Ανακοίνωση Αναρχικών οργανώσεων απο την Αυστραλία για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

Η πρόσφατη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η προέκταση της ανθρώπινης καταστροφής που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια – προϊόν πολυετούς πολιτικής δικτατορίας, καπιταλιστικής τρομοκρατίας και γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Θα οδηγήσει αναμενόμενα στο θάνατο πολλών αμάχων και στον εκτοπισμό ακόμη περισσότερων. Ο Πούτιν έχει ακολουθήσει αυτή την επεκτατική πορεία προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο οικονομικό μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση του, που περιλαμβάνει τη Ρωσία και τους στενούς της συμμάχους, όπως η Λευκορωσία και το Καζακστάν, έχει δημιουργηθεί ως έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας του, η οποία προτιμά να είναι ένα μεγάλο ψάρι σε μια μικρή λίμνη από το να διαπραγματεύεται με την ΕΕ ως τακτικός εταίρος. Κατά μία έννοια, πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ δύο ειδών καπιταλιστικής οικονομίας: των πατερναλιστικών, ολιγαρχικών, συχνά κρατικοδίαιτων οικονομιών της Ρωσίας και των γειτόνων της και των σύγχρονων, αγοραίων, υπερ-ανταγωνιστικών οικονομιών των “προηγμένων” κρατών της ΕΕ. Η ενσωμάτωση των κρατών γύρω από τη Ρωσία απειλεί τη σημερινή ρωσική αστική τάξη, επειδή απειλεί την ίδια την ύπαρξή της. Δεν πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι τόσο απλό όσο μια σύγκρουση μεταξύ του δυτικού φιλελευθερισμού και της ανατολικής δικτατορίας, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Η αντίθεσή μας στη ρωσική αστική τάξη δεν συνεπάγεται υποστήριξη της δυτικοευρωπαϊκής- όπως δείχνουν περιπτώσεις όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, χώρες μπορούν να εξελιχθούν “δημοκρατικά” προς τον αυταρχισμό υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η ανάπτυξη της “Ευρώπης-Φρούριο”, που εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την Αυστραλία και που κακοποιεί βάναυσα τους μετανάστες με αυξανόμενη βαρβαρότητα, δείχνει επίσης ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο αυταρχισμός δεν είναι αντίθετα, αλλά κοινοί εταίροι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Δεν θα επηρεάσει μόνο την ΕΕ και τα κράτη της Ευρασίας, αλλά και τις ΗΠΑ, οι οποίες μέσω του ΝΑΤΟ λειτουργούν ως η κύρια στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Η Ουκρανία είναι επίσης σημαντικός εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων, με πολλές χώρες να εξαρτώνται από το σιτάρι που παράγει το εύφορο έδαφός της. Ο Λίβανος, για παράδειγμα, που ήδη βρίσκεται στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης, εισάγει το 50% του σιταριού του από την Ουκρανία. Η Λιβύη εισάγει το 43%. Σύμφωνα με την αξία, το 86% των εισαγωγών σιταριού της Αιγύπτου προέρχεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία. Οι αποσταθεροποιήσεις σε αυτή την αγορά θα προκαλέσουν αναμφίβολα το είδος των “εξεγέρσεων για το ψωμί” που έχουμε ξαναδεί σε πολλές από αυτές τις χώρες. Παρά τις διαφορές τους, τόσο η δυτικοευρωπαϊκή όσο και η ρωσική αστική τάξη μοιράζονται ένα βασικό κοινό στοιχείο: την υπεράσπιση της ύπαρξής τους ενάντια στις δικές τους εργατικές τάξεις. Κατά συνέπεια, η κύρια απάντηση σε αυτή την πολεμοκαπηλεία δεν πρέπει να είναι ούτε η απολογία του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ούτε η υποστήριξη του ΝΑΤΟ, ούτε καν η “εθνική άμυνα” εντός της Ουκρανίας. Αντίθετα, κάνουμε προσπάθεια να φέρουμε κοντά τους εργαζόμενους πέρα από τα εθνικά σύνορα, υποστηρίζοντας όλες τις μορφές εξέγερσης που αμφισβητούν τα αντίστοιχα συστήματα: ανταρσίες, λιποταξίες, απεργίες, σαμποτάζ, διαδηλώσεις. Για όσους από εμάς είμαστε στην Αυστραλία, έχουμε κάποια βασικά καθήκοντα: Να πολεμήσουμε ενάντια στην πολεμοκαπηλεία της δικής μας πλευράς και ενάντια στις υποκριτικές καταδίκες της Ρωσίας από τους ίδιους πολιτικούς που οδήγησαν στις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν – ειδικότερα, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουμε ακόμα περισσότερα έθνη από το να επέμβουν, γεγονός που θα διακινδύνευε την πιθανότητα ο πόλεμος να εξελιχθεί σε μια μεγαλύτερη, ακόμα πιο καταστροφική παγκόσμια σύγκρουση. Να προβούμε σε ουσιαστικές πράξεις αλληλεγγύης με τις εργατικές τάξεις της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που είναι τα κύρια θύματα του πολέμου, και με τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται εναντίον του και στις δύο χώρες, Να διαδώσουμε πληροφορίες μεταξύ των εδώ εργαζομένων σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στη Ρωσία και την Ουκρανία και τους τρόπους με τους οποίους αντιστέκονται στην οικονομία του πολέμου και στους περιορισμούς των ελευθεριών που αναπόφευκτα απορρέουν από αυτήν, Να υποστηρίξουμε την ελεύθερη, ασφαλή ροή των μεταναστών από τη σύγκρουση, απαιτώντας από την Αυστραλία να τερματίσει τις βάναυσες συνοριακές πολιτικές της και να χορηγήσει στους πρόσφυγες μόνιμη προστασία, ανεξάρτητα από το πώς έφτασαν. Να εργαστούμε, όπως πάντα, για την ένωση των εργαζομένων πέρα από τα εθνικά σύνορα, αγωνιζόμενοι για το μόνο πράγμα που μπορεί να βάλει τέλος σε όλους τους πολέμους: την Κοινωνική Επανάσταση. Ο πόλεμος είναι πραγματικά φρικτός, αλλά όπως όλες οι άλλες καπιταλιστικές κρίσεις, περιέχει τη δυνατότητα να πυροδοτήσει τα είδη των κοινωνικών εξεγέρσεων που ανατρέπουν ολόκληρα καθεστώτα. Πριν από έναν αιώνα η Ρωσία συμμετείχε σε έναν καταστροφικό, αιματηρό πόλεμο. Τελείωσε με μια επανάσταση της εργατικής τάξης που σόκαρε ολόκληρο τον κόσμο. Εναπόκειται στη διεθνή εργατική τάξη να διασφαλίσει ότι αυτός ο σημερινός πόλεμος θα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο. Η ανακοίνωση υπογράφεται από τις ακόλουθες αναρχικές ομάδες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας: Anarchist Communists Meanjin Black Flag Sydney Geelong Anarchist Communists Melbourne Anarchist Communist Group RedBlackNotes ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ! Πηγή: RedBlackNotes

Ιωάννα Κούρτοβικ. δικηγόρος του "Λουκά" της ΕΟ 17 Ν. Δήλωση προς κάθε ενδιαφερόμενο

