-αν- Αρχική Σελίδα

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

δήλωση αλληλεγγύης στον σ. Νίκο Ρωμανό από τον έγκλειστο επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα

«Οι καρπαζοεισπράκτορες της συγκυβέρνησης, το κλωτσοσκούφι του κάθε ισχυρού, είτε στη χώρα είτε στην ευρύτερη περιοχή μας, αυτοί που τρέμουν, πειθήνιοι και δουλικοί, μπροστά στον τελευταίο υπαλληλίσκο των τοκογλύφων δανειστών, δείχνουν αντίθετα το πιο κτηνώδες πρόσωπό τους απέναντι στον εχθρό λαό, απέναντι σ’ όσους τολμούν να αντιστέκονται. Απέναντι και στους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους καταρρέει το προσωπείο του δήθεν ανθρωπισμού τους και αποκαλύπτεται το φασιστικό πρόσωπο της εξουσίας, το ίδιο διαχρονικά απέναντι στους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους, είτε στην Ιρλανδία, είτε στην Τουρκία, είτε στην Ανάφη, σ’ όλες τις χώρες, σ’ όλους τους καιρούς.

Ας τους το πούμε, όμως, να το καταλάβουν. Οι απεργοί πείνας πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι μόνοι. Εχουν ξοπίσω τους τη συμπαράσταση ενός ολόκληρού λαού.

Ενώνω κι εγώ τη φωνή μου και την αλληλεγγύη στο Νίκο Ρωμανό που παλεύει με μετερίζι το ίδιο του το σώμα, απεργός πείνας από τις 10 Νοέμβρη, στο ίδιο δωμάτιο-κελί που ήμουν κι εγώ κρατούμενος απεργός πείνας πριν από 10 χρόνια».


Αναδημοσίευση από : ΚΟΝΤΡΑ

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

 αθανάσιος κοσσε 3ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΣΣΕ: ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ 18-11-2014 ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ
ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΝΙΕΤΣΚ
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
«Με λένε Θανάση, οι φίλοι με φωνάζουν Φάνια, κατάγομαι από την Κριμαία, είμαι Ρωμιός της Αζοφικής και γεννήθηκα στο Ραζντόλνιε, έξω από το Ντονιέτσκ. Έζησα είκοσι χρόνια στην Ελλάδα κι άφησα πίσω μου τη γυναίκα μου την Ελένη, το γιο μου τον Πέτρο και την κόρη μου την Αφροδίτη. Είμαι 49 ετών, ορίστε η ταυτότητά μου. Δεν πρόκειται να γυρίσω στην Ελλάδα μέχρι να νικήσουμε. Σας περιμένω όλους εδώ για να γιορτάσουμε τη νίκη. Οι δικοί μου διαμαρτυρήθηκαν, γκρίνιαξαν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορώ να αλλάξω την απόφασή μου … Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα! » – Θ. Κοσσέ, Ιούλιος 2014
Η Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία εκφράζει τα πιο θερμά της συλληπητήρια στην οικογένεια και τους φίλους του αντιφασίστα αγωνιστή Θανάση Κοσσέ. Στην συνέλευση της Καμπάνιας την Τετάρτη 12 Νοέμβρη μιλήσαμε με το Θανάση μέσω σύνδεσης skype. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο Θανάσης προσπαθούσε μέσα από τη ζωντανή μαρτυρία του να σπάσει το τείχος της σιωπής και της προπαγάνδας που επιβάλλουν τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ για την κατάσταση στην Ουκρανία. Στην τελαυταία μας συνομιλία τον ενημερώσαμε για τις δράσεις της Καμπάνιας που ετοιμάζαμε εν όψει Πολυτεχνείου, ήταν χαρούμενος και μας είπε να στείλουμε όλο το υλικό και θα φρόντιζε να υποτιτλιστεί και να παίξει στην τηλεόραση του Ντονιέτσκ. Τον ρωτούσαμε για το ηθικό του λαού και μας έλεγε ότι είναι αποφασισμένοι και ότι παρά την κούραση δε φοβούνται και θα νικήσουν. Κάναμε σχέδια για τα επόμενα βήματα της Καμπάνιας και επέμενε ότι πρέπει να συνεργαστούμε με τους χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες που ζουν στο Ντονμπάς. Η διαδικτυακή σύνδεση δεν ήταν δυστυχώς καλή και ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη συνέλευση… Δεν προλάβαμε. Γιατί ο Θανάσης ζούσε κάθε μέρα στο πολεμικό μέτωπο ρισκάροντας τη ζωή του. Και σήμερα θυσιάστηκε στον αγώνα κατά του φασισμού. Απασχολούνταν στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας και τους τελευταίους μήνες είχε ενταχθεί σε λαϊκή πολιτοφυλακή. Νιώθουμε βαθύτατα συγκινημένοι. Προσπαθούμε να συλλέξουμε πληροφορίες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σκοτώθηκε. Θα επανέλθουμε με επίσημη δημόσια ανακοίνωση της Καμπάνιας. Το παράδειγμά του θα μας εμπνέει για πάντα.
Δόξα και τιμή στον αγωνιστή! Θάνατος στο φασισμό!
Παραθέτουμε δημοσίευμα του δημοσιογράφου Θ. Αυγερινού που συνομίλησε μαζί του το καλοκαίρι απ” όπου προέρχονται και τα πρώτα λόγια του Θανάση που παραθέσαμε στην αρχή.
Μιλάμε με τον Θανάση Κοσσέ, έναν από τους 90 χιλιάδες ομογενείς της Ανατολικής Ουκρανίας. Έχει αφιερωθεί στη νίκη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ και της Νοβορωσίας. Είναι χειμαρρώδης και συνεχώς κάνει «άλματα» στην ιστορία, που έχει σπουδάσει κι ας ασχολήθηκε στην Ελλάδα μόνο με αγροτικές εργασίες. Προς το παρόν απασχολείται στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας, στην οποία συμμετέχουν εθελοντές από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και φυσικά τη Ρωσία.
«Θέλουμε να σταματήσουμε το φασισμό και τα καθάρματα, που κυβερνούν τώρα το Κίεβο και σκοτώνουν πρώτα απ’ όλους τους αμάχους. Είναι πολλά τα θύματα μεταξύ των αθώων πολιτών, που δεν στήριξαν την πολιτική αλλαγή στο Κίεβο και δεν συμμετείχαν στις προεδρικές εκλογές-φαρσοκωμωδία του Μαΐου, αλλά επέλεξαν έναν άλλο δρόμο για τις πόλεις και τα χωριά τους, για τις περιοχές του Ντονμπάς, την ανεξαρτησία από το Κίεβο και την ελευθερία μας. Μας εκδικούνται τώρα κλέβοντας το σιτάρι μας ή καίγοντάς το, για να μας καταδικάσουν στην πείνα. Εδώ το στάρι καίγεται, αλλά κανείς στα δυτικά ΜΜΕ δεν τολμά να πει στ’ αλήθεια τί συμβαίνει. Πώς είναι δυνατόν να χτυπούν με πυροβολικό και αεροπλάνα σπίτια σε χωριά και πόλεις. Στο Ντονιέτσκ ζουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Μέχρι προχθές έφυγαν μόνο 70 χιλιάδες προς την κατεύθυνση της Ρωσίας και ειδικά το Ροστόφ, όπου υπάρχει ο μόνος ανοιχτός διάδρομος διαφυγής. Αν σε πιάσουν οι πιστοί στο Κίεβο Ουκρανοί, σε αναγκάζουν να πας φαντάρος, όποια ηλικία κι αν έχεις».
Ο Θανάσης σε κερδίζει λέξη με τη λέξη. Ακόμη κι αν είχες απορίες πώς ένας άνθρωπος αφήνει το σπίτι και την ησυχία του για να μπει στη φωτιά ενός εμφυλίου πολέμου, για τον οποίον αναγκαστικά ακούγονται τα πιο αντιφατικά πράγματα.
«Ήρθα στην Ουκρανία το καλοκαίρι του 2013 για να δω τη μητέρα μου. Πέρασαν οι μήνες και μετά δεν μπορούσα να φύγω. Δεν το σήκωνε η καρδιά μου. Φούντωσε η πολιτική κρίση και κατέλαβαν την εξουσία αυτοί, που είχαν κυνηγηθεί από τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Δεν ζητάμε τίποτα, παρά μόνο να ακουστεί η αλήθεια. Αυτό πίστεψα ότι θα γινόταν, γι’ αυτό και έγραψα στη ρωσόφωνη εφημερίδα της Αθήνας «Ομόνοια». Έπεσα από τα σύννεφα όταν η αρχισυντάκτριά της, μου απάντησε ότι η εφημερίδα είναι κυρίως πολιτιστική και δεν μπορεί να εμπλακεί σε πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Αν είναι δυνατόν! Είναι μια εφημερίδα, που διάβαζα. Σκοτώνονται άδικα άνθρωποι και δεν δέχθηκαν ούτε καν να δημοσιεύσουν την άποψή μου. Ας έλεγαν ό,τι άλλο ήθελαν. Ας προσκαλούσαν να γράψει οποιοσδήποτε. Εγώ όμως ειμαι εδώ και βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Το ίδιο κάνει και η Μαργαρίτα από την Γερμανία, που ήρθε με σκοπό να συμφιλιώσει τους ορθόδοξους αδελφούς της. Ο πόλεμος και η εθνοκάθαρση δεν μπορεί ποτέ να είναι η λύση και μάλιστα να ονομάζουν αυτό το πράγμα δημοκρατία και ευρωπαϊκή πρόοδο. Είναι άδικο αυτό, πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους Ευρωπαίους».
Οι στιγμές, που περνούν οι αντάρτες της Ανατολικής Ουκρανίας είναι δραματικές. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν περικυκλώσει το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ και σφίγγουν διαρκώς τον κλοιό γύρω τους. Γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, όσοι προλαβαίνουν, τρέχουν να σωθούν. Πολλοί από αυτούς προς την ιστορική πατρίδα του Θ.Κοσσέ, την Κριμαία.
«Δεν έχω αυταπάτες. Καταλαβαίνω ότι στο κύμα της εξέγερσης ανεβαίνουν και ανθρωπάκια, που θέλουν να καταλάβουν θέσεις κι αξιώματα. Αλλά αυτό δεν είναι επαρκής λόγος για να τηρήσεις ουδέτερη στάση. Γι’ αυτό και τις επόμενες μέρες μπορεί να αφήσω λίγο στην άκρη τη «δημοσιογραφική» δουλειά και να πιάσω το όπλο. Ζήτησα και με πήραν στις στρατιωτικές μονάδες της Δημοκρατίας μας, που είναι υπό διαμόρφωση. Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα!»
Ακολουθούν δύο tweets του Θ. Αυγερινού. Το πρώτο είναι από τις 27 Αυγούστου τη στιγμή της νικηφόρας προέλασης των λαϊκών πολιτοφυλακών.
αθανάσιος κοσσέ 2
Το δεύτερο είναι δυστυχώς σημερινό και επιβεβαιώνει την τραγική είδηση:

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Ημερολόγια για μια φωτεινή νύχτα και μια “πεφωτισμένη” φυγομαχία

Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας
Είναι πραγματικά τρομερές οι εποχές που ζούμε… Ζούμε πάνω στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, που για τον πρώτο (αυτόν που μας αφήνει χρόνους) δεν μπορούμε να μιλήσουμε με διαύγεια και αυτόν που μας έρχεται δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τον ορίσουμε. Ζούμε με λίγα λόγια σε εποχές μετάβασης… Το τι θα έρθει από την άλλη πλευρά του τούνελ καθορίζεται από δεκάδες παράγοντες. Και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί σήμερα το κράτος να εμπεδώσει. Τους νέους όρους με τους οποίους θα συνδιαλέγεται με την κοινωνία και τα δείγματα γραφής τους είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα. Η βίαιη επιβολή πάνω σε διευρυνόμενα κοινωνικά κομμάτια, η οικονομική επίθεση και εξαθλίωση που επιβάλει και η οριοθέτηση και στρατιωτικοποίηση κάθε πεδίου ελεύθερης δράσης και δημόσιου χώρου είναι το προεικόνισμα της νέας επιθετικής κρατικής πολιτικής.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνώσουμε και την τακτική που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες στο χώρο του πανεπιστημίου. Η επιβολή των διαγραφών, η εγκατάσταση security στις πύλες των πανεπιστημίων, οι φαιδρές τηλεοπτικές εξαγγελίες περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» από ακόμη πιο φαιδρούς ανθρώπους (τύπου φορτσάκης), τα συμβούλια ιδρύματος και οι νέες ολιγαρχικές διοικητικές δομές των ιδρυμάτων, οι απολύσεις εργαζομένων και όλες οι σπασμωδικές κινήσεις που βλέπουμε από τη μεριά των κυβερνώντων συμπυκνώνουν την εικόνα ενός νέου πανεπιστημίου, που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στον αναδυόμενο κρατικό ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η συμβολικά και ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να κηρύξει λοκ-άουτ κεντρικά κτήρια του ΕΚΠΑ εν όψει των καταλήψεων και της επετείου του Πολυτεχνείου.
Από το βράδυ της Τετάρτης (12/11) διμοιρίες ΜΑΤ είχαν αποκλείσει τις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ούτως ώστε να εμποδίσουν την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από παλιά πρυτάνεις της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ που ακολούθησαν αντίστοιχες τακτικές. Ως απάντηση σε αυτήν την προκλητική απόφαση φοιτητές μαζεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης έξω από τη νομική σχολή, αλλά δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα καλέστηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το απόγευμα της ίδιας μέρας.
Η μαζικότητα και ο παλμός της διαδήλωσης που ακολούθησε υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων και έδειχνε την προοπτική μιας αναζωπύρωσης κινητικότητας του φοιτητικού κινήματος, μιας κινητικότητας που, αν δε θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, απουσιάζει εκκωφαντικά παρά την οξύτητα της εποχής. Μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο η διαδήλωση έδειξε μια αναξιοποίητη δυναμική στο εσωτερικό του φοιτητικού σώματος και διατήρησε τη μαχητικότητά της μέχρι την κατάληξή της στο Πολυτεχνείο. Και όλα αυτά παρά τις γνωστές συνθηματολογίες και τις γραφικότητες των εξίσου γνωστών αριστερών γραφειοκρατιών, που δεν μπορούν να κρύψουν τη λαχτάρα τους να πνίξουν το μέλλον στα νερά του βολικού παρελθόντος.
Αυτό ωστόσο που δίνει ξεχωριστή νότα στη βραδιά είναι τα όσα ακολούθησαν από εκεί και ύστερα. Μετά την πορεία ήταν προγραμματισμένο το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο θα γινόταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειδωμένο μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης περίφραξης των σχολών του κέντρου. Αφού λοιπόν έφυγε η πρώτη σύγχυση και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις αριστερών συνδικαλιστών με τους φύλακες, πάρθηκε η πρωτοβουλία από ορισμένους/ες φοιτητές/ριες για το αυτονόητο: Να επιβάλλουν δηλαδή τις συλλογικές αποφάσεις ενάντια στη μόνιμη επιθετική αυθαιρεσία της νέας ακαδημαϊκής εξουσίας, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου. Και έτσι έγινε… Στα επόμενα λεπτά υπήρξε σκληρή επίθεση αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών να μπουν μέσα στο πολυτεχνείο, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν δέχτηκαν δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς…
Το διακύβευμα της στιγμής αυτής ήταν το αν αυτό που θα επικρατούσε θα ήταν ο πανικός, η σύγχυση και ο φόβος ή αν θα καταφέρναμε να συντονίσουμε μέσα στο πολυτεχνείο τις δυνάμεις μας, να προστατεύσουμε το δημόσιο χώρο και να δοθεί επιτέλους μία ηχηρή και αξιοπρεπής απάντηση υπό τον ήχο των κρότου-λάμψης και των αστυνομικών ασυρμάτων. Το διακύβευμα αυτό ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε, γιατί μέσα σε μισή ώρα πεφωτισμένοι στρατηλάτες του φοιτητικού κινήματος, μεγάλες κεφαλές των ΕΑΑΚ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα της στιγμής, κάλεσαν τους φοιτητές σε άτακτη και «συντεταγμένη» αποχώρηση. Όταν μάλιστα τους ζητήθηκε να περιμένουν, να γίνει μια συζήτηση πρώτα και να αποφασιστεί τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτοί απάντησαν ότι «δεν αναγκάζουμε κανέναν να φύγει, αλλά παίρνουμε τα πανό μας και φεύγουμε».
Αναρωτιέται κανείς από πιο σημείο της όλης χυδαιότητας να ξεκινήσει. Από το ύφος ανθρώπων που, επειδή πήραν μια ντουντούκα στα χέρια τους, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρούν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ιδιοκτησία τους ή από την ξεκάθαρα κατευναστική και ηττοπαθή λογική που προωθούν οι συγκεκριμένοι αριστεροί χώροι σε κάθε σχεδόν βήμα που τολμάει το φοιτητικό κίνημα. Και όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που τραγουδούσαν επί τρεις ώρες ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο μονοτονίας και κοινοτοπίας για «τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας».
Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη πλευρά αυτού που λέγαμε στην αρχή: Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της μεταβατικής εποχής είναι ότι εκτός από το να αναδιατάσσει το στρατόπεδο των κυρίαρχων, αποκαλύπτει και τις λανθάνουσες τάσεις των φαινομενικά αντίπαλών τους. Το παραδοσιακό μοτίβο κινητοποίησης του αριστερού συνδικαλισμού, που ακολουθούσε το τροπάρι γενική συνέλευση-συλλαλητήρια-εκλογές μοιάζει σήμερα να φτάνει στο πιο οριακό του σημείο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, εκτός του ότι πέφτουν στο κενό μέσα στα πλαίσια του νέου καθεστώτος, βιώνουν και μια πρωτοφανή κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, στην οποία οι πρακτικές καπελώματος και καιροσκοπισμού των αριστερών κομματικών γραμμών έχουν συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γραφικότητες και τα παιχνίδια νομιμότητας και συνδιαλλαγής με τα θεσμικά όργανα φαίνονται σαν παλιό αστείο στις βίαιες εποχές βαρβαρότητας που ζούμε.
Εμείς από την πλευρά μας δε θεωρούμε ότι οι εποχές γεννιούνται από τους κυρίαρχους. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας λόγο σε αυτήν την ασταθή και ρευστή περίοδο. Κανένας πλέον δεν πείθεται (και πολύ άργησε) από τις «πρωτοπορίες» και τις γερασμένες ρητορείες των ΕΑΑΚιτών. Η επαναδιεκδίκηση και η επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου και χρόνου, η δημιουργία αυτόνομων και οριζόντιων συμμετοχικών συνελεύσεων είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να περιστραφεί ένα σύγχρονο και ζωντανό πρόταγμα, μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που πνίγεται από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό και την αστυνομικοποίηση της καθημερινότητας.
Το σπάσιμο της πόρτας του πολυτεχνείου και το αυθόρμητο σύνθημα «Αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες», τη στιγμή της φυγομαχίας σηματοδοτούν μια ρωγμή, η οποία όσο μικρή και ανολοκλήρωτη κι αν έμεινε, κρατά το πάγιο χαρακτηριστικό της: Δεν κλείνει, ούτε συμμαζεύεται εύκολα…
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