όταν το 1910, στο σοσιαλιστικό συνέδριο της Κοπεγχάγη (το οποίο πραγματοποιήθηκε στο κτίριο που αργότερα και μέχρι πρόσφατα στέγαζε την κατάληψη Ungdomshuset) η Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε να οριστεί η 8η Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα όπου θα τιμώνται οι αγώνες των γυναικών, είχε “γιορταστεί” ήδη μια τέτοια “ημέρα διεκδίκησης πολιτικών δικαιωμάτων για τις γυναίκες” το 1907 στην Αμερική. Η πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν ήρθε σε μια χρονική περίοδο που σημαδεύτηκε από μία από τις σκληρότερες απεργίες γυναικών, την “εξέγερση των 20.000” εργατριών στις βιοτεχνίες ιματισμού της Νέας Υόρκης που διήρκησε από το Νοέμβρη του 1909 ως το Φλεβάρη του 1910.</b></div>
<div align="CENTER" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<strong><span style="color: yellow;">Η “εξέγερση των 20.000” </span></strong></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Στις αρχές του 1900, στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στις βιοτεχνίες ιματισμού, οι περισσότερες μετανάστριες, αναγκασμένες να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια για ελάχιστα χρήματα, οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν τους εργοδότες. Ιδρύεται το σωματείο εργατριών στην υφαντουργία ILGWU (International Ladies Garment Workers Union).</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Το Σεπτέμβρη του 1909, οι εργάτριες στη βιοτεχνία Leiserson ξεκίνησαν απεργία, η οποία σύντομα εξαπλώθηκε, πρώτα στο γειτονικό εργοστάσιο της Triangle Waist και ύστερα σε αρκετές ακόμα βιοτεχνίες. Έξω από τα εργοστάσια γίνονταν πικετοφορίες ώστε να ενημερώνεται ο κόσμος και να εμποδίζεται η μεταφορά απεργοσπαστών. Τα αφεντικά πλήρωναν τραμπούκους για να επιτίθενται στις γυναίκες που διαδήλωναν.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Στις 22 Νοέμβρη 1909, έντεκα εβδομάδες μετά την έναρξη αυτών των περιορισμένων σε συγκεκριμένες βιοτεχνίες απεργιών, χιλιάδες εργάτες και εργάτριες υφαντουργίας συγκεντρώνονται στο Cooper Union, για να αποφασίσουν αν θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις. Καθώς οι συνδικαλιστές ηγέτες, άντρες στην πλειοψηφία τους, εφιστούν την προσοχή στους κινδύνους που εγκυμονεί η κήρυξη γενικής απεργίας, ανεβαίνει στο βήμα η νεαρή εργάτρια Κλάρα Λέμλικ, υποβασταζόμενη. Μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε μετά τον ξυλοδαρμό της από τραμπούκους κατά τη διάρκεια πικετοφορίας (ενώ είχε συλληφθεί 17 φορές στο διάστημα της απεργίας). Τα λόγια της μεταφράζονταν ταυτόχρονα στα αγγλικά και τα ιταλικά από τα γίντις, ξεσηκώνοντας τον ενθουσιασμό των εργατριών: “Άκουσα όλους τους ομιλητές και δεν διαθέτω πια άλλη υπομονή. Είμαι εργάτρια, μια από όλες αυτές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες. Κουράστηκα να ακούω τους ομιλητές να μιλούν με γενικότητες. Εδώ ήρθαμε να αποφασίσουμε αν θα κατέβουμε σε απεργία ή όχι. Εγώ προτείνω να κατέβουμε σε γενική απεργία – τώρα!”</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Σε κείμενα που περιγράφουν το κλίμα της εποχής διαβάζουμε: “Οι γυναίκες ψήφισαν με ενθουσιασμό υπέρ της γενικής απεργίας και βγήκαν στο δρόμο. Αυτό τις έφερε σε ανοιχτή σύγκρουση με την αστυνομία, τους δικαστές, τους εργοδότες, αλλά, συχνά, και με τις οικογένειές τους ή άλλους εργάτες. Έπρεπε να αντιμετωπίσουν και τους πατεράδες και τους συζύγους τους που δίσταζαν να επιτρέψουν τη συμμετοχή τους σε τέτοιες εκδηλώσεις δημόσιας αμφισβήτησης της εξουσίας.”</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Την επόμενη μέρα, 15.000 εργάτριες από τις βιοτεχνίες ιματισμού διαδήλωσαν προς το Δημαρχείο στο Μανχάταν. Μέσα σε λίγες μέρες 5.000 ακόμα εργάτριες κατεβαίνουν σε απεργία, σταματώντας την παραγωγή σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη. Εκείνη η πορεία προς το Δημαρχείο έφερε στη δημοσιότητα τις άθλιες συνθήκες εργασίας και την ίδια την απεργία. Τα αιτήματα αφορούσαν τη βελτίωση των συνθηκών και την αύξηση των αμοιβών, την κατάργηση των προστίμων που επιβάλλονταν στις εργάτριες με κάθε είδους γελοία δικαιολογία, και τη μείωση των ωρών εργασίας σε 52 την εβδομάδα.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Για την οικονομική τους ενίσχυση, οι εργάτριες πουλούσαν στο δρόμο εφημερίδες, γραμμένες στα αγγλικά, τα ιταλικά και τα γίντις, πληροφορώντας τον κόσμο για την απεργία. Όλο αυτό το διάστημα, συνελήφθησαν περισσότερες από 500 εργάτριες, οι οποίες οδηγούνταν αρχικά στη φυλακή Jefferson Market. Το σωματείο συγκέντρωνε χρήματα για να πληρώνει τις εγγυήσεις ώστε να απελευθερώνονται, πολλές γυναίκες όμως έκτισαν ποινές στο Blackwell Island. Η απεργία έληξε στις 15 Φλεβάρη του 1910.</b></div>
<div align="CENTER" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<span style="color: yellow;"><strong>Η φωτιά στην Triangle Waist Company</strong></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Ένα χρόνο περίπου αργότερα, στις 25 Μάρτη του 1911, ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle Waist, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις παραγωγής ειδών γυναικείου ρουχισμού στη Νέα Υόρκη που στεγαζόταν σε πολυώροφο κτίριο και της οποίας οι ιδιοκτήτες θησαύριζαν από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Εκεί εργάζονταν για περισσότερες από 10 ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα περίπου 500 άτομα, κυρίως μετανάστριες. Πολλές από αυτές ήταν μικρά κορίτσια ακόμα και 13-14 ετών, που έπρεπε καθημερινά να κουβαλούν τις ραπτομηχανές τους στην πλάτη πηγαίνοντας στη δουλειά και επιστρέφοντας από αυτήν.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Όταν ξέσπασε η φωτιά στον όγδοο όροφο του κτιρίου, οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες από τα αφεντικά μέσα στο εργοστάσιο. Αυτή την τακτική ακολουθούσαν πάγια ώστε να εμποδίζεται η είσοδος μελών του σωματείου, αλλά και η έξοδος των εργατριών κατά τη διάρκεια της δουλειάς! Η φωτιά εξαπλώθηκε αστραπιαία, καθώς τα πάντα στο χώρο ήταν εύφλεκτα, εγκλωβίζοντας δεκάδες γυναίκες πίσω από την κλειδωμένη κύρια πόρτα και τις φραγμένες από στοίβες ραπτομηχανών δευτερεύουσες εξόδους. Κάποιες κατάφεραν να ξεφύγουν από τους ανελκυστήρες που πολύ γρήγορα όμως αχρηστεύτηκαν από την φωτιά που έφθασε στα φρεάτια, ενώ άλλες διέφυγαν από το δέκατο όροφο σε ταράτσες γειτονικών κτιρίων. Πλήθος όμως εργατριών εγκλωβίστηκαν χωρίς δυνατότητα διαφυγής, ιδιαίτερα στον όγδοο και τον ένατο όροφο του κτιρίου, καθώς οι σκάλες της πυροσβεστικής έφθαναν μέχρι τον έκτο όροφο. Πολλές γυναίκες, μη έχοντας άλλη επιλογή, άρχισαν να πηδούν απελπισμένες η μια μετά την άλλη στο κενό.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς, 146 εργαζόμενες ήταν νεκρές. Η Rose Safran, μία από τις γυναίκες που συμμετείχαν το 1909 στην απεργία εναντίον της Triangle γράφει: “Ήταν μέσα στα αιτήματά μας η τήρηση κανόνων ασφαλείας, η δημιουργία εξόδων κινδύνου. Αλλά τα αφεντικά μας αγνόησαν. Αν είχαν εκπληρωθεί τα αιτήματα της απεργίας μας, οι συντρόφισσές μας δεν θα είχαν πεθάνει.” Την επόμενη μέρα 100.000 άτομα συγκεντρώνονται έξω από το εργοστάσιο, όπου εξακολουθούν να ανασύρονται τα πτώματα των απανθρακωμένων γυναικών.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας που δικάστηκαν το 1914 για αυτήν την πολύνεκρη τραγωδία αθωώθηκαν. Η ευθύνη τους περιορίστηκε στην καταβολή μιας ελάχιστης χρηματικής αποζημίωσης.</b></div>
<div align="CENTER" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<span style="color: yellow;"><strong>8 ΜΑΡΤΗ: ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!</strong></span></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Στις 7 του περασμένου Μάρτη πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 προβολή ντοκιμαντέρ για τη φωτιά στην Τriangle Waist Company. Το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε σε αυτή την εκδήλωση τιμής και μνήμης στους αγώνες για την απελευθέρωση των γυναικών που δεν σταμάτησαν ποτέ, συνοδεύτηκε από το εισαγωγικό κείμενο “ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ” της γυναικείας ομάδας Noli Me Tangere, η οποία είχε την πρωτοβουλία για τη διακίνηση της ταινίας, και το ακόλουθο κείμενο συντροφισσών από την κατάληψη ΛΚ37:</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>“Τι είναι αυτό που ενώνει τις εργάτριες που ξεσηκώθηκαν το Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη -και που στη μνήμη του αγώνα τους ορίστηκε αργότερα η 8η Μάρτη ως ημέρα της γυναίκας- με τις γυναίκες του σήμερα;</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Τι είναι αυτό που συνδέει τις 20.000 απεργούς από τις βιοτεχνίες ιματισμού, που διαδήλωναν το 1909 στους δρόμους της Νέας Υόρκης, με τις γυναίκες που δουλεύουν σήμερα σε καθεστώς δουλείας, μέρα και νύχτα, στα εργοστάσια των πολυεθνικών που μεταφέρονται σε χώρες του “τρίτου κόσμου” αναζητώντας φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό;</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Τι είναι αυτό που συνδέει τις 146 εργάτριες που το 1911 κάηκαν ζωντανές πάνω από τις ραπτομηχανές τους, κλειδωμένες στο κτίριο της εταιρίας ιματισμού Triangle Waist όταν ξέσπασε φωτιά στο κτίριο, με τις γυναίκες που δουλεύουν σήμερα σε άθλιες συνθήκες στις μακιλαδόρες (εργοστάσια μεταποίησης) του Μεξικού, και τα πτώματά τους ανακαλύπτονται κάθε τόσο στην έρημο;</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Τι είναι αυτό που ενώνει εκείνες τις γυναίκες εργάτριες του 1900, μετανάστριες, Ιταλίδες και Ανατολικοευρωπαίες Εβραίες, το σκληρότερα εκμεταλλευόμενο κομμάτι του προλεταριάτου της Νέας Υόρκης, με τις μετανάστριες του σήμερα, και με εκείνες τις “αόρατες” γυναίκες θύματα της καταναγκαστικής πορνείας;</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Πίσω από τους βολικούς για την κυριαρχία μύθους, που διαστρεβλώνουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης παρουσιάζοντάς την σήμερα ως ζήτημα “ισότητας” στη διαχείριση της εξουσίας, κρύβεται μια άλλη πραγματικότητα…</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>…Η ιστορία των αιματηρών γυναικείων αγώνων που ξεπήδησαν μέσα και ενάντια σε συνθήκες σκληρής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, χαράζοντας μέσα στο χρόνο μια διαδρομή που φτάνει ως το σήμερα.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Μια διαδρομή αντίστασης στη βία των καταναγκασμών και των ρόλων που απορρέουν από τις εξουσιαστικές, καπιταλιστικές και πατριαρχικές δομές.</b></div>
<div align="JUSTIFY" style="background-color: #111111; color: #989eae; font-family: Trebuchet, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; margin-top: 1.5em; padding: 0px;">
<b>Μια διαδρομή που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, κομμάτι των ξεσηκωμών όλων των καταπιεσμένων”.</b></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-32954574528850810062016-11-22T10:32:00.000+02:002016-11-22T10:32:26.663+02:00σ. Κουφοντίνας για Γιωτόπουλο "Η φυλακή είναι πολύ σκληρή. Αν δεν έχεις ιδεώδη, δεν μπορείς να αντέξεις"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhI7opA84bcICC9xBNspjwhumXR7CDu4PyGkVU_sdxc2717_f3e1c4xgB9kCUjHNWno86KQl5bMokUz747sda6WSWgHiHgUoQdZ4vTKIvaXj_WsxKicRjmlr9sxwvta2_EqF-rtHYL/s1600/koufontinas-giotopoulos-708.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhI7opA84bcICC9xBNspjwhumXR7CDu4PyGkVU_sdxc2717_f3e1c4xgB9kCUjHNWno86KQl5bMokUz747sda6WSWgHiHgUoQdZ4vTKIvaXj_WsxKicRjmlr9sxwvta2_EqF-rtHYL/s640/koufontinas-giotopoulos-708.jpg" width="640" /></a></div>
Πριν μερικές μέρες η εφημερίδα του Μπόμπολα, δημοσίευσε μια επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, στην οποία υπάρχει ο ισχυρισμός για οκτώ ασύλληπτα μέλη της Ε.Ο 17 Νοέμβρη.<br />
<br />
<br /><div class="column column_1_3 rightcol">
<div class="tabs no_scroll page_margin_bottom_section clearfix ui-tabs ui-widget ui-widget-content ui-corner-all">
<div id="sidebar-latest">
<strong>Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ 17Ν</strong><br />
<br />
Λένε ότι αν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις γρήγορα, αυτό θα
σε οδηγήσει σε νέα, μεγαλύτερα λάθη. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωσή
μου. Αφού με καταδίκασαν παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί ηθικής
αυτουργίας, χωρίς αποδείξεις, διέπραξαν πέρσι το φιάσκο της φυλακής Γ’
τύπου, προχωρούν τώρα σε νέα παραχάραξη του άρθρου 105 Π.Κ. Ενώ θα
έπρεπε να ‘χω αποφυλακιστεί απ’ τον Ιούλιο του 2015 το αρνούνται
καταστρατηγώντας το νόμο. Παρότι υπάρχει απόφαση του Αρείου Πάγου του
2009 που δικαιώνει την ερμηνεία μου.<br />
Επειδή έχουν περάσει αρκετά
χρόνια απ’ τη Δίκη είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω περιληπτικά ορισμένα
πράγματα. Στις τρεις καταδίκες μου, από τρία διαφορετικά δικαστήρια
υπήρξαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ηθικής αυτουργίας. Σύμφωνα με την
απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήμουν μέλος μιας τριμελούς
Γραμματείας και μετέφερα τις αποφάσεις στα μέλη των πυρήνων. Στο
Δευτεροβάθμιο η απόφαση αλλάζει. Μόνος μου αποφάσιζα, έπειθα κάποιον, κι
αυτός έπειθε τους υπόλοιπους. Τέλος στον Αρειο Πάγο αναφέρουν, ότι
έδινα τις διαταγές στα μέλη, μέσα σε ρεμπετάδικα! Να σημειώσω ότι και
στις τρεις δίκες κανένας κατηγορούμενος δεν είπε ότι εγώ τον διέταξα για
κάτι.<br />
Η λογική, η πείρα και η ζωή διδάσκουν ότι όταν ένα γεγονός
είναι πραγματικό, η περιγραφή του είναι πάντα η ίδια, πληκτικά μονότονη.
Αν οι περιγραφές αλλάζουν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό, ότι είναι
ψεύτικο, κατασκευασμένο. Και ότι αναζητάς απεγνωσμένα κάποιο αφήγημα για
να γίνεις πειστικός. Αυτό αποδείχτηκε και μέσα στο Δικαστήριο. Ακόμη κι
αυτοί που συνεργάστηκαν με τις αρχές και ήταν λαλίστατοι, παρόλη την
αφόρητη πίεση που τους ασκούσαν οι Δικαστές στη Δίκη να στέρξουν ότι
υπήρχε ηγεσία ή αρχηγός, το αρνήθηκαν. Οχι γιατί φοβόντουσαν ή λόγω της
ομερτά όπως ψέλλισαν κάποιοι. Αλλά γιατί όλα όσα είχαν περιγράψει με
λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν τις αποφάσεις στους
πυρήνες απόδειχνε ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Κι αν έλεγαν πια το αντίθετο, η
παλινωδία θα τους ξεσκέπαζε και θα κατέρρεαν.<br />
Οι ίδιοι κατέθεσαν
ότι όλα τα μέλη ήταν υποχρεωμένα, για λόγους δικαιοσύνης να συμμετάσχουν
εκ περιτροπής, άμεσα στις ενέργειες. Κατά συνέπεια είναι αδύνατον
κάποιος αρχηγός, για πάνω από δύο δεκαετίες, να διατάσσει τους άλλους να
συμμετέχουν στις ενέργειες, χωρίς αυτός ο ίδιος να έχει συμμετάσχει σε
έστω μία απ’ αυτές.<br />
<strong>Δύο γεγονότα</strong><br />Θ’ αναφέρω
δύο μόνο γεγονότα για να δείξω τα «σημεία και τέρατα» που έγιναν σ’
αυτές τις δίκες. Στην Πρωτόδικη είχε έρθει μια μάρτυρας κατηγορίας,
κάποιας ηλικίας που ισχυρίζονταν ότι με είχε δει στην είσοδο μιας
πολυκατοικίας όπου υπήρχε μια γιάφκα, παρέα με κάποιο μέλος, για
κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν από 12 χρόνια. Σε ερώτηση του δικηγόρου
μου, πώς με αναγνώρισε, απάντησε: «απ’ το χρώμα των ματιών του». Αφού
συνομίλησε με έναν απ’ τους 3 Δικαστές για κάποιο διάστημα της απεύθυνα
το λόγο, λέγοντας: «Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» Απαντάει: «Μάλιστα».
«Ο Δικαστής με τον οποίο συνομιλούσατε, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;»
Απαντάει «Δεν ξέρω». Την ρωτάω ξανά: «Ο άλλος Δικαστής που είναι δεξιά
απ’ τον Πρόεδρο, τι χρώμα έχουν τα μάτια του». Μου απαντάει με
αφοπλιστική αφέλεια: «Α εγώ κ. Γιωτόπουλε, ποτέ δε συγκρατάω το χρώμα
των ματιών των ανδρών». Κι όμως οι αθεόφοβοι, στην απόφαση του Αρείου
Πάγου αναφέρουν ρητά ότι αυτή η μάρτυρας με αναγνώρισε χωρίς καμιά
επιφύλαξη!<br />
Το δεύτερο είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου που
αναφέρει ότι «έδινα τις διαταγές στα μέλη σε ρεμπετάδικα». Κατ’ αρχάς
αυτή η αναφορά είναι παράνομη αφού δεν υπάρχει στις αποφάσεις των δύο
προηγούμενων δικαστηρίων και ο Αρειος Πάγος δεν είναι δικαστήριο ουσίας.
Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι γελοία ως μη ρεαλιστική. Οποιος έχει
πάει έστω και μία φορά σε ρεμπετάδικο γνωρίζει ότι λόγω της πολυκοσμίας
και ενός ιδιαίτερου κλίματος οικειότητας που επικρατεί, είναι αδύνατο να
κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να σε ακούσουν απ’ τα διπλανά
τραπέζια και ενίοτε να επέμβουν σ’ αυτήν. Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί
να συζητάς για παράνομες πράξεις βίας, ακόμη και με κώδικες χωρίς να σε
πάρουν χαμπάρι. Η λογική και η πείρα λένε ότι σε τέτοιες συζητήσεις
υπάρχει εχεμύθεια και μυστικότητα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρίτοι
μάρτυρες, πόσο μάλλον οι δεκάδες θαμώνες του ρεμπετάδικου. Αυτό κάναμε
στη Δικτατορία. Οταν συζητούσαμε κάποια αντιστασιακή πράξη πηγαίναμε σε
απομακρυσμένες παραλίες στην ύπαιθρο όπου δεν υπήρχε ψυχή.<br />
Χωρίς
να θέλω να μακρηγορήσω δεν μπορώ ν’ αποφύγω ν’ αναφέρω τις δύο ρουκέτες
που εξαπέλυσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός.
Σύμφωνα μ’ αυτόν το γεγονός ότι γνωρίζω τη Γαλλική γλώσσα είναι ισχυρή
ένδειξη ότι ήμουν ο αρχηγός και τέλος υποστήριξε ότι υπάρχει ηθική
αυτουργία και με «απλό νεύμα στο φρύδι»!<br />
Σήμερα όμως, 14 χρόνια
μετά, υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Εάν ήμουν αρχηγός ή εάν υπήρχε
ηγεσία, σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, θα είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες
περιστατικά που θα επιβεβαίωναν την ύπαρξη αυτής της ηγεσίας, από πολλές
ανεξάρτητες πηγές χωρίς να μπορεί κανείς να το εμποδίσει. Κανένα όμως
τέτοιο περιστατικό με λεπτομέρειες δεν αποκαλύφθηκε, επιβεβαιώνοντας
πανηγυρικά ότι δεν υπήρχε καμία ηγεσία κι ούτε αρχηγός.<br />
Οσο
προχωρούσε η Δίκη, γίνονταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Σε σημείο
που ορισμένοι απ’ τους λίγους τίμιους δημοσιογράφους, ούτε καν
αριστεροί, να γράφουν καθαρά στα έντυπά τους ότι δεν υπάρχει απόδειξη
για την ηθική αυτουργία. Αντίθετα όμως απ’ αυτή την πραγματικότητα η
επιμονή αυτών που με παρουσίαζαν ως αρχηγό γίνονταν όλο και πιο έντονη.
Αυτή η επιμονή, μου δημιούργησε απορία. Γιατί επιμένουν σε κάτι που
διαψεύδεται, που είναι ολοφάνερο ψέμα. Τι κρύβεται από πίσω; Αποφάσισα
να ψάξω, να βρω στοιχεία, ν’ αποκαλύψω την αλήθεια. Το έκανα με την
αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου, που κι αυτός αμφισβητούσε
την επίσημη εκδοχή. Από διάφορους διαλόγους μέσα στη φυλακή συμπεραίνω
ότι οι δράστες της πλεκτάνης γνωρίζουν ότι ξέρω ένα μέρος της αλήθειας.
Αυτός μάλιστα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν μου δίνουν
άδεια επί 6 χρόνια ενώ την δικαιούμαι και σήμερα αρνούνται να με
αποφυλακίσουν, παραβιάζοντας το άρθρο 15 του Π.Κ. Η στρατηγική τους
είναι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα, αναμένοντας εναγωνίως το
μοιραίο ώστε να πάρω μαζί μου την αλήθεια. Αυτή τη χάρη δεν θα τους την
κάνω.<br />
Στη διάρκεια της φυλάκισής μου, μου έγιναν προτάσεις να
υπογράψω συμφωνία. Απάντησα: Εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω
ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Με
τις συμφωνίες επιχειρούν να ελέγξουν τι θα πεις και τι θα κάνεις. Στην
ουσία, σου υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις. Αποκαλύψεις σαν τη σημερινή
προσπαθούν να αποτρέψουν. Αυτή η στάση μου, μου στοίχησε τη δυσμενή
μεταχείριση που μου επεφύλαξαν όλα αυτά τα χρόνια.<br />
Τα στοιχεία που
παρουσιάζω προέρχονται από πηγές ανεξάρτητες, αξιόπιστες που δεν
ελέγχονται από Μυστικές Υπηρεσίες. Εχουν επιβεβαιωθεί από δεύτερη.
Υπάρχουν πράγματα που αγνοώ. Για τα οποία θα μπορούσα να κάνω υποθέσεις,
αλλά δε θα τις κάνω. Εκτός από πράγματα ευνόητα που δεν αφορούν
συγκεκριμένα πρόσωπα.<br />
Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που
αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο
πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές
Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές;
Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης
σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα
εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου
και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που
συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία. Ποιος έδωσε
εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί
συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ
(8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Αλλοι σε βίαιες
ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των
πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων
που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν
πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε
κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;<br />
Για δύο λόγους. Ο πρώτος
κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο
πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η
αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος
είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία
περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο
το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα
μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά
τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου
χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν
ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.<br />
<strong>Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες</strong><br />Την
πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές
Υπηρεσίες τις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η
κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε
πραγματικά γεγονότα. Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και
των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική
εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε
Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα
μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους
τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι. Την πλεκτάνη αυτή συνέχισαν να την
εκμεταλλεύονται μέχρι πρότινος. Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέητ
Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για
κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας. Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο
τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που
απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν
καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.<br />
Αν είχαν
συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως
άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση
για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν
τελείως διαφορετική.<br />
Ο Ναπολέων έλεγε ότι μπορείς να κάνεις τα
πάντα με τις μπαγιονέτες εκτός απ’ το να κάτσεις πάνω τους.
Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με
τους νόμους εκτός απ’ το να τους εφαρμόζεις με περιεχόμενο αντίθετο απ’
αυτό που έχουν. Γιατί το πρόσκαιρο όφελος που έχεις είναι δυσανάλογα
μικρό σε σχέση με τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλείς. Υπονομεύεις τις
αρχές και τις αξίες, υποσκάπτεις τα θεμέλια του Κράτους Δικαίου που
υποτίθεται ότι υπηρετείς. Το μετατρέπεις σε ιδεοληψία αφού στην κοινωνία
κυριαρχεί η αδικία, η ανομία, η φαυλότητα, το έγκλημα. Και η Δημοκρατία
γίνεται «Υπαρκτή Δημοκρατία».<br />
Είναι μήπως τυχαίο ότι σε χρονικό
διάστημα ενός και πλέον αιώνα ακούμε στη χώρα μας περίπου τα ίδια
πράγματα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ιων Δραγούμης έλεγε ότι «το
κράτος με όλη τη βρώμα του δεν αξίζει να το βοηθάς, παρότι ο ίδιος το
βοηθούσε. Σήμερα ακούμε για κλεπτοκρατία, χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο
πολιτικό σύστημα, ενώ πρώην καθηγητής της Νομικής χαρακτήριζε πριν
μερικά χρόνια τη Δικαιοσύνη ως «ανύπαρκτη, τραγική και αχρεία». Κάτι το
βαθύτατα σάπιο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, το οποίο διαχρονικά δεν μπορεί
να θεραπεύσει η ελίτ που το δημιούργησε.<br />
<strong>Αλέκος Γιωτόπουλος<br />Φυλακές Κορυδαλλού<br />Ιούνιος 2016</strong><br />
<br />
ΕΞΗΓΗΣΗ<br /><strong>Γιατί σήμερα η επιστολή</strong><br />
Τους
λόγους για τους οποίους αποφάσισε να «σπάσει» τώρα τη σιωπή του εξηγεί ο
Αλ. Γιωτόπουλος. Η επιστολή είχε γραφτεί τον περασμένο Ιούνιο, όμως
περίμενε την απάντηση των Αρχών για την αίτηση άδειας. «Στις 18 Μαρτίου
κατέθεσα τη δεύτερη αίτηση για την αποφυλάκισή μου υπό όρο. Τρεις μήνες
μετά, στα τέλη Ιουνίου, δεν μου έχουν απαντήσει ακόμη. Ενώ στην πρώτη
μου αίτηση, η πρόταση (απορριπτική) του κ. Εισαγγελέα έγινε σε μόλις ένα
μήνα. Αποφάσισα λοιπόν να συντάξω το παρακάτω κείμενο, αναμένοντας
παράλληλα για τη δημοσίευσή του, άλλους τρεις μήνες μήπως και δεήσουν να
μου απαντήσουν. Επαναλαμβάνεται δόλια τακτική που εφάρμοζαν το ‘12 και
το ‘13, όταν έκανα αιτήσεις για άδεια. Ενώ όφειλαν να μου απαντήσουν σε
δύο μήνες, μου απαντούσαν μια βδομάδα πριν συμπληρωθεί ένα έτος απ’ την
κατάθεση της αίτησης, καταστρατηγώντας έτσι το νόμο».<br />
Αναδημοδίευση από <a href="http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/asylliptos_pyrinas_tis_17n-64636189/">ΕΘΝΟς </a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<em>Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο για το
περιεχόμενο της επιστολής του Αλ. Γιωτόπουλου. Περιορίστηκε στην εξής
δήλωση στην «Εφ. Συν»: «Η φυλακή είναι πολύ σκληρή. Αν δεν έχεις ιδεώδη,
δεν μπορείς να αντέξεις</em> <br />
<br />
Η επιστολή Γιωτόπουλου στο «Εθνος» έχει ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον:
για τους ιστορικούς που μελετούν την ιστορία της «17 Νοέμβρη», για τις
διωκτικές αρχές, επειδή ο καταδικασμένος σε ισόβια Αλ. Γιωτόπουλος
ισχυρίζεται ότι διαθέτει στοιχεία για ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, αλλά
για και την κοινή γνώμη - τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι της που
πιστεύει ότι δεν έχουμε μάθει όλη την αλήθεια.<br />
Στις υποθέσεις τέτοιου τύπου η περιέργεια εξάπτεται όταν εμφανίζονται
άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν πρόσωπα που έχουν μείνει
σκοπίμως στο απυρόβλητο. Για να δούμε τα βασικά σημεία της επιστολής του
Αλ. Γιωτόπουλου και τα ερωτήματα που δημιουργούνται:<br />
► Η επιστολή γράφτηκε, όπως λέει ο ίδιος, τον Ιούνιο, αλλά
δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο. Γιατί τόση καθυστέρηση; Εχασε κάθε ελπίδα ότι
θα πάρει την άδεια ολίγων ημερών (τη δικαιούται από το 2011) ή την
αποφυλάκιση (επικαλείται το άρθρο 15 του Ποινικού Κώδικα);<br />
Είναι σύμπτωση ότι η επιστολή βγήκε λίγες μέρες πριν από την επίσκεψη
Ομπάμα στην Αθήνα; Ποντάρει ο Αλ. Γιωτόπουλος στην ενεργοποίηση του
αμερικανικού παράγοντα προκειμένου να ξεκινήσει νέα έρευνα που θα
καταρρίψει την κατηγορία ότι ήταν ο αρχηγός της «17 Νοέμβρη»;<br />
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, γιατί σε άλλο σημείο της επιστολής του
ο Αλ. Γιωτόπουλος επισημαίνει ότι την πλεκτάνη εναντίον του σχεδίασαν
και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες μυστικές υπηρεσίες (άρα και η CIA) με τη
συναίνεση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (προφανώς αναφέρεται στη Ν.Δ
και το ΠΑΣΟΚ). Δεν είναι αφελής για να περιμένει -ακόμη κι αν ισχύουν
αυτά που καταθέτει- ότι οι ξένες μυστικές υπηρεσίες θα παραδεχτούν ότι
έστησαν σκευωρία για να εξοντώσουν αυτόν και να προστατεύσουν άλλους.<br />
Κατά τον Αλ. Γιωτόπουλο, την πρακτική εκτέλεση της πλεκτάνης ανέλαβαν
ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης (δηλαδή ο Μ. Χρυσοχοΐδης) και ο τότε
εισαγγελέας για την τρομοκρατία (δηλαδή ο Ιωάννης Διώτης) και γι’ αυτό
απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μια ιδιότυπη ασυλία για τις πράξεις τους.<br />
Δεν ξέρουμε πώς εννοεί την ασυλία, ο Αλ. Γιωτόπουλος, αλλά ο Μ.