Προς κάθε ενδιαφερόμενο Περί της μεταγωγής του Δ. Κουφοντίνα. Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Εδώ και δυο ημέρες με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις, κυβερνητικών στελεχών, του ίδιου του πρωθυπουργού, αλλά και «φορέων της κοινωνίας των πολιτών» (εντελώς τυχαία , στην ίδια γραμμή), εγκαλείται ο κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας ότι δεν έχει ασκήσει τις νόμιμες διαδικασίες για την μεταφορά του στον Κορυδαλλό και ότι ο ίδιος διαλέγει την αυτοχειρία! Ψεύδονται . Και οφείλουμε να επισημάνουμε τα ακόλουθα: Αμέσως μετά την μεταγωγή του στον Δομοκό, ο κρατούμενος κατέθεσε στην γραμματεία αίτηση για την μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, σύμφωνα με όσα πρόβλεπε ο ν. 4760/20, η οποία όπως μας διαβεβαίωσαν από το κατάστημα διαβιβάστηκε στο Υπουργείο, την 11/1/2021 με αριθμό πρωτοκόλλου 23624. Η αίτηση αυτή μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί. Επιπλέον, από τις 28/12/20, ο κρατούμενος έχει ζητήσει να του δοθεί αντίγραφο της απόφασης μεταγωγής, που μέχρι τότε ήξερε ότι ήταν της Γενικής Γραμματέως και όχι του αρμοδίου οργάνου, που είναι η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών (ΚΕΜ). Με επιστολή της η κα Νικολάου δήλωσε ότι υπήρχαν απόφαση της ΚΕΜ, βάσει της οποίας ο κρατούμενος είχε μεταχθεί στον Κορυδαλλό και εν συνεχεία στο Δομοκό με δική της απόφαση και αρνήθηκε να χορηγήσει αντίγραφα. Η δήλωση αυτή, σύμφωνα με την οποία, μέσα σε μία ώρα, είχε μεταχθεί στον Κορυδαλλό και συνεχόμενα στον Δομοκό, ήταν αυτή που εξώθησε τον κρατούμενο στην απεργία πείνας. Αίτημα για τα αντίγραφα των αποφάσεων υποβλήθηκε από εμένα ηλεκτρονικά, ξανά, στις 17/1/21, με ρητή αναφορά στην άσκηση των νόμιμων ένδικων μέσων. Το ίδιο αίτημα απευθύνθηκε και από τον Συνήγορο του Πολίτη, στις 21/1/21, στην γνωστή του παρέμβαση στην υπόθεση. Στις 18/2, η Γεν. Γραμματέας μας απέστειλε ακριβές αντίγραφο της δικής της απόφασης, αλλά όχι και των αποφάσεων της ΚΕΜ , που επεκαλείτο, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή οποιαδήποτε διαδικασία κατ’ αυτών. Η προσβολή στη Δικαιοσύνη μιας απόφασης μεταγωγής της ΚΕΜ προβλέπεται από το άρθρο 9 παρ.4 του Σωφρονιστικού Κώδικα, όταν ο κρατούμενος έχει δύο φορές αρνητική απόφαση στην αίτηση (του) για μεταγωγή (ποιος είπε ότι οι κρατούμενοι δεν ζητούν την μεταφορά τους σε άλλη φυλακή;): -όχι όταν την μεταγωγή αποφασίζει η ίδια η ΚΕΜ , αυτεπάγγελτα, - όχι πολύ περισσότερο όταν την αποφασίζει η Γεν. Γραμματέας αντεγκληματικής πολιτικής - όχι όταν το αρμόδιο Δικαστήριο, είναι το Δικαστήριο του Βόλου που είχε το θάρρος, με παρότρυνση δημόσια του σημερινού πρωθυπουργού να «σταθεί στο ύψος του» και να ανατρέψει απόφαση του Αρείου Πάγου, αυτήν του δικαίωνε το αίτημα για άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα - όχι όταν τα αρμόδια για τις διοικητικές αποφάσεις διοικητικά δικαστήρια έχουν πλήρη άγνοια από σωφρονιστικό κώδικα και δεν έχουν ούτε το σώμα των προσβαλλόμενων αποφάσεων, - όχι όταν το Πρωτοδικείο της Λαμίας (αναρμόδιο έτσι κι αλλιώς με το νόμο), αν δεν νοιώθει κι αυτό την επιταγή ότι «πρέπει να σταθεί στο ύψος του» θα στέκει αμήχανο μπροστά στο δέος μιας πολιτικής απόφασης που αγγίζει όχι μόνον τον πρώην περιφερειάρχη του , αλλά την ίδια την κεντρική αρχή εξουσίας της χώρας τον πρωθυπουργό. Το νέο non paper στα μέλη της ΝΔ για διαχείριση της προοπτικής ενός νεκρού απεργού πείνας , με την προτροπή «να λέτε ότι δεν έχει απευθυνθεί στην Δικαιοσύνη» , παραπλάνησε ακόμη και τον πρωθυπουργό. Θα έπρεπε οι επιτελείς της ομάδας προπαγάνδας να διαβάζουν το νόμο πριν τολμήσουν να τον χρησιμοποιούν, για να μην γελοιοποιούν τα στελέχη του κόμματος . Ή, μήπως, η κυβερνητική δικαιοκρατική άποψη του «έτσι θέλω, έτσι κάνω», υπερισχύει και νομιμοποιεί κάθε αυθαιρεσία; Ακόμη και την βαρβαρότητα μιας θανατικής ποινής; Αθηνα, 28/2/2021 Ιωάννα Κούρτοβικ Δικηγόρος

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η άνοδος της ασημαντότητας

I. H απουσία κριτικής σκέψης

H εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Iστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Eλλάδα. Tότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Mεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Xέγκελ. Tελικά, ο Xέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».
Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Xάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού· στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κ.λπ.

Οι διανοούμενοι

Mέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Mετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).

Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.

Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.

Kρίση της κριτικής

Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.

Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.

Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.

Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου. H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης· είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.

H τηλεόραση

H τηλεόραση αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα: κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Aυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό σποτ των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα σποτ τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές προεδρικές καμπάνιες. Eίναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα σποτ δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά επικεντρώνονται σε δυσφημιστικούς υπαινιγμούς. Προφανώς, αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.

Tούτο όμως είναι και αληθές και ψευδές. H ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά. Οι άνθρωποι είναι ακόμη ικανοί να παρακολουθήσουν ένα λόγο με επιχειρήματα και με κάποια χρονική διάρκεια. Ομως είναι, επίσης, αληθές ότι το σύστημα και τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Yπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.

II. Tο βαρύ προνόμιο της Δύσης

Στην ιστορία της Δύσης υπάρχουν αναρίθμητες φρικαλεότητες, τις οποίες η Δύση διέπραξε τόσο εναντίον των άλλων όσο και εναντίον του ίδιου του εαυτού της. Οι φρικαλεότητες όμως δεν αποτελούν προνόμιο της Δύσης. Παντού στον κόσμο υπάρχει συσσώρευση φρίκης, είτε πρόκειται για την Kίνα, την Iνδία, την Aφρική πριν από την αποικιοκρατία, είτε για τους Aζτέκους. H ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Eίναι η ιστορία των φρικαλεοτήτων - αν και όχι μόνον αυτή.

