-αν- Αρχική Σελίδα

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ...

   ΚΕΊΜΕΝΟ ΜΕΛΟΥς ΤΗς ΣΠΦ ΓΙΑ  ΥΠΟΔΙΚΙΆ ΚΑΙ αΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ 
  " Τώρα θεωρώ πως ήρθε η ώρα να τοποθετηθώ πάνω σε κάποια γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα.
      Ξεκινώντας, να αναφέρω ότι παραμένω προφυλακισμένος 33 μήνες χωρίς ακόμα κάποιο δικαστήριο να μου έχει επιβάλει ποινή. Για τους νόμους τους αυτό θεωρείται παράτυπο, παράνομο, καταχρηστικό κ.λ.π... Το ανώτατο όριο προφυλάκισης όπως είναι πλέον γνωστό είναι 18 μήνες. Με μία στρατηγική, όμως, νέων υποδικιών που ξεκίνησε εναντίον της οργάνωσής μας και συγκεκριμένα εναντίον του συντρόφου Χάρη Χατζημιχελάκη, αυξανότανε το ανώτατο όριο της προφυλάκισης κάθε φορά που ένας από εμάς πλησίαζε σε αυτό, από τους 18 στους 30 μήνες. Το ίδιο έγινε σε εμένα, το ίδιο έγινε και στο Γιώργο Πολύδωρο και την Όλγα Οικονομίδου που κλείνουν το Σεπτέμβρη το 30μηνό τους. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχε ξαναεφαρμοστεί ποτέ σε αναρχική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο.
      Τον Απρίλιο του 2013 με την αιτιολογία της επικινδυνότητάς μου ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, προχώρησαν στην παράταση για άλλους 6 μήνες της προφυλάκισής μου, φτάνοντας έτσι το όριο στους 36 μήνες (3 χρόνια).
      Από την πλευρά τους καλά κάνανε. Αν γινότανε το "λάθος" και βγάζανε οποιοδήποτε μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είναι σίγουρο ότι θα αξιοποιούσε την ελευθερία του για τη συνέχιση της αναρχικής δράσης, γράφοντας στα αρχίδια του όποιους περιοριστικούς όρους του βάζανε.
      Επειδή όμως, δεν ήταν σίγουροι ότι το δικαστήριο θα προλάβει να ολοκληρωθεί μέσα σε αυτό το διάστημα, έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Στις 22 Μαίου του 2013 μου φορτώσανε μία νέα υποδικία. Ο λόγος είναι ότι τον Μάιο του 2012, όταν υπήρχε η περίπτωση να βγω με το 18μηνό, είχα δώσει σε κάτι άτομα φωτογραφίες μου ώστε να φτιαχτούν πλαστές ταυτότητες, έτσι ώστε σε περίπτωση που αποφυλακιζόμουνα να μπορούσα κατευθείαν να βγω στην παρανομία. Αυτά τα άτομα από ανικανότητα ή αδιαφορία, παρόλο που δεν αποφυλακίστηκα και ούτε είχαμε πια συντροφικές ή φιλικές σχέσεις, θεώρησαν σωστό να κρατήσουν τις πλαστές μου ταυτότητες για περίπου 1 χρόνο σε κάποιο σπίτι που χρησιμοποιούσαν. Όταν τους πιάσανε για μία ληστεία και αφού δεν είχαν φροντίσει ήδη να τις εξαφανίσουν, βρέθηκαν από τα τσογλάνια της αντιτρομοκρατικής. Το αποτέλεσμα ήταν να χρεωθώ ηθική αυτουργία σε "τρομοκρατικές πράξεις" και να είμαι κατηγορούμενος στην  υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης. Έτσι τώρα, βρίσκομαι σε μία κατάσταση που δεν έχει ξαναυπάρξει ποτέ στον ελλαδικό χώρο. Ενώ έχω συλληφθεί το Νοέμβριο του 2010, έχω υποδικία έως το Δεκέμβρη του 2014. Δηλαδή, 4 χρόνια παραμονής στη φυλακή ως υπόδικος ή με άλλα λόγια, η πειραματική εφαρμογή της αορίστου χρόνου προφυλάκισης για υποθέσεις αναρχικής άμεσης δράσης. Και έρχονται και άλλες υποδικίες...
      Προφανώς για την κατάσταση που βρίσκομαι δεν φταίει η ανικανότητα και η έλλειψη εμπειρίας των ατόμων που κατείχαν τις ταυτότητες. Αυτό θα ήταν ανόητο και κοντόφθαλμο να το πιστεύω. Αν δεν ήταν οι ταυτότητες θα "ανακάλυπταν" κάτι άλλο. Απλά θεώρησα σημαντικό να αναφερθώ στα γεγονότα, ώστε να ενημερωθούν σύντροφοι και να προσέχουν ακόμα πιο πολύ στοιχεία που αφήνονται πίσω.
      Εναντίον μας, σαν οργάνωση και σαν τάση στον αναρχικό χώρο, εφαρμόζουν και θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν ό,τι διαθέτει το νομικό "οπλοστάσιό" τους για να μη βγούμε ποτέ από εδώ μέσα με νόμιμο τρόπο. Το ξέρουμε αυτό και θα κινηθούμε αναλόγως. Δεν σεβαστήκαμε το "νομικό πολιτισμό" τους ποτέ και ούτε θα αρχίσουμε να το κάνουμε τώρα.
      Δυστυχώς μαζί με εμάς, που είμαστε μέλη της Συνωμοσίας, αυτή την αντιμετώπιση θα προσπαθήσουν να την έχουν απένατι και σε άλλα άτομα. Κατά το "μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα", βλέπουμε διάφορες συλλήψεις να βαφτίζονται συλλήψεις μελών της οργάνωσής μας. Άτομα από υποθέσεις π.χ. απλής οπλοκατοχής, παρουσιάζονται σαν κομμάτι του δικτύου πυρήνων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υποθέσεις που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν άλλη μια αναφορά στο αστυνομικό δελτίο αναμέσα σε τόσες άλλες, αναβαθμίζονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν υποψίες των μπάτσων ότι οι εκάστοτε συλληφθέντες έχουν κάποια σχέση με εμάς. Αυτό γίνεται για να πληγεί το κύρος της οργάνωσής μας και να αυξηθεί mediaκα το άτρωτο της καταστολής.
      Εμείς έχουμε κάνει ξεκάθαρο με την στάση μας ότι οι αντάρτικες ενέργειες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς μας κάνουνε περήφανους για αυτό και αναλάβαμε την ευθύνη, αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές επιπτώσεις. Όποιος είναι μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είναι περήφανος για αυτό. Δεν θα το διαπραγματευόμασταν ούτε για λιγότερα χρόνια φυλακής, ούτε για να γίνουμε πιο αρεστοί, ούτε για τίποτα. Αλλά όπως ανέφερα, διάφορα άτομα, που και να θέλανε, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τους δεχτούμε μαζί μας γιατί μας χωρίζει ένας ωκεανός αντιλήψεων και αξιών, συνεχίζουν να κατηγορούνται για την οργάνωσή μας. Εμείς με τη σειρά μας για να τους βοηθήσουμε, ξεκαθαρίζουμε, σε κάθε δικαστήριο που εμπλέκονται τέτοιοι, ότι φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είμαστε μόνο όσοι έχουμε αναλάβει την ευθύνη για τη δράση της, προασπίζοντας την αξιοπρέπεια και την ιστορία της οργάνωσής μας. Ένας τέτοιος κατηγορούμενος για απλή οπλοκατοχή, όπως και ο ίδιος δηλώνει, βρέθηκε ένα μήνα μετά από εμένα στην ίδια νομική καταστάση. Δηλαδή παρατάθηκε η προφυλάκισή του από τους 30 στους 36 μήνες. Για να αποφυλακιστεί ξεκίνησε απεργία πείνας. Ως εδώ όλα καλά...
      Η συνέχεια όμως και το τσίρκο που ακολούθησε ήταν κάτι που κανείς μας δεν το περίμενε. Είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι του αναρχικού χώρου να σιωπά ή και να αβαντάρει παρασκηνιακά τις ύαινες της αλληλεγγύης που όρμησαν σε αυτή την υπόθεση.
      Πώς γίνεται σαν αναρχικός να δέχεσαι να κάνεις συνέντευξη τύπου με καργιόληδες σαν τον Γιάννη Πανούση; Τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ που είναι πίσω από τη συγγραφή του σωφρονιστικού κια ποινικού κώδικα. Τον ίδιο βουλευτή που υπήρξε στο παρελθόν στόχος της οργάνωσής μας και είναι μάρτυρας κατηγορίας εναντίον μας στο ειδικό δικαστήριο που λαμβάνει χώρα στον Κορυδαλλό. Πως δέχεσαι άλλα στελέχη κομμάτων να λένε ότι θα ξεκινήσουνε και αυτοί απεργία πείνας για αλληλεγγύη στην υπόθεσή σου; Οι βουλευτές, είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιουδήποτε κόμματος είναι στόχοι επίθεσης και σίγουρα όχι αλληλέγγυοι.
      Αλλά και ο τρόπος που επιλέχθηκε να προβληθεί αυτή η υπόθεση με αναφορές στον "άδικα προφυλακισμένο" και στον "αθώο" Κ.Σ. αναδεικνύει την ηττοπάθεια σαν την κυρίαρχη πολιτική επιλογή αυτού του χώρου.
      Δηλαδή υπάρχουν δίκαια προφυλακισμένοι;
      Δηλαδή οι "αθώοι" αναρχικοί πρέπει να βγούνε, ενώ εμείς οι "ένοχοι" πρέπει να παραμείνουμε μέσα; Για να μη χαλάσουμε το γλυκανάλατο lifestyle που έχουν μετατρέψει κάποιοι την αναρχία;
      Αλλά προφανώς το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτό το τσίρκο, το φέρει ο ίδιος ο κατηγορούμενος. Πόση αξιοπρέπεια έχεις και πώς μπορείς να λέγεσαι αναρχικός όταν κάνεις τουμπεκί το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, βγάζουν ανακοινώσεις υπερ σου; Πώς κάνεις τουμπεκί όταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Βούτσης, ρωτάνε στη βουλή για εσένα; Εκτός και αν κάποιος τους το ζήτησε... Πώς γίνεται να αφήνεις κόμματα να δείχνουν την αλληλεγγύη τους σε συγκεντρώσεις έξω από το νοσοκομείο που κρατείσαι όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί, την πολιτικάντικη δουλειά τους κάνουνε και χώνονται όπου τους αφήνεται χώρος. Άμα εσύ δεν το κόβεις μαχαίρι και δεν ξεκαθαρίζεις τη στάση σου είναι απλό. Δεν είσαι αναρχικός και δεν έχεις καμία σχέση με αγώνα. Απλά φιλάς κατουρημένες ποδιές για να βγεις από τη φυλακή.
      Αλλά και στην ίδια την απεργία πείνας σαν απεργία πείνας, βιώσαμε το απόλυτο τσίρκο. Ποιός απεργός πείνας παέι στο νοσοκομείο στις 12 μέρες και δέχεται όχι 1 αλλά 2 ορούς; Κάτι που είπε και η γιατρός Φανή Κυριακού στις 19/06, όταν κλήθηκε να καταθέσει στη δίκη εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που δικάζεται και ο Κ.Σ. και γίνεται στις γυναικείες φυλακές. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι του χορηγείται ορός δεξτρόζης και άλλος ένας ορός με ηλεκτρολύτες, βιταμίνες, ιχνοστοιχεία κ.α. Με αυτά δεν κάνεις απεργία πείνας. Ήταν εξάλου αναμενόμενο το ότι ποτέ δε δημοσιεύτηκε το σάκχαρό του σε αντίθεση με παλαιότερες απεργίες πείνας. Απλά τα αποτελέσματα δεν θα βόλευαν. Και είναι λογικό, σύντροφοι εκτός φυλακής να μην έχουν γνώση για τα διαδικαστικά της απεργίας πείνας, αλλά εμείς από προσωπικά βιώματα είμαστε σε θέση να έχουμε αντίληψη.
      Όταν ξεφτιλίζεις ένα μέσο αγώνα με τέτοιο τρόπο είναι απλά λάθος. Ή αγωνίζεσαι συνεπής στις επιλογές σου ή δεν αγωνίζεσαι καθόλου.
      Όταν είσαι αναρχικός δεν γλύφεις πολιτικά κόμματα. Όταν είσαι αναρχικός δεν μιλάς για την εθνική κυριαρχία ή για τον ελληνικό λαό, ούτε αποζητάς τη δημιουργία ενός άλλου πόλου εξουσίας. (αποσπάσματα από προηγούμενα κείμενα του Κ.Σ.).
      Αναρχικός είσαι όταν περήφανα αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία ακόμα και στις αλλοτριωμένες πτυχές της που έχουμε όλοι μέσα μας.
      Τα πολιτικά κόμματα είναι ξεκάθαρα εχθροί μας, είτε αριστερά είτε ακροαριστερά. Τελεία και παύλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ να παέι να γαμηθεί. Ψήφο σε αυτούς, όπως τους δώσανε κάτι άλλοι "αναρχικοί" κρατούμενοι πέρυσι στην εκλογική διαδικασία που έγινε μέσα στη φυλακή, από εμάς δε θα δούνε ποτέ. Νταλαβέρια με την αντιπολίτευση και την πιθανή αυριανή κυβέρνηση δεν κάνουμε. Τόσο "διεφθαρμένοι" ούτε εμείς δεν είμαστε...
      Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και η ιστορία θα κρίνει.

                                                ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
                                            ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ
                                                ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣ ΤΗΝ
                                            ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ    

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ
                        Μέλος της 
Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς - FAI-IRF

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο εκφράζει απόλυτα όλους τους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και θα ακολουθήσει συλλογική τοποθέτηση. "

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : Athens Indymedia

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

23-7-1996. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΜΑΡΙΝΟ

Εδώ και δυο μέρες, έψαχνα στα προσωπικά μου αρχεία (ως σπουδαστής σχολής δημοσιογραφίας στις αρχές των 90'ς είχαμε συναντηθεί στα πλαίσια μιας εργασίας που έκανα για την σχολή, όπως και με τον Πάμπλο και μερικές ακόμα σπουδαίες φιγούρες της επαναστατικής Αριστεράς, του Αντιεξουσιαστικού και Αναρχικού χώρου) και στο διαδίκτυο για να ετοιμάσω ένα μικρό κείμενο μνήμης σ΄έναν ακόμα δολοφονημένο απ το καθεστώς, τον αγωνιστή Χριστόφορο Μαρίνο. Έπεσα σ΄ ένα κείμενο που έγραψε πέρυσι, σύντροφος του, κι έτσι προτίμησα αντί να γράψω εγώ, να παραθέσω αυτούσιο το κείμενο αυτό....


ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΜΑΡΙΝΟ


” Όλα τα ρολόγια δείχνουν τους ανέμους που θάρθουν…”


Ο θάνατος είναι στοιχείο της ζωής .Ότι υπάρχει πεθαίνει και γίνεται κάτι καινούριο . Αναρχικοί και μη , όλοι πεθαίνουμε . Ο θρήνος για την απώλεια συντρόφων , φίλων , αγαπημένων ανθρώπων είναι φυσιολογικός . Ο θρήνος για την απώλεια του οικείου είναι εκδήλωση της ανθρώπινης ευαισθησίας . Ωστόσο , ο ανθρωπισμός των αναρχικών μπορεί να χωρέσει κάθε οδύνη , εισάγοντας τους φυσικά μέσα στο καζάνι των συγκεκριμένων καταστάσεων , αλλά κοιτάει βαθιά στα κοινωνικά και ιστορικά θεμέλια και στις παρούσες υλικές συνθήκες της οδύνης , αναζητώντας πρακτικές απαντήσεις συνεπείς σε μια γενική προοπτική απελευθέρωσης από την τυραννικότητα .

Η σχέση με τον θάνατο βρίσκεται στον πυρήνα κάθε κοινωνίας . Το κράτος επιχειρεί να ελέγχει τη ζωή κατέχοντας ισχύ πάνω στον θάνατο των υπηκόων του , των ξένων , των εχθρών του και των αρνητών του . Από την κοινή εμπειρία αυτού του καθεστώτος φόνων και τρόμου αναδύεται σε κάθε ατομική συνείδηση ένα υπαρξιακό δίλλημα , μια αναπόφευκτη επιλογή : η παραγνώριση της βαρβαρότητας , η σύμπλευση με το νόμο και η συναίνεση ή και συμμετοχή στις διακλαδώσεις αυτού του απάνθρωπου πολιτισμού ή η εξέγερση και η ηθική στράτευση στον αγώνα ενάντια στην εξουσία . 

Αποτιμώντας μια ζωή και το τέλος της , σημασία έχει πως έζησε , πως πέθανε και γιατί . Για τους συντρόφους ενός δολοφονηθέντος αναρχικού επαναστάτη η επιφαινόμενη προσωπική τραγωδία είναι ένα μορφόπλασμα , μια οριακή εκδοχή , της επίθεσης του κράτους ενάντια στην αναρχία και στον κοινωνικό και πολιτικό ανταρτισμό . Ακόμα , η επίκληση του τραγικού λειτουργεί ως ενοχική καταφυγή της εντός συμβάσεων πολιτικής τοποθέτησης , η οποία παρατηρεί τις κρατικές εκτελέσεις τηλεματικά ? υποπροϊόν της διαλυτικής εσωτερίκευσης της κρατικής επίθεσης. Η διαδρομή και ο θάνατος του Χριστόφορου Μαρίνου μας διδάσκουν στην πάλη ενάντια στην εξουσία . Υπό το πρίσμα μιας αναφοράς που οφείλει να συμβάλει στη συνέχεια των αντικρατικών και εξεγερσιακών αγώνων η αναμόχλευση των αντιπαραθέσεων του παρελθόντος είναι άγονη . Αλλά το παρόν μας είναι η αιτιατή προβολή του παρελθόντος μας και οι ρήξεις με τις αδιέξοδες καταβολές μας γίνονται με την ιστορική συνείδηση παρούσα .

Θα μπορούσε κάποιος να εξιστορήσει τη ζωή του Χριστόφορου , όπως θα μπορούσε να γίνει για κάθε αγωνιστή , σαν περιπέτεια δράσης . Τέτοιες αφηγήσεις του βίου αναρχικών , παρανόμων , επαναστατών υπάρχουν αρκετές . Η ανάγνωση τους ενισχύει το φρόνημα των συντρόφων , οξύνει τη φαντασία και συχνά προσφέρει πρακτικές ιδέες . Οι πληροφορίες όμως που αφορούν στο κοινωνικό , στο πολιτικό και στο οργανωσιακό υπόβαθρο της εποχής, του δραστικού περιβάλλοντος και των πράξεων των πρωταγωνιστών είναι στις περισσότερες περιπτώσεις φτωχές . Έτσι , ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση που προσφέρουν δίνουν ελάχιστα αντικειμενικά κριτικά , οπότε και αποφασιστικά εφόδια , αφήνοντας τη γεύση του απόμακρου . Αμέτρητα επεισόδια της αντικρατικής και της αντικαπιταλιστικής δράσης παραμένουν και θα παραμένουν εσαεί αμαρτύρητα , αυξανόμενα , καθώς ο αγώνας επεκτείνεται . Άλλωστε , ο πολιτικός βίος του Χριστόφορου Μαρίνου είναι πολύ πρόσφατος και τα σημάδια που χάραξε η εποχή του και ο ίδιος ως μέρος της τα μεταφέρουμε στο μέλλον . Αντί να μιλήσουμε για τραγωδίες ή για μύθους , ας μιλήσουμε για την ζωντανή πολιτική ιστορία μας .

