Πριν μερικές μέρες αποφάσισα να κάνω εκκαθάριση στις βιβλιοθήκες μου με σκοπό, μερικά άχρηστα έγγραφα να τα δώσω για ανακύκλωση και κάποια βιβλία να τα χαρίσω. Μέσα σ΄αυτά βρήκα και κάποιες απ΄τις εργασίες που είχα κάνει στα φοιτητικά μου χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 90. Μια απ΄τις εργασίες βρήκα κι αυτήν που είχα τιτλοφορήσει ως "1944-1974 30 ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ" . Την ξαναδιάβασα. Οι αντιστοιχίες με την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε είναι να προκαλούν γέλια γιατί μόνο γέλιο μπορέι να προκαλεί η επανάληψη της ιστορίας ακόμα κι αν καταντά τραγωδία. Διαπίστωσα ότι ήμουν πιο "συντηρητικός" απ΄ότι είμα τώρα κι ότι προσπάθησα, χωρίς να το καταφέρω είναι η αλήθεια, να μην πάρω θέση αλλά να κάνω καταγραφή των γεγονότων με βάση τις πηγές που χρησιμοποίησα και ήταν απ΄όλες τις "επίσημες" πλευρές. Αν και υπάρχουν "θέσεις" μου με τις οποίες πια διαφωνώ, προτίμησα να το κρατήσω και να το "δημοσιεύσω" έτσι όπως το είχα γράψει τότε. Ήταν μεγαλούτσικη εργασία κι έτσι θα την δημοσιεύσω σε συνέχειες...Καλή ανάγνωση σε όποιον κάνει τον κόπο να την διαβάσει.
1944-1974 30 ΧΡΟΝΙΑ (ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ)
Εισαγωγή
Ο Ελληνισμός επί 2.000 χρόνια αγωνίζεται απέναντι σε εισβολείς. ''Βαρβάρους'' ή ''μη''. Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας είναι η βασική αιτία της πολύχρονης αυτής περιπέτειας.
Σε πρώτη φάση, ο Ελληνισμός πάλαιψε τους Ρωμαίους κατακτητές και δεν εκλατινίσθηκε, αλλά η Ρωμαική Αυτοκρατορία κατάφερε να διαβρώσει τον Ελληνικό κόσμο, προκαλώντας πνευματική παρακμή, κοινωνική αποσύνθεση, ηθική πτώση.
Όσο για τους στίχους του Οράτιου :
''.....H Eλλάδα υποταγμένη με τα
όπλα, αιχμαλώτισε τον νικητή
και δίδαξε τις τέχνες στον
αγροίκο Λάτιο...'',
έχω να πω ότι ικανοποιούν την ματαιοδοξία των Ελλήνων κι απλώς ''χρυσώνουν το χάπι''.
Μεγάλο πλήγμα για τον Ελληνισμό αποτελεί η Εβραική αίρεση Χριστιανισμός.
Ό,τι δεν κατάφερε η Ρωμαική κυριαρχία, το κατάφερε ο Χριστιανισμός.
Άρνηση του παρελθόντος, της κουλτούρας, της ιστορίας. Όχι όμως σε απόλυτο βαθμό.
Ακόμη και στο Βυζάντιο όπου οι Αυτοκράτορες, πλην του Ιουλιανού, μαζί με τους θρησκευτικούς ηγέτες εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις ενάντια στο Ελληνικό πνεύμα (που δεν είναι μόνο η γλώσσα), ο Ελληνισμός επιβιώνει. Και καταφέρνει να διαμορφώσει ακόμη κι αυτή τη νέα θρησκεία των φανατικών οπαδών, στο πέρασμα των αιώνων πριν και κατά τη διάρκεια του σκοταδιστικού Χριστιανικού Βυζαντίου.
Οι Δυτικοί διεκδικούν την κοσμοκρατορία που απ΄ τον 4ο μ.Χ. αιώνα κρατούν στα χέρια τους οι Βυζαντινοί. Το 1204 οι Φράγκοι καταφέρνουν να κυριεύσουν την Πόλη, την Ρώμη της Ανατολής.
Επιχειρείται ο βίαιος εκλατινισμός των Ελλήνων, η εξαφάνιση της Ελληνικής γλώσσας. Η πρώτη απόπειρα πολιτιστικής γενοκτονίας. Έτσι, το 1453, ο κίνδυνος πλήρους αφελληνισμού, ώθησε τους Βυζαντινούς σε συνδιαλλαγή με τους Οθωμανούς. Όπως είπε το 1962, στην Β' Βατικανική Σύνοδο, ο Ουνίτης Προκαθήμενος, Πατριάρχης Μάξιμος Δ:
''..... Ο Σουλτάνος ζητούσε απ΄τους Έλληνες φόρους και δοσίματα. Αντίθετα η Λατινική Δύση αξίωνε το σώμα και την ψυχή, την υποταγή του πνεύματος, τον στραγαλλισμό της Ελευθερίας.''
Στην διάρκεια των τεσσάρων περίπου αιώνων της Οθωμανικής κατοχής, οι Έλληνες παρασύρονται απ΄τους Δυτικούς σε ολέθριες εξεγέρσεις, όταν τους υπόσχονται στρατιωτική κι οικονομική συμπαράσταση. Οι Δυτικοί όμως προσασπίζουν την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επειδή φοβούνται ότι ένα ανεξάρτητο κι ισχυρό Ελληνικό κράτος θα μπορούσε να εξελιχτεί σε ανταγωνιστική δύναμη, σε οικονομικό- στρτιωτικό-ναυτιλιακό επίπεδο. Όταν οι Έλληνες συνειδητοποιούν τον διπλό ρόλο των Δυτικών εξεγείρονται μόνοι τους. Και καταφέρνουν ν' αποκτήσουν την ελευθερία τους, βοηθούμενοι απ΄ την συγκυρία. Οι Δυτικοί, αν και δεν καταφέρνουν να πνίξουν την επανάσταση, καταφέρνουν να την θέσουν υπό έλεγχο. Έτσι, με την ''απελευθέρωση'' οι Δυτικές ''Προστάτιδες'', ''Εγγύητριες'', ή ''Συνεργάτιδες'' Δυνάμεις επιβάλλουν στην συρρικνωμένη Ελλάδα, μοναρχία. Πρώτος ''Έλληνας'' είναι ο Βαυαρός Όθωνας. Χαρακτηριστικά, για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι τα λόγια του Μακρυγιάννη στην αυτοβιογραφία του: '' ..... μας έφαγαν οι ξένοι ως γλάροι."
Απ' την ''απελευθέρωση'' και μετά δεν υπάρχει ηγέτης του Ελληνικού κράτους που να μην έχει διακηρύξει την υποταγή του σε κάποια μεγάλη δύναμη. Όπως γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του ''ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ-ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ'' :
''..... H μεταπελευθερωτική Ελληνική Ιστορία είναι ουσιαστικά ιστορία των ξένων επεμβάσεων. Γράφτηκε με τα αιματοβαμμένα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Τα πάντα κρίθηκαν μακριά απ΄την Ελλάδα. Άλλοι αποφάσισαν για την μοίρα της, άλλοι καθόρισαν την εθνική της πορεία, το πολίτευμα, την κοινωνική οργάνωση, την εξωτερική πολιτική. Γεμάτη από κενοτάφια ελπίδων η νεοελληνική ιστορία, από λαικές συμφορές κι εθνικές ταπεινώσεις.....
..... Διαχρονικό το σύνδρομο της υποτέλειας. Επί ενάμιση αιώνα καλλιεργείται στην Κοινή γνώμη η αντίληψη ότι η εξάρτηση είναι δεδομένη, ότι αποκλείεται η άσκηση αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής, ότι η Ελλάδα χρειάζεται προστάτες, ότι η ξενοκρατία αποτελεί αναπότρεπτο κακό, ιστορική αναγκαιότητα.....''
Αλλά, ας δούμε, πώς αυτή η ''ιστορική αναγκαιότητα'' οδήγησε την Ελλάδα να ζήσει 30 απ΄τα πιο Μ Α Υ ΡΑ χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
1944-1949 ΑΠ΄ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ
Στις 12 Οκτώβρη 1944 ο λαός της Αθήνας, ξεχύνεται στους δρόμους και πανηγυρίζει. Η Ελλάδα ''απελευθερώνεται'' απ΄τη Ναζιστική κατοχή. Στις 18 του ίδιου μήνα έρχεται στην Ελλάδα ο Γεώργιος Πάπανδρέου ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. (Ο Παπανδρέου από τις 24 Απρίλη 1944 είναι ''διορισμένος'' απ΄ τον Τσώρτσιλ πρωθυπουργός της εξόριστης , στο Κάιρο , κυβέρνησης).
Με σχεδόν αμοιβαίες υποχωρήσεις, από Ε.Α.Μ. και δεξιούς στις συμφωνίες Λιβάνου-Γκαζέρτας, φαίνεται, ότι η εθνική ενότητα είναι γεγονός. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Οι Άγγλοι, που έχουν ''παραχωρήσει'' το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων στην Ε.Σ.Σ.Δ. , είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν με κάθε θυσία την Ελλάδα, ως το μόνο πέρασμα τους στην Βαλκανική Χερσόνησο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Σ΄αυτό το σημείο, θεωρώ σημαντικό ν΄αναφερθώ στον Ι.Δ.Ε.Α.
Ο Ι.Δ.Ε.Α (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), υπήρξε μία παραστρατιωτική οργάνωση με φανατικά αντικομμουνιστική και δράση που δηλητηρίασε την εθνική, πολιτική, και κοινωνική ζωή της Ελλάδας τα μεταπολεμικά χρόνια. Υπήρξε βασικός μοχλός κατάλυσης της εθνικής ανεξαρτησίας κι άνοιξε το δρόμο στην παγίωση της κυριαρχίας των Ε.Π.Α. στην Ελλάδα.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. κινήθηκε στο παρασκήνιο αλλά κυριάρχησε στην πολιτική ζωή. Προέβαλλε την υποτέλεια ως εθνική αρετή και την απαλλοτρίωση των εθνικών συμφερόντων της χώρας ως πατριωτισμό.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. σχηματίστηκε στις 25-10-1944. Μαζί μτ την ιδρυτική διακήρυξή της, η οργάνωση κυκλοφόρησε και τον ''επτάλογο'' που έδινε τους ιδεολογικούς της προσανατολισμούς.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. δημιουργήθηκε από τέσσερις κατώτερους αξιωματικούς, οι οποίοι, στην κατοχή, ανήκαν στην οργάνωση Τρίαινα. Οργάνωση που μετέδιδε πληροφορίες στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, αλλά διατηρούσε και στενές επαφές με τα Ναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας. Αργότερα, δύο αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας προσχώρησαν στην οργάνωση. Ακόμα, προσχώρησε κι ένας αξιωματικός της οργάνωσης Ε.Ν.Α (Ένωση Νέων Αξιωματικών) που είχε ξεκάθαρα τεταρταυγουστιανικόφιλοβασιλικό χαρακτήρα.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. συγκροτήθηκε ως αντικομμουνιστική κίνηση και δεν έβλεπε με καλό μάτι το ότι στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας συμμετείχαν εφτά Ε.Α.Μικοί υπουργοί εκ των οποιών οι τρεις ήταν και στελέχη του Κ.Κ.Ε. .
Με βάση την συμφωνία του Λιβάνου, μετά από σχεδόν αμοιβαίες υποχωρήσεις, ένα απ΄τα μελήματα της κυβέρνησης ήταν η δημιουργία ενός εθνικού στρατού στον οποίο η συμμετοχή αριστερών και δεξιών αξιωματικών θα ήταν ίση. Ο Τσώρτσιλ βέβαια ανησυχούσε γι΄αυτό. Έτσι ο υφυπουργός στρατιωτικών της Ελλάδας, Λαμπριανίδης (φιλοβασιλικός και επηρρεαζόμενος απ΄τον Ι.Δ.Ε.Α.), κατόπιν συννενοήσεως με τ΄ ''αφεντικά'' του, υπέγραψε διαταγή με την οποία τοποθετήθηκαν 250 δεξιοί αξιωματικοί στα Τάγματα της Προσωρινής Εθνικής Πολιτοφυλακής - 35 τάγματα των 600 ανδρών το ένα.
Πολλοί απ΄ αυτούς τους αξιωματικούς ήταν συνεργάτες των Ναζί. Αυτή η τοποθέτηση ήταν η πρώτη ''νίκη'' του Ι.Δ.Ε.Α. , που αμέσως μετά την ίδρυσή του, ασκούσε πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, για πλήρη αποκατάσταση όλων των αξιωματικών συνεργατών των Ναζί. Αποκατάσταση που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1946.
Για την κίνηση του Λαμπριανίδη δεν είχε ιδέα ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Μόλις το έμαθε, τον έπαυσε από υφυπουργό, τοποθετώντας στην θέση του τον Ε.Α.Μίτη στρατηγό, Πτολεμαίο Σαρρηγιάννη.
Η 10η Δεκέμβρη 1944, είχε ορισθεί ως μέρα αφοπλισμού όλων των ανταρτών, αλλά και της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου (τακτικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής). Στις 26, όμως, Νοέμβρη ο στρατηγός Σκόμπυ, ειδοποιεί τον Γ. Παπανδρέου ότι ο Τσώρτσιλ δεν δέχεται την διάλυση της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας. Ο Γ. Παπανδρέου οδηγείται σε αδιέξοδο. Όμως, απ΄την πλευρά του Ε.Α.Μ. υποβάλλεται σχέδιο σύμφωνα με το οποίο δεν θα διαλύεντο οι δύο τακτικές δυνάμεις , αλλά θα προστίθεντο σ΄ αυτές ένα τμήμα του Ε.Δ.Ε.Σ. και μία ταξιαρχία του Ε.Λ.Α.Σ. που θα είχε δύναμη ίση με το άθροισμα των πιο πάνω δυνάμεων. Ο Παπανδρέου δέχεται το σχέδιο αλλά ο Τσώρτσιλ και πάλι προέβαλλε αντιρρήσεις και αξιώνει η Ταξιαρχία του Ε.Λ.Α.Σ. να έχει δύναμη με το 1/4 των άλλων δυνάμεων. Οι υπουργοί του Ε.Α.Μ. το θεωρούν κοροιδία και παραιτούνται απ΄την κυβέρνηση, πλην του Σαρηγιάννη.
Το Ε.Α.Μ. ζητάει να γίνει συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος γι΄ αυτήν ''την συμπαιγνεία των Εγγλέζων με τους ντόπιους υποτακτικούς τους'', αλλά η κυβέρνηση το απαγορεύει. Το συλλαλητήριο όμως έγινε και στην σύγκρουση που ακολούθησε με την αστυνομία σκοτώθηκαν 27 διαδηλωτές κι ένας αρχιφύλακας. (το 1958 σε συνέντευξή του, ο πρώην συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών κι αρχηγός της Αστυνομίας το 1944, Άγγελος Έβερτ, απεκάλυψε ότι αυτός διέταξε επίθεση ενάντια στους διαδηλωτές). Ο Τσώρτσιλ, μετά απ΄αυτήν την σύγκρουση, αξιώνει να παραδώσει ο Ε.Λ.Α.Σ. τα όπλα του, πράγμα που δεν έγινε. Η κατάσταση είναι τεταμένη κι υπάρχει πλήρης ρήξη μεταξύ κυβέρνησης-Άγγλων με την Αριστερά.
Τα πράγματα οδηγούν σε σύγκρουση που ξεκινά την νύχτα 3 προς 4 Δεκέμβρη του 1944, και που λήγει ουσιαστικά την 8η Ιανουαρίου 1945 με βαρύτατες απώλειες κι απ΄ τις δύο πλευρές, αλλά ειδικά απ΄ τις δυνάμεις της Αριστεράς. Εν τω μεταξύ, στις 28 Δεκεμβρίου 1944, ορκίζεται ως Αντιβασιλέας ο Πατριάρχης Δαμασκηνός, μέχρι να οριστικοποιηθεί το Πολιτιακό. Αυτή η σύγκρουση έχει κουράσει και τις δύο πλευρές. Ειδικότερα τους Ε.Λ.Α.Σίτες. Έτσι, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, στην έπαυλη του Π. Κανελλόπουλου στην Βάρκιζα, υπογράφεται η ομώνυμη ιστορική συμφωνία μετά από τέεσερις ημέρες διαπραγματαύσεων.
Η συμφωνία περιελάμβανε την παράδοση των όπλων του Ε.Λ.Α.Σ. με αντισταθμία την υπόσχεση εκ μέρους του κράτους ότι θα εφαρμοσθεί καθεστώς Δημοκρατικής ισοτιμίας, με δημοψήφισμα για το πολιτιακό μέσα στο 1945 κι εκλογές Συντακτικής Εθνοσυνελεύσεως αμέσως. Εν τω μεταξύ, οι Άγγλοι έχουν αντικαταστήσει τον Παπανδρέου με τον Ν. Πλαστήρα κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών μιας κι ήθελαν έναν αρχηγό κυβέρνησης με πιο πλατειά αντιπροσωπευτική αίγλη. Ήθελαν ακόμη να δώσουν μια πιο ''δημοκρατική'' διάσταση στην επέμβασή τους. Κι αυτό τους εξασφάλιζε τ΄ όνομά του Πλαστήρα.
Την 28η Φεβρουαρίου 1945 ο Ε.Λ.Α.Σ. παραδίδει τα όπλα του στον Βρετανικό Ταξίαρχο Άικεχαντ:
-αντιαρματικά 57
-όλμοι 219
-αυτόματα 713
-τουφέκια 48.975
-πυροβόλα 100
-πολυβόλα 419
-οπλοπολυβόλα 1.412
Όπλα κατά πολύ περισσότερα απ΄αυτά που τους είχαν δώσει οι Άγγλοι στην διάρκεια του Αντάρτικου, μιας κι οι Ε.Λ.Α.Σίτες είχαν πολλά λάφυρα από τους Ναζί, κι αρκετά λιγότερα απ΄ αυτά που πραγματικά είχαν. Οι δυνάμεις της Αριστεράς είχαν κρύψει αρκετό απ΄ τον οπλισμό τους στα γνώριμα γι΄ αυτούς βουνά όλης της Ελλάδας. Την 1η Μάρτη η ηγεσία της Αριστεράς εγκαταλείπει το αρχηγείο της στα Τρίκαλα και φτάνει στην Αθήνα.
Ο Πλαστήρας, τώρα, προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα δεξιάς- αριστεράς και ν΄ αρχίσει η εθνική αναδημιουργία κι ανασυγκρότηση, όπως γίνονταν και στις άλλες Ευρωπαικές χώρες. Έτσι, ο Πλαστήρας εμφανίζεται ως θερμός υποστηρικτής της ειρηνικής δημιουργίας. Αυτό, όμως, δεν άρεσε στους Άγγλους, επειδή μία ανεξάρτητη πολιτική της Ελλάδας θα σήμαινε και αποδύναμωση της επιρροής τους. Γι αυτό έπρεπε να τον ''βγάλουν'' από τη μέση. Και βρίσκουν τον τρόπο. Δίνουν στη δημοσιότητα, στις 5 Απρίλη, μία επιστολή του Πλαστήρα, του 1941, στην οποία εξεδήλωνε συνθηκολογικές αντιλήψεις για τον πόλεμο 1940-1941. Έγινε ''σεισμός''. Η δεξιά εκμεταλλεύτηκε την ευαισθησία της εποχής. Η επιστολή θεωρήθηκε έγκλημα. Έτσι στις 7 Απριλίου κι ενώ ο Πλαστήρας βρισκόταν σε σύσκεψη με τους υπουργούς του στο σπίτι του, τον επισκέφθηκε ο υπασπιστής του αντιβασιλέα, πλοίαρχος Μπουντούρης, και του έδωσε το ''απολυτήριό'' του. Στη θέση του διορίσθηκε ο, μέχρι τότε αρχηγός του στόλου, Ναύαρχος Βούλγαρης.
Οι προσπάθειες για λήθη, εθνική ενότητα, συνύπαρξη και κοινή προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση εγκαταλείφθηκαν. Στη θέση τους ήλθε η διώξη της Αριστεράς, τόσο δικαστικώς όσο και με τη συγκρότηση ένοπλων παρακρατικών ομάδων, που είχε αναλάβει ο Ι.Δ.Ε.Α.