Yπάρχει, οπωσδήποτε, ένα θέμα προς συζήτηση: το θέμα του ολοκληρωτισμού. Eίναι ο ολοκληρωτισμός - όπως το νομίζω - η κατάληξη της τρέλας για κυριαρχία ενός πολιτισμού ο οποίος διέθετε τα μέσα εξόντωσης και χρησιμοποίησε την πλύση εγκεφάλου σε τέτοια κλίμακα που ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε η Iστορία; Eίναι ο ολοκληρωτισμος ένα διεστραμμένο πεπρωμένο, εγγενές στη σύγχρονη εποχή, με όλες τις αμφισημίες που τη χαρακτηρίζουν; Eίναι, μήπως, κάτι άλλο ο ολοκληρωτισμός; Για τη συζήτησή μας το θέμα αυτό, αν μπορώ να πω, είναι θεωρητικό. Kαι είναι θεωρητικό στο μέτρο που τις φρικαλεότητες του ολοκληρωτισμού η Δύση τις έστρεψε εναντίον των δικών της (των Eβραίων συμπεριλαμβανομένων). Eίναι θεωρητικό στο μέτρο που η φράση «σκοτώστε τους όλους, ο θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του», δεν είναι φράση του Λένιν, αλλά ενός πολύ θεοσεβούμενου χριστιανού δούκα και ελέχθη όχι τον 20ό αλλά το 16ο αιώνα. Eίναι θεωρητικό, στο μέτρο που οι ανθρώπινες θυσίες έχουν εφαρμοστεί αφειδώς και σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις μη ευρωπαϊκές κουλτούρες κ.λπ. Tο Iράν του Xομεϊνί οπωσδήποτε δεν είναι προϊόν του Διαφωτισμού.

Yπάρχει όμως κάτι το οποίο αποτελεί την ιδιομορφία, τη μοναδικότητα και το βαρύ προνόμιο της Δύσης: πρόκειται γι' αυτή την κοινωνικο-ιστορική αλληλουχία που ξεκινά στην αρχαία Eλλάδα και αρχίζει ξανά, από το 11ο αιώνα και μετά, στη δυτική Eυρώπη. Aυτή είναι η μόνη στην οποία βλέπουμε να προβάλει ένα πρόταγμα ελευθερίας, ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, κριτικής και αυτοκριτικής. H πιο εντυπωσιακή επιβεβαίωση αυτού είναι ακριβώς ο λόγος ο οποίος καταγγέλλει τη Δύση. Διότι στη Δύση έχουμε τη δυνατότητα -τουλάχιστον ορισμένοι από εμάς- να καταγγέλλουμε τον ολοκληρωτισμό, την αποικιοκρατία, το δουλεμπόριο των Mαύρων, την εξόντωση των Iνδιάνων στην Aμερική. Ομως δεν έχω δει τους απογόνους των Aζτέκων, των Iνδών ή των Kινέζων να κάνουν μια ανάλογη αυτοκριτική. Aπεναντίας, βλέπω ότι ακόμη και σήμερα οι Iάπωνες αρνούνται τις θηριωδίες που διέπραξαν κατά το B Παγκόσμιο Πόλεμο.

Tις πταίει

Οι Aραβες καταγγέλλουν συνεχώς ότι για όλα τα κακά που τους ταλαιπωρούν ­εξαθλίωση, έλλειψη δημοκρατίας, διακοπή της εξέλιξης του πολιτισμού τους κ.λπ.­ ευθύνεται η αποικιοκρατία την οποία υπέστησαν από τους Eυρωπαίους. Ωστόσο, η αποικιοκρατία σε αρκετές αραβικές χώρες διήρκεσε στη χειρότερη περίπτωση εκατόν τριάντα χρόνια (έτσι συνέβη στην Aλγερία, 1830-1962). Ομως οι ίδιοι αυτοί Aραβες, πριν από την αποικιοκρατία των Eυρωπαίων, είχαν υποστεί για πέντε αιώνες το ζυγό των Tούρκων. H τουρκική κυριαρχία στην εγγύς και τη Mέση Aνατολή αρχίζει τον 15ο αιώνα και τελειώνει το 1918. Aλλά οι Aραβες, καθώς οι Tούρκοι κατακτητές τους ήταν ομόθρησκοί τους μουσουλμάνοι, δεν μιλούν για την κυριαρχία αυτή.

Πάντως, η εξέλιξη της αραβικής κουλτούρας σταμάτησε το 11ο με 12ο αιώνα, δηλαδή οκτώ αιώνες πριν καν να μπορεί να γίνει λόγος για την κατακτητική επέκταση της Δύσης. Eξάλλου και αυτή η ίδια η αραβική κουλτούρα βασίστηκε στις κατακτήσεις, την εξόντωση και τη λίγο έως πολύ βίαια επιβολή της ισλαμικής θρησκείας στους κατακτημένους πληθυσμούς. Στην Aίγυπτο το 550 μ.X. δεν υπήρχαν Aραβες, όπως δεν υπήρχαν Aραβες, τότε, ούτε στη Λιβύη ούτε στην Aλγερία ούτε στο Mαρόκο ούτε στο Iράκ. Οι Aραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δική τους θρησκεία. Δεν βλέπω όμως να γίνεται καμία κριτική αυτών των γεγονότων μέσα στο χώρο του αραβικού κόσμου. Kατά τον αυτό τρόπο, μιλάμε βεβαίως για το δουλεμπόριο των Mαύρων απο τους Eυρωπαίους (16ος αιώνας και εντεύθεν), αλλά δεν μιλάμε ποτέ για το γεγονός ότι το δουλεμπόριο και η συστηματική υποδούλωση των Mαύρων στην Aφρική τα εγκαινίασαν Aραβες έμποροι (11ος - 12ος αιώνας και εντεύθεν, με τη συνενοχή - συμμετοχή, όπως πάντα, βασιλιάδων και φυλάρχων). Eπίσης, δεν μιλάμε για το γεγονός ότι η δουλεία δεν καταργήθηκε αυθόρμητα σε καμία ισλαμική χώρα και ότι σε κάποιες από αυτές η δουλεία ισχύει ακόμη και σήμερα.

Δεν θέλω να πω με κανέναν τρόπο ότι όλα αυτά απαλείφουν τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Δυτικοί. Λέω μόνον ότι η ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού έγκειται ακριβώς στην ικανότητά του της αυτοαμφισβήτησης και της αυτοκριτικής. Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες.

Aλλά όμως μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση ­αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα.

Νίκος Τεμπονέρας... 8/1/1991. Η Δολοφονία του Αγωνιστή Καθηγητή

Το 1991 φέρνει ο τότε υπουργός παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, νομοσχέδιο που μεταξύ άλλων προβλέπει...μείωση αργιών, κατάργηση αδικαιολογήτων απουσιών, κατάργηση 15μελών, point system για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαθητών, επιβολή ομοιόμορφης εμφάνισης, υποχρεωτικό εκκλησιασμό για τα σχολειά, κατάργηση δωρεάν συγγραμάτων, κατάργηση ασύλου και περικοπή φοιτητικής συμμετοχής στην διοίκηση των ΑΕΙ. Ξεσπούν καταλήψεις και κινητοποιήσεις σε σχολειά και πανεπιστήμια. Πάνω απ΄το 65% των σχολείων της Ελλάδας, βρίσκονται υπό κατάληψη, ενώ σε όλες τις πόλεις της χώρας οι διαδηλώσεις είναι στην "ημερησία διάταξη" . Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας εκφράζουν την άποψη ότι οι"καταλήψεις πρέπει να σταματήσουν έστω και με την χρήση βίας" . 
Με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μέλη της ΟΝΝΕΔ και κυρίως οι ομάδες κρούσεις που είχε δημιουργήσει, τους "Ρέηντζερς" και τους "Κένταυρους"  βαφτίστηκαν αγανακτισμένοι πολίτες και έκαναν "καταδρομικές", τραμπούκικες επιθέσεις σε υπό κατάληψη σχολεία, με ρόπαλα, σιδερολοστούς, μαχαίρια, σιδερογροθιές και άλλα ευγενικά tools.Με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μέλη της ΟΝΝΕΔ και κυρίως οι ομάδες κρούσεις που είχε δημιουργήσει, τους "Ρέηντζερς" και τους "Κένταυρους"  βαφτίστηκαν αγανακτισμένοι πολίτες και έκαναν "καταδρομικές", τραμπούκικες επιθέσεις σε υπό κατάληψη σχολεία, με ρόπαλα, σιδερολοστούς, μαχαίρια, σιδερογροθιές και άλλα ευγενικά tools.Στις 8 Γενάρη του 91 και ώρα 22:30 ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαίας και δημοτικός σύμβουλος Πατρέων, Γιάννης Καλαμπόκας, μαζί τους Μυλωνά, Σπίνο, Γραμματικόπουλο κι άλλα φασιστοείδή της ΟΝΝΕΔ, κάνουν ντου στο σχολικό συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας στην Πλατεία Βουδ  για να "ανακαταλάβουν" το σχολείο και να σπάσουν την κατάληψη, την οποία στήριζαν γονείς και καθηγητές μεταξύ των οποίων και Τεμπονέρας, Στις συμπλοκές ο Καλαμπόκας δολοφονεί τον Αείμνηστο, καθηγητή μαθηματικών, Τεμπονέρα διαλύοντας του το κρανίο με σιδερολοστό.Ο Κοντογιαννόπουλος (που μερικά χρόνια αργότερα έγινε βουλευτής με το ΠαΣοΚ), την επόμενη μέρα παραιτήθηκε, αναλαμβάνει ο Σουφλιάς η πρόταση νόμου αποσύρθηκε, το σχολείο πήρε το όνομα του νεκρού, αγωνιστή καθηγητή και ο Καλαμπόκας (που ο πρόεδρος του Σωματείου Κατωτέρων αστυνομικών Αχαίας είχε δηλώσει ότι είναι έμμισθος υπάλληλος της Ασφάλειας) ενώ αρχικά καταδικάστηκε σε ισόβια, αργότερα η ποινή του μειώθηκε σε 17 χρόνια και 3 μήνες, τελικά βγήκε στα 7 χρόνια. Και σήμερα είναι προιστάμενος σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στον Βόλο.Στην κηδεία του καθηγητή Τεμπονέρα συμμετείχαν πάνω από 50.000 λαού οι οποίοι κάλυπταν μια απόσταση περίπου 6 χλμ.Την επόμενη της δολοφονίας, διαδήλωση σχεδόν 20,000 Αχαιών πραγματοποιούν πορεία προς τη Νομαρχία Πατρών. Η προκλητική στάση των πάνοπλων μπάτσων τους οδηγεί να επιτεθούν με ξύλα, πέτρες και μολότωφ στους πραιτωριανούς και σε τράπεζες. Οι οδομαχίες κρατούν σχεδόν 7 ώρες με πολλούς τραυματίες κι απ΄τις δυο πλευρές ενώ γίνονται και επτά συλλήψεις.Την Πέμπτη 10 Γενάρη 91 πραγματοποιείται στην Αθήνα μαζική συγκέντρωση και πορεία προς τοκ-υ-νοβούλιο. Οι μπάτσοι επεμβαίνουν για να σταματήσουν την πορεία κι ακολουθεί "πόλεμος" μεταξύ διαδηλωτών και πραιτώρων. Χρήση χημικών, φωτιές, μολότωφ, οδοφράγματα είναι το σκηνικό στο κέντρο της πρωτεύουσας. Καπνογόνο των μπάτσων πέφτει μέσα στο κατάστημα"Κ. ΜΑΡΟΥΣΗΣ" , ξεκινά πυρκαγιά και σκοτώνονται 4 άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο κατάστημα.Οι συγκρούσεις γίνονται εντονότερες και πυρπολούνται κλούβες των ΜΑΤ, γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, υπουργεία, δημόσια κτήρια, καταστρέφονται τράπεζες. Οι μάχες με το αστικό καθεστώς κρατά μέχρι τα ξημερώματα της 12ης Ιανουαρίου. 
Για τα αλητόπαιδα της ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ΜΑΚΙ και φυσικά για τους αδελφούς τους της Χρυσής Αυγής για πολλά χρόνια η δολοφονία του Αγωνιστή Δασκάλου ήταν και συνεχίζει να είναι τίτλος τιμής. Σε παλαιότερο δημοσίευμά του ο "ΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"  μας θύμιζε σε δημοσίευμά του...

«Θεσσαλονίκη, 1 Απριλίου 1998: Βράδυ των φοιτητικών εκλογών και τα αίματα στο αμφιθέατρο του Ανατομείου έχουν ανάψει. Ολοκληρώνεται η καταμέτρηση των ψήφων για το νέο ΔΣ της Ιατρικής και οι πανηγυρισμοί της ΔΑΠ και των περί αυτήν φουντώνουν: “Ο Καλαμπόκας γαμάει τις μάνες σας”, “γαμιέται ο Τεμπονέρας κι η μάνα του”, είναι τα ευφάνταστα συνθήματα που κυριαρχούν. Η ευθυμία των νικητών μετατρέπεται σε ντελίριο, όπως καταγγέλλει η Ριζοσπαστική Παρέμβαση Ιατρικής, όταν στην αίθουσα κάνει τη θριαμβευτική της εμφάνιση η σημαία με το δικέφαλο, την οποία οι πιο θερμόαιμοι είχαν -κατά δήλωσή τους- προμηθευτεί από τον ναζιστικό “Στόχο”. Στο τσακίρ κέφι οι μέλλοντες γιατροί της ΔΑΠ, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι σε θέση να αναβιώσουν τις παραδόσεις της ΕΚΟΦ…».

Για να μην ξεχνάμε ποιοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες

Όταν η "δικαιοσύνη" εκδικείται... Δημήτρης Κουφοντίνας

Απ τις 30 Μάη του 18 ο κοινωνικός Αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργίας πείνας. Τους λόγους εξηγεί ο ίδιος :

Επειδή με την τελευταία παρέμβαση από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο ζήτημα της άδειάς μου, καταρρέει άλλη μια φορά το προσωπείο της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης και αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού.

Επειδή αυτή η παρέμβαση, κουρελιάζοντας τους νόμους του δικού της συστήματος, που δήθεν υπηρετεί, στέλνει το σαφές μήνυμα ότι για τον πολιτικό αντίπαλο δεν ισχύει κανένας άλλος νόμος ή κώδικας, παρά μόνο η αλαζονεία της εξουσίας τους και η σκοπιμότητα της συντριβής του.

Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε ύστερα από απαίτηση της γνωστής Οικογένειας με το πατροπαράδοτο ιστορικό σε τέτοιες επεμβάσεις, αποκαλύπτοντας άλλη μια φορά ότι η δικαιοσύνη ενεργεί πάγια ως πειθήνια θεραπαινίδα των ισχυρών, όταν δεν λειτουργεί ως πλυντήριο για το ξέπλυμά τους (π.χ. ΑΓΕΤ, Υποκλοπές, Ζίμενς, Οφ-σορ κλπ κλπ).
Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε με τρόπο που θυμίζει σκοτεινές μεθόδους του βαθέος κράτους, για να εκφοβίσουν, να εκβιάσουν και τελικά να εξοντώσουν επιδεικτικά οποιονδήποτε εισαγγελέα τολμήσει να πιστεύει ότι μπορεί να κρίνει έντιμα, ανεξάρτητα από πιέσεις και εκβιασμούς.
Επειδή αυτή η παρέμβαση έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που εξακολουθεί, παρά τις παλιές διακηρύξεις, να διατηρεί το εισαγγελικό βέτο που καταργεί ουσιαστικά τη Συμβούλιο της Φυλακής.
Επειδή για μια φορά ακόμη επανέρχεται η απαίτηση να υποβάλω δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας την προσωπική μου διαδρομή.
Επειδή όλα αυτά υπερβαίνουν το απλό ζήτημα μιας άδειας, στοχεύοντας στον πυρήνα της συνείδησης του πολιτικού κρατούμενου και στην προσωπική του αξιοπρέπεια. Και για εμάς αυτή είναι η απαράβατη κόκκινη γραμμή μας.
Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται δικαιώματα δενείναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων.
Για όλα αυτά, σε όλα αυτά, απαντώ με αυτό που αντιστοιχεί στον πολιτικό κρατούμενο.
Από την Τετάρτη 30 Μαΐου ξεκινώ απεργία πείνας με αιτήματα:
α) Κανονική τακτική άδεια
β) Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο».

Δημήτρης Κουφοντίνας

30-5-2018

Αντιγραφή από : Δημήτρης Κουφοντίνας

Σε συνέντευξή του, ο ΔημήτρηςΚουφοντίνας, στον Τάσο Παππά, που δημοσιευει σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών λέει :

• Η απεργία πείνας είναι μια ακραία μορφή αντίδρασης. Εξάντλησες όλες τις προηγούμενες;

Και με το παραπάνω. Δικαιούμαι άδεια εξόδου από τη φυλακή εδώ και οκτώ χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα χρησιμοποιήσαμε ποικίλα μέσα τόσο εγώ όσο και η συνήγορός μου και το κίνημα αλληλεγγύης για να αναδείξουμε αυτή την πρωτοφανή επιχείρηση εκδικητικότητας και ομηρίας. Εδώ οφείλω να επισημάνω ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα μεσολάβησαν γεγονότα, όπως για παράδειγμα οι φυλακές Τύπου Γ’, τα οποία αφορούσαν το σύνολο των πολιτικών και ανυπότακτων κρατουμένων, που είχαν προτεραιότητα στις ιεραρχήσεις μου. Τώρα όμως έφτασε ο κόμπος στο χτένι.

• Γιατί ξεκίνησες την απεργία ενώ εκκρεμεί ακόμα το αίτημά σου για την τρίτη κανονική άδεια;

Ακριβώς γι' αυτό. Με τις πειθαρχικές διώξεις και την ουσιαστική κατάργηση των δύο εισαγγελέων της φυλακής που τόλμησαν να ψηφίσουν υπέρ της άδειάς μου δημιουργείται αφ' ενός το αναγκαίο νομικό πλαίσιο γι' αυτή την πρωτοφανή εξαίρεση δικαιωμάτων σε βάρος μου και αφ' ετέρου το απαραίτητο κλίμα για τον εκφοβισμό όσων κρατικών λειτουργών τολμούν να κάνουν έντιμα τη δουλειά τους. Οπότε η απεργία πείνας μου αποτελεί το ύστατο μέσο που διαθέτω για να σταματήσει τώρα αυτή η απολύτως σκόπιμη και μεθοδευμένη «εκκρεμότητα».

 Αντιγραφή από : Εφημερίδα των Συντακτών

Στη δήλωση σου, με αφορμή τη μη χορήγηση άδειας, λες για την ηγεσία της Δικαιοσύνης ότι «αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού». Γιατί μιλάς για ρεβανσιστικό θεσμό αφού έχεις πάρει μέχρι τώρα δύο φορές άδεια;

Αναφέρομαι σε «ρεβανσιστικό θεσμό» επειδή η ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν ήθελε να πάρω άδεια για εντελώς τρομολαγνικούς λόγους και έκανε καθετί γι’ αυτό, όταν δε οι δύο εισαγγελείς «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις της» τους κατήργησε παραβιάζοντας κάθε κανόνα στοιχειώδους αστικής νομιμότητας. Αν αυτό δεν είναι ρεβανσισμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Τι νομίζεις ότι μεσολάβησε και δεν σου δίνουν αυτό που δικαιούσαι με βάση το νόμο; Υπήρξαν πολιτικές παρεμβάσεις;

Πιστεύω ότι το πολιτικοδικαστικό κατεστημένο για λόγους που υπερβαίνουν το πρόσωπό μου στην περίπτωσή μου επιδιώκει μια ακραία επίδειξη αυθαιρεσίας και ισχύος. Φυσικά, σε αυτό παίζουν ρόλο εγχώρια και διεθνή κέντρα. Οπωσδήποτε όμως μέγιστη ευθύνη έχει και η κυβέρνηση όχι μόνο γιατί δεν κατήργησε τη διάταξη για το «εισαγγελικό βέτο», αλλά και επειδή επιλέγοντας την αρμονική συμβίωση με τη «δικαστική χούντα» γίνεται συνένοχη σε αυτό και πολλά αίσχη.

Ο νόμος σχετικά με τις άδειες κρατουμένων δεν απαιτεί δήλωση μετανοίας, Όταν παραδοθηκες στη ΓΑΔΑ δήλωσες ότι έκλεισε ο κύκλος της 17Νοέμβρη. Φαίνεται ότι αυτό δεν είναι αρκετό για κάποιους στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα και ζητούν να κάνεις ό, τι έκαναν στην Ιταλία αρκετά ηγετικά στελέχη του Ερυθρών Ταξιαρχιών, δηλαδή να αποκηρύξεις τη διαδρομή σου. Προτίθεσαι να το κάνεις;

Ούτως ή άλλως, η χορήγηση άδειας δεν προϋποθέτει δήλωση μετάνοιας. Ακόμα όμως κι αν προϋπέθετε, δεν θα την έκανα. Πρώτα απ’ όλα επειδή σέβομαι την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, τη στάση των χιλιάδων αγωνιστών που έμειναν όρθιοι απέναντι στην μεταεμφυλιακή τρομοκρατία, τα Μακρονήσια και τις εκτελέσεις. Ξέρετε, μέσα στο κίνημα απολογίζουμε τη δράση μας και αναφερόμαστε στα λάθη μας, τούτο όμως απέχει έτη φωτός από το να αποδεχτούμε ότι το κράτος είχε και έχει δίκιο. Στα ελλατώματά μου δεν περιλαμβάνεται η υποταγή στον εμπαιγμό και τους εκβιασμούς...

Αντιγραφή από : Δημήτρης Κουφοντίνας

" Στο μυαλό είναι ο στόχος..το νου σου ε;"

Στις 3 του Οκτώβρη του 1993 σε ηλικία 53 μόλις ετών (1/6/1940)  η Κατερίνα αποφάσισε να "νικήσει" μια και καλή τους δαίμονες της...με χάπια και αλκοόλ έβαλε τέρμα στην ζωή της αφήνοντας πίσω της τον άντρα της Παύλο Τάσιο, σκηνοθέτη, μερικών καλών σήριαλ και πολλών υπέροχων ταινιών μεταξύ των οποίων και την "ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ" που μας εξιστορεί για τον Κοεμτζή (λαικού γνήσιου μάγκα, που καθάρισε έναν μπάτσο εν μέσω δικτατορίας για μια "παραγγελιά"), την κόρη της  Μυρτώ και ένα σπουδαίο ποιητικό έργο.