Χρυσοχοΐδης είναι αρκετά χρόνια εκτός πρώτης γραμμής, ενώ ο κ. Διώτης
έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη για το διαβόητο στικάκι με
τη λίστα Λαγκάρντ το οποίο κυκλοφορούσε από συρτάρι σε συρτάρι.<br />
► Γράφει ότι στη γιάφκα (μάλλον εννοεί αυτήν της οδού Πάτμου) υπήρχε
ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο δεν βρέθηκε.
Και αναρωτιέται ποιος το εξαφάνισε. Οι μυστικές υπηρεσίες; Κάποιος από
τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Υπάρχει όμως και μια
άλλη εκδοχή που δεν φαίνεται να την παίρνει υπόψη του.<br />
Το συγκεκριμένο όπλο (δεν ξέρουμε αν πρόκειται για το ιστορικό 45άρι ή
για κάποιο άλλο) μπορεί να το πήρε και να το έκρυψε σε ασφαλές μέρος
κάποιος από αυτούς που δεν συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Και το έκανε αυτό
για συμβολικούς λόγους. Η οργάνωση εξαρθρώθηκε, όμως οι ιδρυτικές
αναφορές της (η πρώτη γραφομηχανή και το 45άρι) θα περάσουν στις
επόμενες γενιές αφού ο αγώνας συνεχίζεται.<br />
► Ισχυρίζεται ότι υπάρχουν σήμερα οκτώ ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης,
ορισμένα εκ των οποίων είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες, άλλα σε
βίαιες ενέργειες, σοβαρές, που προκάλεσαν τραυματισμούς.<br />
Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι, σύμφωνα με τον Αλ. Γιωτόπουλο, τα οκτώ
αυτά ασύλληπτα μέλη (το πολιτικό και επαγγελματικό προφίλ τους είχε
κάποια βαρύτητα), δεν ανήκουν στην Αριστερά, κοινοβουλευτική ή
εξωκοινοβουλευτική. Πού μπορεί να ανήκουν; Στη Δεξιά; Απίθανο. Μήπως στο
ΠΑΣΟΚ;<br />
Λογική εκτίμηση που συνάγεται από τα συμφραζόμενα. Ο λόγος του
συντάκτη της επιστολής είναι γριφώδης: «Αν είχαν συλληφθεί, η δίκη θα
έπαιρνε άλλη τροπή, η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική
κατεύθυνση».<br />
Πάντως είναι γνωστή η θεωρία -έχει αποτυπωθεί και σε εισαγγελικό
έγγραφο (του μακαρίτη Τσεβά)- ότι το ΠΑΣΟΚ κρυβόταν πίσω από τη 17Ν ή
ότι κάποιοι παράγοντές του είχαν στενές σχέσεις με την οργάνωση. Το
συγκεκριμένο αφήγημα κατασκευάστηκε στην Αθήνα, υιοθετήθηκε από την τότε
ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, «μετανάστευσε» στις ΗΠΑ και επέστρεψε στην
Ελλάδα με το κύρος της υπογραφής της CIA.<br />
Βεβαίως, τίποτε σχετικό δεν προέκυψε ούτε στην ανάκριση ούτε στο
δικαστήριο. Οι συνωμοσιολόγοι πάντως δεξιάς και ακροδεξιάς κοπής
επιμένουν. Μάλιστα οι πιο φανατικοί εξ αυτών είναι σίγουροι ότι ο
πραγματικός αρχηγός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και υπαρχηγός ο Κώστας
Λαλιώτης.<br />
► Ο Αλ. Γιωτόπουλος ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι υπήρξε μέλος της «17
Νοέμβρη» (φυσικό είναι να αρνείται ότι ήταν ο επικεφαλής της). Θα
ρωτήσει λοιπόν κάποιος: «Και από πού γνωρίζει όλα αυτά που καταγγέλλει;»
Ο ίδιος λέει ότι «αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, να αποκαλύψω την
αλήθεια.<br />
Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου». Δεν
αποκαλύπτει τ’ όνομα του συγκρατούμενού του, αλλά αν πρόκειται γι’ αυτόν
με τον οποίο είχε επαφή στη φυλακή (ήταν ο μόνος) δεν πρέπει να είναι
και τόσο αξιόπιστος πληροφοριοδότης, αφού κατά δήλωσή του στο δικαστήριο
ήταν περιφερειακό μέλος της οργάνωσης και δεν είχε άμεση εμπλοκή στις
αποφάσεις της.<br />
► Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Τι επιδιώκει να πετύχει ο Αλ.
Γιωτόπουλος με αυτήν την κίνηση; Μια συμφωνία με τις Αρχές ώστε να
αποφυλακιστεί; Γράφει ότι «δεν θα τους κάνω τη χάρη να πάρω μαζί μου την
αλήθεια».<br />
Λίγο παρακάτω όμως μας ενημερώνει ότι στο παρελθόν τού έγιναν
προτάσεις να υπογράψει συμφωνία. Τις απέρριψε γιατί «εγώ συμφωνίες δεν
υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου
κι όποτε θέλω. Στην ουσία, με τις συμφωνίες σού υπαγορεύουν και εσύ
υπογράφεις». Συνεπώς; Δεν βγαίνει άκρη ως προς τη στόχευσή του.<br />
<br />
<div class="field field-name-field-author-refs field-type-entityreference field-label-inline clearfix article_author">
<div class="field-label">
Συντάκτης: Τάσος Παππάς</div>
<div class="field-label">
<br /></div>
<div class="field-label">
Αναδημοσίευση από :<a href="http://www.efsyn.gr/arthro/i-17n-o-giotopoylos-ta-asyllipta-pistolia-kai-o-koyfontinas">Εφημερίδα Των Συντακτών</a></div>
<div class="field-label">
</div>
<div class="field-label">
</div>
<div class="field-label">
</div>
<div class="field-label">
Την καλύτερη απάντηση στην δειλή κι εντελώς ακατανόητη , εδώ και δεκαέξι χρόνια , συμπεριφορά του Γιωτόπουλυ την δίνει ο σ. Κουφοντίνας... </div>
<div class="field-label">
</div>
<div class="field-label">
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<h4>
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><i>Συνέντευξη στην Κατερίνα Κατή</i></span></span></h4>
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span>
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Καλημέρα, τι κάνεις;</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Επειδή σαν σήμερα σας 15 Νοέμβρη 1973 ξεκινούσε η εξέγερση του
Πολυτεχνείου με σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ» και επειδή σήμερα διάλεξε
προκλητικά να έρθει ο Ομπάμα, εδώ στον Κορυδαλλό οι πολιτικοί
κρατούμενοι κρατάμε το μεσημέρι ανοιχτό το προαύλιο, συμμετέχοντας
συμβολικά κι εμείς στις αντιαμερικανικές εκδηλώσεις. Αυτό κάνουμε τώρα.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– <span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Μα τώρα ο Ομπάμα είναι φίλος μας, φέρνει ελπίδα.</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Φέρνει «μεταρρυθμίσεις», που θα πει μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις,
ομαδικές απολύσεις κ.λπ. Έρχεται να πουλήσει αεροπλάνα, να βάλει πιο
βαθιά τη χώρα στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, να βάλει ταφόπλακα
στο Κυπριακό. Ναι, πραγματικά, κάποιοι θυμήθηκαν όψιμα το «οι Αμερικανοί
είναι φίλοι μας» και απαγορεύουν τις διαδηλώσεις εναντίον τους.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Όμως, θα μας στηρίξουν απέναντι στους Γερμανούς για το χρέος.</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
ΗΠΑ και Γερμανία δεν τσακώνονται για χάρη μας. Μαζί είναι στην τρόικα,
μαζί χρησιμοποιούν το χρέος για την υποταγή και την αποικιοποίηση της
χώρας. Αν τσακώνονται μεταξύ τους, σε τελευταία ανάλυση ο καβγάς είναι
για το πάπλωμα, για το πώς θα μοιράσουν το ελληνικό οικόπεδο με την
προνομιακή γεωπολιτική θέα. Εμείς δηλαδή θα χαιρόμαστε αν μας τρώει ο
λύκος και όχι η ύαινα;</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Ναι, αλλά από αυτό τον καβγά δεν μπορεί να βγει κάτι καλό για εμάς; Ο
ελληνικός λαός δεν μπορεί να ελπίζει στην κυβέρνηση που
διαπραγματεύεται;</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Όταν σε θεωρούν δεδομένο, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο ελληνικός
λαός πίστεψε στην ελπίδα και με εξαιρετική γενναιοδωρία πήρε ένα κόμμα
του 3% και το έκανε κυβέρνηση. Και αυτή η κυβέρνηση, δίχως σχέδιο, δίχως
προετοιμασία, δίχως τη στόφα που απαιτεί η ιστορική προοπτική, είπε το
«ναι» σε όλα, υπέκυψε. Την ιστορία όμως ποτέ δεν την έγραψαν τα «ναι»,
πάντα τα «όχι» τη γράφουν, και η μόνη αυθεντική ελπίδα του λαού είναι αν
πει «όχι» στους ξένους προστάτες και τους ντόπιους μεσσίες.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– <span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ας περάσουμε σε άλλα, πιο ειδικά θέματα. Τι έχεις να πεις για την τελευταία επιστολή Γιωτόπουλου;</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Τι να πω; Θλίψη και αηδία προκαλεί. Είχε δίκιο εκείνος ο παλιός κομμουνιστής που έλεγε ότι ο κατήφορος δεν έχει πάτο.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Στην επιστολή όμως κάνει συγκεκριμένες αναφορές σε τρεις «κολλητούς» και άλλους πέντε «συνδεόμενους».</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Και στην επόμενη επιστολή ποιος ξέρει τι άλλο θα επινοήσει. Σενάρια,
που ταυτίζονται όμως με τις τερατουργίες που εξέβραζαν οι οχετοί από τα
υπόγεια δυσωδών υπηρεσιών. Αλλά σύμφωνα με την ηθική του κυρίου Γ, αν
τυχόν υπήρχαν στα σπίτια της οργάνωσης στοιχεία γι’ αυτούς τους
φανταστικούς και μυστηριώδεις «οκτώ», αυτοί θα έπρεπε να συλληφθούν
γιατί έτσι θα αδυνάτιζαν οι κατηγορίες εναντίον του. Ανατριχιαστικό.
Είναι η ηθική «κρεμάστε τον αδερφό μου γιατί ζαλίζομαι».</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Μετά όμως την επιστολή Γιωτόπουλου η Αντιτρομοκρατική ξανάνοιξε τον φάκελο της 17Ν…</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Όταν ο κύριος Γ κατασκεύαζε αυτά τα μυθεύματα, ήξερε καλά τι έκανε. Θα
ήταν ανόητος αν περίμενε ότι η αστυνομία δεν θα χρησιμοποιούσε αυτή την
ευκαιρία. Έτσι, η Αντιτρομοκρατική πήρε τη σκυτάλη, ξανάρχισε τη
φάμπρικα των διαρροών, αναμοχλεύει έωλες ιστορίες και ξαναστήνει σαθρές
κατασκευές που έχουν ξεκαθαρίσει και καταρρεύσει από παλιά, εμπλέκει
ανθρώπους που έχει ταλαιπωρήσει και στο παρελθόν, αναστατώνει
οικογένειες και ζωές. Όμως αυτή η συντονισμένη επιχείρηση επαναφοράς του
κλίματος τρομοϋστερίας δεν θα περάσει.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: black; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Αν έρθει η Αντιτρομοκρατική, τι θα τους πεις;</span></span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Εγώ δεν έχω τίποτα να πω μαζί τους. Ας πάνε να ρωτήσουν τον κύριο Γ., μπορεί κάτι να έχει λησμονήσει.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– <span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Έχεις
μπει στον δέκατο πέμπτο χρόνο σου στη φυλακή και παρότι εδώ και πάνω
από έξι χρόνια δικαιούσαι άδετα, όχι μόνο δεν σου δίνουν, αλλά δεν
τηρούν καν τα χρονικά όρια για την εξέταση των αιτήσεων σου και
καθυστερούν επί πολλούς μήνες τη σύγκληση του αρμόδιου συμβουλίου της
Φυλακής, καταστρατηγώντας έτσι το δικαίωμα στην άδεια. Γιατί γίνεται
αυτό;</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα καθεστώς ειδικής αντιμετώπισης. Αν όμως
εγώ συζητάω δημόσια το ζήτημα της άδειας στους πολιτικούς κρατούμενους,
είναι επειδή νομίζω ότι ενδιαφέρει ευρύτερα την κοινωνία για δύο κυρίως
λόγους. Πρώτα, γιατί η άλλη όψη του νομίσματος της μνημονιακής
οικονομικής καταστολής είναι η περιστολή των ατομικών και κοινωνικών
δικαιωμάτων. Ένα από αυτά τα δικαιώματα που περιστέλλονται (και που δεν
είναι παραχωρήσεις αλλά κατακτήσεις αγώνων) είναι και το ζήτημα της
άδειας. Και δεύτερο, επειδή η κυβέρνηση αυτή που θέλει να λέγεται
αριστερή θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση, σε ό,τι με αφορά, την αποκήρυξη
των ιδεών μου. Ζητά να υπογράψω δήλωση μετάνοιας. Όμως αυτό το τίμημα
δεν μπορώ να το καταβάλω. Είμαι πολύ μικρός για να διαπράξω τόσο
τεράστια ατιμία απέναντι στην επαναστατική μνήμη. Θα ήταν δειλία,
ποταπότητα να κηλιδώσω τη μικρή προσωπική μου ιστορία με μια τέτοια
ταπεινή πράξη.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">– Πριν από λίγες ημέρες έγινε επίθεση κατά της γαλλικής πρεσβείας. Πώς τη σχολιάζεις;</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αν
η ενέργεια αυτή έγινε, για παράδειγμα, ως αλληλεγγύη στον επαναστάτη
Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπντάλα, που το γαλλικό κράτος, εκδικητικά και
παραβιάζοντας τους ίδιους του τους νόμους, τον κρατά φυλακή 33 χρόνια
τώρα, τότε η συμβολική αυτή ενέργεια μιλά από μόνη της.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>– Ποια είναι η γνώμη σου για τη λεγόμενη «νεοτρομοκρατία»;</b></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Όταν έκλεισε ο δικός μας κύκλος του αντάρτικου πόλης, είδαμε άλλους
κύκλους να ανοίγουν, ενός νέου αντάρτικου, με χαρακτηριστικά διαφορετικά
από τα δικά μας, πιο «μητροπολιτικά», πιο «κοινωνικά», με τις
αναμενόμενες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του όσον αφορά τη στόχευση,
το σχέδιο, την κοινωνική απεύθυνση. Όμως να ρωτήσω κι εγώ από τη μεριά
μου, γιατί υπάρχει αυτή η «ελληνική εξαίρεση», αυτή η «δυναμική
επιμονή», που δεν θα υπήρχε αν δεν έβρισκε κάποια κοινωνική αποδοχή; Έχω
προσπαθήσει να απαντήσω: οφείλεται σε ιστορικούς λόγους, αλλά
σχετίζεται και με τη σημερινή συγκυρία. Μήπως είναι κι αυτό ένα κομμάτι,
μία από τις όψεις μιας κοινωνικής αντίστασης, γιατί «δεν υπάρχει ειρήνη
χωρίς δικαιοσύνη»;</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Ναι, νομίζω ότι απαντάς και στα δύο βιβλία σου πάνω σε αυτό, τόσο στο
πρώτο, το αυτοβιογραφικό ας πούμε, όσο και στο δεύτερο, στον διάλογο με
τον συνάδελφο Τάσο Παππά. Πού στόχευες όμως ευρύτερα όταν τα έγραφες;</span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">–
Γράφω, ιδίως με όλα αυτά που γίνονται, γιατί αν δεν γράψω, ως πολιτικός
άνθρωπος θα εκραγώ. Γράφω για τον απολογισμό, γιατί πρέπει να δώσουμε
λογαριασμό για όσα έγιναν στον φυσικό αποδέκτη του λόγου μας, γράφω για
να ανοίξει ο διάλογος γι’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας, γράφω και
για την προοπτική, γι’ αυτά που μέλλεται να έρθουν, «με το αυτί στη βοή
των επερχόμενων γεγονότων». Επειδή η κοινωνική χειραφέτηση είναι
πρώτιστα φαινόμενο της κοινωνικής συνείδησης, επιζητώντας να πάρω μέρος
κι εγώ στον πόλεμο των ιδεών, που έρχεται από παλιά, συνεχίστηκε και
μέσα από τη δική μας δράση και θα συνεχίζεται μέχρι να έρθει η εποχή του
ανθρώπου.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #323232; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 24px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Αναδημοσίευση απο : <a href="http://kufontinas.blogspot.gr/2016/11/blog-post_20.html">Δημήτρης Κουφοντίνας </a> </span></div>
</div>
</div>
<div class="field-label">
<br /></div>
<br />
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-66607005011666013762016-11-15T10:07:00.000+02:002016-11-15T10:07:16.887+02:00Η εξέγερση του '73... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Σπάνιο, εξαιρετικό, ανατριχιαστικό Ντοκουμέντο, αφτιαστίδωτο ηχητικά και οπτικά απ΄τον</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Κώστα Ζυρίνη </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/4_XPqM-Gk98/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/4_XPqM-Gk98?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-613584634846369642016-10-04T10:17:00.001+03:002016-10-04T10:17:48.248+03:00" Στο μυαλό είναι ο στόχος..το νου σου ε;" .23 χρόνια , χωρίς την Κατερίνα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στις 3 του Οκτώβρη του 1993 σε ηλικία 53 μόλις ετών (1/6/1940) η
Κατερίνα αποφάσισε να "νικήσει" μια και καλή τους δαίμονες της...με
χάπια και αλκοόλ έβαλε τέρμα στην ζωή της αφήνοντας πίσω της τον άντρα
της Παύλο Τάσιο, σκηνοθέτη, μερικών καλών σήριαλ και πολλών υπέροχων
ταινιών μεταξύ των οποίων και την "ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ" που μας εξιστορεί για τον
Κοεμτζή (λαικού γνήσιου μάγκα, που καθάρισε έναν μπάτσο εν μέσω
δικτατορίας για μια "παραγγελιά"), την κόρη της Μυρτώ και ένα σπουδαίο
ποιητικό έργο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhng1gh-JgRXsepGeM5mb9J6fWfvsho3gnETyKmrbYhJzbU-MOeIe9sWMiOTBeeUDbu58XPO-8ysW83hJWx4yNYa128FAHOZqC6pSuS4fYTPgYgAyPkHsCtFcquIJ207dY5PJVd4efX/s1600/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhng1gh-JgRXsepGeM5mb9J6fWfvsho3gnETyKmrbYhJzbU-MOeIe9sWMiOTBeeUDbu58XPO-8ysW83hJWx4yNYa128FAHOZqC6pSuS4fYTPgYgAyPkHsCtFcquIJ207dY5PJVd4efX/s200/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85.jpg" width="168" /></a></div>
<div>
<br />
<div>
Ηθοποιός που ξεκίνησε την καριέρα της στον θίασο του ευγενέστερου των
Ηθοποιών, του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961. Έπαιξε σε πολλές
ταινίες, κυρίως δεύτερους ρόλους, και βραβευμένη με το βραβείο Α
Γυναικείου Ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1977 για την ερμηνεία της
στην ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου "ΤΟ ΒΑΡΥ ΠΕΠΟΝΙ"...</div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
<div>
<br />
<h1 class="watch-title-container">
<span style="font-size: small;"><span class="watch-title" dir="ltr" id="eow-title" title="Υπονοια (Κατερινα Γωγου) - Στο μυαλο ειναι ο στοχος">Υπονοια (Κατερινα Γωγου) - Στο μυαλο ειναι ο στοχος
</span></span></h1>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Ai_HXGwr3WI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Ai_HXGwr3WI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/5Kv7GAyhLus/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/5Kv7GAyhLus?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
Αντιγράφω απ' την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ </div>
<div>
</div>
<div>
<h2 style="background-image: none; border-bottom-color: rgb(170, 170, 170); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.6em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.A6.CE.B9.CE.BB.CE.BC.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Φιλμογραφία</i></span></span></h2>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.A0.CF.81.CF.89.CF.84.CE.B1.CE.B3.CF.89.CE.BD.CE.AF.CF.83.CF.84.CF.81.CE.B9.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Πρωταγωνίστρια</i></span></span></h3>
<div>
<span class="mw-headline"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;"><br /></i></span></span></div>
<ul style="line-height: 19.1875px;">
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8D_%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B9" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Το βαρύ πεπόνι">Το βαρύ πεπόνι</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1977" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1977">1977</a>) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Παραγγελιά (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Παραγγελιά</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1980" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1980">1980</a>) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%8C%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1,_%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1984" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1984">1984</a>) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος</i></b></span></li>
</ul>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.A5.CF.80.CF.8C.CE.BB.CE.BF.CE.B9.CF.80.CE.B7_.CF.86.CE.B9.CE.BB.CE.BC.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Υπόλοιπη φιλμογραφία</i></span></span></h3>
<ul style="line-height: 19.1875px;">
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9F_%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Ο άλλος (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Ο άλλος</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1952" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1952">1952</a>)</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A4%CE%BF_%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%BF_%CE%B2%CE%B3%CE%AE%CE%BA%CE%B5_%CE%B1%CF%80%27_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1959" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1959">1959</a>) .... Λαζάρου</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%AD%CE%BE%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%BF_%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Το έξυπνο πουλί">Το έξυπνο πουλί</a> (1961)... Μαρίνα Μανή</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A4%CE%B1_%CE%BA%CE%BF%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Τα κοθώνια του θρανίου (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Τα κοθώνια του θρανίου</a> (1962)... Ριρή</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82_4000_%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Νόμος 4000 (ταινία)">Νόμος 4000</a> (1962) .... Κλειώ</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%97_%CF%88%CE%B5%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B1&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Η ψεύτρα (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Η ψεύτρα</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1963" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1963">1963</a>) .... Ντόλυ</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%BB%CE%AC_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Γάμος αλά Ελληνικά">Γάμος αλά Ελληνικά</a> (1964)</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%94%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Δεσποινίς διευθυντής (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Δεσποινίς διευθυντής</a> (1964)... Ντιάνα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Κάλλιο πέντε και στο χέρι (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Κάλλιο πέντε και στο χέρι</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1965" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1965">1965</a>) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B4%CE%B5_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%AE_%CE%BD%CE%B1_%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα">Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα</a> (1965) .... Παγώνα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AE,_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AE_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Μια τρελή, τρελή οικογένεια">Μια τρελή, τρελή οικογένεια</a> (1965) .... Σίσσυ</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9F_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B1_%27%CF%87%CE%B5%CE%B9_%CF%84%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1968" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1968">1968</a>)... Καίτη Λαμπρέτα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%97_%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%B1&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Η ωραία του κουρέα (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Η ωραία του κουρέα</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1969" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1969">1969</a>)... Άννα</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Αγάπη για πάντα">Αγάπη για πάντα</a> (1969)... Πένυ</i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9_%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF,_%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7;" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;">Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;</a> (<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1971" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1971">1971</a>)... Φρόσω</i></b></span></li>
</ul>
<h2 style="background-image: none; border-bottom-color: rgb(170, 170, 170); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.6em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.92.CE.B9.CE.B2.CE.BB.CE.AF.CE.B1_.CF.84.CE.B7.CF.82_.CE.9A.CE.B1.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.AF.CE.BD.CE.B1.CF.82_.CE.93.CF.8E.CE.B3.CE.BF.CF.85"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Βιβλία της Κατερίνας Γώγου</i></span></span></h2>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;"><span class="mw-headline" id=".CE.95.CE.BD_.CE.B6.CF.89.CE.AE">Εν ζωή</span></i></span></h3>
</div>
<ul style="line-height: 19.1875px;">
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1978" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1978">1978</a></i></b></span></li>
</ul>
<dl style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.2em;"><dd style="line-height: 1.5em; margin-bottom: 0.1em; margin-left: 1.6em; margin-right: 0px;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Μεταφράστηκε
στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και
κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books"
του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San
Francisco, CA 94102)</i></b></span></dd></dl>
<ul style="line-height: 19.1875px;">
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1980" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1980">1980</a></i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, <a class="internal mw-magiclink-isbn" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C:%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD/9600302928" style="background-image: none; text-decoration: none;">ISBN 960-03-0292-8</a>, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1982" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1982">1982</a></i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1986" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1986">1986</a></i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1988" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1988">1988</a></i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1990" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="1990">1990</a> - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2004" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="2004">2004</a></i></b></span></li>
</ul>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.9C.CE.B5.CF.84.CE.B1.CE.B8.CE.B1.CE.BD.CE.AC.CF.84.CE.B9.CE.B5.CF.82_.CE.BA.CF.85.CE.BA.CE.BB.CE.BF.CF.86.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B5.CF.82"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Μεταθανάτιες κυκλοφορίες</i></span></span></h3>
<ul style="line-height: 19.1875px;">
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, <a class="internal mw-magiclink-isbn" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C:%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD/9600332274" style="background-image: none; text-decoration: none;">ISBN 960-03-3227-4</a>, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2002" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="2002">2002</a></i></b></span></li>
<li style="margin-bottom: 0.1em;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, <a class="internal mw-magiclink-isbn" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C:%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD/9600337969" style="background-image: none; text-decoration: none;">ISBN 960-03-3796-9</a>, Επανέκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2004" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="2004">2004</a></i></b></span></li>
</ul>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.92.CE.B9.CE.B2.CE.BB.CE.AF.CE.B1_.CE.B3.CE.B9.CE.B1_.CF.84.CE.B7.CE.BD_.CE.9A.CE.B1.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.AF.CE.BD.CE.B1_.CE.93.CF.8E.CE.B3.CE.BF.CF.85"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Βιβλία για την Κατερίνα Γώγο</i></span></span></h3>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/2007" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="2007">2007</a></i></b></span></div>
<h3 style="background-image: none; border-bottom-style: none; line-height: 19.1875px; margin: 0px 0px 0.3em; overflow: hidden; padding-bottom: 0.17em; padding-top: 0.5em;">
<span class="mw-headline" id=".CE.94.CE.B9.CF.83.CE.BA.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><i style="background-color: black;">Δισκογραφία</i></span></span></h3>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: medium;"><b><i style="background-color: black;">Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Παύλος Τάσσιος (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Παύλου Τάσσιου</a> "Παραγγελιά"
(με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή). Η μουσική της
ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%86%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82&action=edit&redlink=1" style="background-image: none; text-decoration: none;" title="Κυριάκος Σφέτσας (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Κυριάκος Σφέτσας</a> και
επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο
"ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ". Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο
"ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995. Κυκλοφόρησε σε CD και το
2006 (σε περιορισμένα αντίτυπα) στη σειρά "Αποκλειστικές Επανεκδόσεις"
των "Metropolis".</i></b></span></div>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="background-color: yellow;"><span style="color: red; font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b><i><br /></i></b></span></span></div>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: red;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b><i>Και μην ξεχνάς ..."</i></b></span><b> </b><b>Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. </b></span></span></div>
<center>
<b><span style="background-color: black; color: red;">Στο μυαλό είναι ο Στόχος </span></b></center>
<div style="line-height: 19.1875px; margin-bottom: 0.5em; margin-top: 0.4em;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: red;"><b> το νου σου ε; </b><b> " </b></span></span></div>
</div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-5844532304090858322016-10-01T12:31:00.000+03:002016-10-01T12:33:07.568+03:00ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Κ*ΒΟΞ ΣΤΟΥΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="row">
<div class="col-xs-11 col-sm-11 post-summary">
Απάντηση του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου Βοξ, στην
τοποθέτηση της Ντόρας Μπακογιάννη στη βουλή, και στην αναφορά της στην
κατάληψη.
</div>
</div>
<hr />
<div class="cold-md-12 post-body">
<div style="font-weight: normal;">
Είναι απορίας άξια πραγματικά,
η εμμονική ενασχόληση της Νέας Δημοκρατίας, και ιδιαίτερα της γνωστής
οικογένειας-τζάκι του συγκεκριμένου κόμματος, με τον αντιεξουσιαστικό
χώρο γενικότερα, και την αναρχική πολιτική συλλογικότητα Ρουβίκωνας
ειδικότερα. Και αυτό, όχι γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί: Αντιλαμβανόμαστε
ότι δεν τους έχουν απομείνει και πολλές ιδέες για να αρθρώσουν
αντιπολιτευτικό λόγο, καθώς αμφότερες οι πολιτικές πτέρυγες είναι
προσδεμένες στο ίδιο μνημονιακό καράβι, και περιθώρια για υποσχέσεις δεν
υπάρχουν πια. Είναι λοιπόν απαραίτητη η κατασκευή ενός ''εσωτερικού
εχθρού''.</div>
<div style="font-weight: normal;">
Η απορία έγκειται στο γεγονός, ότι σε
μια χώρα υπό πλήρη διάλυση, με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών σε
κατάσταση καθολικής απελπισίας, εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι με
τέτοιου τύπου φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα, θα μαζέψουν ψήφους. Τους
έχουμε νέα: Η επιθετική ρητορική ενάντιά μας, ζήτημα είναι να ενδιαφέρει
μια ισχνή, άκρως συντηρητική και φασίζουσα μειοψηφία, ήδη καλά
μαντρωμένη στη στάνη της Χρυσής Αυγής. Τσάμπα κόπος λοιπόν...</div>
<div style="font-weight: normal;">
Εφόσον όμως προσφάτως η κυρία Μπακογιάννη ''ανακάλυψε'' και την κατάληψή μας, οφείλουμε να απαντήσουμε.</div>
<div style="font-weight: normal;">
Παρόλο λοιπόν που χαιρόμαστε, που έστω
άθελά μας και λόγω ενός σαρδάμ, γίναμε η αφορμή για να γελάσουν λίγο οι
κάτοικοι αυτής της χώρας, που χρόνια τώρα το χαμόγελο έχει παγώσει στα
χείλη τους εξαιτίας της οικονομικής γενοκτονίας που όλες οι κυβερνήσεις
ανεξαιρέτως έχετε επιβάλλει...</div>
<div style="font-weight: normal;">
Παρόλο που δεν φοβόμαστε την καταστολή,
όχι επειδή δεν τη θεωρούμε πιθανή, αλλά ακριβώς επειδή η καταστολή είναι
κάτι που περιμένει μια κατάληψη από την πρώτη μέρα που ανοίγει, πόσο δε
μάλλον όταν πλέον διατυμπανίζεται παντού και με κάθε τρόπο...</div>
<div style="font-weight: normal;">
Οφείλουμε να απαντήσουμε γιατί δεν σας επιτρέπουμε να μας λερώνετε.</div>
<div style="font-weight: normal;">
Το Κ*Βοξ, δεν είναι ούτε καφετέρια, ούτε
επιχείρηση, αλλά κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο. Δεν είμαστε οπαδοί της
''ελεύθερης'' οικονομίας, αλλά ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ. Άνθρωποι που δουλεύουν
ΑΜΙΣΘΙ και ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ, έτσι ώστε τα χρήματα που βγαίνουν, να καλύπτουν
τα δικαστικά έξοδα αγωνιζόμενων, τα προβλήματα υγείας συντρόφων, τα
έξοδα φυλακισμένων πολιτικών κρατουμένων και των οικογενειών τους. Δεν
πάνε σε κανενός την τσέπη, και θα σας παρακαλούσαμε, να μην κρίνετε εξ
ιδίων τα αλλότρια.</div>
<div style="font-weight: normal;">
Το Κ*Βοξ δεν ανήκει σε καμιά πολιτική
ομάδα, ούτε καν στους αδελφικούς συντρόφους και συντρόφισσές μας του
Ρουβίκωνα. Έχει διαχειριστική συνέλευση, κι από κει και πέρα, ΑΝΗΚΕΙ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που
το αγαπάνε και το στηρίζουνε.</div>
<div style="font-weight: normal;">
Το Κ*Βοξ ανήκει στην ιστορική γειτονιά
των Εξαρχείων, και παλεύει με νύχια και με δόντια, να μην κυριαρχήσει η
εμπορευματοποίηση, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, το ναρκεμπόριο και η
ναρκοκουλτούρα. Μια επιλογή αγώνα με βαρύ κόστος, καθώς εκτός από εσάς,
την αστυνομία και τους φασίστες, μας απειλούν και οι ναρκέμποροι. Τελικά
αυτή η γαλάζια πολυκατοικία, χωράει πολύ κόσμο...</div>
<div style="font-weight: normal;">
Το Κ*Βοξ αν κι εφόσον κατασταλεί, από
την επικείμενη κυβέρνησή σας ή την όποια άλλη, θα έχει αφήσει πίσω του
ένα έργο. Αυτό το έργο δεν θα το κρίνετε εσείς, αλλά οι γείτονές μας που
βοηθήσαμε, οι σύντροφοι που στηρίξαμε, οι συλλογικότητες των οποίων τις
εκδηλώσεις φιλοξενήσαμε, οι καλλιτέχνες που δημιούργησαν στους χώρους
του. Εμάς, μπορείτε να μας συλλάβετε. Τα ντουβάρια του, μπορείτε να τα
γκρεμίσετε. <b>Οι ιδέες όμως που γεννήθηκαν εδώ, είναι αυτές που θα σας καταπλακώσουν...</b></div>
<div style="font-weight: normal;">
<br /></div>
<div style="font-weight: normal;">
<b>ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ</b></div>
<div style="font-weight: normal;">
<br /></div>
<div style="font-weight: normal;">
<b>Κ*ΒΟΞ</b><br />
<br />
<b>Αντιγραφή από : <a href="https://athens.indymedia.org/post/1563412/">Athens Indymedia</a> </b></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-5159948321426368982016-07-12T11:48:00.000+03:002016-07-12T11:48:17.993+03:00Προκήρυξη της πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης «Ένοπλες Ομάδες Πολιτοφυλακής» για την εκτέλεση Ναρκεμπόρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP6dgZm2CWtawkK9t3k-VCp4i205e5bTNx-DAtDlvcbWoswIwh6r7lAdffrh7Gti1yNsQhWS0mnMkYxl8mN2jVNTgbwS4ijqjO6qvV6sj7-2kkU-GZN98ilnQ2aU6cmu4VRpzNRH1j/s1600/jpgmapbufy578100d5b8a8f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP6dgZm2CWtawkK9t3k-VCp4i205e5bTNx-DAtDlvcbWoswIwh6r7lAdffrh7Gti1yNsQhWS0mnMkYxl8mN2jVNTgbwS4ijqjO6qvV6sj7-2kkU-GZN98ilnQ2aU6cmu4VRpzNRH1j/s320/jpgmapbufy578100d5b8a8f.jpg" width="320" /></a></div>
«Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εκτέλεση του μαφιόζου Χαμπίμπι, ο
οποίος εδώ και χρόνια πρωτοστατούσε σε περιστατικά βίας απέναντι σε
κατοίκους και θαμώνες της περιοχής των Εξαρχείων, με αποκορύφωμα την
δολοφονική επίθεση σε τρείς συντρόφους του κατειλημμένου κοινωνικού
κέντρου ΒΟΞ τον περασμένο Μάρτη.<br />
Ο παρανοϊκός χαρακτήρας του συγκεκριμένου ατόμου και η ασύστολη βία
που ασκούσε με τη παραμικρή αφορμή, τον καθιστούσαν ως κατά συρροή
δυνάμει δολοφόνο, ως φόβο και τρόμο της περιοχής.<br />
Οι τραμπουκισμοί, οι κλοπές και τα μαχαιρώματα που περιλαμβάνονταν
στο ρεπερτόριο της καθημερινής του παρουσίας στη πλατεία Εξαρχείων, του
έδωσαν το περιθώριο να παριστάνει τον ηγεμόνα που (υποτίθεται) κανείς
δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει.<br />
Με τη δύναμη μιας αγέλης κανιβάλων που τον περιστοίχιζε, αλλά και με
τις πλάτες της μαφίας και της αστυνομίας, δρούσε ανενόχλητος πουλώντας
ναρκωτικά και τρομοκρατώντας τη γειτονιά, η οποία ανυπεράσπιστη και
ανήμπορη να τον αντιμετωπίσει, υποτασσόταν στη δύναμη του σιωπώντας.<br />
Ο φόβος που προκαλούσε η εγκληματική του δράση, του έδινε όλο και
μεγαλύτερο θράσος, αφού επανειλημμένα βιαιοπραγούσε με δολοφονικές
προθέσεις μπροστά στα μάτια δεκάδων περίοικων, αφήνοντας πίσω του
αιμόφυρτους και ετοιμοθάνατους ανθρώπους, ενώ την ίδια στιγμή αυτός
παρέμενε στη περιοχή καμαρώνοντας ανενόχλητος.<br />
Και αυτό γιατί, εκτός από το γεγονός πως ήταν ναρκομανής και
παρανοϊκός, γνώριζε πολύ καλά πως δεν θα υπάρξουν συνέπειες. Γιατί
γνώριζε πως κανείς δεν θα επέμβει, λόγω της συναινετικής υποταγής που
επιβάλει ο φόβος. Γιατί γνώριζε πως δεν πρόκειται να συλληφθεί, αφού
όντας υπάλληλος της μαφίας ήταν ουσιαστικά και υπάλληλος της αστυνομίας.<br />
Όμως, το θράσος του αυτό αποδείχθηκε τελικά ‘’αυτοκτονικό’’, όταν
έκανε το λάθος να επιτεθεί σε τρείς αναρχικούς συντρόφους του ΒΟΞ,
τραυματίζοντας τους δύο από αυτούς. Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι και η
εφαρμογή του λαϊκού-επαναστατικού δικαίου επέβαλε τη θανατική του
καταδίκη. Όχι μόνο στα πλαίσια της εκδίκησης για τους τραυματίες
συντρόφους, αλλά και για την υπεράσπιση μιας τόσο ταλαιπωρημένης
γειτονιάς, για την οποία είμαστε βέβαιοι πως στο άκουσμα της εκτέλεσης
αυτού του καθάρματος θα ανακουφίστηκε. Γιατί κάποιος έπρεπε να αναλάβει
δράση. Για την έστω και οριακή επαναφορά των συσχετισμών δύναμης στη
γειτονιά των Εξαρχείων, για την υπενθύμιση πως το μακρύ χέρι του
παρακράτους έχει να αντιμετωπίσει το τιμωρό χέρι του κινήματος.<br />
Μιλώντας για παρακράτος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως για εμάς η
εκτέλεση του συγκεκριμένου ατόμου, δεν οριοθετείται μονάχα σε ένα
χτύπημα ενάντια στον κανιβαλισμό που βασιλεύει στα Εξάρχεια. Δεν
αντιλαμβανόμαστε την κανιβαλική βία ως ένα γενικόλογο κοινωνικό
φαινόμενο. Δεν είμαστε κοινωνιολόγοι, αλλά ταξικά τοποθετημένοι στον
πόλεμο ενάντια στο κεφάλαιο και ως τέτοιοι μπαίνουμε στη μάχη για να
ξανακερδίσουμε τα Εξάρχεια. Με αυτόν τον προσανατολισμό, η συγκεκριμένη
εκτέλεση επεκτείνεται και στην υλική σύγκρουση με το παρακρατικό
σύμπλεγμα μαφίας-αστυνομίας.<br />
Επεκτείνεται δηλαδή στη μάχη ενάντια σε μια από τις πιο σκληρές
εκφράσεις του κεφαλαίου. Και αυτό γιατί ο Χαμπίμπι ήταν στρατολογημένος
από τη μαφία των Εξαρχείων, όχι απλά ως ένας ακόμα από τους δεκάδες
διακινητές ναρκωτικών που δρουν στη περιοχή, αλλά και ως χωροφύλακας που
περιφρουρούσε δια της βίας την ομαλή κερδοφορία των αφεντικών του.<br />
Το πλούσιο βιογραφικό του Χαμπίμπι, που περιελάμβανε την κάθε λογής
αντικοινωνική δραστηριότητα, τον είχε καταστήσει ως το πρωτοπαλίκαρο, ως
το λυσσασμένο μαντρόσκυλο της μαφίας στην πλατεία Εξαρχείων. Και ήταν
μαντρόσκυλο γιατί η βία του αυτή, ασχέτως αν ήταν ψυχωτική και αλόγιστη,
λειτουργούσε ως απειλή απέναντι σε οποιονδήποτε διανοούνταν να
διαταράξει την ομαλή διακίνηση ναρκωτικών. Απέναντι τελικά, σε
οποιονδήποτε αμφισβητούσε την ηγεμονία της μαφίας στη πλατεία Εξαρχείων.<br />
Εκτελώντας τον Χαμπίμπι, κάναμε ξεκάθαρο πως αμφισβητούμε έμπρακτα
την ηγεμονία των ναρκέμπορων. Πως έχουμε και εμείς τα μέσα για να τους
αντιμετωπίσουμε και πως αν χρειαστεί θα εμπλακούμε σε μια μετωπική
αναμέτρηση μαζί τους. Μια αναμέτρηση ιστορικά και πολιτικά επιβεβλημένη.<br />
Το σύμπλεγμα ανάμεσα στη μαφία και την αστυνομία, αν και αποτελεί ένα
πολλάκις εξακριβωμένο φαινόμενο που δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν, στη
περιοχή των Εξαρχείων εκφράζεται με αποκαλυπτικά απροσχημάτιστους όρους.
Όσοι κατοικούν, εργάζονται ή συχνάζουν στη περιοχή, γνωρίζουν πολύ
καλά πως οι πιάτσες πώλησης ναρκωτικών όχι μόνο δεν βρίσκονται σε
απόμερα σημεία, αλλά αντίθετα καταλαμβάνουν τα κεντρικότερα σημεία
πέριξ της πλατείας Εξαρχείων. Γνωρίζουν επίσης ποιοι και πότε πωλούν
ναρκωτικά, αφού μιλάμε για σχεδόν εικοσιτετράωρες βάρδιες που
αναλαμβάνονται από άτομα που ζουν και κινούνται στα Εξάρχεια. Γνωρίζουν
ποια μαγαζιά λειτουργούν ως βιτρίνες για το ξέπλυμα χρήματος, ποιοι
είναι οι αρχηγοί της μαφίας, και που συχνάζουν εμφανώς ένοπλοι .
Γνωρίζουν επίσης πως ο διοικητής του Α.Τ. Εξαρχείων συναντιέται με
ορισμένους από αυτούς σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα. Όλα συμβαίνουν μπροστά
στα μάτια μας καθημερινά και κανείς δεν μιλάει.<br />
Και δεν μιλάει κανείς γιατί κυριαρχεί ο φόβος ή η αδιαφορία. Και
ακόμα χειρότερα γιατί και ανάμεσα στις υγιείς δυνάμεις της γειτονιάς,
κυριαρχεί η ματαιότητα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Πράγματι, το ρίζωμα του
δικτύου ανάμεσα σε μπράβους, ‘’αναρχικούς’’, χούλιγκανς,
μεγαλομαγαζάτορες, ναρκέμπορους και αστυνομικούς είναι βαθύ. Και είναι
τόσο βαθύ που χρειάζεται ένας σεισμός για να ξεριζωθεί. Αυτός ο σεισμός
είναι ο στόχος μας, και για να τον καταφέρουμε πρέπει αρχικά να
χωρίσουμε ευκρινώς τα στρατόπεδα. Ποίοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι
απέναντι μας. Για να μετρηθούμε και να πάψει πλέον η ανεκτικότητα, το
αλισβερίσι και το παλαντζάρισμα σε δύο βάρκες. Δεν είμαστε όλοι μια
γειτονιά και αυτή η γειτονιά δεν μας χωράει όλους.<br />
Θα ήταν τραγελαφικό να επικαλεστεί η αστυνομία την άγνοια για πρόσωπα
και καταστάσεις και ακόμα χειρότερα για αδυναμία επέμβασης λόγω του
φόβου των αναρχικών. Και θα ήταν τραγελαφικό, γιατί η αστυνομία
εισβάλει, βασανίζει και συλλαμβάνει με ιδιαίτερη ικανότητα και αγριότητα
τους αναρχικούς όταν συμβαίνουν συγκρούσεις στη περιοχή. Γιατί άραγε
δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με τους εμπόρους ναρκωτικών, τους
μαχαιροβγάλτες και τους μπράβους ; Η ερώτηση είναι προφανώς ρητορική.
Και είναι ρητορική, γιατί εκ θέσεως ως κοινωνικοί αγωνιστές, δεν θα
μπορούσαμε να καταγγείλουμε την αδράνεια της αστυνομίας, υπονοώντας ότι
χρειαζόμαστε την επέμβαση της για να λυθεί το ζήτημα. Αντιθέτως, αυτό
που αναδεικνύουμε μιλώντας για την απουσία-προστασία της αστυνομίας
είναι η εξόφθαλμη συγχώνευση συμφερόντων, είναι η ύπαρξη ενός
παρακρατικού μετώπου, το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί από τον κόσμο
του αγώνα και μόνο. Ας μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν, προσμένοντας βοήθεια
από επίσημους φορείς και θεσμούς. Είναι όλοι στο κόλπο και είναι όλοι
εναντίων μας.<br />
Το ζήτημα λοιπόν των Εξαρχείων, αφορά στον πυρήνα του τη σύγκρουση με
τους μηχανισμούς παράπλευρης συσσώρευσης κεφαλαίου. Μιλάμε δηλαδή για
το παρακράτος, για την άλλη όψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η
λεγόμενη παραοικονομία, είναι ένα ασύλληπτου μεγέθους κύκλωμα απόδοσης
δισεκατομμυρίων. Άλλωστε σήμερα, είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική η
ομολογία πως τα ‘’μαύρα’’ κεφάλαια διασώζουν το τραπεζικό σύστημα
διεθνώς, αποδεικνύοντας έτσι όχι μόνο τον όγκο των κερδών, αλλά και τη
σύμφυση της ‘’παράνομης’’ και της ‘’νόμιμης’’ καπιταλιστικής
οικονομίας. Δεδομένης λοιπόν αυτής της σύμφυσης, είναι αυτονόητο πως η
μαφίες αποτελούν την οργανωμένη έκφραση της ‘’μαύρης’’ οικονομίας, άρα
και τη παράπλευρη οργάνωση του κρατικού μηχανισμού. Δικαστές,
δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες και αστυνομικοί συγκροτούν το
διευθυντικό επιτελείο της παραοικονομίας, χρησιμοποιώντας ως
‘’μπροστινούς’’ τους διάφορους χρήσιμους ηλίθιους για να κάνουν τη
βρώμικη δουλειά.<br />
Έτσι και οι ναρκέμποροι των Εξαρχείων, που απαρτίζονται από
λούμπεν-παρασιτικά στοιχεία, ‘’φουσκωτούς’’, ποινικούς και κατά φαντασία
γκάνγκστερς, αποτελούν απλά τους χρήσιμους ηλίθιους για το Α.Τ.
Εξαρχείων και τη ΓΑΔΑ, τα επίσημα δηλαδή κέντρα ελέγχου της διακίνησης
ναρκωτικών. Αυτά τα καθάρματα, που παριστάνουν τους Εσκομπάρ και τους
ατρόμητους, είναι κοινοί ρουφιάνοι και συνεργάτες της αστυνομίας, είναι
θρασύδειλοι και ύπουλοι γιατί χωρίς τους προστάτες τους δεν θα
τολμούσαν να σηκώσουν όχι μόνο το χέρι τους, αλλά ούτε καν το βλέμμα
τους μπροστά σε όσους αγωνίζονται για τη γειτονιά των Εξαρχείων.<br />
Κατανοώντας το πρόβλημα από τη ρίζα του, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο
πόλεμος ενάντια στις μαφίες, είναι πόλεμος στη καρδιά της
καπιταλιστικής συσσώρευσης, είναι πόλεμος αντικαπιταλιστικός. Γι αυτό,
και για να μην χαθούμε σε αίολα θεωρητικά σχήματα που καταλήγουν στο να
μην συγκρουστούμε με τις μαφίες γιατί καπιταλισμός (θα) υπάρχει και
χωρίς αυτές, εμείς λέμε πως επιτέλους πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου.
Γιατί, ο καπιταλισμός δεν αποτελεί μια αφηρημένη σχέση, αλλά αντίθετα
μια απτή, υλική και πολύ συγκεκριμένη. Έτσι, ο πόλεμος για να κρατήσουμε
μια γειτονία καθαρή από τα απόνερα της καπιταλιστικής σαβούρας που
ξεβράζει η μαφία, δεν είναι πόλεμος ιδεών, αλλά πόλεμος για την
μετατόπιση των υλικών συσχετισμών δύναμης.<br />
Σαφώς, η γειτονιά των Εξαρχείων μαστίζεται από μια σειρά προβλημάτων.
Αφετηρία όλων αυτών, είναι η μετατροπή των Εξαρχείων σε μαζική
καταναλωτική ζώνη, η οποία έλκει τη μαφία και τελικά επιφέρει την
πολιτική και πολιτιστική αλλοίωση της περιοχής. Η συγκέντρωση δεκάδων
καταστημάτων εστίασης, τα οποία καρπώνονται την ιστορική και πολιτική
φόρτιση της περιοχής και κερδοφορούν πουλώντας εναλλακτισμό και
ψευτοεξεγερσιακότητα, έχει ως συνέπεια τη συνεύρεση χιλιάδων νεολαιών με
όρους καταναλωτισμού και αποπολιτικοποίησης. Και εδώ ακριβώς, είναι που
η μαφία βρίσκει το εύφορο έδαφος για να ανθίσει. Γιατί η περιοχή
αποφέρει ασύλληπτα κέρδη από την ‘’προστασία’’ δεκάδων μαγαζιών και
ακόμα περισσότερα από το εμπόριο ναρκωτικών.<br />
<br />
Είναι θλιβερό το γεγονός, πως οι εκατοντάδες νέοι που συχνάζουν σε
μια γειτονιά διαρκούς πολιτικού αναβρασμού, φαίνεται να έχουν μια
λανθάνουσα ερμηνεία της ελευθερίας, η οποία και καταλήγει να συγχέεται
με τη χρήση ναρκωτικών. Τα αστικά ιδεολογήματα που εξέθρεψαν τις κάθε
λογής μορφές του ‘’εναλλακτισμού’’, με στόχο τον αποπροσανατολισμό και
την ιδεολογική αφασία, προάγουν τη χρήση ναρκωτικών ως δήθεν
απελευθερωτική εμπειρία, μετατρέποντας χιλιάδες νέα παιδιά σε
εξαρτημένους ή μη χρήστες και σε ‘’πελάτες’’ που ενισχύουν οικονομικά
τις εγκληματικές οργανώσεις της μαφίας. Όλα αυτά τα νέα παιδιά, που θα
μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι στη δικιά μας πλευρά, τα καλούμε να
σκεφτούν πως τα ναρκωτικά είναι μέσο νάρκωσης και όχι απελευθέρωσης, τα
καλούμε να μην συνδράμουν οικονομικά τη μαφία, τα καλούμε να πάρουν θέση
σε αυτή τη μάχη, είτε σταματώντας τα ναρκωτικά, είτε φεύγοντας από τα
Εξάρχεια. Διαφορετικά, όσο ο αγώνας θα οξύνεται, οι χρήστες και η
τεράστια ζήτηση που αυτοί προσφέρουν στους ναρκέμπορους, θα χρειαστεί να
αντιμετωπιστούν ακόμα και με τη βία.<br />
Μιλώντας για το ζήτημα των ναρκωτικών και γενικότερα της
ναρκωκουλτούρας ως φαινόμενο που κατακλύζει κυρίως τη νεολαία, είμαστε
απόλυτοι δηλώνοντας πως το να δηλητηριάζουμε το μυαλό και το σώμα μας με
ουσίες, αποτελεί μια φευγαλέα εμπειρία, μια παραπλάνηση των
καταπιεσμένων μας αισθήσεων και μια λανθάνουσα φυγή από τα πραγματικά
και κοινά προβλήματα που μας μαστίζουν. Ειδικότερα, στις δυτικές
κοινωνίες όπου το κεφάλαιο έχει εισβάλει σε κάθε πτυχή του
συναισθηματικού μας κόσμου, η έννοια της προσωπικότητας έχει αποδομηθεί,
μέσω της τοποθέτησης της σε ένα ασφυκτικά αλλοτριωμένο κοινωνικό
περιβάλλον. Αυτό της μοναξιάς, της ανασφάλειας, του συναισθηματικού
ακρωτηριασμού και της κατάθλιψης. Σε μια παράλογα απαιτητική και
ανυπόφορη ζωή. Η εύλογη αναζήτηση διεξόδων, όταν συμβαίνει κάτω από το
καθεστώς απουσίας της ταξικής συνείδησης, είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει
σε στρεβλές ατραπούς. Τα ναρκωτικά είναι μια από αυτές. Και αποτελούν
ίσως τη σκληρότερη έκφραση αυτοτιμωρίας και εσωστρέφειας, αφού η
επιθυμούμενη ‘’διέξοδος’’ καταλήγει με τους χειρότερους όρους πίσω στον
εαυτό μας και τα προβλήματα του. Με άλλα λόγια, απέναντι στη βία που μας
ασκεί η ταξική κοινωνία δεν απαντάμε με βία απελευθερωτική, αλλά με βία
που στρέφεται στον ίδιο μας τον εαυτό. Γι αυτό και σαν επαναστάτες,
πολεμάμε τα ναρκωτικά ως επιβοήθημα στην επιβολή της κοινωνικής
παραλυσίας, αλλά και ως ευθεία επίθεση στο πιο ζωντανό κομμάτι της
κοινωνίας, αυτό της νεολαίας.<br />
Είπαμε και πριν πως αυτή η γειτονιά πλέον δεν μας χωράει όλους. Και
με αυτό δεν εννοούμε μόνο τη μαφία, αλλά και το χουλιγκανισμό όπου και
όπως αυτός εκφράζεται. Είτε με πολιτικό μανδύα, είτε απολίτικα και ωμά. Ο
αγώνας για τα Εξάρχεια, ακόμα και αν χρειάζεται να φτάσουμε στην ένοπλη
σύρραξη, δεν αφορά στενά τα μέσα αγώνα, αλλά το περιεχόμενο που αυτά
πρεσβεύουν. Η μάχη των Εξαρχείων, είναι μάχη πολιτισμών για τον
απλούστατο λόγο πως δεν συγκρούονται δύο συμμορίες, αλλά δύο ολόκληροι
κόσμοι. Από τη μία ο κόσμος του παρακράτους και της σαπίλας και από την
άλλη ο δικός μας κόσμος: της ελπίδας, της αλληλεγγύης και του αγώνα.
Όμως, η συγκρότηση του δικού μας στρατοπέδου δεν επιτυγχάνεται μονάχα με
διακηρυκτικά καλέσματα στη μάχη, αλλά με διαπαιδαγώγηση και συμμόρφωση
πάνω στα πολιτιστικά πρότυπα του νέου κόσμου που εκπροσωπούμε. Γι αυτό η
μάχη των Εξαρχείων, είναι μάχη τόσο απέναντι στο κεφάλαιο και τη μαφία
του, όσο και απέναντι στην εσωτερική διάβρωση του κινήματος. Στη
ναρκωκουλτούρα, στην απειθαρχία, στον αντικοινωνισμό και στη βία για τη
βία. Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε αυτόν τον αγώνα ή
ακόμα χειρότερα να γίνουμε και οι ίδιοι μέρος του προβλήματος.<br />
Είναι δεδομένο, πως όταν κάτι δεν οριοθετείται κάποια στιγμή θα
επεκταθεί τόσο που τελικά θα σε καταπλακώσει. Θα απλωθεί σαν τον
καρκίνο. Έτσι και στη περίπτωση των Εξαρχείων, όπου ο κατά τα άλλα
ρομαντικός χαρακτήρας της γειτονιάς, που διαχρονικά αγκάλιαζε τους
περιθωριακούς, τους ασυμβίβαστους και τους απόκληρους, σήμερα
αποδεικνύεται λαθεμένος. Όχι γιατί δεν πρέπει να αγκαλιάζονται αυτοί οι
άνθρωποι, αλλά γιατί θα πρέπει να ενσωματώνονται με τους θεμελιώδεις
κανόνες της κοινωνικής αλληλεγγύης. Να δέχονται τη προσφορά αλλά και να
την ανταποδίδουν, αποδεικνύοντας στη πράξη πως η αλληλεγγύη δεν είναι η
πίσω πόρτα του χάους και της αλληλοφαγίας, αλλά η επιτομή της κοινωνικής
ωριμότητας, μέσω της ικανότητας της αυτό-θεσμίζεται και να λειτουργεί
με αρμονία. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι λοιπόν ζήτημα υπευθυνότητας και
όχι απλά ανεκτικότητας.<br />
Ειδικότερα δε, όταν έχουμε να κάνουμε με εγκληματικά- αντικοινωνικά
στοιχεία, η διαχείριση των οποίων δεν ρυθμίζεται από κάποιο αόρατο χέρι,
αλλά από τη δυνατότητα μας να διατηρούμε τουλάχιστον μια ισορροπία
δυνάμεων. Να τους επιβλέπουμε, να τους επιβαλλόμαστε και να τους
υπενθυμίζουμε πως βρίσκονται σε εχθρικό περιβάλλον. Διαφορετικά οι
μαφιόζοι και οι χούλιγκαν θα νοιώσουν ασφαλείς και δυνατοί, θα
επιβάλλουν την ηγεμονία τους και θα μας εξαφανίσουν. Απέναντι λοιπόν
στις ακατάληπτες θεωρίες περί ανεκτικότητας του είδους ‘’έτσι ήταν
πάντα τα Εξάρχεια’’, εμείς λέμε πως όσοι τις επικαλούνται ανήκουν στις
συντηρητικές δυνάμεις , σε όσους δηλαδή με τη στάση τους διαιωνίζουν τη
παρακμιακή κατάσταση της γειτονιάς. Άρα, από εδώ και στο εξής θα
θεωρούνται και αυτοί ως κομμάτι του προβλήματος.<br />
Τα Εξάρχεια είναι μια από τις πλέον πολιτικά φορτισμένες περιοχές της
Ευρώπης. Εκεί μέσα έχουν δοθεί σκληροί αγώνες, έχουν δολοφονηθεί
σύντροφοι από την αστυνομία, έχουν ξεκινήσει εξεγέρσεις, έχουν γεννηθεί
κινήματα και ιδέες. Η εικόνα αυτής της γειτονιάς παραδομένης πλέον στη
παρακμή των ναρκωτικών, της ψευτοδιασκέδασης και του χουλιγκανισμού,
είναι μια θλιβερή εικόνα. Όμως, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως αντανακλά
και τα δομικά οργανωτικά και ιδεολογικά προβλήματα του κινήματος μας.
Στο όνομα μιας λανθάνουσας ‘’αντεξουσίας’’, η οποία ταυτίζει τους όρους
συγκρότησης του προλεταριακού μετώπου, σε επίπεδο ηθικής και σχέσεων, με
τους όρους που αντιμαχόμαστε τον αστικό κόσμο, ξεχνάμε πως στη
βαρβαρότητα δεν απαντάς με χάδια. Όταν λοιπόν οι ιδέες μας για τις
κοινωνικές σχέσεις μετατρέπονται σε ιδεολογία, και όχι σε διαρκή
σύγκρουση για να τις περιφρουρήσουμε, τότε αφήνονται κενά, και πάνω στην
δικιά μας ‘’αντεξουσία’’ βρίσκουν το περιθώριο να στρογγυλοκάτσουν οι
εξουσίες του εχθρού. Όλα κρίνονται από τους πραγματικούς υλικούς
συσχετισμούς και όχι από τα αφαιρετικά οράματα μας. Η ’’αντεξουσία’’
λοιπόν, για να μπορέσει να επιβιώσει στο αστικό περιβάλλον που
αναπτύσσεται και να πείσει ότι αποτελεί ρεαλιστική πρόταση κοινωνικής
οργάνωσης, θα πρέπει να ασκήσει εξουσία στους εχθρούς της. Διαφορετικά
είναι καταδικασμένη να συντριβεί. Από την άλλη, η πλαδαρή έννοια της
ανεκτικότητας, η οποία επιτρέπει στα αντικοινωνικά στοιχεία να δρουν
ανενόχλητα στη γειτονιά των Εξαρχείων, εγείρει κάποια βασικά ερωτήματα.