Στις 12 Απριλίου 1945 πεθαίνει ο Φραγκίσκος Ρούζβελτ κι αναλαμβάνει ο Χάρυ Τρούμαν , ο οποίος ήταν αποφασισμένος να διεισδύσει στην Ανατολική Μεσόγειο με πιο δυναμικό τρόπο απ΄ ότι ο προκάτοχός του και να διώξει τους Άγγλους από ΄κει για να γίνουν οι Ε.Π.Α. η μόνη κυρίαρχη δύναμη. Στις 29 Μαίου φθάνει στην Ελλάδα ο Νίκος Ζαχαριάδης, ιστορικός ηγέτης του Κ.Κ.Ε. , που με τον δογματισμό του θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι μέχρι τότε ηγέτες της Αριστεράς, παρά τις διώξεις τους, προσπαθούσαν να συγκροτήσουν τη δράση τους σε ειρηνικά πλαίσια. Ειδικά μετά τα Δεκεμβριανά ήθελαν ν΄ αποφύγουν μία ένοπλη αναμέτρηση με την δεξιά και να συνεργαστούν με τ΄ αστικά κόμματα προς δημοκρατικές λύσεις των προβλημάτων. Ο Ζαχαριάδης, αντίθετα, επεδίωκε ένοπλη ρήξη με την δεξιά και τους Άγγλους ''μοναρχοφασίστες''. Ακόμη κουβέντα για τους Αμερικάνους που η Αριστερά, απ΄ τον καιρό του πολέμου, τους έβλεπε με καλό μάτι ενώ μισούσε τους Άγγλους και τον Τσώρτσιλ. Οι της Αριστεράς είχαν την έμμονη ιδέα ότι η ''δημοκρατική'' Αμερική ήταν αυτή που συγκρατούσε την ιμπεριαλιστική Αγγλία απ΄ την εφαρμογή πιος σκληρής αντιαριστερής πολιτικής.
Στις 5 Ιουλίου 1945 ο Τσώρτσιλ χάνει τις εκλογές απ΄ τους εργατικούς, που θ΄ ακολουθήσουν την ίδια εξωτερική πολιτική με τους Συντηρητικούς. Την 1η Νοεμβρίου αντικαθιστούν την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Βούλγαρη με την πολιτική του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, αλλά στις 22 του ίδιου μήνα την αντικαθιστούν κι αυτή με την κυβέρνηση Σοφούλη. Στόχος τους είναι να περάσουν την εξουσία απ΄ την Δεξιά στο Κέντρο για μεγαλύτερη διάσπαση των κοινωνικών στρωμάτων της Ελλάδας. Εξαγγέλουν, ακόμη, ότι στις 31 Μαρτίου 1946 θα γίνουν, στην Ελλάδα, εθνικές εκλογές.
Κι ενώ ετοιμάζονται οι πάντες και τα πάντα για εκλογές, η Αριστερά αρνείται να ''κατέβει'' και προπαγανδίζει την αποχή του εκλογικού σώματος. Τη παραμονή των εκλογών, απόσπασμα ανταρτών χτυπάει αιφνιδίως στο Λιτόχωρο κι αποσύρεται στον Όλυμπο. Τόσο η αποχή όσο και το χτύπημα ήταν ''αντίποινα'' για την αιματηρή τρομοκρατία που είχαν εξαπολύσει ο Ι.Δ.Ε.Α. κι οι παρακρατικοί-παραστρατιωτικοί μηχανισμοί του, κυρίως στην ύπαιθρο.
Παρά το επεισόδιο στο Λιτόχωρο, που θεωρείται ως η επίσημη έναρξη του εμφυλίου, οι εκλογές γίνονται κι η δεξιά παίρνει το 54,5% και 205 επί συνόλου 354 εδρών. Στις 18 Απριλίου ορκίζεται η κυβέρνηση του Λαικού Κόμματος με πρωθυπουργό τον Κ. Τσαλδάρη. Το επόμενο βήμα είναι να γίνει δημοψήφισμα για το πολιτιακό, όπου με 63,3% ''υπέρ'' γίνεται δυνατή η επιστροφή του Γεωργίου Β΄, στον θρόνο, πιστού υπηρέτη των Άγγλων, που σιγά σιγά έχαναν την υποστήριξη των άλλων ντόπιων συνεργατών τους.
Η Βρεταννική Αυτοκρατορία, κάτω απ΄ τα χτυπήματα του αντιαποικιακού αγώνα άρχιζε να καταρρέει.
Έτσι ο Ι.Δ.Ε.Α. ''πλησιάζει'' τους Αμερικάνους.
Ο Αλ. Παπάγος, που δεν είναι μέλος του Ι.Δ.Ε.Α. αλλά έχει ιδιαίτερες σχέσεις, επισκέπτεται τις Ε.Π.Α. όπου θα ''χρηστεί'' εκπρόσωπος των Αμερικανικών συμφερόντων δτην Ελλάδα μιας και τους έπεισε ότι ''μοναδικό σίγουρο προπύργιο των συμφερόντων τους στην Ελλάδα είναι ο Ι.Δ.Ε.Α.'' . Για τον Παπάγο λέγεται ακόμη ότι ήταν ετεροθαλής αδελφός του Παύλου και γι΄ αυτό εξεβίαζε τ΄ Ανάκτορα.
Οι Αμερικάνοι ήθελαν οι φορείς της πολιτικής τους να μην είναι συνδεδεμένοι με τους Άγγλους και να ΄χουν αντικομμουνιστικά ''πιστοποιητικά''. Ο Παπάγος εκπληρούσε όλες τις προυποθέσεις. Και φανατικός αντικομμουνιστής ήταν και σε ρήξη με το παλάτι (φορέας της Αγγλικής πολιτκής) βρισκόταν απ΄ το 1936, αλλά και με τους Άγγλους βρισκόταν σε ρήξη, μέσω Ι.Δ.Ε.Α. επειδή ενώ οι Εγγλέζοι ήθελαν η αντικομμουνιστική σταυροφορία να περάσει στα χέρια της χωροφυλακής και να περιοριστεί η παραστρατιωτική δράση, έτσι ώστε να περάσει ο έλεγχος στην στρατιωτική ηγεσία που οι ίδιοι είχαν αναδείξει, ο Ι.Δ.Ε.Α. αντίθετα θεωρούσε ως αποφασιστικότερη δύναμη κρούσης το στρατό και πολύ περισσότερο ήθελε αυτήν την ''σταυροφορία'' στα δικά του χέρια. Γι΄ αυτό και δεν έλειπαν οι συχνές συγκρούσεις μεταξύ Επιτελείου και Ι.Δ.Ε.Α. Εν τω μεταξύ, οι συγκρούσεις μεταξύ Ανταρτών και κυβερνητικών δυνάμεων μαίνονται με πρώτη ουσιαστική μάχη την μάχη του Σκρα που δόθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1946, ενάμιση μόλις μήνα απ΄ την άφιξη του Γεωργίου Β'.
Το 1947 ανέτειλλε με πολλαπλασιάζομενα τα χτυπήματα του Δημοκρατικού Στρατού και τους Άγγλους να παίρνουν όλο και σκληρότερα μέτρα. Ο Άγγλος στρατηγός Ρόλινγκς, υπεύθυνος για την ανασυγκρότηση του Ελληνικού Στρατού, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει και τα Ναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας στον πόλεμο με τους αντάρτες. Όλα δείχνουν ότι ο Βρετανοί αποικιοκράτες είναι αδύναμοι να επέμβουν δραστικά. Πρέπει ν΄ ''αναλάβει'' κάποιος ισχυρότερος απ΄ αυτούς.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1947, οι Άγγλοι ειδοποιούν την Ελληνική κυβέρνηση- προς τέρψιν Ι.Δ.Ε.Α. και Ε.Π.Α- ότι θα φύγει ο μισός στρατός τους, ενώ παράλληλα ο Βρεταννός πρεσβευτής στην Ουάσινγκτον ειδοποιεί τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, στρατηγό Μάρσαλ, ότι την 1η Απριλίου θα έληγε η Αγγλική ευθύνη για την Ελλάδα.
Στο εσωτερικό της χώρας τώρα, ενώ συνεχίζεται η εμφύλια σύρραξη, αντικαθίσταται και πάλι η κυβέρνηση απ΄ την λεγόμενη ''επτακέφαλο'', που την συγκροτούν επτά πολιτικοί ηγέτες. Αναλαμβάνουν:
Πρωθυπουργός ο τραπεζίτης Δ. Μάξιμος. Ο Κ. Τσαλδάρης αντιπρόεδρος κι υπουργός Εξωτερικών, ο Σ. Βενιζέλος αντιπρόεδρος- άνευ χαρτοφυλακίου. Υπουργός Εσωτερικών ορίζεται ο Γ. Παπανδρέου ενώ ο Π. Κανελλόπουλος παίρνει το υπουργείο Ναυτικών. Ο Στ. Γονατάς γίνεται υπουργός Δημοσίων ΄Εργων, ο Στ. Στεφανόπουλος Συντονισμού κι ο Απ. Αλεξανδρής υπουργός Δικαιοσύνης.
Στις 10 ή 12 Μαρτίου 1947 εξαγγέλεται το ''Δόγμα Τρούμαν'' κι η Αριστερά βλέπει, πλέον, καθαρά τους ''δημοκράτες'' Αμερικάνους ν΄ αναλαμβάνουν κι επίσημα την αντικομμουνιστική σταυροφορία στην Ελλάδα και να ''ορίζουν'' τον Παπάγο και τον Ι.Δ.Ε.Α. ως επίσημους εκφραστές της πολιτκής των Ε.Π.Α στην Ελλάδα.
Απ΄ τις μάχες, που συνεχίζονται ολοένα και σκληρότερες, φανερώνεται η καλή οργάνωση κι η μεγάλη δύναμη των Αριστερών ανταρτών. Αυτό έκανε τις κυβερνήσεις πιο ανυπόμονες για στρατιωτική βοήθεια και κατά συνέπεια πιο εξαρτημένες απ΄ την Αμερική.
Στις 31 Μαρτίου εξαγγέλεται το ''Σχέδιο Μάρσαλ" - οικονομική κι υλική ''βοήθεια'' σε διάφορες χώρες.
Οι Αμερικάνοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια οικονομική τάξη, αφοσιωμένη κι εξαρτημένη απ΄ αυτούς. Έτσι, ''δωρίζουν'', επιλεκτικά, σε Έλληνες επιχειρηματίες 100 συνολικά πλοία ''ΛΙΜΠΕΡΤΥ''
και δημιουργούν τους πρώτους εφοπλιστές. Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς απ΄ αυτούς που δέχτηκαν αυτή τη δωρεά:
Αδελφοί Λιβανού - 12 πλοία
Σταύρος Νιάρχος - 2 πλοία
Εμμ. Κουλουκουντής - 4 πλοιά
Κ. Γκράτσας - 3 πλοία
Χ. Πατέρας - 2 πλοία
Στρατής Ανδρεάδης - 1 πλοίο
Αδελφοί Χατζηπατέρα - 2 πλοία
Αριστοτέλης Ωνάσης - 1 πλοίο
Ευγενεία Χναδρή - 1 πλοίο
Αξίζει να σημειωθεί ότι ''δώρισαν'' και μισό πλοίο στον Σοφοκλή Βενιζέλο- το άλλο μισό το ''δώρισαν'' στον Μάτσο.
Μέσα σ΄ όλα αυτά έχουμε και την διαδοχή του θρόνου. Την 1η Απριλίου πεθαίνει ο Γεώργιος Β΄ και την 21η Απριλίου ορκίζεται ο Παύλος Α΄, δηλαδή η Φρειδερίκη.