Ηθοποιός που ξεκίνησε την καριέρα της στον θίασο του ευγενέστερου των Ηθοποιών, του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961. Έπαιξε σε πολλές ταινίες, κυρίως δεύτερους ρόλους, και βραβευμένη με το βραβείο Α Γυναικείου Ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1977 για την ερμηνεία της στην ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου "ΤΟ ΒΑΡΥ ΠΕΠΟΝΙ"...

Υπονοια (Κατερινα Γωγου) - Στο μυαλο ειναι ο στοχος

Αντιγράφω απ' την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ 

Φιλμογραφία

Πρωταγωνίστρια

• Το βαρύ πεπόνι (1977) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα
• Παραγγελιά (1980) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα
• Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (1984) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος

Υπόλοιπη φιλμογραφία

• Ο άλλος (1952)
• Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1959) .... Λαζάρου
• Το έξυπνο πουλί (1961)... Μαρίνα Μανή
• Τα κοθώνια του θρανίου (1962)... Ριρή
• Νόμος 4000 (1962) .... Κλειώ
• Η ψεύτρα (1963) .... Ντόλυ
• Γάμος αλά Ελληνικά (1964)
• Δεσποινίς διευθυντής (1964)... Ντιάνα
• Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα
• Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Παγώνα
• Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) .... Σίσσυ
• Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (1968)... Καίτη Λαμπρέτα
• Η ωραία του κουρέα (1969)... Άννα
• Αγάπη για πάντα (1969)... Πένυ
• Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; (1971)... Φρόσω

Βιβλία της Κατερίνας Γώγου

Εν ζωή

• Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978

Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102)

• Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980
• Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0292-8, 1η έκδοση 1982
• Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986
• Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988
• Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση 1990 - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση 2004

Μεταθανάτιες κυκλοφορίες

• Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3227-4, 1η έκδοση 2002
• Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3796-9, Επανέκδοση 2004

Βιβλία για την Κατερίνα Γώγο

Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση 2007

Δισκογραφία

Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) Παύλου Τάσσιου "Παραγγελιά" (με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή). Η μουσική της ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) Κυριάκος Σφέτσας και επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ". Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995. Κυκλοφόρησε σε CD και το 2006 (σε περιορισμένα αντίτυπα) στη σειρά "Αποκλειστικές Επανεκδόσεις" των "Metropolis".

Και μην ξεχνάς ..." Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. 

Στο μυαλό είναι ο Στόχος 

                                                      το νου σου ε;  "

Για τον Περικλή και την Ηριάννα

Ιωάννης Προβατάρης το λέλουδο εισαγγελέας...

Σε ό,τι αφορά τη συνέχιση της εκπόνησης του διαδακτορικού της Ηριάννας Β.Λ,, δήλωσε πως «δε συντρέχει το στοιχείο της υπέρμετρης και ανεπανόρθωτης βλάβης, εφόσον μπορεί να διεξαχθεί σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα».

«Η παραμονή του σε κατάστημα κράτησης δεν έρχεται σε αντίθεση με τη μέριμνα που πρέπει να λαμβάνεται για την πάθησή του...Οι επιπλοκές της νόσου δεν είναι βέβαιο ότι θα επέλθουν», παρατήρησε για τον Περικλή Μ. ο οποίος πάσχει από σπανιο  πνευμονολογικό, μη ιάσιμο μέχρι στιγμής πρόβλημα υγείας.

" Την Δευτέρα 17 Ιουλίου και μόλις 4 ώρες από την απόφαση του Εφετείου για συνέχιση της κράτησης Ηριαννας και Περικλή καλέστηκε άμεση συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μοναστηράκι.

Υπήρξε προσέλευση τουλάχιστον 800 συντρόφων από το φάσμα του Α/Α κινήματος και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εντός μόλις 3 ωρών για στόμα με στόμα προπαγάνδιση της συγκέντρωσης.

Παράλληλα με την διαδρομή της πορείας προς το Σύνταγμα, υπήρξε η επιλογή από κομμάτια του κόσμου για παράλληλη επίθεση στα καταστήματα της Ερμού. Η επιλογή πλαισιώθηκε μαζικά, όχι μόνα στον αριθμό των ατόμων που συμμετείχαν στην δράση αυτη καθαυτή, όσο και στη ομοθυμία των συμμετεχόντων της πορείας οτι αυτές οι καταστροφές ήταν μια πράξη δικαιολογημένη και υπερασπίσιμη.

Δεν είναι δυσκολο να φανταστεί κανείς οτι τα μίντια θα βιαστούν να απονοηματοδοτησουν αυτές τις πράξεις σαν κινήσεις "τυφλές", "ωμής βίας" και στην τελική χωρίς κάποια διαλεκτική με τον "τελικό σκοπό", την απελευθέρωση δηλαδή την Ηριάννας και του Περικλη.

Τα μίντια, ιδιαίτερα μπροστά στο κοινωνικό ρεύμα που χτίζεται για την απελευθέρωση Η/Π, θα κουνήσουν ξανά το δάκτυλο και θα υποδείξουν τον "σωστό διαδηλωτή", τον "σωστό κινηματία". Αυτόν ο οποίος οφείλει να δεχτεί τις αποφασεις του δικαστηρίου με σύνεση, με ψυχραιμία. Αυτόν που μπορεί να βγάζει ψηφίσματα, να μαζεύει υπογραφές, αλλά μέχρι εκεί.

Οι καταστροφές στην Ερμού ήταν μια δήλωση.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Το κίνημα έχει δυνατότητες να προπαγανδίζει, να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες, να διεκδικεί το δίκιο του και μέσω των διαφόρων κοινωνικών ταυτοτήτων και εξειδικεύσεων που το απαρτίζουν (βιολόγοι, αθλητές, μουσικοί, κερδκίδες, νεολαίοι κ.α.).

Έχει όμως και την δυνατότητα να δαγκώνει.

Με απόλυτη προσοχή στα λεπτά όρια μεταξύ μαχητικότητας και αυτο-αναφορικού μαχητισμού, η σύγκρουση με το κράτος και τις εξουσίες του έχει και υλικές κατευθύνσεις. Ο αγώνας απέναντι σε μηχανισμούς με πραγματική υλική εξουσία, που με μία υπογραφή σε κλειδώνουν φυλακή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει σε ένα επίπεδο αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, ουσιαστικά σε έναν διάλογο κουφών.  Πλέον πρέπει να γίνει κατανοητό προς κάθε κατεύθυνση πως κάθε ώρα, κάθε μέρα που η Ηριάννα και ο Περικλης βρίσκονται φυλακή θα είναι ημέρα ασύμετρου κόστους.

Αλήθεια υπάρχει καμία αυταπάτη οτι με 2 ανθρώπους φυλακή για τις κοινωνικές τους σχέσεις, η τουριστική βιομηχανία της Αθήνας θα συνεχίσει να δουλεύει κανονικά ?

Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει

Υ.Γ. Δεν παλεύουμε μόνο για την Ηριάννα σαν άτομο αλλά για την "Ηριάννα" σαν παράγωγο των διωκτικών μηχανισμών

Το ζήτημα των διώξεων κοινωνικών σχέσων οφείλει να είναι για το κίνημα ενα ζήτημα υπαρξιακής σημασιάς. Οφείλουμε να μπούμε στον αγώνα δυναμικά όχι απλά για την Ηριάννα αλλά για να βάλουμε φρένο στον μηχανισμό που παράγει και θα συνεχίσει να παράγει "Ηριάννες". Έτσι η πολιτική στοχοθεσία μας, οφείλει να ξεφεύγει από την υπεράσπιση απλά και μόνο της μεμονωμένης υπόθεσης και να βάζει παράλληλα και κεντρικα ζητήματα . Να μιλήσουμε για τον Τρομονόμο, τις πολιτικές και τους πολιτικούς που τον στηρίζουν

συμμετέχοντες/χουσες στα γεγονότα της Ερμού "

ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΙΖΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ

Διαδρομές ζωής ή θανάτου

(Μέσα από το αρχείο του Ν. Τσιρώνη)

ί

Η Σοφία Ηλιάδου-Τάχου στο πρώτο μέρος του βιβλίου, εξηγεί στον πρόλογο ότι μετά την έκδοση του βιβλίου της Μέρες της ΟΠΛΑ στην Θεσσαλονίκη: Τα χρώματα της βίας (1941-1945), ένιωσε την δέσμευση ότι έπρεπε «να απαντηθούν τα ερωτήματα που σχετίζονται με τις διαδρομές που ακολούθησαν μετά την συνθήκη της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) εκείνα από τα στελέχη της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης που ένιωσαν εκτεθειμένα απέναντι στο μετακατοχικό κράτος και προέβλεψαν πως η παραμονή τους στην Ελλάδα θα εξελισσόταν σε Γολγοθά χωρίς τέλος».

Η Τάχου θεωρεί ότι η πρωτοτυπία της συγκεκριμένης μελέτης έναντι άλλων, που αφορούν στην πορεία των πολιτικών προσφύγων εντός της Γιουγκοσλαβίας και μάλιστα στο Μπούλκες έγκειται α) στην σημασία των αυτοβιογραφικών στοιχείων που καταθέτει ο Ν. Τσιρώνης (μέλος της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης) τόσο για το ζήτημα του Μπούλκες όσο και για το ζήτημα του νησιού της ντροπής, β) στην προσεκτική αποδελτίωση των τευχών της εφημερίδας Μπούλκες, που διασώθηκαν στο Αρχείο παράνομου τύπου του ΑΣΚΙ και τέλος γ) στην συγκέντρωση των υπαρχουσών βιβλιογραφικών  αναφορών και στην συνεξέτασή τους με τα πρωτότυπα στοιχεία που προαναφέρθηκαν.

Σύμφωνα με τον Ν. Τσιρώνη, η εγκατάστασή του στην Γιουγκοσλαβία προσδιορίζεται με πρώτο σταθμό το Μοναστήρι στις 23-24 Φεβρουαρίου 1945 χωρίς ουδεμία προειδοποίηση από το κόμμα, ενώ οι πρώτοι 1.454 πρόσφυγες σύμφωνα με τον Μ. Ρίστοβιτς (Το πείραμα, Μπούλκες, «Η Ελληνική Δημοκρατία» στην Γιουγκοσλαβία) εγκαθίστανται στην Βοϊβοντίνα, στις 25 Μαΐου, ενώ το δεύτερο ρεύμα 2.702 ατόμων φθάνει και στεγάζεται σε 625 σπίτια στο Μπούλκες αρχές του Ιουνίου 1945.

Στην συνέχεια περιγράφονται από την Τάχου α) οι κοινοτικές δομές στο Μπούλκες, β) η οικονομία, γ) η εκπαίδευση (στρατιωτική σχολή) και ο πολιτισμός της κοινότητας, δ) οι σχέσεις Ελλήνων-«Σλαβομακεδόνων» στο Μπούλκες, ε) οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΓ, στ) οι διεθνείς διαστάσεις του ζητήματος «Μπούλκες», και ζ) οι μέθοδοι πειθαρχίας που επιβλήθηκαν, με εστίαση στην περίπτωση, του νησιού κατέργου στον Δούναβη.

Η Τάχου σημειώνει ότι από τα τέλη του Ιουλίου του 1946, ο πλήρης έλεγχος του Μπούλκες περιήλθε στο Κομματικό Γραφείο, το οποίο καθοδηγούνταν από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ.

Το κομματικό Γραφείο Μπούλκες αποτελούνταν από τους Μιχάλη Πεχτακτσίδη-Τερζή, Οδυσσέα Μπάτση, Περικλή Καλοδίκη, Δημήτρη Βίσσιο, Γιώργο Κοντογιώργη (Παύλο), Αλέξη, Κ. Σιαπέρα, Μπαρμπα-Φώκο, παλιό Γκούντβη, Λαμπρινάκο (Προμηθέα) πρώην αστυνομικό Λεπενιώτη, Θανάση Στράντζαλη.

Ο Μιχάλης Πεχτακτσίδης-Τερζής το Φθινόπωρο του 1947 πήρε εντολή να κατέβει στον ΔΣΕ, ενώ το 1949 εξαφανίστηκε «μυστηριωδώς», όταν συντάχθηκε με τον Τίτο και αποσκίρτησε από τον Ζαχαριάδη. Όπως αφηγείται ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου, «Μετά από χρόνια ένα σύντροφος από τον Γιάννενα ονόματι Σεραφείμ, πιστός του Ζαχαριάδη, μου είπε ότι τον σκότωσε ο ίδιος και τον έριξαν σε ένα πηγάδι στο Μπούλκες».

Σύμφωνα με τον Κ. Σιαπέρα, την κύρια ευθύνη για την ΥΤΟ (Υπηρεσία Τάξης Ομάδας) που συγκροτήθηκε στο Μπούλκες είχε ο Μιχάλης Πεχτακτσίδης-Τερζής μαζί με τον Οδυσσέα Μπάτση.

Η κομματική αστυνομία στο Μπούλκες κατ’ αρχάς παρακολουθούσε ασφυκτικά τις κινήσεις κάθε μέλους της κοινότητας, με σκοπό να εφαρμοστεί η απαγόρευση των συζητήσεων για τα αίτια της αποτυχίας του κινήματος του ΕΑΜ κατά την Εθνική Αντίσταση και τα αίτια της αποδοχής της συμφωνίας της Βάρκιζας από την ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ.

«Σε λίγο η παρακολούθηση των στελεχών γενικεύτηκε, αφού προηγουμένως διακηρύχθηκε ότι επρόκειτο για μια κομματικά ορθόδοξη συμπεριφορά. Οι επαγρυπνητές, οι ανήκοντες στις μικρές ομάδες καταδοτών που αναλάμβαναν χάριν του Συμβουλίου, την παρακολούθηση των «υπόπτων» για αντικομματική δράση, ασκούσαν μια ιδιότυπη εξουσία ως στελέχη μιας άνωθεν επιβεβλημένης τρομοκρατίας. Σύμφωνα με τον Eudes επρόκειτο για πεντάδες καταδοτών, οι οποίοι αναλάμβαναν τον ρόλο της «κομματικής επαγρύπνησης». Τις συνιστούσαν δύο άτομα που εμπιστευόταν απόλυτα η διοίκηση και τρία τα οποία ανήκαν στον χώρο των πρώην υπόπτων, που τελούσαν υπό ανάνηψη και δοκιμή. Ο ρόλος τους ήταν η συστηματική παρακολούθηση τόσο των υπόπτων, όσο και των λοιπών, στους οποίους είχε δοθεί εντολή να μην συναναστρέφονται. Οι πέντε, κατά τον Eudes, ζούσαν και κινούνταν πάντα μαζί, ασκώντας τη διαδικασία της κατάδοσης, ή της εποπτείας. Μέσα από την διαδικασία αυτή, διασφαλιζόταν με απόλυτο τρόπο ο έλεγχος στους παρεκκλίνοντες και στους στιγματισμένους».