Γιατί (να) είμαστε ανεκτικοί με τον καθένα, που με άλλοθι την εθνική ή
την δήθεν πολιτική του ιδιότητα (του μετανάστη ή του ‘’αναρχικού’’)
ασκεί αντικοινωνική βία, και δεν είμαστε ανεκτικοί με την τοπική
κοινωνία που διαμαρτύρεται δικαίως εναντίων τους; Γιατί οι μεν
καταλογίζονται ως φίλιες δυνάμεις και οι δε ως μικροαστοί και φασίστες;
Σε ποιους τελικά απευθυνόμαστε και ποίοι είναι οι σύμμαχοι μας; Εδώ
λοιπόν μπαίνουμε στα άδυτα του ιστορικού χαρακτήρα του κινήματος, των
στρεβλώσεων του σχετικά με τη ταξική πάλη και το ρόλο του μέσα σε αυτή.<br />
<br />
Η ανεκτικότητα λοιπόν, δεν είναι κουπόνι ελεύθερης συνεισφοράς για να
κοστολογείται κατά το δοκούν. Έχει βαρύ αντίτιμο. Το αντίτιμο της
ευθύνης. Και μπροστά στον κίνδυνο να γίνουμε περιθώριο μέσα στην ίδια
μας τη γειτονιά, να καταρρακωθούμε ηθικά και πολιτικά όντας ανίκανοι να
υπερασπιστούμε το ζωτικό μας χώρο και να απολέσουμε την αξιοπιστία μιας
υπεύθυνης πολιτικής πρότασης απέναντι στη κοινωνία, εμείς λέμε πως αυτή
η ευθύνη μας αναλογεί. Με όποιο κόστος.<br />
Πως υπερασπιζόμαστε λοιπόν στη πράξη την αυτό-οργάνωση στη γειτονιά
των Εξαρχείων, πόσο μάλλον όταν απειλούμαστε; Σίγουρα όχι με το απλά να
την επικαλούμαστε ως αφηρημένο σχήμα, ή ως δομή που δεν επικοινωνεί
πουθενά με τον έξω κόσμο. Αυτό-οργάνωση σημαίνει τη μορφή (και όχι το
περιεχόμενο) πάνω στην οποία συγκροτούμε τις δυνάμεις μας. Σημαίνει πως
έχουμε τη δυνατότητα, με τα δικά μας πολιτικά και εμπειρικά εργαλεία, να
συγκροτήσουμε το οργανωμένο προλεταριακό στρατόπεδο απέναντι στην
αστική τάξη. Σωματεία, συνελεύσεις, επιτροπές, καταλήψεις , ένοπλες
ομάδες κλπ, αποτελούν την υλική έκφραση της αυτό-οργάνωσης, αποτελούν τα
δικά μας όπλα απέναντι στο αστικό κράτος και τους θεσμούς του. Και
ακριβώς επειδή αυτό-οργάνωση δεν σημαίνει νησίδες και κοινότητες
ελευθερίας, αλλά σημεία ζύμωσης, επαγρύπνησης και εφόρμησης των
προλεταριακών δυνάμεων, χρειάζεται να την περιφρουρούμε. Τόσο από το
ρεφορμισμό, όσο και από τον ταξικό εχθρό.<br />
Οι πολιτοφύλακες ως μορφή αυτό-οργάνωσης, όπου και όποτε εμφανίστηκαν
ως αναγκαιότητα, υπερασπίστηκαν τα συλλογικά κεκτημένα, αλλά και το
δικαίωμα του λαού και του κινήματος να αντεπιτίθεται στη βία των
καπιταλιστών και όσων τους υπηρετούν. Απέναντι στην αστυνομία, το
στρατό, τους φασίστες και τους κάθε λογής παρακρατικούς. Οι
πολιτοφύλακες ήταν πάντα σπλάχνα από τα σπλάχνα του λαού και του
κινήματος, γιατί υπηρετούσαν τις ανάγκες του και εξέφραζαν το συλλογικό
σχεδιασμό του. Γιατί ήταν φρουροί και τιμωροί. Γιατί αποτελούσαν την
έμπρακτη απάντηση στο ερώτημα πως θα περιφρουρηθούν οι αγώνες μας από τη
βία των αφεντικών, και πως θα αμυνθούμε απέναντι στο επαπειλούμενο
αιματοκύλισμα μας. Γιατί εν τέλει, εξέφραζαν την έμπρακτη αποδοχή της
βίας, ως απαραίτητη προϋπόθεση στην εξέλιξη της ταξικής πάλης και των
αναπόφευκτων εμπόδιων που αυτή συναντάει όταν διεξάγεται με πραγματικά
επαναστατικούς όρους.<br />
Σήμερα στα Εξάρχεια, αν και βρισκόμαστε σε ένα τελείως διαφορετικό
χωροχρόνο από αυτόν που γέννησε τους πολιτοφύλακες του περασμένου αιώνα,
συναντάμε τα ίδια ζητήματα με αυτά που συνάντησαν οι προγονοί μας.
Ζητήματα οργάνωσης και περιφρούρησης του αγώνα απέναντι στη βία του
ταξικού εχθρού. Ακόμα και αν είναι αδόκιμο να προβούμε σε αυτόματες
αναγωγές και μιμητισμούς, είμαστε αναγκασμένοι να ξαναδιαβάσουμε την
ιστορία, να μελετήσουμε τους λόγους που γέννησαν τις ένοπλες
περιφρουρήσεις και να μάθουμε από αυτές. Εδώ λοιπόν, μιλάμε πρωτίστως
για το περιεχόμενο και δευτερευόντως για τη μορφή. Και αυτό γιατί το
περιεχόμενο είναι κοινό και αφορά τη διαχρονικά υπαρξιακή ανάγκη του
κινήματος να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Η μορφή που τελικά θα πάρει
αυτή η υπεράσπιση σήμερα, δεδομένης της βίας που απαιτείται από τη μία,
και των ιδιαίτερων σημερινών συσχετισμών από την άλλη, είναι στη
δικαιοδοσία του κινήματος να αναλυθεί.<br />
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της αναγκαιότητας, για εύρεση απαντήσεων
σχετικά με ζητήματα περιφρούρησης του λαού και του κινήματος, εντάσσουμε
και τη δίκαιη εκτέλεση του Χαμπίμπι. Εξορμούμενοι από την επιτακτική
ανάγκη να μην συνεχίσουμε να παρακολουθούμε απαθείς την άλωση των
Εξαρχείων, να μην σκύβουμε άλλο το κεφάλι στη βία που δεχόμαστε από τους
τραμπούκους που δρουν στη περιοχή, αλλά και να ανοίξουμε με ωριμότητα
τη συζήτηση για τα μέσα πάλης που απαιτούν οι περιστάσεις, προβήκαμε στη
συγκεκριμένη ενέργεια. Η επιλογή μας αυτή συνδέεται διαλεκτικά με τις
κινητοποιήσεις που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στα Εξάρχεια
ενάντια στις μαφίες και στον γενικότερο κοινωνικό κανιβαλισμό. Eμείς,
αποτιμώντας θετικά αυτές τις κινητοποιήσεις θελήσαμε να συμβάλουμε σε
αυτές με τους δικούς μας όρους. Γιατί πρωτίστως, σημασία έχει η ενότητα
κάτω από ένα κοινό και επιτακτικό στόχο και όχι οι ιδεολογικές
ταυτίσεις. Γιατί η μαφία μας έχει κηρύξει τον πόλεμο και δεν έχουμε άλλο
χρόνο για χάσιμο. Διαφορετικά, ο καθένας θα κρατάει ψηλά το λάβαρο της
ιδεολογικής του καθαρότητας, την ίδια στιγμή που στα Εξάρχεια θα
γινόμαστε μια ανυπεράσπιστη μειοψηφία. Ο καθένας λοιπόν ας κάνει την
επιλογή του. Ή με το κίνημα και την ιστορία του ή μόνος του συντροφιά με
τις ιδεολογικές του αυταπάτες.<br />
<br />
<b>Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ. ΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.</b><br />
<b>
</b><b>ΕΝΟΠΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΩΝ»</b><br />
<br />
<br />
<h1 class="article border_orange orange hideOnPrint" itemprop="name">
<br /></h1>
<h1 class="article border_orange orange hideOnPrint" itemprop="name">
<br /></h1>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-6786480145598637682016-03-08T10:22:00.000+02:002016-03-08T10:22:42.608+02:00Επιστολή Ρούπα για την απόπειρα απόδρασης , μ' ελικόπτερο, του Νίκου Μαζιώτη <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY9h1Klk6xtx86QMm5i7O3Dqp3PFzF1svNSHoyLPP06nc-xZDTD-WlgG7q-9_NrlcvrtKLg9q9I4qrX3TNGggt5FMcAe8oi4pINQxKR1Eim7xeEYJw8xDgs5jJduT8Jbtc7vmmioG6/s1600/roupa-maziwths.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY9h1Klk6xtx86QMm5i7O3Dqp3PFzF1svNSHoyLPP06nc-xZDTD-WlgG7q-9_NrlcvrtKLg9q9I4qrX3TNGggt5FMcAe8oi4pINQxKR1Eim7xeEYJw8xDgs5jJduT8Jbtc7vmmioG6/s320/roupa-maziwths.jpg" width="320" /></a></div>
Αυτό το κείμενο υπό άλλες συνθήκες θα γραφόταν από τον Επαναστατικό
Αγώνα. Όμως η έκβαση της απόπειρας απόδρασης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη
από τις φυλακές Κορυδαλλού, με υποχρεώνει να μιλήσω προσωπικά.<br />
Στις 21 Φεβρουαρίου επιχείρησα με ελικόπτερο να πραγματοποιήσω
απόδραση του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκου Μαζιώτη. Η επιχείρηση
ήταν σχεδιασμένη ώστε να μπορούν να έρθουν μαζί μας και άλλοι πολιτικοί
κρατούμενοι που επιθυμούσαν να πάρουν τον δρόμο προς την ελευθερία. Οι
λεπτομέρειες του σχεδίου και του πώς κατάφερα να αποφύγω τα μέτρα
ασφαλείας και να μπω οπλισμένη μέσα στο ελικόπτερο, δεν έχουν ιδιαίτερη
σημασία και δεν θα αναφερθώ σε αυτές, παρά το γεγονός ότι έχει γίνει
αρκετή παραπληροφόρηση. Ενημερωτικά μόνο αναφέρω ότι το σχέδιο δεν
βασίστηκε σε καμία επιχείρηση απόδρασης με ελικόπτερο που έγινε στο
παρελθόν, δεν σχετίζεται με κανένα εύρημα από σχέδια που δεν
υλοποιήθηκαν και δεν έχω σχέση με άλλον καταζητούμενο όπως λέγεται.
Επίσης, δεν προηγήθηκε κανένα σχέδιο απόδρασης πριν από αυτό που
«ναυάγησε», όπως ειπώθηκε σε κάποια ΜΜΕ.<br />
Ένα τέταρτο περίπου μετά την απογείωσή μας από την Θερμησία της
Αργολίδας, έβγαλα το όπλο μου και ζήτησα από τον πιλότο να αλλάξουμε
πορεία. Αυτός, φυσικά, δεν κατάλαβε ποια είμαι, όμως κατάλαβε ότι θα
επιχειρηθεί απόδραση από φυλακές. Πανικοβλήθηκε. Μου επιτέθηκε βγάζοντας
όπλο, γεγονός που «παρέλειψε» να αναφέρει. Και επειδή είναι πιθανόν να
επιχειρηθεί διάψευση του γεγονότος ότι ήταν οπλισμένος, υπενθυμίζω ότι
υπάρχουν δημοσιοποιημένες αναφορές για την ανεύρεση δυο γεμιστήρων στο
ελικόπτερο. Ο ένας ήταν δικός μου, ο δεύτερος όμως όχι. Ήταν από το δικό
του όπλο, το οποίο του έφυγε από τα χέρια κατά την συμπλοκή μας στον
αέρα. Και όσον αφορά εμένα, φυσικά και είχα δεύτερο γεμιστήρα. Θα
πήγαινα σε τέτοια επιχείρηση μόνο με ένα γεμιστήρα;<br />
Έχασε τον έλεγχο του ελικοπτέρου και φώναζε πανικόβλητος «θα
σκοτωθούμε». Είναι αληθής η περιγραφή ενός ελικοπτέρου ουσιαστικά
ακυβέρνητου που παρουσιάστηκε. Όμως αυτές οι εικόνες δεν ήταν αποτέλεσμα
δικών μου ενεργειών, αλλά δικών του. Το ελικόπτερο έχανε ύψος και
στροβιλιζόταν στον αέρα. Περάσαμε λίγα μέτρα πάνω από σύρματα της ΔΕΗ.
Του φώναζα να το σηκώσει, να κάνει ό,τι του λέω και δεν θα πάθει κανένας
τίποτα.<br />
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο βρεθήκαμε στο έδαφος. Όσοι μιλούν για ψύχραιμη
αντίδραση του πιλότου κρίνοντας προφανώς εκ του αποτελέσματος, δεν
ξέρουν για τι πράγμα μιλούν.<br />
Από το να κάνει αυτό που του ζήτησα, προτίμησε να ρισκάρει να τσακιστεί
και ο ίδιος μαζί μου σε μια συντριβή του ελικοπτέρου που από τύχη δεν
έγινε. Εγώ μπαίνοντας στο ελικόπτερο και επιχειρώντας να πάρω τον έλεγχό
του και να το κατευθύνω στις φυλακές, είναι αυτονόητο ότι είχα πάρει
τις αποφάσεις μου. Στην άρνησή του να κάνει ό,τι του έλεγα, φυσικά και
θα αντιδρούσα. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ήμουν υπεύθυνη για την
ανεξέλεγκτη κάθοδο του ελικοπτέρου από τα 5000 πόδια στην γη, τι
περίμεναν; Ότι θα έλεγα «άμα δεν θέλεις να έρθεις ως τις φυλακές, δεν
πειράζει»; Πυροβόλησα και ήρθαμε -και οι δυο ένοπλοι- σε συμπλοκή στον
αέρα.<br />
Αυτός προτίμησε να ρισκάρει να συντριβεί μαζί μου στο βουνό από το να
υπακούσει. Όταν τελικά προσγειωθήκαμε με φόρα στο έδαφος και ενώ γνώριζα
ότι η επιχείρηση είχε χαθεί, είχα κάθε ευκαιρία να τον εκτελέσω.
Αποφάσισα συνειδητά να μην το κάνω. Παρά το γεγονός ότι γνώριζα πως με
αυτή την απόφαση έθετα σε κίνδυνο την ζωή ή την ελευθερία μου, δεν το
έκανα κι ας είχα την ευκαιρία. Αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος πολύ καλά. Ο
μόνος παράγοντας που με κράτησε ήταν η πολιτική μου συνείδηση. Και
αυτήν την απόφαση την πήρα ρισκάροντας την ίδια μου τη ζωή και την
δυνατότητά μου να διαφύγω.<br />
Όσον αφορά την επιχείρηση της απόδρασης είναι αυτονόητο ότι είχαν ληφθεί
όλα τα δυνατά μέτρα ασφαλείας ώστε να περιφρουρηθεί το εγχείρημα από
την εξωτερική φρουρά των φυλακών και για τον ίδιο τον πιλότο κουβαλούσα
ακόμα και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Στην προκειμένη περίπτωση ο σκοπός ήταν να
γίνει η απόδραση με τρόπο που θα διασφάλιζε το ελάχιστο δυνατό ρίσκο
για το ελικόπτερο, τους συντρόφους και φυσικά, τον πιλότο. Με την ίδια
αντίληψη κινήθηκα και κατά την προσγείωσή μας στο έδαφος, παρά το
γεγονός ότι η επιχείρηση απέτυχε εξαιτίας του και παρά το γεγονός ότι
και ο ίδιος ήταν οπλισμένος. Στην ουσία έβαλα την ζωή του πάνω από την
δική μου και πάνω από την δική μου ασφάλεια. Και αυτή την επιλογή μου
καλούμαι να επανεξετάσω.<br />
<br />
Η οργάνωση της απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη ήταν μια πολιτική απόφαση.
Όπως πολιτική απόφαση ήταν η απελευθέρωση και άλλων πολιτικών
κρατουμένων. Δεν ήταν μια προσωπική επιλογή. Αν ήθελα να απελευθερώσω
μόνο τον σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη δεν θα ναύλωνα μεγάλο ελικόπτερο,
γεγονός που κατέστησε πιο πολύπλοκη την οργάνωση της επιχείρησης. Σκοπός
της επιχείρησης ήταν η απελευθέρωση και άλλων πολιτικών κρατουμένων,
όσων στην πραγματικότητα ήθελαν να πάρουν μαζί μας τον δρόμο προς την
ελευθερία.<br />
Αυτή λοιπόν η ενέργεια, παρά τις προσωπικές διαστάσεις που έχει και
είναι γνωστές, δεν ήταν μια προσωπική, ήταν μια πολιτική επιλογή. Ήταν
ένα βήμα στην πορεία για την Επανάσταση. Το ίδιο ισχύει για κάθε
ενέργεια που έχω πραγματοποιήσει και για κάθε ενέργεια που πρόκειται να
κάνω στο μέλλον. Πρόκειται για κρίκους σε μια αλυσίδα ενός επαναστατικού
σχεδιασμού με στόχευση την δημιουργία ευνοϊκότερων πολιτικών και
κοινωνικών συνθηκών για την διεύρυνση και ενδυνάμωση του επαναστατικού
αγώνα. Για την πολιτική βάση αυτής της επιλογής θα μιλήσω πιο κάτω.
Πρώτα όμως πρέπει να μιλήσω για γεγονότα και για τον τρόπο που έχω
λειτουργήσει μέχρι τώρα σε κάποια από αυτά.<br />
Όπως είπα και νωρίτερα, κάθε ενέργεια που κάνω αφορά μια πράξη που
σχετίζεται με έναν πολιτικό σχεδιασμό. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η
απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία που
πραγματοποίησα τον περασμένο Ιούνιο. Με αυτά τα χρήματα εξασφάλισα εκτός
από την επιβίωσή μου στην «παρανομία», την οργάνωση της δράσης μου και
την χρηματοδότηση της επιχείρησης για την απελευθέρωση του Νίκου Μαζιώτη
και άλλων πολιτικών κρατουμένων από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Ο
λόγος που αναφέρομαι σε αυτή την απαλλοτρίωση (ποσώς με ενδιαφέρει το
ποινικό σκέλος αυτής της αποδοχής), είναι γιατί αυτή την στιγμή θεωρώ
απολύτως αναγκαίο να γνωστοποιήσω τον τρόπο λειτουργίας μου στο ζήτημα
της ασφάλειας πολιτών, οι οποίοι σε κάποιες στιγμές τυγχάνει να
εμπλέκονται σε επαναστατικές δράσεις που συμμετέχω, αλλά και της οπτικής
μου για αυτό το ζήτημα με αφορμή -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- την
απόπειρα απόδρασης.<br />
Στην περίπτωση της απαλλοτρίωσης της τράπεζας Πειραιώς αυτό που ανέφερα
στις υπαλλήλους την στιγμή που μπήκαμε στην τράπεζα, ήταν να μην
πατήσουν συναγερμό γιατί αυτό θα έθετε σε κίνδυνο την δική τους
ασφάλεια, μιας και εγώ δεν ήμουν διατεθειμένη να φύγω από την τράπεζα
χωρίς τα χρήματα. Ούτε τις απείλησα ούτε θα κινδύνευαν ποτέ από εμένα.
Αν κινδύνευαν θα ήταν από την αστυνομία στην περίπτωση που θα κατέφθανε
στο σημείο και είχαμε πλέον ένοπλη συμπλοκή. Και η άφιξη της αστυνομίας
θα γινόταν μόνο στην περίπτωση που κάποια από τις υπαλλήλους πατούσε τον
συναγερμό της τράπεζας. Αυτή ήταν η εξέλιξη που και οι ίδιες ήθελαν να
αποφύγουν. Γιατί σε κάθε τέτοια ενέργεια, αυτό που φοβούνται όσοι
τυγχάνουν να βρίσκονται παρόντες, δεν είναι αυτούς που επιχειρούν τις
απαλλοτριώσεις, αλλά την αστυνομία. Εξάλλου, είναι πραγματικά ηλίθιο για
οποιονδήποτε να επιχειρήσει να υπερασπιστεί χρήματα των τραπεζιτών. Και
για την ιστορία, όταν η μια υπάλληλος μου είπε ότι «κι εμείς φτωχοί
άνθρωποι είμαστε», της πρότεινα να πάμε σε «τυφλό» σημείο όπου δεν μας
βλέπουν οι κάμερες και να πάρει 5000 ευρώ, τα οποία και δεν δέχτηκε,
προφανώς από φόβο. Αν τα είχε δεχτεί, να είναι σίγουρη ότι δεν θα μίλαγα
γι” αυτό δημοσίως. Και μια λεπτομέρεια: αυτό που κρατούσα ήταν ιατρική
ποδιά που μου χρησίμευε για να καλύπτω το όπλο μου κατά την αναμονή μου
έξω από την τράπεζα και όχι πετσέτα (!) όπως αρκετές φορές αναφέρθηκε.<br />
Στον αγώνα για την Επανάσταση σε κάθε εποχή -όπως εξάλλου ισχύει και σε
όλους τους πολέμους- οι επαναστάτες υποχρεώνονται σε κάποιες στιγμές να
ζητούν την συνδρομή πολιτών στον αγώνα τους. Τα ιστορικά παραδείγματα
είναι πάρα πολλά -μια απόπειρα καταγραφής τους θα γέμιζε βιβλίο και δεν
είναι της ώρας να επεκταθώ- τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ένοπλα κινήματα
και οργανώσεις άλλων χωρών. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, τους ζητάμε
στην ουσία να πάρουν θέση σε έναν πόλεμο. Από την στιγμή που κάποιος
αρνείται να συνδράμει, αυτό δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη πρακτική,
αλλά συνιστά μια συνολικά εχθρική στάση απέναντι στον αγώνα. Βάζει σε
κίνδυνο ή ματαιώνει εγχειρήματα, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή αγωνιστών,
παρεμποδίζει μια επαναστατική διαδικασία. Παίρνει θέση απέναντι σε έναν
κοινωνικό και ταξικό πόλεμο.<br />
Ούτε στην τράπεζα Πειραιώς ούτε στην απόπειρα απόδρασης γνωστοποίησα την
ταυτότητά μου, συνεπώς δεν ήξερε κανείς από τους εμπλεκόμενους στις
παραπάνω υποθέσεις ότι πρόκειται για πολιτικές ενέργειες. Όμως με αφορμή
την αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης και δεδομένου ότι -όπως προανέφερα-
είχα την ευκαιρία να σκοτώσω τον πιλότο, αλλά δεν το έκανα ρισκάροντας
την ίδια μου την ζωή, οφείλω να γνωστοποιήσω τα εξής: Από εδώ και στο
εξής αν χρειαστώ ξανά την συνδρομή πολιτών και εφόσον το κρίνω αναγκαίο,
θα γνωστοποιώ την ταυτότητά μου από την αρχή. Ας γνωρίζουν όλοι,
δεδομένου ότι η αποστολή μου σε κάθε περίπτωση αφορά την προώθηση του
αγώνα για την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος, ότι κάθε πιθανή
άρνηση συνεργασίας και προσπάθεια παρεμπόδισης της δράσης, θα
αντιμετωπίζεται αναλόγως.<br />
Εννοείται, πως γνωρίζω τα στοιχεία του πιλότου, όμως δεν απείλησα την
οικογένειά του. Οικογένειες και παιδιά δεν θα απειλούσα ποτέ.<br />
Αυτός είναι ένας απολογισμός μου από την απόπειρα απόδρασης, τον οποίο οφείλω να γνωστοποιήσω.<br />
<strong>Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ</strong><br />
Η απόπειρα απόδρασης εντασσόταν μέσα στα πλαίσια της συνέχισης της
δράσης του Επαναστατικού Αγώνα. Στόχος ήταν η απελευθέρωση του συντρόφου
Νίκου Μαζιώτη και άλλων πολιτικών κρατουμένων. Με αυτή την ενέργεια ο
Επαναστατικός Αγώνας ήθελε να δώσει μια απάντηση στην καταστολή, ήθελε
να ακυρώσει στην πράξη την κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον
Επαναστατικό Αγώνα που έγινε με την σύλληψη του συντρόφου. Ήθελε επίσης,
να απαντήσει σε μια σειρά από κατασταλτικές επιχειρήσεις που κατέληξαν
με την φυλάκιση και άλλων ένοπλων αγωνιστών.<br />
Εννοείται πως δεν θα εγκαταλείπαμε τον σύντροφο Μαζιώτη στα χέρια του
εχθρού χωρίς να επιχειρήσουμε την απελευθέρωσή του. Και εννοείται, πως
δεν θα μας αντιστοιχούσε πολιτικά και ηθικά να μην επιδιώξουμε να
απελευθερώσουμε και άλλους πολιτικούς κρατούμενους.<br />
Η καταστολή και οι απόπειρες πολιτικού παροπλισμού των ένοπλων αγωνιστών
που αυτή συνεπάγεται, επιχειρούν να δημιουργήσουν δυσμενείς συνθήκες
στον αγώνα και για αυτό είναι επαναστατικό καθήκον να επιχειρούμε πάντα
να ακυρώνουμε στην πράξη τα αποτελέσματά της. Επίσης, ενέργεια αυτή ήταν
μια προσπάθεια ανάδειξης της αναγκαιότητας για ενότητα απέναντι στις
κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους, για ενότητα στον αγώνα.<br />
Η καταστολή ενάντια σε αγωνιστές που μάχονται κατά του καθεστώτος είναι
παράμετρος της ευρύτερης πολιτικής υποδούλωσης της κοινωνικής βάσης. Και
επειδή κάθε φορά οφείλουμε να βάζουμε τις πολιτικές της κυριαρχίας μέσα
στις ιστορικές τους διαστάσεις ώστε να είναι πιο κατανοητές οι άμεσες
στοχεύσεις της κατασταλτικής πολιτικής, ας λάβουμε υπόψιν μας ότι η
καταστολή στην εποχή μας δεν μπορεί παρά να αποτελεί αδιαχώριστη
παράμετρος των πολιτικών διάσωσης του συστήματος από την κρίση. Και η
διάσωση του συστήματος από την κρίση προϋποθέτει την εξόντωση μεγάλων
τμημάτων της κοινωνικής βάσης. Όσοι περισσεύουν από την διαδικασία
αναπαραγωγής του καθεστώτος σήμερα, πετιούνται στο κοινωνικό περιθώριο,
οδηγούνται στην λιμοκτονία, την απόγνωση, την τρέλα, τον θάνατο.<br />
Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ προσπαθούν να κρατήσουν δεμένες με την
μοίρα του συστήματος τις κοινωνικές πλειοψηφίες. Προσπαθούν να τις
εξαναγκάσουν σε υποταγή ισχυριζόμενες ότι είναι προς το κοινό συμφέρον η
επιβίωση του συστήματος, έξω από το οποίο δεν υπάρχει ζωή για κανέναν,
είτε πλούσιο είτε φτωχό. Σε μια περίοδο που είναι απονομιμοποιημένο το
οικονομικό και πολιτικό καθεστώς στις συνειδήσεις των περισσότερων
ανθρώπων, αυτές εξαναγκάζουν σε συμμόρφωση και προσπαθούν να πείσουν ότι
το σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το
σύστημα της δουλείας, της εξαπάτησης, της βίας, του εγκλήματος και της
τρομοκρατίας είναι μονόδρομος. Ότι άλλη επιλογή δεν έχουμε από το να
σκύβουμε το κεφάλι, από το να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την απαξίωση, τον
εξευτελισμό, την σκλαβιά. Ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να
θυσιαζόμαστε αυτοβούλως στον βωμό της εξόδου του συστήματος από την
κρίση. Όμως όπως είπα και πριν, η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει την
εξόντωση ανθρώπων. Οι κοινωνίες εδώ και καιρό δεν έχουν κανένα συμφέρον
να στηρίζουν τις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας που επιβάλλουν όλες οι
κυβερνήσεις κάθε κομματικής απόχρωσης.<br />
Οι πολιτικές και οικονομικές εξουσίες γνωρίζουν πως μόνο μια κοινωνική
Επανάσταση μπορεί να αποτελεί την άλλη πρόταση στην κρίση. Πως μόνο μια
κοινωνική Επανάσταση μπορεί να λειτουργήσει προς το συμφέρον των φτωχών
και των αποκλεισμένων. Μια Επανάσταση που θα στραφεί βίαια ενάντια στην
οικονομική και πολιτική ελίτ, ενάντια στις δομές και τους θεσμούς του
συστήματος και θα επιχειρήσει να το καταλύσει.<br />
Όταν η κρίση εκδηλώθηκε στην Ευρώπη με την μορφή της κρίσης χρέους, οι
πολιτικοί ηγήτορες της ΕΕ και οι πλούσιοι του πλανήτη είχαν ένα μεγάλο
φόβο τον οποίο τον εξέφραζαν δημόσια: Τον γενικευμένο ξεσηκωμό των λαών
στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που μάστιζε η κρίση και που αργά ή
γρήγορα μέσω των πολιτικών «διάσωσής τους», θα μετατρέπονταν σε αποικίες
των δανειστών και των πλουσίων του πλανήτη. Ο μεγάλος φόβος τους ήταν
το ξέσπασμα μιας κοινωνικής Επανάστασης σε κάποια από τις χώρες αυτές,
μιας Επανάστασης που θα πυροδοτούσε άλλες στις αδύναμες και
υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ. Αυτός ο φόβος τους, δυστυχώς, δεν
επαληθεύτηκε. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν αντιστοιχεί σε αυτό το
κείμενο να τους αναλύσω. Όμως αναφέρω ένα σημαντικό μέλημα της εξουσίας
στον γενικότερο σχεδιασμό της να αποκλείσει την προοπτική της κοινωνικής
Επανάστασης στην χώρα: Την άμεση αντιμετώπιση αυτών που την προωθούν,
αυτών που πολεμούν για να γίνει πραγματικότητα, αυτών που έχουν
αφιερώσει την ζωή τους όλη για να γίνει εφικτή η κοινωνική απελευθέρωση.
Την άμεση αντιμετώπιση των επαναστατών μέσω της καταστολής και του
πολιτικού παροπλισμού τους που αυτή επιφέρει.<br />
Αιχμή της καταστολής στην εποχή μας είναι η αντιμετώπιση των ένοπλων
επαναστατών. Και το μήνυμα που θέλει να στείλει προς όλη την κοινωνία,
είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική στον επαναστατικό αγώνα, δεν υπάρχει
καμία προοπτική στον πόλεμο ενάντια στο καθεστώς. Δεν υπάρχει καμία
προοπτική αλλαγής σελίδας στην ιστορία. Ότι ο καπιταλισμός, ακόμα και
στην πιο απάνθρωπη έκφρασή του, είναι μονόδρομος και ότι οφείλουμε να
θυσιαζόμαστε για την επιβίωσή του. Το μήνυμα για όλη την κοινωνία είναι
«υποταγή ή θάνατος».<br />
Αυτήν την προοπτική πολεμούσε και πολεμάει ο Επαναστατικός Αγώνας. Να
μην ριζώσει στις καρδιές των φτωχών η ήττα που προωθεί με κάθε μέσο η
κρατική πολιτική. Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε να μην γίνει
πραγματικότητα η συνείδηση του σκλάβου, να μην παραιτηθούμε ποτέ από τον
αγώνα για την ανατροπή ενός εγκληματικού, δολοφονικού συστήματος. Και
φυσικά, να προσπαθούμε πάντα να ακυρώνουμε στην πράξη τα αποτελέσματα
της καταστολής.<br />
Το 2010 και ενώ ο Επαναστατικός Αγώνας είχε ήδη από το 2009 ξεκινήσει
μια σειρά δράσεων με μεγάλες επιθέσεις ενάντια σε κομβικής σημασίας για
την λειτουργία του συστήματος θεσμούς και οργανισμούς -κεντρικά της
Citibank, Eurobank, χρηματιστήριο- με στόχο την ματαίωση των σχεδίων της
οικονομικής και πολιτικής ελίτ για την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, ο
σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου κατά την
διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας παραμονές ενός μεγάλου χτυπήματος
της οργάνωσης. Ακολουθεί η πρώτη κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον
Επαναστατικό Αγώνα. Στις 10 Απρίλη το κράτος μας συλλαμβάνει. Όμως εμείς
δεν ηττηθήκαμε. Γιατί ήττα είναι να σκύβεις το κεφάλι στην καταστολή
και να αρνείσαι τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τους νεκρούς συντρόφους
σου. Για εμάς η καταστολή ήταν μια νέα φάση του αγώνα μας. Αναλάβαμε
την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα και τον
κρατήσαμε ζωντανό. Μετά το πέρας του δεκαοχταμήνου εγώ με τον σύντροφό
μου αφεθήκαμε ελεύθεροι και περάσαμε στην «παρανομία». Ο Επαναστατικός
Αγώνας, παρά τα πλήγματα που είχε δεχθεί, ήταν ζωντανός και ξαναχτύπησε
με την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας, το ελληνικό παράρτημα
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αποτελεί έναν από τους πυλώνες της
τότε τρόικας και σημερινού κουαρτέτου, καθώς εκτός από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ,
και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, συμμετέχει και ο ESM, και ευθύνεται για την
διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής διάσωσης του συστήματος στην χώρα.