Εν τω μεταξύ, οι Αμερικάνοι κατακλύζουν την Ελλάδα. Ενώ δεν έχουν στείλει ακόμη στρατιωτικό υλικό έρχονται συνέχεια εκπαιδευτές. Πολλοί απ΄ αυτούς είναι της C.I.A. που στρατολογούν αρκετούς στρατιωτικούς και πολιτικούς, ειδικά αυτούς που είχαν σχέση με τον Ι.Δ.Ε.Α. . Στις 20 Ιουνίου 1947 υπογράφεται απ΄ τον Αμερικάνο πρεσβευτή στην Ελλάδα, MAK BU και τον Αντιπρόεδρο της Ελληνικής ''κυβέρνησης'' Κ. Τσαλδάρη η επίσιμη συμφωνία για την βοήθεια του ''σχεδίου Μάρσαλ'' . Τις ίδιες, περίπου, μέρες στο Στρασβούργο γίνεται το Συνέδριο του Γαλλικού Κ.Κ. . Εκεί υπήρχαν αντιπροσωπείες απ΄ τα Κ.Κ. όλου του κόσμου, Εκεί βρίσκονταν, ως εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. ο διεκεκριμένος μεγαλοαστός δικηγόρος και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος, Μιλτιάδης Πορφυρογένης. Στις 27 Ιουνίου πήρε το λόγο και, μεταξύ άλλων, είπε μ΄ έντονο ύφος :
'' Η αποφασιστική πολεμική επίδραση και ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, μπροστά στο γεγονός της Αμερικανοαγγλικής και μοναρχοφασιστικής αδιαλλαξίας, αναγκαστικά τείνει ν΄ αποκρυσταλλώνεται κιόλας προς τη δημιουργία μιας λεύτερης Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση. Για ένα τέτοιο πράγμα υπήρχαν και πριν, υπάρχουν και σήμερα, ακόμα περισσότερο όλες οι απαραίτητες αντικειμενικές , στρατιωτικές, πολεμικές, ηθικές, ψυχολογικές μα και γεωγραφικές προυποθέσεις.
...Αν προς την κατεύθυνση αυτή, είμαστε ακόμα, κάπως διστακτικοί είναι γιατί η δύναμη της Λαικής πλειοψηφίας και η εμπιστοσύνη που μας έχει ο λαός, μας επιτρέπουν να κάνουμε υποχωρήσεις, Δημοκρατικά ανεκτές, και να εξαντλούμε την παραμικρή δυνατότητα. Απ΄ την άλλη πλευρά γίνεται ολοένα περισσότερο φανερό ότι η αδιαλλαξία της αντίδρασης, ξένης και ντόπιας δεν βρίσκει δισταγμούς κι αναγκαστικά το υπέρτατο συμφέρον της Δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας φέρνει τη δημιουργία λεύτερης Ελλάδας με δική της κυβέρνηση.'' .
Η δήλωση ήταν ''σήμα κινδύνου'' και συναγερμού για τους Αμερικάνους, το Ελληνικό κράτος και την Ελληνική αντιαριστερά. Έτσι στις 3 Αυγούστου 1947 φτάνει στον Πειραιά το ''AMERICAN VICTORY'' με το πρώτο φορτίο στρατιωτικού υλικού.
Μετά το ''Δόγμα Τρούμαν'' ο Ι.Δ.Ε.Α. δραστηριοποιείται όχι μόνο σε ότι αφορά τον αντικομμουνιστικό αγώνα αλλά και σε σχέση με τα πολιτικά ζητήματα της χώρας.
Στις αρχές του 1947, μετά την αποτυχία συντριβής του Δημοκρατικού Στρατού , σε μία από τις πιο αιματηρές μάχες του εμφυλίου, ο Ι.Δ.Ε.Α. θεωρεί υπεύθυνη την πολιτική ηγεσία. Είναι η εποχή που οι Ε.Π.Α. προετοιμάζουν την δική τους διαδοχή πολιτική λύση και κάνουν ότι μπορούν για να φθείρουν την παλιά πολιτική ηγεσία που συνδέεται ακόμα με τους Άγγλους.
Στις 7 Σεπτέμβρη σχηματίζεται νέα κυβέρνηση Λαικών-Φιλευθέρων υπό τον Σοφούλη. Τ΄ άλλα κόμματα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την στηρίξουν. Στις 10 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση αποσπά ψήφο εμπιστοσύνης με 279 ψήφους από τους 280 παρόντες βουλευτές. Την επόμενη μέρα, σε μία πρόσκαιρη επίδειξη κατευνασμού, η κυβέρνηση προσφέρει αμνηστία σε όσους αντάρτες παρεδίδοντο με τον οπλισμό τους. Ανταποκρίθηκαν 1120 ένοπλοι, κυρίως από βοηθητικές υπηρεσίες του Δημοκρατικο Στρατού.
Στις 12/15 Σεπτεβμρίου γίνεται η 3η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. η απόφαση που πάρθηκε ήταν η εξής :
''O ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδος αποτελεί την μοναδική επιβεβλημένη απάντηση που ο Λαός και η Ελλάδα έχουν να δώσουν στους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους υποταχτικούς τους''.
Από την άλη πλευρά,η Βουλή με το Γ. ψήφισμα ενέκρινε, σχεδόν ομόφωνα, επιβολή τρομερών ποινών όπου οι καταδκασμένοι σε θάνατο εκτελούντο μέσα σε τρεις μέρες χωρίς δικαίωμα έφεσης ή άλλου ένδικου μέσου, εκτός από την Βασιλική χάρη, πράγμα που δεν γίνονταν μιας κι ο Βασιλιάς είχε ''κόψει'' τις χάρες από την εποχή της Αγγλικής κυριαρχίας. Ακόμα η Βουλή με ένα νεό ψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου, απαγορεύει τις απεργίες με ποινές που έφθαναν μέχρι και την θανατική καταδίκη. Σε απάντηση αυτών των μέτρων, στις 23 Δεκεμβρίου 1947 ''... συγκλονίσθηκε η Ελλάς από μία είδηση που μετέδωσαν τα ερτζιανά. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Δημοκρατικού Στρατού , ανήγγειλε την συγκρότηση της Κυβέρνησης του Βουνού'', η οποία αποτελούνταν από τους:
-Mάρκος Βαφειάδης, Πρωθυπουργός /Υπουργός Στρατιωτικών.
-Λ. Στρίγγος- Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.
-Μιλτιάδης Πορφυρογένης- Υπουργός Δικαιοσύνης.
-Πέτρος Κόκκαλης-Υπουργός Πρόνοιας.
-Βασίλης Μπλαρτζώτας-Υπουργός Οικονομικών.
-Δημ. Βλαντάς-Υπουργός Γεωργίας
-Πέτρος Ρούσσος-Υπουργός Εξωτερικών.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1948 φτάνει στην Ελλάδα ο Τζέημς Βαν Φληντ, ο νέος Αρχηγός της Αμερικάνικης Στρατιωτικής Αποστολής που αντικαθιστά τον στρατηγό Λάιβσευ (είναι χαρακτηριστική η φράση του Παναγιώτη Καννελόπουλου στην υποδοχή του στρατηγού.."Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας" δείχνοντάς του το άγημα υποδοχής). από την πλευρά του Δ.Σ. , οι συνεχείς επιτυχίες κάνουν τον Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Νίκο Ζαχαριάδη να ονειρεύετα την εύκολη νίκη. Έτσι μετά τον Αύγουστο του 48, όπου οι κυβερνητικές επιχειρήσεις σε Γράμμο-Βίτσι αποτυχγάνουν , απομακρύνει τον έμπειρο Μάρκο Βαφειάδη από την ηγεσία του Δ.Σ. κι αναλαμβάνει ο ίδιος. Ονειρεύεται την πλήρη μετατροπή του Αντάρτικου στρατού σε τακτικό. Έτσι επιβάλλει υποχρεωτική στράτευση στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές πράγμα που φέρνει τον Δ.Σ. σε ρήξη με σημαντικό μέρος του αγροτικού πληθυσμού που μετακινείται προς τις πόλεις.
Στις 19 Ιανουαρίου 1949 σχηματίζεται νέα κυβέρνηση , ευρύτατης συνεργασίας , με την συμμετοχή όλου του μη αριστερού κόσμου , με πρωθυπουργό , πάλι τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Την επόμενη μερα αναλαμβάνει την αρχιστρατηγία του κυβερνητικού στρατού ο Αλ. Παπάγος. Αυτός ήταν άλλωστε κι ο σκοπός του Ι.Δ.Ε.Α.. Ν΄ αναλάβει, δηλαδή, ο Παπάγος και ταυτόχρονα να προωθηθούν ο αξιωματικοί του Ι.Δ.Ε.Α. στο Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Την άνοιξη του 49 εκκαθαρίζεται τελείως η Πελοπόννησος από τους αντάρτες. Στις 24 Ιουνίου πεθαίνει ο Αλ. Σοφούλης κι αναλαμβάνει την πρωθυπουργία ο τραπεζίτης Αλ. Διομήδης χωρίς σημαντικές αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα. Ο Δημοκρατικός Στρατός πάει από το κακό στο χειρότερο και τον Αύγουστο υποχρεώνεται σε άτακτη φυγή, σχεδόν από όλα τα μέρη που έχει υπό την κυριαρχία του.
Στις 30 Αυγούστου λήγει, ουσιαστικά, ο πόλεμος. Αλλά μόλις στις 16 Οκτωβρίου παίρνει επίσιμη θέση ο Δ.Σ. :
''O Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας δεν κατέθεσε τα όπλα , μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού. Μα ο Δ.Σ.Ε. δε λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του.
Γελιόνται θανάσιμα όσοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει Δ.Σ. Σταμάτησε απλώς η αιματοχυσία , για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση".
΄Αλλο ένα λάθος τακτικής του Ζαχαριάδη. Αυτή η δήλωση ''νομιμοποιούσε'' το κράτος να διατηρήσει τα σκλήρά μέτρα ελέγχου κατά της Αριστεράς, να έχει ''ανοιχτή'' την Μακρόνησο και τα άλλα ξερονήσια και να διατηρεί εν ενεργεία τ΄ αδυσώπητα στρατοδεικεία για να εκδίδει βαρύτατες καταδικαστικές αποφάσεις.
Σκοπός των Αμερικανών ήταν να διατηρηθεί το καθεστώς της νικήτριας δεξιάς για να έχουν πάντα υπό τον έλεγχο τους την Ελλάδα ως βάση στην Ανατολική Μεσόγειο και προγεφύρωμα στα Βαλκάνια.
