Δυο κείμενα των Πυρήνων για το θέμα με τον Πανούση

Τα αδέλφια Τσάκαλου, Χρήστος και  Γεράσιμος, φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, με κείμενα που ανάρτησαν στο Indymedia "απαντούν" στον Πανούση


Για την επιστροφή της αλήθειας

Την ώρα που η εξουσία εδραιώνει την παγκόσμια δικτατορία του φόβου και προετοιμάζει μια νέα αντιτρομοκρατική σταυροφορία, με αφετηρία τους ισλαμοφασίστες του ISIS, ο - κατά φαντασίαν - πρωθυπουργός Πανούσης συνεχίζει το σόου...
Γέμισαν οι δεξαμενές κοινωνικού ελέγχου – εφημερίδες, τηλεοράσεις – με λάσπη, ψέματα και ανύπαρκτες συνομιλίες...
Ο Πανούσης έγραψε ένα φθηνό μυθιστόρημα – ρεβάνς για την απόλυσή του από την κυβέρνηση. Οι ιδιοκτήτες του ψέματος, καναλάρχες και μεγαλοεκδότες, ανακάλυψαν στο πρόσωπό του έναν χρήσιμο ηλίθιο και σκηνοθέτησαν ένα “σκάνδαλο”, πάνω στο τίποτα...
Όμως, ο ψεύτης τις πρώτες μέρες χαίρεται... και όπως έστρωσε θα κοιμηθεί.
Μέχρι χθες, ο Πανούσης ήταν απλά ένας χαμαιλέοντας ψευτοδιανοούμενος του συστήματος. Από σήμερα, μπορεί να μην αναβαθμίστηκε ως κυβερνητικό στέλεχος, αναβαθμίστηκε ΌΜΩΣ ως στόχος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, και όσων αγωνίζονται για την ελευθερία... Τα ψέματά του τον έχουν στοχοποιήσει ανεπιστρεπτί...
Κι αυτό δεν είναι απειλή. Γιατί, σε αντίθεση με τον Πανούση, η συνέπεια και η ιστορία του αναρχικού αντάρτικου πόλης δε λέει ποτέ ψέματα...
Τσάκαλος Χρήστος, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF



ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Σε μια περίοδο όπου εκτυλίσσονται γεγονότα έντονης πολιτικής και ιστορικής σημασίας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ένα ματαιόδοξο ανθρωπάκι όπως  ο Γ. Πανούσης, θεώρησε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να περιφέρει στα media το παράπονο για τη στέρηση της υπουργικής του θέσης. Τέτοιου είδους πολιτικάντικα παιχνίδια είναι ως ένα βαθμό συνήθη και αναμενόμενα στο χώρο που κινούνται τέτοια φιλόδοξα υποκείμενα.
    Το γεγονός που με αναγκάζει να τοποθετηθώ δημόσια, είναι η προσπάθειά του να εμπλέξει εμένα και τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς σε αυτά τα μυθιστορηματικά παραληρήματά του. Οπότε για πρώτη και ελπίζω τελευταία  φορά, θα αναφερθώ συνοπτικά στα ψέματα που ο ίδιος διοχετεύει στα  media  με τη μορφή δήθεν συνομιλιών.
  ⃰  Ξεκινώντας, και για να αντιληφθεί ο καθένας τη «σοβαρότητα» των δημοσιευμάτων να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μιλήσει ΠΟΤΕ τηλεφωνικά με τον Παναγιώτη Λάμπρου ή κάποιο στέλεχος του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ποτέ και σε καμιά συγκυρία. Την περίοδο μάλιστα που υποτίθεται ότι γίνανε τα συγκεκριμένα τηλεφωνήματα, εγώ νοσηλευόμουν φρουρούμενος σαν απεργός πείνας στο νοσοκομείο του Τζανείου. Όπου απαγορευόταν σαν κρατούμενος να έχω οποιουδήποτε είδους επικοινωνία. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το διαπιστώσει με ευκολία ο καθένας.
  ⃰  Τα δημοσιεύματα για δήθεν συνομιλίες μου σχετικά με τα αιτήματα για φυλακές τύπου Γ, DNA και αποφυλάκιση Σάββα Ξηρού είναι απολύτων ΨΕΥΔΗ, καθώς η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς έκανε απεργία πείνας αποκλειστικά για την εκδικητική προφυλάκιση των συγγενών μας και απλά ήμασταν αλληλέγγυοι στον αγώνα των υπόλοιπων πολιτικών κρατουμένων που έθεταν τα παραπάνω αιτήματα και διεξαγόταν παράλληλα εκείνη την περίοδο.
  ⃰  Δεν θα μπορούσαμε εμείς να αποφασίσουμε για την εξέλιξη ενός εγχειρήματος όπως η κατάληψη της πρυτανείας καθώς οι σχέσεις μεταξύ των αναρχικών συντρόφων δεν λειτουργούν όπως οι σχέσεις του κάθε Πανούση με ιεραρχία και εντολές. Δεν υπάρχουν «αρχηγοί», ούτε εκτελούνται διαταγές. Το κάθε άτομο και συλλογικότητα αποφασίζει μόνο του και είναι υπεύθυνο για την όποια δράση του.
   ⃰ Ουδέποτε έγινε διάλογος με τον σύντροφο , μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκο Μαζιώτη περί ένοπλης κατάληψης της Βουλής και μάλιστα με αποτροπή μου για κάτι τέτοιο θεωρώντας το ως αυτοκτονικό. Πέρα από το γελοίο του πράγματος  ότι εφ’ όσον είμαστε και οι δύο κρατούμενοι και γνωρίζoυμε ότι οι τηλεφωνικές μας συνδιαλέξεις παρακολουθούνται και άρα δε θα σχεδιάζαμε ποτέ τηλεφωνικά ένα ένοπλο χτύπημα θα ήταν δυο φορές παράλογο να έλεγα κάτι τέτοιο, άμα θυμηθεί κανείς ότι η ΣΠΦ το 2010 είχε όντως τοποθετήσει βόμβα στον προαύλιο χώρο της Βουλής.
 Όλοι οι διάλογοι που έχουν βγει μέχρι στιγμής στα media  είναι ψεύτικοι και αποκυήματα φαντασίας κάποιων και του Πανούση. Είναι μια οργανωμένη προσπάθεια ορισμένων κέντρων εξουσίας να αξιοποιήσουν τον χρήσιμα ηλίθιο Γ. Πανούση και τη ματαιοδοξία του, για να κοντραριστούν με την κυβέρνηση Σύριζα.
Αυτό είναι κάτι που από μόνο του ως γεγονός θα μου ήταν αδιάφορο καθώς θα εντασσόταν στις συνήθεις ενδοεξουσιαστικές κόντρες συμφερόντων.
Το ζήτημα όμως είναι ότι ταυτόχρονα προσπαθούν να πλήξουν και το αναρχικό αντάρτικο πόλης συκοφαντώντας τους πολιτικούς κρατούμενους και εμπλέκοντάς τους στο παιχνίδι τους. Όλη αυτή η προσπάθεια συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά μιας κακοστημένης παρωδίας χτισμένη πάνω σε χοντροειδή ψέματα και μία αλήθεια.
Ο Πανούσης όντως  ήταν, είναι και θα είναι στόχος του αντάρτικου πόλης για τις επιλογές που έχει κάνει.
Ελπίζω όλη αυτή η γελοία υπόθεση με δήθεν συνομιλίες να τελειώσει άμεσα και να μην χρειαστεί να επανέλθω.
Υ.Γ. Η πολιτική εύνοια του Σύριζα στο πρόσωπό μου εκφράστηκε με την εκδικητική προφυλάκιση της μάνας μου και της συντρόφου μου και συνεχίζεται επιβάλλοντας εξορία  στην πρώτη και ένα χιλιόμετρο ελευθερίας στη δεύτερη…
Υ.Γ.2 Το σημερινό σόου  του Πανούση οδήγησε στη δικαστική εξέταση για τη βόμβα που βάλαμε στο γραφείο του το 2009…πάλι με μια μικρή διαφορά…Η επίθεση στον Πανούση για την οποία είχε αναλάβει την ευθύνη η ΣΠΦ δικάζεται ήδη στην δικαστική αίθουσα των φυλακών και την Παρασκευή  20 Νοεμβρίου είναι η αγόρευση του εισαγγελέα. Το παράδοξο για τον χαμαιλέοντα Πανούση είναι ότι ενώ εμφανίζεται  ως ο υπέρμαχος της αλήθειας, έχει κλητευτεί ήδη πέντε φορές να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη αλλά συνεχίζει να κρύβεται βρίσκοντας καταφύγιο στα τηλεοπτικά στούντιο και στα γραφεία των μεγαλοεκδοτών.
Γεράσιμος   Τσάκαλος, Συνωμοσία  Πυρήνων της Φωτιάς /FAI/IRF

[Ελληνικές φυλακές] Για μια νέα θέση μάχης της αναρχικής εξέγερσης – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη

---

Μισώ το άτομο που γονατίζει κάτω από το βάρος μιας άγνωστης δύναμης ενός τυχαίου Χ, ενός θεού. Μισώ όλους εκείνους που, υποκύπτουν από φόβο, από παραίτηση, και που ένα μέρος της ανθρώπινης ισχύος τους, ο τρόμος και η ηλίθια αδράνεια που τους χαρακτηρίζει δεν τσακίζει μόνο τους ίδιους, αλλά μαζί κι εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Μισώ, ναι, τους μισώ, γιατί το αισθάνομαι, εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματικού, μπροστά στη λουρίδα του δήμαρχου, μπροστά στο χρυσάφι του κεφαλαίου, μπροστά σ’ όλες τις ηθικές και τις θρησκείες. Εδώ και πολύ καιρό ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι παρά μια αβεβαιότητα που θρυμματίζεται σαν το γυαλί.
Albert Zozef (Libertad)
Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η τυχαιότητα μερικών γεγονότων μπορεί να προκαλέσει δυναμικές μεταβλητές, ικανές να παραλύσουν, σχεδόν εξολοκλήρου, τον κοινωνικό χωροχρόνο.
Ήταν Σάββατο βράδυ, στις 6/12/2008, όταν, μέσα σε λίγες στιγμές, διαδραματίστηκε η κορύφωση μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, η νεανική, ενθουσιώδης, αυθόρμητη και ορμητική εξεγερτική βία και, από την άλλη, ο επίσημος κρατικός θεσμικός φορέας που, νομιμοποιημένα, διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας, μέσω της καταστολής.
Όχι, δεν επρόκειτο για ένα αθώο παιδί και έναν παρανοϊκό μπάτσο, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά για έναν εξεγερμένο νεαρό σύντροφο, που επιτέθηκε σε ένα περιπολικό, σε μια περιοχή όπου οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνές, και για έναν μπάτσο που περιπολούσε στην ίδια περιοχή και, από μια προσωπική του αντίληψη για την τιμή και την υπόληψη της αστυνομίας, αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους ταραξίες μόνος του. Ήταν μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίρροπων δυνάμεων: από τη μία η Εξέγερση κι από την άλλη η Εξουσία, και οι βασικοί πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής εκπροσωπούσαν ο καθένας τη δική του πλευρά.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα και οι μεγάλες ταραχές που ακολούθησαν, προκάλεσαν ένα ισχυρό κοινωνικό ηλεκτροσόκ πολλών βαθμών, καθώς θρυμματίστηκε η εικόνα της “κοινωνικής ειρήνης” και έγινε ορατή η ύπαρξη αυτών των δύο αλληλοσυγκρουόμενων κόσμων, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, προκαλώντας καταστάσεις απ’ τις οποίες δεν υπήρχε εύκολη επιστροφή, χωρίς τουλάχιστον να δημιουργηθούν και να εκδηλωθούν γεγονότα, τη δυναμική των οποίων κανείς δε θα μπορούσε πλέον να υποκριθεί ότι δεν αντιλήφθηκε, ότι δεν είδε, ότι δεν άκουσε, ότι δεν έλαβε υπόψη του.
Η εξέγερση του 2008 συγκλόνισε μια κοινωνία που απολάμβανε ακόμα, στην πλειονότητά της, την καταναλωτική της ευδαιμονία και τον πολιτισμό του δυτικού lifestyle και που αγνοούσε τις δυσβάστακτες επιπτώσεις της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Προκάλεσε αμηχανία, μούδιασμα και αντιληψιακή παράλυση, καθώς η πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος αδυνατούσε να αντιληφθεί από πού ξεφύτρωσαν τόσες χιλιάδες ταραχοποιοί, που δημιουργούσαν τέτοιας έντασης επεισόδια.
Στον απόηχο της εξέγερσης, μια σειρά διανοούμενων, πολιτικών αναλυτών, καθηγητών, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, εγκληματολόγων, ακόμα και καλλιτεχνών, εκμεταλλευόμενοι ο καθένας το δικό του επαγγελματικό κύρος και αναγνωρισιμότητα, προσήλθαν στο δημόσιο διάλογο προκειμένου, όχι μόνο να ερμηνεύσουν το Δεκέμβρη του ’08, αλλά και να τον απονοηματοδοτήσουν, συκοφαντώντας τον και καταδικάζοντας συλλήβδην τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, κάνοντας σαφές ποιος είναι ο κοινωνικός τους ρόλος.
Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το Δεκέμβρη του ’08 και της εξεγερτικής κληρονομιάς του, όπως αυτή εκδηλώθηκε απ’ τις δεκάδες ομάδες άμεσης δράσης, που πολλαπλασιάστηκαν εκρηκτικά σε όλη τη χώρα, δημιουργώντας ένα μέτωπο εσωτερικής απειλής. Μια περίοδος όπου η αναρχική άμεση δράση υπονόμευε, σχεδόν καθημερινά, την κοινωνική ομαλότητα. Όμως, αυτό που θέλουμε κυρίως είναι να θυμηθούμε…
Να θυμηθούμε τι ήταν ο Δεκέμβρης του ’08 και πώς η αναρχία συνέβαλλε, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, στην εκδήλωση δυναμικών καταστάσεων που απέκτησαν απήχηση στο διεθνές αναρχικό κίνημα.
Να θυμηθούμε την εποχή που η αναρχία ξεπέρασε το φόβο της σύλληψης, της αιχμαλωσίας και της βίαιης καταστολής και γι’ αυτό απέκτησε μια τρομακτική αυτοπεποίθηση, προχωρώντας σε δράσεις και κινήσεις που, έως τότε, φαίνονταν αδύνατες· μια αυτοπεποίθηση η οποία εκδηλώθηκε σε όλο το εύρος της αναρχικής πολύμορφης δράσης, από τις απλές δημόσιες παρεμβάσεις έως τις καταλήψεις κάθε είδους, κι από τις αυθόρμητες συγκρουσιακές πρακτικές έως τις πιο οργανωμένες επιθετικές ενέργειες.
Θέλουμε να θυμηθούμε το νεαρό μας σύντροφο, που ήταν ένοχος για τον αυθορμητισμό του, κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του. Ίσως να ήμασταν εμείς στη θέση του, κάτω από άλλες συνθήκες, καθώς ο ίδιος εξεγερτικός ενθουσιασμός μάς διακατέχει από τότε, και καλό είναι να θυμούνται ΟΛΟΙ τις καταβολές τους και όχι να τις ξορκίζουν.
Θέλουμε να θυμηθούμε την ομορφιά του να παραλύει ο κοινωνικός χωροχρόνος, μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά βραχυκυκλώματα.
Θέλουμε να θυμηθούμε πόσο επικίνδυνη γίνεται η αναρχία όταν θέλει…
Θέλουμε να ξαναζήσουμε τις μέρες που «ο θάνατος δε θα ’χει πια εξουσία και γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού και θα ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί»
(παραφρασμένοι στίχοι από ποίημα του Dylan Thomas).
* * *
«Έτσι μαθαίνουμε την πραότητα.
Πόσες φορές έκατσαν άνθρωποι μόνοι στο σπίτι,
περιμένοντας τους συντρόφους να επιστρέψουν;
Η μάχη είναι προγραμματισμένη.
Το κάθε λεπτό έχει μετρηθεί.
Η κάθε μια ξέρει τι έχει να κάνει.
Τα πάντα έχουν προσεχθεί.
Απόψε, πόσοι αντάρτες δίνουν μάχες;
Απόψε, λέει στο ράδιο πως η αστυνομία προσπαθεί να απομακρύνει
εκατοντάδες διαδηλωτές απ’ τους δρόμους.
Πέτρες εκτοξεύονται,
μπορείς να ακούσεις τα συνθήματα, τα σπασμένα γυαλιά,
τις σειρήνες πίσω από τις παπαρολογίες του ρεπόρτερ.
Έντεκα η ώρα.
Δεν έχει γίνει ακόμα.
Πόσα έχουν γίνει πριν από μας;
Η γραμμή επεκτείνεται προς τα πίσω, μέσα στην Ιστορία.
Πόσα ακόμα απομένει να κάνουμε;»
Φυλή του Περήφανου Αετού, Weather Underground
Ξεκινώντας με μια απλή διαπίστωση, ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να χαραχτεί μια στρατηγική με πυρήνα την πολύμορφη αναρχική δράση, η οποία θα συγκρουστεί μετωπικά με την εξουσία, έχουμε την πεποίθηση ότι η συνεισφορά μιας ακόμα θεωρητικής πρότασης γύρω από την αναρχική οργάνωση, από τη στιγμή που θα έμενε στα στενά πλαίσια της ιδεολογικής ακαμψίας, δε θα ήταν γόνιμη. Αν δεν αποπειραθούμε να εκτονώσουμε τις καθημερινές αντιφάσεις μας μέσα από πράξεις που θα συμπληρώνουν την ολότητα του απελευθερωτικού αγώνα, είμαστε καταδικασμένοι να πνιγούμε στην πλημμύρα της εσωστρέφειας που κατακλύζει τους αναρχικούς κύκλους.
Πιστεύουμε ότι για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε μια στρατηγική, στους άξονες της οποίας θα τέμνονται οι ομάδες συγγένειας, ο πολύμορφος αγώνας και η συνεχής αναρχική εξέγερση, πρέπει να δοκιμάσουμε στην πράξη τις αντοχές μας, τη δυναμική μας, τις δυνατότητές μας και τα όριά μας. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε τα σκεπτικά μας, πατώντας πάνω σε πραγματικές εμπειρίες αγώνα και όχι σε θεωρητικές ακροβασίες.
Ζούμε την αρχή του τέλους για τον κόσμο, με τον τρόπο που τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Η προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης των κοινωνικών συγκρούσεων από πλευράς του κράτους, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν, όπως εκείνο της οικονομικής ευημερίας· τα μοντέλα της κρατικής παρεμβατικότητας στην οικονομία πετιούνται στον κάδο των αχρήστων – αφού πλέον η κυριαρχία των πολυεθνικών και η δυνατότητα του κεφαλαίου να ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα χωρίς περιορισμούς, θεσμοθετείται από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, η ιστορική αφήγηση των εθνών-κρατών που εξυπηρέτησε για αρκετές δεκαετίες την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσω των εθνικών οικονομιών, καταρρέει, ο τεχνολογικός εκφασισμός δημιουργεί άπειρες δυνατότητες διαχείρισης των ανθρώπινων συναισθημάτων, η διαρκώς αυξανόμενη συνθετότητα της κοινωνικής διάρθρωσης αποσταθεροποιεί τους κοινωνικούς αυτοματισμούς και στρατιωτικοποιεί την κοινωνική ζωή μέσα στις μητροπόλεις, οι μηχανές ψηφιοποίησης της ζωής απονευρώνουν τη σύνθετη κριτική λειτουργία της σκέψης των ανθρώπινων όντων και δημιουργούν νεκροταφεία συνειδήσεων, οι εικόνες ανθρώπινης φρίκης αφομοιώνονται στην κοινωνική συνείδηση και παύουν να δημιουργούν συναισθήματα, πέρα από την αίσθηση του σοκ.
Βρισκόμαστε στη διαδικασία της ποιοτικής αναβάθμισης του “πολιτισμένου πολέμου”, όπου η ευτυχία του ενός συνυπάρχει με το μαρτύριο του άλλου· σ’ αυτό το νέο περιβάλλον εμφανίζεται το είδος των σύγχρονων ανθρώπων, γενετικά κατάλληλων για να αποδεχτούν, σαν αυτονόητο, έναν άρρωστο τρόπο ζωής, μέσα σε έναν εκφυλισμένο κόσμο, από τον οποίο όλη η αγριότητα της φύσης έχει εξαφανισθεί από την αστική ανάπλαση και την επεκτατική διάθεση των τεχνητών συνθηκών του πολιτισμού. Ζούμε ανάμεσα σε εργοστασιακά τρωκτικά που ζουν με ελεγχόμενη δίαιτα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον και μετατρέπονται σε κοινωνικά πρότυπα, τα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιβιώσουμε.
Σ’ αυτό το περιβάλλον, η αναρχία αποκτά μια στρατηγική δυνατότητα να βάλει φωτιά σε όλες τις μορφές πολιτικής εκπροσώπησης και να αποτελέσει ένα μέτωπο ανοιχτού ανορθόδοξου πολέμου με την κυριαρχία, το οποίο θα μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό θεωρήσεων εντός της αναρχικής κοινότητας και θα συσπειρώνει, στα κέντρα αγώνα που δημιουργούνται, τους καταπιεσμένους που αποφασίζουν να σπάσουν τις αλυσίδες της υποταγής τους. Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές διαπιστώσεις λέγονται με τον πιο απλό τρόπο. Θέλουμε να δούμε τον κόσμο της εξουσίας να καταστρέφεται από τα οπλισμένα χέρια εξεγερμένων ανδρών και γυναικών. Ξεπερνάμε, λοιπόν, τα θεωρητικά σχήματα, επαναφέρουμε το βάρος της κουβέντας στο σημείο μηδέν, στο σημείο όπου η πέτρα φεύγει από το χέρι μας για να καταλήξει στο κεφάλι ενός μπάτσου, στο σημείο που αποφασίζουμε να σπάσουμε τα δεσμά της αιχμαλωσίας, στο σημείο που οι ανατρεπτικές διαθέσεις εκδηλώνονται μαχητικά στους δρόμους, στο σημείο που συναντιούνται οι δείκτες ενός ωρολογιακού μηχανισμού που θέλει να ανατινάξει τη δολοφονική ομίχλη της έννομης τάξης.
Αντιστρέφοντας την προκαθορισμένη ροή διαλόγου, δε συζητάμε προκαταβολικά για τον τρόπο με τον οποίο θα δράσουμε, αλλά προτείνουμε το συντονισμό της αναρχικής δράσης και την άτυπη δικτύωση των αναρχικών εγχειρημάτων, μέσα από τη ζωογόνο δύναμη της πολύμορφης δράσης· έτσι, θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας και, ταυτόχρονα, να σφυγμομετρήσουμε τις δυνατότητές μας, ώστε να προβούμε σε έναν κριτικό απολογισμό, ο οποίος θα αποτελέσει τα θεμέλια της στρατηγικής μας, που θα προκρίνει τη μετωπική αναρχική δράση, κόντρα σε κάθε εξουσία.
Η πρότασή μας να θέσουμε σε ισχύ το στοίχημα της συγκρότησης ενός πολύμορφου εξεγερτικού αναρχικού μετώπου είναι απλή· μια εκστρατεία δράσης με το όνομα «Μαύρος Δεκέμβρης», η οποία θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης, μέσα και έξω από τις φυλακές.
Ένας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να κατέβουμε στο δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες θεματικές αγώνα.
Να συναντηθούμε στα στενά της πόλης και να ζωγραφίσουμε με στάχτες πάνω στα άσχημα κτήρια των τραπεζών, των αστυνομικών τμημάτων, των πολυεθνικών, των στρατοπέδων, των τηλεοπτικών στούντιο, των δικαστηρίων, των εκκλησιών, των φιλανθρωπικών ομίλων.
Να απορρυθμίσουμε με χίλιους τρόπους τη θανάσιμη κοινωνική ομαλότητα των ψυχοφαρμάκων, της οικονομικής ασφυξίας, της μιζέριας, της εξαθλίωσης, της κατάθλιψης, ρυθμίζοντας την ύπαρξή μας στους ρυθμούς της αναρχικής εξέγερσης, εκεί που η ζωή αποκτάει νόημα· στην αδιάκοπη μάχη εναντίον της κυριαρχίας και των εκπροσώπων της. Να βάλουμε φωτιά στην εύθραυστη κοινωνική συνοχή και να βγούμε στους δρόμους, στραγγαλίζοντας πρώτοι το τέρας της οικονομίας, πριν μας εξοντώσει μέσα από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του και τους κουστουμαρισμένους δολοφόνους του, που στελεχώνουν τα κέντρα διοίκησης του οικονομικού πολέμου.
Ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν επιδιώκει να γίνει απλά και μόνο μια ημερομηνία ταραχών· αντίθετα, αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί, μέσω της πολύμορφης και πολυεπίπεδης αναρχικής δράσης, μια άτυπη πλατφόρμα συντονισμού, στη βάση της οποίας θα συσπειρωθεί η ανατρεπτική ώθηση. Μια αρχική απόπειρα άτυπου συντονισμού της αναρχίας, πέρα από τα προκαθορισμένα πλαίσια, η οποία φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνα, ώστε να θέσει σε κίνηση ανατρεπτικές προτάσεις και στρατηγικές αγώνα.
Η πρότασή μας αυτή συνδέεται ταυτόχρονα και με αντίστοιχες παρακαταθήκες αγώνα πέρα από τα γεωγραφικά μας σύνορα· πριν λίγους μήνες, στο Μεξικό, μια ομάδα συντρόφων επιτέθηκε με εκρηκτικό μηχανισμό στο εθνικό εκλογικό ινστιτούτο και κάλεσε σε μια πολύμορφη και δυναμική αντιεκλογική εκστρατεία για έναν Μαύρο Ιούνιο, η οποία πλαισιώθηκε από ένα σημαντικό τμήμα του αναρχικού κινήματος. Εκλογικά κέντρα και υπουργεία παραδόθηκαν στις φλόγες, συγκρούσεις με τους μπάτσους εξαπλώθηκαν στους δρόμους των πόλεων, στήθηκαν μικροφωνικές και μοιράστηκαν κείμενα αναρχικής προπαγάνδας ενάντια στις εκλογές. Ένα μωσαϊκό πολύμορφης δράσης, με διαφορετικές πολιτικές αναφορές και αφετηρίες, το οποίο αποτέλεσε την απάντηση της αναρχίας στο εκλογικό τσίρκο της δημοκρατίας, με εργαλεία τις αρχές της οριζοντιότητας, του άτυπου συντονισμού και της συνεχούς εξέγερσης· τέτοιες εμπειρίες αγώνα, όπου η συλλογική φαντασία και η αποφασιστικότητα δημιουργούν απελευθερωτικές εστίες πολέμου στη νέα τάξη πραγμάτων, καθιστούν σαφή την προοπτική της έμπρακτης κατάργησης του γνωστού ψευδοδιπόλου μεταξύ νόμιμου και παράνομου και, ταυτόχρονα, επικαιροποιούν τα αναρχικά προτάγματα, μέσα από τις φωτιές της εξέγερσης.
Το στοίχημα της ανατροπής παραμένει ανοιχτό· η τύχη αυτής της πρότασης βρίσκεται στα χέρια των συντρόφων και των συντροφισσών, από όλο το φάσμα του αγώνα, που θα επιλέξουν αν αξίζει να τεθεί σε κίνηση.
«Την πρώτη νύχτα μέσα στο κελί οι σκέψεις από την ελεύθερη ζωή του ταξίδευαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους νευρώνες του εγκεφάλου του. Ήξερε πως η αιχμαλωσία είναι η λογική συνέπεια της αντιπαράθεσης με έναν εχθρό που κατέχει την υπεροπλία σε όλα τα επίπεδα.
Για όσους σαμπόταραν τις ράγες στη διαδρομή από το τρενάκι του τρόμου μιας κοινωνικής πραγματικότητας που εξοντώνει με κάθε πιθανό τρόπο όσους την αμφισβητούν, τα κάγκελα της φυλακής θα είναι μια πραγματικότητα χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα γίνει αποδεκτή χωρίς μάχη.
Με αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι του έκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε όχι αυτά που θα ήθελε να ζήσει έξω από τα τείχη αλλά τον μακροχρόνιο εφιάλτη της αδράνειας, της αναμονής, της αλλοίωσης των ενστίκτων.
Το επόμενο πρωί αντικρίζοντας για πρώτη φορά τη μονοτονία μιας αιχμάλωτης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας είχε ήδη βαρεθεί να κάνει υπομονή, την είχε δει να ταξιδεύει άσκοπα μέσα στους λαβύρινθους της ανοχής στα πρώτα δείγματα μιας συγκαλυμμένης δειλίας. Κλείδωσε το μίσος του στη βαλίτσα των ανέπαφων συναισθημάτων δίπλα στην αγάπη του για την ελευθερία και έδωσε το κλειδί σε ένα σύντροφο για να το αφήσει δίπλα στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό.
Τα χρόνια περάσαν και το μόνο που κατάφερε η φυλακή ήταν να τον γεμίσει οργή, να τον κάνει ανυπόμονο για το μετά, να αναζητήσει τρόπους για την πρακτική εφαρμογή του αναρχικού πολέμου· είχε αντιληφθεί πως η μόνη εφικτή συμμαχία είναι αυτή με τον κόσμο των πιθανοτήτων.
Πιθανοτήτων λίγων για να πείσει την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της κοινωνίας ότι η επιλογή του δεν αποτελεί κάτι μεταξύ τρέλας και αδιέξοδου αλλά αρκετών ώστε να αξίζει να ποντάρεις πάνω τους για τη μεγάλη ιδέα της καταστροφής. Της μεγάλης ιδέας για μια μετωπική σύγκρουση με τον κόσμο των σκιών και τους υποτακτικούς του. Η πόρτα της φυλακής ανοίγει και τώρα ξέρει τι πρέπει να κάνει, να διατηρήσει τη μνήμη ζωντανή, να μην αφήσει χώρο στη λήθη, να μην ξεχάσει τους συντρόφους που μείναν πίσω, να ξαναπιάσει το νήμα της εξέγερσης από εκεί που είχε διακοπεί, να χύσει το δηλητήριο της ανυποταξίας στα δίκτυα αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση!
Καμία ανακωχή με την εξουσία και τις μαριονέτες της!»

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Υ.Γ. Στις 11/12 συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που χάθηκε ο αδερφός μας Σεμπαστιάν Άνγκρυ Οβερσλούιχ στη διάρκεια ένοπλης απαλλοτρίωσης τράπεζας στη Χιλή από τα πυρά ενός ένστολου υπηρέτη του συστήματος. Πιστεύουμε πως αυτός ο Μαύρος Δεκέμβρης είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε τη μνήμη του αναρχικού μας αδερφού ενοποιώντας την αναρχική μνήμη και καταργώντας στην πράξη σύνορα και αποστάσεις.
Νίκος Ρωμανός
Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Αναδημοσίευση απο : Athens Indymedia

Η προκήρυξη ενός κουκουλοφόρου

«Δεν έχω να εξομολογηθώ ούτε να απολογηθώ για τίποτε. Εσείς, οι άλλοι, οι θεσμικοί, πρέπει να απολογηθείτε για ένα σωρό πράγματα. Ακούς εκεί ׃ ‘’ Η δημοκρατία δεν φοράει κουκούλα!’’. Το λένε και με στόμφο και δεν κοκκινίζουν…
Όλο το πολιτικό τους σύστημα φορά μια κουκούλα μέχρι τους αστραγάλους. Ας βγάλουν αυτοί τις κουκούλες τους, κι ύστερα συζητάμε για τη δική μου.
Λέω ψέματα ;Θα στα πω με τη σειρά, για να καταλάβεις με πόσους κουκουλοφόρους διασταυρώνεσαι κάθε μέρα χωρίς να το παίρνεις πρέφα.
Πας στη τράπεζα, αμέριμνος, για να πληρώσεις ένα λογαριασμό, ή να σηκώσεις λεφτά από το ΑΤΜ – εμένα, άσε με , πες ότι σηκώνω όλο το ΑΤΜ. Με το που περνάς την πόρτα, μία κάμερα που δεν την παίρνεις είδηση στρέφεται πάνω σου. Με το που κάθεσαι φάτσα-κάρτα απέναντι από την οθόνη του μηχανήματος, άλλη μία κάμερα σε γράφει. Δεν ξέρεις ποιος σε παρατηρεί, ποιος σε καταγράφει, αλλά πες μου, τι άλλο από κουκουλοφόρος είναι ο τύπος που είναι κρυμμένος στα κοντρόλ κι όλοι οι άλλοι που τον πληρώνουν; Κουκούλα Νο , λοιπόν, η τράπεζα.
Ήρθαν οι εκπτώσεις, κι εσύ είσαι μες τη καλή χαρά που καθυστέρησε ο χειμώνας και θα πας να τα σκάσεις, να τσακίσεις την πιστωτική σου για ΄΄τρεντι΄΄ κουρελαρία που δεν θα φορέσεις του χρόνου, αλλά τώρα. Μπαίνεις στο πολυκατάστημα (δεν δίνεις σημασία στους κουκουλοφόρους που καταγράφουν τις κινήσεις σου στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων, τι δουλεία έχεις εκεί κοτζαμ άντρας;), σαρώνεις τους πάγκους τα ράφια, στενάζουν τα δοκιμαστήρια και τελικά πας κατάφορτος στο ταμείο για τη λυπητερή. Βγάζεις την κάρτα και μόλις περάσει από το μαγικό μηχανάκι, όλα τα καλούδια που διάλεξες έχουν περάσει στο καταναλωτικό σου προφίλ, καταρτισμένο από έναν κουκουλοφόρο που ούτε ξέρεις πού βρίσκεται, ούτε για ποιόν δουλεύει. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, ο κουκουλοφόρος της πίστωσης και του εμπορίου μπορεί να σου στείλει καμιά καρτούλα με μία ευκαιρία για χαμηλότοκο προσωπικό δάνειο ή εκπτωτικό κουπόνι αγορών, κι εσύ θ’ αναρωτιέσαι ׃ ˝ Μα, που με ξέρουν, αυτοί; ˝. Ξέρουν τα πάντα για σένα, δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς.
Για να μη μου πεις πως έχω προκατάληψη με τους τραπεζίτες και τους εμπόρους -όχι ότι δεν έχω -, θα σε πάω αλλού. Πες μου πόσα ξέρεις γι’αυτούς που ελέγχουν όλο το πλούτο αυτής της χώρας; Τι ξέρεις για τους περίφημους θεσμικούς επενδυτές που αγοράζουν και πουλάνε αβέρτα μετοχές και αποφασίζουν πότε θα ανέβει ή θα κατέβει το Χρηματιστήριο; Έχεις δει τις φάτσες τους;
Όχι, γιατί κρύβονται πίσω νόστιμες, αγγλοσαξονικές επωνυμίες, βρίσκονται στα νησιά Κείμαν ή στη Λιβερία ή στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, αθέατοι πίσω από τις εταιρικές τους κουκούλες. Τι ξέρεις για τα πραγματικά αφεντικά ανώνυμων εταιριών, που κρύβονται πίσω από τα ακριβοπληρωμένα διοικητικά συμβούλια και τους χιλιάδες, εκατομμύρια ανυποψίαστους μικρομετόχους; Α, ναι. Μπορεί να τους βλέπεις καμιά φορά σε κοσμικές στήλες, να χαριεντίζονται με μοντέλες και τραγουδιάρες ή να μετέχουν σε φιλανθρωπικά γκαλά. Αλλά τους βλέπεις όταν κλείνουν τις κρατικές προμήθειες, όταν χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς, όταν κινητοποιούν τα λόμπι τους για να αποσπάσουν μία ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση, πλασαρισμένη σαν τελευταία λέξη της μεταρρύθμισης;
Χαμπάρι δεν παίρνεις ! Όλοι προστατευμένοι πίσω από αχυράνθρωπους , κάτω από τη κουκούλα της ανώνυμης εταιρείας και της δημοκρατίας των μετόχων. Θέλεις κι άλλα ; Καλά μην πούμε τα αυτονόητα, για τις κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας, για τους κουκουλοφόρους της αμερικάνικης πρεσβείας που σκανάρουν τη μισή Αθήνα, για τους έμμισθους και αμίσθους ρουφιάνους του κράτους, για τους μυστικούς, για τους υποκλοπείς, για τους μπάτσους χωρίς διακριτικά που μας κάνουν παρέα στις διαδηλώσεις όταν δεν μας ξεμοναχιάζουν στις γωνίες για να μας σαπίσουν στο ξύλο, για τους κρανοφόρους με τα χημικά, για τις κρυφές κάμερες των Τήλε-ρουφιάνων, για τους δορυφόρους που μας παρακολουθούν από ψηλά, για τους ξένους πράκτορες που κάνουν απαγωγές υπόπτων κατά βούληση, για τις μυστικές πτήσεις και φυλακές της CIA, για την ξεφτίλα της κουκούλας που έχει φορέσει εδώ και χρόνια όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση για να είμαστε υποτίθεται, ασφαλείς απέναντι στους κουκουλοφόρους τρομοκράτες. Και οι κουκουλοφόροι της (αν)ασφάλειας δεν θα βγάλουν ποτέ το ενδυματολογικό τους αξεσουάρ.
Να σου θυμίσω και το άλλο : Σου λέει κάτι η φράση ‘’ ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;’’ . Κάτι σου λέει, γιατί την είπε ένας υπεράνω ιστορικής υποψίας δικός σας. Έχεις ακούσει πιο κραχτή καταγγελία για τη δημοκρατία της κουκούλας εδώ και 40 χρόνια; Έλα ντε, ακόμη κι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο αναρωτιούνται ποιος πραγματικά τον κυβερνάει, κρυμμένος κάτω από την κουκούλα. Ο θείος μπορεί να εννοούσε το παλάτι, τους Αμερικανούς, τους βιομήχανους, ο ανιψιός που είχε την ίδια απορία 40 χρόνια μετά , τα’ ριξε στους νταβαντζήδες. Αλλά μήπως τόλμησε να πει ονόματα; Μούγκα στη στρούγκα… Τώρα τα βρίσκουμε μια χαρά με τους κουκουλοφόρους της πραγματικής εξουσίας , έγιναν σύμμαχοι του μεταρρυθμιστικού έπους. Το μόνο που χαλάει τη μανέστρα είναι πέντε μολότωφ σε κάδους σκουπιδιών και σε αυτοκίνητα και μια ρουκέτα. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Εγώ μπορεί να είμαι ένας προβοκάτορας, δεν με χαλάει ο χαρακτηρισμός, αλλά και όλα τα αυτοκίνητα, όλα τα μηχανάκια τραπεζών που έχουμε κάψει, όλα τα τζάμια που έχουμε σπάσει, όλες τις βιτρίνες που έχουμε απαλλοτριώσει εδώ και 20 χρόνια να βάλεις , δεν φτάνουν ούτε στο ένα χιλιοστό της ζημίας που προκαλούν οι κουκουλοφόροι της εξουσίας με μια ιδιωτικοποίηση, μία νομοθετική ρύθμιση εμπρησμού των δασών, μία τροπολογία καταπάτησης των ακτών, ένα σκάνδαλο στις κρατικές προμήθειες, έναν σικέ διαγωνισμό ή το διαρκές ξάφρισμα δισεκατομμυρίων ευρώ που χάνουν το δρόμο από τις Βρυξέλλες μέχρι την Αθήνα.
Λοιπόν, η συμφωνία είναι αυτή. Την κουκούλα θα τη βγάλω όταν τη βγάλουν και όλοι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο, ερήμην μας και ερήμην σας, κάθε φορά που τους υπογράφετε λευκή εκλογική επιταγή.
Στο κάτω κάτω , μπορεί να με θεωρήσεις ένα αναγκαίο κακό. Η «δημοκρατία της κουκούλας» παράγει πολύ θυμό, πολλή οργή, που εσύ, ο καθωσπρέπει αστός, ο φιλήσυχος μικροαστός, ο νομιμόφρων προλετάριος, δεν μπορείς να εκδηλώσεις , την κρατάς μέσα σου κι αν είσαι στη μέση ηλικία, κινδυνεύεις κι από έμφραγμα. Άσε με εμένα, λοιπόν, να κάνω τη βρωμοδουλεία. Με κουκούλα ή χωρίς, δεν έχει και πολλή σημασία. Σε προειδοποιώ, πάντως, κάποτε μπορεί να τη χρειαστείς κι εσύ. Έχουμε μακρύ χειμώνα μπροστά μας, και δεν μιλάω για τον καιρό…»

Αντιγραφή από : Hit & Run

Ενάντια στον φόβο και στο άδικο-Ανακοίνωση της Εύης Στατήρη – ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

Ανακοίνωση της Εύης Στατήρη
ΕΥΗ ΣΤΑΤΗΡΗ – ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ 14/09/2015


Ενάντια στον φόβο και στο άδικο

Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου το ημερολόγιο στον τοίχο του κελιού μου δε θα αλλάξει σελίδες. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει καρφωμένη εκεί, μέχρι να έρθει η μέρα της ελευθερίας.
Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου ξεκινάω ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ για την απελευθέρωσή μου… ενάντια στο φόβο της εξουσίας, ενάντια στο άδικο της δικαιοσύνης τους, ενάντια στα ψέματα των δημοσιογράφων, ενάντια στην απάθεια, ενάντια στη σιωπή…
Μπάτσοι, δικαστές και πολιτικοί κλείδωσαν τις μέρες μου μέσα στα τείχη της φυλακής, όμως δεν μπορούν να κλειδώσουν την αξιοπρέπειά μου και την επιθυμία μου για ελευθερία…
Η άρνησή μου να δεχτώ την παντοδυναμία της εξουσίας που συνθλίβει τις ζωές μας αποθηκεύοντάς τες μέσα σε φακέλους που γεμίζουν ανακριτικά γραφεία και αστυνομικά αρχεία, είναι η κληρονομιά της συλλογικής ιστορίας, αγώνων των καταπιεσμένων που αντιστάθηκαν, που μάτωσαν, που εξεγέρθηκαν και γυρεύουν ακόμα τη δικαίωσή τους.
Είναι η επιστροφή της μνήμης των εξεγερμένων, των κυνηγημένων, των φυλακισμένων που δεν ξεχνά ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται…αλλά κατακτιέται με αγώνες…
«Έχετε εξουσία πάνω στους ανθρώπους μέχρι τη στιγμή που τους παίρνετε τα πάντα. Από τη στιγμή όμως που τους αφήνετε χωρίς τίποτα, τους έχετε χάσει, είναι ελεύθεροι.»(Α.Σολζενίτσιν)
Εύη Στατήρη
Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού
14-09-2015

Η φοβισμένη αριστερά

Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2015

Η φοβισμένη αριστερά

Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών

Το σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε στον μνημονιακό βράχο στις Βρυξέλλες τη Δευτέρα 13 Ιουλίου. Το ναυάγιο ολοκληρώθηκε στη Βουλή στις 13 Αυγούστου, όταν ψήφισε το φρικαλέο μνημόνιο, μαζί με όλες τις άλλες μνημονιακές δυνάμεις. Από εκείνη τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το κόμμα που ευαγγελιζόταν τη ριζική αλλαγή στη ζωή του τόπου, ανήκει στο παρελθόν. Η ηγεσία του έκλεισε την αριστερή παρένθεση, έριξε την αυλαία η ίδια, με τον πιο άδοξο τρόπο.

Αυτοί που θα μπορούσαν να περάσουν τις ορθάνοιχτες πύλες της Ιστορίας επέλεξαν να περάσουν κάτω από τα καυδιανά δίκρανα της ατίμωσης, προδίδοντας την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού, αποκαρδιώνοντας την Αριστερά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Τώρα οι αριστεροί άνθρωποι, οι ναυαγοί του ονείρου, οι κωπηλάτες τόσων χρόνων και τόσου κόπου μένουν άφωνοι, μετέωροι, ματαιωμένοι. Αντιμέτωποι με τη χλεύη των εχθρών, με το άδειο βλέμμα και την τσακισμένη ψυχή των φίλων. Ηττηθήκαμε, λένε.

Ομως ποιος ηττήθηκε, ποια Αριστερά απέτυχε; Τώρα είναι ώρα περισυλλογής για όσους δεν εξόκειλαν στις νησίδες της παραίτησης, για όσους δεν ψάχνουν να γαντζωθούν από σαθρά απομεινάρια του ναυαγίου, από το ίδιο υλικό, αλίμονο, με το ναυαγισμένο σκάφος. Με τη σοφία της πικρής γνώσης, με τα μάτια και τον νου όσο ποτέ άλλοτε ανοιχτά στην αλήθεια των αναντίρρητων γεγονότων, με τα αυτιά ορθάνοιχτα στη βοή των επερχόμενων γεγονότων.

Δεν ηττήθηκε, δεν απέτυχε η Αριστερά. Επειδή η Αριστερά δεν είναι μία –ποτέ δεν ήταν μία–, πάντοτε όφειλε να έχει τον προσδιορισμό της. Αυτή που ηττήθηκε και απέτυχε, αυτή που υπέγραψε σε μια νύχτα την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων που κατέκτησε η αγωνιζόμενη Αριστερά σε έναν αιώνα, αυτή είναι η ρεφορμιστική, η καθεστωτική, η φοβισμένη Αριστερά.

Εκείνη η Αριστερά που φοβάται τη λαϊκή εξεγερτικότητα και το επαναστατικό ξεπέταγμα της λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που υπερβαίνουν και διαρρηγνύουν τα –ολοένα και στενότερα– μίζερα όρια του ρεφορμισμού της. Εκείνη η Αριστερά που αισθάνεται ευτυχής, όταν την κολακεύουν και την καταδέχονται στα σαλόνια τους ακόμα και πατριάρχες της φαυλότητας ή ουτιδανοί πολιτικοί, εκμηδενισμένοι στη λαϊκή συνείδηση, όταν την καλούν σε κάλπικη «εθνική ενότητα», πάντοτε όταν –τι σύμπτωση!– το σύστημα βρίσκεται σε κρίση και χρειάζονται το ξέπλυμά της.

Είναι η φοβισμένη Αριστερά του Λιβάνου και της Βάρκιζας, του κάθε Λιβάνου και της κάθε Βάρκιζας της Ιστορίας μας, είναι ο πυροσβέστης των δυναμικών αγώνων, ο συκοφάντης των κουζουλών του ονείρου, είναι ο διαπρύσιος κήρυκας των ΕΑΔΕ και της ταξικής συνεργασίας. Είναι η φοβισμένη Αριστερά που αποκλείει κάθε σύγκρουση και ρήξη.

Δεν είναι παράξενο συνεπώς που στις 20 Φεβρουαρίου, ελάχιστες μόνο μέρες μετά την ιστορική εκλογική νίκη της Αριστεράς, συμφώνησε για νέο μνημόνιο. Αυτή δεν ήταν μια απλή ιδεολογική μετατόπιση. Ηταν μια ριζική αλλαγή ιδεολογίας. Αλλαξοπίστησε. Από διάκονος των λαϊκών συμφερόντων έγινε δούλος του θεού του χρήματος και του πλούτου.

Πλήρης αναστροφή, από ανθρώπους έτοιμους από καιρό. Οταν διακηρύττεις προεκλογικά «ανήκομεν εις την Δύσιν, πιστεύομεν στο ευρώ», και όταν αυτή η πίστη ενισχύεται και από ταξικό ένστικτο (δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη σχέση Είναι και Συνείδησης, για ορισμένους), τότε έχεις αυτοαφοπλιστεί εκ των προτέρων και η πλήρης υποταγή είναι μονόδρομος.

Οι υπόλοιποι πέντε μήνες διαπραγμάτευσης αφορούσαν τη διαχείριση της εικόνας στο εσωτερικό και την αυταπάτη για κάποιες ελάχιστες παραχωρήσεις. Εδώ οι αλεπούδες του Μαξίμου, με τις μπλόφες επιπέδου συνοικιακού καφενείου απέναντι στους αδίστακτους και πολύπειρους λύκους πιάστηκαν σαν την πονηρή αλεπού στο δόκανο με τα τέσσερα. Και έπειτα, με κομμένη τη φανταχτερή ουρά της αριστεροσύνης τους, προσπαθούσαν, σύμφωνα με τον γνωστό μύθο, να μας πείσουν για τις αρετές του κολοβώματος.

Ο τελευταίος ελιγμός, το δημοψήφισμα, για να δικαιολογήσουν την αλλαγή ιδεολογίας, απέδειξε γιατί η φοβισμένη αυτή Αριστερά δικαίως τρέμει το δυναμικό αντίστασης του λαού. Το μεγαλειώδες και ιστορικών διαστάσεων «όχι» απέναντι στον βομβαρδισμό από το συνασπισμένο μέτωπο εγχώριων και ξένων ισχυρών εξέθεσε τους εμπνευστές του. Απέδειξε ότι βρίσκονταν σε ευθεία σύγκρουση με την εκφρασμένη ολοκάθαρα λαϊκή βούληση, όταν υπέγραψαν τη συμφωνία αποικιοποίησης της χώρας με το νέο μνημόνιο.

Επιπλέον, νεκρανέστησαν όλο το απαξιωμένο μνημονιακό προσωπικό, νομιμοποίησαν και εξάγνισαν αυτό το πολιτικό καρκίνωμα στο σώμα της χώρας, που ετοιμάζονται πλέον ως βρικόλακες να εφορμήσουν και να την κατασπαράξουν. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος από τη λεηλασία της χώρας θα καρπωθούν οι λύκοι τοκογλύφοι. Οι οποίοι χρειάζονται, γι’ αυτό, ακόμη τους «χρήσιμους» της υποταγμένης Αριστεράς. Δεν τους αρκεί η αριστερή υπογραφή στο μνημόνιο. Χωρίς και την «αριστερή εφαρμογή» του, θα ήταν απλώς μια καδμεία νίκη γι’ αυτούς.

Ομως οι εγχώριοι και ξένοι ισχυροί, όπως δεν προέβλεψαν την έκταση και το βάθος της αντίστασης του «όχι», έτσι και τώρα παραγνωρίζουν το επαναστατικό δυναμικό που γεννά η εθνική ταπείνωση και η ανικανότητα της φοβισμένης Αριστεράς να προασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα. Αλλά για να τελεσφορήσει η αναπόφευκτη έκρηξη αυτού του επαναστατικού δυναμικού, χρειάζεται η οικοδόμηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου πολύμορφης δράσης και όχι μια απλή σύμπηξη μιας συμμαχίας προσωπικοτήτων ή απλή συνένωση αρκτικόλεξων, και επανάληψη της λογικής του μεσσία και της ανάθεσης.

Ενα μέτωπο που θα μιλά τη γλώσσα της αλήθειας για το κόστος των αγώνων, που μόνο αυτοί μπορούν να φέρουν όμως τη νίκη. Μόνο έτσι θα σταματήσει η κατρακύλα στου κακού τη σκάλα, μόνο έτσι θα σώσουμε το παρόν, μόνο έτσι θα ανοίξουν τα λαμπερά φτερά τα μεγάλα στο λαϊκό ξεπέταγμα που θ’ αλλάξει το μέλλον.

Δημήτρης Κουφοντίνας 10/9/2015 

 

