Σ' αυτό το δικαστήριο δικάζομαι επειδή είμαι αναρχικός, επειδή επέλεξα να αντισταθώ στην αλλοτρίωση και την εξαθλίωση που επιβάλλει ο καπιταλισμός, επειδή - κόντρα στη λογική του ακραίου φιλοτομαρισμού που καλλιεργεί το σύστημα- επέλεξα να συνδεθώ με συντρόφους στα πλαίσια του αγώνα. Το μόνο στοιχείο που έχετε εναντίον μου λοίπον σ' αυτό το δικαστήριο είναι οι συντροφικές μου σχέσεις και αν ελπίζετε να το απαρνηθώ είστε γελασμένοι.
Το σύστημα που υπηρετείτε δεν διστάζει να πατήσει πάνω στα πτώματα των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου προκειμένου να αυξηθεί το κέρδος, σ' αντίθεση με σας λοιπόν, δεν αντιλαμβανόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις υπό το πρίσμα μια "αναλογιστικής επιστήμης" υπολογίζοντας κέρδος και ζημία. Ως εκ τούτου, οι συντροφικοί δεσμοί που αναπτύσσουμε στο στρατόπεδο του αγώνα ατσαλώνονται μέσα απ τον ίδιο τον αγώνα. Στεκόμενοι πάντα λοιπόν στο πλευρό των συντρόφων μας, στηρίζουμε τις επιλογές και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο καθένας στα πλαίσια του αναρχικού αγώνα. Δεν θα ακούσετε ποτέ δήλωση μετάνοιας από μας, ούτε θα αποκυρήξουμε τον αγώνα μας, γιατί κάθε δράση -συλλογική ή ατομική, νόμιμη ή παράνομη- για μας είναι ένα βήμα ακόμα προς την κοινωνική επανάσταση, προς την συνολική χειραφέτηση των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.
Και δικαστήρια σαν αυτά έχουν συγκεκριμένο ρόλο στην τρομοκράτηση και τον παραδειγματισμό προς όσους αντιστέκονται, είναι η σιωπηλή επιβεβαίωση της βαρβαρότητας αυτού του συστήματος. Στην προκειμένη περίπτωση όμως οι διωκτικοί μηχανισμοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να στήσουν "σωστά" το κατηγορητήριο. Έτσι χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο εμπλοκής μου στην όλη υπόθεση επιχειρείται η βαριά καταδίκη μου, άλλη μια δίωξη με καθαρά εργαλειακό χαρακτήρα - όπως τόσες άλλες που έχουν ασκηθεί τα τελευταία χρόνια - που πρωταρχικό στόχο είχε φυσικά την δεύτερη προφυλάκιση μου, μην τυχόν και βγω με τη λήξη του 18μηνου.
Παρ' όλα αυτά, δεν είναι αυτό το αξιοσημείωτο στην όλη υπόθεση, αλλά το πόσο εξώφθαλμα γίνεται αυτό. Πόσο έντονα φαίνεται η αγωνία των διωκτικών μηχανισμών να μας φορτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες δικογραφίες έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την πολύχρονη προφυλάκισή μας, αλλά και τις πολλαπλές καταδίκες μας.
Έτσι κι εδώ μια υπόθεση έχει σπάσει σε δυο και τρεις δικογραφίες με αποτέλεσμα να κατηγορούμαστε δυο και τρεις φορές για την ίδια οργάνωση και παρόμοια αδικήματα. Κατηγορούμαστε λοιπόν για τέσσερις εμπρησμούς, διακεκριμένη οπλοκατοχή, και μια σειρά από άλλα κακουργήματα στα πλαίσια του 187α. Και παρ' ότι για τους εμπρησμούς έχει αναλάβει την ευθύνη ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός και όχι ως Σ.Π.Φ, οι ευφάνταστοι ανακριτές αποφάσισαν να τους εντάξουν στη δράση της οργάνωσης, κατηγορόντας μας ως μέλη της. Κι ενώ στα σπίτια που μπήκε η αντιτρομοκρατική μετά τη σύλληψή μας δεν βρέθηκε ούτε ίχνος όπλου κατηγορούμαστε για διακεκριμένη οπλοκατοχή. Ένα σαθρό κατηγορητήριο που στηρίζεται μόνο στα σενάρια και τις εικασίες της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας.
Όσο για το δεύτερο βούλευμα που αφορά το σπίτι στο Χαλάνδρι η κατάσταση είναι τουλάχιστον κωμική. Διώκομαι ξαφνικά το 2013 για αυτή την υπόθεση ενώ η ΕΛ.ΑΣ γνωρίζει απ το 2011 την ύπαρξη δαχτυλικού μου αποτυπώματος σε μπουκάλι μπύρας στο σπίτι του Χαλανδρίου. Ένα αποτύπωμα σε κινητό αντικείμενο που προφανώς αξιολογήθηκε ως ανεπαρκές για να μου ασκηθεί δίωξη. Όμως δυο χρόνια μετά, σε μια προσπάθεια να προφυλακίσουν ξανά τον σύντροφο Κώστα Σακκά, ξανάνοιξε η υπόθεση και βρήκαν την ευκαιρία να συμπεριλάβουν εμένα και τον Νίκο.
Άλλη μια δίκη παρωδία ξεκινάει λοιπόν και σήμερα, άλλο ένα θέατρο σκιών που για ακόμη μια φορά θα αρνηθούμε να πάρουμε μέρος, επιλέγοντας συνειδητά τη θέση που η αναρχική μας ταυτότητα προτάσσει. Τη θέση της αδιάλακτης επίθεσης απέναντι σε κάθε θεσμό που καταδυναστεύει την ζωή μας.
Σίγουρα δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα με σας, ποτέ δεν συμβιβαστήκαμε με έναν κόσμο εξαθλίωσης και υποταγής. Ποτέ δεν χαμηλώσαμε το βλέμμα μας απέναντι στην εξουσία και την βαρβαρότητα που γεννάει και δεν θα το κάνουμε ούτε τώρα.
Έχουμε επιλέξει χρόνια τώρα το στρατόπεδο των αρνητών αυτού του συστήματος, των καταπιεσμένων, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση βέβαια και την παραίτηση μας, την σιωπηλή αποδοχή της παντοδυναμίας του κράτους και του κεφαλαίου.
Επιλέγουμε την επίθεση με κάθε μέσο, επιλέγουμε να μιλήσουμε εκεί που οι άλλοι σιωπούν, να τολμήσουμε εκεί που οι άλλοι φοβούνται. Όχι δεν είμαστε ούτε τρελοί, ούτε ονειροπαρμένοι, απλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο μόνος δρόμος για την συνολική απελευθέρωση του ανθρώπου περνάει πάνω απ' τα συντρίμια ενός κόσμου εκμετάλλευσης και εξουσίας, πάνω απ' την καταστροφή και το οριστικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού.
Αυτή η σιγουριά μας είναι που σας τρομάζει και γι αυτό το λόγο προσπαθείτε με κάθε δυνατό μέσο να μας εξοντώσετε, φυσικά και πνευματικά.
Όμως απ' αυτή τη σιγουριά για το δίκαιο του αγώνα μας αντλούμε και μεις δύναμη να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε αγνοώντας τις νομικές επιπτώσεις που επιφέρουν οι πράξεις μας.
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου