-αν- Αρχική Σελίδα

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Κείμενο του Ν.Ρωμανού σχετικά με την σύνδεσή του με τη ΣΠΦ

Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα κληθώ από τον σύγχρονο ιεροεξεταστή Μόκκα για να “απολογηθώ” σχετικά με τη συμμετοχή μου στην Επαναστατική Οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Ο λόγος που ξεκαθαρίζω τη θέση μου είναι για δηλώσω τις επιλογές και στάσεις αγώνα στους συντρόφους μου. Οι ποινικές ευθύνες ενός κατηγορητηρίου μ’ αφήνουν αδιάφορο. Όχι από τη θέση ενός οσιομάρτυρα αλλά σαν μια αναρχική επιλογή σύγκρουσης με τους νόμους και τη δικαστική μαφία.

Δεν αναγνωρίζω τις διαδικασίες τους, ούτε το δικαίωμα να με κρίνουν υπάνθρωποι, όπως ο Μόκκας, που για μένα δεν έχουν ούτε το δικαίωμα στη ζωή. Όσο μπορώ σκοπεύω να προσβάλλω τις διαδικασίες τους και να αναδείξω, ως αιχμάλωτος πλέον, την επαναστατική αντιπαράθεση που διεξάγεται καθημερινά απέναντι στην εξουσία. Η αδιάλλακτη στάση απέναντι στους δικαστικούς είναι ακόμα μια στιγμή μάχης στην εμπόλεμη συνθήκη που βιώνουμε.

Δηλώνω λοιπόν πως δεν υπήρξα μέλος της Επαναστατικής Οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και διατηρώ διαφωνίες σε θέσεις της οργάνωσης. Το γεγονός αυτό δεν αποτέλεσε σοβαρό λόγο για να μην συνδεθώ συντροφικά με τους συντρόφους της ΣΠΦ. Μια σύνδεση που με ώθησε στο να μοιραστώ μαζί τους κοινές σκέψεις, ανησυχίες, εμπειρίες, τεχνογνωσίες. Να μοιραστώ βιώματα για την επίθεση στην κυριαρχία και τους συμμάχους της.

Χάραζα και συνεχίζω να χαράζω μια πορεία στα εδάφη που ο αναρχικός αγώνας υψώνει το ανάστημά του και εξαπλώνει την εξεγερσιακή του δυναμική.

Σ’ αυτή την αντιφατική αλλά ευχάριστη διαδρομή, η επιλογή της παρουσίας μου σε επαναστατικές υποδομές (και όχι φυσικά τα τεχνικά λάθη που έκανα) δεν αποτελεί “ενοχοποιητικό” στοιχείο αλλά τιμή μου.

Η κατασταλτική στρατηγική αρνείται την αυτονομία των αναρχικών ομάδων άμεσης δράσης και βασισμένη σε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο χρησιμοποιεί τη ΣΠΦ για να “δικαιολογήσει” τις επιθετικές πρακτικές του ευρύτερου εξεγερσιακού ρεύματος.

Μια παρόμοια συνθήκη είχαν βιώσει και αγωνιστές στην Ιταλία με τις διώξεις του εισαγγελέα Marini. Το κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει ο Marini οδήγησε στην καταδίκη αναρχικών σε εξοντωτικές ποινές και σκληρούς περιοριστικούς όρους. Ένα ακόμα παράδειγμα το οποίο αποδεικνύει ότι οι όροι του “διαλόγου” δεν πρέπει να είναι νομικοί αλλά οπλισμένοι.

Η στάση μας προσπαθεί να προωθήσει μια αντίληψη που αδιαφορεί για τα νομικίστικα ζητήματα (στο βαθμό του εφικτού πάντα) και στοχοποιεί τη ρίζα αναπαραγωγής όλων αυτών των μεθοδεύσεων, τον κοινό μας εχθρό.

Οι εξεγερσιακές πρακτικές πρέπει να εμπλουτιστούν και το επίπεδο βίας να πολλαπλασιαστεί.

Στέκομαι αλληλέγγυος με τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ και τους υψώνω τη γροθιά μου από τις φυλακές που βρίσκομαι αιχμάλωτος. Δύναμη σύντροφοι.

Συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις αντάρτικες ομάδες, στους πυρήνες της FAI/IRF και τις εξεγερμένες ατομικότητες ανά τον κόσμο.

ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Υ.Γ 1 Όταν είσαι ανήσυχος, πάρε μια βαθιά ανάσα και κοίτα ψηλά. Στο αστέρι που θα δεις κρύβονται οι ελπίδες μας και πίσω από αυτές το χαμόγελό μας. Προς το παρόν συνέχισε, να αγαπάς, να επιτίθεσαι, να αγωνίζεσαι. Έτσι κι αλλιώς ξέρεις. Οι άνθρωποι που ελπίζουν πεθαίνουν χέρι – χέρι, έτσι πρέπει να γίνει.

Στη μέση δεν υπάρχει τίποτα αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μέχρι τότε βάλε για πυξίδα ζωής το βίωμα.

Αργύρη και Φοίβο δύναμη και καλή τύχη.

Υ. Γ.2 Τα μόνα ευχάριστα νέα των ημερών η θετική πορεία της υγείας του συντρόφου Π. Αργυρού. Η σκέψη μου σε σένα σύντροφε.

Νίκος Ρωμανός

Φυλακές Αυλώνα


Αναδημοσίευση από : Αντιρρησιες Συνειδησης

Η παρέμβαση του Νίκου Ρωμανού στη συγκέντρωση στις φυλακές Αυλώνα την Κυριακή 17/02


Θα αρχίσω λέγοντας δυο λόγια σχετικά με την υπόθεσή μου. Απ’ την πρώτη 

στιγμή υπήρξε μια προσπάθεια θυματοποίησης μας αποκρύπτοντας τις επιλογές 

μας και παρουσιάζοντάς μας ως παρασυρμένους νέους. Μια προσπάθεια που 

ξεκίνησε από ενορχηστρωτές της κρατικής προπαγάνδας και συνεχίστηκε από 

τους ρεφορμιστικούς κύκλους αριστερίστικων συνιστώσεων τύπου ΑΚ και 

ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τη μια λοιπόν τα ΜΜΕ οξύνουν τη στρατηγική 

αποπολιτικοποίησης της αναρχικής δράσης μετατρέποντας τις επιλογές μας σε 

δακρύβρεχτες ιστορίες κίτρινου τύπου και από την άλλη οι ρεφορμιστές της ΑΚ 

και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να πουν λέξη για τις επιθετικές πρακτικές αγώνα, 

μυξοκλαίγονται για εμάς συμβάλλοντας στην αποπολιτικοποίησή μας.


Για μένα η σύλληψη τεσσάρων ένοπλων αναρχικών χωρίς μάχη είναι μια ήττα που 


δεν επιδέχεται περαιτέρω θυματοποίησης.


Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει μια πλούσια ιστορική εμπειρία, μια αντάρτικη 


παράδοση όπου οι επαναστάτες μάχονται ως το τέλος.


Μια αντίληψη που προωθεί μια αυθεντική επιλογή σύγκρουσης με την εξουσία. 


Μια επιλογή που έχει καταφέρει να σχηματίσει σημαντικές ιστορικές 

παρακαταθήκες επαναστατικού αγώνα.


Προφανώς η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει αποκλειστικά εμάς. Οι λόγοι που μας 


ώθησαν σ΄αυτή την επιλογή εξηγήθηκαν στο κείμενο που δημοσιεύσαμε σχετικά 

με την υπόθεσή μας.


Σχετικά με τα βασανιστήρια λοιπόν, προφανώς και έχει σημασία να αναλύσουμε 


τις στρατηγικές προθέσεις της εξουσίας εναντίον μας. Όταν όμως αυτή η 

ανάλυση καταλήγει να υπερκαλύπτει τις επιλογές αγώνα που μας οδήγησαν στη 

φυλακή, τότε απλά αναπαράγει μια τρομολαγνική αντίληψη χωρίς επαναστατική 

προοπτική.


Για μένα η απάντηση σε βασανισμούς και δολοφονίες συντρόφων (χωρίς να 


εξισώνεται η διαφορετική βαρύτητα του καθενός) είναι τα αντίποινα εναντίον 

των εχθρών της ελευθερίας. Αντίποινα τα οποία συνδέονται ταυτόχρονα με την 

πολύμορφη αναρχική δράση δημιουργώντας μόνιμες εστίες αντίστασης.


Θα προσπαθήσω τώρα να μεταφέρω το βίωμα μου για να γίνει αντιληπτό στον 


καθένα. Ο ψυχικός πόνος της υποταγής και της αναίμακτης παράδοσης δεν 

συγκρίνεται με τον ξυλοδαρμό απ’ τους μπάτσους. Ο ξυλοδαρμός σε εξαγριώνει 

ενώ ο άλλος σε στοιχειώνει.


Κλείνοντας θέλω να χαιρετήσω όλους τους συντρόφους που έτρεξαν μοιράζοντας


 κείμενα, στήνοντας μικροφωνικές, κολλώντας αφίσες, οργανώνοντας πορείες, 

βάζοντας φωτιές ζεσταίνοντας τις καρδιές μας.


Τέλος να στείλω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στον απεργό πείνας Σπύρο 


Δραβίλα και να ενημερώσω ότι από τις φυλακές Αυλώνα 37 άτομα δήλωσαν τη

 συμπαράσταση τους στον αγώνα του για μια ανάσα ελευθερίας.



Νίκος Ρωμανός

17/02/2013

Για επικοινωνία με τον σύντροφο:

ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ

ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤ/ΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΑΥΛΩΝΑ

Τ. Κ 19011


Αναδημοσίευση από : Σιωπή Σημαίνει Συνενοχή

Τραμπουκισμός χρυσαυγόπουλων σε συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ (ανακοίνωση-καταγγελία του ΕΚ Λαυρίου)



Ανακοίνωση-καταγγελία του ΕΚ Λαυρίου

«ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΚΑΙΑ.
ΑΦΥΠΝΙΣΤΕΙΤΕ: ΟΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΟΠΟΙΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ
Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαυρίου καταγγέλλει την απρόκλητη επίθεση που δέχτηκε συνάδελφός μας στην Παλαιά Φώκαια, από φασιστοειδή χρυσαυγίτες και μάλιστα έξω από το σπίτι του. Αυτή τη φορά η αιτία δεν ήταν το χρώμα του δέρματός του, ούτε η καταγωγή του, ούτε η θρησκεία του, αιτία για να δεχτεί την απρόκλητη επίθεση ήταν το γεγονός ότι τόλμησε να περάσει κοντά από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και να ακούει στο αυτοκίνητό του εργατικά τραγούδια.
Συγκεκριμένα λίγο μετά τις 9.30 μ.μ ο συνάδελφος Ζαμπέλης Δημήτρης, έχοντας σχολάσει από το κατάστημα όπου εργάζεται, κατευθύνεται προς το σπίτι του που τυγχάνει να είναι 100 μέτρα απόσταση από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Παλαιά Φώκαια και ακούει εργατικά τραγούδια, το αντιλαμβάνονται οι φασίστες και τον ακολουθούν μέχρι το σπίτι του. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητο τον περικύκλωσαν 10 περίπου άτομα και ο ένας εξ αυτών του είπε ότι απαγορεύεται να ακούει τέτοια τραγούδια και τον χαστούκισε, ταυτόχρονα καταφτάνει ένα περιπολικό της αστυνομίας που γίνεται μάρτυρας του γεγονότος, οι χρυσαυγίτες τράπηκαν σε φυγή και μπήκαν στα γραφεία τους. Ο συνάδελφος με την αστυνομία έφτασαν κάτω από τα γραφεία για να αναγνωρίσει ποιος τον χτύπησε για να του κάνει μήνυση. Εκεί εμφανίστηκε ο βουλευτής Γερμένης ο οποίος του είπε να ακούει πιο σιγά τέτοια τραγούδια. Ο συνάδελφος κατευθύνθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα και υπέβαλε μηνύσεις.
Αυτοί είναι, συνάδελφοι, οι χρυσαυγίτες, εχθροί του λαϊκού κινήματος, εχθροί κάθε εργάτη που τολμάει να σηκώνει κεφάλι και να αντιστέκεται. Τους δημιουργούν ρίγος και ανατριχίλα τα τραγούδια που ακούγονται στις απεργιακές συγκεντρώσεις, όπως και στα αφεντικά τους, που τους έχουν για τη "βρώμικη" δουλειά. Ο συνάδελφος εκτός από ένας εργάτης που αγωνίζεται να βγάλει τίμια το ψωμί του είναι ενεργό μέλος της διοίκησης του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Λαυρεωτικής και πρωτοπόρος αγωνιστής στο χώρο που εργάζεται.
Το ταξικό κίνημα δεν τρομοκρατείται από τέτοιες ενέργειες, ξέρουμε πολύ καλά ότι οι χρυσαυγίτες είναι παιδιά του συστήματος και ξέρουμε πώς να τους αντιμετωπίζουμε. Τέτοιες ενέργειες δεν θα μένουν αναπάντητες, θα απαντούνται με μαζικό οργανωμένο κίνημα, θα προβάλλονται σε όλους τους χώρους εργασίας οι αποτρόπαιες ενέργειές τους, για να καταλάβουν όλοι οι εργάτες - οι άνεργοι τι κουμάσια είναι τα φασισταριά. Να τους απομονώσουν όλοι οι εργάτες, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες και να ξαναλουφάξουν στις τρύπες τους όπου ήταν κρυμμένοι για 10ετίες, στις φωλιές των αστικών κομμάτων και μηχανισμών, ώσπου να έρθει η ώρα που το ταξικό κίνημα θα συντρίψει την εκμετάλλευση και όλους τους μηχανισμούς της εξουσίας τους. Άμεση απάντηση στην πρόκληση την Τετάρτη 11 π.μ στην Απεργιακή Συγκέντρωση στο Άγαλμα Μεταλλωρύχων».
Με ανακοίνωσή της την Τετάρτη, η Γενική Αστυνομική Διέυθυνση Αττικής, επιβεβαίωσε την τραμπούκικη επίθεση σε βάρος του εργαζόμενου και συνδικαλιστή, ενώ έκανε γνωστό ότι «Την 23.45 ώρα, στο Αστυνομικό Τμήμα μετέβη βουλευτής του συγκεκριμένου κόμματος ο οποίος υπέβαλλε μήνυση σε βάρος των αστυνομικών για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος».

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Κείμενο των 4 συλληφθέντων του Βελβεντού


   Οι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.
   Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.
   Κοίτα το κενό ανάμεσα στα σύννεφα και πήδα, γιατί ποτέ η πτώση δεν υπήρξε πιο σίγουρη επιλογή.
   Την Παρασκευή 01.02, μαζί με ομάδα συντρόφων, προχωρήσαμε στη διπλή ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομείου στο Βελβεντό Κοζάνης. Άποψή μας είναι πως έχει κάποια ουσία να αναλύσουμε σε ένα βαθμό το επιχειρησιακό κομμάτι της ληστείας. Κυρίως για να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της επίθεσης, οι επιλογές που κάναμε, τα λάθη που διαπράξαμε και οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτά:
   Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, επιτεθήκαμε στους δύο στόχους χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Επιδίωξή μας από την αρχή ήταν να πάρουμε τα χρήματα και από τα δύο χρηματοκιβώτια, όπως και έγινε. Κατά τη διάρκεια της διαφυγής μας, μία σειρά από ατυχή γεγονότα και λανθασμένους χειρισμούς, οδήγησαν στην έκθεση τόσο του οχήματος μας, όσο και στην κατεύθυνσή μας στην αστυνομία.
   Λόγω του αστυνομικού κλοιού που σχηματίστηκε αυτόματα, ο σύντροφος που οδηγούσε το διαμορφωμένο εξωτερικά σαν ασθενοφόρο βαν, αναζητούσε διεξόδους διαφυγής για την ομάδα που έκανε τις ληστείες. Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε το λάθος να περάσει τρεις φορές από όχημα των μπάτσων, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος. Ακολούθησε καταδίωξη και μετά, λόγω άγνοιας της περιοχής στην οποία κατέληξε, έφτασε σε τέσσερα αδιέξοδα στους χωματόδρομους των ορυχείων, με αποτέλεσμα στο τελευταίο να περικυκλωθεί και να μην έχει πια κανένα ουσιαστικό περιθώριο διαφυγής. Έτσι, αφού έκαψε το βαν, τον συνέλαβαν. Με αυτές τις εξελίξεις και ενώ ο σύντροφός μας με το όχημα διαφυγής βρισκόταν ήδη στα χέρια των μπάτσων, το εύρος των επιλογών μας μειώθηκε σημαντικά.
   Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σταματήσουμε το πρώτο διερχόμενο όχημα, καθώς θα εξασφάλιζε μία πιο ασφαλή διαφυγή για εμάς και τους συντρόφους μας. Το μείζον ζήτημα σε αυτή τη συνθήκη ήταν να μη γίνει γνωστό στους μπάτσους το νέο όχημα διαφυγής των συντρόφων μας, οπότε αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον οδηγό στο βαν μαζί μας, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής και για εμάς. Κάπου εκεί υπήρξε και η συνάντησή μας με ένα περιπολικό που εξελίσσεται σταδιακά σε άγρια καταδίωξη ως την πόλη της Βέροιας με τις περισσότερες δυνάμεις αστυνομίας, που υπήρχαν στη περιοχή, πίσω μας. Προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του.
   Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους. Άρα, λοιπόν, ο λόγος που τελικά δεν πράξαμε όπως αναλογούσε, ώστε να διαφύγουμε, ήταν μία συνθήκη στην οποία βρεθήκαμε από λανθασμένο χειρισμό.
   Η μόνη εκδοχή διαφυγής πλέον ήταν η ταχύτητα και η προσπάθειά μας να κερδίσουμε απόσταση με το όχημα μας από τους μπάτσους που μας καταδίωκαν. Βέβαια η, πόλη της Βέροιας δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο και έτσι σύντομα εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό με αποτέλεσμα τη σύλληψή μας. Κατά τη διάρκεια της σύλληψής μας, το μόνο που δηλώσαμε από την αρχή ήταν ότι ο άνθρωπος που είχαμε μαζί μας δεν είχε καμία σχέση με τη ληστεία και εμάς. Παρ’ όλα αυτά οι μπάτσοι συνέχιζαν να τον χτυπάνε και αυτόν, τουλάχιστον για όσο είχαμε οπτική επαφή μαζί του.
   Η παραπάνω αφήγηση δεν γίνεται στα πλαίσια της επίδειξης και της αυτοπροβολής, αλλά για να αντιστρέψουμε την παρακαταθήκη μίας άνευ μάχης σύλληψης που οι συνθήκες μας οδήγησαν.
*  *  *  *  *
 Η αφήγηση τελειώνει στα κεντρικά της αστυνομίας στη Βέροια, όπου ακολουθησε πολύωρος βασανισμός τριών από εμάς από τα γουρούνια της αστυνομίας. Οι τακτικές γνωστές και αναμενόμενες: κουκούλα, δέσιμο με χειροπέδες πισθάγκωνα και ξύλο.
   Θεωρούμε αυτονόητο πως ανάμεσα σε εμάς και το σύστημα υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή που αποτυπώνει τον πόλεμο μεταξύ δύο κόσμων. Τον κόσμο της κυριαρχίας, της καταπίεσης και της υποδούλωσης και τον κόσμο της ελευθερίας που δημιουργούμε και κρατάμε ζωντανό μέσα από την αδιάκοπη πάλη με την εξουσία.
   Σε αυτόν τον πόλεμο τα γουρούνια της αστυνομίας αποτελούν μόνιμο στόχο των αναρχικών ανταρτών ως εμπροσθοφυλακή και κατασταλτικός βραχίωνας των μηχανισμών της κυριαρχίας. Για αυτό θεωρούσαμε τη στάση των μπάτσων απέναντί μας αυτονόητη. Αν το κράτος δε μας πολεμούσε, τότε θα είχαμε ένα καλό λόγο να ανησυχήσουμε. Τα βασανιστήρια ως μέθοδος ήταν, είναι και θα είναι ένα όπλο στη φαρέτρα της εκάστοτε εξουσίας. Εμείς, φυσικά, σαν αναρχικοί, αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε μεθόδους βασανισμού απέναντι στους εχθρούς μας και προτάσσουμε την αξιοπρεπή πρακτική των πολιτικών «εκτελέσεων», καθώς δε θέλουμε να αναπαράγουμε τη σαπίλα του κόσμου τους αλλά να την εξοντώσουμε.
   Η άποψη που θέλει τους αγωνιστές βορά στα νύχια των κατασταλτικών μηχανισμών εσωτερικεύει την αντίληψη της ήττας στους κόλπους των ανατρεπτικών κύκλων. Είναι η αποδοχή μίας αντίληψης περιορισμού του πολέμου εναντίων των εχθρών της ελευθερίας, στα πλαίσια αποδοχής της αστικής κοινωνικής ηθικής και νομιμότητας. Και για να μην παραξηγούμαστε, η παραπάνω νύξη αφορά σε ανακοινώσεις τύπου ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ή Α.Κ., που συμβάλουν περισσότερο στο ρεφορμισμό παρά στη ριζοσπαστικοποίηση. Περιττό να αναφερθούμε σε δημοσιογράφους, το ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κομμάτια του συστήματος που με «φιλικές» ανακοινώσεις προς εμάς επιχειρούν να επαναπροσεγγίσουν όσες συνειδήσεις ξεκινούν να αποκλίνουν από τις νόρμες, εξυπηρετώντας έτσι τη σταθεροποίηση του καθεστώτος.
   Τώρα, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των πρακτικών βασανισμού, για εμάς η απάντηση βρίσκεται στην πολυμορφία. Η ανάδειξη συγκεκριμένων γεγονότων μέσα από δράσεις αντιπληροφόρησης όπως προκυρήξεις, αφίσες, συγκεντρώσεις, πορείες κ.τ.λ. είναι σίγουρα αναγκαία, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να οδηγούνται σε μία διαπίστωση. Μία διαπίστωση που δε χωράει «μεμονωμένα περιστατικά» ή «εκδικητικές συμπεριφορές» αλλά οδηγεί στην αντίληψη ότι η φυσική βία ήταν πάντοτε μέσο καταστολής και ελέγχου από την εξουσία. Αποτελεί το κομμάτι του πολέμου μεταξύ κυριαρχίας και εξέγερσης.
   Όσο βέβαια εξαπλώνεται το μήνυμα αυτό, άλλο τόσο πρέπει να εξαπλώνεται και ένα μήνυμα τρόμου προς τους εκ φύσεως βασανιστές, τους μπάτσους. Για να μη χτυπάνε οι μπάτσοι δεν έχουν νόημα οι ενδοσυστημικές καταγγελίες και οι δικονομικές διαδικασίες, που συνεπάγονται εκπτώσεις και άτυπη αποδοχή της δικαστικής ή δημοσιογραφικής εξουσίας. Χρειάζεται αντίσταση× και η αντίσταση πρέπει να έχει και βίαιες μορφές. Γιατί μία επίθεση στους μπάτσους, όχι μόνο της Βέροιας, είτε με πέτρες, είτε με μολότωφ, είτε με όπλα, τους οδηγεί αδιαμφησβήτητα στο να επανεξετάσουν τις επιλογές τους, μετρώντας τις πληγές τους πριν ξανασηκώσουν χέρι. Γιατί όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, οι εχθροί έχουν όνομα και διεύθυνση.
*  *  *  *  *
   Δε θα αναφερθούμε αναλυτικά στο ρόλο των τραπεζών, ούτως ή άλλως στην εποχή που ζούμε είναι γνωστός στον καθένα. Η ύπαρξή τους είναι μία διαρκής ληστεία. Για εμάς, ως αναρχικούς, αποτελούν στόχο για κάθε μορφή επίθεσης: εμπρηστική, βομβιστική, ληστρική. Βέβαια, πολύς λόγος έγινε για την υπόθεσή μας και σίγουρα υπάρχει ανάγκη να αναστρέψουμε το κλίμα. Να χτυπήσουμε τη διαρκή επιχείρηση απονοηματοδότησης της επιλογής μας και να αναδείξουμε τη σαπίλα της κοινωνιολογικής προσέγγισης και του ψευτοανθρωπιστικού υπόβαθρου, που λόγω ηλικίας θέλησαν να προσδώσουν.
   "Παιδιά της διπλανής πόρτας και χτυπάνε τράπεζα. Γιατί;"
   Γιατί η ληστεία είναι μία συνειδητά πολιτική πράξη. Δεν αποτελεί το επόμενο στάδιο μίας ανήσυχης εφηβικής περιόδου, φιλοδοξίες για προσωπικό πλουτισμό, ούτε φυσικά είναι αποτέλεσμα της δήθεν τεμπελιάς μας. Περιέχει όμως την επιθυμία να μη δεσμεύσουμε τις ζωές μας στη στυγνή εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Την άρνησή μας να γίνουμε γρανάζια οικονομικών συμφερόντων. Την αντίστασή μας στην επέλαση της ψυχικής κα αξιακής χρεοκωπίας του κόσμου τους.
   Είναι σαφές για εμάς ότι δεν αρνούμαστε τη δημιουργικότητα μέσα στις κοινότητές μας. Άλλωστε, η οργάνωση μίας ληστεία απαιτεί καί πνευματική καί υλική εργασία. Αρνούμαστε όμως να υποδουλώσουμε τη δημιουργικότητά μας στον κόσμο της παραγωγής και αναπαραγωγής της εργασίας. Βέβαια, για εμάς λίγη ουσία θα είχε η άρνηση της μισθωτής σκλαβιάς αν δεν εργαζόμασταν παράλληλα και για την καταστροφή της. Είμαστε αμετανόητοι αναρχικοί και δεν επιζητάμε συμπάθεια, συμπόνια ή κατανόηση επειδή πράξαμε «λάθος» σε ένα «λάθος» κόσμο. Επιδιώκουμε τη διάδοση των προταγμάτων μας και των πρακτικών μας και θα το παλέψουμε μέχρι την τελευταία μας λέξη, μέχρι την τελευταία μας σφαίρα.
*  *    *  *
   Κάθε μας επιθετική πράξη, είναι και μία στιγμή του συνολικού επαναστατικού πολέμου που διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα χρήματα από αυτή τη ληστεία δεν είχαν προορισμό τον επίπλαστο καταναλωτικό παράδεισο. Είναι απλά το εργαλείο για να κινηθεί κάθε μορφή αγώνα. Από την εκτύπωση προκυρήξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για τη χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη.
   Ο σκοπός είναι η διάχυση της άμεσης δράσης ενάντια στη γενικευμένη συνθήκη της αιχμαλωσίας που βιώνουμε. Είτε αντάρτικα, είτε ανοιχτά και κατά μέτωπο, με όποιο τρόπο ο καθένας εκτιμά ότι είναι πιο γόνιμο και αποτελεσματικό, με όποιο τρόπο διατίθεται και γουστάρει κάθε άτομο και κάθε συλλογικότητα που συμβάλει στον αγώνα. Πάντα στόχος κάθε μας κίνησης, κάθε αντάρτικης επίθεσης είναι η εξάπλωση της επαναστατικής συνείδησης. Για να σταθούμε συνειδητά απέναντι στον κόσμο της καθολικής υποδούλωσης, απέναντι σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο εχθρό που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, η μάχη για την ελευθερία και η προσπάθεια να προσδώσουμε μαχητικά χαρακτηριστικά σε κάθε πτυχή του αναρχικού αγώνα είναι γόνιμη και αναγκαία.
   Γιατί η αναρχία δεν μπορεί ποτέ να γίνει ευχάριστη ιδέα μέσα στον καθολικό κόσμο της υποταγής, παρά βρίσκεται σε αδιάκοπη σύγκρουση μαζί του.Δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε σε ακίνδυνες και δημοκρατικά αποδεκτές εκδηλώσεις, ούτε σε φετιχισμούς των μέσων, αλλά συνιστά μία αδιαίρετη ολότητα κάθε μορφής αγώνα. Το κάθε άτομο ή ομάδα, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις διαθέσεις και το σκεπτικό του,  συμβαλει με όποιον τρόπο γίνεται στη συνέχιση του αγώνα.Αναρχία είναι ο τρόπος μας να οργανωνόμαστε, να ζούμε και να παλέυουμε. Είναι η οργάνωση χωρίς περιορισμούς, είναι η αδιάκοπη πάλη. Είναι η ακραία συντροφικότητα που βιώνουμε στις εξεγερμένες κοινότητες απέναντι στο σάπιο κοινωνικό οικοδόμημα.
   Κλείνοντας θα θέλαμε να χαιρετίσουμε όλους τους συντρόφους που δραστηριοποιήθηκαν. Κολλώντας αφίσες, φωνάζοντας συνθήματα, οργανώνοντας συγκεντρώσεις, βγάζοντας κείμενα αλληλεγγύης (μέσα και έξω από τη φυλακή). Σε αυτούς που αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν τις επιθέσεις τους.
Υ.Γ.1 Θέλουμε ακόμα να στείλουμε την αλληλεγγύη μας στον απεργό πείνας Σπύρο Δραβίλα ο οποίος δίνει μία επίπονη και σκληρή μάχη για μία ανάσα ελευθερίας. Καλή δύναμη.
Υ.Γ.2 Πριν λίγο καιρό σκοτώθηκε σε μία τυχαία συμπλοκή ο σύντροφος Riyano στην Ινδονησία. Ο Ryo ήταν αναρχικός που μέσα από τη δράση του προωθούσε τη διεθνή αλληλεγγύη. Τώρα ακόμα και αν λείπει από τις εχθροπραξίες που προκαλούμε ενάντια στο υπάρχον, είμαστε σίγουροι ότι κοιτάμε πάντα προς το ίδιο αστέρι, το αστέρι της αναρχικής διαρκούς εξέγερσης. Τιμή στο σύντροφο RIYANO.
 Oι αναρχικοί:
 Νίκος Ρωμανός
 Δημήτρης Πολίτης
 Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
 Γ ιάννης Μιχαηλίδης

Αναδημοσίευση από : Athens Indymedia

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Η Δημοκρατία εκδικείται, η Αναρχία ποτέ.


Το έχουμε πει αρκετές φορές και θα το δηλώσουμε με κάθε τρόπο πολλές ακόμα. Τα αυτιά, τα μάτια, τα χέρια, η μύτη, η γλώσσα αυτού του καθεστώτος δεν μπορεί να αισθανθεί ότι όσο υπάρχει εκμετάλλευση, ανισότητα, καταπίεση, ευνουχισμός των επιθυμιών, καταστολή κάθε διαφορετικότητας τόσο η οργή θα ποτίζει με άρνηση τις γραμμές της παραγωγής σας, τις αγορές της πλήξης σας, τα δίκτυα της τηλεοπτικής αποβλάκωσης. Όσο προσπαθείτε να καλουπώσετε τις κραυγές μας στον τηλεοπτικό τρόμο σας, τόσο αυτές θα ανθίζουν σε ιδέες, θα γίνονται σπόροι γονιμοποίησης της δημιουργίας νέων κόσμων, ελευθερίας κι αξιοπρέπειας.
 Στη Βέροια για ακόμα μία φορά γίναμε μάρτυρες μίας οργανωμένης με ακρίβεια αστυνομικής επιχείρησης για την σύλληψη των ενόχων της κοινωνικής μας εξαθλίωσης, της υλικής μας πείνας, και της πνευματικής μας ένδειας, της απελπισίας μας. Ναι κυρίες και κύριοι, οι προστάτες των υπουργών και των αφεντικών, οι φρουροί της ολιγαρχικής τάξης που βαυκαλίζεται για τη δημοκρατικότητα της, ο μηχανισμός καταστολής των αγώνων εργατών/τριών, φοιτητών/τριών, αγροτών/τριών, συνταξιούχων κλπ, η περιβόητη Ελληνική Αστυνομία Α.Ε με τις μονάδες αντί-Τρομοκρατίας πέτυχαν ένα μεγάλο πλήγμα στους εχθρούς των τραπεζιτών, των χρηματιστηρίων, των επιχειρηματιών, τους πετρελαιάδες και τους βιομηχάνους, που με περισσή ευλάβεια, στήνουν εδώ και αιώνες τις κοσμικές τους δεξιώσεις και τα μεγάλα τους πάρτι, πάνω στα σώματα τα δικά μας και της Φύσης, πίνοντας το αίμα μας, στην παραγωγή, την κατανάλωση, βουτώντας τα μυαλά μας στα πλυντήρια του θεάματος.
 Δεν μας φαίνεται παράξενο που οι φρουροί της Τάξης δεν δείχνουν το ίδιο μένος, την ίδια ακριβή ευλάβεια απέναντι στους παρακρατικούς δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, στους θύτες των εργατικών ατυχημάτων, στους πολιτικούς υπεύθυνους για την εξαθλίωση 3εκ ανθρώπων στην ελλαδική επικράτεια, και δισεκατομμυρίων σε παγκόσμιο χώρο, στους πρωθυπουργούς που παρέδωσαν έναν ολόκληρο πληθυσμό στις χρυσωμένες αλυσίδες των τραπεζών, στους πολιτικούς και οικονομικούς τους προϊστάμενους στο ΔΝΤ, στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα, και στα λοιπά σκυλιά της παγκόσμιας κυριαρχίας. Δεν μας φάνηκε καθόλου παράξενο που οι εχθροί της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, με μίσος προσέφεραν στο φιλοθεάμον κοινό τις φωτογραφίες των τεσσάρων βασανισμένων. Δεν μας εντυπωσίασαν καθόλου τα κροκοδείλια δάκρυα υπουργών, δημοσιογράφων, πολιτικών νταβάδων για τα παιδιά, που παρασύρθηκαν, τη δημοκρατία που δεν εκδικείται, την πάταξη των περιπτώσεων κατάχρησης εξουσίας, και άλλες μεγάλες ιδέες των τηλεοπληκτικών πανηγυριών τους. Ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ότι το αφεντικό, ο πολιτικός, ο δημοσιογράφος κάθε ρόλος στις αντίστοιχες ιεραρχίες, προστατεύει με νύχια και με δόντια τα ιερά και τα όσια του, το χρήμα, την εικόνα, την Τάξη. Δεν έχουμε τις αυταπάτες πώς κάποια καλύτερη διαχείριση της εξουσίας, μία καλύτερη Αστυνομία, ένα καλύτερο Κράτος, μπορεί να επιβάλλει μία άλλη Τάξη δημοκρατίας, ισότητας κι ελευθερίας. Στην πραγματικότητα καμιά εξουσία οργανωμένη ως Αρχή, καμιά ιδέα μπολιασμένη σε ιεραρχίες, κανένας θεσμός της Τάξης δεν μπορεί ακόμα και να θέλει να επιβάλλει το δίκιο, την ελευθερία, την ισότητα. Στην πραγματικότητα η Ελευθερία ή αναδύεται μέσα από τη συμμετοχή όλων στη δημιουργία εκείνων των δομών, που την καρποφορούν ή μετατρέπεται σε διακοσμητικό στοιχείο καταπιεστικών καθεστώτων. Τόσες και τόσες επαναστάσεις απέδειξαν πως η κατάληψη της εξουσίας οδηγεί στην αναπαραγωγή της. Τόσοι και τόσοι επαναστατικοί φανατισμοί οδήγησαν αρχικά στον ευνουχισμό και έπειτα στη μετάλλαξη των εξεγέρσεων, σε νέους μηχανισμούς κυριαρχίας.
 Ξέρουμε όμως και αποδεικνύουμε καθημερινά, ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ στον ελλαδικό, τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο, μία νέα εποχή αναδύεται μέσα από τις εξεγέρσεις των καταπιεσμένων για έναν κόσμο ελευθερίας, δικαιοσύνης, ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας. Αυτός ο νέος κόσμος αναδύεται στην αυτόνομη οργάνωση της ζωής, σε αμεσοδημοκρατικές συλλογικότητες, και συνελεύσεις γειτονιών, συνεταιρισμούς παραγωγής και κυκλοφορίας αγαθών/υπηρεσιών χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση, σχολεία ελευθερίας, δομές υγείας κλπ. Από το Δεκέμβρη του 08 μέχρι και σήμερα, και αύριο και για πάντα οι ουτοπίες μας αναπνέουν σε μικρά και μεγάλα εγχειρήματα ελευθερίας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Αυτό φοβάστε, αυτό πολεμάτε με νύχια και με δόντια, σε αυτό επιτίθεστε.
 Υποσχόμαστε τη βία του καθεστώτος, τους βασανισμούς και το μίσος τους για κάθε ελεύθερο βηματισμό μας, να τον κάνουμε ιδέες, να το μετατρέψουμε σε θέληση, εφευρετικότητα, και δημιουργία ενός νέου αυτόνομου κι ελεύθερου κόσμου. Γιατί ο πολιτισμός μας δεν εκδικείται όπως η δημοκρατία σας. Γιατί εμείς κυοφορούμε το ταξίδι μας στη νέα Γη, τη Γη της ελευθερίας.
                   Από μία γωνία της Γης, σε όλη τη Γη για πάντα
              Εξέγερση και δημιουργία, αλληλεγγύη κι αξιοπρέπεια.
 Αναρχική Ομάδα Μπαρούτι.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : Athens Indymedia

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Με τον Δένδια εμπνευστή και συντονιστή: ΕΛΑΣ ελλήνων βασανιστών


«Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: “Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του”. Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση “πυροδοτεί” και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο “επαγγελματικές” μέθοδοι ανάκρισης. Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι “αντί” έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια».
 
Η καταγγελία έγινε από τον Κώστα Γουρνά, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, στις 4 Μάη του 2010. Είκοσι πέντε μέρες μετά τη σύλληψη και τον άγριο βασανισμό του. Εγινε με την επισήμανση ότι δεν επιθυμεί τη θυματοποίησή του. Γι’ αυτό, άλλωστε δεν έκανε αμέσως την καταγγελία, αλλά αφού πρώτα ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στον ΕΑ (μαζί με τους Ν. Μαζιώτη και Π. Ρούπα), γεγονός που για τον ίδιο ήταν πολύ πιο σημαντικό από το βασανισμό του.

Παρόμοια καταγγελία έκανε και ο Βαγγέλης Σταθόπουλος, κατηγορούμενος επίσης για την ίδια υπόθεση.
 
Ο Γουρνάς και ο Σταθόπουλος δεν βασανίστηκαν στο κρατητήριο κάποιας επαρχιακής πόλης, από κάποιους «θερμόαιμους» μπάτσους, όπως θέλουν να παρουσιάζουν μερικοί τον άγριο βασανισμό των τριών από τους τέσσερις συλληφθέντες της «υπόθεσης Βελβεντό». Βασανίστηκαν και οι δύο στο 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, στο άντρο της Αντιτρομοκρατικής. Βασανίστηκαν μεθοδικά από επιστήμονες του είδους, με συγκεκριμένο σκοπό.
 
Στη ΓΑΔΑ βασανίστηκαν, επίσης, οι δεκαπέντε συλληφθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας, βασανισμό τον οποίο και τότε είχε καλύψει ο Δένδιας. Αν το θέμα δεν είχε βγει από τον βρετανικό Guardian, τα ελληνικά ΜΜΕ θα το είχαν θάψει.

Οπως το έθαψαν μετά τον αρχικό θόρυβο, καλύπτοντας πλήρως τον Δένδια, ο οποίος είχε αναγγείλει και μήνυση κατά του Guardian, την οποία ουδέποτε υπέβαλε ο θρασύδειλος. Μόλις προχθές, γνωστός ηθοποιός που κρατήθηκε μια νύχτα στο ΑΤ Περιστερίου, κατήγγειλε τον άγριο βασανισμό δυο αλλοδαπών που κατηγορούνταν για κλοπές. Μια ολόκληρη νύχτα έμεινε ξάγρυπνος ακούγοντας τις κραυγές τους.
 
Ολοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι στα αστυνομικά τμήματα γίνονται βασανιστήρια. Κάποιες φορές ακόμα και για την πλάκα των ανθρωποειδών. Και θα ήταν σίγουρα υποτιμητικό για τη νοημοσύνη των αναγνωστών μας να μπούμε σε οποιαδήποτε συζήτηση για το αν βασανίστηκαν ή όχι οι τρεις συλληφθέντες στη Βέροια. Δεν χρειαζόμαστε τις καταγγελίες των ίδιων (που τονίζουν, μάλιστα, ότι δεν επιδιώκουν τη θυματοποίησή τους) και των συγγενών τους. Αρκεί η κοινή λογική και η κοινή πείρα.
 
Το καινούργιο στοιχείο στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ο χειρισμός. Οχι μόνο η προκλητική εξαφάνιση των σημαδιών με χρήση Photoshop, αλλά και το γεγονός ότι επέτρεψαν να φωτογραφηθούν οι συλληφθέντες κατά τη μεταφορά τους στα δικαστήρια, ώστε να φανούν καθαρά τα σημάδια των βασανιστηρίων. Μήνυμα έστελναν: «έτσι θα σας καταντήσουμε όλους». Το γεγονός ότι ο Δένδιας έσπευσε αμέσως να καλύψει τους βασανιστές του με κυριακάτικη δήλωση που μιλούσε για «τραυματισμούς τρομοκρατών κατά τη συμπλοκή και την αντίστασή τους (…) οι οποίοι τρομοκράτες, σημειωτέον, έφεραν βαρύτατο οπλισμό και κρατούσαν όμηρο πολίτη», δείχνει πολιτική βούληση όχι απλώς να καλυφθούν κάποιοι βασανιστές, αλλά να διακηρυχτεί στον ελληνικό λαό πως τα βασανιστήρια είναι δικαιολογημένα όταν πρόκειται για «τρομοκράτες».
 
Εκείνο που δεν λογάριασε ο Δένδιας ήταν η αντίδραση του αστικού Τύπου, που διαθέτει εκείνο το επίπεδο σκέψης που δεν διαθέτει ένας τυφλωμένος υπουργός Μπάτσων και Καταστολής. Ο αστικός Τύπος κατάλαβε ότι το νεαρό της ηλικίας των συλληφθέντων θα προκαλούσε αρνητικούς για το κράτος συνειρμούς στην κοινωνία. Γι’ αυτό και τα σχόλιά του κατήγγειλαν βασανιστήρια. Ο Δένδιας πήρε το μήνυμα και το επόμενο κιόλας πρωί βγήκε και το «μάζεψε», στο φιλόξενο πρωινάδικο των Οικονομέα-Καμπουράκη στο Mega, που του προσέφεραν πλήρη κάλυψη. Την ίδια κάλυψη του προσέφεραν και τα υπόλοιπα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα το θέμα να θαφτεί την τρίτη μέρα και να κυριαρχήσει και πάλι η τρομολαγνεία, τροφοδοτημένη από την Αντιτρομοκρατική και δουλεμένη από τα έμπειρα πλέον «παπαγαλάκια» της.
 
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία και το κράτος της, όταν απέναντί τους έχουν πολιτικούς αντίπαλους που σπάνε το μονοπώλιο της βίας.
 
ΥΓ1: Υπάρχουν κάποιοι αστοί πολιτικοί που έτυχε να βασανιστούν προσωπικά την περίοδο της χούντας και γι’ αυτό δεν αντέχουν στη θέα βασανισμένων ανθρώπων. Ενας απ’ αυτούς είναι ο Στάθης Παναγούλης και μπράβο του που κατήγγειλε τον βασανισμό των συλληφθέντων και χαρακτήρισε τον Δένδια σύγχρονο νεοναζί. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι αστοί πολιτικοί που, μολονότι δηλώνουν αριστεροί και καμαρώνουν για τη διακονία των ατομικών δικαιωμάτων από τη μεριά τους, τα ξεχνούν όλα όταν βρεθούν σε κυβερνητικό θώκο και είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν κάθε έγκλημα. Τέτοιος είναι ο ΔΗΜΑΡίτης υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, που έσπευσε να βάλει κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του τον Δένδια. Αφού πρώτα δήλωσε ότι «ανατρίχιασε και απογοητεύτηκε όταν είδε τις φωτογραφίες των συλληφθέντων με πρησμένα μάτια και χείλη», στη συνέχεια δήλωσε με νόημα, ξεπερνώντας και τον Δένδια: «Οταν γίνεται μια συμπλοκή με κάποιους που κρατούν Καλάσνικοφ, δεν μπορεί ο ένας να κρατάει λουλούδια»! Η γραμμή προς τους δικαστικούς, των οποίων είναι πολιτικός προϊστάμενος, είναι σαφής: Κουκουλώστε το, σύμφωνα με όσα σας καταθέσουν οι μπάτσοι.
 
ΥΓ2: Ασπίδα προστασίας στους βασανιστές συναδέλφους τους και στον υπουργό τους έσπευσαν να προσφέρουν και οι μπατσοσυνδικαλιστές των ΠΟΑΣΥ και ΠΟΑΞΙΑ, που αφού σημείωσαν ότι τέτοιες συλλήψεις «έρχονται να αναπτερώσουν το ηθικό των συναδέλφων μας», στράφηκαν ενάντια «στις βεβιασμένες κρίσεις και η άκριτη υιοθέτηση καταγγελιών περί βασανιστηρίων στο στάδιο της ανάκρισης των συλληφθέντων»! Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε αντιπροσωπεία βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθεί μαζί τους, δυο μέρες μετά, και να μην κάνει την παραμικρή νύξη για τα βασανιστήρια!

ΚΟΝΤΡΑ - ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 9/2/2013

Αναδημοσίευση από : ΚΟΝΤΡΑ

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

ΣΥΝΩΜΟΣΊΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ 4 ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΒΕΛΕΒΕΤΟΎ


Αν μιλάμε, μιλάμε γιατί δεν εγκαταλείπουμε τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς στο βόθρο της κρατικής προπαγάνδας.
Για την ληστεία στην τράπεζα της Κοζάνης τον αποκλειστικό λόγο τον έχουν οι ίδιοι οι συλληφθέντες , οι οποίοι δεν είναι μέλη της Συνωμοσίας, άλλωστε από αυτές τις συλλήψεις δεν «χτυπήθηκε» η Συνωμοσία και τόσο οι αντιλήψεις μας όσο και οι πυρήνες μας παραμένουν αλώβητοι…
Όμως επειδή ο κρατικός μηχανισμός της προπαγάνδας αναφέρεται διαρκώς στη Συνωμοσία, ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας.
Οι αναρχικοί αντάρτες πόλης δεν είναι ούτε «καλά παιδιά», ούτε έχουν ανάγκη υπεράσπισης από τους υποκριτές του ανθρωπισμού και τους εργολάβους της αριστερής ευαισθησίας.
Οι αναρχικοί αντάρτες πόλης εγκαταλείπουν το ρόλο του θύματος για να πάρουν θέση ως θύτες ενάντια στην παθητική σιωπή της κοινωνίας.
Γνωρίζουμε ότι η αναρχική βία ενάντια στο καθεστώς είναι ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση. Όσοι διστάζουν να οπλιστούν, θα αποδειχθούν δειλοί για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Μακριά από την ανθρωπιστική ρητορεία και τα κροκοδείλια δάκρυα, πάνω στα χτυπημένα πρόσωπα των συλληφθέντων, χτυπήθηκαν συγκεκριμένες επιλογές. Η επιλογή μιας ληστείας τράπεζας με σκοπό την ενίσχυση παράνομων αφορμαλιστικών  αναρχικών πυρήνων ήταν, είναι και θα είναι μια αναρχική πρακτική.
Στον πόλεμο ενάντια στο κράτος και στην κοινωνία του δεν ζητάς έλεος από τον εχθρό. Οι αναρχικοί της πράξης δεν σέβονται καμία αστική νομιμότητα. Το ζήτημα δεν είναι να μιλήσει κανείς για αυθαιρεσία αστυνομικής βίας, αλλά να περάσει πρώτος στην επίθεση εδώ και τώρα. Άλλωστε η ζωή θα ανήκει πάντα σε ένα είδος ανθρώπων, τους ανθρώπους της δράσης.
Δύναμη στους 4 αναρχικούς αιχμαλώτους που διώκονται για την ληστεία στην Κοζάνη.
Στηρίζουμε αυτούς που στηρίζουν τις επιλογές τους και παραμένουν αμετανόητοι.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ 10, 100, 1000 ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ…
ΖΗΤΩ Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (FAI/IRF)
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

Τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ.
Υ.Γ. Στέλνουμε ολόψυχα την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους Alfredo Cospito και Sergio Maria Stefani που οι δεσμοφύλακες στις ιταλικές φυλακές τους απαγορεύουν τα επισκεπτήρια καθώς και στον φίλο και απεργό πείνας από 4/02 Σπύρο Δραβίλα που το ελληνικό «σωφρονιστικό» σύστημα εκδικητικά του στερεί τις άδειες του.

αναδημοσίευση από : Athens Indymedia

Η σιωπή της κοινωνίας είναι γκαστρωµένη...(Συνέντευξη του αντάρτη πόλης, Δημήτρη Κουφοντίνα, στην Κυριακάτικη εφημερίδα "ΤΟ ΧΩΝΙ" )


Η λέξη «τροµοκρατία» είναι ξανά της… µόδας. Οι σφαίρες στο γραφείο του πρωθυπουργού, η βόµβα στο Mall, η προκήρυξη. Μια προκήρυξη, µέσω της οποίας η Σύµπραξη των αναρχικών Οργανώσεων Αγρια Ελευθερία και Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων δεν παραλείπει να εκφράσει την αλληλεγγύη της στον -έγκλειστο επί 11 χρόνια- «αµετανόητο αντάρτη της 17Ν», όπως οι ίδιοι τον χαρακτηρίζουν, ∆ηµήτρη Κουφοντίνα.
Τι τους λέει, όµως, µε τη σειρά του, ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας; Ο «Λουκάς» της 17 Νοέµβρη, της οργάνωσης που σηµάδεψε όσο καµία άλλη τη µεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, µιλάει Στο ΧΩΝΙ. Και τα όσα λέει θα συζητηθούν πολύ. Τρία σηµεία ξεχωρίζουν, όµως, µε την πρώτη µατιά:
1.Πιστεύει ότι η κοινωνία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Η σηµερινή σιωπή της είναι γκαστρωµένη και κανείς δε µπορεί να προβλέψει πότε η απέραντη οργή θα εκραγεί ιαµατικά.
2.∆εν αντιµετωπίζει όµοια τις ενέργειες στο πρωθυπουργικό γραφείο και στο Mall. Το χτύπηµα στη Συγγρού µιλάει από µόνο του, λέει. Για το Mall, επισηµαίνει µεν ότι «το κράτος παρανοµεί και µια επαναστατική οργάνωση αποδίδει ∆ικαιοσύνη», αλλά δεν αφήνει την ευκαιρία να σχολιάσει -προφανώς σε αντιδιαστολή µε την προηγούµενη απάντηση- ότι οι δυναµικές ενέργειες θα πρέπει όσο το δυνατόν να µιλάνε από µόνες τους.
3.Τον απασχολεί ιδιαίτερα πώς θα κινητοποιηθεί ο εργαζόµενος λαός και η νεολαία. Στο πλαίσιο αυτό, επισηµαίνει ότι η σκέψη που δοκιµάστηκε στο αντάρτικο πόλης, από το οποίο προέρχεται, ήταν ότι «η ένοπλη δράση γεννά επαναστατική συνείδηση στην κοινωνία». Αυτή είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει.


Εντεκα χρόνια στη φυλακή, παρακολουθείς την επικαιρότητα;
Καµιά φορά -µε τα ΜΑΤ, τις επιστρατεύσεις, τα στρατοδικεία για τις επαναστατικές οργανώσεις, τις πραξικοπηµατικές Πράξεις Νοµοθετικού Περιεχοµένου, τα «αποφασίζοµεν και διατάσσοµεν»- µου φαίνεται σα να βλέπω εκείνα τα Επίκαιρα που πρόβαλαν τον καιρό της χούντας…

Ξαφνικά, η κυβέρνηση τα έβαλε µε τις καταλήψεις. Τυχαίο;
Σύµφωνοι, δεν είναι τυχαία η στιγµή. Η επίθεση στις καταλήψεις γίνεται για αποπροσανατολισµό. Οµως είναι κάτι πολύ παραπάνω. Η τρικοµµατική κυβέρνηση έχει αποφασίσει οµόφωνα να κάνει επίδειξη ισχύος και καταστολής. Να στείλει ένα µήνυµα δια ροπάλου στην κοινωνία, να την τροµοκρατήσει, ότι και η παραµικρή εστία αντίστασης θα τσακιστεί. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί; Περισσότερες καταλήψεις. Περισσότεροι χώροι ανάσας για τη νεολαία και µεγαλύτερο άνοιγµα των καταλήψεων στην κοινωνία. Και, ακόµα, βλέπεις πόσοι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, χάνουν τα σπίτια τους, πληθαίνουν οι άστεγοι. Λέω: αυτό-οργάνωση των ανέργων, καταλήψεις, στέγες. Είναι βασικό, αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωµα, γιατί το τριτοκοσµικό µέλλον που µας επιβάλλουν είναι γεµάτο µε παραγκουπόλεις, τενεκεδοµαχαλάδες ανέργων και αστέγων, όπως έγινε σε όλες τις χώρες που πέρασε το ∆ΝΤ.

Το χτύπηµα στο γραφείο του πρωθυπουργού είναι κάτι που θα το έκανε και η 17Ν;
Μη ξεχνάµε, είναι το γραφείο του πρωθυπουργού των µνηµονίων και της υποτέλειας. Το συµβολικό χτύπηµα αυτό είναι από τις ενέργειες που µιλάνε από µόνες τους. Χρειάζεται πραγµατικά µεγάλη προσπάθεια για να το παρερµηνεύσεις και όσοι επιχειρούν τέτοιες διαστρεβλώσεις διακινδυνεύουν τη σοβαρότητά τους.

Η βόµβα στο Mall; Είναι η τυφλή βία που έχεις καταδικάσει;
Το Mall είναι της γνωστής οικογενείας Λάτση. Που πλούτισε στα χρόνια της πρώτης γερµανικής κατοχής. Οι σηµερινοί κυβερνώντες του το χάρισαν. Είναι κατασκευασµένο σε οικόπεδο του Οργανισµού Εργατικής Κατοικίας, που µε κόπο και ιδρώτα το είχαν αποκτήσει οι εργαζόµενοι. Σύµφωνα µε απόφαση της ολοµέλειας του ΣτΕ, είναι αυθαίρετο και άρα πρέπει να κατεδαφιστεί. ∆ηλαδή, το κράτος παρανοµεί και µια επαναστατική οργάνωση αποδίδει ∆ικαιοσύνη. ∆εν είναι µια ενδιαφέρουσα προσέγγιση αυτή;
Η οργάνωση που έκανε την ενέργεια, πάντως, εξήγησε -στην προκήρυξή της- όλη τη δική της σκέψη. Μπορεί να συµφωνεί κανείς ή να µη συµφωνεί µε αυτή, πρέπει να παραδεχτούµε όµως ότι πήρανε όλα τα µέτρα για να µην πάθει το παραµικρό οποιοσδήποτε άσχετος, µε πολύ µεγάλη προσωπική διακινδύνευση τους.
Τώρα, µε όλο το θάρρος που µου δίνει η προσωπική αναφορά που κάνουν σε µένα στην προκήρυξή τους, να πω ότι -ιδιαίτερα στη σηµερινή συγκυρία- οι δυναµικές ενέργειες θα πρέπει όσο είναι δυνατόν να µιλάνε από µόνες τους. Να µην έχουν ανάγκη από εξηγήσεις και να µη δίνουν λαβές για φτηνή κινδυνολογική προπαγάνδα.


Εχεις τονίσει ότι, ειδικά τώρα, χρειάζεται περισσότερη σκέψη πριν τη δράση. Κάποιοι θεώρησαν ότι ασκείς κριτική, πας να φρενάρεις τις σηµερινές οργανώσεις. Μετά τις τελευταίες ενέργειες, τι έχεις να πεις;
Κατά λέξει είχα πει «και τώρα χρειάζεται πολλή σκέψη πριν από τη δράση». Θυµάµαι τη συζήτηση που είχαµε στις αρχές του 2009, µέσα στην ιδιαίτερη συγκυρία τότε. Από τότε µεσολάβησαν µνηµόνια, τροµακτική εκτόξευση της ανεργίας, δολοφονία των ονείρων, ισοπέδωση της κοινωνίας, απροκάλυπτη πλέον κατοχή της χώρας από το γερµανικό κεφάλαιο. Η ίδια αρχή «σκέψη πριν από τη δράση» ισχύει και τώρα, όπως ίσχυε πάντα, γενικά, ιστορικά. Για παράδειγµα, όσο αφορά το αντάρτικο πόλης από το οποίο προέρχοµαι, η σκέψη που δοκιµάστηκε ήταν «η ένοπλη δράση γεννά επαναστατική συνείδηση στην κοινωνία». Και τότε, αλλά και τώρα, η σκέψη ήταν και παραµένει «πώς θα κινητοποιηθεί, πώς θα οργανωθεί ο εργαζόµενος λαός και η νεολαία». Αυτό είναι το ερώτηµα που πρέπει να απαντηθεί και σήµερα από όλους τους επαναστάτες, ιδιαίτερα από τις δυναµικές οργανώσεις λαϊκής αντιβίας. Αυτή είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει.

Είδαµε τους «διαδόχους» της 17Ν να ακολουθούν, πολύ χονδρικά, δύο κατευθύνσεις. Πιο στοχευµένες ενέργειες και πιο πολιτικό λόγο από τη µια και πιο οργισµένη αντίδραση από την άλλη. Οι ενέργειες των τελευταίων εβδοµάδων προς πια µεριά κλίνουν;
∆ε συµφωνώ µε τη διάκριση που κάνεις. Στο χώρο των οργανώσεων της δυναµικής δράσης υπάρχουν πολλές προτάσεις, υπάρχουν διαφορετικά σχέδια. Στις ενέργειες της τελευταίας περιόδου, εκδηλώθηκαν πολλές από τις διαφορετικές τάσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγµή σε αυτό το χώρο. Ειδικά, πάντως, για τις δύο ενέργειες που συζητήσαµε πιο πριν, στο γραφείο πρωθυπουργού και στο Mall, ένα µεγάλο µέρος της κοινωνίας δεν τις είδε και αρνητικά, τουλάχιστον ως µια κάποια αντίδραση.

Τον προηγούµενο Απρίλιο είχες προβλέψει ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη. Ηρθε; Ή, µήπως, ο κόσµος κοιτά αποσβολωµένος το τσουνάµι της τρόικας και του µνηµονίου να ισοπεδώνει τη ζωή του, ανίκανος να αντιδράσει;
Κανείς δε µπορεί να µαντέψει και να ορίσει την ηµεροµηνία της κοινωνικής έκρηξης. Είναι αλήθεια ότι η κοινωνία βράζει. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η διαδικασία είναι πολύπλοκη και επηρεάζεται από ποικίλους παράγοντες, άλλοτε επιταχυντικούς και συνήθως επιβραδυντικούς. Και είναι αλήθεια επίσης ότι λείπει εκείνη η επαναστατική συλλογική πολιτική δύναµη που θα συνεγείρει και θα δώσει προοπτική. Θυµάσαι, πριν από καιρό, όταν η κοινωνική θερµοκρασία ανέβαινε δραµατικά και έφτανε σε σηµείο έκρηξης, συνέβαινε ήδη µια εκρηκτική διαδικασία χαµηλής έντασης: τεράστιες µαχητικές διαδηλώσεις, χηµικός πόλεµος, οι πολιτικοί είχαν λουφάξει, δεν τολµούσε να κυκλοφορήσει κανένας τους.
Κι ύστερα ήρθαν οι πολιτικοί πυροσβέστες. Με τους αφορισµούς κατά της βίας, µε εκκλήσεις για ηπιότητα και οµαλότητα, µε έναν υπνωτικό λόγο που εξάτµιζε τη λαϊκή οργή. Ο λαός έβλεπε και βλέπει εκείνους που έπρεπε να καταγγείλουν, να συγκαλέσουν στη δράση, εκείνους που έβλεπε ως αποκούµπι, να δέχονται «µειλίχια» τις σκαιές λοιδορίες µιντιακά από τους της κήρυκες της υποτέλειας, από τους υπεύθυνους της καταστροφής, και να µην αντιδρούν, να µη χτυπούν το χέρι στο τραπέζι. Ετσι συνθλιβόταν και συνθλίβεται ο λαϊκός ψυχισµός, έτσι επικρατεί η ηττοπάθεια και η αίσθηση της εγκατάλειψης. Βάλε και τη στρατηγική του σοκ από τους µάστορες του ∆ΝΤ και της τρόικας. Βάλε και το συµπλήρωµά της, την κτηνώδη βία των ΜΑΤ. Οµως, η κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση και αυτή η σιωπή είναι γκαστρωµένη. Κρύβει µέσα της απέραντη οργή, που κανείς δε µπορεί να προβλέψει πότε θα εκραγεί ιαµατικά, παρασέρνοντας στο διάβα της εχθρούς και «φίλους».

Μπροστά στα δύσκολα, οι υποτιθέµενοι αντίπαλοι, Ν∆, ΠΑΣΟΚ και ∆ΗΜΑΡ, ένωσαν τις δυνάµεις τους. Η Αριστερά γιατί µονίµως µεγαλοποιεί τις εσωτερικές της διαφορές και ελαχιστοποιεί τις οµοιότητες;
Οταν ακούω να χαρακτηρίζουν τη σηµερινή συγκυβέρνηση ως κυβέρνηση Τσολάκογλου, µου έρχονται πάντα στο νου τα λόγια του ∆ηµήτρη Γληνού από το φυλλάδιο «Τι Είναι και Τι Θέλει το ΕΑΜ», όπου είχε χαρακτηρίσει τους τότε κυβερνητικούς συνεργάτες της γερµανικής κατοχής «φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρµατα».
Είδες, όµως, µε τι ευκολία οι ορκισµένοι πολιτικοί εχθροί µέχρι χτες, τακιµιάσαν; Πώς καλύπτει ο ένας τον άλλον; Πώς ενώθηκαν σα γροθιά εναντίον µας; Εµείς που αντιµετωπίζουµε την ίδια µοίρα, το ίδιο φάσµα της ανεργίας και της πείνας, τον ίδιο αργό θάνατο, την ίδια ταπείνωση, δεν πρέπει να ενωθούµε; ∆ε σου µιλάω για ενότητα των ηγεσιών. Οχι. Για ενότητα των ανθρώπων στη βάση µιλάω, µε την ιδιαίτερη ταυτότητα του ο καθένας, µ’ όλες τις διαφορές µας, αλλά ενωµένοι και στον ίδιο αγώνα, που δε µπορεί να τον δώσει ο καθένας ξεχωριστά, για να φτάσουµε στην ίδια λύτρωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ µοιάζει να έρχεται ως η επόµενη κυβέρνηση. Πολλοί του ασκούν κριτική ότι «στρογγυλεύει» τις απόψεις του, για να πάρει την εξουσία. Ποια είναι η γνώµη σου;
Την εξουσία ή την παίρνεις µόνος σου µε τους δικούς σου όρους, ή σου τη δίνουν µε τους δικούς τους όρους. Φαίνεται ότι, επειδή οι πολιτικοί –εδώ- που προωθούν τα µνηµόνια καίγονται γρήγορα, έχουν σύντοµη ηµεροµηνία λήξης, τον τελευταίο καιρό οι ισχυροί του κόσµου διαµορφώνουν, µεθοδικά όπως πάντα, ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Βλέπουν έναν πολιτικό διπολισµό, µε αρκετά εφήµερα ενδιάµεσα µικροκόµµατα, δυο πολιτικών πόλων που θα τους διακρίνει «σοβαρότητα» και «υπευθυνότητα». Μ’ ένα λειτουργικό καταµερισµό ρόλων, άλλοτε ως «εποικοδοµητική» αντιπολίτευση και άλλοτε ως «ρεαλιστική» κυβέρνηση, που θα εξασφαλίζουν τη σταθερότητα του συστήµατος.
Νοµίζω ότι µετά τα ταξίδια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερµανία και τις ΗΠΑ, την ουσιαστική παράδοση από µέρους της πιστοποιητικών νοµιµοφροσύνης, καθώς και τον αφοπλισµό της από τα τελευταία διαπραγµατευτικά όπλα, διαφαίνεται η πρόθεσή της να ακολουθήσει µια ρεαλιστική πολιτική, ανάλογη µ’ αυτήν των «προοδευτικών» µνηµονίων του Χριστόφια στην Κύπρο. Εναπόκειται πλέον στην εσωτερική δυναµική αυτού του κόµµατος-µετώπου, αλλά και στη δυναµική του λαϊκού κινήµατος, το αν και πόσο θα λειτουργήσει αυτό το στρογγύλεµα των θέσεων που ανέφερες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά των ρήξεων που έχεις ζητήσει στο παρελθόν ή η διαχειριστική Αριστερά που έχεις προβλέψει ότι θα αποτύχει;
Εγώ βλέπω ολοένα και περισσότερο να στρογγυλεύονται οι λέξεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό της λεξιλόγιο να πλουτίζει σε συναίνεση και να φτωχαίνει σε ρήξη. Αυτό που λέω είναι ότι δε µπορούµε να βαδίζουµε στον ίδιο δρόµο. Οτι δεν µπορούµε να πείσουµε τους ισχυρούς για το «λάθος» τους, επειδή δεν κάνουν κανένα λάθος: µας βάζουν να πληρώσουµε εµείς την κρίση τους. Οτι δεν µπορούµε να περιµένουµε ανάπτυξη από την Ε.Ε., επειδή η πολιτική της είναι µία: λιτότητα, ύφεση, κινεζοποίηση και λεηλασία της Ελλάδας και της Λατινικής Ευρώπης. Οτι δε µπορούµε να επωφεληθούµε από τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Γερµανίας, επειδή ο δικός τους ο καβγάς είναι για το δικό µας πάπλωµα. Οτι η µόνη σωτηρία για τον τόπο είναι ένα ενδογενές παραγωγικό µοντέλο αυτοδύναµης ανάπτυξης και µια πραγµατική δηµοκρατία για να µοιράζουµε δίκαια τον κόπο των χεριών και του νου µας. Οτι αυτό µπορεί να γίνει µόνο ενάντια στη θέληση της άρχουσας τάξης και της τρόικας. Είναι αδύνατο να γίνει χωρίς ρήξη µ’ αυτούς. Αυτό δε µπορεί να γίνει από δυνάµεις που αποδέχονται πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού που οι ισχυροί επιβάλλουν. ∆εν είναι παιχνίδι που παίζεται στους διαδρόµους, αλλά κρίνεται στους δρόµους. Από τη µετωπική δράση όλων των ζωντανών δυνάµεων του τόπου. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, ούτε ανέµενα να είναι, η Αριστερά των ρήξεων που ζητάω, έχω ζητήσει, πιστεύω και οραµατίζοµαι.

Το ΠΑΣΟΚ, πώς το βλέπεις; Τελείωσε ή θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του;
Παραδοσιακά, η εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ ήταν κυρίως τα µεσοστρώµατα. Αυτά ακριβώς που κατέστρεψε στο µεγαλύτερο µέρος τους η µνηµονιακή πολιτική του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Λογικά, ένιωσαν προδοµένοι, το εγκατέλειψαν µαζικά, οδηγώντας το στην εκλογική καταβαράθρωση και την προϊούσα διάλυση. Οµως, από αυτή τη διαδικασία καταστροφής των µεσοστρωµάτων και διάλυσης του ΠΑΣΟΚ δηµιουργούνται δύο ενδιαφέρουσες συνεπαγωγές: καταρχάς, είναι γνωστό ότι τα ιδιαίτερα διευρυµένα στη χώρα µας µεσοστρώµατα, τοποθετηµένα ανάµεσα στους δύο ταξικούς πόλους, λειτουργούσαν ως αποσβεστήρας των µαχητικών ταξικών αγώνων και αποτελούσαν παράγοντα σταθεροποίησης του συστήµατος. Τώρα, η µαζική φτωχοποίησή τους (βέβαια, ένα µικρό, ανώτερο τµήµα τους θα παραµείνει προνοµιούχο) δηµιουργεί δυνητικά ένα χώρο ενίσχυσης των µαχητικών αγώνων. Οµως, όσο δεν διαµορφώνεται επαναστατική προοπτική, το πιο καθυστερηµένο πολιτικά τµήµα τους θα αποτελέσει το ακροατήριο στα φασιστικά κηρύγµατα. Ταυτόχρονα, ένα τµήµα των µικροµεσαίων στελεχών της ΠΑΣΟΚικής κοµµατικής, κρατικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, εντελώς ΠΑΣΟΚικό, προσχωρεί στο ΣΥΡΙΖΑ δηµιουργώντας αυτή την αναγέννηση -όπως τη λες- του ΠΑΣΟΚ µέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, ειδικά για το ΠΑΣΟΚ: δε µπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, τα ολοκληρωτικά αποκαΐδια του. Είναι ένα ΠΑΣΟΚ στάχτη και µπούρµπερη. Ενα ΠΑΣΟΚ που µεταµορφώθηκε σε ΠΑΣΟΚ της καταστροφής και του ολέθρου.

Αυτές τις µέρες, θέλουν να µας στρέψουν κατά των απεργών του µετρό. Πιο πριν, εναντίον κάποιων άλλων. Κοινωνικός αυτοµατισµός;
Αυτό τον κοινωνικό αυτοµατισµό, αυτό το «διαίρει και βασίλευε», ειδικά το ∆ΝΤ τον έχει αναγάγει σε επιστήµη, στις χώρες από τις οποίες πέρασε. Εγώ όµως λέω να αναζητήσουµε τη δική µας υπεύθυνη θέση, ως κοινωνία να ξεπεράσουµε τον ατοµισµό, αναζητώντας συλλογικές λύσεις. Ως νέες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάµεις που πρέπει να αναδειχτούν, να διδαχτούµε από τις ήττες µας. Να εγκαταλείψουµε την πεπατηµένη των παλιών µορφών κινητοποιήσεων που προωθούσαν οι παλιές, ξοφληµένες και µε αντι-ιστορικό ρόλο συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες, να αναζητήσουµε καινούριες µορφές πάλης, να επανεξετάσουµε τη µεθοδολογία των εργατικών κινητοποιήσεων, έτσι που να µη στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών µερίδων. Να ξεκινούν κλιµακωτά. Να επιζητούν την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη και, κυρίως, να µη θέτουν όριο δικό τους τα ολοένα και στενότερα όρια της αστικής νοµιµότητας.
Και κάτι ακόµα σηµαντικότερο: να αποδεχτούµε και να αναλάβουµε το αναπόφευκτο κόστος των µαχητικών συνδικαλιστικών και πολιτικών αγώνων. Κόστος προσωπικό και συχνά επώδυνο. Οπως συνέβαινε στις παλιότερες κινητοποιήσεις, στις πολύ πιο αντίξοες συνθήκες των περασµένων χρόνων. Τότε που κατακτήθηκαν όλα εκείνα τα δικαιώµατα των δύο τελευταίων αιώνων, που τώρα µας τα αρπάζουν µέσα σε λίγα χρόνια κι εµείς τα παραδίδουµε ουσιαστικά αµαχητί. 


EIΠE
✓ Για τις καταλήψεις
Η τρικοµµατική κυβέρνηση έχει αποφασίσει οµόφωνα να κάνει επίδειξη ισχύος και καταστολής. Να στείλει ένα µήνυµα δια ροπάλου στην κοινωνία, να την τροµοκρατήσει, ότι και η παραµικρή εστία αντίστασης θα τσακιστεί. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί; Περισσότερες καταλήψεις.

✓ Για το χτύπηµα στο γραφείο του πρωθυπουργού
Το συµβολικό χτύπηµα αυτό είναι από τις ενέργειες που µιλάνε από µόνες τους.

✓ Για τον Λάτση
Το Mall είναι της γνωστής οικογενείας Λάτση. Που πλούτισε στα χρόνια της πρώτης γερµανικής κατοχής. Οι σηµερινοί κυβερνώντες του το χάρισαν. Είναι κατασκευασµένο σε οικόπεδο του Οργανισµού Εργατικής Κατοικίας, που µε κόπο και ιδρώτα το είχαν αποκτήσει οι εργαζόµενοι. Σύµφωνα µε απόφαση της ολοµέλειας του ΣτΕ, είναι αυθαίρετο και άρα πρέπει να κατεδαφιστεί.

✓ Για τη βόµβα στο Mall
● Το κράτος παρανοµεί και µια επαναστατική οργάνωση αποδίδει ∆ικαιοσύνη.
● Ιδιαίτερα στη σηµερινή συγκυρία, οι δυναµικές ενέργειες θα πρέπει όσο είναι δυνατόν να µιλάνε από µόνες τους. Να µην έχουν ανάγκη από εξηγήσεις και να µη δίνουν λαβές για φτηνή κινδυνολογική προπαγάνδα.

✓ «Χρειάζεται πολλή σκέψη πριν από τη δράση»
● Η αρχή «σκέψη πριν από τη δράση» ισχύει και τώρα.
● Στο αντάρτικο πόλης δοκιµάστηκε η σκέψη «η ένοπλη δράση γεννά επαναστατική συνείδηση στην κοινωνία».
● Η σκέψη ήταν και παραµένει «πώς θα κινητοποιηθεί, πώς θα οργανωθεί ο εργαζόµενος λαός και η νεολαία».

✓ Για την τρικοµµατική
Ακούω να τη χαρακτηρίζουν κυβέρνηση Τσολάκογλου και µου έρχονται στο νου τα λόγια του ∆ηµήτρη Γληνού για τους τότε κυβερνητικούς συνεργάτες της γερµανικής κατοχής «φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρµατα».

✓ Για τον ΣΥΡΙΖΑ
● Εγώ βλέπω ολοένα και περισσότερο να στρογγυλεύονται οι λέξεις της ηγεσίας του. Το πολιτικό της λεξιλόγιο να πλουτίζει σε συναίνεση και να φτωχαίνει σε ρήξη.
● Μετά τα ταξίδια της ηγεσίας του σε Γερµανία και ΗΠΑ, την ουσιαστική παράδοση πιστοποιητικών νοµιµοφροσύνης και τον αφοπλισµό της από τα τελευταία διαπραγµατευτικά όπλα (…) εναπόκειται πλέον στην εσωτερική δυναµική αυτού του κόµµατος-µετώπου, αλλά και στη δυναµική του λαϊκού κινήµατος, το αν και πόσο θα λειτουργήσει αυτό το στρογγύλεµα των θέσεων.

✓ Για το ΠΑΣΟΚ
∆ε µπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Είναι ένα ΠΑΣΟΚ στάχτη και µπούρµπερη.

✓ Για τις απεργίες
Να εγκαταλείψουµε την πεπατηµένη των παλιών µορφών κινητοποιήσεων που προωθούσαν οι παλιές, ξοφληµένες και µε αντι-ιστορικό ρόλο συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες. Να επανεξετάσουµε τη µεθοδολογία των εργατικών κινητοποιήσεων, έτσι που να µη στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών µερίδων.

Το βιβλίο µε την ιστορία 
της 17Ν το έχεις ξεκινήσει, 
ή δεν είναι ακόµα καιρός;
Πριν από λίγες µέρες κυκλοφόρησε το «Παντοτινός Αντάρτης» από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Μετέφρασα τη βιογραφία ενός αµετανόητου αντάρτη Τουπαµάρο, που εγκαλεί τους πρώην συντρόφους του, οι οποίοι κυβερνούν σήµερα την Ουρουγουάη -µέσω της αριστερής κυβέρνησης- εφαρµόζοντας τις συνταγές του ∆ΝΤ. Οσο για το βιβλίο που ρωτάς, «της 17Ν», γράφω τώρα κάτι γύρω από το ελληνικό αντάρτικο πόλης. ∆ε ξέρω ακόµη τι µορφή θα του δώσω. Οταν τελικά διαµορφωθεί, θα το ξανασυζητήσουµε.


Πηγή : ΠΡΕΖΑ TV