• Αναδημοσίευση από : http://kufontinas.blogspot.com/2015/09/blog-post_12.html

Κείμενο του Ν. Μαζιώτη για την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδο από την ΟΝΕ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδος από την Ευρωζώνη με επιλογή των δανειστών είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε από το 2010 και αυτή τη στιγμή σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η εφαρμογή των μνημονίων από το 2010 ήταν μία φάση στην διαδικασία της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που είχε επιλέξει η υπερεθνική οικονομική ελίτ έτσι ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ευρώ και να αποκοπεί ένα μέλος που λόγω της κρίσης χρέους θεωρείται γάγγραινα και πρέπει να αποβληθεί. Ουσιαστικά η χρεωκοπία της Ελλάδας θεωρούνταν  πάντα από την υπερεθνική οικονομική ελίτ προϋπόθεση για την σωτηρία της, χωρίς μάλιστα να αθετούνται οι υποχρεώσεις της χώρας προς τους δανειστές κάτι που διασφαλίστηκε με την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η Ελλάδα είναι ήδη μια χρεοκοπημένη χώρα από το 2009 κι αυτό ήταν κάτι που το ήξεραν και η τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η υπερεθνική οικονομική ελίτ ακολούθησε από το 2010 και μετά μια τακτική ελεγχόμενης χρεοκοπίας έτσι ώστε να διασφαλιστούν οι δανειστές οι τότε κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων οι γαλλικές, οι γερμανικές, οι βρετανικές και οι αμερικάνικες τράπεζες.
Πρώτος στόχος του μνημονίου ήταν ότι απαγορευόταν η μονομερής αθέτηση πληρωμών του χρέους από την πλευρά του οφειλέτη. Με βάση αυτό δεσμεύτηκαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή το χρέους.
Επίσης το χρέος πέρασε από το ελληνικό στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο και απαγορεύεται η μετατροπή του από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα. Το ελληνικό κράτος παραιτήθηκε από την εθνική κυριαρχία επί των περιουσιακών του στοιχείων που πέρασαν όλα στη δικαιοδοσία των δανειστών. Δεύτερος στόχος του μνημονίου με τη χορήγηση του τότε δανείου των 110 δις. ευρώ και την αντικατάσταση του παλιού χρέους με ένα νέο, ήταν η αποπληρωμή των τότε κατόχων των ελληνικών ομολόγων και η μεταβίβαση του χρέους στους διεθνείς οργανισμούς στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτή την διαδικασία παράτασης της ελληνικής χρεοκοπίας οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων που είχαν στα χέρια τους επενδυτικά σκουπίδια κατάφεραν να τα ξεφορτωθούν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε με το PSI στην αναδιάρθρωση του χρέους το Μάρτιο του 2012 όπου οι μεγάλοι κερδισμένοι ήταν οι ξένες τράπεζες και οι μεγάλοι χαμένοι οι ελληνικές τράπεζες τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι μικροομολογιούχοι.
Παράλληλα η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ μετέτρεψαν τη χώρα σε ερείπια και χρησιμοποιώντας εδώ και 5 χρόνια το δίλημμα «λιτότητα ή πτώχευση και καταστροφή» εξαπέλυσαν μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας και ευθανασίας τμημάτων του πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς, φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση.
Απώτερος στόχος των δανειστών είναι να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή Ένωση δύο ταχυτήτων διαχωρισμένη από τη μια πλευρά σε ισχυρές και με μεγάλα πλεονάσματα χώρες και από την άλλη σε αδύναμες χρεωμένες χώρες.
Όπως λέγαμε ως φυλακισμένα μέλη του ΕΑ τον Δεκέμβριο του 2010 στο κείμενο:
Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση «Η έξοδός μας από την ΟΝΕ θεωρείτε πλέον δεδομένη προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ευρώ. Όμως με την κρίση χρέους να βαθαίνει και τη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη να καταρρέει οικονομικά στο άμεσο μέλλον, είναι δύσκολη όχι μόνο η επιβίωση της ΟΝΕ αλλά και αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πλέον αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον της Ένωσης είναι η δημιουργία ενός σχήματος όπου ισχυρές και με μεγάλα πλεονάσματα χώρες θα ηγούνται και οι χρεοκοπημένες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα μετατρέπονται σε προτεκτοράτα, καθώς θα εκχωρούν εξ ολοκλήρου την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία στα πολιτικά και οικονομικά διευθυντήρια της Ευρώπης.
Αυτή τη συνθήκη προωθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη δημιουργία μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης».
Σχεδόν 5 χρόνια μετά αυτή η διαδικασία λαμβάνει σάρκα και οστά με τη χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την έξοδό της από την ΟΝΕ. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που δρομολογήθηκε με τη διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας εγκαινιάσει την  Ευρωπαϊκή Ένωση δύο ταχυτήτων. Όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 έως σήμερα υπηρέτησαν πιστά τις επιδιώξεις αυτές της υπερεθνικής ελίτ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από ότι οι προκάτοχοί της, οι κυβερνήσεις Σαμαρά και Παπανδρέου. Παρά το γεγονός ότι μέσα σε 5 μήνες απαρνήθηκε το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκε, αποδέχτηκε την αποπληρωμή του χρέους, υπόγραψε την παράταση του υπάρχοντος μνημονίου νούμερο 2, παρά το γεγονός ότι πάτησε αρκετές από τις κόκκινες γραμμές της στις διαπραγματεύσεις προκειμένου να υπογράψει μια συμφωνία νέο μνημόνιο με τους δανειστές –  συμφωνία που όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι μπροστά σε αυτήν τα μέτρα Χαρδούβελη είναι πολύ πιο ήπια -, οι δανειστές αποφάσισαν την χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδο της από την ΟΝΕ με τις υποχρεώσεις βέβαια για το χρέος να μένουν άθικτες. Στους 5 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πόσο ανεδαφικό ήταν το πρόγραμμά του, πόσο ανεφάρμοστες ήταν οι κενσυανιστικές μεταρρυθμίσεις που επεδίωκε μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πόσο αντιφατικό ήταν να αποδέχεται την αποπληρωμή του χρέους και παράλληλα να επιδιώκει να αυξήσει το βασικό μισθό, να συμφωνεί σε ιδιωτικοποιήσεις και να  θέλει να είναι και το κράτος μέσα στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, να ζητάει χρηματοδότηση από τους δανειστές και παράλληλα να μη θέλει να εφαρμόσει την δανειακή σύμβαση που στις 20 Φεβρουαρίου συμφώνησε να παραταθεί, να διαπραγματεύεται σκληρά και να πατάει τις κόκκινες γραμμές συμφωνώντας σε μνημονιακά μέτρα και εμμέσως, με τους νέους φόρους και την αύξηση του ΦΠΑ, σε περαιτέρω μείωση του λαϊκού εισοδήματος, σε απολύσεις και σε αύξηση της ανεργίας. Να νομίζει ότι εκβιάζει τους δανειστές με το να απειλεί να μην πληρώσει τις δόσεις ενώ έχει συνυπογράψει στις 20 Φεβρουαρίου ότι δεν μπορεί να κάνει μονομερή αθέτηση πληρωμών του χρέους και ότι τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου είναι δεσμευμένα και ότι μπορούν να εκποιηθούν αν δεν πληρώσει.
Είναι σίγουρο ότι όλο αυτό το διάστημα οι δανειστές θεωρούσαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστο εταίρο και διαχειριστή της Ελληνικής κρίσης. Το δημοψήφισμα που αποφάσισε να κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ερώτημα την αποδοχή ή όχι των προτάσεων των δανειστών στις 5 Ιουλίου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικοινωνιακή διαχείριση του πολιτικού ναυάγιου της συνοδευόμενη από θεωρίες συνωμοσίας. πολιτικού πραξικοπήματος και «νέων Ιουλιανών» με σκοπό την ανατροπή της.
Όμως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει υπό το βάρος των αντιφάσεων της και των δικών της αδιέξοδων. Το δημοψήφισμα δεν έχει καμιά υλική βάση αφού 5 μέρες πριν από αυτό στις 30 Ιουνίου, έχει εκπνεύσει  το πρόγραμμα κι η χώρα βρίσκεται ήδη σε καθεστώς χρεοκοπίας άρα δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για νεα διαπραγμάτευση ούτε για πρόταση συμφωνίας με τους δανειστές. Το δε αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όποιο και αν είναι αυτό δεν θα έχει καμία επίδραση όσον αφορά την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδο από την ΟΝΕ που είναι αναπόφευκτα, όπως επίσης δεν θα αποσοβήσει στο τέλος την κατάρρευση της κυβέρνησης.
Στην περίπτωση του ναι στο δημοψήφισμα στην πρόταση των δανειστών, η κατάρρευση της κυβέρνησης θα είναι πολύ πιο άμεση με δεδομένο ότι έχει συνταχτεί επισήμως υπέρ του όχι.
Στην περίπτωση που όντως η πλειοψηφία που θα συμμετέχει επιλέξει το όχι είναι πιθανό η κυβέρνηση να κερδίσει λίγο χρόνο όμως είναι εντελώς ανίκανη και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της χρεοκοπίας και την έξοδο από την ΟΝΕ, οπότε αργά ή γρήγορα η πτώση της είναι δεδομένη.
Το δημοψήφισμα όμως ούτως ή άλλως είναι παραπλανητικό γιατί αυτό που πραγματικά διακυβεύεται δηλαδή το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν δίνει καμιά λύση στα προβλήματα του λαού.
Όπως έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και η υιοθέτηση της δραχμής εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφήνει άθικτο το πρόβλημα του χρέους και δεν αναιρεί τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Εφόσον όρος του μνημονίου είναι η απαγόρευση της μετατροπής του χρέους από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, η υιοθέτηση της δραχμής όχι μόνο δεν θα μείωνε το χρέος αλλά θα το αύξανε.
Επίσης η υιοθέτηση της υποτιμημένης δραχμής θα είχε ως συνέπεια την περαιτέρω υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, και άρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, γεγονός που θα αυξήσει περισσότερο την φτώχεια και την εξαθλίωση. Συμπερασματικά λοιπόν το ζήτημα του νομίσματος από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα. Όσοι νομίζουν ότι η έξοδος από την ΟΝΕ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια ριζοσπαστική λύση πλανώνται οικτρά. Αυτή τη στιγμή η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη γίνεται μετά από μεθόδευση των ίδιων των δανειστών που την υποβιβάζουν σε χώρα προτεκτοράτο εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μπορεί να πουληθεί πιο εύκολα για να ξεπληρώσει τα χρέη της.
Μόνο η δράση από τα κάτω, μόνο η δράση ενός Επαναστατικού Κινήματος που θα ανατρέψει το κεφάλαιο και το κράτος, θα διαγράψει το χρέος, θα βγάλει τη χώρα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και την οικονομία της αγοράς θα έδινε μια ριζοσπαστική λύση προτείνοντας παράλληλα την αναδιοργάνωση της κοινωνίας πάνω στη βάση του Ελευθεριακού Κομμουνισμού στη βάση μιας συνομοσπονδίας κοινοτήτων, εργατικών συμβουλίων και λαϊκών συνελεύσεων. Αυτή τη στιγμή η πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, η χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος από την ΟΝΕ, οι συνέπειες της οποίας είναι άγνωστες ακόμα και για τους ίδιους τους δανειστές ανοίγουν πεδία ευκαιριών για τις επαναστατικές δυνάμεις για να προωθήσουμε την προοπτική της ανατροπής.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΙ Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ.

Νίκος Μαζιώτης
φυλακές Κορυδαλλού

 Αντιγραφή από : mpalothia

Ξηρός: Οι 7 λόγοι για τους οποίους δεν βάζω βραχιολάκι

Τους επτά λόγους για τους οποίους αρνείται να βάλει βραχιολάκι επιτήρησης αναλύει ο Σάββας Ξηρός με ανοιχτή επιστολή του στην Εφημερίδα των Συντακτών

Σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής, ο άνθρωπος πραγματεύεται ένα μέρος της ελευθερίας του χάριν της κοινωνικής συνύπαρξης. Ως προς τα μέσα όμως που συμβάλλουν σε αυτόν το σκοπό, τα όρια μεταξύ εξυπηρέτησης και καταδυνάστευσης είναι τόσο λεπτά, που ενίοτε καθίστανται ανύπαρκτα.

Εφτά λόγοι για τους οποίους δεν μπορώ να δεχτώ την ηλεκτρονική επιτήρηση:

1. Οι φυλακές, ως «δημόσιον οίκημα», παρά την παντελή αποτυχία του θεσμού και παρά τη γενικευμένη διαφθορά που επικρατεί σε αυτές, έχουν σαν κύριο σκοπό να επιτελέσουν κοινωνικό έργο, με μακροπρόθεσμα μόνο οικονομικά οφέλη.
Με την ηλεκτρονική επιτήρηση το κοινωνικό έργο διαγράφεται οριστικά, καθώς για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουμε ανάθεση της φύλαξης κρατουμένων αποκλειστικά σε ιδιώτες και μάλιστα σε μία πολυεθνική εταιρεία –ανοίγοντας το δρόμο για ιδιωτικοποίηση των φυλακών–, η οποία, ως ακραία κερδοσκοπικός οργανισμός, δεν ενδιαφέρεται παρά για το (νόμιμο ή μη) όσο το δυνατόν μεγαλύτερο και ταχύτερο εφήμερο κέρδος (ίσον λεηλασία στις απολαβές), με το μικρότερο δυνατό κόστος (ίσον εκπτώσεις στις παροχές). Δεν θα συμπράξω, σαν αντικείμενο εκδούλευσης-res, ή σαν κεφαλαιουχικός εξοπλισμός μιας πολυεθνικής.
2. Το σύστημα γεωεντοπισμού εφαρμόζεται πρώτη φορά στη χώρα μας, ως πιλοτικό πρόγραμμα 250 θέσεων. Συντελείται επομένως ένα πείραμα, με τους κρατούμενους ως πειραματόζωα, χωρίς ενδοιασμούς, υιοθετώντας τη νοοτροπία ότι «αυτοί ούτως ή άλλως είναι απόβλητοι», έχοντας μάλιστα το αδιακρίτως ευδιάκριτο (χοντροκομμένο) στίγμα στο χέρι, που καθιστά αποδιοπομπαίο και δακτυλοδεικτούμενο τον φέροντα σε κάθε προσπάθεια συμμετοχής του στην κοινωνική ζωή, όπως εργασία, προσωπικές σχέσεις, κάτι που δεν συνάδει με σωφρονισμό ή επανένταξη, και σε κάθε περίπτωση βασίζεται στην απειλή και το φόβο, εξοβελίζοντας την ελεύθερη βούληση και το φιλότιμο.
3. Το σύστημα γεωεντοπισμού συμπεριλαμβάνει μία συσκευή κινητού τηλεφώνου προσαρμοσμένη στο χέρι (γνωστή σαν βραχιολάκι), η οποία ανά 30 δευτερόλεπτα καλεί το κέντρο ελέγχου μέσω δορυφόρου και, εκτός αυτού, η εν λόγω συσκευή απαιτεί καθημερινά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, φόρτιση της μπαταρίας, ενώ είναι προσδεμένη μέρα-νύχτα στο χέρι, με ό,τι σημαίνουν αυτά από πλευράς ακτινοβολίας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται γενικά για κρατούμενους με αναπηρίες, που κατά κανόνα έχουν υπερεκτεθεί σε ακτινοβολίες λόγω ιατρικών εξετάσεων, με νευρολογικά ή καρδιολογικά προβλήματα ή, πολύ χειρότερα, που φέρουν βηματοδότη.
Επιπλέον, μια τέτοια συσκευή σφραγισμένη στο χέρι από τις αρχές, απαγορεύει να πραγματοποιηθούν βασικές εξετάσεις, όπως μαγνητική τομογραφία, καρδιογράφημα, ηλεκτρομυογράφημα ή σύνδεση με μόνιτορ, αποκλείοντας και τα χειρουργεία.
Η παραχώρηση δυνατότητας προσωρινής αποσύνδεσης στην ανάδοχο εταιρεία ανοίγει διάπλατα την πόρτα για αυθαιρεσίες και συναλλαγή. Αν η αποσύνδεση της συσκευής απαιτεί και παρουσία αστυνομικών αρχών, εκτός του ότι αποκτούν πρόσβαση σε προσωπικά ιατρικά δεδομένα, επιπλέον έχουν αυτομάτως λόγο και δικαίωμα επίσπευσης ή και ματαίωσης χρονοβόρων ιατρικών πράξεων, όπως έχει γίνει με την περίπτωσή μου επανειλημμένα στο παρελθόν και όπως γίνεται πάντα με όλους τους κρατούμενους κατά τις επισκέψεις μας με συνοδεία αστυνομικών στα νοσοκομεία, αποκλείοντας ουσιαστικά τη νοσηλεία.
Αν η αποσύνδεση της συσκευής απαιτεί και παρουσία δημόσιου λειτουργού –του αρμόδιου εισαγγελέα– τότε επιβραδύνεται επικίνδυνα η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, ώστε τελικά, κάθε διορθωτική παρέμβαση να προσθέτει νέα προβλήματα, ακυρώνοντας το βασικό σκοπό του κατ’ οίκον περιορισμού.
4. Η πρόσδεση ενός τέτοιου μηχανισμού στο μοναδικό μου χέρι, με το οποίο εξυπηρετούμαι, το καθιστά σχεδόν άχρηστο, ενώ παράλληλα με περιορίζει στην καθημερινή διαβίωση, εφόσον, συμψηφίζοντας και τις υπόλοιπες αναπηρίες, σε κάθε αδέξια κίνηση, πτώση, κρούση, εμπλοκή, κινδυνεύω να παραβιάσω τους όρους λόγω βίαιης διακοπής του σήματος, ή, διαφορετικά, θα πρέπει να δείχνω πάντα τη δέουσα προσοχή, αφαιρώντας την από τις ήδη μειωμένες δυνατότητές μου· μια ακατάπαυστα αγχώδης κατάσταση, που συνιστά βασανισμό.
5. Ένα τέτοιο μέσο είναι άχρηστο στην περίπτωσή μου, καθώς οι ίδιες οι ισόβιες αναπηρίες μου με κρατούν καθηλωμένο υποχρεωτικά σε γνώριμο, περιορισμένο περιβάλλον, με μικρό, γνωστό αριθμό οικείων προσώπων, ενώ για κάθε μετακίνηση πέρα από αυτό το περιβάλλον χρειάζομαι χειραγωγό και αναμεταδότη, εφόσον η ορατότητά μου εκτείνεται στα 20 εκατοστά, πέρα από τα οποία υπάρχει ένα συνονθύλευμα σκιών σε ρευστό, κινούμενο από τους ιλίγγους τοπίο, η ακοή, με τις μόνιμες εμβοές, δεν ξεχωρίζει τα σύμφωνα και δεν εντοπίζει από πού έρχεται ο ήχος, το άσθμα δεν μου επιτρέπει να κοπιάσω για οποιοδήποτε έργο και οι αποκολλήσεις αμφιβληστροειδούς, μαζί με τις κήλες στη σπονδυλική στήλη, δεν μου επιτρέπουν να σηκώσω πάνω από τρία κιλά, αναπηρίες που μου αφήνουν ένα 2% ικανότητα για εργασία. Πέρα από αυτά, μια επιπλέον δέσμευση δεν γνωρίζω τι θα εξυπηρετούσε.
6. Επιπλέον, το μέτρο αυτό κρίνεται υπερβολικό στην περίπτωσή μου, εφόσον έχω εκτίσει την ποινή μου με εφτά διαφορετικούς τρόπους.
Πρώτος τρόπος: Βρίσκομαι έγκλειστος 13 χρόνια, τα οποία λογίζονται ως 26, καθώς ο νομοθέτης αναγνωρίζει το πρόσθετο ψυχικό βάρος που επιφέρει μία αναπηρία.
Δεύτερος: Τα χρόνια αυτά έχουν εκτιθεί σε καθεστώς ειδικής απομόνωσης –πρόσθετο ψυχικό βάρος– και παράλληλα με λάθρα χορήγηση ουσιών για βιοχημική καταστολή, που επιφέρει έκπτωση των βιολογικών και νοητικών λειτουργιών, πρακτική που θεωρείται από το νόμο άσκηση βίας –και είναι– εφόσον κρατάει τον άνθρωπο δια της βίας καθηλωμένο σωματικά και στάσιμο πνευματικά.
Τρίτος: Κατά τη διάρκεια της κράτησής μου το ποσοστό αναπηρίας από 67%, που ήταν στην αρχή, ανήλθε σε 98%, με κυριότερη αιτία το ότι χάθηκε το μεγαλύτερο μέρος της όρασης που μου είχε απομείνει, δηλαδή από 3 με 4/10 το 2003 τώρα βρίσκεται κάτω του 1/20, λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Σεπτέμβριο του 2010, για παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ περί βασανισμού ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης.
Τέταρτος: Διαφορετικά προβλήματα στην όραση –όπως βραδεία προσαρμογή στις εναλλαγές του φωτός– και αλλού, δεν μου επιτρέπουν να βγω στο προαύλιο τα τελευταία δέκα χρόνια –από τον Ιούλιο του 2005–, ενώ αναπνευστικά προβλήματα με καρδιολογικές επιπτώσεις με αναγκάζουν να κοιμάμαι στην καρέκλα – από το 2011 μόνιμα.
Πέμπτος: Από τον ψυχικό εξαναγκασμό (stress) κατά τις ανακρίσεις-βασανιστήρια στον Ευαγγελισμό, ενεργοποιήθηκε Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, μια ισόβια εξελισσόμενη αναπηρία, ενώ από τις επιμέρους μεθόδους –όπως η υποβολή σε δυνατούς ήχους από σειρήνες και κομπρεσέρ σε αυτιά χωρίς τύμπανα–, μέχρι σήμερα, συγκεκριμένες συχνότητες μου προκαλούν ταχυκαρδία και αγχώδεις εξάρσεις, γεγονός που απαγορεύει τη μουσική σε μεγάλη ακτίνα (η τηλεόραση αποκλείεται και από την όραση), έτσι ώστε όταν οι άλλοι διασκεδάζουν εγώ να βασανίζομαι.
Έκτος: Η έκρηξη που με έφερε στο χείλος του θανάτου. Την εποχή που τα νομικά συστήματα ήταν πιο βάρβαρα από το σημερινά, κάποιος που περνούσε μια τέτοια δοκιμασία ήταν ελεύθερος ποινής και αποδιδόταν καθαρός στην κοινωνία, εφόσον έκριναν ότι έτσι είχαν ανταποδοθεί τα ίσα.
Έβδομος τρόπος: Ο ίδιος ο βασανισμός είναι μέθοδος έκτισης ποινής και μάλιστα πανάρχαια. Τότε ο παθών, μετά τον ξυλοδαρμό αφηνόταν ελεύθερος και μόνο στα πιο βάρβαρα συστήματα πριν από μια βαριά καταδίκη προηγούνταν άγριος βασανισμός.
Το 2002, ενώ είχα 5% πιθανότητες επιβίωσης, κατέφθασαν στην εντατική του Ευαγγελισμού 7 (εφτά) ξένες μυστικές υπηρεσίες για τις ανακρίσεις, πιέζοντας παράλληλα τους γιατρούς για ταχεία –έστω και βραχύβια– αποκατάσταση των αναγκαίων για το σκοπό τους ζωτικών λειτουργιών, με πρωτεργάτη τον αμερικάνο πράκτορα Robert F. Clifford, ο οποίος βραβεύτηκε για το έργο του, όπως αναφέρεται σε ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα του FBI. Στην ανάρτηση αυτή σημειώνεται ότι ο εν λόγω πράκτορας με «έπεισε» να μιλήσω, αλλά δεν διευκρινίζει το πώς:
Ενώ χαροπάλευα από την έκρηξη, με κατάγματα στα πλευρά, στο κρανίο και στο χέρι, αιμορραγία στους πνεύμονες, θερμικά και χημικά εγκαύματα στο σώμα και στο πρόσωπο, ακρωτηριασμένο χέρι, τραυματισμένα και δεμένα μάτια και τρυπημένα τύμπανα στα αυτιά, δηλαδή με απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των πέντε αισθήσεων, με κυριότερη την τύφλωση, με κρατούσαν δεμένο χειροπόδαρα με σχοινιά και ιμάντες, μέρα-νύχτα σε σκοτάδι, γυμνό και εκτεθειμένο σε κάθε απειλή, πραγματική ή παραίσθηση λόγω χορήγησης ισχυρών ψυχοτρόπων, με δυνατούς ήχους στα τραυματισμένα μου αυτιά, κρατώντας με άγρυπνο για μέρες και σε απόλυτη απομόνωση από συγγενείς ή φίλους ή δικηγόρο, κάνοντας πολύωρες μεταμεσονύκτιες ανακρίσεις.
Έφυγα από εκεί σωματικό και ψυχικό ερείπιο, με αισθητηριακές, κινητικές και νοητικές –μόνιμες ή παροδικές– αναπηρίες, κατάσταση στην οποία και «δικάστηκα» –με βάση τα προϊόντα βασανιστηρίων– χωρίς να έχω επαφή με τη διαδικασία, το περιβάλλον και την πραγματικότητα.
Έγκριτος νομικός, σε επιστολή του σε απογευματινή εφημερίδα, κατέθεσε τότε δημόσια την επιστημονική άποψη, ότι και μόνον με τη μεταχείριση που έχω υποστεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός έχουν αποδοθεί πλήρως οι ποινικές αξιώσεις της Πολιτείας.
Οι εφτά αυτοί τρόποι έκτισης ποινής για ορισμένους δεν αρκούν και σαν να ήμουν «οφειλέτης παρά πάντας», επιδεικνύουν μια άσβεστη, απύθμενη και ακόρεστη δίψα για εκδίκηση.
7. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς γελάγαμε…
Μοιάζει στ’ αλήθεια μικρό πράγμα το βραχιολάκι, ένα από τα πολλά «τίποτα» που μας έφεραν ως εδώ, όμως η διαφορά δεν βρίσκεται στο αν προσφέρει κάποιος ένα βόδι ή ένα σπυρί λιβάνι στο βωμό των ειδώλων, όταν και τα δύο προσβλέπουν στη νομιμοποίηση ανίερων πραγμάτων.
Μοιάζει μικρό, όμως είναι βέβαιο ότι το μέτρο της ηλεκτρονικής επιτήρησης, αναβαθμισμένο και εμπλουτισμένο, θα επιβάλλεται σε όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες, χάριν «ευκολίας και ασφάλειας», καθώς προβάλλεται σαν πανάκεια για όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας.
Υποχρεωτικές ηλεκτρονικές συναλλαγές, ηλεκτρονικά εισιτήρια, χρεωστικές κάρτες πληρωμών που θα εξελιχθούν σε κάρτα του πολίτη με δεδομένα ιατρικού και ποινικού φακέλου, κινητά τηλέφωνα που αναγνωρίζουν βιομετρικά στοιχεία και αποτυπώματα ή που λειτουργούν και σαν πιστωτικές κάρτες, προτείνονται σαν μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, της ανθρωπιστικής κρίσης, της ουράς στο Δημόσιο, της βίας στα γήπεδα, της εγκληματικότητας, κι από την άλλη, σε διεθνές επίπεδο, παρακολούθηση, εγγραφή, αποθήκευση των τηλεπικοινωνιών σε όλο τον κόσμο, ακόμα και ηγετών, από την NSA, με πρόσχημα την πρόληψη ή τον πόλεμο κατά του εμπορίου όπλων, ναρκωτικών, της τρομοκρατίας, συνθέτουν το Νέο Δόγμα.
Εάν αυτά νομιμοποιηθούν σε τέτοια έκταση και στη χώρα μας, τότε θα έχουμε ηλεκτρονική επιτήρηση όχι μόνον ως προς το γεωεντοπισμό, αλλά και ως προς το τι έχουμε στην τσέπη μας, πώς, πού και γιατί το χρησιμοποιούμε, ως προς την εργασία, την υγεία, τις συνήθειές μας, ως προς τις μύχιες σκέψεις μας.
Και δεν πρόκειται για μέσο πρόληψης της εγκληματικότητας ή απλά της παρανομίας, που σε κάθε περίπτωση προσαρμόζεται ταχύτατα στη νέα τεχνολογία –ενίοτε και προπορεύεται των αρχών– και είτε την αποφεύγει, είτε και την χρησιμοποιεί με εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως δείχνει η πραγματικότητα.
Ούτε πρόκειται για μέσο διευκόλυνσης της ζωής, όταν αυτό «ως όνους και ημίονους εν κημώ και χαλινώ» μας αλυσοδένει αμετάκλητα με την οικονομική μονοκρατορία των τραπεζών, που ελέγχει τη στρόφιγγα ή δεσμεύει κατά βούληση τον κεφαλαιοποιημένο κόπο της εργασίας μας ή όταν, αντίθετα με τον φαινομενικό σκοπό, τα προσωπικά μας δεδομένα συγκεντρώνονται, ομαδοποιούνται και χρησιμοποιούνται για έλεγχο κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας και προσαρμογή της στις ορέξεις του διεθνούς κεφαλαίου, δείχνοντας ότι το τέλος αυτού του δρόμου είναι σκληρή δουλεία, υπό το αυταρχικότερο σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πρόκειται για ένα σύστημα που η αλαζονεία του έχει εγκατασταθεί πάνω από τα νέφη και επιδεικνύεται σαν Παντεπόπτης, Παντογνώστης, Πανταχού Παρών, Πάνσοφος και εντέλει Παντοκράτορας, εφόσον όπου έχει επιβληθεί μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού –με μία μόνο βλάβη– να νεκρώσει από νευραλγικούς τομείς, όπως οικονομία, μέσα ενημέρωσης, τηλεπικοινωνίες, μέχρι τη λειτουργία ολόκληρων περιοχών ή χωρών.
Ζώντας την επέλαση των οικονομικών τρομοκρατών και στη χώρα μας, είναι βέβαιο ότι εάν τα μνημόνια έχουν σαν σκοπό να μας γονατίσουν υλικά και ψυχικά, τότε η ηλεκτρονική επιτήρηση έχει τον τρόπο να μας κρατάει γονατιστούς στο διηνεκές, επιβάλλοντας την «Παγκόσμια Τάξη» των πολυεθνικών. Γιατί αυτό που θέλουν από εμάς δεν είναι απλά κάποιο εύλογο ή παράλογο κέρδος, αν ήθελαν αυτό θα φρόντιζαν να έχουμε εργασία, αλλά αυτό που απαιτούν πραγματικά είναι εμάς τους ίδιους.
Τότε ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε ανδράποδο με το σήμα υποτέλειας χαραγμένο ή προσαρμοσμένο σφιχτά, σαν πρόσθετο μέλος, στο σώμα του, και από ανδράποδο μετουσιώνεται σε εξάρτημα ενός ηλεκτρονικού κυκλώματος που το καθοδηγούν τα ρεύματα.
Αν δεν τεθούν κάπου όρια, το μέλλον προβάλλει ανατριχιαστικό.
Πλην όμως, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μας τα πάρουν, εάν δεν τους τα παραδώσουμε μόνοι μας.
Σάββας Ξηρός
Ν.Κ. Κορυδαλλού

Ευχαριστήρια δήλωση του πατέρα της Αγγελικής Σπυροπούλου προς τη μητέρα των αδελφών Τσάκαλου

«Τις τελευταίες ημέρες μετά την σύλληψη της κόρης μου Αγγελικής εντός του σπιτιού της μητέρας των Χ. Και Γ. Τσάκαλου, Α. Τσάκαλου, εγώ ως πατέρας απέναντι σε αυτή τη μάνα, μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ  μπορώ να πω. Τα λόγια και τα συναισθήματα ευγνωμοσύνης για αυτή τη γυναίκα που η οποιαδήποτε λογική κρίση της ως προς την “επικινδυνότητα” της πράξης της να αποδεχθεί να κρύψει την κόρη μου, μετασχηματίστηκε σε κατανόηση για το παιδί μου και έπραξε όπως μόνο μια αληθινή μάνα θα έκανε. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω την μεγάλη απογοήτευσή μου έναντι στην άδικη προφυλάκιση των δύο γυναικών, Α. Τσάκαλου και Ε. Στατήρη, που αποτελούν προϊόν εκμετάλλευσης με απώτερο σκοπό την ψυχολογική πίεση τόσο των ίδιων των παιδιών, όσο και των οικογενειών τους.
Παναγιώτης Σπυρόπουλος».