Στις 30 Οκτώβρη 1949 η Αγγλική κυβέρνηση αναγγέλει ότι θα αποχωρήσουν από την Ελλάδα όλες οι Βρετανικές δυνάμεις, εκτός από τις εκπαιδευτικές αποστολές ( στρατιωτική. αεροπορική, αστυνομική). Στις 24 Νοεμβρίου οι Άγγλοι έφευγαν από την περιοχή των Αθηνών με το υπερωκεάνιο ''Εμπάιρ Καν''. Τώρα πια η χώρα ήταν εντελώς ελεύθερη από τους Άγγλους. Οι Αμερικάνοι έμειναν χωρίς αντίπαλο.
Στις 22 Ιανουαρίου 1950 ανεχώρησαν και τα τμήματα Θεσσαλονίκης , τα τελευταία του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος.
Τέλος α μέρους
1944-1974 30 ΧΡΟΝΙΑ (ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ)
Εισαγωγή
Ο Ελληνισμός επί 2.000 χρόνια αγωνίζεται απέναντι σε εισβολείς. ''Βαρβάρους'' ή ''μη''. Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας είναι η βασική αιτία της πολύχρονης αυτής περιπέτειας.
Σε πρώτη φάση, ο Ελληνισμός πάλαιψε τους Ρωμαίους κατακτητές και δεν εκλατινίσθηκε, αλλά η Ρωμαική Αυτοκρατορία κατάφερε να διαβρώσει τον Ελληνικό κόσμο, προκαλώντας πνευματική παρακμή, κοινωνική αποσύνθεση, ηθική πτώση.
Όσο για τους στίχους του Οράτιου :
''.....H Eλλάδα υποταγμένη με τα
όπλα, αιχμαλώτισε τον νικητή
και δίδαξε τις τέχνες στον
αγροίκο Λάτιο...'',
έχω να πω ότι ικανοποιούν την ματαιοδοξία των Ελλήνων κι απλώς ''χρυσώνουν το χάπι''.
Μεγάλο πλήγμα για τον Ελληνισμό αποτελεί η Εβραική αίρεση Χριστιανισμός.
Ό,τι δεν κατάφερε η Ρωμαική κυριαρχία, το κατάφερε ο Χριστιανισμός.
Άρνηση του παρελθόντος, της κουλτούρας, της ιστορίας. Όχι όμως σε απόλυτο βαθμό.
Ακόμη και στο Βυζάντιο όπου οι Αυτοκράτορες, πλην του Ιουλιανού, μαζί με τους θρησκευτικούς ηγέτες εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις ενάντια στο Ελληνικό πνεύμα (που δεν είναι μόνο η γλώσσα), ο Ελληνισμός επιβιώνει. Και καταφέρνει να διαμορφώσει ακόμη κι αυτή τη νέα θρησκεία των φανατικών οπαδών, στο πέρασμα των αιώνων πριν και κατά τη διάρκεια του σκοταδιστικού Χριστιανικού Βυζαντίου.
Οι Δυτικοί διεκδικούν την κοσμοκρατορία που απ΄ τον 4ο μ.Χ. αιώνα κρατούν στα χέρια τους οι Βυζαντινοί. Το 1204 οι Φράγκοι καταφέρνουν να κυριεύσουν την Πόλη, την Ρώμη της Ανατολής.
Επιχειρείται ο βίαιος εκλατινισμός των Ελλήνων, η εξαφάνιση της Ελληνικής γλώσσας. Η πρώτη απόπειρα πολιτιστικής γενοκτονίας. Έτσι, το 1453, ο κίνδυνος πλήρους αφελληνισμού, ώθησε τους Βυζαντινούς σε συνδιαλλαγή με τους Οθωμανούς. Όπως είπε το 1962, στην Β' Βατικανική Σύνοδο, ο Ουνίτης Προκαθήμενος, Πατριάρχης Μάξιμος Δ:
''..... Ο Σουλτάνος ζητούσε απ΄τους Έλληνες φόρους και δοσίματα. Αντίθετα η Λατινική Δύση αξίωνε το σώμα και την ψυχή, την υποταγή του πνεύματος, τον στραγαλλισμό της Ελευθερίας.''
Στην διάρκεια των τεσσάρων περίπου αιώνων της Οθωμανικής κατοχής, οι Έλληνες παρασύρονται απ΄τους Δυτικούς σε ολέθριες εξεγέρσεις, όταν τους υπόσχονται στρατιωτική κι οικονομική συμπαράσταση. Οι Δυτικοί όμως προσασπίζουν την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επειδή φοβούνται ότι ένα ανεξάρτητο κι ισχυρό Ελληνικό κράτος θα μπορούσε να εξελιχτεί σε ανταγωνιστική δύναμη, σε οικονομικό- στρτιωτικό-ναυτιλιακό επίπεδο. Όταν οι Έλληνες συνειδητοποιούν τον διπλό ρόλο των Δυτικών εξεγείρονται μόνοι τους. Και καταφέρνουν ν' αποκτήσουν την ελευθερία τους, βοηθούμενοι απ΄ την συγκυρία. Οι Δυτικοί, αν και δεν καταφέρνουν να πνίξουν την επανάσταση, καταφέρνουν να την θέσουν υπό έλεγχο. Έτσι, με την ''απελευθέρωση'' οι Δυτικές ''Προστάτιδες'', ''Εγγύητριες'', ή ''Συνεργάτιδες'' Δυνάμεις επιβάλλουν στην συρρικνωμένη Ελλάδα, μοναρχία. Πρώτος ''Έλληνας'' είναι ο Βαυαρός Όθωνας. Χαρακτηριστικά, για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι τα λόγια του Μακρυγιάννη στην αυτοβιογραφία του: '' ..... μας έφαγαν οι ξένοι ως γλάροι."
Απ' την ''απελευθέρωση'' και μετά δεν υπάρχει ηγέτης του Ελληνικού κράτους που να μην έχει διακηρύξει την υποταγή του σε κάποια μεγάλη δύναμη. Όπως γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του ''ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ-ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ'' :
''..... H μεταπελευθερωτική Ελληνική Ιστορία είναι ουσιαστικά ιστορία των ξένων επεμβάσεων. Γράφτηκε με τα αιματοβαμμένα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Τα πάντα κρίθηκαν μακριά απ΄την Ελλάδα. Άλλοι αποφάσισαν για την μοίρα της, άλλοι καθόρισαν την εθνική της πορεία, το πολίτευμα, την κοινωνική οργάνωση, την εξωτερική πολιτική. Γεμάτη από κενοτάφια ελπίδων η νεοελληνική ιστορία, από λαικές συμφορές κι εθνικές ταπεινώσεις.....
..... Διαχρονικό το σύνδρομο της υποτέλειας. Επί ενάμιση αιώνα καλλιεργείται στην Κοινή γνώμη η αντίληψη ότι η εξάρτηση είναι δεδομένη, ότι αποκλείεται η άσκηση αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής, ότι η Ελλάδα χρειάζεται προστάτες, ότι η ξενοκρατία αποτελεί αναπότρεπτο κακό, ιστορική αναγκαιότητα.....''
Αλλά, ας δούμε, πώς αυτή η ''ιστορική αναγκαιότητα'' οδήγησε την Ελλάδα να ζήσει 30 απ΄τα πιο Μ Α Υ ΡΑ χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
1944-1949 ΑΠ΄ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ
Στις 12 Οκτώβρη 1944 ο λαός της Αθήνας, ξεχύνεται στους δρόμους και πανηγυρίζει. Η Ελλάδα ''απελευθερώνεται'' απ΄τη Ναζιστική κατοχή. Στις 18 του ίδιου μήνα έρχεται στην Ελλάδα ο Γεώργιος Πάπανδρέου ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. (Ο Παπανδρέου από τις 24 Απρίλη 1944 είναι ''διορισμένος'' απ΄ τον Τσώρτσιλ πρωθυπουργός της εξόριστης , στο Κάιρο , κυβέρνησης).
Με σχεδόν αμοιβαίες υποχωρήσεις, από Ε.Α.Μ. και δεξιούς στις συμφωνίες Λιβάνου-Γκαζέρτας, φαίνεται, ότι η εθνική ενότητα είναι γεγονός. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι Άγγλοι, που έχουν ''παραχωρήσει'' το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων στην Ε.Σ.Σ.Δ. , είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν με κάθε θυσία την Ελλάδα, ως το μόνο πέρασμα τους στην Βαλκανική Χερσόνησο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Σ΄αυτό το σημείο, θεωρώ σημαντικό ν΄αναφερθώ στον Ι.Δ.Ε.Α.
Ο Ι.Δ.Ε.Α (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), υπήρξε μία παραστρατιωτική οργάνωση με φανατικά αντικομμουνιστική και δράση που δηλητηρίασε την εθνική, πολιτική, και κοινωνική ζωή της Ελλάδας τα μεταπολεμικά χρόνια. Υπήρξε βασικός μοχλός κατάλυσης της εθνικής ανεξαρτησίας κι άνοιξε το δρόμο στην παγίωση της κυριαρχίας των Ε.Π.Α. στην Ελλάδα.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. κινήθηκε στο παρασκήνιο αλλά κυριάρχησε στην πολιτική ζωή. Προέβαλλε την υποτέλεια ως εθνική αρετή και την απαλλοτρίωση των εθνικών συμφερόντων της χώρας ως πατριωτισμό.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. σχηματίστηκε στις 25-10-1944. Μαζί μτ την ιδρυτική διακήρυξή της, η οργάνωση κυκλοφόρησε και τον ''επτάλογο'' που έδινε τους ιδεολογικούς της προσανατολισμούς.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. δημιουργήθηκε από τέσσερις κατώτερους αξιωματικούς, οι οποίοι, στην κατοχή, ανήκαν στην οργάνωση Τρίαινα. Οργάνωση που μετέδιδε πληροφορίες στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, αλλά διατηρούσε και στενές επαφές με τα Ναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας. Αργότερα, δύο αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας προσχώρησαν στην οργάνωση. Ακόμα, προσχώρησε κι ένας αξιωματικός της οργάνωσης Ε.Ν.Α (Ένωση Νέων Αξιωματικών) που είχε ξεκάθαρα τεταρταυγουστιανικόφιλοβασιλικό χαρακτήρα.
Ο Ι.Δ.Ε.Α. συγκροτήθηκε ως αντικομμουνιστική κίνηση και δεν έβλεπε με καλό μάτι το ότι στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας συμμετείχαν εφτά Ε.Α.Μικοί υπουργοί εκ των οποιών οι τρεις ήταν και στελέχη του Κ.Κ.Ε. .