Η Τάχου παραθέτει την ακόμη συγκλονιστικότερη αφήγηση της Μ. Λαζαρίδου.

«Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από την εγκατάστασή μας στο Μπούλκες και μια νύκτα ξυπνήσαμε από έναν μεγάλο θόρυβο. Ένα αλαλάζον πλήθος, με χοντρά ξύλα, με σιδερόβεργες, με πέτρες, φτυσίματα και γιουχαΐσματα έδιωχνε τους αντικομματικούς, τους «φραξιονιστές» από το Μπούλκες […] Θα ήταν περίπου 100 άνθρωποι, συναγωνιστές άλλοτε αυτού του πλήθους, περιτριγυρισμένοι τώρα από την αστυνομία του Μπούλκες ΥΤΟ (Υπηρεσία Τάξεως Ομάδας) με δεμένα τα χέρια τους προσπαθούσαν να σωθούν από τα κτυπήματα των μανιασμένων καταδιωκτών τους. Λίγο πιο κάτω τους περίμεναν οι κλούβες. Πού τους πήγαιναν μέσα στην νύκτα; Κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες: Ότι τους άφησαν στα σύνορα της Ελλάδας. Άλλοι έλεγαν ότι τους εξαφάνισαν στα στρατόπεδα.

Αυτό που σε εντυπωσίαζε ήταν η αγριάδα των Ανθρώπων που υπερασπίζονταν την «κομματική γραμμή».

Ήταν ένα αφηνιασμένο πλήθος, ρομπότ, άνθρωποι μηχανές, χωρίς ψυχή, χωρίς αισθήματα, χωρίς αγάπη…

Με υψωμένες τις γροθιές, ουρλιάζοντας ρυθμικά «Μιχάλης-Περικλής» ζητούσαν το κεφάλι των «φραξιονιστών». Η βία κυριαρχούσε παντού… Όλοι μιλούσαν για ένα στρατόπεδο έξω από το Μπούλκες, όπου στρατοπεδάρχης ήταν ο «Μπαρμπα-Στέλιος Κάλφας» (Σιδέρης).

Εκεί σε βαθιά πηγάδια έριχναν ζωντανούς τον έναν μετά τον άλλον, όσους έκαναν κριτική στην καθοδήγηση του Μπούλκες (και κυρίως όσους μιλούσαν ενάντια στον Μιχάλη Πεχτακτσίδη ή Τερζή».

Στο δεύτερο Μέρος παρατίθεται η αυτοβιογραφική καταγραφή του Ν. Τσιρώνη χωρισμένη σε έξι μέρη: α) από το ζενίθ στο Ναδίρ, β) Πολιτικοί πρόσφυγες, γ) Μοναστήρι-Τέτοβο-Νόβι Σίβατς, δ) Τέτοβο. Ο Δεύτερος σταθμός, ε) Μπούλκες, στ) το Νησί της ντροπής.

Ο Ν. Τσιρώνης στο τελευταίο μέρος Το Νησί της ντροπής σώζει την μαρτυρία του παλιού του συντρόφου Γιώργη Ζωμαρίτη, που είχε την «τύχη» να μεταφερθεί ως «αντικομματικός» στο νησάκι του Δούναβη, στο κάτεργο στο οποίο, όπως ανέφερε και η Λαζαρίδου, υπεύθυνος ήταν ο «Μπαρμπα-Στέλιος», παλιός κομμουνιστής τον οποίο η μεταξική δικτατορία είχε φυλακίσει στην Ακροναυπλία. Εκεί οι «εχθροί του λαού», αφού καθημερινά έλιωναν σε καταναγκαστικές εργασίες, υφίσταντο την βάρβαρη συμπεριφορά και τους βασανισμούς των «συντρόφων» που τους φύλαγας.

«Οι κρατούμενοι ήμασταν περίπου 147. Ο αριθμός αυτός κάποτε μεγάλωνε κι άλλοτε μίκραινε, ποτέ δεν ήταν σταθερός. Μεγάλωνε όταν η κομματική οργάνωση (κομματικό γραφείο) ανακάλυπτε νέους «εχθρούς του κόμματος» και μίκραινε σαν τύχαινε να συμβούν τίποτε «ατυχήματα». Για να είμαι όμως σωστός πως τις πιο πολλές φορές λιγοστεύαμε. Από 142 που ήμασταν, στο τέλος μείναμε 41, φοβερό νούμερο.

Και είναι φοβερό γιατί οι 106 ή και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι δεν έφυγαν από το νησί για να επιστρέψουν στο χωριό μας το Μπούλκες, «καθαροί» χάρη στις σωφρονιστικές μεθόδους του σ. Στέλιου, αλλά εξοντώθηκαν με διάφορους τρόπους από τους σκληρούς της οργάνωσης [… ] Ήταν και το άλλο, απαγόρευαν την συζήτηση μεταξύ μας (των κρατουμένων), απαγόρευαν ακόμα και με θάνατο, μάλιστα με θάνατο, καλά άκουσες, να κατέβει κάποιος κρατούμενος από το πάνω μέρος του στάβλου κατά την διάρκεια της νύκτας, όποια ανάγκη και αν είχε. Μας ανέβαζαν το βράδυ μετά την δουλειά και έπρεπε το πρωί να κατέβουμε, διαφορετικά εξασφαλίζαμε μια σφαίρα στο κεφάλι. Τη σωματική βία την αντέχεις, την ψυχολογική δεν υποφέρεις.

Η  καθημερινή ταπείνωση, το τσαλαπάτημα του φιλότιμου, άλλοι το λένε εγωισμό, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι να σταματήσει αυτή η συμπεριφορά ήταν που μας εξόργιζε, μας πονούσε όσο δεν φαντάζεσαι. Αγωνιστές στην πρώτη γραμμή του πολέμου οι περισσότεροι κρατούμενοι, πραγματικά παλικάρια δεν ήταν δυνατό να συμβιβαστούν με την βία και τον τρόπο ζωής που ήθελαν να επιβάλλουν.

Από την πρώτη στιγμή, από την ώρα που μας έπαιρναν από το Μπούλκες καταλάβαμε πως η ζωή μας βρισκότανε σε κίνδυνο, στο νησί-φυλακή, όμως διαπιστώσαμε πόσο φθηνή θα ήταν, πως δεν θα κόστιζε ούτε δεκάρες. Και ενώ αυτή ήταν γενική διαπίστωση, λίγοι καταλάβαιναν τις συνέπειες που θα στοιχίσουν ακριβά στην κομματική οργάνωση του Μπούλκες. Λίγοι «έβλεπαν» πως σύντομα η ντροπή θα καλύψει την οργάνωση μας και ο θάνατος θα βάλει έντονα την υπογραφή του στις σελίδες της ιστορίας του κόμματος (ΚΚΕ) που θα αναφέρονται στο κεφάλαιο ΜΠΟΥΛΚΕΣ και στο νησί της ντροπής».

Συσπείρωση Αναρχικών

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 171, Μάϊος 2017