Είναι έγκλημα να είσαι μάνα ;

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Είναι έγκλημα να είσαι μάνα ;

Οι μανάδες που κατά την Χιτλερική κατοχή έκρυβαν τους αντάρτες της αντίστασης ήταν τρομοκράτισσες;

Οι μανάδες που άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών τους για να κρύψουν τους κυνηγημένους φοιτητές από τη χούντα στις γειτονιές του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν τρομοκράτισσες;

Η απάντηση του σημερινού Ελληνικού Κράτους στα παραπάνω ερωτήματα, που αποφάσισε να προφυλακίσει τη  μάνα του Χρήστου και του Γεράσιμου Τσάκαλου με την κατηγορία της τρομοκρατικής δράσης, είναι: ΝΑΙ.

Η προφυλάκιση μιας αξιοπρεπούς μάνας πολιτικών κρατουμένων με αστείες, αβάσιμες και κατασκευασμένες κατηγορίες, αποτελεί ντροπή για τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας.
Για πρώτη φορά φυλακίζεται μια μάνα που έκανε το αυτονόητο:
ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.

Απευθυνόμαστε στη συνείδηση κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου και ζητάμε να ενώσει τη φωνή του μαζί μας ζητώντας ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ αυτής της παράλογης και εκδικητικής απόφασης των εισαγγελέων.

Δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα στα φυλακισμένα παιδιά μας για τα οποία ως μάνες είμαστε υπερήφανες.

Επίσης προειδοποιούμε τους αρμόδιους υπουργούς Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης ότι αν η απεργία πείνας μέχρι θανάτου που ξεκίνησαν τα παιδιά μας από 2 Μαρτίου θα έχει τραγικό για 
τη ζωή τους αποτέλεσμα, εμείς θα τους θεωρούμε αποκλειστικά υπεύθυνους.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ  ΜΗΤΕΡΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ  ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Σημείωση: Δεν αναφέρουμε τα ονόματά μας επειδή δεν επιδιώκουμε την προσωπική μας προβολή. Άλλωστε είμαστε γνωστές στην Αστυνομία η οποία διατηρεί αρχείο με κάθε μας κίνηση.

Αναημοσίευση από : Athens Indymedia

Ανακοίνωση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας Φυλακής

Πριν 2 μήνες αποκαλύφθηκε το σχέδιο μας για απόδραση από τις Φυλακές Κορυδαλλού. Είναι κάτι για το οποίο αναλάβαμε πλήρως την ευθύνη και κάναμε και την αυτοκριτική μας. Μετά από αυτό έχει ξεκινήσει ένα πρωτοφανές κυνήγι κατασκευής ενόχων. Στόχος είναι οι συγγενείς μας και οι φίλοι τους. Είδαμε πριν 2 μέρες νασυλλαμβάνουν τον παιδικό φίλο του αδερφού του Γιώργου Πολύδωρου και την προσωπική φίλη της μητέρας των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου. Άρχισαν, λοιπόν, να μιλάνε για «περιφερειακά μέλη», «ταχυδρόμους» και «επαναστατικό ταμείο». Για ποιο λόγο; Για μια τσάντα με ρούχα; Για κάποια χρήματα που προέρχονται από συνεισφορές και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο πρόσωπο μας; Ή για τα περίφημα «σκοπευτικά laser»; Ο άνθρωπος ούτε καν ήξερε ότι υπήρχαν laser μέσα στην τσάντα. Επίσης, το πιο σημαντικό, τα laser αυτά είναι παιχνίδια που πουλάνε 2 ευρώ στο Μοναστηράκι και τα θέλαμε για να δημιουργήσουμε σύγχυση κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Γιατί δεν το λέει αυτό η Αντιτρομοκρατική, αλλά αντίθετα τα παρουσιάζει ως οπλισμό;

Σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε να συλλαμβάνουν τη μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου και τη σύζυγο του δεύτερου, επειδή βρέθηκε η Αγγελική Σπυροπούλου στο πατρικό τους. Η Αγγελική είναι σπάνια συντρόφισσα και μας συνδέει απεριόριστη πολιτική συγγένεια. Οι 2 σύντροφοι της είχαν πει ότι αν κάποια στιγμή βρεθεί σε δύσκολη θέση να πάει σπίτι τους. Γιατί εμείς δεν πουλάμε ούτε τις ιδέες, ούτε τους ανθρώπους μας. Η Αγγελική ήταν τόσο καιρό καταζητούμενη και πριν λίγες μέρες πήγε στο σπίτι τους και ζήτησε από τη μάνα τους να τη φιλοξενήσει προσωρινά. Τι να έκανε η μάνα τους; Να της έκλεινε την πόρτα; Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος και γνωρίζει την αξία της ανθρωπιάς απέναντι σε έναν κυνηγημένο. Στο ίδιο σπίτι μένει συχνά λόγω οικογενειακών σχέσεων και η σύζυγος του Γεράσιμου Τσάκαλου, για αυτό και ήταν εκεί.

Η όλη ευθύνη είναι αποκλειστικά δικιά μας. Οι συγγενείς και το φιλικό περιβάλλον τους δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη με την υπόθεση και όσα τους καταλογίζουν. Όσο για την Αγγελική θα είμαστε δίπλα της και ξέρει ότι έχει όλη τη στήριξη μας. Θα είναι μαζί μας με ψηλά το κεφάλι στο δύσκολο δρόμο που διαλέξαμε.

Όμως, δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να βλέπουμε να κανιβαλίζουν τους συγγενείς μας και τους φίλους τους. Η Αντιτρομοκρατική ξεπέρασε τα όρια. Οι αντίπαλοι της είμαστε εμείς, και όχι οι συγγενείς μας. Ως εδώ, λοιπόν. Από σήμερα, 2/3, ξεκινάμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου για να προστατεύσουμε τους συγγενείς μας και τους φίλους τους, ώστε να μη μπουν φυλακή. Όλη η ευθύνη είναι δικιά μας, και μόνο εμείς θα τη σηκώσουμε. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! Αν βάλουν αυτούς στη φυλακή, προτιμάμε να διαλέξουμε το θάνατο. Αυτό σημαίνει ευθύνη, και ο καθένας κάνει τις επιλογές του…

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥΣ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ-Πυρήνας φυλακής

Όλγα Οικονομίδου

Μιχάλης Νικολόπουλος

Γιώργος Νικολόπουλος

Χάρης Χατζημιχελάκης

Χρήστος Τσάκαλος

Γεράσιμος Τσάκαλος

Γιώργος Πολύδωρος

Παναγιώτης Αργυρού

Δαμιανός Μπολάνο

Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Αναδημοσίευση από : Ιnter Arma

"Ανακοινωση του Κ* ΒΟΞ Για τις δηλώσεις Πανούση"

Στην εφημερίδα των συντακτών σήμερα Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015 διαβάσαμε σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα δήλωση του υπουργού Προ.Πο Γιάννη Πανούση οτι θα.. "συναντηθεί με εκπροσώπους της κατάληψης".

Στο κυρίως άρθρο γίνεται αναφορά ότι σκοπεύει να.. "συναντηθεί με εκπροσώπους της κατάληψης ".

Ειναι προφανές οτι δεν πρόκειται να συναντηθούμε με κανέναν υπουργό της κυβέρνησης ποσο μάλλον δε, με τον πολιτικό προϊστάμενο των δολοφόνων και φασιστών των ομάδων ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ που την Παρασκευή το βράδυ με αφορμή τον εμπρησμό ενός περιπολικού ξυλοκόπησαν για άλλη μια φορά δεκάδες περαστικούς και θαμώνες της περιοχής και επιχείρησαν να εισβάλουν στον χώρο της κατάληψης.

Ποιά "πολιτική λυση για το ζήτημα των Εξαρχείων" που ευαγγελίζεται ο Πανούσης, μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στον κόσμο του Αγώνα και της Αλληλεγγύης που δεκάδες χρόνια δραστηριοποιείται στην περιοχή και στους ένστολους τραμπούκους της εξουσίας που όλα αυτά τα χρόνια ξυλοκοπούν, επιτίθονται και καταστέλουν αγωνιστές και κατοίκους στην ιστορική γειτονιά των Εξαρχείων; Και όλα αυτα έχοντας την πλήρη πολιτική κάλυψη διαχρονικά όλων των κομμάτων που ο ίδιος τώρα θέλει να συνδράμουν στην λύση αυτή.

ΥΓ. Θα επανέλθουμε με μια ανακόινωση που θα τοποθετούμαστε συνολικά για τα ζητήματα που έχουν ανακύψει στην περιοχή και στις δηλώσεις του υπουργού Προ.Πό. περί "πολιτικής λύσης". Θα συνεχίσουμε να είμαστε σε επιφυλακή για το ενδεχόμενο μιας εκ΄νέου απόπειρας εισβολής στην κατάληψη απο τις δυνάμεις των ΜΑΤ που την Παρασκευή το βράδυ την ώρα που εφορμούσαν φώναζαν ότι "θα γαμήσουν και εμάς και τον ΣΥΡΙΖΑ".

Κ* ΒΟΞ

Νίκος Μαζιώτης : Κείμενο για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 και για τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν άλλος ένας «θρίαμβος» της αστικής δημοκρατίας. Ήταν άλλη μία απόδειξη της απαξίωσης ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, όπου το 1/3 και παραπάνω του εκλογικού σώματος γύρισε την πλάτη του στη «γιορτή» της δημοκρατίας και δεν πήγε να ψηφίσει. Από τους 9.800.000 περίπου εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους η συμμετοχή ήταν στο 63,5%, δηλαδή 6.180.000 ήταν τα έγκυρα ψηφοδέλτια, ενώ οι υπόλοιποι 3.620.000 ήταν όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν, δηλαδή το 36,5%. Από αυτούς που ψήφισαν, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 36% των ψήφων, δηλαδή γύρω στα 2.200.000 ψηφοφόρους, που σημαίνει στο σύνολο των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε λιγότερο από το 1/4 του εκλογικού σώματος.

Θρίαμβος λοιπόν της «λαϊκής κυριαρχίας» και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού! Τελικά δεν «κυβερνά», όπως υποτίθεται δια των αντιπροσώπων η πλειοψηφία του λαού αλλά η μειοψηφία.

Αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά ότι το πολιτικό σύστημα του αστικού κοινοβουλευτισμού είναι απαξιωμένο από εκατομμύρια πολίτες. Αποδείχτηκε ότι ακριβώς λόγω αυτής της απαξίωσης  του πολιτικού συστήματος που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης , ότι όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών είναι κυβερνήσεις μειοψηφίας και ότι η αυτοδυναμία πια είναι αδύνατη. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, πρώτη δύναμη θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι απέχοντες από τις εκλογικές αυταπάτες και το στημένο τσίρκο των επαγγελματιών ψευτών κα απατεώνων, είτε δεξιών, είτε αριστερών. Εκατομμύρια πολίτες δεν ελπίζουν και δεν περιμένουν τίποτα από κανένα κόμμα. Όμως η οργή και η δυσαρέσκεια, χωρίς να συνοδεύεται από μια ενεργή πολιτική δράση, για την ανατροπή της εξουσίας της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και του αστικού κοινοβουλευτισμού που τη στηρίζει, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.

Αν η οργή και η δυσαρέσκεια εκατομμυρίων πολιτών δεν μετεξελιχθεί σε μια ενεργή πολιτική δράση, σε ένα ευρύ κοινωνικό και ταξικό ρεύμα που να βάζει την προοπτική της επανάστασης, της  βίαιής και ένοπλης ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους,  που να βάζει την προοπτική της άμεσης δημοκρατίας, όπου αντί να αναθέτουν οι άνθρωποι τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων σε επαγγελματίες πολιτικούς, να την εξασκούν οι ίδιοι, μέσα από δομές αυτοδιαχείρισης  και αυτοδιεύθυνσης, τότε δεν θα απαλλαγούμε από τα σημερινά δεινά.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, όπως αναμενόταν, ανέδειξε μια κυβέρνηση συνεργασίας αριστεράς-ακροδεξιάς. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι ΑΝΕΛ, ένα κόμμα το οποίο προέρχεται από τα σπλάχνα της παραδοσιακής εθνικόφρων δεξιάς παράταξης, με ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, με εθνικιστικές και ορθόδοξες κορώνες παρόμοιες με το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», με μια πολιτική γραμμή που χαρακτηρίζεται από τον κρατικό αυταρχισμό, το δόγμα νόμος και τάξη, την πριμοδότηση της μισαλλοδοξίας, του φόβου και της συνωμοσιολογίας και την πυγμή εναντίον όλων όσων θεωρούνται επικίνδυνοι για την πατρίδα, μετανάστες, αναρχικοί, ένοπλοι αγωνιστές. Μόνο οι σβάστικες λείπουν.

Όμως η δίψα για εξουσία, τόσο των συριζαίων όσο και των ΑΝΕΛ, έκανε δυνατό αυτό το παράξενο  πάντρεμα μεταξύ αριστεράς και ακροδεξιάς, στη σαθρή βάση ενός νεφελώδους αντιμνημονιακού μπλοκ, ένα πάντρεμα πρωτοφανές στα χρονικά, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Όμως αντιμνημονιακό θεωρείται και το ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, το οποίο σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι σταθερά ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, προέρχονται επίσης από το χώρο της παραδοσιακής εθνικόφρων δεξιάς παράταξης, που απογοητεύτηκαν από τη Νέα Δημοκρατία, που μέχρι πρότινος εξέφραζε την πλειοψηφία αυτού του χώρου, και που ένα κομμάτι της, ανέκαθεν θεωρούσε τους δωσίλογους και προδότες της κατοχής, τους χίτες και ταγματασφαλίτες «Έλληνες πατριώτες», που έσωσαν σε συμμαχία με τους Γερμανούς την πατρίδα από τον κομμουνισμό. Αρκετοί από τους ψηφοφόρους των ΑΝΕΛ έχουν την ίδια άποψη.

Είναι λοιπόν παράδοξο το γεγονός, ότι ενώ πολλοί συμπεριλαμβανομένου ακόμα και αναρχικών, ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα στην ακροδεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με ένα κομμάτι του ακροδεξιού πολιτικού φάσματος, προκειμένου να κυβερνήσει. Είναι δεδομένο ότι πολλοί στην απελπισία τους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι από δύο κακά διαλέγουν το λιγότερο κακό. Και το ίδιο ισχύει και για αυτούς τους αναρχικούς, οι οποίοι καταπατώντας τις ίδιες τις αρχές τους, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχει υποσχεθεί την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ για τους πολιτικούς κρατούμενους και τους ένοπλους αγωνιστές και γιατί πιστεύουν στην άμβλυνση της κρατικής καταστολής και του αυταρχισμού από τη νέα κυβέρνηση όσον αφορά τις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις.

Όμως ακόμα και αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από θέση τακτικής, καταργήσει τις φυλακές τύπου Γ’ αυτό δεν δικαιολογεί την ψήφο και την καταπάτηση των επαναστατικών αναρχικών αρχών. Γιατί οι διεκδικήσεις κερδίζονται με αγώνες, όπως έχει δείξει η ιστορία του επαναστατικού κινήματος και όχι με παραχωρήσεις από την εκάστοτε εξουσία, η οποία για λόγους τακτικής, στην προκειμένη περίπτωση για λόγους αφομοίωσης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, ξέρει να χρησιμοποιεί και το καρότο και αν χρειαστεί και το μαστίγιο. Η ψήφος αναρχικών στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ψήφος εξαγορασμένη. Είναι γελοίο το φαινόμενο να διαδηλώνουν οι αναρχικοί παρέα με τη νεολαία του κυβερνώντος κόμματος που έχει συμμαχήσει με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, στην επέτειο των Ιμίων, ενάντια στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής. Τελικά, σε αντίθεση με ότι έχει δείξει η ιστορία, όπου τα κινήματα έκαναν αντιφασιστικό αγώνα και μάλιστα ένοπλο αντιφασιστικό αγώνα -όπως οι αναρχικοί στην Ισπανία το 1936-και όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, το κράτος συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ακροδεξιών ΑΝΕΛ, είναι «αντιφασιστικό»!! Όπως «αντιφασιστική» ήταν και η κυβέρνηση Σαμαρά που έβαλε στη φυλακή τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής!!

Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους αγωνιστή ή αναρχικό και ψήφισαν, δεν απέδειξαν ότι έκαναν ένα καλό τακτικό ελιγμό, αλλά απέδειξαν τις πολιτικές τους αδυναμίες, την έλλειψη πολιτικής βούλησης στο να συνδράμουν ώστε να δημιουργηθεί ένα αντικαπιταλιστικό επαναστατικό κίνημα, για να ανατρέψουμε το καθεστώς που είναι υπεύθυνο για την κρίση και τα δεινά που προκάλεσε. Αποδεικνύουν με τη στάση τους, ότι γίνονται αφομοιώσιμοι και ουρά μιας κυβέρνησης που είναι το αριστερό δεκανίκι του καπιταλισμού. Προφανώς έχουν ξεχάσει το διαχρονικό σύνθημα που φωνάζαμε στις διαδηλώσεις, «ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά και αριστερά». Η ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει την στάση όσων αναρχικών θεωρούν τον εαυτό τους συνεπή και είναι ταγμένοι στον αγώνα για επανάσταση, στον αγώνα για ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και σε αυτόν τον αγώνα ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και κάθε κυβέρνηση στέκετε εμπόδιο και εχθρός.

Όπως έχω πει στο κείμενο «Την λύση δεν τη δίνουν οι εκλογές αλλά ο ένοπλος λαός», ο χρόνος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα είναι βραχύβιος και θα ακολουθήσει την τύχη των προηγούμενων κυβερνήσεων Σαμαρά και Παπανδρέου. Γιατί θα αποσυντεθεί και θα καταρρεύσει από το βάρος των αντιφάσεων και την αθέτηση των προεκλογικών της διακηρύξεων, μη μπορώντας να σηκώσει την ευθύνη της πολιτικής που θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει και των συμβιβασμών με τους δανειστές και την υπερεθνική οικονομική ελίτ.

Είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, για την μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή, τί πολιτικές εφεδρείες μπορεί να διαθέσει το σύστημα για τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα.

Ένα επιπλέον στοιχείο της ήδη δεδομένης αστάθειας της σημερινής κυβέρνησης, που θα επιταχύνει την κρίση και την κατάρρευση της, είναι όχι μόνο η πολυτασικότητα ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες της, αλλά και η ετερόκλητη συνεργασία με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση αυτή, θα απογοητεύσει πολλούς από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς λόγω των μεγάλων προσδοκιών που δημιούργησε και λόγω του «αριστερού» προφίλ της.

‘Ήδη οι διακηρύξεις της νέας κυβέρνησης το ίδιο βράδυ των εκλογών, δια στόματος του νέου πρωθυπουργού Τσίπρα, ότι δεν θα έρθει σε ρήξη με τους δανειστές και την  υπερεθνική οικονομική ελίτ, προμηνύει τους επερχόμενους συμβιβασμούς. Γιατί μέση επιλογή ανάμεσα στη ρήξη και στην υποταγή δεν υπάρχει. Και αφού δεν θα έρθει η νέα κυβέρνηση σε ρήξη, αναγκαστικά θα υποταχτεί. Αποδεικνύεται αυτό που έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και κανένα καθεστωτικό κόμμα, δεν επιθυμεί πόλεμο με την υπερεθνική ελίτ και τους δανειστές και ότι μοναδικό τους μέλημα είναι η εξουσία, να γλείψουν από την πίτα της εξουσίας.

Ήδη το ζήτημα της κατάργησης των μνημονιακών συμβάσεων, όπως διατυμπάνιζαν προεκλογικά κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι παρελθόν, έχει περάσει ήδη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και έχει αντικατασταθεί από αυτό που αναμενόταν, από την επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και του χρέους και αυτό σημαίνει ότι ούτε το μνημόνιο αρνούνται, ούτε το χρέος, δηλαδή τις αλυσίδες του ελληνικού λαού.

Πριν «ο αλέκτωρ λαλήσει», έχουμε την πρώτη και κύρια προδοσία, και αθέτηση των προεκλογικών διακηρύξεων, για τις οποίες τους ψήφισαν. Αν και διακηρύσσει ότι αναστέλλει την ολοκλήρωση κάποιων ιδιωτικοποιήσεων, όπως του ΟΛΠ και της ΔΕΗ ή της ΔΕΠΑ, δηλώνει ότι θα σεβαστεί όσες συμβάσεις έχουν γίνει μέχρι τώρα και ότι είναι υπέρ των επενδύσεων, δηλαδή υπέρ της εκμετάλλευσης του λαού, των εργαζομένων και των φυσικών πόρων της χώρας από το κεφάλαιο.

Μάλιστα ο υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης και στέλεχος της αριστερής πλατφόρμας και υπέρμαχος της δραχμής Λαφαζάνης, δήλωσε ότι είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ, κατά τα άλλα μπορεί να λέει ότι όλοι οι μνημονιακοί νόμοι θα καταργηθούν σιγά σιγά.

Ο δε νέος υπουργός οικονομίας Βαρουφάκης, δηλώνει ότι είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων κατά το παράδειγμα της μέχρι τώρα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ. Ο πρωθυπουργός Τσίπρας διαβεβαιώνει στο Bloomberg ότι η χώρα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ ο Βαρουφάκης στη συνάντησή του στο Παρίσι με τον Γάλλο ομόλογό του, δηλώνει ότι είναι υπέρ ενός νέου συμβολαίου ή μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους δανειστές. Αυτό σημαίνει την υιοθέτηση ενός νέου προγράμματος, άσχετα αν λέγεται μνημόνιο ή όχι, με την υποχρεωτική λήψη νέων μέτρων, είτε περικοπών, είτε διαθρωτικών αλλαγών. Τα ίδια είπε στο City του Λονδίνο που διοργάνωσαν η Deutsche Bank  και η Merrill Lynch .

Να υπενθυμίσω ότι νέα μέτρα επρόκειται να λάβει και η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά, μετά την τελευταία αξιολόγηση που θα έκανε η τρόικα και με την υιοθέτηση ενός νέου προγράμματος που κατά τα λεγόμενα της δεν θα ήτανε νέο μνημόνιο. H οπισθοχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελλίες συνεχίζετε ακάθεκτη υπό το βάρος των πιέσεων των δανειστών και ιδιαίτερα μετά την απόφαση της ΕΚΤ να μην παίρνει ελληνικά ομόλογα, απόφαση που ενώ θα ίσχυε από τις 28 Φεβρουαρίου όταν θα έληγε το υφιστάμενο πρόγραμμα – μνημόνιο, θα ισχύσει πολλές μέρες νωρίτερα έτσι ώστε να πιεστεί η ελληνική κυβέρνηση να υποταχθεί υπό τον φόβο της έλλειψης ρευστότητας και χρεοκοπίας αφού τα ταμειακά αποθέματα της χώρας ολοένα λιγοστεύουν. Έτσι και οι παλινδρομήσεις, οι κραυγαλέες αντιφάσεις  και οι αυτοαναιρέσεις σε επίπεδο δηλώσεων και εξαγγελιών συνεχίζονται. Ενώ ο Βαρουφάκης στη συνάντηση με τον Ντάισελμπλουμ, μίλησε για σκίσιμο του μνημόνιου , στη συνάντηση με τον Σόιμπλε δήλωσε ότι θα σεβαστεί τις μνημονιακές υποχρεώσεις κατά 67%. Η δε νέα αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών Βαλαβάνη ενώ  αρχικά ζήτησε την παραίτηση της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ, με την προοπτική της μετεξέλιξής του, μια βδομάδα μετά αναίρεσε την απόφασή της υπό το βάρος των εξελίξεων. Κατά τα άλλα εξακολουθούν να παραμυθιάζουν το λαό για το τέλος της εποχής του μνημονίου. Είναι οι χυδαιότεροι έμποροι των ελπίδων ενός ολόκληρου λαού.

Ήδη λοιπόν τα πρώτα δείγματα γραφής, λίγα 24ωρα μετά τις εκλογές, αποδεικνύουν αυτό που έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας, όταν επιτεθήκαμε στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, για το ανέφικτο και  ουτοπικό των σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, για την ολοκληρωτική του οπισθοχώρηση στην πράξη πια, σε όλα τα ζητήματα διαχείρισης της κρίσης και την μετεξέλιξη του σε ένα σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα.

Δεν υπήρξε ποτέ πιο σύντομη διάψευση προεκλογικών υποσχέσεων στα χρονικά της ελληνικής πολιτικής ιστορίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν διαφέρει από την πολιτική των προκατόχων και αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην πολιτική χρεωκοπία και την κατάρρευσή της, όπως έγινε και με τους προκατόχους της.

Τις αλυσίδες που δένουν τον ελληνικό λαό, δηλαδή το χρέος και το μνημόνιο-πρόγραμμα διάσωσης, τις κόβεις τελειωτικά, δεν διαπραγματεύεσαι την επιμήκυνσή του και αυτό μόνο μια επανάσταση και ο ένοπλος λαός μπορεί να το κάνει, και αυτό γίνεται: με τη μη αναγνώριση και τη μονομερή διαγραφή του συνόλου του χρέους, την κατάργηση των μνημονιακών νόμων, τη διαγραφή όλων των χρεών του λαού προς τις τράπεζες, την επιστροφή των μικρών περιουσιών που έχουν κατασχέσει οι τράπεζες, την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος και την κοινωνικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών. Παράλληλα με την απαλλοτρίωση και την κοινωνικοποίηση της περιουσίας του κεφαλαίου και του κράτους, των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών, απαλλοτρίωση που θα περιλαμβάνει ρευστό, κινητή και ακίνητη περιουσία, θα χρηματοδοτηθεί  και θα στηριχθεί υλικά η αναδιοργάνωση της οικονομίας στη βάση της αυτοδιαχείρισης και της αυτοδιεύθυνσης, θα στηριχτεί η βιομηχανική και παραγωγική ανασυγκρότηση, η ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής και η αυτοοργάνωση  της κοινωνικής ζωής παντού.

Μόνο μια τέτοια επαναστατική διαδικασία θα δώσει λύση στα δεινά που προκάλεσε η καπιταλιστική κρίση. Θα εξαφανίσει τους ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς, θα δώσει τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων στους ανθρώπους, μέσα από τις δομές αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης, μέσα από ένα συνομοσπονδιακό σύστημα λαϊκών συνελεύσεων και εργατικών συμβουλίων που θα υλοποιήσουν τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Χρέος λοιπόν όλων των αγωνιστών, χρέος του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, χρέος όλων μας, είναι να  εργαστούμε για τη δημιουργία επαναστατικού κινήματος για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και να εκμεταλλευτούμε την πολιτική χρεωκοπία  των γελοίων του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα του πολιτικού συστήματος.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ

ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

φυλακές Δομοκού