Με βάση την συμφωνία του Λιβάνου, μετά από σχεδόν αμοιβαίες υποχωρήσεις, ένα απ΄τα μελήματα της κυβέρνησης ήταν η δημιουργία ενός εθνικού στρατού στον οποίο η συμμετοχή αριστερών και δεξιών αξιωματικών θα ήταν ίση. Ο Τσώρτσιλ βέβαια ανησυχούσε γι΄αυτό. Έτσι ο υφυπουργός στρατιωτικών της Ελλάδας, Λαμπριανίδης (φιλοβασιλικός και επηρρεαζόμενος απ΄τον Ι.Δ.Ε.Α.), κατόπιν συννενοήσεως με τ΄ ''αφεντικά'' του, υπέγραψε διαταγή με την οποία τοποθετήθηκαν 250 δεξιοί αξιωματικοί στα Τάγματα της Προσωρινής Εθνικής Πολιτοφυλακής - 35 τάγματα των 600 ανδρών το ένα.
Πολλοί απ΄ αυτούς τους αξιωματικούς ήταν συνεργάτες των Ναζί. Αυτή η τοποθέτηση ήταν η πρώτη ''νίκη'' του Ι.Δ.Ε.Α. , που αμέσως μετά την ίδρυσή του, ασκούσε πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, για πλήρη αποκατάσταση όλων των αξιωματικών συνεργατών των Ναζί. Αποκατάσταση που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1946.
Για την κίνηση του Λαμπριανίδη δεν είχε ιδέα ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Μόλις το έμαθε, τον έπαυσε από υφυπουργό, τοποθετώντας στην θέση του τον Ε.Α.Μίτη στρατηγό, Πτολεμαίο Σαρρηγιάννη.
Η 10η Δεκέμβρη 1944, είχε ορισθεί ως μέρα αφοπλισμού όλων των ανταρτών, αλλά και της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου (τακτικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής). Στις 26, όμως, Νοέμβρη ο στρατηγός Σκόμπυ, ειδοποιεί τον Γ. Παπανδρέου ότι ο Τσώρτσιλ δεν δέχεται την διάλυση της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας. Ο Γ. Παπανδρέου οδηγείται σε αδιέξοδο. Όμως, απ΄την πλευρά του Ε.Α.Μ. υποβάλλεται σχέδιο σύμφωνα με το οποίο δεν θα διαλύεντο οι δύο τακτικές δυνάμεις , αλλά θα προστίθεντο σ΄ αυτές ένα τμήμα του Ε.Δ.Ε.Σ. και μία ταξιαρχία του Ε.Λ.Α.Σ. που θα είχε δύναμη ίση με το άθροισμα των πιο πάνω δυνάμεων. Ο Παπανδρέου δέχεται το σχέδιο αλλά ο Τσώρτσιλ και πάλι προέβαλλε αντιρρήσεις και αξιώνει η Ταξιαρχία του Ε.Λ.Α.Σ. να έχει δύναμη με το 1/4 των άλλων δυνάμεων. Οι υπουργοί του Ε.Α.Μ. το θεωρούν κοροιδία και παραιτούνται απ΄την κυβέρνηση, πλην του Σαρηγιάννη.
Το Ε.Α.Μ. ζητάει να γίνει συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος γι΄ αυτήν ''την συμπαιγνεία των Εγγλέζων με τους ντόπιους υποτακτικούς τους'', αλλά η κυβέρνηση το απαγορεύει. Το συλλαλητήριο όμως έγινε και στην σύγκρουση που ακολούθησε με την αστυνομία σκοτώθηκαν 27 διαδηλωτές κι ένας αρχιφύλακας. (το 1958 σε συνέντευξή του, ο πρώην συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών κι αρχηγός της Αστυνομίας το 1944, Άγγελος Έβερτ, απεκάλυψε ότι αυτός διέταξε επίθεση ενάντια στους διαδηλωτές). Ο Τσώρτσιλ, μετά απ΄αυτήν την σύγκρουση, αξιώνει να παραδώσει ο Ε.Λ.Α.Σ. τα όπλα του, πράγμα που δεν έγινε. Η κατάσταση είναι τεταμένη κι υπάρχει πλήρης ρήξη μεταξύ κυβέρνησης-Άγγλων με την Αριστερά.
Τα πράγματα οδηγούν σε σύγκρουση που ξεκινά την νύχτα 3 προς 4 Δεκέμβρη του 1944, και που λήγει ουσιαστικά την 8η Ιανουαρίου 1945 με βαρύτατες απώλειες κι απ΄ τις δύο πλευρές, αλλά ειδικά απ΄ τις δυνάμεις της Αριστεράς. Εν τω μεταξύ, στις 28 Δεκεμβρίου 1944, ορκίζεται ως Αντιβασιλέας ο Πατριάρχης Δαμασκηνός, μέχρι να οριστικοποιηθεί το Πολιτιακό. Αυτή η σύγκρουση έχει κουράσει και τις δύο πλευρές. Ειδικότερα τους Ε.Λ.Α.Σίτες. Έτσι, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, στην έπαυλη του Π. Κανελλόπουλου στην Βάρκιζα, υπογράφεται η ομώνυμη ιστορική συμφωνία μετά από τέεσερις ημέρες διαπραγματαύσεων.
Η συμφωνία περιελάμβανε την παράδοση των όπλων του Ε.Λ.Α.Σ. με αντισταθμία την υπόσχεση εκ μέρους του κράτους ότι θα εφαρμοσθεί καθεστώς Δημοκρατικής ισοτιμίας, με δημοψήφισμα για το πολιτιακό μέσα στο 1945 κι εκλογές Συντακτικής Εθνοσυνελεύσεως αμέσως. Εν τω μεταξύ, οι Άγγλοι έχουν αντικαταστήσει τον Παπανδρέου με τον Ν. Πλαστήρα κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών μιας κι ήθελαν έναν αρχηγό κυβέρνησης με πιο πλατειά αντιπροσωπευτική αίγλη. Ήθελαν ακόμη να δώσουν μια πιο ''δημοκρατική'' διάσταση στην επέμβασή τους. Κι αυτό τους εξασφάλιζε τ΄ όνομά του Πλαστήρα.
Την 28η Φεβρουαρίου 1945 ο Ε.Λ.Α.Σ. παραδίδει τα όπλα του στον Βρετανικό Ταξίαρχο Άικεχαντ:
-αντιαρματικά 57
-όλμοι 219
-αυτόματα 713
-τουφέκια 48.975
-πυροβόλα 100
-πολυβόλα 419
-οπλοπολυβόλα 1.412
Όπλα κατά πολύ περισσότερα απ΄αυτά που τους είχαν δώσει οι Άγγλοι στην διάρκεια του Αντάρτικου, μιας κι οι Ε.Λ.Α.Σίτες είχαν πολλά λάφυρα από τους Ναζί, κι αρκετά λιγότερα απ΄ αυτά που πραγματικά είχαν. Οι δυνάμεις της Αριστεράς είχαν κρύψει αρκετό απ΄ τον οπλισμό τους στα γνώριμα γι΄ αυτούς βουνά όλης της Ελλάδας. Την 1η Μάρτη η ηγεσία της Αριστεράς εγκαταλείπει το αρχηγείο της στα Τρίκαλα και φτάνει στην Αθήνα.
Ο Πλαστήρας, τώρα, προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα δεξιάς- αριστεράς και ν΄ αρχίσει η εθνική αναδημιουργία κι ανασυγκρότηση, όπως γίνονταν και στις άλλες Ευρωπαικές χώρες. Έτσι, ο Πλαστήρας εμφανίζεται ως θερμός υποστηρικτής της ειρηνικής δημιουργίας. Αυτό, όμως, δεν άρεσε στους Άγγλους, επειδή μία ανεξάρτητη πολιτική της Ελλάδας θα σήμαινε και αποδύναμωση της επιρροής τους. Γι αυτό έπρεπε να τον ''βγάλουν'' από τη μέση. Και βρίσκουν τον τρόπο. Δίνουν στη δημοσιότητα, στις 5 Απρίλη, μία επιστολή του Πλαστήρα, του 1941, στην οποία εξεδήλωνε συνθηκολογικές αντιλήψεις για τον πόλεμο 1940-1941. Έγινε ''σεισμός''. Η δεξιά εκμεταλλεύτηκε την ευαισθησία της εποχής. Η επιστολή θεωρήθηκε έγκλημα. Έτσι στις 7 Απριλίου κι ενώ ο Πλαστήρας βρισκόταν σε σύσκεψη με τους υπουργούς του στο σπίτι του, τον επισκέφθηκε ο υπασπιστής του αντιβασιλέα, πλοίαρχος Μπουντούρης, και του έδωσε το ''απολυτήριό'' του. Στη θέση του διορίσθηκε ο, μέχρι τότε αρχηγός του στόλου, Ναύαρχος Βούλγαρης.
Οι προσπάθειες για λήθη, εθνική ενότητα, συνύπαρξη και κοινή προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση εγκαταλείφθηκαν. Στη θέση τους ήλθε η διώξη της Αριστεράς, τόσο δικαστικώς όσο και με τη συγκρότηση ένοπλων παρακρατικών ομάδων, που είχε αναλάβει ο Ι.Δ.Ε.Α.
Στις 12 Απριλίου 1945 πεθαίνει ο Φραγκίσκος Ρούζβελτ κι αναλαμβάνει ο Χάρυ Τρούμαν , ο οποίος ήταν αποφασισμένος να διεισδύσει στην Ανατολική Μεσόγειο με πιο δυναμικό τρόπο απ΄ ότι ο προκάτοχός του και να διώξει τους Άγγλους από ΄κει για να γίνουν οι Ε.Π.Α. η μόνη κυρίαρχη δύναμη. Στις 29 Μαίου φθάνει στην Ελλάδα ο Νίκος Ζαχαριάδης, ιστορικός ηγέτης του Κ.Κ.Ε. , που με τον δογματισμό του θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι μέχρι τότε ηγέτες της Αριστεράς, παρά τις διώξεις τους, προσπαθούσαν να συγκροτήσουν τη δράση τους σε ειρηνικά πλαίσια. Ειδικά μετά τα Δεκεμβριανά ήθελαν ν΄ αποφύγουν μία ένοπλη αναμέτρηση με την δεξιά και να συνεργαστούν με τ΄ αστικά κόμματα προς δημοκρατικές λύσεις των προβλημάτων. Ο Ζαχαριάδης, αντίθετα, επεδίωκε ένοπλη ρήξη με την δεξιά και τους Άγγλους ''μοναρχοφασίστες''. Ακόμη κουβέντα για τους Αμερικάνους που η Αριστερά, απ΄ τον καιρό του πολέμου, τους έβλεπε με καλό μάτι ενώ μισούσε τους Άγγλους και τον Τσώρτσιλ. Οι της Αριστεράς είχαν την έμμονη ιδέα ότι η ''δημοκρατική'' Αμερική ήταν αυτή που συγκρατούσε την ιμπεριαλιστική Αγγλία απ΄ την εφαρμογή πιος σκληρής αντιαριστερής πολιτικής.
Στις 5 Ιουλίου 1945 ο Τσώρτσιλ χάνει τις εκλογές απ΄ τους εργατικούς, που θ΄ ακολουθήσουν την ίδια εξωτερική πολιτική με τους Συντηρητικούς. Την 1η Νοεμβρίου αντικαθιστούν την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Βούλγαρη με την πολιτική του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, αλλά στις 22 του ίδιου μήνα την αντικαθιστούν κι αυτή με την κυβέρνηση Σοφούλη. Στόχος τους είναι να περάσουν την εξουσία απ΄ την Δεξιά στο Κέντρο για μεγαλύτερη διάσπαση των κοινωνικών στρωμάτων της Ελλάδας. Εξαγγέλουν, ακόμη, ότι στις 31 Μαρτίου 1946 θα γίνουν, στην Ελλάδα, εθνικές εκλογές.
Κι ενώ ετοιμάζονται οι πάντες και τα πάντα για εκλογές, η Αριστερά αρνείται να ''κατέβει'' και προπαγανδίζει την αποχή του εκλογικού σώματος. Τη παραμονή των εκλογών, απόσπασμα ανταρτών χτυπάει αιφνιδίως στο Λιτόχωρο κι αποσύρεται στον Όλυμπο. Τόσο η αποχή όσο και το χτύπημα ήταν ''αντίποινα'' για την αιματηρή τρομοκρατία που είχαν εξαπολύσει ο Ι.Δ.Ε.Α. κι οι παρακρατικοί-παραστρατιωτικοί μηχανισμοί του, κυρίως στην ύπαιθρο.
Παρά το επεισόδιο στο Λιτόχωρο, που θεωρείται ως η επίσημη έναρξη του εμφυλίου, οι εκλογές γίνονται κι η δεξιά παίρνει το 54,5% και 205 επί συνόλου 354 εδρών. Στις 18 Απριλίου ορκίζεται η κυβέρνηση του Λαικού Κόμματος με πρωθυπουργό τον Κ. Τσαλδάρη. Το επόμενο βήμα είναι να γίνει δημοψήφισμα για το πολιτιακό, όπου με 63,3% ''υπέρ'' γίνεται δυνατή η επιστροφή του Γεωργίου Β΄, στον θρόνο, πιστού υπηρέτη των Άγγλων, που σιγά σιγά έχαναν την υποστήριξη των άλλων ντόπιων συνεργατών τους.
Η Βρεταννική Αυτοκρατορία, κάτω απ΄ τα χτυπήματα του αντιαποικιακού αγώνα άρχιζε να καταρρέει.
Έτσι ο Ι.Δ.Ε.Α. ''πλησιάζει'' τους Αμερικάνους.
Ο Αλ. Παπάγος, που δεν είναι μέλος του Ι.Δ.Ε.Α. αλλά έχει ιδιαίτερες σχέσεις, επισκέπτεται τις Ε.Π.Α. όπου θα ''χρηστεί'' εκπρόσωπος των Αμερικανικών συμφερόντων δτην Ελλάδα μιας και τους έπεισε ότι ''μοναδικό σίγουρο προπύργιο των συμφερόντων τους στην Ελλάδα είναι ο Ι.Δ.Ε.Α.'' . Για τον Παπάγο λέγεται ακόμη ότι ήταν ετεροθαλής αδελφός του Παύλου και γι΄ αυτό εξεβίαζε τ΄ Ανάκτορα.
Οι Αμερικάνοι ήθελαν οι φορείς της πολιτικής τους να μην είναι συνδεδεμένοι με τους Άγγλους και να ΄χουν αντικομμουνιστικά ''πιστοποιητικά''. Ο Παπάγος εκπληρούσε όλες τις προυποθέσεις. Και φανατικός αντικομμουνιστής ήταν και σε ρήξη με το παλάτι (φορέας της Αγγλικής πολιτκής) βρισκόταν απ΄ το 1936, αλλά και με τους Άγγλους βρισκόταν σε ρήξη, μέσω Ι.Δ.Ε.Α. επειδή ενώ οι Εγγλέζοι ήθελαν η αντικομμουνιστική σταυροφορία να περάσει στα χέρια της χωροφυλακής και να περιοριστεί η παραστρατιωτική δράση, έτσι ώστε να περάσει ο έλεγχος στην στρατιωτική ηγεσία που οι ίδιοι είχαν αναδείξει, ο Ι.Δ.Ε.Α. αντίθετα θεωρούσε ως αποφασιστικότερη δύναμη κρούσης το στρατό και πολύ περισσότερο ήθελε αυτήν την ''σταυροφορία'' στα δικά του χέρια. Γι΄ αυτό και δεν έλειπαν οι συχνές συγκρούσεις μεταξύ Επιτελείου και Ι.Δ.Ε.Α. Εν τω μεταξύ, οι συγκρούσεις μεταξύ Ανταρτών και κυβερνητικών δυνάμεων μαίνονται με πρώτη ουσιαστική μάχη την μάχη του Σκρα που δόθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1946, ενάμιση μόλις μήνα απ΄ την άφιξη του Γεωργίου Β'.
Το 1947 ανέτειλλε με πολλαπλασιάζομενα τα χτυπήματα του Δημοκρατικού Στρατού και τους Άγγλους να παίρνουν όλο και σκληρότερα μέτρα. Ο Άγγλος στρατηγός Ρόλινγκς, υπεύθυνος για την ανασυγκρότηση του Ελληνικού Στρατού, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει και τα Ναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας στον πόλεμο με τους αντάρτες. Όλα δείχνουν ότι ο Βρετανοί αποικιοκράτες είναι αδύναμοι να επέμβουν δραστικά. Πρέπει ν΄ ''αναλάβει'' κάποιος ισχυρότερος απ΄ αυτούς.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1947, οι Άγγλοι ειδοποιούν την Ελληνική κυβέρνηση- προς τέρψιν Ι.Δ.Ε.Α. και Ε.Π.Α- ότι θα φύγει ο μισός στρατός τους, ενώ παράλληλα ο Βρεταννός πρεσβευτής στην Ουάσινγκτον ειδοποιεί τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, στρατηγό Μάρσαλ, ότι την 1η Απριλίου θα έληγε η Αγγλική ευθύνη για την Ελλάδα.
Στο εσωτερικό της χώρας τώρα, ενώ συνεχίζεται η εμφύλια σύρραξη, αντικαθίσταται και πάλι η κυβέρνηση απ΄ την λεγόμενη ''επτακέφαλο'', που την συγκροτούν επτά πολιτικοί ηγέτες. Αναλαμβάνουν:
Πρωθυπουργός ο τραπεζίτης Δ. Μάξιμος. Ο Κ. Τσαλδάρης αντιπρόεδρος κι υπουργός Εξωτερικών, ο Σ. Βενιζέλος αντιπρόεδρος- άνευ χαρτοφυλακίου. Υπουργός Εσωτερικών ορίζεται ο Γ. Παπανδρέου ενώ ο Π. Κανελλόπουλος παίρνει το υπουργείο Ναυτικών. Ο Στ. Γονατάς γίνεται υπουργός Δημοσίων ΄Εργων, ο Στ. Στεφανόπουλος Συντονισμού κι ο Απ. Αλεξανδρής υπουργός Δικαιοσύνης.
Στις 10 ή 12 Μαρτίου 1947 εξαγγέλεται το ''Δόγμα Τρούμαν'' κι η Αριστερά βλέπει, πλέον, καθαρά τους ''δημοκράτες'' Αμερικάνους ν΄ αναλαμβάνουν κι επίσημα την αντικομμουνιστική σταυροφορία στην Ελλάδα και να ''ορίζουν'' τον Παπάγο και τον Ι.Δ.Ε.Α. ως επίσημους εκφραστές της πολιτκής των Ε.Π.Α στην Ελλάδα.
Απ΄ τις μάχες, που συνεχίζονται ολοένα και σκληρότερες, φανερώνεται η καλή οργάνωση κι η μεγάλη δύναμη των Αριστερών ανταρτών. Αυτό έκανε τις κυβερνήσεις πιο ανυπόμονες για στρατιωτική βοήθεια και κατά συνέπεια πιο εξαρτημένες απ΄ την Αμερική.
Στις 31 Μαρτίου εξαγγέλεται το ''Σχέδιο Μάρσαλ" - οικονομική κι υλική ''βοήθεια'' σε διάφορες χώρες.
Οι Αμερικάνοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια οικονομική τάξη, αφοσιωμένη κι εξαρτημένη απ΄ αυτούς. Έτσι, ''δωρίζουν'', επιλεκτικά, σε Έλληνες επιχειρηματίες 100 συνολικά πλοία ''ΛΙΜΠΕΡΤΥ''
και δημιουργούν τους πρώτους εφοπλιστές. Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς απ΄ αυτούς που δέχτηκαν αυτή τη δωρεά:
Αδελφοί Λιβανού - 12 πλοία
Σταύρος Νιάρχος - 2 πλοία
Εμμ. Κουλουκουντής - 4 πλοιά
Κ. Γκράτσας - 3 πλοία
Χ. Πατέρας - 2 πλοία
Στρατής Ανδρεάδης - 1 πλοίο
Αδελφοί Χατζηπατέρα - 2 πλοία
Αριστοτέλης Ωνάσης - 1 πλοίο
Ευγενεία Χναδρή - 1 πλοίο
Αξίζει να σημειωθεί ότι ''δώρισαν'' και μισό πλοίο στον Σοφοκλή Βενιζέλο- το άλλο μισό το ''δώρισαν'' στον Μάτσο.
Μέσα σ΄ όλα αυτά έχουμε και την διαδοχή του θρόνου. Την 1η Απριλίου πεθαίνει ο Γεώργιος Β΄ και την 21η Απριλίου ορκίζεται ο Παύλος Α΄, δηλαδή η Φρειδερίκη.