Την δεκαετία του ’80 , τότε που ο Χριστόφορος μπαίνει στον κοινωνικό αγώνα , ο κόσμος της αναρχίας στης ελλάδα είναι ένα εργαστήριο ιδεών και δράσεων . Ζυμώνονται διαφορετικές αναφορές σε κοινές βάσεις . Ο καταστασιασμός , που είχε έντονη επιρροή στους ανθρώπους που πρώτοι ξαναέφεραν την αναρχία στην ελλάδα , η ευρωπαϊκή και αμερικάνικη αντικουλτούρα , η σύγχρονη μαρτυρία των αριστερών αντάρτικων πόλης και των αντιαποικειακών κινημάτων , ο παραδοσιακός ταξικός αναρχισμός και η ελευθεριακή-κοινοτιστική κουλτούρα συνδιαλέγονται σε ένα έδαφος ελεύθερο από δογματικούς περιορισμούς , όπως αντίθετα συνέβαινε παγκοσμίως στα ιεραρχούμενα πεδία των μεταπολεμικών αριστερών και νεοαριστερών κινημάτων και των γραφειοκρατικών αναρχικών οργανώσεων . Με την άμεση μνήμη της εξέγερσης του ’73 και το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα κοινωνικά έκδηλο , ο εξεγερτισμός και η απόρριψη του πασιφισμού ήταν σχεδόν γενικές παραδοχές . Το πάθος , ο αυθορμητισμός και η αλληλεγγύη εκφραζόντουσαν με όλους τους τρόπους και η ειλικρίνεια τους γεννούσε ποικίλλα οργανωτικά εγχειρήματα . Σ’αυτό το κλίμα γίνονται δυο πανελλαδικά συνέδρια και αποπειράται η ομοσπονδοποίηση των αναρχικών . Η Ένωση Αναρχικών είναι γεγονός . Κάποιοι απέχουν είτε διότι αντιτίθενται στην ιδέα της γενικής πολιτικής οργάνωσης των αναρχικών είτε διότι παρότι συμφωνούν με την αναγκαιότητα της , διαβλέπουν την επικράτηση συγκεντρωτικών ελεγκτικών τάσεων . Είναι ο καιρός που το ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει τις στρατηγικές μαζικής αφομοίωσης της αριστεράς και του αριστερισμού στον κρατικό μηχανισμό και τις στρατηγικές εξαγοράς μεγάλης μερίδας του πληθυσμού και ξεκινάει μια άγρια οικονομική και κατασταλτική επίθεση στην κοινωνία .

Ο Χριστόφορος γίνεται δραστήριο μέλος της Ένωσης . Διότι αντιλαμβάνεται την υπόθεση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης ως έργο σοβαρό σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον άγριας αντιπαράθεσης δυνάμεων . Τα οράματα δοκιμάζονται στον δρόμο μέσω της πολιτικής, κοινωνικής και δραστικής οργάνωσης τους . Και σ’αυτό το πλαίσιο τοποθετεί τη σχέση των αναρχικών με την παρανομία και με τα όπλα . Αλλά το περιρρέον κλίμα εκείνης της μερίδας της Ένωσης που έχει επιλέξει να προωθήσει αυτές τις ιδέες χάσκει μεταξύ της συνωμοτικότητας και της θεαματικότητας , μεταξύ της υπεροψίας και της κωμικότητας , μεταξύ της δηλούμενης σοβαρότητας και της εφαρμοσμένης αφροσύνης . Οι πολέμιοι αυτής της κατάστασης είναι πολλοί , εντός και εκτός της Ένωσης . Όμως , κανείς δεν μπορεί να δώσει έναν διαφορετικό γενικό προσανατολισμό . Όταν μια ομάδα επιβάλλεται πάνω σε ένα σύνολο , η ομάδα πράττει όπως καταλαβαίνει . Το αδιέξοδο βρίσκεται στην αδυναμία του συνόλου να αναπτύξει διεργασίες αυτοοργάνωσης . Έτσι , το έδαφος για τα επερχόμενα πλήγματα στους αναρχικούς ήταν προετοιμασμένα . Και ο συγκεντρωτισμός μπορούσε να φέρει μόνο την πολυδιάσπαση , αναπαράγοντας την τάση του μικροπολιτικού ελέγχου και με την μορφή της ιδεολογικής περιχαράκωσης .

Η στιγμή της οριακής κρίσης έρχεται σε τυχαίο χρόνο το 1987 . Δυο συναγωνιστές , οΜιχάλης Πρέκας και ο Χριστόφορος Μαρίνος, μια νύχτα στην Καλογρέζα , αντιλαμβανόμενοι ότι εγκλωβίζονται από αστυνομικές δυνάμεις που καταφθάνουν στην περιοχή μετά από τηλεφώνημα αγνώστου ρουφιάνου , ο οποίος ενημερώνει για απόπειρα απαλλοτρίωσης σε κρατικό αυτοκίνητο που διαθέτει ασύρματο , αποφασίζουν να μπουν σε ένα διαμέρισμα , παρόντων των κατοίκων του. Ο τρίτος , ο Κλέαρχος Σμυρναίος , κρύβεται άοπλος κάτω από ένα αυτοκίνητο , όπου και τον βρήκαν οι μπάτσοι αργότερα . Οι δυο καταδιωκόμενοι αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους που συνάντησαν διαλλακτικά , ελπίζοντας στην κατανόηση τους ? δεν τους συμπεριφέρονται σαν σε ομήρους , δεν έχουν ούτε τα πρόσωπα τους καλυμμένα . Ο πατέρας της οικογένειας του διαμερίσματος αφήνει τα παιδιά του και την γυναίκα του μαζί με τους οπλισμένους αναρχικούς και με το πρόσχημα ότι θα προετοίμαζε το αυτοκίνητο του για να τους φυγαδεύσει ειδοποιεί την αστυνομία . Ο Μαρίνος και ο Πρέκας περικυκλώνονται από δολοφόνους της ‹‹ειδικής κατασταλτικής αντιτρομοκρατικής μονάδας›› οι οποίοι έχουν πολιτική εντολή να τους εκτελέσουν στην πρώτη ευκαιρία . Ο Μιχάλης Πρέκας διαισθανόμενος την οριακότητα του διακυβεύματος αρνείται να παραδοθεί και αφού έχουν προστρέξει οι τηλεοπτικοί σταθμοί , τους οποίους και ο ίδιος έχει καλέσει μέσα από το διαμέρισμα ‹‹για να δουν όλοι πως πεθαίνουν οι αναρχικοί›› , κάνει την τελευταία συμβολική κίνηση του , εξέρχεται σε ένα μπαλκόνι κι εκεί τον εκτελούν . Μετά ο Χριστόφορος παραδίνεται.

Το κράτος είχε προαποφασίσει να χτυπήσει τους αναρχικούς , με όση ισχύ θα χρειαζόταν ώστε να επαναθεμελιώσει την απωλεσθήσα κυριαρχία του , για να αποτρέψει την προοπτική ενδυνάμωσης τους και να ανακόψει την αναπτυσσόμενη κοινωνική δυναμική της αντιεξουσίας και του αντικρατισμού . Με τη δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα , ένας δημόσιος τελετουργικός θεσμικός φόνος , το κράτος, έδειξε απροκάλυπτα σε όλους τι επιφυλάσσει για τους εχθρούς του . Το μήνυμα καταγράφηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας και της αναρχίας , που είναι η απελευθερωτική έκφραση της πρώτης , βαραίνοντας τη διαλεκτική του αγώνα για τα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν . Η αντιπαράταξη στην ένοπλη ισχύ του κράτους , στην βάση όλων των θεσμών του , γίνεται μη τόπος , περνάει στη σφαίρα της ουτοπίας και η υπόθεση της επανάστασης , που τρεφόταν στο συλλογικό φαντασιακό των αγωνιζόμενων ανθρώπων από το ’73 , μετατίθεται προς ένα αόριστο μέλλον .

Η έπαρση της προηγούμενης περιόδου κατέρρευσε ακαριαία . Ο ελιτισμός που πριόνιζε τους συντροφικούς και κοινωνικούς αρμούς των αναρχικών μετατράπηκε σε μια κούρσα κινητοποίησης θεσμικών παραγόντων και ασήμαντων αριστερών οργανώσεων , για την υπεράσπιση των δυο συλληφθέντων που βρέθηκαν στην φυλακή . Γιατί αν η αποσπασματική υποκειμενικότητα υπερτιμά τον εαυτό της σε σχέση με την κοινωνική δυναμική και με το συλλογικό πολιτικό περιβάλλον της , όταν έρχεται η ‹‹στραβή›› προσπαθεί να σώσει το τομάρι της και όντας υπόλογη απέναντι στους διωκόμενους συντρόφους , αφού πριν προβαλλόταν ως παντοδύναμη , προκειμένου να μειώσει τις προσωπικές συνέπειες της ήττας δεν έχει αναστολές να ξεπουλήσει τους κεκτημένους ρηξιακούς όρους τους αγώνα και να δώσει χώρο σε μηχανισμούς που υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν την κρατική , δολοφονική , νομιμότητα και να ενσωματώνουν αγωνιζόμενους ανθρώπους σε θεσμικές διαδικασίες . Τότε ακριβώς εισέβαλλε η αριστερά των ‹‹δικαιωμάτων›› και οι ανθρωπιστές της εξουσίας σε πεδία κοινωνικού αγώνα , που είχαν ανοιχτεί με την άμεση δράση και την αυτοοργάνωση και εγκαταστάθηκαν .

Η τροπή των επακόλουθων της δολοφονίας του Μιχάλη Πρέκα είναι διαλυτική για την Ένωση Αναρχικών . Ένα πλήθος συντρόφων αποχωρεί συλλογικά , αρνούμενων να συναινέσουν στην απονοηματοδοτημένη και επιζήμια υπό τα πρίσμα του αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού , ταξικού και εξεγερσιακού αγώνα , διαχείριση του πλήγματος . Ο κατακερματισμός όμως συνεχίζεται . Αποχωρήσεις και δημιουργία νέων σχημάτων , σχισματικών ως προς τα προηγούμενα , συμβαίνουν αλυσιδωτά μέχρι το ’90 . Η Ένωση πλέον είναι μια από τις πολλές ομάδες . Ο σεχταρισμός που απλώθηκε , εδραζόμενος σε ιδεολογικές διαφωνίες , σε προσωπικές διαμάχες και σε ασύμπτωτες πολιτικές επιλογές , έγινε το περίγραμμα του οργανωμένου αναρχικού χώρου , αναπαραγόμενος μέχρι σήμερα . Προϊόν αυτού του παρελθόντος είναι η δύστοκη τάση αυτοπεριχαράκωσης πολλών συντρόφων , με την μορφή της εύκολης καταφυγής , στις εύστοχα λεγόμενες ομάδες συγγένειας (που είναι η βάση της αντιεξουσιαστικής κοινότητας) , ανεξάρτητα από τον αν είχαν ζήσει τα γεγονότα εκείνης της εποχής . Εκδήλωσή της ήταν η άρνηση ενός διόλου ευκαταφρόνητου κομματιού των αναρχικών να συγχροτιστούν κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 με το υποπρολεταριάτο που συμμετείχε στην σύγκρουση και σε εγχειρήματα αυτοοργάνωσης (με επίκεντρο την κατάληψη του πολυτεχνείου) , με εξεγερμένους των οποίων η δράση ήταν η ακρότατη αιχμή της εξέγερσης και του οποίου η βιωματική ταξική πολιτική συνείδηση του επέτρεπε να κατανοήσει την εξέγερση σαν ένα άλμα στην προοπτική μιας επανάστασης . Παράγωγα της ίδιας κουλτούρας είναι η αντίληψη που εντοπίζει την δράση των αναρχικών αποκλειστικά στο δίπολο της προπαγάνδας και της αυτοδιάχυσης τους μέσα στην εξέγερση , όπως επίσης η αντίληψη που θεωρεί ότι η υπαρξιακή , κοινωνική και πολιτική ταυτότητα μας είναι επικοινωνιακά προσφορότερο να καλύπτεται μέσα σε κοινωνικές τοπικότητες . Αυτές οι αντιλήψεις , τον Δεκέμβρη και έπειτα , αντιπάλεψαν με μανία τις απόπειρες μαζικής συγκροτημένης καθόδου των αναρχικών στον δρόμο . Πρόκειται για σύγχυση μεταξύ της ιδέας της κοινωνικής διάχυσης της αντιεξουσίας και της εξέγερσης , που απαιτεί μια συνεκτική αντιθεσμική-αντικρατική πολιτική τοποθέτηση , ευθυτενώς προτασσόμενη σε κάθε κοινωνικό πεδίο ανταγωνισμού , και της ιδέας της αυτοδιάχυσης μέσα στους αγώνες , ακολουθώντας πρωτοβουλίες άλλων κοινωνικών ή και πολιτικών υποκειμένων , που σήμαινε αυτοδιάλυση της αναρχίας . Με την πτώση της μεγαλεπίβολης απόπειρας ομοσπονδιοποίησης των αναρχικών , όπως καταγράφηκε ιστορικά από την πορεία της Ένωσης , επήλθε μια λογική αντιστροφή στις σημασιοδοτήσεις ορισμένων λέξεων . Κάθε ιδέα οργανωσιακής δικτύωσης και στρατηγικής ενότητας στιγματίστηκε ως συγκεντρωτισμός , γραφειοκρατία , δυσκαμψία , ενώ ότι ιστορικά έχει αναδειχθεί ως κομματισμός , η αυτοαναφορικότητα , η πολιτική αυτοτέλεια και η ιδεολογική αυτεπίταση αντιμαχόμενων κομματιών του κόσμου της ανατροπής κατοχυρώθηκε ως εγγύηση ελευθερίας και στοιχείο αυτοκαθορισμού και αυτοοργάνωσης .

Παρά τα προβλήματα τους οι αναρχικοί στα επόμενα χρόνια επέμειναν στην δράση τους και στο άνοιγμα μετώπων κοινωνικής σύγκρουσης . Η κατάληψη του πολυτεχνείου τον Γενάρη του 1990 , μετά από εκτεταμένες συμπλοκές με τα ματ , με αφορμή την αθώωση του μπάτσου Μελίστα , δολοφόνου του Μιχάλη Καλτεζά και το παράλληλο κύμα μαθητικών καταλήψεων σηματοδοτούν μια νέα εποχή . Εμφανίζονται νέοι σύντροφοι , οι οποίοι επιχειρούν να αυτοοργανωθούν πολιτικά με νέα σχήματα . Αρχίζει να δοκιμάζεται η λογική της διασποράς στον κοινωνικό χωροχρόνο βίαιων επιθέσεων στα σύμβολα και στα εργαλεία της κυριαρχίας , περαιούμενες με στοιχειώδη μέσα . Ενώ παράλληλα αναπτύσσεται το ρεύμα των πολιτικών καταλήψεων στέγης . Την δράση την παρακολουθεί ένας πλούσιος θεωρητικός διάλογος . Η αναρχία αναζητεί την διαύγεια της και απλώνει την παρέμβαση της στο κοινωνικό γίγνεσθαι . Την χρονιά ’90-’91 γενικεύονται οι μαθητικές καταλήψεις , με υπόβαθρο την αντιεξουσία και την εχθρότητα προς κάθε μηχανισμό καταστολής . Τον Γενάρη του ’91 ξεσπάνε οι μαζικότερες συγκρούσεις από το 1973 . Για κάποια χρόνια ακόμα στα σχολεία γεννιούνται εστίες αντιθεσμικού εξεγερσιακού αγώνα . Και επιπλέον αναδύονται γεγονότα σε εργατικούς και τοπικούς αγώνες .

Ο Χριστόφορος , αφού έχει βγει από την προφυλάκιση , παραμένει στην Ένωση και συνεχίζει την δράση . Όντας διωκόμενος διαφεύγει σε άλλη χώρα , απ’ όπου τον απαγάγουν κρατικοί μηχανισμοί και τον μεταφέρουν στην ελλάδα . Φυλακίζεται πάλι για ένα διάστημα . Ο κύκλος της Καλογρέζας τυπικά κλείνει με την δίκη του Κλέαρχου Σμυρναίου και του Χριστόφορου Μαρίνου και την αποφυλάκιση του Χριστόφορου . Πολιτικά όμως , το κράτος δεν έχει ικανοποιήσει ακόμα τις προθέσεις του απέναντι σε έναν στοχοποιημένο αρνητή του .

Συνεπής στην ιδέα της Ένωσης , πιστός στους συντρόφους του , αλλά και μέτοχος της αντίληψης του πολιτικού διευθυντηρίου και δέσμιος της ως καλός στρατιώτης , στέκεται στο δρόμο όπου αντιλαμβάνεται και αισθάνεται ότι είναι καθήκον του . Παρά τον μικροπολιτικό περίγυρό του συνομιλεί ελεύθερα και χτίζει συνεργατικές προοπτικές όποτε του δίνεται ευκαιρία με κάθε σύντροφο που συναντάει , ακόμα κι αν οι σχέσεις τους ήταν κριτικές . Συμμετέχει ενεργά σε ανοιχτές συνελεύσεις , ταπεινά συμπράττει με παλιούς και νέους συντρόφους στην κάθε αναγκαία λεπτομέρεια της κοινωνικής παρέμβασης και της επιθετικής δράσης και στέφεται στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης όποιο κι αν είναι το επίπεδο της βίας , αντίθετα στην λογική του βετερανισμού. Στον προσωπικό του χρόνο ασκείται και καλλιεργεί την σκέψη του , μελετώντας με ευρύτητα θεμάτων και επόψεων . Ο θεωρητικός συλλογισμός του ισορροπούσε στην ίδια σφαίρα εντελώς αντιδιαμετρικές αναφορές , όπως το σημασιολογικό πλαίσιο του Κορνήλιου Καστοριάδη , που περιστρέφεται γύρω από την ιδέα του κοινωνικού φαντασιακού και την πρόταξη της άμεσης δημοκρατίας , από την μια μεριά και την πραγματολογική ιστορική και φιλοσοφική κριτική του Παναγιώτη Κονδύλη , που αποδομεί κάθε ιδεολογία , από την άλλη μεριά . Και πάντα σταθερά πορευόμενος στην κεντρική γραμμή της αναρχίας .
Η στιγμή για μια νέα απόπειρα εξοντωτικής φυλάκισης του συντρόφου έρχεται το 1995 με την σύλληψη από την κρατική ασφάλεια κάποιων πρώην κρατουμένων κι ενός οργανωμένου πασόκου με την κατηγορία της συμμετοχής σε μια ληστεία , στην οποία σκοτώθηκε ο ταμίας . Για να αποδιώξουν την ευθύνη του φόνου ορισμένοι από τους συλληφθέντες δέχονται να υπογράψουν το σενάριο της ασφάλειας , αποδίδοντας τον ψευδώς στον Μαρίνο . Οπότε , ο Χριστόφορος βρίσκεται πάλι προφυλακισμένος , απρόσμενα . Αυτήν την φορά όμως , το κλίμα είναι καθοριστικά διαφορετικό . Στον σεχταρισμένο χώρο των αναρχικών έχουν ενσταλαχθεί η συκοφαντία , η μνησίκακη απαξία και η ίντριγκα . Τον κρατούμενο και σοβαρά διωκόμενο αναρχικό τον υπερασπίζονται ελάχιστοι σύντροφοι και ο μικρός κύκλος των κατά σύμβαση , όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα , στενών συντρόφων και φίλων του . Σε θέση αδυναμίας , υπόκειται το μένος της πλειονότητας του χώρου και των περιχώρων του . Εμμέσως ή ευθαρσώς πολλοί αποδέχονται το σενάριο της ασφάλειας . Εμπράκτως δρομολογούν την εξόντωσή του αρνούμενοι οποιοδήποτε ψήγμα αλληλεγγύης προς έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο στόχαστρο του κράτους ως εχθρός του , την ίδια στιγμή που γίνονται κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση άλλων κρατουμένων .

Πάραυτα , ο Χριστόφορος πραγματοποιεί την πιο σκληρή μεταδικτατορικά και μέχρι σήμερα απεργία πείνας . Αφού έφτασε τρεις φορές στα όρια του θανάτου , πέφτοντας σε κώμα και επανερχόμενος με την άμεση φαρμακευτική παρέμβαση των γιατρών , μεταφέρθηκε υπό κράτηση στο σπίτι του και τελικά αφέθηκε με περιοριστικούς όρους . Η υγεία του όμως είναι κλονισμένη . Η αποφασιστικότητα του και η αισιοδοξία του είναι αλώβητες , αλλά αντιμετωπίζει δυσάρεστα αντικειμενικά προβλήματα . Κανένας αγωνιστής δεν έχει νικήσει σε σοβαρή απεργία πείνας χωρίς κόστος . Οι πολιτικοί και οι δικαστές ξέρουν να υπολογίζουν τους συσχετισμούς ισχύος στον κοινωνικό ανταγωνισμό , αλλά δουλειά τους είναι να εκδικούνται και δεν χαρίζονται ? ποτέ δεν βιάζονται να χάσουν τους αιχμαλώτους τους . Το αντίτιμο για την απελευθέρωση του Μαρίνου ήταν βαρύ . Και έξω από την φυλακή βρίσκει την γενικευμένη εχθρότητα . Οι άνθρωποι που τους θεωρούσε συντρόφους του τον αποτιμούν τώρα ως καμένο χαρτί , όπως πολλοί άλλοι που επί χρόνια διαψεύδονταν από την πράξη ενός αναρχικού επαναστάτη που δεν παροπλίστηκε ποτέ . Στον μυωπικό μικρόκοσμο μιας κουλτούρας που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους ως εργαλεία και στην διάχυτη συνωμοσιολογική φαντασιοπληξία οι αγωνιστές έχουν ημερομηνία λήξης . Αντιθέτως , στα πεδία της σύγκρουσης με το κράτος κάθε μάχη δίνει την θέση της στις επόμενες . Για όποιον , όπως έκανε ο Χριστόφορος , ακολουθεί ηθικές υπαρξιακές επιλογές που τον εντάσσουν αδιαπραγμάτευτα στην πλευρά του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση , δεν υπάρχει τόπος ιδιωτικής απόσυρσης ικανός να χωρέσει την συνείδηση του . Και του Χριστόφορου η συνείδηση ήταν φορέας των οριακών πολιτικών διλλημάτων που ορθώθηκαν μετά την κρατική δολοφονία ενός συντρόφου , του Μιχάλη Πρέκα . Όχι μόνο δεν θα μπορούσε να δεχτεί την πολιτική αυτοεξορία του , αλλά δεν μπορούσε να έχει καμία εκτίμηση προς την συνθηκολόγηση με την θεσμικότητα και με τη νομιμότητα που έχουν επιβάλει τα όρια τους με αίμα και τρόμο .

Σ’αυτήν την πολιτική και προσωπική κατάσταση ο Χριστόφορος έρχεται σε διαμάχη και με το οικείο περιβάλλον του . Και τελικά καταδίδεται στο κράτος για τον τραυματισμό ενός μπάτσου, με την μεσολάβηση ενός μηχανισμού δικηγόρων και επαγγελματιών της ‹‹αντι-καταστολής›› . Σπάει τους περιοριστικούς όρους και φεύγει για ταξίδι , με πλοίο . Εκεί τον εντοπίζουν ασφαλίτες . Επιστρέφει στον Πειραιά , παραμένοντας στην καμπίνα του , δίχως να αποβιβαστεί αλλού . Στο λιμάνι τον περιμένουν επαγγελματίες δολοφόνοι της ε.κ.α.μ. και της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας . Όταν έδεσε το πλοίο η σύντροφος του κατέβηκε πρώτη .Πριν βγει ο Χριστόφορος , οι μπάτσοι εισέβαλαν στην καμπίνα και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι .

Το κράτος αμέσως ανακοίνωσε τον θάνατο του , ως αυτοκτονία . Παρότι οι δηλούμενες διαδικασίες και πράξεις των εκτελεστών ήταν παράτυπες , τα προβαλλόμενα σενάρια πασιφανώς παράλογα κι είχε γίνει έντονη προσπάθεια να μπερδευτούν τα αντικειμενικά ίχνη του γεγονότος . Οι πολιτικά υφέρποντες , όλων των χώρων , βολεύτηκαν αμέσως με την εκδοχή της αυτοκτονίας . Το κράτος καθάρισε τα ελεγχόμενα οικοσυστήματα τους από έναν ανεπιθύμητο . Η διαβολή της αξιοπρέπειας του συντρόφου επιτείνεται μετά τον θάνατο του . Η απαξίωση δανείζεται την ψυχιατρική γλώσσα . Ο αγωνιστής χαρακτηρίζεται τραγικός ασθενής , λόγω της απεργίας πείνας και έπειτα , όντας τραγικός σε όλη του την ζωή, καταλήγει αυτόχειρας . Ορισμένοι προσέτρεξαν να υπερασπιστούν δημοσίως και εγγράφως αυτήν την σταλινικών προδιαγραφών επιστημονικοφανή δικαιϊκή κρίση , που ήταν το παραπέτασμα της ολοκλήρωσης μιας τρομοκρατικής επιχείρησης του κράτους που είχε ξεκινήσει την προηγούμενη δεκαετία με έναν άλλο πολιτικό φόνο . Αν και υπήρχαν τα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ο θάνατος του Χριστόφορου ήταν δολοφονία , κανείς δραστηριοποιούμενος εντός ή πέριξ του θεσμικού πεδίου δεν είχε λόγο να αποκαταστήσει την μνήμη ενός ανθρώπου ο οποίος συμβόλιζε την άβυσσο που χωρίζει την αναρχία από τον κτηνώδη κόσμο της εξουσίας .

Η δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα ήταν ένα κραυγαλέο μήνυμα . Η απειλή εσωτερικεύτηκε πολιτικά στον κόσμο της αντίστασης . Η δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου ήταν επίσης ένα κραυγαλέο μήνυμα προς όλη την κοινωνία ? η τελευταία φράση του προηγούμενου μηνύματος . Ωστόσο , το κράτος την δεύτερη φορά δεν χρειαζόταν να ξεβολέψει όσους χώνεψαν το πρώτο μήνυμα . Στην δημοκρατία οι μηχανές του τρόμου δουλεύουν σε πρώτο πλάνο , δουλεύουν και υπό την κάλυψη των κυκλοφορούντων προσχημάτων .

Τα επόμενα χρόνια η οργανωμένη παρουσία των αναρχικών συστέλλεται . Η κοινωνική δυναμική της αναρχίας όμως είναι υπεράνω επιμέρους τελμάτων . Σιγά σιγά οργανώνονται νέοι άνθρωποι . Οι μαζικές συγκρούσεις με τα ματ στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις ύστερα από τις μάχες της Γένοβας και του Σιάτλ , ήταν η πρώτη έκλαμψη μιας νέας εποχής . Η μετωπική επίθεση του ‹‹μαύρου›› μπλοκ στο μητροπολιτικό κέντρο της Θεσσαλονίκης τον Ιούνιο του 2003 , η σύντομη , αλλά άγρια σύρραξη με την πανστρατιά των αστυνομικών δυνάμεων που θα το προστάτευαν στο αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων ενάντια σε μια σύνοδο της ευρωπαϊκής ένωσης και η απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων στην συνέχεια , ήταν αιχμιακές εκφράσεις ενός κύματος αντιστάσεων που ήδη φούσκωνε . Το επόμενο διάστημα νέες ομάδες , κοινωνικά στέκια και καταλήψεις φυτρώνουν σε γειτονιές και σε πόλεις . Στις διαδηλώσεις που καλούν αναρχικοί συμπορεύονται πολλές εκατοντάδες εώς και χιλιάδες άνθρωποι , με πρώτο παράδειγμα την αντιφασιστική πορεία που ήταν απάντηση στην επίθεση που είχε δεχτεί η αναρχική κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη και συνέχεια της μάχης που έδωσαν οι σύντροφοι με τους φασίστες . Μετά την ολυμπιάδα του 2004 τα δυο εκτεταμένα συστήματα παρακολούθησης στην Αθήνα καταστρέφονται σχεδόν ολοκληρωτικά με εκατοντάδες μαζικές ή καταδρομικές δράσεις (αργότερα αποκαταστάθηκε το ένα) . Οι εμπρηστικές επιθέσεις κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων πολλαπλασιάζονται και διαχέονται σε όλη την χώρα . Στα εξάρχεια οι συμπλοκές με τα ματ παίρνουν τον χαρακτήρα συχνής άσκησης . Ανοίγονται μέτωπα τοπικών αντιστάσεων τα οποία εμπνέονται από τις αντιλήψεις των αναρχικών και από τα παραδείγματα τους . Οι αναρχικοί πρωτοστατούν στα μέτωπα αγώνα για την υπεράσπιση της φύσης . Παράλληλα , σχηματίζονται σωματεία και εργατικές πρωτοβουλίες , υιοθετώντας αντιεξουσιαστικές ιδέες . Η ανάκαμψη του αντικρατισμού , του εξεγερσιακού κλίματος και της αυτοοργάνωσης ήταν αποτέλεσμα της ασίγαστης εργασίας αγωνιστών που δεν παραιτήθηκαν στις δύσκολες περιόδους . Αλλά η υπέρβαση των ελλειμματικών καταβολών μας ήρθε με την δραστηριοποίηση ανθρώπων που δεν είχαν επαφή με την προηγούμενη δεκαετία .

Στην δωδεκαετία που διανύσαμε από τον θάνατο του Χριστόφορου οι αστυνομικοστρατιωτικοί μηχανισμοί του κράτους δολοφόνησαν πολλούς ανθρώπους . Μετανάστες , κρατούμενους , τσιγγάνους , νεολαίους και παράνομους . Το 2005 , μπάτσος , σωματοφύλακας πολιτικού του ΠΑΣΟΚ , τραυμάτισε έναν σύντροφο μέσα στο πολυτεχνείο . Σ’αυτήν την πρόκληση η άμεση απάντηση ήταν η πολύωρη ομηρία πρώην υπουργών και άλλων κρατικών παραγόντων μέσα σε αίθουσα του πολυτεχνείου . Το φθινόπωρο του 2008 σε κινητοποίηση των αγωνιζόμενων ενάντια στην καταστροφή της Λευκίμμης στην Κέρκυρα , από την επιχειρούμενη έναρξη λειτουργίας ενός ΧΥΤΑ , τα ματ προκάλεσαν τροχαίο δυστύχημα σκοτώνοντας την Μαρία Κουλούρη . Στις 6 του Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας πορεία αλληλεγγύης στη δυναμική αντίσταση της Λευκίμμης . Το ίδιο βράδυ , δυο μπάτσοι (‹‹ειδικοί φρουροί››) διερχόμενοι από το κέντρο των εξαρχείων , που πλέον έχει κατοχυρωθεί ως περιοχή περιορισμένου ελέγχου για τις ένοπλες υπηρεσίες του κράτους , διαπληκτίζονται με παρευρισκόμενους ανθρώπους και αφού αφήνουν το περιπολικό τους δίπλα σε μια διμοιρία των ματ επιστρέφουν και πυροβολούν σκοτώνοντας με δυο σφαίρες τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο . Το πολιτικό κλίμα για μια βίαιη επιχείρηση αλλαγής των αντικειμενικών συσχετισμών σ’αυτήν την ιστορική κεντρική γειτονιά της πόλης φτιαχνόταν για καιρό από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και από στελέχη του κράτους . Ο μπάτσος Κορκωνέας πήρε την πρωτοβουλία να υλοποιήσει τις απειλές των προϊσταμένων του και τις προτροπές των δημοσιογράφων . Αλλά τώρα ο τρόμος που προσπαθεί το κράτος να μπολιάσει στην κοινωνία γίνεται οργή . Και όλες οι απώλειες του παρελθόντος συσσωρεύονται και ατσαλώνουν την οργή . Η δολοφονία του Αλέξανδρου είναι το έναυσμα μιας γενικής επίθεσης των αναρχικών , όλων των γενεών , σε ότι ανήκει στον πολιτισμό της εξουσίας και γίνεται η αφορμή για την μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στην ελλάδα , στην μεταπολεμική ιστορία τουλάχιστον , που συμπαρέσυρε στον δρόμο ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη .

Μετά την δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο .Μετά την δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο . Μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τίποτα δεν είναι πια το ίδιο . Κάθε πλήγμα στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου αργά ή γρήγορα τον ξαναδυναμώνει , γεννώντας εξέγερση . Διότι το κράτος εξοντώνει ανθρώπους και διαλύει κοινωνίες για να παράγει έλεγχο και εκμετάλλευση , αλλά η αναρχία εκβάλλει , διαλεκτικά , από ένα κοινό δυναμικό ελευθερίας και αλληλεγγύης ριζικά ισχυρότερο από την εφήμερη επιβολή του φόβου , της ιδιοτέλειας , της φυγοπονίας και της υποκρισίας . Καμία εξουσία και καμία σιωπή δεν έχουν καταφέρει ποτέ να εξαφανίσουν την μνήμη των εγκλημάτων τους και την επαναστατική μνήμη .

Ο σύντροφος Χριστόφορος Μαρίνος , μέσα στην σύγχρονη εμπειρία της αναρχίας στην ελλάδα , δίδαξε την αταλάντευτη στράτευση στον αγώνα για την αναρχία ? έναν υπαρξιακό αυτοκαθορισμό ολοκληρωτικά ηθικό , ολοκληρωτικά εξεγερσιακό , ολοκληρωτικά αντικρατικό , ολοκληρωτικά πολιτικό . Δίδαξε με την στάση του την ακεραιότητα της εχθρότητας ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας . Δίδαξε με την διαδρομή του την ατομική συνέπεια στις ατομικές και συλλογικές ρηξιακές επιλογές . Απαραίτητο εχέγγυο της αξιοπιστίας των προταγμάτων μας . Κατέδειξε με τις πράξεις του την ένταση των διακυβευμάτων που συνοδεύουν την θραύση των ορίων ελέγχου του κράτους . Αποσάρθρωσε με την ορμητικότητα του τα ιδεολογικά προκαλύμματα του σεχταρισμού και τους δικούς του καταγωγικούς δεσμούς με την γενικευμένη κουλτούρα της φατρίας . Εξέθεσε το τρομικό και ενοχικό υπόβαθρο κάθε συμβατικού αυτοπεριορισμού της αντίστασης . Κατέδειξε με το τέλος του , όπως και ο Μιχάλης Πρέκας , τον κανιβαλικό πυρήνα της αστικής κοινωνίας , που συγκαλύπτεται από το θέατρο της δημοκρατίας και από τις σαγήνες του φιλελευθερισμού .

Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης μετείχε στους αγώνες της εποχής του . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης επιδίωκε την ενότητα των αναρχικών απέναντι σε ένα οργανωμένο σύστημα βίας , αφομοίωσης και εκμετάλλευσης . Με τα σχίσματα που προκάλεσε σ’έναν κόσμο έτοιμο να σχιστεί διδασκόμαστε το ήθος που ήταν σε ανεπάρκεια . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης έγινε αρνητής του νόμου , χωρίς να χαριστεί στην φετιχιστική παραφιλολογία του αριστερού ανταρτισμού και χωρίς να υποπέσει στην βερμπαλιστική αυταρέσκεια και στον αστικό αντικοινονισμό της νεονετσαγιεφικής παραμυθίας . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης εμπλούτισε τον λόγο της αναρχίας με εκείνο το κομμάτι της συλλογικής συνείδησης που αντιστοιχούσε στη δική του δράση . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης αντάμωσε τον θάνατο αγωνιζόμενος .


Το παραπάνω κείμενο είναι η πολιτική κατάθεση της μνήμης ενός συντρόφου που γνώρισε τον Χριστόφορο Μαρίνο μέσα σε αγώνες και ανέπτυξε μαζί του μια εγκάρδια σχέση χωρίς μικροπολιτικές εξαρτήσεις ή τυπικές δεσμεύσεις , που διατηρήθηκε μέχρι τέλους.


Αναδημοσίευση από : Γκιλοτίνα

Αντί επιλόγου.....Δεν έχω να διαθέσω άλλο παρά τη ζωή μου, 
                  δεν έχω άλλο να διεκδικήσω παρά την ελευθερία μου 
                  Χριστόφορος Μαρίνος 

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Errico Malatesta, 14 Δεκεμβρίου 1853 - 22 Ιουλίου 1932 ( mini βιογραφικό και αποσπάσματα απ το ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ )

Ο Ερρίκο Μαλατέστα (Errico Malatesta, 14 Δεκεμβρίου 1853 - 22 Ιουλίου 1932) ήταν Ιταλός αναρχικός. Κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ζωής βρισκόταν σε εξορία από την πατρίδα του, την Ιταλία και συνολικά πέρασε πάνω από δέκα χρόνια στην φυλακή. Έγραψε και εξέδωσε ριζοσπαστικές εφημερίδες, ενώ ήταν φίλος του Μιχαήλ Μπακούνιν.


Ο Μαλατέστα γεννήθηκε στην Σάντα Μαρία Κάπουα Βέτερε, στην επαρχία της Καζέρτα στη Νότια Ιταλία. Η πρώτη από μια σειρά συλλήψεων ήρθε στα δεκατέσσερά του, όταν συνελήφθη επειδή με ένα γράμμα που έγραψε, παραπονέθηκε στο βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄ για την αδικία που επικρατούσε στην περιοχή.
Ο Μαλατέστα αρχικά σπούδαζε φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης- ωστόσο, απεβλήθη το 1871 επειδή συμμετείχε σε διαδήλωση. Την ίδια χρονιά, εν μέρει από τον ενθουσιασμό του για την Παρισινή Κομμούνα και εν μέρει για την φιλία του με τον Καρμέλ Παλλαντίνο (Carmel Palladino), συμμετείχε στην πολιτική ομάδα της Νάπολης για την Πρώτη Διεθνή, ενώ έγινε αυτοδίδακτος μηχανικός και ηλεκτρολόγος. Το 1872 συνάντησε το Μιχαήλ Μπακούνιν, μαζί με τον οποίο συμμετείχε στην Αναρχική Διεθνή του St. Imier. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Μαλατέστα προπαγάνδισε τις απόψεις της Διεθνούς στην Ιταλία και φυλακίστηκε δυο φορές για αυτές του τις δραστηριότητες.
Τον Απρίλιο του 1877, ο Μαλατέστα, ο Κάρλο Καφιέρo, o Ρώσος Στέπνιακ και περίπου 30 άλλοι ξεκίνησαν μια εξέγερση στην επαρχία Μπενεβέντο, παίρνοντας τα χωριά του Λέτινο και Γκάλλοαμαχητί. Οι επαναστάτες έκαψαν τα φορολογικά κατάστιχα και κήρυξαν το τέλος της βασιλικής κυριαρχίας, ενώ είχαν μεγάλη λαϊκή υποστήριξη αφού ακόμα και ένας παπάς της περιοχής έδειξε τη συμπαράστασή του. Όταν έφυγαν από το Γκάλλο, συνελήφθησαν από δυνάμεις της κυβέρνησης και κρατήθηκαν για δεκαέξι μήνες πριν αποσυρθούν οι κατηγορίες. Οι ριζοσπάστες, έπειτα από μια σειρά επιθέσεων στην ιταλική βασιλική οικογένεια και στους υποστηριχτές της, βρισκόταν υπό συνεχή παρακολούθηση από την αστυνομία. Ο Μαλατέστα, με το να είναι υποστηριχτής της σοσιαλιστικής επανάστασης, τέθηκε υπό παρακολούθηση παρά το γεγονός ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν ότι δεν είχαν καμιά σχέση με τις επιθέσεις. Μετά που γύρισε στη Νάπολη και λόγω αυτών των συνθηκών, αναγκάστηκε να φύγει από την Ιταλία για να επακολουθήσει μια μακρά περίοδος εξορίας.

Πήγε στην Αίγυπτο, όπου επισκέφτηκε κάποιους Ιταλούς φίλους αλλά σύντομα εκδιώχθηκε από τον Ιταλό πρόξενο. Επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο και αφού του αρνηθήκανε την είσοδο στη Συρία, στη Τουρκία και στην Ιταλία, αποβιβάστηκε στη Μασσαλία απ' όπου και πήρε το δρόμο για τη Γενεύη τηςΕλβετίας –η οποία τότε ήταν κάτι σαν κέντρο αναρχικών. Εκεί έδρασε μαζί με τους Ελυζέ Ρεκλύς (Élisée Reclus) και Πέτρο Κροπότκιν, βοηθώντας τον τελευταίο στην έκδοση του περιοδικού L' Anarchia, ωστόσο σύντομα απελάθηκε και από την Ελβετία, και τελικά ταξίδεψε στο Λονδίνο το 1880, διαμέσου της Ρουμανίας, του Παρισιού και του Βελγίου.
Στο Λονδίνο ο Μαλατέστα εργάστηκε ως πωλητής παγωτού και ως μηχανικός, ενώ συμμετείχε το 1881 στη συνέλευση της Διεθνούς, που γέννησε τηνΑναρχική Διεθνή του St. Imier.
Πήγε να πολεμήσει τους Άγγλους αποικιοκράτες στην Αίγυπτο το 1882 και μυστικά επέστρεψε στην Ιταλία τον επόμενο χρόνο. Στη Φλωρεντία ίδρυσε την εβδομαδιαία αναρχική εφημερίδα La Questione Sociale (Το Κοινωνικό Ζήτημα) στην οποία εμφανίστηκε η πιο δημοφιλής του μπροσούρα, Tra Contadini(Μεταξύ Αγροτών). Ο Μαλατέστα πήγε πίσω στην Νάπολη το 1884 - αφού εξέτισε μια ποινή τριών ετών- για να περιθάλψει τα θύματα της επιδημίαςχολέρας. Για ακόμα μια φορά έφυγε από την Ιταλία για να γλυτώσει την φυλάκιση, και πήγε στην Νότια Αμερική. Έζησε στο Μπουένος Άιρες από το1885, όπου συνέχισε την έκδοση της La Questione Sociale, αναμίχθηκε στην ίδρυση της πρώτης μαχητικής ένωσης εργατών στην Αργεντινή, την Ένωση Αρτοποιών, και διαμόρφωσε τον αναρχικό χαρακτήρα των εργατικών κινητοποιήσεων στη χώρα για τα επόμενα χρόνια.
Επιστρέφοντας στην Ευρώπη το 1889, εξέδωσε εφημερίδα που ονομαζόταν L'Associazione στη Νίκαια μέχρι που αναγκάστηκε να φύγει για Λονδίνο. Για τα επόμενα οχτώ χρόνια ο Μαλατέστα έδρασε στο Λονδίνο, αλλά έκανε κρυφά ταξίδια στο Παρίσι, την Ελβετία και την Ιταλία, ενώ έκανε μια περιοδεία διαλέξεων στην Ισπανία με τον Φερνάντο Ταρίντα ντελ Μαρμόλ. Αυτή την περίοδο έγραψε αρκετές σημαντικές μπροσούρες, συμπεριλαμβανομένης τηςL'Anarchia. Ο Μαλατέστα έπειτα πήρε μέρος στο Διεθνές Συνέδριο Αναρχικών στο Άμστερνταμ το 1907, όπου είχε έντονες διαμάχες με τον αναρχοσυνδικαλιστή Πιερ Μονά για τη σχέση ανάμεσα στον αναρχισμό και στον συνδικαλισμό (Αναρχοσυνδικαλισμός). Ο τελευταίος πίστευε ότι ο συνδικαλισμός ήταν επαναστατικός και θα μπορούσε να δημιουργήσει τις συνθήκες της κοινωνικής επανάστασης, ενώ ο Μαλατέστα θεωρούσε ότι δεν ήταν ικανός. Ο Μαλατέστα πίστευε ότι οι συνδικαλιστικές ενώσεις ήταν ρεφορμιστικές και μπορούσαν να γίνουν ακόμα και συντηρητικές. Μαζί με τονΚρίστιαν Κορνέλισσεν παρέθεσαν ως παράδειγμα τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ, όπου συνδικαλιστικές ενώσεις απαρτιζόμενες από τους ικανότερους εργάτες μερικές φορές αντιτίθεντο στους λιγότερο ικανούς, για να αμυνθούν την προνομιακή τους θέση. Το 1912, μια συκοφαντική κατηγορία είχε ως αποτέλεσμα τρίμηνη φυλάκιση, και παραπομπή προς απέλαση. Όμως δεν απελάθηκε, ως αποτέλεσμα της καμπάνιας από τον ριζοσπαστικό τύπο και των διαδηλώσεων εργατικών οργανώσεων.

Ο Μαλατέστα ήταν ένας αναρχικός με αρχές — θα επέμενε πάντα στις αναρχικές του ιδέες όποια κι αν ήταν η κατάσταση. Πάντα απέρριπτε τα πολιτικά κόμματα και τις πολιτικές επαναστάσεις, προτιμώντας τις κοινωνικές επαναστάσεις. Ήταν καχύποπτος ακόμα και με τις επαναστατικές συνδικαλιστικές ομάδες τις οποίες υποστηρίζουν οι αναρχοσυνδικαλιστές.
Η συνεχής δουλειά του ως οργανωτής και ομιλητής ενσάρκωνε τα ιδανικά του για την ελεύθερη συνεργασία. Ο Μαλατέστα ήθελε να συμμετέχει ενεργά σε μια οργάνωση και να κάνει κάτι με τους ανθρώπους που την απαρτίζουν. Δεν είχε την νοοτροπία του να ανήκει σε μια ομάδα απλά για να ανήκει.

Ο Μαλατέστα πίστευε ότι η αναρχική επανάσταση θα ερχόταν σύντομα, και ότι η βία θα ήταν απαραίτητο συστατικό από την στιγμή που το κράτος βασιζόταν ολοκληρωτικά στο βίαιο εξαναγκασμό. Όπως έγραψε στο άρθρο του The Revolutionary "Haste"Είναι λαχτάρα αλλά και στόχος μας, καθένας να μπορέσει να γίνει κοινωνικά συνειδητοποιημένος και μάχιμος· αλλά για να έχουμε αυτή την κατάληξη, είναι απαραίτητο να εφοδιαστούν όλοι με τα μέσα για ζωή και ανάπτυξη, και για αυτό είναι απαραίτητο να καταστραφεί με βία - από την στιγμή που δεν γίνεται διαφορετικά - η βία που αρνείται αυτά τα μέσα στους εργάτες. ( Umanita Nova), Νούμερο 125, 6 Σεπτεμβρίου του 1921.
Ο Μαλατέστα, σύμφωνα με αυτή τη λογική, υποστήριζε τη βία ως απαραίτητο μέρος της χειραφέτησης της εργατικής τάξης.

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Μαλατέστα επέστρεψε οριστικά στην Ιταλία. Δυο χρόνια μετά τον γυρισμό του, το 1921, η ιταλική κυβέρνηση τον φυλάκισε ξανά, αν και αφέθηκε ελεύθερος δυο μήνες πριν οι φασίστες ανέβουν στην εξουσία. Από το 1924 μέχρι το 1926, όταν ο Μπενίτο Μουσολίνι φίμωσε όλα τα ανεξάρτητα μέσα, ο Μαλατέστα, παρόλο που δεχόταν απειλές και η δημοσιογραφία βρισκόταν υπό κυβερνητική λογοκρισία, εξέδωσε το περιοδικό Pensiero e Volontà. Θα περνούσε τα εναπομείναντα χρόνια του έχοντας μια σχετικά ήρεμη ζωή, βγάζοντας τα προς το ζην ως ηλεκτρολόγος. Αφού υπέφερε αρκετά χρόνια από το αδύναμο αναπνευστικό του σύστημα, ανέπτυξε βρογχοπνευμονία από την οποία και πέθανε έπειτα από μερικές εβδομάδες. Πέθανε την Παρασκευή 22 Ιουλίου του 1932.


ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ ( ΕΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ )
ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή βιαίως της βούλησης ενός ή περισσοτέρων στους υπολοίπους. Είναι μόνο μέσω της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελούσιας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, τη μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.
Υπάρχουν σίγουρα άλλοι άνθρωποι, άλλες παρατάξεις, άλλες σχολές τόσο ειλικρινώς αφιερωμένες στο γενικό καλό, όσο μπορούν να είναι οι καλύτεροι ανάμεσα μας. Αλλά αυτό που διακρίνει τους αναρχικούς απ' όλους τους άλλους, είναι ακριβώς ο φόβος της βίας, η επιθυμία και η πρόθεση να εξαλειφθεί η βία, δηλαδή η υλική δύναμη, από την ανθρώπινη άμιλλα. θα μπορούσαμε ως εκ τούτου να πούμε ότι η ιδιαίτερη ιδέα που διακρίνει τους αναρχικούς, είναι η κατάργηση του χωροφύλακα, ο αποκλεισμός από τους κοινωνικούς συντελεστές του κανόνα που επιβάλλεται μέσω της κτηνώδους, είτε νόμιμης, είτε παράνομης, δύναμης
Αλλά τότε, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί στον σημερινό αγώνα, εναντίον των κοινωνικο-πολιτικών θεσμών που θεωρούν καταπιεστικούς, οι αναρχικοί έχουν κηρύξει και ασκήσει, κηρύττουν και ασκούν, όταν μπορούν, τη χρήση βίαιων μέσων, κάτι το οποίο προφανώς αντιφάσκει με τους σκοπούς τους; Κι αυτό σε βαθμό που, κάποιες φορές, πολλοί καλόπιστοι, όπως και όλοι οι κακόπιστοι αντίπαλοι τους, να πιστεύουν ότι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Αναρχισμού ίσως να είναι ακριβώς η βία;
Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται όχι προκαλεί αμηχανία, αλλά μπορώ να το απαντήσω με λίγα λόγια. Για να ζήσουν δύο εν ειρήνει, πρέπει να το θέλουν αμφότεροι· αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του και να μην περιπέσει στην πλέον ταπεινή δουλεία, παρ' όλη την αγάπη του για την ειρήνη και την ομόνοια, είναι υποχρεωμένος ν' αντισταθεί στη δύναμη μ' όλα τα πρόσφορα μέσα.
Η ρίζα των κακών που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα, εκτός εκείνων εννοείται που εξαρτώνται από τις αντίξοες δυνάμεις της φύσης, βρίσκεται στo ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει πως η συμφωνία και αδελφική συνεργασία είναι το καλύτερο μέσο για την εξασφάλιση στους πάντες του μέγιστου δυνατού καλού, με αποτέλεσμα οι πιο δυνατοί και πιο πανούργοι να θέλουν να υποτάξουν και να εκμεταλλεύονται τους υπολοίπους. Κι όταν καταφέρουν ν' αποκτήσουν κάποιο πλεονέκτημα, θέλουν να το εξασφαλίσουν και να το διαιωνίσουν, δημιουργώντας για την υπεράσπιση του κάθε μορφής όργανα συνεχούς καταναγκασμού. Εξ αυτού ολόκληρη η ιστορία είναι γεμάτη αιματηρούς συγκρούσεις: Αυταρχικές ενέργειες, αδικίες, άγρια καταπίεση από τη μια πλευρά, εξεγέρσεις από την άλλη.
Δεν προτίθεμαι να κάνω διακρίσεις μεταξύ των παρατάξεων: Οποιοσδήποτε θέλει να χειραφετηθεί, ή να προσπαθήσει να χειραφετηθεί, οφείλει να αντιπαρατάξει τη δύναμη στη δύναμη, τα όπλα στα όπλα. Όμως ο καθένας, ενώ βρίσκει αναγκαίο και δίκαιο να χρησιμοποιεί τη δύναμη για να υπερασπίσει την ελευθερία του, τα συμφέροντα του, την τάξη του, τη χώρα του, καταδικάζει, στο όνομα μιας ιδιαίτερης ηθικής που τον διακρίνει, τη βία, όταν αυτή στρέφεται εναντίον του για την ελευθερία, τα συμφέροντα, την τάξη, τη χώρα κάποιων άλλων. [...] Θυμίζω ότι επ' ευκαιρία μιας πολύκροτης αναρχικής απόπειρας, κάποιος που φιγουράριζε τότε στις πρώτες γραμμές του σοσιαλιστικού κόμματος και είχε επιστρέψει φρέσκος-φρέσκος από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, κραύγαζε δυνατά, με την έγκριση των συντρόφων του, ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και δεν πρέπει να αφαιρείται ούτε για την υπόθεση της ελευθερίας. Φαίνεται ότι εξαιρείται η ζωή των Τούρκων και η υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Παραλογισμός ή υποκρισία;
Ωστόσο η αναρχική βία είναι η μοναδική που δικαιολογείται, η μοναδική που δεν είναι εγκληματική. Μιλώ φυσικά για τη βία που έχει όντως αναρχικά χαρακτηριστικά, και όχι για κάποια τυφλή ή παράλογη βίαιη ενέργεια η οποία αποδίδεται στους αναρχικούς, ή για εκείνη που πιθανώς διαπράττεται από πραγματικούς αναρχικούς, ωθούμενους στην παράφορα από άδικες καταδιώξεις, ή τυφλωμένους, λόγω υπερβολικής ευαισθησίας που δεν μετριάζει η λογική, από τη θέα των κοινωνικών αδικιών, από τη λύπη για τη λύπη των άλλων. Η πραγματική αναρχική βία είναι αυτή που σταματά όταν σταματά η ανάγκη υπεράσπισης της ελευθερίας. Αυτή μετριάζεται από τη γνώση ότι τα άτομα ξεχωριστά, λόγω κληρονομικότητας και περιβάλλοντος, είναι ελάχιστα υπεύθυνα για τη θέση που βρέθηκαν· αυτή δεν την εμπνέει το μίσος, αλλά η αγάπη· και είναι ιερή εφόσον σκοπεύει στην απελευθέρωση των πάντων και όχι στην αντικατάσταση της κυριαρχίας των άλλων με τη δική τους.
[...] Οι αναρχικοί δεν είναι υποκριτές. Η δύναμη χρειάζεται να αποκρούεται με τη δύναμη: Σήμερα εναντίον της καταπίεσης του σήμερα· αύριο εναντίον της καταπίεσης που ίσως αντικαταστήσει αυτή του σήμερα. Εμείς θέλουμε την ελευθερία για όλους, για μας και για τους φίλους μας, όπως για τους αντιπάλους και τους εχθρούς μας. Ελευθερία στοχασμού και προπαγάνδισης της σκέψης μας, ελευθερία εργασίας και οργάνωσης της ζωής μας όπως μας ευχαριστεί· όχι ελευθερία, εννοείται -και παρακαλούνται οι κομμουνιστές να μην παρερμηνεύουν— για την κατάργηση της ελευθερίας και εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.
[«Pensiero e Volontà», 1 Σεπτεμβρίου 1924]
Ο επαναστατικός τρόμος
[...] Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση είναι αχαλίνωτα συναισθήματα, που φυσιολογικά η καταπίεση ξυπνά και τροφοδοτεί· αλλά αν αυτά μπορεί ν' αποτελέσουν μια δύναμη χρήσιμη για την αποτίναξη του ζυγού, ίσως κατόπιν να αποδειχτούν μια αρνητική δύναμη όταν θα πρέπει ν' αντικατασταθεί η καταπίεση όχι με μια νέα καταπίεση, αλλά με την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Γι' αυτό κι εμείς οφείλουμε να ενισχύουμε τη διέγερση εκείνων των ανώτερων συναισθημάτων που η ενεργητικότητά τους κατευθύνεται στη φλογερή αγάπη του καλού, προσέχοντας να μην ανασταλεί η ορμή, αποτελούμενη από καλούς και κακούς παράγοντες, η αναγκαία για τη νίκη. Ας δεχτούμε πως η μάζα θα δράσει καλύτερα σύμφωνα με τις παρορμήσεις της, παρά αν με το πρόσχημα της καθοδήγησης της, τής βάζαμε ένα φρένο το οποίο θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια νέα τυραννία —αλλά να θυμόμαστε πάντοτε ότι εμείς οι αναρχικοί δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εκδικητές, ούτε «τιμωροί». Εμείς θέλουμε να είμαστε απελευθερωτές και οφείλουμε να δράσουμε ως τέτοιοι μέσω της διδαχής και του παραδείγματος.
θ' ασχοληθώ εδώ μ' ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, το οποίο άλλωστε είναι το μοναδικό σοβαρό επιχείρημα που παρουσιάζουν σι επικριτές μου σ' αυτή τη συζήτηση: Την άμυνα της επανάστασης.
Υπάρχουν ακόμη πολλοί που γοητεύονται από την ιδέα του «τρόμου». Αυτοί νομίζουν ότι η γκιλοτίνα, οι τουφεκισμοί, οι σφαγές, οι εκτοπίσεις, η φυλακή («κρεμάλα και φυλακή» μου έλεγε προσφάτως ένας από τους πιο γνωστούς κομμουνιστές) είναι ισχυρά και απαραίτητα όπλα της επανάστασης και πιστεύουν ότι αν τόσες επαναστάσεις έχουν ηττηθεί ή δεν έχουν δώσει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, οφείλεται στην καλοσύνη, στην «αδυναμία» των επαναστατών, οι οποίοι δεν καταδίωξαν, δεν καταπίεσαν και δεν έσφαξαν αρκετά.
Υπάρχει μια τρέχουσα προκατάληψη σε συγκεκριμένα επαναστατικά περιβάλλοντα, που έχει τις ρίζες της στη ρητορική και στις ιστορικές διαστρεβλώσεις των απολογητών της μεγάλης γαλλικής επανάστασης και η οποία ενδυναμώθηκε τα τελευταία χρόνια με την προπαγάνδα των μπολσεβίκων. Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο· ο τρόμος υπήρξε ανέκαθεν εργαλείο της τυραννίας. Στη Γαλλία εξυπηρέτησε την παράλογη τυραννία του Ροβεσπιέρου και άνοιξε τον δρόμο στον Ναπολέοντα και την επακόλουθη αντίδραση. Στη Ρωσία κατεδίωξε και δολοφόνησε αναρχικούς και σοσιαλιστές, μακέλεψε εργάτες και εξεγερμένους αγρότες, και τελικά ανέκοψε την ορμή μιας επανάστασης που πραγματικά θα μπορούσε ν' ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στον πολιτισμό.
Εκείνοι που πιστεύουν στην επαναστατική αποτελεσματικότητα, η οποία απελευθερώνει από την καταπίεση και την αγριότητα, έχουν την ίδια νοοτροπία με τους νομικούς, που πιστεύουν ότι μπορεί ν' αποφευχθεί το έγκλημα και να βελτιωθεί ηθικά ο κόσμος μέσω των αυστηρών ποινών. Ο τρόμος, όπως και ο πόλεμος, αποκαλύπτει τα αταβιστικά, κτηνώδη συναισθήματα, ακόμη κι αν καλύπτονται καλά από ένα βερνίκι πολιτισμού και φέρνει στο προσκήνιο τα χειρότερα στοιχεία που διαθέτει ο πληθυσμός. Και αντί να χρησιμεύει για την υπεράσπιση της επανάστασης, τη δυσφημεί, την κάνει μισητή στις μάζες και, μετά από μια περίοδο άγριων συγκρούσεων, καταλήγει αναγκαστικά σ' αυτό που σήμερα θ' αποκαλούσαμε «εξομάλυνση», δηλαδή τη νομιμοποίηση και τη διαιώνιση της τυραννίας. Είτε κερδίσει η μία είτε η άλλη παράταξη, θα καταλήγουμε πάντοτε στη συγκρότηση μιας ισχυρής κυβέρνησης, η οποία θα εξασφαλίζει στους μεν την ειρήνη σε βάρος της ελευθερίας και στους δε την κυριαρχία χωρίς πολλούς κινδύνους.
Γνωρίζω καλά ότι οι αναρχικοί τρομοκράτες (εκείνοι οι λίγοι που υπάρχουν) απορρίπτουν κάθε οργανωμένο τρόμο, που ασκείται από πληρωμένα όργανα βάσει των διαταγών μιας κυβέρνησης και θα ήθελαν οι μάζες να θανατώσουν οι ίδιες τους εχθρούς τους. Αλλά αυτό δεν θα έκανε τίποτ' άλλο από το να χειροτερεύσει την κατάσταση. Ο τρόμος μπορεί να αρέσει στους φανατικούς, αλλά ταιριάζει προπάντων στους πραγματικά κακούς, τους διψασμένους για χρήμα και αίμα. Και δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε τη μάζα, παρουσιάζοντάς την σαν αποτελούμενη από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να προβαίνουν σε κάποιες ακρότητες, αλλά εμφορούνται πάντοτε από καλές προθέσεις. Οι μπάτσοι και οι φασίστες υπηρετούν τους μπουρζουάδες, αλλά προέρχονται από τη μάζα!
Ο Φασισμός μάζεψε πολλούς εγκληματίες κι έτσι, μέχρι ενός βαθμού, ξεκαθάρισε προκαταβολικά το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η επανάσταση· αλλά δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλοι οι Ντουμίνι και Τσεζαρίνο Ρόσι είναι φασίστες. Υπάρχουν εκείνοι που για κάποιον λόγο δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να γίνουν φασίστες· αλλά είναι διατεθειμένοι να κάνουν στο όνομα της «επανάστασης», εκείνο που οι φασίστες κάνουν στο όνομα της «πατρίδας». Κι έτσι, όπως οι κακοποιοί σ' όλα τα καθεστώτα είναι πάντοτε έτοιμοι να τεθούν στην υπηρεσία των νέων καθεστώτων και να γίνουν τα πιο αφοσιωμένα τους όργανα, οι φασίστες του σήμερα μπορεί να σπεύσουν να δηλώσουν αύριο αναρχικοί, κομμουνιστές ή ότι άλλο τους καπνίσει, προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν δύναμη και να ικανοποιούν τα ταπεινά τους ένστικτα. Και αν δεν μπορούν να το καταφέρουν στις χώρες τους επειδή είναι γνωστοί και σταμπαρισμένοι, πηγαίνουν και κάνουν αλλού τους επαναστάτες και προσπαθούν ν' αναδειχθούν παρουσιαζόμενοι σαν οι πιο βίαιοι, οι πιο «ενεργητικοί» σε σχέση με τους άλλους, αντιμετωπίζοντας σαν μετριοπαθείς, καθυστερημένους, «πυροσβέστες», αντεπαναστάτες, εκείνους που αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως ένα μεγάλο έργο καλοσύνης και αγάπης.
Σαφώς η επανάσταση πρέπει ν' αμυνθεί και να εξελιχθεί με μια αμείλικτη λογική· αλλά δεν πρέπει και δεν μπορεί ν' αμυνθεί με μέσα που αντιφάσκουν με τους σκοπούς της.
Το μεγαλύτερο αμυντικό μέσο της επανάστασης παραμένει πάντοτε η αφαίρεση από τους μπουρζουάδες των οικονομικών μέσων της κυριαρχίας, ο εξοπλισμός των πάντων (μέχρις ότου να μπορέσουν όλοι να πετάξουν τα όπλα σαν παιχνίδια άχρηστα και επικίνδυνα) και το ενδιαφέρον του πληθυσμού, στην πλειονότητα του, για τη νίκη.
Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θά 'πρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε.
[«Pensiero e Volontà», 10 Οκτωβρίου 1924]