Αυτή η εξέλιξη ήταν η καλύτερη επιβεβαίωση ότι η κατασταλτική επιχείρηση
που έκανε το κράτος το 2010, απέτυχε παταγωδώς.<br />
Το καλοκαίρι του 2014 ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης ύστερα από καταδίωξη
στο Μοναστηράκι τραυματίζεται από σφαίρα μπάτσου και συλλαμβάνεται. Για
μια ακόμα φορά δεν τα παρατήσαμε.<br />
Η ήττα δεν άγγιξε ποτέ ούτε και πρόκειται να αγγίξει τον Επαναστατικό
Αγώνα και εμένα προσωπικά. Γιατί η ήττα και η παραίτηση δεν αρμόζει σε
επαναστάτες. Έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, τους συντρόφους μας,
την κοινωνία, να κρατάμε ζωντανή την φλόγα της πίστης για την
Επανάσταση, ακόμα και όταν μας χτυπάει το κράτος.<br />
Ο Επαναστατικός Αγώνας πάντα είχε ως στρατηγικής σημασίας στόχο να
ακυρώνει στην πράξη την καταστολή. Αυτό τον στόχο είχε και η απόδραση.
Μπορεί να μην τα καταφέραμε αυτή την φορά, όμως τίποτα δεν χάθηκε. Στον
αγώνα υπάρχουν επιτυχίες, υπάρχουν και αποτυχίες. Το ζητούμενο είναι οι
αποτυχίες να μην καταβάλουν τους αγωνιστές.<br />
Χέρι-χέρι με την καταστολή της επαναστατικής δράσης βαδίζει η κυρίαρχη
προπαγάνδα με την οποία το κράτος στοχεύει στον πολιτικό παροπλισμό των
αγωνιστών. Μας αποκαλούν «τρομοκράτες», «εγκληματίες», «ληστές» όπως
εξάλλου έκανε κάθε καθεστώς σε κάθε εποχή όταν είχε να αντιμετωπίσει
πολιτικά ένοπλους αγωνιστές και κινήματα. Σε κάθε εποχή παράλληλα με
κάθε επαναστατικό πόλεμο διεξάγεται και ένας επικοινωνιακός πόλεμος
μεταξύ επαναστατών και καθεστώτων. Έναν τέτοιο επικοινωνιακό πόλεμο
έχουμε ζήσει σε όλη την περίοδο της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και
συνεχίζουμε να ζούμε με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα προσωπικά τόσο εγώ
όσο και ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, καθώς από την στιγμή που περάσαμε
στην «παρανομία», σε κάθε στιγμή της δράσης μας έβγαινε μπροστά το
πρόσωπο και η ταυτότητά μας. Και αυτό συνέβαινε και συμβαίνει όχι μόνο
για υποθέσεις που μας αφορούν, αλλά και για γεγονότα με τα οποία δεν
έχουμε σχέση και έχουμε αρνηθεί δημοσίως. Και παρά το γεγονός ότι το
κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής γνωρίζουν ότι ούτε ο σύντροφος
Μαζιώτης ούτε εγώ θα είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα να αναλάβουμε τις
επιλογές μας.<br />
Τώρα το κράτος έχει εστιάσει την πολεμική του πάνω στο δικό μου πρόσωπο.
Όμως ξέρει πολύ καλά πως είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταφέρει
τον πολιτικό παροπλισμό τον δικό μου και του Επαναστατικού Αγώνα μέσω
της προπαγάνδας.<br />
Στην εποχή μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι κοινή συνείδηση στην
μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας πως οι τρομοκράτες, οι εγκληματίες, οι
ληστές είναι αυτοί που κυβερνούν. Είναι η οικονομική και πολιτική ελίτ
που ληστεύει καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπους στο όνομα της σωτηρίας του
συστήματος. Είναι οι «θεσμοί» και όσοι επιβάλλουν τα μνημόνια και τα
προγράμματα «διάσωσης». Τρομοκράτες και εγκληματίες είναι αυτοί που
συμμετέχουν στις ελληνικές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τα εγκληματικά
σχέδια εξόντωσης των κοινωνικά αδύναμων. Που υπηρετούν τυφλά μια
αιμοσταγή άρχουσα οικονομικά τάξη. Που συνδράμουν τους αρχιληστές –
τραπεζίτες στο εγκληματικό τους έργο να πετούν στο δρόμο και να σέρνουν
στις φυλακές όλους όσοι αδυνατούν να συμμορφωθούν στις ληστρικές τους
ορέξεις. Τρομοκράτες, εγκληματίες, ληστές είναι όσοι παίρνουν το κομμάτι
το ψωμί μέσα από το στόμα των φτωχών. Αυτοί που με τις πολιτικές τους
ευθύνονται για τους άνεργους, τους εξαθλιωμένους, τους άπορους, τους
περιθωριοποιημένους. Αυτοί που πετούν στους δρόμους καθημερινά χιλιάδες
ανθρώπους. Αυτοί που με τις πολιτικές τους επιχειρούν να σώσουν ένα
δολοφονικό σύστημα με αντίτιμο την εξαθλίωση και τον θάνατο χιλιάδων
ανθρώπων.<br />
Αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Είναι ένας ταξικός και κοινωνικός
πόλεμος. Και τα θύματα που μέχρι στιγμής μετράμε σε αυτόν τον πόλεμο
είναι πολλές χιλιάδες. Είναι οι άστεγοι που στοιβάζονται στα πεζοδρόμια
των μεγάλων πόλεων, τα παιδιά που υποσιτίζονται, λιποθυμούν,
αρρωσταίνουν και τρελαίνονται, είναι οι απελπισμένοι από την οικονομική
αφαίμαξη του κράτους και των τραπεζών, είναι αυτοί που αυτοκτονούν… Σε
αυτόν τον πόλεμο όλες οι κυβερνήσεις έχουν ταχθεί στο πλευρό των
οικονομικά ισχυρών και όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει σε αυτές έχουν τα
χέρια τους βαμμένα με αίμα. Απέναντί τους στέκονται μια χούφτα
επαναστάτες. Και είναι βασικό τους μέλημα να θέλουν την πολιτική, αλλά
και την φυσική τους εξόντωση.<br />
Οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι, τα ειδικά κελιά, οι απομονώσεις, τα
πλέγματα στις φυλακές, η σιωπή γύρω από τον λόγο των αγωνιστών, οι
εξοντωτικές ποινές, τα ειδικά δικαστήρια είναι αιχμή της κρατικής
αντεπαναστατικής πολιτικής. Η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει
ένα ακόμα βήμα με το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’. Ύστερα από
πολυήμερη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων κάποια από τα μέτρα
της πολιτικής εξουσίας πάρθηκαν πίσω. Όμως για τους δηλωμένους εχθρούς
του καθεστώτος τα μέτρα αυτά συνεχίζουν να βρίσκονται σε ισχύ.<br />
Ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης είναι αυτός ο πολιτικός κρατούμενος που
υφίσταται όλες τις «εξαιρέσεις» και τις ειδικές μορφές αντιμετώπισης από
τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αφού κατά τύχη γλίτωσε τον θάνατο από
την σφαίρα του μπάτσου κατά την συμπλοκή στο Μοναστηράκι και ενώ είχε
σακατευτεί από το ένα χέρι, δέχτηκε την «ειδική φροντίδα» των
απομονώσεων, της απουσίας ιατρικής μέριμνας, των συνεχών μεταγωγών. Ήταν
ο πρώτος που μεταφέρθηκε στην ειδική φυλακή τύπου Γ” που είχε ετοιμάσει
η κυβέρνηση της ΝΔ και την μεταφορά του εκεί την ανακοίνωσαν με τις
σχετικές «τυμπανοκρουσίες». Σε όποια φυλακή και αν τον πηγαίνουν,
αυξάνουν τα μέτρα ασφαλείας ακόμα και αν αυτό σημαίνει την αναδιάρθρωση
ολόκληρων φυλακών. Και δεν είναι απλώς ο φόβος της απόδρασης ενός
κρατουμένου αυτός που τους καθοδηγεί. Ο κυριότερος παράγοντας είναι ο
πολιτικός του ρόλος και το γεγονός ότι δεν έχει κάνει βήμα πίσω. Ο
σύντροφος Μαζιώτης έχει γίνει αιχμή της κατασταλτικής πολιτικής του
κράτους απέναντι στην επαναστατική προοπτική και τον ένοπλο αγώνα για
την κοινωνική απελευθέρωση και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, είτε
δεν μπορεί είτε δεν θέλει να δει την κατασταλτική αντεπαναστατική
κρατική πολιτική όπως αυτή εκφράζεται στις μέρες μας.<br />
Αυτό αποδεικνύει και η επιβολή της ποινής των ισοβίων για την έκρηξη με
παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο στην Τράπεζα της Ελλάδας τον Απρίλη
του 2014 για την οποία ανέλαβε την ευθύνη ο Επαναστατικός Αγώνας, η
πρώτη επιβολή ισοβίων για βομβιστική επίθεση στην Ελλάδα. Μια βομβιστική
επίθεση με προειδοποιητικό τηλεφώνημα και χωρίς τραυματίες. Ισόβια και
129 χρόνια για μια βομβιστική επίθεση και δυο απαλλοτριώσεις τραπεζών
είναι απόφαση που δεν αφορά μια δικονομική διαδικασία, αλλά μια σφοδρή
πολιτική σύγκρουση. Το συγκεκριμένο δικαστήριο που βρισκόταν σε
εντεταλμένη υπηρεσία για λογαριασμό της χούντας που μας κυβερνά και που
απαρτίζεται από τους «θεσμούς», την κυβέρνηση, την οικονομική και
πολιτική ελίτ διεκπεραίωσε μια διαδικασία που είχε ως στόχο μια και μόνο
προαποφασισμένη πολιτική αποστολή: Να επιβάλει μια τέτοια ποινή στον
σύντροφο που θα μπορούσε να προκαλέσει το μέγιστο δυνατό πολιτικό και
κοινωνικό εκφοβισμό.<br />
Ότι πρόκειται για μια απόφαση που πάρθηκε από τα κέντρα εξουσίας στα
οποία διαμορφώνεται η πολιτική διαχείρισης της καθεστωτικής ασφάλειας
και ότι η αντιμετώπιση του συντρόφου και του Επαναστατικού Αγώνα
συνδέεται με την ευρύτερη πολιτική διάσωσης του καθεστώτος στην Ελλάδα
δεν είναι -όπως μπορεί να ισχυριστούν κάποιοι- μια πολιτική υπερβολή. Η
σημασία που έχει για το καθεστώς η καταστολή του Επαναστατικού Αγώνα και
των αγωνιστών που τον απαρτίζουν, έχει φανεί εδώ και χρόνια. Οι πιέσεις
που δεχόταν η κυβέρνηση Καραμανλή από τις ΗΠΑ για συλλήψεις μετά την
επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία, οι επικηρύξεις της οργάνωσης από το
ελληνικό και από το αμερικάνικο κράτος, τα συγχαρητήρια που δέχτηκε η
κυβέρνηση Παπανδρέου από Αμερικανούς και Ευρωπαίους πολιτικούς
προϊστάμενούς της για τις συλλήψεις μας το 2010, η ανακούφιση της τότε
κυβέρνησης για τις συλλήψεις και οι κυβερνητικές αναφορές για την
αποφυγή χτυπήματος που θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την οικονομία
-δήλωση που σχετίζεται φυσικά και με τον πολιτικό πανικό της τότε
κυβέρνησης για την προοπτική κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας η
οποία είχε βυθιστεί στην κρίση χρέους και το πρώτο μνημόνιο δεν είχε
ακόμα υπογραφεί-, είναι στοιχεία που δείχνουν τη μεγάλη σημασία για το
καθεστώς να αντιμετωπίσει τον Επαναστατικό Αγώνα. Όμως υπάρχει και
συνέχεια…<br />
Αφού περάσαμε με τον σύντροφο στην παρανομία, οι πιέσεις για την σύλληψή
μας αυξήθηκαν. Γι” αυτό και η κυβέρνηση Σαμαρά μας επικήρυξε με το ποσό
του ενός εκατομμυρίου ευρώ τον καθένα από εμάς. Ήταν προφανές ότι
αποτελούσε μια κίνηση εξευμενισμού του αμερικάνικου κράτους, αλλά και
των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που ανησυχούσαν για το γεγονός ότι είμαστε
ελεύθεροι, ειδικά σε μια περίοδο που η καθεστωτική σταθερότητα
αποτελούσε κομβικής σημασίας ζήτημα για ένα οικονομικό και πολιτικό
σύστημα που ταλανιζόταν από την κρίση και σημαντική προϋπόθεση για να
συνεχιστούν τα καταστροφικά για την κοινωνική βάση προγράμματα διάσωσης
του οικονομικού καθεστώτος στην χώρα.<br />
Όταν δε έγινε η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας παραμονή της
επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα και της πρώτης μετά από χρόνια απόπειρας
του ελληνικού κράτους να δανειστεί από τις αγορές, οι πιέσεις από τα
διεθνή κέντρα εξουσίας αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο. Και όταν τελικά
κατάφεραν να συλλάβουν τον σύντροφο, η ελληνική κυβέρνηση σύσσωμη έκανε
κολοτούμπες για την σύλληψη του «νούμερο ένα τρομοκράτη», η ντόπια
οικονομική ελίτ μαζί με τον τότε υπουργό δημόσιας τάξης μιλούσε για την
ύψιστη ανάγκη να διατηρηθεί η πολιτική σταθερότητα στην χώρα, το
αμερικάνικο κράτος έστελνε πανευτυχής συγχαρητήρια στους Έλληνες
υφισταμένους του και η πολιτική και οικονομική ελίτ ανά τον πλανήτη
ένοιωθε πιο ήσυχη για το γεγονός ότι μπορεί να συνεχιστεί το πρόγραμμα
«διάσωσης» της χώρας με μειωμένο κατά πολύ τον κίνδυνο μιας καθεστωτικής
αποσταθεροποίησης από την ένοπλη επαναστατική δράση. Όμως, ούτε με τον
σύντροφο στην φυλακή ηρέμησε η αμερικάνικη πολιτική εξουσία και τον
καταχώρησε στην δική της διεθνή λίστα των «τρομοκρατών».<br />
Υπάρχει ένα γενικό μήνυμα αποτροπής με αυτή την απόφαση, αλλά και μια
πολύ συγκεκριμένη κεντρική στρατηγική από το κράτος. Το γενικό μήνυμα
είναι ότι πιστεύουν πως το καθεστώς εξαντλώντας την πολιτική του
εκδικητικότητα απέναντι σε έναν αμετανόητο ένοπλο αγωνιστή, θα καταφέρει
να τρομοκρατήσει όλους όσοι σκέφτονται να επιλέξουν την ένοπλη
επαναστατική δράση. Όσους βλέπουν την ανατροπή του καθεστώτος ως
αναγκαία προϋπόθεση για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ζυγό των
μνημονίων και την Επανάσταση ως την μόνη επιλογή για την κοινωνική
απελευθέρωση. Όσο για την άμεση και κεντρική στρατηγική της πολιτικής
εξουσίας που προανέφερα, αυτή αφορά σε έναν πόλεμο με πολύ συγκεκριμένο
άμεσο στόχο: την ματαίωση της στρατηγικής δράσης του Επαναστατικού Αγώνα
που χαράχθηκε από την οργάνωση το 2009 εν όψει της κρίσης και που
στόχευε στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος με μεγάλα χτυπήματα ενάντια
σε κομβικής σημασίας δομές και μηχανισμούς του συστήματος. Γιατί σε
αυτό το πολιτικό πλαίσιο εντασσόταν η επίθεση ενάντια στην Τράπεζα της
Ελλάδας και αποτελούσε συνέχεια της δράσης που είχε η οργάνωση πριν τις
συλλήψεις το 2010.<br />
Η ποινή των ισοβίων είμαι σίγουρη ότι δεν κλόνισαν τον σύντροφο.
Όμως, δεν είναι αυτός ο στόχος τους, αφού ξέρουν πως ό,τι κάνουν δεν τον
λυγίζουν. Αυτό που επιχειρούν να κάνουν με τα ισόβια για μια βομβιστική
επίθεση όπως ήταν αυτή της Τράπεζας της Ελλάδας, μιας βομβιστικής
επίθεσης με μεγάλη κοινωνική αποδοχή, είναι να τρομοκρατήσουν όσους
εμπλέκονται ή πρόκειται να εμπλακούν στον ένοπλο αγώνα, όσους επιλέγουν
ως δράση τις βομβιστικές επιθέσεις. Είναι μια πολιτική εκδίκηση απέναντι
σε μια πολιτική αγώνα που είναι ευρέως γνωστό ότι απολαμβάνει μεγάλη
κοινωνική αποδοχή. Γιατί όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκε κανείς με εκείνη
την επίθεση, όπως και με κάθε επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά
είναι γεγονός ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα πολλές φορές στο
παρελθόν έχει αποτελέσει αιτία ικανοποίησης και χαράς για μεγάλα τμήματα
της κοινωνίας. Γιατί πόσοι και ποιοι ήταν αυτοί που δεν χάρηκαν και
θεώρησαν εχθρική προς αυτούς πράξη την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της
Ελλάδας, στην οποία βρισκόταν και το γραφείο του απεσταλμένου του ΔΝΤ
στην χώρα, έναν δηλωμένο και κοινώς αναγνωρισμένο εχθρό της κοινωνίας;
Πόσοι και ποιοι δεν χάρηκαν και θεώρησαν εχθρική προς αυτούς πράξη την
βομβιστική επίθεση εναντίον του χρηματιστηρίου; Πόσοι και ποιοι θεώρησαν
εχθρική προς αυτούς πράξη την επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα εναντίον
της αμερικάνικης πρεσβείας, μια ενέργεια που στάθηκε αφορμή για λαϊκούς
πανηγυρισμούς στην χώρα; Πόσοι είναι αυτοί που δεν είπαν «καλά τους
κάνουνε» μετά από κάθε ενέργεια της οργάνωσης; Ακόμα και μάρτυρες
κατηγορίας στο πρώτο δικαστήριο της οργάνωσης μας έλεγαν ότι είναι στο
πλευρό μας, ενώ για την επίθεση εναντίον του Βουλγαράκη δεχτήκαμε ακόμα
και επιπλήξεις από μάρτυρα κατηγορίας, γιατί θεωρηθήκαμε ήπιοι στις
καταγγελίες μας ενάντια στον πρώην υπουργό δημόσιας τάξης, ο οποίος κατά
τον ίδιο μάρτυρα θα έπρεπε να κρεμαστεί μαζί με άλλους πολιτικούς στην
πλατεία Συντάγματος.<br />
Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που στρέφονται ενάντια στον Επαναστατικό
Αγώνα; Μόνο όσοι απαρτίζουν αυτό το εγκληματικό καθεστώς, όσοι
εφαρμόζουν τις πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης, όσοι ανήκουν στην τάξη
των οικονομικά ισχυρών, όσοι έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με το
καθεστώς της βίας και της τρομοκρατίας. Όσοι στηρίζουν τις πολιτικές
κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλονται, όσοι στηρίζουν την εξόντωση
εκατομμυρίων ανθρώπων στο όνομα της επιβίωσης ενός εγκληματικού
συστήματος. Και φυσικά, όσοι είναι πιστοί δούλοι, πιστά ανδρείκελα αυτού
του καθεστώτος, όπως η συγκεκριμένη έδρα που ανέλαβε να διεκπεραιώσει
την δουλειά που της είχαν υπαγορεύσει οι πολιτικοί της προϊστάμενοι και
να επιβάλει την μέγιστη των ποινών στον σύντροφο. Όμως το μόνο που
καταφέρνουν είναι να στοχοποιούν τον εαυτό τους. Αυτοί είναι οι σύμμαχοι
του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος, αυτοί είναι οι εχθροί
του Επαναστατικού Αγώνα. Και πρόκειται για μια μειοψηφία.<br />
Μιας όμως και αναφέρθηκα σε μεγάλες βομβιστικές επιθέσεις, οφείλω να
προσθέσω τα εξής: Κατά την διάρκεια της πρώτης δίκης του Επαναστατικού
Αγώνα στην οποία ήμουν παρούσα εξετάστηκαν με δική μας προτροπή οι
ευθύνες της διοίκησης του χρηματιστηρίου για το γεγονός ότι με δική της
εντολή οι υπάλληλοι ασφαλείας που βρίσκονταν μέσα στο κτίριο την ημέρα
που έγινε η επίθεση, υποχρεώθηκαν να μην εγκαταλείψουν τα πόστα τους
μετά το προειδοποιητικό τηλεφώνημα. Αποτέλεσμα αυτής της εντολής στην
οποία υπάκουσαν, ήταν να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους. Σε εκείνη την
διαδικασία αποδείχτηκε χάρη σε δικές μας παρεμβάσεις και με την παρουσία
στελεχών του χρηματιστηρίου που ύστερα από δικές μας πιέσεις ήρθαν στο
δικαστήριο, ότι οι άνθρωποι του συστήματος βλέπουν τους εργαζόμενους
-όπως αυτούς των υπηρεσιών ασφαλείας- ως αναλώσιμους, ότι έχουν την
ανθρώπινη ζωή γραμμένη στα παλαιότερα των ακριβών υποδημάτων τους.
Επειδή και στην επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας υπήρξαν
ανάλογα περιστατικά, καλώ κάθε εργαζόμενο ασφαλείας από την στιγμή που
θα ειδοποιηθεί για τοποθέτηση βόμβας σε κάποιο κτίριο, να βάλει την
ασφάλειά του πάνω απ” όλα και να εγκαταλείψει το πόστο του. Είναι γελοίο
να προτιμήσει να ρισκάρει τη ζωή του προκειμένου να μην παραβιάσει μια
κτηνώδη και απάνθρωπη εντολή προϊσταμένων του, οι οποίο θεωρούν την
σωματική του ακεραιότητα και την ζωή του ως αμελητέα ποσότητα στο
«κοινωνικό» τους έργο.<br />
Ένα άλλο σημαντικό ζητούμενο για το κράτος με αυτή την απόφαση, είναι
να εκδικηθεί παραδειγματικά την ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Να εκδικηθεί
παραδειγματικά αυτούς που όταν πέφτουν στα χέρια του εχθρού, τον
φτύνουν στα μούτρα, αναλαμβάνουν περήφανα τις πολιτικές τους επιλογές
και υπερασπίζονται πολιτικά τον ένοπλο αγώνα για την κοινωνική
Επανάσταση. Να εκδικηθεί αυτούς που δεν κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω
μπροστά στην απειλή του μακροχρόνιου εγκλεισμού στα μπουντρούμια του
καθεστώτος. Να εκδικηθεί τους αμετανόητους επαναστάτες. Αυτούς που με
την στάση τους ακυρώνουν τα αποτελέσματα της καταστολής. Γιατί η μη
ανάληψη πολιτικής ευθύνης, ακόμα και αν γίνεται από ανθρώπους που οι
διωκτικοί μηχανισμοί θεωρούν βέβαιο ότι είναι ένοχοι, θα απολαμβάνει την
επιείκεια του κράτους, αφού συνιστά μια πολιτική οπισθοχώρηση στην
καταστολή, καταδεικνύει ότι η καταστολή έχει αποτέλεσμα. Και αυτό το
αποτέλεσμα δεν το ακυρώνουν όσες γενικόλογες αγωνιστικές κορώνες κι αν
βγάλει ο δικαζόμενος στην αίθουσα του δικαστηρίου.<br />
Εγώ δεν δικάστηκα ερήμην και το κράτος περιμένει να με πιάσει στα χέρια
του για να με δικάσει και να με καταδικάσει στην ίδια πιθανώς ποινή.
Τους διαβεβαιώνω ότι ποσώς με ενδιαφέρει.<br />
Ήμουν σίγουρη ότι μετά από αυτή την ενέργεια και ασχέτως της έκβασής
της, θα επιχειρούσαν πολλοί να μου κάνουν ένα ψυχόγραμμα, εξαιτίας του
γεγονότος ότι δεν είμαι μόνο γυναίκα, αλλά και μάνα. Δεν έχω μπει και
ούτε πρόκειται να μπω στην διαδικασία να τροφοδοτώ αυτή την συζήτηση.
Αντί γι” αυτό πάντα μιλούσα και μιλάω πολιτικά. Όλα τα υπόλοιπα ζητήματα
και η προσωπική μου ζωή δεν αφορά κανέναν.<br />
Αυτό που έχω να δηλώσω δημόσια, είναι ότι όλη μου την ζωή την έχω
αφιερώσει στην υπόθεση της κοινωνικής Επανάστασης. Είναι πρώτα και πάνω
από όλα μια κοινή υπόθεση, μια υπόθεση που αφορά όλη την κοινωνία. Όλες
οι επαναστάσεις στην ιστορία πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους που έβαλαν
το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό, που ρίσκαραν για αυτήν τη ίδια
την ζωή τους. Και πάντα η αφοσίωση σε μια τέτοια υπόθεση είναι ανάλογη
της πίστης που έχει κάποιος για την αναγκαιότητα αυτή η Επανάσταση να
υλοποιηθεί. Αναγκαιότητα που δεν αφορά την επιδίωξη άντλησης της
οποιασδήποτε υπεραξίας (ποια υπεραξία εξάλλου θα μπορούσαμε να
αντλήσουμε;), αλλά από την πεποίθηση ότι είναι η μόνη ικανή και αναγκαία
συνθήκη για να σταματήσει οριστικά η κοινωνική καταστροφή που
συντελείται κάτω από τον ζυγό της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.<br />
Έχω ρισκάρει πολλές φορές τη ζωή μου σε αυτόν τον αγώνα. Και αγώνας
επαναστατικός, αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση χωρίς να
ρισκάρουμε, χωρίς να «ματώσουμε» δεν υπάρχει.<br />
Απευθυνόμενη σε μια κοινωνία που έχει συντριβεί κάτω από την μπότα των
θεσμών, της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και από όλες
χωρίς εξαίρεση τις ελληνικές κυβερνήσεις, δηλώνω πως ο μόνος τρόπος να
βγούμε οριστικά από την καταστροφική πορεία που οικονομική και πολιτική
εξουσία οδηγούν την κοινωνία, είναι να βάλουμε όλοι το κοινό συμφέρον
πάνω από το ατομικό. Γιατί κανένα μέλλον δεν υπάρχει για κανέναν ατομικά
έξω από μια συλλογική κοινωνική προσπάθεια ανατροπής του καπιταλισμού
και του κράτους. Να οργανωθούμε σε έναν κοινό ανατρεπτικό αγώνα και να
ξεμπερδεύουμε μια για πάντα από το εγκληματικό καπιταλιστικό σύστημα,
αυτούς που το απαρτίζουν και το υπηρετούν. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από
αυτήν την καταστροφική για την κοινωνική βάση κρίση, είναι να
απαλλαγούμε από όλους όσοι ευθύνονται για αυτήν. Το ατομικό συμφέρον του
καθενός μας βρίσκεται μόνο στην κοινωνική απελευθέρωση.<br />
Από την άλλη, η υποταγή στην βία και την τρομοκρατία των εξουσιαστών
υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα μιας άρχουσας οικονομικά
τάξης. Όχι τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης, όχι τα συμφέροντα των
φτωχών, αλλά τα συμφέροντα αυτών που χτίζουν τα παλάτια τους με το αίμα
αυτών που εξουσιάζουν και εκμεταλλεύονται.<br />
Η κρίση του συστήματος δεν είναι μια καταιγίδα – απόρροια φυσικών
φαινομένων. Αυτό που όλοι ζούμε τα τελευταία χρόνια, η μαζική εξόντωση
ανθρώπων, η φτώχεια που συνεχώς αυξάνεται, η περιθωριοποίηση και ο
θάνατος είναι απόρροια πολιτικών και μεθοδεύσεων που στοχεύουν να
καταστήσουν βιώσιμο ένα εγκληματικό σύστημα. Και η επιβίωση αυτού του
συστήματος αφορά πάνω από όλα προσωπικά συμφέροντα της άρχουσας
οικονομικά τάξης του πλανήτη και της πολιτικής εξουσίας, που απολαμβάνει
πλήθος οικονομικών και πολιτικών προνομίων επιβάλλοντας τις πολιτικές
κοινωνικής ευθανασίας που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Τα προσωπικά
συμφέροντα όσων απαρτίζουν τη άρχουσα τάξη, συνιστούν μια κοινή
συνισταμένη που δεν είναι άλλη από το κοινό συμφέρον της τάξης στην
οποία ανήκουν. Και τα συμφέροντα αυτής της τάξης είναι σε σύγκρουση με
τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Είναι σε
σύγκρουση με την τάξη των φτωχών, τους οποίους πολεμούν με όλο και πιο
αμείλικτο τρόπο.<br />
Όμως αυτός ο πόλεμος δεν είναι ισότιμος. Και δεν είναι ισότιμος γιατί
δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο και διευρυμένο αντίπαλο πολιτικό δέος που
θα πολεμήσει το καθεστώς. Για τον ταξικό πόλεμο έχει μιλήσει με τον πιο
ωμό και κυνικό τρόπο ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη με
περιουσία 44 δις δολάρια, Warren Buffet, απαντώντας στο ερώτημα αν
τέτοιος πόλεμος υπάρχει στην εποχή μας. Συγκεκριμένα έχει δηλώσει:
«Φυσικά και υπάρχει ταξικός πόλεμος. Και είναι η δική μου τάξη, η τάξη
των πλουσίων που τον κερδίζει».<br />
Δεν πρόκειται για ισότιμο πόλεμο και ναι, κερδίζει η τάξη των πλουσίων,
γιατί δεν υπάρχει ένα οργανωμένο αντίπαλο πολιτικό δέος να πολεμήσει την
οικονομική και πολιτική ελίτ, να πολεμήσει το καθεστώς.<br />
Στο ξεπέρασμα αυτού του κενού προσπαθούν να συμβάλουν οι επαναστάτες με
την δράση τους. Και για να το κάνουν αυτό μέσα στις πιο αντίξοες και
δύσκολες συνθήκες όπως είναι οι σημερινές, δεν έχουν άλλη επιλογή από το
να ρισκάρουν συνεχώς την ζωή τους και την ελευθερία τους. Και αυτές οι
συνθήκες όσο δεν υπάρχει το αντίπαλο πολιτικό δέος που θα τις ανατρέψει,
θα γίνονται όλο και πιο άγριες εις βάρος των αδύναμων οικονομικά και
κοινωνικά. Όσο οι κυρίαρχοι βρίσκουν ελεύθερο το πεδίο και χωρίς σοβαρή
κοινωνική αντίσταση, θα γίνονται όλο και πιο ανελέητοι. Σε αυτές τις
συνθήκες, στο πώς θα διαμορφωθούν στο επόμενο διάστημα και στην συνεχώς
αυξανόμενη σημασία της δημιουργίας ενός αντίπαλου πολιτικού δέους
ενάντια στο καθεστώς που θα βασίζεται στην προοπτική της ανατροπής του
συστήματος, οφείλω να αναφερθώ εν συντομία με την ευκαιρία αυτού του
κειμένου.<br />
Ο Επαναστατικός Αγώνας σε πολλές στιγμές της δράσης του έχει καταφέρει
να προβλέψει οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Όσοι έχουν
παρακολουθήσει τον λόγο μας, γνωρίζουν ότι ούτε η παγκόσμια οικονομική
κρίση που ζούμε σήμερα ούτε η κρίση χρέους που έχει βυθιστεί η Ελλάδα
και πολλές ευρωπαϊκές χώρες ούτε τα μνημόνια ήταν για εμάς κεραυνός εν
αιθρία. Είχαμε προειδοποιήσει την κοινωνία για το τι θα επακολουθούσε
και τι κόστος θα είχαν αυτές οι εξελίξεις για την κοινωνική βάση. Είχαμε
προειδοποιήσει για τον έσχατο ταξικό πόλεμο που θα διεξήγαγε η
οικονομική και πολιτική εξουσία ενάντια στις κοινωνίες. Είχαμε
προειδοποιήσει για την αναπόφευκτη συμμετοχή του Σύριζα σε αυτόν τον
πόλεμο.<br />
Τώρα, και μιλώντας αυτή την φορά προσωπικά, οφείλω να καταθέσω λίγα
λόγια για την περίοδο που ακολουθεί. Η οικονομική κρίση σε πολύ σύντομο
διάστημα θα μπει στην πιο άγρια φάση της και τα μέτρα που έχουν παρθεί
στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της εδώ κρίσης χρέους θα φαντάζουν
ψίχουλα μπροστά σε αυτά που πρόκειται να επιβληθούν. Ο Σύριζα όπως ήταν
αναμενόμενο, προσπαθεί να επιβάλει το πιο άγριο μνημόνιο που έχει ως
τώρα περάσει. Και είναι το πιο άγριο όχι γιατί αυτή η κυβέρνηση είναι
χειρότερη από τις προηγούμενες -χειρότεροι ήταν όσον αφορά το μέγεθος
της υποκρισίας τους μέχρι να πάρουν την εξουσία-, αλλά γιατί με την
παγκόσμια οικονομική κρίση που βαθαίνει, αυξάνονται συνεχώς οι
απαιτήσεις για όλο και πιο σκληρά μέτρα. Επιχειρώντας να ερμηνεύσει
κάποιος τα μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα με όρους στενά εγχώριους
χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του το διεθνές οικονομικό και πολιτικό
περιβάλλον, θα αδυνατεί όχι μόνο να συλλάβει τους λόγους που αυτά τα
μέτρα επιβάλλονται, αλλά και -το σημαντικότερο- να δει αυτά που
ακολουθούν.<br />
Ο Σύριζα ήταν η τελευταία πολιτική ψευδαίσθηση που κατέρρευσε πολύ
γρήγορα. Ήταν αναμενόμενο ότι και αυτή όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση θα
ήταν υποχρεωμένη όχι μόνο να συνεχίσει τις πολιτικές των μνημονίων, αλλά
και να επιβάλλει όλο και πιο σκληρά μέτρα εις βάρος της κοινωνικής
πλειοψηφίας, δεδομένου ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθαίνει όλο και
περισσότερο. Κανένα κόμμα και κανένας συνασπισμός κομμάτων δεν έχει
περιθώριο να βάλει το ελάχιστο φρένο στις πολιτικές κοινωνικής
γενοκτονίας που επιβάλλονται από τους «θεσμούς» και την οικονομική ελίτ.
Γιατί μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε ένα ανελέητο και χωρίς τέλος
πόλεμο με τις πλέον ισχυρές οικονομικές και πολιτικές εξουσίες του
πλανήτη.<br />
Ή πλειοψηφία της κοινωνίας ξεσηκώθηκε πρόσφατα ενάντια στο νέο
ασφαλιστικό που ορθώς ερμηνεύτηκε ως η πιο ολοκληρωμένη απόπειρα
ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης. Τμήμα των αγροτών προχώρησε σε
εξέγερση στους δρόμους της Αθήνας. Τελικά οι κινητοποιήσεις σταμάτησαν
χωρίς να παρθεί πίσω το νομοσχέδιο. Αντιθέτως, νέες περικοπές στις
συντάξεις προαναγγέλλονται, οι φορολογικές επιθέσεις ενάντια στην
κοινωνική βάση αυξάνονται και κανένα μέτρο δεν είναι αρκετό. Στο
παρελθόν μεγάλες κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις έχουν πραγματοποιηθεί
ενάντια σε προηγούμενα μνημόνια που επέβαλαν η μια μετά την άλλη οι
προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι σε όλους προφανές πως οι κινητοποιήσεις
που εστιάζουν στην ματαίωση νομοσχεδίων και πολιτικών δεν επιφέρουν
αποτέλεσμα. Δεν φταίνε οι κινητοποιήσεις αυτές καθ” αυτές. Είναι το
οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, είναι η ιστορική περίοδος που αυτές
διεξάγονται υπεύθυνη για την έκβασή τους. Είναι προφανές ότι πρέπει να
κάνουμε περισσότερα για να σταματήσουμε την επίθεση των κυρίαρχων.<br />
Η παγκόσμια οικονομική κρίση στο επόμενο διάστημα θα δείξει σε όλους το
μέγεθός της, το βάθος της και παράλληλα θα αποκαλυφθεί το πόσο αδιέξοδα
είναι τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπισή της. Το πρόβλημα
πλέον δεν θα το έχουν μόνο οι οικονομικά αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα
και οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Μεγάλες οικονομίες που διαδραματίζουν
καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια αναπαραγωγή του συστήματος θα
καθηλωθούν και η καπιταλιστική μηχανή θα μπλοκάρει. Πλησιάζει η στιγμή
που η παγκόσμια κρίση θα απειλήσει να τινάξει στον αέρα κάθε πτυχή της
παγκόσμιας οικονομίας.<br />
Μέσα στην επόμενη περίοδο οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ παντού θα
γίνουν ακόμα πιο αμείλικτες, καθώς αναμένουν την επόμενη και πιο άγρια
μέχρι στιγμής φάση της κρίσης. Τα «σημάδια» είναι πολλά: Η κρίση χρέους
στις χώρες της ευρωζώνης δεν αντιμετωπίζεται με τις πολιτικές λιτότητας
και χώρες όπως η Ελλάδα βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στα χρέη, το
τραπεζικό σύστημα στις ανεπτυγμένες χώρες δεν έχει βγει από το φάσμα της
χρηματοπιστωτικής κρίσης που πυροδότησε η κατάρρευση των sub – primes
στις ΗΠΑ, πολλές μεγάλες τράπεζες στην Ευρώπη είναι χρεοκοπημένες και
επιβιώνουν με το δωρεάν χρήμα της ΕΚΤ. Το κόστος διάσωσης των
χρεοκοπημένων ευρωπαϊκών τραπεζών φορτώνεται, φυσικά, στις πλάτες των
αδύναμων της Ευρώπης.<br />
Η παγκόσμια κρίση απειλή με καθίζηση την κινέζικη οικονομία, μια από τις
σημαντικότερες ατμομηχανές του καπιταλισμού. Οι τιμές των πρώτων υλών
και των εμπορευμάτων που τροφοδοτούν την λειτουργία της καπιταλιστικής
μηχανής έχουν καταρρεύσει απειλώντας την περιουσία μεγάλου τμήματος της
άρχουσας οικονομικά τάξης του πλανήτη που έχει επενδύσει σε αυτά και στο
χρέος χωρών-παραγωγών. Ήταν αναμενόμενο ότι η ποσοτική χαλάρωση που
προχώρησαν οι κεντρικές τράπεζες σε Ευρώπη και ΗΠΑ θα οδηγούσε σε
περαιτέρω διόγκωση του παγκόσμιου χρέους. Και το χρέος αυτό απειλεί να
τινάξει στον αέρα όχι μόνο τις λεγόμενες «αναδυόμενες οικονομίες» των
χωρών – παραγωγών, αλλά και τραπεζικά μεγαθήρια του παγκόσμιου
καπιταλισμού, καθώς ένα νέο κραχ θα χτυπήσει το παγκόσμιο
χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η κρίση πλέον δεν θα έχει μόνο την μορφή της
χρηματοπιστωτικής κρίσης ή της κρίσης χρέους. Θα χτυπήσει σε κάθε πτυχή
της παγκόσμιας οικονομίας και κυρίως θα πλήξει την ίδια την παγκόσμια
παραγωγική βάση. Δηλαδή, θα επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε. Η
συνέχεια αφορά τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες που η σταθερότητά
τους θα απειληθεί για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό. Και όσον αφορά το
ελληνικό καθεστώς, είναι γελοίο να πιστεύουμε πως θα μπορέσει να
επιβιώσει με τα υπάρχοντα προγράμματα διάσωσης. Η πιο δύσκολη περίοδος
για την χώρα τώρα αρχίζει. Και θα διαλυθούν με τον πιο αμείλικτο τρόπο
οι όποιες αυταπάτες υπήρχαν στην κοινωνική βάση, ότι κάποια στιγμή το
μαρτύριο θα τελειώσει.<br />
Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα
δοκιμαστούν με τους πιο άγριους μέχρι στιγμής όρους. Όσον αφορά την ΕΕ
και την προοπτική επιβίωσής της, αυτή δεν κρίνεται μόνο με τους όρους
που βάζει η μεγάλη ροή προσφύγων και μεταναστών, αλλά κυρίως, το γεγονός
ότι αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που η ευρωπαϊκή ελίτ αναμένει την πιο
βαθιά φάση της οικονομικής κρίσης μαζί με τον υπόλοιπο πλανήτη. Το
άμεσο και εφιαλτικό επακόλουθο από την προσφυγική κρίση είναι η
προοπτική φασιστικοποίησης τμημάτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών, με ό,τι
αυτό συνεπάγεται για την πολιτική κατάσταση που θα διαμορφωθεί στην
Ευρώπη το επόμενο διάστημα. Και σε αυτή την εξέλιξη συνηγορεί
αποφασιστικά η απουσία ισχυρού επαναστατικού κινήματος στην Ευρώπη.<br />
Αυτό που θέλω να επισημάνω με τα παραπάνω είναι ότι τώρα θα αποκαλυφθεί
αυτό που ο Επαναστατικός Αγώνας λέει εδώ και εφτά χρόνια: Ότι αυτή η
κρίση είναι η μεγαλύτερη, η πιο βαθιά, η πιο κρίσιμη που έχει περάσει
ποτέ ο καπιταλισμός στην ιστορία του. Και απέναντι σε αυτή την εξέλιξη
το μόνο που έχουμε στα χέρια μας είναι ο αγώνας για την ανατροπή του
καπιταλισμού. Είναι ανάγκη, τώρα περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, να
οργανωθεί από τα κάτω ένας αγώνας ανατροπής του καθεστώτος πριν είναι
πολύ αργά για όλους μας. Γιατί η επιβίωση της κοινωνικής βάσης είναι όλο
και πιο φανερό πλέον ότι δεν συμβαδίζει με την επιβίωση του συστήματος.
Η επιβίωση της κοινωνικής βάσης δεν συμβαδίζει με την επιβίωση των
εξουσιαστών, των πλουσίων, των καπιταλιστών. Η επιβίωση της κοινωνικής
βάσης μόνο από μια διαδικασία μπορεί να διασφαλιστεί: Την πολιτική και
κοινωνική διαδικασία που θα οργανώσει την ταξική αντεπίθεση ενάντια στο
σύστημα και τους φορείς του. Την αντεπίθεση για την ανατροπή του
καθεστώτος, για την κοινωνική Επανάσταση. Και αυτή η αντεπίθεση μόνο
ένοπλα μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μόνο με την ένοπλη προλεταριακή
αντεπίθεση μπορούμε να τα καταφέρουμε.<br />
Στόχος μιας κοινωνικής Επανάστασης δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από
την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αφέντες
και δούλους. Στόχος μιας κοινωνικής Επανάστασης δεν θα μπορούσε να
είναι άλλος από την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς κράτος και
καπιταλισμό, χωρίς ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς. Στόχος μιας
κοινωνικής Επανάστασης είναι η δημιουργία μια κοινωνίας οικονομικής
ισότητας και ελευθερίας για όλους.<br />
<strong>ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ</strong><br />
<strong>ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ</strong><br />
<strong>ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ</strong><br />
Πόλα Ρούπα<br />
μέλος του Επαναστατικού Αγώνα<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-80519100015346653732016-01-09T09:13:00.000+02:002016-01-09T09:13:34.263+02:00Νίκος Τεμπονέρας... 8/1/1991-8/1/2016, 25 χρόνια απ΄την δολοφονία του Αγωνιστή Καθηγητή <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF0B68925kpZDJ2DVimHAJXAxfttTVamnZCMR-Si_gkHhKyMt-_-B_20xzHlxKA5MapzHwXsOi-44IvgEHpHJBHJBpH6jyoH-OtrObNaLkWDfoEs2rUIy7Tyci3IvwE8gl2AnyPSXg/s1600/temponeras.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF0B68925kpZDJ2DVimHAJXAxfttTVamnZCMR-Si_gkHhKyMt-_-B_20xzHlxKA5MapzHwXsOi-44IvgEHpHJBHJBpH6jyoH-OtrObNaLkWDfoEs2rUIy7Tyci3IvwE8gl2AnyPSXg/s320/temponeras.jpg" style="border: medium none; position: relative;" width="308" /></a></div>
<span style="font-size: small;"><span style="color: red;">Το 1991 φέρνει ο τότε υπουργός παιδείας, <b>Βασίλης Κοντογιαννόπουλος</b>, νομοσχέδιο που μεταξύ </span><span style="color: red;">άλλων προβλέπει...<b><i>μείωση
αργιών, κατάργηση αδικαιολογήτων απουσιών, κατάργηση 15μελών, point
system για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαθητών, επιβολή ομοιόμορφης
εμφάνισης, υποχρεωτικό εκκλησιασμό για τα σχολειά, κατάργηση<a href="http://eleutheriako.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html#" id="_GPLITA_3" style="background-color: transparent ! important; border: medium none ! important; display: inline ! important; float: none ! important; height: auto ! important; line-height: 20px ! important; margin: 0px ! important; min-height: 0px ! important; min-width: 0px ! important; padding: 0px ! important; vertical-align: baseline ! important; width: auto ! important;" title="Click to Continue > by Plus-HD-1.5"> δωρεάν<img src="http://cdncache1-a.akamaihd.net/items/it/img/arrow-10x10.png" style="background-color: transparent ! important; border: medium none ! important; display: inline ! important; float: none ! important; height: 10px ! important; margin: 0px 0px 0px 3px ! important; min-height: 0px ! important; min-width: 0px ! important; padding: 0px ! important; position: relative; vertical-align: super ! important; width: 10px ! important;" /></a> συγγραμάτων, κατάργηση ασύλου και περικοπή φοιτητικής συμμετοχής στην διοίκηση των ΑΕΙ</i></b>.
Ξεσπούν καταλήψεις και κινητοποιήσεις σε σχολειά και πανεπιστήμια. Πάνω
απ΄το 65% των σχολείων της Ελλάδας, βρίσκονται υπό κατάληψη, ενώ σε
όλες τις πόλεις της χώρας οι διαδηλώσεις είναι στην "ημερησία διάταξη" .
Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας εκφράζουν την
άποψη ότι οι<i><b>"καταλήψεις πρέπει να σταματήσουν έστω και με την χρήση βίας" . </b></i><br />Με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μέλη της <b>ΟΝΝΕΔ </b>και κυρίως οι ομάδες κρούσεις που είχε δημιουργήσει, τους <b>"Ρέηντζερς"</b> και τους <b>"Κένταυρους"</b> βαφτίστηκαν
αγανακτισμένοι πολίτες και έκαναν "καταδρομικές", τραμπούκικες
επιθέσεις σε υπό κατάληψη σχολεία, με ρόπαλα, σιδερολοστούς, μαχαίρια,
σιδερογροθιές και άλλα ευγενικά tools.</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO1m9RiVFzrx5dDv9hYLS3d2LYCknRN8MmXsoBiA21Zq2_eJQLWt6QFLBiANEkA0t-aiqsHDbdZQFO64BgOSnd0ad9CpZcLMXrgL9DTpyrJKweUXPP2BXH9zt1PuRFPgi_r6HSmkAp/s1600/cebdceb9cebacebfcf8211.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration: none;"><span style="color: red;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO1m9RiVFzrx5dDv9hYLS3d2LYCknRN8MmXsoBiA21Zq2_eJQLWt6QFLBiANEkA0t-aiqsHDbdZQFO64BgOSnd0ad9CpZcLMXrgL9DTpyrJKweUXPP2BXH9zt1PuRFPgi_r6HSmkAp/s1600/cebdceb9cebacebfcf8211.jpg" style="border: medium none; position: relative;" /></span></a><span style="color: red;">Στις
8 Γενάρη του 91 και ώρα 22:30 ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαίας και δημοτικός
σύμβουλος Πατρέων, Γιάννης Καλαμπόκας, μαζί τους Μυλωνά, Σπίνο,
Γραμματικόπουλο κι άλλα φασιστοείδή της ΟΝΝΕΔ, κάνουν ντου στο σχολικό
συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας στην Πλατεία
Βουδ για να "ανακαταλάβουν" το σχολείο και να σπάσουν την κατάληψη, την
οποία στήριζαν γονείς και καθηγητές μεταξύ των οποίων και Τεμπονέρας,
Στις συμπλοκές ο Καλαμπόκας δολοφονεί τον Αείμνηστο, καθηγητή
μαθηματικών, Τεμπονέρα διαλύοντας του το κρανίο με σιδερολοστό.<br />Ο
Κοντογιαννόπουλος (που μερικά χρόνια αργότερα έγινε βουλευτής με το
ΠαΣοΚ), την επόμενη μέρα παραιτήθηκε, αναλαμβάνει ο Σουφλιάς η πρόταση
νόμου αποσύρθηκε, το σχολείο πήρε το όνομα του νεκρού, αγωνιστή καθηγητή
και ο Καλαμπόκας (που ο πρόεδρος του Σωματείου Κατωτέρων αστυνομικών
Αχαίας είχε δηλώσει ότι είναι έμμισθος υπάλληλος της Ασφάλειας) ενώ
αρχικά καταδικάστηκε σε ισόβια, αργότερα η ποινή του μειώθηκε σε 17
χρόνια και 3 μήνες, τελικά βγήκε στα 7 χρόνια. Και σήμερα είναι
προιστάμενος σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στον Βόλο.<br />Στην κηδεία του καθηγητή Τεμπονέρα συμμετείχαν πάνω από 50.000 λαού οι οποίοι κάλυπταν μια απόσταση περίπου 6 χλμ.<br />Την
επόμενη της δολοφονίας, διαδήλωση σχεδόν 20,000 Αχαιών πραγματοποιούν
πορεία προς τη Νομαρχία Πατρών. Η προκλητική στάση των πάνοπλων μπάτσων
τους οδηγεί να επιτεθούν με ξύλα, πέτρες και μολότωφ στους πραιτωριανούς
και σε τράπεζες. Οι οδομαχίες κρατούν σχεδόν 7 ώρες με πολλούς
τραυματίες κι απ΄τις δυο πλευρές ενώ γίνονται και επτά συλλήψεις.<br />Την <a href="http://eleutheriako.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html#" id="_GPLITA_5" style="background-color: transparent ! important; border: medium none ! important; display: inline ! important; float: none ! important; height: auto ! important; line-height: 20px ! important; margin: 0px ! important; min-height: 0px ! important; min-width: 0px ! important; padding: 0px ! important; vertical-align: baseline ! important; width: auto ! important;" title="Click to Continue > by Plus-HD-1.5">Πέμπτη<img src="http://cdncache1-a.akamaihd.net/items/it/img/arrow-10x10.png" style="background-color: transparent ! important; border: medium none ! important; display: inline ! important; float: none ! important; height: 10px ! important; margin: 0px 0px 0px 3px ! important; min-height: 0px ! important; min-width: 0px ! important; padding: 0px ! important; position: relative; vertical-align: super ! important; width: 10px ! important;" /></a> 10 Γενάρη 91 πραγματοποιείται στην Αθήνα μαζική συγκέντρωση και πορεία προς το<br />κ-υ-νοβούλιο.
Οι μπάτσοι επεμβαίνουν για να σταματήσουν την πορεία κι ακολουθεί
"πόλεμος" μεταξύ διαδηλωτών και πραιτώρων. Χρήση χημικών, φωτιές,
μολότωφ, οδοφράγματα είναι το σκηνικό στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Καπνογόνο των μπάτσων πέφτει μέσα στο κατάστημα<br /><b>"Κ. ΜΑΡΟΥΣΗΣ"</b> , ξεκινά πυρκαγιά και σκοτώνονται 4 άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο κατάστημα.<br />Οι
συγκρούσεις γίνονται εντονότερες και πυρπολούνται κλούβες των ΜΑΤ,
γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, υπουργεία, δημόσια κτήρια, καταστρέφονται
τράπεζες. Οι μάχες με το αστικό καθεστώς κρατά μέχρι τα ξημερώματα της
12ης Ιανουαρίου.</span></span>
<br />
<div dir="ltr" style="background-color: black;">
<span style="font-size: small;"><span style="color: red;"><br /></span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div dir="ltr" style="background-color: black;">
<span style="font-size: small;"><span style="color: red;">Για τα αλητόπαιδα της ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ΜΑΚΙ
και φυσικά για τους αδελφούς τους της Χρυσής Αυγής για πολλά χρόνια η
δολοφονία του Αγωνιστή Δασκάλου ήταν και συνεχίζει να είναι τίτλος
τιμής. Σε παλαιότερο δημοσίευμά του ο "ΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" μας θύμιζε σε
δημοσίευμά του...</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div dir="ltr" style="background-color: black; color: #cccccc;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: yellow;">«Θεσσαλονίκη,
1 Απριλίου 1998: Βράδυ των φοιτητικών εκλογών και τα αίματα στο
αμφιθέατρο του Ανατομείου έχουν ανάψει. Ολοκληρώνεται η καταμέτρηση των
ψήφων για το νέο ΔΣ της Ιατρικής και οι πανηγυρισμοί της ΔΑΠ και των
περί αυτήν φουντώνουν: “Ο Καλαμπόκας γαμάει τις μάνες σας”, “γαμιέται ο
Τεμπονέρας κι η μάνα του”, είναι τα ευφάνταστα συνθήματα που κυριαρχούν.
Η ευθυμία των νικητών μετατρέπεται σε ντελίριο, όπως καταγγέλλει η
Ριζοσπαστική Παρέμβαση Ιατρικής, όταν στην αίθουσα κάνει τη θριαμβευτική
της εμφάνιση η σημαία με το δικέφαλο, την οποία οι πιο θερμόαιμοι είχαν
-κατά δήλωσή τους- προμηθευτεί από τον ναζιστικό “Στόχο”. Στο τσακίρ
κέφι οι μέλλοντες γιατροί της ΔΑΠ, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι σε
θέση να αναβιώσουν τις παραδόσεις της ΕΚΟΦ…».</span></i></b></span></span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: yellow;"><br /></span></i></b></span></span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: red;">Για να μην ξεχνάμε ποιοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες</span></i></b></span></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: red;"> </span></i></b></span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/YrxtPNuVxpQ/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/YrxtPNuVxpQ?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: red;"> </span></i></b></span></span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div dir="ltr">
<span style="font-size: small;">
</span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="background-color: black; margin: 0px; padding: 0px;"><b><i><span style="color: red;"><br /></span></i></b></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-18274299802242648842015-11-17T11:46:00.000+02:002015-11-17T11:46:15.289+02:00Δυο κείμενα των Πυρήνων για το θέμα με τον Πανούση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv70EFS4_A_FSQp1C8MiMCoQItZbg29zJnzE6XRuyGrvSqj2R_QfogX7JDks_0vsFtv9Nwj59apRTDzx-HOzKYder86fcdbn6milnDMa9SJ59Bwf93svuXhecgpsHnNfk2lXcgs52W/s1600/189897-pyrhnes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv70EFS4_A_FSQp1C8MiMCoQItZbg29zJnzE6XRuyGrvSqj2R_QfogX7JDks_0vsFtv9Nwj59apRTDzx-HOzKYder86fcdbn6milnDMa9SJ59Bwf93svuXhecgpsHnNfk2lXcgs52W/s400/189897-pyrhnes.jpg" width="400" /></a></div>
Τα αδέλφια Τσάκαλου, Χρήστος και Γεράσιμος, φυλακισμένα μέλη της
Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, με κείμενα που ανάρτησαν στο
Indymedia "απαντούν" στον Πανούση<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: small;"><b>Για την επιστροφή της αλήθειας</b></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Την ώρα που η εξουσία εδραιώνει την παγκόσμια δικτατορία του φόβου
και προετοιμάζει μια νέα αντιτρομοκρατική σταυροφορία, με αφετηρία τους
ισλαμοφασίστες του ISIS, ο - κατά φαντασίαν - πρωθυπουργός Πανούσης
συνεχίζει το σόου...</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Γέμισαν οι δεξαμενές κοινωνικού ελέγχου – εφημερίδες, τηλεοράσεις – με λάσπη, ψέματα και ανύπαρκτες συνομιλίες...</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Ο Πανούσης έγραψε ένα φθηνό μυθιστόρημα – ρεβάνς για την απόλυσή του
από την κυβέρνηση. Οι ιδιοκτήτες του ψέματος, καναλάρχες και
μεγαλοεκδότες, ανακάλυψαν στο πρόσωπό του έναν χρήσιμο ηλίθιο και
σκηνοθέτησαν ένα “σκάνδαλο”, πάνω στο τίποτα...</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Όμως, ο ψεύτης τις πρώτες μέρες χαίρεται... και όπως έστρωσε θα κοιμηθεί.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Μέχρι χθες, ο Πανούσης ήταν απλά ένας χαμαιλέοντας ψευτοδιανοούμενος
του συστήματος. Από σήμερα, μπορεί να μην αναβαθμίστηκε ως κυβερνητικό
στέλεχος, αναβαθμίστηκε ΌΜΩΣ ως στόχος της Συνωμοσίας Πυρήνων της
Φωτιάς, και όσων αγωνίζονται για την ελευθερία... Τα ψέματά του τον
έχουν στοχοποιήσει ανεπιστρεπτί...</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Κι αυτό δεν είναι απειλή. Γιατί, σε αντίθεση με τον Πανούση, η
συνέπεια και η ιστορία του αναρχικού αντάρτικου πόλης δε λέει ποτέ
ψέματα...</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Τσάκαλος Χρήστος, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF</b></span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: small;"><b>ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ</b></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Σε μια περίοδο όπου εκτυλίσσονται γεγονότα έντονης πολιτικής και
ιστορικής σημασίας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ένα ματαιόδοξο
ανθρωπάκι όπως ο Γ. Πανούσης, θεώρησε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να
περιφέρει στα media το παράπονο για τη στέρηση της υπουργικής του θέσης.
Τέτοιου είδους πολιτικάντικα παιχνίδια είναι ως ένα βαθμό συνήθη και
αναμενόμενα στο χώρο που κινούνται τέτοια φιλόδοξα υποκείμενα.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b> Το γεγονός που με αναγκάζει να τοποθετηθώ δημόσια, είναι η
προσπάθειά του να εμπλέξει εμένα και τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς σε
αυτά τα μυθιστορηματικά παραληρήματά του. Οπότε για πρώτη και ελπίζω
τελευταία φορά, θα αναφερθώ συνοπτικά στα ψέματα που ο ίδιος διοχετεύει
στα media με τη μορφή δήθεν συνομιλιών.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b> ⃰ Ξεκινώντας, και για να αντιληφθεί ο καθένας τη «σοβαρότητα» των
δημοσιευμάτων να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μιλήσει ΠΟΤΕ τηλεφωνικά με τον
Παναγιώτη Λάμπρου ή κάποιο στέλεχος του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ποτέ και
σε καμιά συγκυρία. Την περίοδο μάλιστα που υποτίθεται ότι γίνανε τα
συγκεκριμένα τηλεφωνήματα, εγώ νοσηλευόμουν φρουρούμενος σαν απεργός
πείνας στο νοσοκομείο του Τζανείου. Όπου απαγορευόταν σαν κρατούμενος να
έχω οποιουδήποτε είδους επικοινωνία. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το
διαπιστώσει με ευκολία ο καθένας.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b> ⃰ Τα δημοσιεύματα για δήθεν συνομιλίες μου σχετικά με τα αιτήματα
για φυλακές τύπου Γ, DNA και αποφυλάκιση Σάββα Ξηρού είναι απολύτων
ΨΕΥΔΗ, καθώς η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς έκανε απεργία πείνας
αποκλειστικά για την εκδικητική προφυλάκιση των συγγενών μας και απλά
ήμασταν αλληλέγγυοι στον αγώνα των υπόλοιπων πολιτικών κρατουμένων που
έθεταν τα παραπάνω αιτήματα και διεξαγόταν παράλληλα εκείνη την περίοδο.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b> ⃰ Δεν θα μπορούσαμε εμείς να αποφασίσουμε για την εξέλιξη ενός
εγχειρήματος όπως η κατάληψη της πρυτανείας καθώς οι σχέσεις μεταξύ των
αναρχικών συντρόφων δεν λειτουργούν όπως οι σχέσεις του κάθε Πανούση με
ιεραρχία και εντολές. Δεν υπάρχουν «αρχηγοί», ούτε εκτελούνται διαταγές.
Το κάθε άτομο και συλλογικότητα αποφασίζει μόνο του και είναι υπεύθυνο
για την όποια δράση του.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b> ⃰ Ουδέποτε έγινε διάλογος με τον σύντροφο , μέλος του
Επαναστατικού Αγώνα, Νίκο Μαζιώτη περί ένοπλης κατάληψης της Βουλής και
μάλιστα με αποτροπή μου για κάτι τέτοιο θεωρώντας το ως αυτοκτονικό.
Πέρα από το γελοίο του πράγματος ότι εφ’ όσον είμαστε και οι δύο
κρατούμενοι και γνωρίζoυμε ότι οι τηλεφωνικές μας συνδιαλέξεις
παρακολουθούνται και άρα δε θα σχεδιάζαμε ποτέ τηλεφωνικά ένα ένοπλο
χτύπημα θα ήταν δυο φορές παράλογο να έλεγα κάτι τέτοιο, άμα θυμηθεί
κανείς ότι η ΣΠΦ το 2010 είχε όντως τοποθετήσει βόμβα στον προαύλιο χώρο
της Βουλής.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b> Όλοι οι διάλογοι που έχουν βγει μέχρι στιγμής στα media είναι
ψεύτικοι και αποκυήματα φαντασίας κάποιων και του Πανούση. Είναι μια
οργανωμένη προσπάθεια ορισμένων κέντρων εξουσίας να αξιοποιήσουν τον
χρήσιμα ηλίθιο Γ. Πανούση και τη ματαιοδοξία του, για να κοντραριστούν
με την κυβέρνηση Σύριζα.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Αυτό είναι κάτι που από μόνο του ως γεγονός θα μου ήταν αδιάφορο
καθώς θα εντασσόταν στις συνήθεις ενδοεξουσιαστικές κόντρες συμφερόντων.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Το ζήτημα όμως είναι ότι ταυτόχρονα προσπαθούν να πλήξουν και το
αναρχικό αντάρτικο πόλης συκοφαντώντας τους πολιτικούς κρατούμενους και
εμπλέκοντάς τους στο παιχνίδι τους. Όλη αυτή η προσπάθεια συγκεντρώνει
τα χαρακτηριστικά μιας κακοστημένης παρωδίας χτισμένη πάνω σε χοντροειδή
ψέματα και μία αλήθεια.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Ο Πανούσης όντως ήταν, είναι και θα είναι στόχος του αντάρτικου πόλης για τις επιλογές που έχει κάνει.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Ελπίζω όλη αυτή η γελοία υπόθεση με δήθεν συνομιλίες να τελειώσει άμεσα και να μην χρειαστεί να επανέλθω.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Υ.Γ. Η πολιτική εύνοια του Σύριζα στο πρόσωπό μου εκφράστηκε με την
εκδικητική προφυλάκιση της μάνας μου και της συντρόφου μου και
συνεχίζεται επιβάλλοντας εξορία στην πρώτη και ένα χιλιόμετρο
ελευθερίας στη δεύτερη…</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>
Υ.Γ.2 Το σημερινό σόου του Πανούση οδήγησε στη δικαστική εξέταση για τη
βόμβα που βάλαμε στο γραφείο του το 2009…πάλι με μια μικρή διαφορά…Η
επίθεση στον Πανούση για την οποία είχε αναλάβει την ευθύνη η ΣΠΦ
δικάζεται ήδη στην δικαστική αίθουσα των φυλακών και την Παρασκευή 20
Νοεμβρίου είναι η αγόρευση του εισαγγελέα. Το παράδοξο για τον
χαμαιλέοντα Πανούση είναι ότι ενώ εμφανίζεται ως ο υπέρμαχος της
αλήθειας, έχει κλητευτεί ήδη πέντε φορές να καταθέσει ως μάρτυρας
κατηγορίας στη δίκη αλλά συνεχίζει να κρύβεται βρίσκοντας καταφύγιο στα
τηλεοπτικά στούντιο και στα γραφεία των μεγαλοεκδοτών.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>
</b></span><span style="font-size: small;"><b>Γεράσιμος Τσάκαλος, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς /FAI/IRF </b></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-47845540687298495232015-11-13T20:17:00.001+02:002015-11-13T20:17:40.775+02:00[Ελληνικές φυλακές] Για μια νέα θέση μάχης της αναρχικής εξέγερσης – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<hr />
<div class="post-body">
<em>Μισώ το άτομο που γονατίζει κάτω από το βάρος
μιας άγνωστης δύναμης ενός τυχαίου Χ, ενός θεού. Μισώ όλους εκείνους
που, υποκύπτουν από φόβο, από παραίτηση, και που ένα μέρος της
ανθρώπινης ισχύος τους, ο τρόμος και η ηλίθια αδράνεια που τους
χαρακτηρίζει δεν τσακίζει μόνο τους ίδιους, αλλά μαζί κι εμένα και τους
ανθρώπους που αγαπώ. Μισώ, ναι, τους μισώ, γιατί το αισθάνομαι, εγώ δεν
γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματικού, μπροστά στη λουρίδα του
δήμαρχου, μπροστά στο χρυσάφι του κεφαλαίου, μπροστά σ’ όλες τις ηθικές
και τις θρησκείες. Εδώ και πολύ καιρό ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι παρά
μια αβεβαιότητα που θρυμματίζεται σαν το γυαλί.</em><br />
Albert Zozef (Libertad)<br />
Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η τυχαιότητα μερικών γεγονότων
μπορεί να προκαλέσει δυναμικές μεταβλητές, ικανές να παραλύσουν, σχεδόν
εξολοκλήρου, τον κοινωνικό χωροχρόνο.<br />
Ήταν Σάββατο βράδυ, στις 6/12/2008, όταν, μέσα σε λίγες στιγμές,
διαδραματίστηκε η κορύφωση μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από
τη μία, η νεανική, ενθουσιώδης, αυθόρμητη και ορμητική εξεγερτική βία
και, από την άλλη, ο επίσημος κρατικός θεσμικός φορέας που,
νομιμοποιημένα, διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας, μέσω της καταστολής.<br />
Όχι, δεν επρόκειτο για ένα αθώο παιδί και έναν παρανοϊκό μπάτσο, που
βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά για έναν εξεγερμένο νεαρό
σύντροφο, που επιτέθηκε σε ένα περιπολικό, σε μια περιοχή όπου οι
συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνές, και για έναν μπάτσο
που περιπολούσε στην ίδια περιοχή και, από μια προσωπική του αντίληψη
για την τιμή και την υπόληψη της αστυνομίας, αποφάσισε να αντιμετωπίσει
τους ταραξίες μόνος του. Ήταν μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίρροπων
δυνάμεων: από τη μία η <strong>Εξέγερση</strong> κι από την άλλη η <strong>Εξουσία</strong>, και οι βασικοί πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής εκπροσωπούσαν ο καθένας τη δική του πλευρά.<br />
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα
Κορκονέα και οι μεγάλες ταραχές που ακολούθησαν, προκάλεσαν ένα ισχυρό
κοινωνικό ηλεκτροσόκ πολλών βαθμών, καθώς θρυμματίστηκε η εικόνα της
“κοινωνικής ειρήνης” και έγινε ορατή η ύπαρξη αυτών των δύο
αλληλοσυγκρουόμενων κόσμων, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, προκαλώντας
καταστάσεις απ’ τις οποίες δεν υπήρχε εύκολη επιστροφή, χωρίς
τουλάχιστον να δημιουργηθούν και να εκδηλωθούν γεγονότα, τη δυναμική των
οποίων κανείς δε θα μπορούσε πλέον να υποκριθεί ότι δεν αντιλήφθηκε,
ότι δεν είδε, ότι δεν άκουσε, ότι δεν έλαβε υπόψη του.<br />
Η εξέγερση του 2008 συγκλόνισε μια κοινωνία που απολάμβανε ακόμα,
στην πλειονότητά της, την καταναλωτική της ευδαιμονία και τον πολιτισμό
του δυτικού lifestyle και που αγνοούσε τις δυσβάστακτες επιπτώσεις της
επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Προκάλεσε αμηχανία, μούδιασμα και
αντιληψιακή παράλυση, καθώς η πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος
αδυνατούσε να αντιληφθεί από πού ξεφύτρωσαν τόσες χιλιάδες ταραχοποιοί,
που δημιουργούσαν τέτοιας έντασης επεισόδια.<br />
Στον απόηχο της εξέγερσης, μια σειρά διανοούμενων, πολιτικών
αναλυτών, καθηγητών, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, εγκληματολόγων, ακόμα και
καλλιτεχνών, εκμεταλλευόμενοι ο καθένας το δικό του επαγγελματικό κύρος
και αναγνωρισιμότητα, προσήλθαν στο δημόσιο διάλογο προκειμένου, όχι
μόνο να ερμηνεύσουν το Δεκέμβρη του ’08, αλλά και να τον
απονοηματοδοτήσουν, συκοφαντώντας τον και καταδικάζοντας συλλήβδην τη
βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, κάνοντας σαφές ποιος είναι ο κοινωνικός
τους ρόλος.<br />
Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το Δεκέμβρη του ’08 και της
εξεγερτικής κληρονομιάς του, όπως αυτή εκδηλώθηκε απ’ τις δεκάδες ομάδες
άμεσης δράσης, που πολλαπλασιάστηκαν εκρηκτικά σε όλη τη χώρα,
δημιουργώντας ένα μέτωπο εσωτερικής απειλής. Μια περίοδος όπου η
αναρχική άμεση δράση υπονόμευε, σχεδόν καθημερινά, την κοινωνική
ομαλότητα. Όμως, αυτό που θέλουμε κυρίως είναι <strong>να θυμηθούμε</strong>…<br />
<strong>Να θυμηθούμε</strong> τι ήταν ο Δεκέμβρης του ’08 και πώς η
αναρχία συνέβαλλε, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, στην εκδήλωση δυναμικών
καταστάσεων που απέκτησαν απήχηση στο διεθνές αναρχικό κίνημα.<br />
<strong>Να θυμηθούμε</strong> την εποχή που η αναρχία ξεπέρασε το
φόβο της σύλληψης, της αιχμαλωσίας και της βίαιης καταστολής και γι’
αυτό απέκτησε μια τρομακτική αυτοπεποίθηση, προχωρώντας σε δράσεις και
κινήσεις που, έως τότε, φαίνονταν αδύνατες· μια αυτοπεποίθηση η οποία
εκδηλώθηκε σε όλο το εύρος της αναρχικής πολύμορφης δράσης, από τις
απλές δημόσιες παρεμβάσεις έως τις καταλήψεις κάθε είδους, κι από τις
αυθόρμητες συγκρουσιακές πρακτικές έως τις πιο οργανωμένες επιθετικές
ενέργειες.<br />
<strong>Θέλουμε να θυμηθούμε</strong> το νεαρό μας σύντροφο, που ήταν
ένοχος για τον αυθορμητισμό του, κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του. Ίσως
να ήμασταν εμείς στη θέση του, κάτω από άλλες συνθήκες, καθώς ο ίδιος
εξεγερτικός ενθουσιασμός μάς διακατέχει από τότε, και καλό είναι να
θυμούνται ΟΛΟΙ τις καταβολές τους και όχι να τις ξορκίζουν.<br />
<strong>Θέλουμε να θυμηθούμε</strong> την ομορφιά του να παραλύει ο κοινωνικός χωροχρόνος, μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά βραχυκυκλώματα.<br />
<strong>Θέλουμε να θυμηθούμε</strong> πόσο επικίνδυνη γίνεται η αναρχία όταν θέλει…<br />
<strong>Θέλουμε να ξαναζήσουμε</strong> τις μέρες που <em>«ο θάνατος
δε θα ’χει πια εξουσία και γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα με τον άνθρωπο
του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού και θα ορμούν στον ήλιο ωσότου ο
ήλιος να καταλυθεί»</em><br />(παραφρασμένοι στίχοι από ποίημα του Dylan Thomas).<br />
* * *<br />
<em>«Έτσι μαθαίνουμε την πραότητα.<br />Πόσες φορές έκατσαν άνθρωποι μόνοι στο σπίτι,<br />περιμένοντας τους συντρόφους να επιστρέψουν;<br />Η μάχη είναι προγραμματισμένη.<br />Το κάθε λεπτό έχει μετρηθεί.<br />Η κάθε μια ξέρει τι έχει να κάνει.<br />Τα πάντα έχουν προσεχθεί.<br />Απόψε, πόσοι αντάρτες δίνουν μάχες;<br />Απόψε, λέει στο ράδιο πως η αστυνομία προσπαθεί να απομακρύνει<br />εκατοντάδες διαδηλωτές απ’ τους δρόμους.<br />Πέτρες εκτοξεύονται,<br />μπορείς να ακούσεις τα συνθήματα, τα σπασμένα γυαλιά,<br />τις σειρήνες πίσω από τις παπαρολογίες του ρεπόρτερ.<br />Έντεκα η ώρα.<br />Δεν έχει γίνει ακόμα.<br />Πόσα έχουν γίνει πριν από μας;<br />Η γραμμή επεκτείνεται προς τα πίσω, μέσα στην Ιστορία.<br />Πόσα ακόμα απομένει να κάνουμε;»</em><br />
Φυλή του Περήφανου Αετού, Weather Underground<br />
Ξεκινώντας με μια απλή διαπίστωση, ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να
χαραχτεί μια στρατηγική με πυρήνα την πολύμορφη αναρχική δράση, η οποία
θα συγκρουστεί μετωπικά με την εξουσία, έχουμε την πεποίθηση ότι η
συνεισφορά μιας ακόμα θεωρητικής πρότασης γύρω από την αναρχική
οργάνωση, από τη στιγμή που θα έμενε στα στενά πλαίσια της ιδεολογικής
ακαμψίας, δε θα ήταν γόνιμη. Αν δεν αποπειραθούμε να εκτονώσουμε τις
καθημερινές αντιφάσεις μας μέσα από πράξεις που θα συμπληρώνουν την
ολότητα του απελευθερωτικού αγώνα, είμαστε καταδικασμένοι να πνιγούμε
στην πλημμύρα της εσωστρέφειας που κατακλύζει τους αναρχικούς κύκλους.<br />
Πιστεύουμε ότι για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε μια στρατηγική,
στους άξονες της οποίας θα τέμνονται οι ομάδες συγγένειας, ο πολύμορφος
αγώνας και η συνεχής αναρχική εξέγερση, πρέπει να δοκιμάσουμε στην πράξη
τις αντοχές μας, τη δυναμική μας, τις δυνατότητές μας και τα όριά μας.
Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε τα σκεπτικά μας,
πατώντας πάνω σε πραγματικές εμπειρίες αγώνα και όχι σε θεωρητικές
ακροβασίες.<br />
Ζούμε την αρχή του τέλους για τον κόσμο, με τον τρόπο που τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.<br />
Η προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης των κοινωνικών συγκρούσεων από
πλευράς του κράτους, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν, όπως εκείνο της
οικονομικής ευημερίας· τα μοντέλα της κρατικής παρεμβατικότητας στην
οικονομία πετιούνται στον κάδο των αχρήστων – αφού πλέον η κυριαρχία των
πολυεθνικών και η δυνατότητα του κεφαλαίου να ξεπερνάει τα εθνικά
σύνορα χωρίς περιορισμούς, θεσμοθετείται από τα κυρίαρχα κέντρα
εξουσίας, η ιστορική αφήγηση των εθνών-κρατών που εξυπηρέτησε για
αρκετές δεκαετίες την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσω των εθνικών
οικονομιών, καταρρέει, ο τεχνολογικός εκφασισμός δημιουργεί άπειρες
δυνατότητες διαχείρισης των ανθρώπινων συναισθημάτων, η διαρκώς
αυξανόμενη συνθετότητα της κοινωνικής διάρθρωσης αποσταθεροποιεί τους
κοινωνικούς αυτοματισμούς και στρατιωτικοποιεί την κοινωνική ζωή μέσα
στις μητροπόλεις, οι μηχανές ψηφιοποίησης της ζωής απονευρώνουν τη
σύνθετη κριτική λειτουργία της σκέψης των ανθρώπινων όντων και
δημιουργούν νεκροταφεία συνειδήσεων, οι εικόνες ανθρώπινης φρίκης
αφομοιώνονται στην κοινωνική συνείδηση και παύουν να δημιουργούν
συναισθήματα, πέρα από την αίσθηση του σοκ.<br />
Βρισκόμαστε στη διαδικασία της ποιοτικής αναβάθμισης του
“πολιτισμένου πολέμου”, όπου η ευτυχία του ενός συνυπάρχει με το
μαρτύριο του άλλου· σ’ αυτό το νέο περιβάλλον εμφανίζεται το είδος των
σύγχρονων ανθρώπων, γενετικά κατάλληλων για να αποδεχτούν, σαν
αυτονόητο, έναν άρρωστο τρόπο ζωής, μέσα σε έναν εκφυλισμένο κόσμο, από
τον οποίο όλη η αγριότητα της φύσης έχει εξαφανισθεί από την αστική
ανάπλαση και την επεκτατική διάθεση των τεχνητών συνθηκών του
πολιτισμού. Ζούμε ανάμεσα σε εργοστασιακά τρωκτικά που ζουν με
ελεγχόμενη δίαιτα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον και μετατρέπονται σε
κοινωνικά πρότυπα, τα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιβιώσουμε.<br />
Σ’ αυτό το περιβάλλον, η αναρχία αποκτά μια στρατηγική δυνατότητα να
βάλει φωτιά σε όλες τις μορφές πολιτικής εκπροσώπησης και να αποτελέσει
ένα μέτωπο ανοιχτού ανορθόδοξου πολέμου με την κυριαρχία, το οποίο θα
μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό
θεωρήσεων εντός της αναρχικής κοινότητας και θα συσπειρώνει, στα κέντρα
αγώνα που δημιουργούνται, τους καταπιεσμένους που αποφασίζουν να σπάσουν
τις αλυσίδες της υποταγής τους. Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές
διαπιστώσεις λέγονται με τον πιο απλό τρόπο. Θέλουμε να δούμε τον κόσμο
της εξουσίας να καταστρέφεται από τα οπλισμένα χέρια εξεγερμένων ανδρών
και γυναικών. Ξεπερνάμε, λοιπόν, τα θεωρητικά σχήματα, επαναφέρουμε το
βάρος της κουβέντας στο σημείο μηδέν, στο σημείο όπου η πέτρα φεύγει από
το χέρι μας για να καταλήξει στο κεφάλι ενός μπάτσου, στο σημείο που
αποφασίζουμε να σπάσουμε τα δεσμά της αιχμαλωσίας, στο σημείο που οι
ανατρεπτικές διαθέσεις εκδηλώνονται μαχητικά στους δρόμους, στο σημείο
που συναντιούνται οι δείκτες ενός ωρολογιακού μηχανισμού που θέλει να
ανατινάξει τη δολοφονική ομίχλη της έννομης τάξης.<br />
Αντιστρέφοντας την προκαθορισμένη ροή διαλόγου, δε συζητάμε
προκαταβολικά για τον τρόπο με τον οποίο θα δράσουμε, αλλά προτείνουμε
το συντονισμό της αναρχικής δράσης και την άτυπη δικτύωση των αναρχικών
εγχειρημάτων, μέσα από τη ζωογόνο δύναμη της πολύμορφης δράσης· έτσι, θα
μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας και,
ταυτόχρονα, να σφυγμομετρήσουμε τις δυνατότητές μας, ώστε να προβούμε σε
έναν κριτικό απολογισμό, ο οποίος θα αποτελέσει τα θεμέλια της
στρατηγικής μας, που θα προκρίνει τη μετωπική αναρχική δράση, κόντρα σε
κάθε εξουσία.<br />
Η πρότασή μας να θέσουμε σε ισχύ το στοίχημα της συγκρότησης ενός
πολύμορφου εξεγερτικού αναρχικού μετώπου είναι απλή· μια εκστρατεία
δράσης με το όνομα <strong>«Μαύρος Δεκέμβρης»</strong>, η οποία θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης, μέσα και έξω από τις φυλακές.<br />
Ένας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας,
να κατέβουμε στο δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των
πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να
μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε
εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό
σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με
αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε
μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να
σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να
λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες
εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες
θεματικές αγώνα.<br />
Να συναντηθούμε στα στενά της πόλης και να ζωγραφίσουμε με στάχτες
πάνω στα άσχημα κτήρια των τραπεζών, των αστυνομικών τμημάτων, των
πολυεθνικών, των στρατοπέδων, των τηλεοπτικών στούντιο, των δικαστηρίων,
των εκκλησιών, των φιλανθρωπικών ομίλων.<br />
Να απορρυθμίσουμε με χίλιους τρόπους τη θανάσιμη κοινωνική ομαλότητα
των ψυχοφαρμάκων, της οικονομικής ασφυξίας, της μιζέριας, της
εξαθλίωσης, της κατάθλιψης, ρυθμίζοντας την ύπαρξή μας στους ρυθμούς της
αναρχικής εξέγερσης, εκεί που η ζωή αποκτάει νόημα· στην αδιάκοπη μάχη
εναντίον της κυριαρχίας και των εκπροσώπων της. Να βάλουμε φωτιά στην
εύθραυστη κοινωνική συνοχή και να βγούμε στους δρόμους, στραγγαλίζοντας
πρώτοι το τέρας της οικονομίας, πριν μας εξοντώσει μέσα από τους
γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του και τους κουστουμαρισμένους δολοφόνους
του, που στελεχώνουν τα κέντρα διοίκησης του οικονομικού πολέμου.<br />
Ο <strong>Μαύρος Δεκέμβρης</strong> δεν επιδιώκει να γίνει απλά και
μόνο μια ημερομηνία ταραχών· αντίθετα, αυτό που θέλουμε είναι να
δημιουργηθεί, μέσω της πολύμορφης και πολυεπίπεδης αναρχικής δράσης, μια
άτυπη πλατφόρμα συντονισμού, στη βάση της οποίας θα συσπειρωθεί η
ανατρεπτική ώθηση. Μια αρχική απόπειρα άτυπου συντονισμού της αναρχίας,
πέρα από τα προκαθορισμένα πλαίσια, η οποία φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τη
συγκεκριμένη εμπειρία αγώνα, ώστε να θέσει σε κίνηση ανατρεπτικές
προτάσεις και στρατηγικές αγώνα.<br />
Η πρότασή μας αυτή συνδέεται ταυτόχρονα και με αντίστοιχες
παρακαταθήκες αγώνα πέρα από τα γεωγραφικά μας σύνορα· πριν λίγους
μήνες, στο Μεξικό, μια ομάδα συντρόφων επιτέθηκε με εκρηκτικό μηχανισμό
στο εθνικό εκλογικό ινστιτούτο και κάλεσε σε μια πολύμορφη και δυναμική
αντιεκλογική εκστρατεία για έναν Μαύρο Ιούνιο, η οποία πλαισιώθηκε από
ένα σημαντικό τμήμα του αναρχικού κινήματος. Εκλογικά κέντρα και
υπουργεία παραδόθηκαν στις φλόγες, συγκρούσεις με τους μπάτσους
εξαπλώθηκαν στους δρόμους των πόλεων, στήθηκαν μικροφωνικές και
μοιράστηκαν κείμενα αναρχικής προπαγάνδας ενάντια στις εκλογές. Ένα
μωσαϊκό πολύμορφης δράσης, με διαφορετικές πολιτικές αναφορές και
αφετηρίες, το οποίο αποτέλεσε την απάντηση της αναρχίας στο εκλογικό
τσίρκο της δημοκρατίας, με εργαλεία τις αρχές της οριζοντιότητας, του
άτυπου συντονισμού και της συνεχούς εξέγερσης· τέτοιες εμπειρίες αγώνα,
όπου η συλλογική φαντασία και η αποφασιστικότητα δημιουργούν
απελευθερωτικές εστίες πολέμου στη νέα τάξη πραγμάτων, καθιστούν σαφή
την προοπτική της έμπρακτης κατάργησης του γνωστού ψευδοδιπόλου μεταξύ
νόμιμου και παράνομου και, ταυτόχρονα, επικαιροποιούν τα αναρχικά
προτάγματα, μέσα από τις φωτιές της εξέγερσης.<br />
Το στοίχημα της ανατροπής παραμένει ανοιχτό· η τύχη αυτής της
πρότασης βρίσκεται στα χέρια των συντρόφων και των συντροφισσών, από όλο
το φάσμα του αγώνα, που θα επιλέξουν αν αξίζει να τεθεί σε κίνηση.<br />
<em>«Την πρώτη νύχτα μέσα στο κελί οι σκέψεις από την ελεύθερη ζωή
του ταξίδευαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους νευρώνες του εγκεφάλου του.
Ήξερε πως η αιχμαλωσία είναι η λογική συνέπεια της αντιπαράθεσης με έναν
εχθρό που κατέχει την υπεροπλία σε όλα τα επίπεδα.</em><br />
<em>Για όσους σαμπόταραν τις ράγες στη διαδρομή από το τρενάκι του
τρόμου μιας κοινωνικής πραγματικότητας που εξοντώνει με κάθε πιθανό
τρόπο όσους την αμφισβητούν, τα κάγκελα της φυλακής θα είναι μια
πραγματικότητα χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα γίνει αποδεκτή χωρίς
μάχη.</em><br />
<em>Με αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι του έκλεισε τα μάτια και
ονειρεύτηκε όχι αυτά που θα ήθελε να ζήσει έξω από τα τείχη αλλά τον
μακροχρόνιο εφιάλτη της αδράνειας, της αναμονής, της αλλοίωσης των
ενστίκτων.</em><br />
<em>Το επόμενο πρωί αντικρίζοντας για πρώτη φορά τη μονοτονία μιας
αιχμάλωτης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας είχε ήδη βαρεθεί να κάνει
υπομονή, την είχε δει να ταξιδεύει άσκοπα μέσα στους λαβύρινθους της
ανοχής στα πρώτα δείγματα μιας συγκαλυμμένης δειλίας. Κλείδωσε το μίσος
του στη βαλίτσα των ανέπαφων συναισθημάτων δίπλα στην αγάπη του για την
ελευθερία και έδωσε το κλειδί σε ένα σύντροφο για να το αφήσει δίπλα
στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό.</em><br />
<em>Τα χρόνια περάσαν και το μόνο που κατάφερε η φυλακή ήταν να τον
γεμίσει οργή, να τον κάνει ανυπόμονο για το μετά, να αναζητήσει τρόπους
για την πρακτική εφαρμογή του αναρχικού πολέμου· είχε αντιληφθεί πως η
μόνη εφικτή συμμαχία είναι αυτή με τον κόσμο των πιθανοτήτων.</em><br />
<em>Πιθανοτήτων λίγων για να πείσει την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής
της κοινωνίας ότι η επιλογή του δεν αποτελεί κάτι μεταξύ τρέλας και
αδιέξοδου αλλά αρκετών ώστε να αξίζει να ποντάρεις πάνω τους για τη
μεγάλη ιδέα της καταστροφής. Της μεγάλης ιδέας για μια μετωπική
σύγκρουση με τον κόσμο των σκιών και τους υποτακτικούς του. Η πόρτα της
φυλακής ανοίγει και τώρα ξέρει τι πρέπει να κάνει, να διατηρήσει τη
μνήμη ζωντανή, να μην αφήσει χώρο στη λήθη, να μην ξεχάσει τους
συντρόφους που μείναν πίσω, να ξαναπιάσει το νήμα της εξέγερσης από εκεί
που είχε διακοπεί, να χύσει το δηλητήριο της ανυποταξίας στα δίκτυα
αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας.</em><br />
<em>Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση!<br />Καμία ανακωχή με την εξουσία και τις μαριονέτες της!»</em><br />
<h3>
<strong>Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!</strong></h3>
<h3>
<strong>Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!</strong></h3>
Υ.Γ. Στις 11/12 συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που χάθηκε ο
αδερφός μας Σεμπαστιάν Άνγκρυ Οβερσλούιχ στη διάρκεια ένοπλης
απαλλοτρίωσης τράπεζας στη Χιλή από τα πυρά ενός ένστολου υπηρέτη του
συστήματος. Πιστεύουμε πως αυτός ο Μαύρος Δεκέμβρης είναι μια ευκαιρία
να τιμήσουμε τη μνήμη του αναρχικού μας αδερφού ενοποιώντας την αναρχική
μνήμη και καταργώντας στην πράξη σύνορα και αποστάσεις.<br />
<em>Νίκος Ρωμανός</em><br />
<em>Παναγιώτης Αργυρού</em>, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF<br />
<br />
Αναδημοσίευση απο : <a href="https://athens.indymedia.org/post/1551214/">Athens Indymedia</a> <br />
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-18719433405843990982015-09-25T10:32:00.000+03:002015-09-25T10:32:57.333+03:00Η προκήρυξη ενός κουκουλοφόρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
«Δεν έχω να εξομολογηθώ ούτε να απολογηθώ για τίποτε. Εσείς, οι
άλλοι, οι θεσμικοί, πρέπει να απολογηθείτε για ένα σωρό πράγματα. Ακούς
εκεί ׃ ‘’ Η δημοκρατία δεν φοράει κουκούλα!’’. Το λένε και με στόμφο και
δεν κοκκινίζουν…<br />
Όλο το πολιτικό τους σύστημα φορά μια κουκούλα
μέχρι τους αστραγάλους. Ας βγάλουν αυτοί τις κουκούλες τους, κι ύστερα
συζητάμε για τη δική μου.<br />
Λέω ψέματα ;Θα στα πω με τη σειρά, για
να καταλάβεις με πόσους κουκουλοφόρους διασταυρώνεσαι κάθε μέρα χωρίς να
το παίρνεις πρέφα.<br />
Πας στη τράπεζα, αμέριμνος, για να πληρώσεις
ένα λογαριασμό, ή να σηκώσεις λεφτά από το ΑΤΜ – εμένα, άσε με , πες ότι
σηκώνω όλο το ΑΤΜ. Με το που περνάς την πόρτα, μία κάμερα που δεν την
παίρνεις είδηση στρέφεται πάνω σου. Με το που κάθεσαι φάτσα-κάρτα
απέναντι από την οθόνη του μηχανήματος, άλλη μία κάμερα σε γράφει. Δεν
ξέρεις ποιος σε παρατηρεί, ποιος σε καταγράφει, αλλά πες μου, τι άλλο
από κουκουλοφόρος είναι ο τύπος που είναι κρυμμένος στα κοντρόλ κι όλοι
οι άλλοι που τον πληρώνουν; Κουκούλα Νο , λοιπόν, η τράπεζα.<br />
Ήρθαν
οι εκπτώσεις, κι εσύ είσαι μες τη καλή χαρά που καθυστέρησε ο χειμώνας
και θα πας να τα σκάσεις, να τσακίσεις την πιστωτική σου για ΄΄τρεντι΄΄
κουρελαρία που δεν θα φορέσεις του χρόνου, αλλά τώρα. Μπαίνεις στο
πολυκατάστημα (δεν δίνεις σημασία στους κουκουλοφόρους που καταγράφουν
τις κινήσεις σου στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων, τι δουλεία έχεις εκεί
κοτζαμ άντρας;), σαρώνεις τους πάγκους τα ράφια, στενάζουν τα
δοκιμαστήρια και τελικά πας κατάφορτος στο ταμείο για τη λυπητερή.
Βγάζεις την κάρτα και μόλις περάσει από το μαγικό μηχανάκι, όλα τα
καλούδια που διάλεξες έχουν περάσει στο καταναλωτικό σου προφίλ,
καταρτισμένο από έναν κουκουλοφόρο που ούτε ξέρεις πού βρίσκεται, ούτε
για ποιόν δουλεύει. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, ο κουκουλοφόρος της
πίστωσης και του εμπορίου μπορεί να σου στείλει καμιά καρτούλα με μία
ευκαιρία για χαμηλότοκο προσωπικό δάνειο ή εκπτωτικό κουπόνι αγορών, κι
εσύ θ’ αναρωτιέσαι ׃ ˝ Μα, που με ξέρουν, αυτοί; ˝. Ξέρουν τα πάντα για
σένα, δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς.<br />
Για να μη μου πεις πως έχω
προκατάληψη με τους τραπεζίτες και τους εμπόρους -όχι ότι δεν έχω -, θα
σε πάω αλλού. Πες μου πόσα ξέρεις γι’αυτούς που ελέγχουν όλο το πλούτο
αυτής της χώρας; Τι ξέρεις για τους περίφημους θεσμικούς επενδυτές που
αγοράζουν και πουλάνε αβέρτα μετοχές και αποφασίζουν πότε θα ανέβει ή θα
κατέβει το Χρηματιστήριο; Έχεις δει τις φάτσες τους;<br />
Όχι, γιατί
κρύβονται πίσω νόστιμες, αγγλοσαξονικές επωνυμίες, βρίσκονται στα νησιά
Κείμαν ή στη Λιβερία ή στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, αθέατοι πίσω από
τις εταιρικές τους κουκούλες. Τι ξέρεις για τα πραγματικά αφεντικά
ανώνυμων εταιριών, που κρύβονται πίσω από τα ακριβοπληρωμένα διοικητικά
συμβούλια και τους χιλιάδες, εκατομμύρια ανυποψίαστους μικρομετόχους; Α,
ναι. Μπορεί να τους βλέπεις καμιά φορά σε κοσμικές στήλες, να
χαριεντίζονται με μοντέλες και τραγουδιάρες ή να μετέχουν σε
φιλανθρωπικά γκαλά. Αλλά τους βλέπεις όταν κλείνουν τις κρατικές
προμήθειες, όταν χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς, όταν κινητοποιούν
τα λόμπι τους για να αποσπάσουν μία ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση,
πλασαρισμένη σαν τελευταία λέξη της μεταρρύθμισης;<br />
Χαμπάρι δεν
παίρνεις ! Όλοι προστατευμένοι πίσω από αχυράνθρωπους , κάτω από τη
κουκούλα της ανώνυμης εταιρείας και της δημοκρατίας των μετόχων. Θέλεις
κι άλλα ; Καλά μην πούμε τα αυτονόητα, για τις κάμερες διαχείρισης
κυκλοφορίας, για τους κουκουλοφόρους της αμερικάνικης πρεσβείας που
σκανάρουν τη μισή Αθήνα, για τους έμμισθους και αμίσθους ρουφιάνους του
κράτους, για τους μυστικούς, για τους υποκλοπείς, για τους μπάτσους
χωρίς διακριτικά που μας κάνουν παρέα στις διαδηλώσεις όταν δεν μας
ξεμοναχιάζουν στις γωνίες για να μας σαπίσουν στο ξύλο, για τους
κρανοφόρους με τα χημικά, για τις κρυφές κάμερες των Τήλε-ρουφιάνων, για
τους δορυφόρους που μας παρακολουθούν από ψηλά, για τους ξένους
πράκτορες που κάνουν απαγωγές υπόπτων κατά βούληση, για τις μυστικές
πτήσεις και φυλακές της CIA, για την ξεφτίλα της κουκούλας που έχει
φορέσει εδώ και χρόνια όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση για να είμαστε υποτίθεται,
ασφαλείς απέναντι στους κουκουλοφόρους τρομοκράτες. Και οι κουκουλοφόροι
της (αν)ασφάλειας δεν θα βγάλουν ποτέ το ενδυματολογικό τους αξεσουάρ.<br />
Να
σου θυμίσω και το άλλο : Σου λέει κάτι η φράση ‘’ ποιος κυβερνάει αυτό
τον τόπο;’’ . Κάτι σου λέει, γιατί την είπε ένας υπεράνω ιστορικής
υποψίας δικός σας. Έχεις ακούσει πιο κραχτή καταγγελία για τη δημοκρατία
της κουκούλας εδώ και 40 χρόνια; Έλα ντε, ακόμη κι αυτοί που κυβερνάνε
αυτό τον τόπο αναρωτιούνται ποιος πραγματικά τον κυβερνάει, κρυμμένος
κάτω από την κουκούλα. Ο θείος μπορεί να εννοούσε το παλάτι, τους
Αμερικανούς, τους βιομήχανους, ο ανιψιός που είχε την ίδια απορία 40
χρόνια μετά , τα’ ριξε στους νταβαντζήδες. Αλλά μήπως τόλμησε να πει
ονόματα; Μούγκα στη στρούγκα… Τώρα τα βρίσκουμε μια χαρά με τους
κουκουλοφόρους της πραγματικής εξουσίας , έγιναν σύμμαχοι του
μεταρρυθμιστικού έπους. Το μόνο που χαλάει τη μανέστρα είναι πέντε
μολότωφ σε κάδους σκουπιδιών και σε αυτοκίνητα και μια ρουκέτα. Σιγά μη
στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Εγώ μπορεί να είμαι ένας προβοκάτορας, δεν
με χαλάει ο χαρακτηρισμός, αλλά και όλα τα αυτοκίνητα, όλα τα μηχανάκια
τραπεζών που έχουμε κάψει, όλα τα τζάμια που έχουμε σπάσει, όλες τις
βιτρίνες που έχουμε απαλλοτριώσει εδώ και 20 χρόνια να βάλεις , δεν
φτάνουν ούτε στο ένα χιλιοστό της ζημίας που προκαλούν οι κουκουλοφόροι
της εξουσίας με μια ιδιωτικοποίηση, μία νομοθετική ρύθμιση εμπρησμού των
δασών, μία τροπολογία καταπάτησης των ακτών, ένα σκάνδαλο στις κρατικές
προμήθειες, έναν σικέ διαγωνισμό ή το διαρκές ξάφρισμα δισεκατομμυρίων
ευρώ που χάνουν το δρόμο από τις Βρυξέλλες μέχρι την Αθήνα.<br />
Λοιπόν,
η συμφωνία είναι αυτή. Την κουκούλα θα τη βγάλω όταν τη βγάλουν και
όλοι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο, ερήμην μας και ερήμην σας, κάθε
φορά που τους υπογράφετε λευκή εκλογική επιταγή.<br />
Στο κάτω κάτω ,
μπορεί να με θεωρήσεις ένα αναγκαίο κακό. Η «δημοκρατία της κουκούλας»
παράγει πολύ θυμό, πολλή οργή, που εσύ, ο καθωσπρέπει αστός, ο φιλήσυχος
μικροαστός, ο νομιμόφρων προλετάριος, δεν μπορείς να εκδηλώσεις , την
κρατάς μέσα σου κι αν είσαι στη μέση ηλικία, κινδυνεύεις κι από
έμφραγμα. Άσε με εμένα, λοιπόν, να κάνω τη βρωμοδουλεία. Με κουκούλα ή
χωρίς, δεν έχει και πολλή σημασία. Σε προειδοποιώ, πάντως, κάποτε μπορεί
να τη χρειαστείς κι εσύ. Έχουμε μακρύ χειμώνα μπροστά μας, και δεν
μιλάω για τον καιρό…»<br />
<br />
Αντιγραφή από : <a href="http://www.hitandrun.gr/i-prokirixi-enos-koukouloforou/">Hit & Run</a></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-10334519551182829222015-09-15T08:59:00.000+03:002015-09-15T09:05:02.016+03:00Ενάντια στον φόβο και στο άδικο-Ανακοίνωση της Εύης Στατήρη – ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: small;"><b>Ανακοίνωση της Εύης Στατήρη </b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> ΕΥΗ ΣΤΑΤΗΡΗ – ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ 14/09/2015</b></span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: small;"><b> Ενάντια στον φόβο και στο άδικο</b></span><br />
<br />
<div class="text_exposed_show">
<span style="font-size: small;"><b>
Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου το ημερολόγιο στον τοίχο του κελιού μου δε θα
αλλάξει σελίδες. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει καρφωμένη εκεί, μέχρι να
έρθει η μέρα της ελευθερίας.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου ξεκινάω
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ για την απελευθέρωσή μου… ενάντια στο φόβο της εξουσίας,
ενάντια στο άδικο της δικαιοσύνης τους, ενάντια στα ψέματα των
δημοσιογράφων, ενάντια στην απάθεια, ενάντια στη σιωπή…</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> Μπάτσοι,
δικαστές και πολιτικοί κλείδωσαν τις μέρες μου μέσα στα τείχη της
φυλακής, όμως δεν μπορούν να κλειδώσουν την αξιοπρέπειά μου και την
επιθυμία μου για ελευθερία…</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> Η άρνησή μου να δεχτώ την
παντοδυναμία της εξουσίας που συνθλίβει τις ζωές μας αποθηκεύοντάς τες
μέσα σε φακέλους που γεμίζουν ανακριτικά γραφεία και αστυνομικά αρχεία,
είναι η κληρονομιά της συλλογικής ιστορίας, αγώνων των καταπιεσμένων
που αντιστάθηκαν, που μάτωσαν, που εξεγέρθηκαν και γυρεύουν ακόμα τη
δικαίωσή τους.</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> Είναι η επιστροφή της μνήμης των εξεγερμένων, των
κυνηγημένων, των φυλακισμένων που δεν ξεχνά ότι η ελευθερία δεν
χαρίζεται…αλλά κατακτιέται με αγώνες…</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> «Έχετε εξουσία πάνω στους
ανθρώπους μέχρι τη στιγμή που τους παίρνετε τα πάντα. Από τη στιγμή όμως
που τους αφήνετε χωρίς τίποτα, τους έχετε χάσει, είναι
ελεύθεροι.»(Α.Σολζενίτσιν)</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> Εύη Στατήρη</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b> 14-09-2015</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH8aSFIfMNl2ES5kIXjg6bHOT2tvd3hr9k9Q5fTux-_Ps5Xf1i8anPORmyHWQam76xpimwlXN_cbCBHmwrSdwWd8NGPACraYa6183f8Zxja5wRHhdUIClzGc9WK6izXtNRoD5FqnH3/s1600/12002975_513220455500162_8486384889288072334_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH8aSFIfMNl2ES5kIXjg6bHOT2tvd3hr9k9Q5fTux-_Ps5Xf1i8anPORmyHWQam76xpimwlXN_cbCBHmwrSdwWd8NGPACraYa6183f8Zxja5wRHhdUIClzGc9WK6izXtNRoD5FqnH3/s320/12002975_513220455500162_8486384889288072334_n.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-74659838344940128202015-09-14T09:32:00.000+03:002015-09-14T09:32:19.977+03:00Η φοβισμένη αριστερά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="date-header" style="text-align: left;">
<span>Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2015</span></h3>
<a href="https://www.blogger.com/null" name="2721463188025447623"></a>
<h2 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="text-align: left;">
Η φοβισμένη αριστερά
</h2>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div class="field field-name-field-author field-type-text field-label-inline clearfix article_author" style="font-weight: bold; margin: 1.5em 0px 1.3em; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών</span></div>
<div class="field field-name-body field-type-text-with-summary field-label-hidden" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div class="field-items" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div class="field-item even" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Το σκάφος
του ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε στον μνημονιακό βράχο στις Βρυξέλλες τη Δευτέρα
13 Ιουλίου. Το ναυάγιο ολοκληρώθηκε στη Βουλή στις 13 Αυγούστου, όταν
ψήφισε το φρικαλέο μνημόνιο, μαζί με όλες τις άλλες μνημονιακές
δυνάμεις. Από εκείνη τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής
Αριστεράς, το κόμμα που ευαγγελιζόταν τη ριζική αλλαγή στη ζωή του
τόπου, ανήκει στο παρελθόν. Η ηγεσία του έκλεισε την αριστερή παρένθεση,
έριξε την αυλαία η ίδια, με τον πιο άδοξο τρόπο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αυτοί που θα
μπορούσαν να περάσουν τις ορθάνοιχτες πύλες της Ιστορίας επέλεξαν να
περάσουν κάτω από τα καυδιανά δίκρανα της ατίμωσης, προδίδοντας την
ελπίδα ενός ολόκληρου λαού, αποκαρδιώνοντας την Αριστερά στην Ευρώπη και
σε όλο τον κόσμο. Τώρα οι αριστεροί άνθρωποι, οι ναυαγοί του ονείρου,
οι κωπηλάτες τόσων χρόνων και τόσου κόπου μένουν άφωνοι, μετέωροι,
ματαιωμένοι. Αντιμέτωποι με τη χλεύη των εχθρών, με το άδειο βλέμμα και
την τσακισμένη ψυχή των φίλων. Ηττηθήκαμε, λένε.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ομως ποιος
ηττήθηκε, ποια Αριστερά απέτυχε; Τώρα είναι ώρα περισυλλογής για όσους
δεν εξόκειλαν στις νησίδες της παραίτησης, για όσους δεν ψάχνουν να
γαντζωθούν από σαθρά απομεινάρια του ναυαγίου, από το ίδιο υλικό,
αλίμονο, με το ναυαγισμένο σκάφος. Με τη σοφία της πικρής γνώσης, με τα
μάτια και τον νου όσο ποτέ άλλοτε ανοιχτά στην αλήθεια των αναντίρρητων
γεγονότων, με τα αυτιά ορθάνοιχτα στη βοή των επερχόμενων γεγονότων.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Δεν
ηττήθηκε, δεν απέτυχε η Αριστερά. Επειδή η Αριστερά δεν είναι μία –ποτέ
δεν ήταν μία–, πάντοτε όφειλε να έχει τον προσδιορισμό της. Αυτή που
ηττήθηκε και απέτυχε, αυτή που υπέγραψε σε μια νύχτα την κατάργηση όλων
των δικαιωμάτων που κατέκτησε η αγωνιζόμενη Αριστερά σε έναν αιώνα, αυτή
είναι η ρεφορμιστική, η καθεστωτική, η φοβισμένη Αριστερά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Εκείνη η
Αριστερά που φοβάται τη λαϊκή εξεγερτικότητα και το επαναστατικό
ξεπέταγμα της λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που υπερβαίνουν και διαρρηγνύουν τα
–ολοένα και στενότερα– μίζερα όρια του ρεφορμισμού της. Εκείνη η
Αριστερά που αισθάνεται ευτυχής, όταν την κολακεύουν και την
καταδέχονται στα σαλόνια τους ακόμα και πατριάρχες της φαυλότητας ή
ουτιδανοί πολιτικοί, εκμηδενισμένοι στη λαϊκή συνείδηση, όταν την καλούν
σε κάλπικη «εθνική ενότητα», πάντοτε όταν –τι σύμπτωση!– το σύστημα
βρίσκεται σε κρίση και χρειάζονται το ξέπλυμά της.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Είναι η
φοβισμένη Αριστερά του Λιβάνου και της Βάρκιζας, του κάθε Λιβάνου και
της κάθε Βάρκιζας της Ιστορίας μας, είναι ο πυροσβέστης των δυναμικών
αγώνων, ο συκοφάντης των κουζουλών του ονείρου, είναι ο διαπρύσιος
κήρυκας των ΕΑΔΕ και της ταξικής συνεργασίας. Είναι η φοβισμένη Αριστερά
που αποκλείει κάθε σύγκρουση και ρήξη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Δεν είναι
παράξενο συνεπώς που στις 20 Φεβρουαρίου, ελάχιστες μόνο μέρες μετά την
ιστορική εκλογική νίκη της Αριστεράς, συμφώνησε για νέο μνημόνιο. Αυτή
δεν ήταν μια απλή ιδεολογική μετατόπιση. Ηταν μια ριζική αλλαγή
ιδεολογίας. Αλλαξοπίστησε. Από διάκονος των λαϊκών συμφερόντων έγινε
δούλος του θεού του χρήματος και του πλούτου.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Πλήρης
αναστροφή, από ανθρώπους έτοιμους από καιρό. Οταν διακηρύττεις
προεκλογικά «ανήκομεν εις την Δύσιν, πιστεύομεν στο ευρώ», και όταν αυτή
η πίστη ενισχύεται και από ταξικό ένστικτο (δεν μπορούμε να
παραγνωρίσουμε τη σχέση Είναι και Συνείδησης, για ορισμένους), τότε
έχεις αυτοαφοπλιστεί εκ των προτέρων και η πλήρης υποταγή είναι
μονόδρομος.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Οι υπόλοιποι
πέντε μήνες διαπραγμάτευσης αφορούσαν τη διαχείριση της εικόνας στο
εσωτερικό και την αυταπάτη για κάποιες ελάχιστες παραχωρήσεις. Εδώ οι
αλεπούδες του Μαξίμου, με τις μπλόφες επιπέδου συνοικιακού καφενείου
απέναντι στους αδίστακτους και πολύπειρους λύκους πιάστηκαν σαν την
πονηρή αλεπού στο δόκανο με τα τέσσερα. Και έπειτα, με κομμένη τη
φανταχτερή ουρά της αριστεροσύνης τους, προσπαθούσαν, σύμφωνα με τον
γνωστό μύθο, να μας πείσουν για τις αρετές του κολοβώματος.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ο τελευταίος
ελιγμός, το δημοψήφισμα, για να δικαιολογήσουν την αλλαγή ιδεολογίας,
απέδειξε γιατί η φοβισμένη αυτή Αριστερά δικαίως τρέμει το δυναμικό
αντίστασης του λαού. Το μεγαλειώδες και ιστορικών διαστάσεων «όχι»
απέναντι στον βομβαρδισμό από το συνασπισμένο μέτωπο εγχώριων και ξένων
ισχυρών εξέθεσε τους εμπνευστές του. Απέδειξε ότι βρίσκονταν σε ευθεία
σύγκρουση με την εκφρασμένη ολοκάθαρα λαϊκή βούληση, όταν υπέγραψαν τη
συμφωνία αποικιοποίησης της χώρας με το νέο μνημόνιο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Επιπλέον,
νεκρανέστησαν όλο το απαξιωμένο μνημονιακό προσωπικό, νομιμοποίησαν και
εξάγνισαν αυτό το πολιτικό καρκίνωμα στο σώμα της χώρας, που
ετοιμάζονται πλέον ως βρικόλακες να εφορμήσουν και να την κατασπαράξουν.
Φυσικά τη μερίδα του λέοντος από τη λεηλασία της χώρας θα καρπωθούν οι
λύκοι τοκογλύφοι. Οι οποίοι χρειάζονται, γι’ αυτό, ακόμη τους
«χρήσιμους» της υποταγμένης Αριστεράς. Δεν τους αρκεί η αριστερή
υπογραφή στο μνημόνιο. Χωρίς και την «αριστερή εφαρμογή» του, θα ήταν
απλώς μια καδμεία νίκη γι’ αυτούς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ομως οι
εγχώριοι και ξένοι ισχυροί, όπως δεν προέβλεψαν την έκταση και το βάθος
της αντίστασης του «όχι», έτσι και τώρα παραγνωρίζουν το επαναστατικό
δυναμικό που γεννά η εθνική ταπείνωση και η ανικανότητα της φοβισμένης
Αριστεράς να προασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα. Αλλά για να τελεσφορήσει η
αναπόφευκτη έκρηξη αυτού του επαναστατικού δυναμικού, χρειάζεται η
οικοδόμηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου πολύμορφης δράσης και
όχι μια απλή σύμπηξη μιας συμμαχίας προσωπικοτήτων ή απλή συνένωση
αρκτικόλεξων, και επανάληψη της λογικής του μεσσία και της ανάθεσης.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ενα μέτωπο
που θα μιλά τη γλώσσα της αλήθειας για το κόστος των αγώνων, που μόνο
αυτοί μπορούν να φέρουν όμως τη νίκη. Μόνο έτσι θα σταματήσει η
κατρακύλα στου κακού τη σκάλα, μόνο έτσι θα σώσουμε το παρόν, μόνο έτσι
θα ανοίξουν τα λαμπερά φτερά τα μεγάλα στο λαϊκό ξεπέταγμα που θ’
αλλάξει το μέλλον.</span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: right;">
<span style="margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Δημήτρης Κουφοντίνας 10/9/2015 </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: right;">
<span style="margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 1.3em; margin-top: 1.3em; padding: 0px; text-align: right;">
<ul style="text-align: left;">
<li><span style="margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αναδημοσίευση από : <a href="http://kufontinas.blogspot.com/2015/09/blog-post_12.html">http://kufontinas.blogspot.com/2015/09/blog-post_12.html</a></span></span></li>
</ul>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-464788993986471068.post-51922461389233683782015-06-29T09:37:00.000+03:002015-06-29T09:37:37.724+03:00Κείμενο του Ν. Μαζιώτη για την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδο από την ΟΝΕ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδος
από την Ευρωζώνη με επιλογή των δανειστών είναι μια διαδικασία που
ξεκίνησε από το 2010 και αυτή τη στιγμή σηματοδοτεί την αρχή του τέλους
της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η εφαρμογή των μνημονίων από το 2010 ήταν μία
φάση στην διαδικασία της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που είχε επιλέξει η
υπερεθνική οικονομική ελίτ έτσι ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του
ευρώ και να αποκοπεί ένα μέλος που λόγω της κρίσης χρέους θεωρείται
γάγγραινα και πρέπει να αποβληθεί. Ουσιαστικά η χρεωκοπία της Ελλάδας
θεωρούνταν πάντα από την υπερεθνική οικονομική ελίτ προϋπόθεση για την
σωτηρία της, χωρίς μάλιστα να αθετούνται οι υποχρεώσεις της χώρας προς
τους δανειστές κάτι που διασφαλίστηκε με την υπαγωγή της χώρας στην
εξουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η Ελλάδα είναι
ήδη μια χρεοκοπημένη χώρα από το 2009 κι αυτό ήταν κάτι που το ήξεραν
και η τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η
υπερεθνική οικονομική ελίτ ακολούθησε από το 2010 και μετά μια τακτική
ελεγχόμενης χρεοκοπίας έτσι ώστε να διασφαλιστούν οι δανειστές οι τότε
κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων οι γαλλικές, οι γερμανικές, οι βρετανικές
και οι αμερικάνικες τράπεζες.<span id="more-35611"></span><br />
Πρώτος στόχος του μνημονίου ήταν ότι απαγορευόταν η μονομερής αθέτηση
πληρωμών του χρέους από την πλευρά του οφειλέτη. Με βάση αυτό
δεσμεύτηκαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου έτσι ώστε
να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή το χρέους.<br />
Επίσης το χρέος πέρασε από το ελληνικό στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο και
απαγορεύεται η μετατροπή του από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο
εθνικό νόμισμα. Το ελληνικό κράτος παραιτήθηκε από την εθνική κυριαρχία
επί των περιουσιακών του στοιχείων που πέρασαν όλα στη δικαιοδοσία των
δανειστών. Δεύτερος στόχος του μνημονίου με τη χορήγηση του τότε δανείου
των 110 δις. ευρώ και την αντικατάσταση του παλιού χρέους με ένα νέο,
ήταν η αποπληρωμή των τότε κατόχων των ελληνικών ομολόγων και η
μεταβίβαση του χρέους στους διεθνείς οργανισμούς στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και
στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτή την διαδικασία παράτασης της
ελληνικής χρεοκοπίας οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων που είχαν στα
χέρια τους επενδυτικά σκουπίδια κατάφεραν να τα ξεφορτωθούν με τις
λιγότερες δυνατές απώλειες.<br />
Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε με το PSI στην αναδιάρθρωση του χρέους
το Μάρτιο του 2012 όπου οι μεγάλοι κερδισμένοι ήταν οι ξένες τράπεζες
και οι μεγάλοι χαμένοι οι ελληνικές τράπεζες τα ελληνικά ασφαλιστικά
ταμεία και οι μικροομολογιούχοι.<br />
Παράλληλα η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ μετέτρεψαν τη
χώρα σε ερείπια και χρησιμοποιώντας εδώ και 5 χρόνια το δίλημμα
«λιτότητα ή πτώχευση και καταστροφή» εξαπέλυσαν μια πολιτική κοινωνικής
γενοκτονίας και ευθανασίας τμημάτων του πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς,
φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση.<br />
Απώτερος στόχος των δανειστών είναι να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή
Ένωση δύο ταχυτήτων διαχωρισμένη από τη μια πλευρά σε ισχυρές και με
μεγάλα πλεονάσματα χώρες και από την άλλη σε αδύναμες χρεωμένες χώρες.<br />
Όπως λέγαμε ως φυλακισμένα μέλη του ΕΑ τον Δεκέμβριο του 2010 στο κείμενο:<br />
<strong>Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση</strong>
«Η έξοδός μας από την ΟΝΕ θεωρείτε πλέον δεδομένη προκειμένου να
διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ευρώ. Όμως με την κρίση χρέους να
βαθαίνει και τη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη να καταρρέει οικονομικά
στο άμεσο μέλλον, είναι δύσκολη όχι μόνο η επιβίωση της ΟΝΕ αλλά και
αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πλέον αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον
της Ένωσης είναι η δημιουργία ενός σχήματος όπου ισχυρές και με μεγάλα
πλεονάσματα χώρες θα ηγούνται και οι χρεοκοπημένες χώρες της ευρωπαϊκής
περιφέρειας θα μετατρέπονται σε προτεκτοράτα, καθώς θα εκχωρούν εξ
ολοκλήρου την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία στα πολιτικά και
οικονομικά διευθυντήρια της Ευρώπης.<br />
Αυτή τη συνθήκη προωθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη δημιουργία μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης».<br />
Σχεδόν 5 χρόνια μετά αυτή η διαδικασία λαμβάνει σάρκα και οστά με τη
χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την έξοδό της από
την ΟΝΕ. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που δρομολογήθηκε με τη διαδικασία
ελεγχόμενης χρεοκοπίας εγκαινιάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση δύο ταχυτήτων.
Όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 έως σήμερα υπηρέτησαν πιστά
τις επιδιώξεις αυτές της υπερεθνικής ελίτ.<br />
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από
ότι οι προκάτοχοί της, οι κυβερνήσεις Σαμαρά και Παπανδρέου. Παρά το
γεγονός ότι μέσα σε 5 μήνες απαρνήθηκε το πρόγραμμα για το οποίο
εκλέχτηκε, αποδέχτηκε την αποπληρωμή του χρέους, υπόγραψε την παράταση
του υπάρχοντος μνημονίου νούμερο 2, παρά το γεγονός ότι πάτησε αρκετές
από τις κόκκινες γραμμές της στις διαπραγματεύσεις προκειμένου να
υπογράψει μια συμφωνία νέο μνημόνιο με τους δανειστές – συμφωνία που
όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι μπροστά σε αυτήν τα μέτρα Χαρδούβελη
είναι πολύ πιο ήπια -, οι δανειστές αποφάσισαν την χρεοκοπία της Ελλάδας
και την έξοδο της από την ΟΝΕ με τις υποχρεώσεις βέβαια για το χρέος να
μένουν άθικτες. Στους 5 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ
απέδειξε πόσο ανεδαφικό ήταν το πρόγραμμά του, πόσο ανεφάρμοστες ήταν οι
κενσυανιστικές μεταρρυθμίσεις που επεδίωκε μέσα σε ένα
παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον εντός του πλαισίου της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, πόσο αντιφατικό ήταν να αποδέχεται την αποπληρωμή του
χρέους και παράλληλα να επιδιώκει να αυξήσει το βασικό μισθό, να
συμφωνεί σε ιδιωτικοποιήσεις και να θέλει να είναι και το κράτος μέσα
στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, να ζητάει χρηματοδότηση από τους
δανειστές και παράλληλα να μη θέλει να εφαρμόσει την δανειακή σύμβαση
που στις 20 Φεβρουαρίου συμφώνησε να παραταθεί, να διαπραγματεύεται
σκληρά και να πατάει τις κόκκινες γραμμές συμφωνώντας σε μνημονιακά
μέτρα και εμμέσως, με τους νέους φόρους και την αύξηση του ΦΠΑ, σε
περαιτέρω μείωση του λαϊκού εισοδήματος, σε απολύσεις και σε αύξηση της
ανεργίας. Να νομίζει ότι εκβιάζει τους δανειστές με το να απειλεί να μην
πληρώσει τις δόσεις ενώ έχει συνυπογράψει στις 20 Φεβρουαρίου ότι δεν
μπορεί να κάνει μονομερή αθέτηση πληρωμών του χρέους και ότι τα
περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου είναι δεσμευμένα και ότι
μπορούν να εκποιηθούν αν δεν πληρώσει.<br />
Είναι σίγουρο ότι όλο αυτό το διάστημα οι δανειστές θεωρούσαν την
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστο εταίρο και διαχειριστή της Ελληνικής
κρίσης. Το δημοψήφισμα που αποφάσισε να κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με
ερώτημα την αποδοχή ή όχι των προτάσεων των δανειστών στις 5 Ιουλίου,
δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικοινωνιακή διαχείριση του πολιτικού
ναυάγιου της συνοδευόμενη από θεωρίες συνωμοσίας. πολιτικού
πραξικοπήματος και «νέων Ιουλιανών» με σκοπό την ανατροπή της.<br />
Όμως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει υπό το βάρος
των αντιφάσεων της και των δικών της αδιέξοδων. Το δημοψήφισμα δεν έχει
καμιά υλική βάση αφού 5 μέρες πριν από αυτό στις 30 Ιουνίου, έχει
εκπνεύσει το πρόγραμμα κι η χώρα βρίσκεται ήδη σε καθεστώς χρεοκοπίας
άρα δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για νεα διαπραγμάτευση ούτε για πρόταση
συμφωνίας με τους δανειστές. Το δε αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όποιο
και αν είναι αυτό δεν θα έχει καμία επίδραση όσον αφορά την χρεοκοπία
της χώρας και την έξοδο από την ΟΝΕ που είναι αναπόφευκτα, όπως επίσης
δεν θα αποσοβήσει στο τέλος την κατάρρευση της κυβέρνησης.<br />
Στην περίπτωση του ναι στο δημοψήφισμα στην πρόταση των δανειστών, η
κατάρρευση της κυβέρνησης θα είναι πολύ πιο άμεση με δεδομένο ότι έχει
συνταχτεί επισήμως υπέρ του όχι.<br />
Στην περίπτωση που όντως η πλειοψηφία που θα συμμετέχει επιλέξει το
όχι είναι πιθανό η κυβέρνηση να κερδίσει λίγο χρόνο όμως είναι εντελώς
ανίκανη και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της χρεοκοπίας και
την έξοδο από την ΟΝΕ, οπότε αργά ή γρήγορα η πτώση της είναι δεδομένη.<br />
Το δημοψήφισμα όμως ούτως ή άλλως είναι παραπλανητικό γιατί αυτό που
πραγματικά διακυβεύεται δηλαδή το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν δίνει καμιά
λύση στα προβλήματα του λαού.<br />
Όπως έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας η έξοδος της Ελλάδας από την
ΟΝΕ και η υιοθέτηση της δραχμής εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
αφήνει άθικτο το πρόβλημα του χρέους και δεν αναιρεί τις μνημονιακές
δεσμεύσεις. Εφόσον όρος του μνημονίου είναι η απαγόρευση της μετατροπής
του χρέους από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, η
υιοθέτηση της δραχμής όχι μόνο δεν θα μείωνε το χρέος αλλά θα το αύξανε.<br />
Επίσης η υιοθέτηση της υποτιμημένης δραχμής θα είχε ως συνέπεια την
περαιτέρω υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, και άρα
υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, γεγονός που θα αυξήσει περισσότερο την
φτώχεια και την εξαθλίωση. Συμπερασματικά λοιπόν το ζήτημα του
νομίσματος από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα. Όσοι νομίζουν ότι η
έξοδος από την ΟΝΕ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια ριζοσπαστική
λύση πλανώνται οικτρά. Αυτή τη στιγμή η έξοδος της Ελλάδας από την
Ευρωζώνη γίνεται μετά από μεθόδευση των ίδιων των δανειστών που την
υποβιβάζουν σε χώρα προτεκτοράτο εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής
Ένωσης που μπορεί να πουληθεί πιο εύκολα για να ξεπληρώσει τα χρέη της.<br />
Μόνο η δράση από τα κάτω, μόνο η δράση ενός Επαναστατικού Κινήματος
που θα ανατρέψει το κεφάλαιο και το κράτος, θα διαγράψει το χρέος, θα
βγάλει τη χώρα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και την
οικονομία της αγοράς θα έδινε μια ριζοσπαστική λύση προτείνοντας
παράλληλα την αναδιοργάνωση της κοινωνίας πάνω στη βάση του Ελευθεριακού
Κομμουνισμού στη βάση μιας συνομοσπονδίας κοινοτήτων, εργατικών
συμβουλίων και λαϊκών συνελεύσεων. Αυτή τη στιγμή η πολιτική χρεοκοπία
του ΣΥΡΙΖΑ, η χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος από την ΟΝΕ, οι συνέπειες
της οποίας είναι άγνωστες ακόμα και για τους ίδιους τους δανειστές
ανοίγουν πεδία ευκαιριών για τις επαναστατικές δυνάμεις για να
προωθήσουμε την προοπτική της ανατροπής.<br />
<div style="text-align: center;">
<strong>ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.</strong></div>
<div style="text-align: center;">
<strong>ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ.</strong></div>
<div style="text-align: center;">
<strong>Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ</strong></div>
<div style="text-align: center;">
<strong>ΚΑΙ Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ.</strong></div>
<em>Νίκος Μαζιώτης </em><br />
<em>φυλακές Κορυδαλλού</em><br />
<br />
<em> Αντιγραφή από : <a href="https://mpalothia.wordpress.com/2015/06/28/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF/">mpalothia</a></em></div>
Unknownnoreply@blogger.com0