Εν τω μεταξύ, οι Αμερικάνοι κατακλύζουν την Ελλάδα. Ενώ δεν έχουν στείλει ακόμη στρατιωτικό υλικό έρχονται συνέχεια εκπαιδευτές. Πολλοί απ΄ αυτούς είναι της C.I.A. που στρατολογούν αρκετούς στρατιωτικούς και πολιτικούς, ειδικά αυτούς που είχαν σχέση με τον Ι.Δ.Ε.Α. . Στις 20 Ιουνίου 1947 υπογράφεται απ΄ τον Αμερικάνο πρεσβευτή στην Ελλάδα, MAK BU και τον Αντιπρόεδρο της Ελληνικής ''κυβέρνησης'' Κ. Τσαλδάρη η επίσιμη συμφωνία για την βοήθεια του ''σχεδίου Μάρσαλ'' . Τις ίδιες, περίπου, μέρες στο Στρασβούργο γίνεται το Συνέδριο του Γαλλικού Κ.Κ. . Εκεί υπήρχαν αντιπροσωπείες απ΄ τα Κ.Κ. όλου του κόσμου, Εκεί βρίσκονταν, ως εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. ο διεκεκριμένος μεγαλοαστός δικηγόρος και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος, Μιλτιάδης Πορφυρογένης. Στις 27 Ιουνίου πήρε το λόγο και, μεταξύ άλλων, είπε μ΄ έντονο ύφος :
'' Η αποφασιστική πολεμική επίδραση και ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, μπροστά στο γεγονός της Αμερικανοαγγλικής και μοναρχοφασιστικής αδιαλλαξίας, αναγκαστικά τείνει ν΄ αποκρυσταλλώνεται κιόλας προς τη δημιουργία μιας λεύτερης Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση. Για ένα τέτοιο πράγμα υπήρχαν και πριν, υπάρχουν και σήμερα, ακόμα περισσότερο όλες οι απαραίτητες αντικειμενικές , στρατιωτικές, πολεμικές, ηθικές, ψυχολογικές μα και γεωγραφικές προυποθέσεις.
...Αν προς την κατεύθυνση αυτή, είμαστε ακόμα, κάπως διστακτικοί είναι γιατί η δύναμη της Λαικής πλειοψηφίας και η εμπιστοσύνη που μας έχει ο λαός, μας επιτρέπουν να κάνουμε υποχωρήσεις, Δημοκρατικά ανεκτές, και να εξαντλούμε την παραμικρή δυνατότητα. Απ΄ την άλλη πλευρά γίνεται ολοένα περισσότερο φανερό ότι η αδιαλλαξία της αντίδρασης, ξένης και ντόπιας δεν βρίσκει δισταγμούς κι αναγκαστικά το υπέρτατο συμφέρον της Δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας φέρνει τη δημιουργία λεύτερης Ελλάδας με δική της κυβέρνηση.'' .
Η δήλωση ήταν ''σήμα κινδύνου'' και συναγερμού για τους Αμερικάνους, το Ελληνικό κράτος και την Ελληνική αντιαριστερά. Έτσι στις 3 Αυγούστου 1947 φτάνει στον Πειραιά το ''AMERICAN VICTORY'' με το πρώτο φορτίο στρατιωτικού υλικού.
Μετά το ''Δόγμα Τρούμαν'' ο Ι.Δ.Ε.Α. δραστηριοποιείται όχι μόνο σε ότι αφορά τον αντικομμουνιστικό αγώνα αλλά και σε σχέση με τα πολιτικά ζητήματα της χώρας.
Στις αρχές του 1947, μετά την αποτυχία συντριβής του Δημοκρατικού Στρατού , σε μία από τις πιο αιματηρές μάχες του εμφυλίου, ο Ι.Δ.Ε.Α. θεωρεί υπεύθυνη την πολιτική ηγεσία. Είναι η εποχή που οι Ε.Π.Α. προετοιμάζουν την δική τους διαδοχή πολιτική λύση και κάνουν ότι μπορούν για να φθείρουν την παλιά πολιτική ηγεσία που συνδέεται ακόμα με τους Άγγλους.
Στις 7 Σεπτέμβρη σχηματίζεται νέα κυβέρνηση Λαικών-Φιλευθέρων υπό τον Σοφούλη. Τ΄ άλλα κόμματα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την στηρίξουν. Στις 10 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση αποσπά ψήφο εμπιστοσύνης με 279 ψήφους από τους 280 παρόντες βουλευτές. Την επόμενη μέρα, σε μία πρόσκαιρη επίδειξη κατευνασμού, η κυβέρνηση προσφέρει αμνηστία σε όσους αντάρτες παρεδίδοντο με τον οπλισμό τους. Ανταποκρίθηκαν 1120 ένοπλοι, κυρίως από βοηθητικές υπηρεσίες του Δημοκρατικο Στρατού.
Στις 12/15 Σεπτεβμρίου γίνεται η 3η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. η απόφαση που πάρθηκε ήταν η εξής :
''O ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδος αποτελεί την μοναδική επιβεβλημένη απάντηση που ο Λαός και η Ελλάδα έχουν να δώσουν στους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους υποταχτικούς τους''.
Από την άλη πλευρά,η Βουλή με το Γ. ψήφισμα ενέκρινε, σχεδόν ομόφωνα, επιβολή τρομερών ποινών όπου οι καταδκασμένοι σε θάνατο εκτελούντο μέσα σε τρεις μέρες χωρίς δικαίωμα έφεσης ή άλλου ένδικου μέσου, εκτός από την Βασιλική χάρη, πράγμα που δεν γίνονταν μιας κι ο Βασιλιάς είχε ''κόψει'' τις χάρες από την εποχή της Αγγλικής κυριαρχίας. Ακόμα η Βουλή με ένα νεό ψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου, απαγορεύει τις απεργίες με ποινές που έφθαναν μέχρι και την θανατική καταδίκη. Σε απάντηση αυτών των μέτρων, στις 23 Δεκεμβρίου 1947 ''... συγκλονίσθηκε η Ελλάς από μία είδηση που μετέδωσαν τα ερτζιανά. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Δημοκρατικού Στρατού , ανήγγειλε την συγκρότηση της Κυβέρνησης του Βουνού'', η οποία αποτελούνταν από τους:
-Mάρκος Βαφειάδης, Πρωθυπουργός /Υπουργός Στρατιωτικών.
-Λ. Στρίγγος- Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.
-Μιλτιάδης Πορφυρογένης- Υπουργός Δικαιοσύνης.
-Πέτρος Κόκκαλης-Υπουργός Πρόνοιας.
-Βασίλης Μπλαρτζώτας-Υπουργός Οικονομικών.
-Δημ. Βλαντάς-Υπουργός Γεωργίας
-Πέτρος Ρούσσος-Υπουργός Εξωτερικών.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1948 φτάνει στην Ελλάδα ο Τζέημς Βαν Φληντ, ο νέος Αρχηγός της Αμερικάνικης Στρατιωτικής Αποστολής που αντικαθιστά τον στρατηγό Λάιβσευ (είναι χαρακτηριστική η φράση του Παναγιώτη Καννελόπουλου στην υποδοχή του στρατηγού.."Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας" δείχνοντάς του το άγημα υποδοχής). από την πλευρά του Δ.Σ. , οι συνεχείς επιτυχίες κάνουν τον Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Νίκο Ζαχαριάδη να ονειρεύετα την εύκολη νίκη. Έτσι μετά τον Αύγουστο του 48, όπου οι κυβερνητικές επιχειρήσεις σε Γράμμο-Βίτσι αποτυχγάνουν , απομακρύνει τον έμπειρο Μάρκο Βαφειάδη από την ηγεσία του Δ.Σ. κι αναλαμβάνει ο ίδιος. Ονειρεύεται την πλήρη μετατροπή του Αντάρτικου στρατού σε τακτικό. Έτσι επιβάλλει υποχρεωτική στράτευση στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές πράγμα που φέρνει τον Δ.Σ. σε ρήξη με σημαντικό μέρος του αγροτικού πληθυσμού που μετακινείται προς τις πόλεις.
Στις 19 Ιανουαρίου 1949 σχηματίζεται νέα κυβέρνηση , ευρύτατης συνεργασίας , με την συμμετοχή όλου του μη αριστερού κόσμου , με πρωθυπουργό , πάλι τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Την επόμενη μερα αναλαμβάνει την αρχιστρατηγία του κυβερνητικού στρατού ο Αλ. Παπάγος. Αυτός ήταν άλλωστε κι ο σκοπός του Ι.Δ.Ε.Α.. Ν΄ αναλάβει, δηλαδή, ο Παπάγος και ταυτόχρονα να προωθηθούν ο αξιωματικοί του Ι.Δ.Ε.Α. στο Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Την άνοιξη του 49 εκκαθαρίζεται τελείως η Πελοπόννησος από τους αντάρτες. Στις 24 Ιουνίου πεθαίνει ο Αλ. Σοφούλης κι αναλαμβάνει την πρωθυπουργία ο τραπεζίτης Αλ. Διομήδης χωρίς σημαντικές αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα. Ο Δημοκρατικός Στρατός πάει από το κακό στο χειρότερο και τον Αύγουστο υποχρεώνεται σε άτακτη φυγή, σχεδόν από όλα τα μέρη που έχει υπό την κυριαρχία του.
Στις 30 Αυγούστου λήγει, ουσιαστικά, ο πόλεμος. Αλλά μόλις στις 16 Οκτωβρίου παίρνει επίσιμη θέση ο Δ.Σ. :
''O Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας δεν κατέθεσε τα όπλα , μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού. Μα ο Δ.Σ.Ε. δε λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του.
Γελιόνται θανάσιμα όσοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει Δ.Σ. Σταμάτησε απλώς η αιματοχυσία , για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση".
΄Αλλο ένα λάθος τακτικής του Ζαχαριάδη. Αυτή η δήλωση ''νομιμοποιούσε'' το κράτος να διατηρήσει τα σκλήρά μέτρα ελέγχου κατά της Αριστεράς, να έχει ''ανοιχτή'' την Μακρόνησο και τα άλλα ξερονήσια και να διατηρεί εν ενεργεία τ΄ αδυσώπητα στρατοδεικεία για να εκδίδει βαρύτατες καταδικαστικές αποφάσεις.
Σκοπός των Αμερικανών ήταν να διατηρηθεί το καθεστώς της νικήτριας δεξιάς για να έχουν πάντα υπό τον έλεγχο τους την Ελλάδα ως βάση στην Ανατολική Μεσόγειο και προγεφύρωμα στα Βαλκάνια.
Στις 30 Οκτώβρη 1949 η Αγγλική κυβέρνηση αναγγέλει ότι θα αποχωρήσουν από την Ελλάδα όλες οι Βρετανικές δυνάμεις, εκτός από τις εκπαιδευτικές αποστολές ( στρατιωτική. αεροπορική, αστυνομική). Στις 24 Νοεμβρίου οι Άγγλοι έφευγαν από την περιοχή των Αθηνών με το υπερωκεάνιο ''Εμπάιρ Καν''. Τώρα πια η χώρα ήταν εντελώς ελεύθερη από τους Άγγλους. Οι Αμερικάνοι έμειναν χωρίς αντίπαλο.
Στις 22 Ιανουαρίου 1950 ανεχώρησαν και τα τμήματα Θεσσαλονίκης , τα τελευταία του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος.
Τέλος α μέρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου