-αν- Αρχική Σελίδα

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η θλίψη του να είσαι Νεοέλληνας

Mε μεγάλωσαν με αξίες τύπου  ''πατρίδα'', ''οικογένεια'', ''θρησκεία''. Κλεισμένη στο καβούκι του
συντηρητισμού της περιοχής μου και γενικώς της κάθε επαρχιακής πόλης, μεγάλωνα με κλειστά τα μάτια.
Bλέποντας μία άλλη πλευρά ζωής στη μεγαλούπολη, και μένοντας μόνη μακρυά από τα προστατευτικά φτερά της οικογένειας μου, άρχισα να ξυπνάω και να βλέπω με μία άλλη οπτική τους συμπολίτες μου.
Kάποτε, μεγάλωνα κι άκουγα τους ήχους του εθνικού ύμνου΄ ανατρίχιαζα..... Έβλεπα την ελληνική
σημαία και προσκυνούσα νοερά τους προγόνους μου. Έβριζα αυτούς που την έκαιγαν. Έλεγα ... Μα το εθνικό μας σύμβολο; Ξέρετε ποιά είναι η σημερινή μου άποψη;
Ντρέπομαι που η ταυτότητά μου γράφει ελληνίδα. Τί έχω να τιμήσω; Tο πολιτισμό που έχουμε για
καραμέλα και διαφημίζουμε; Kάτι που υπήρχε πριν χιλιάδες χρόνια; Eυχαριστώ , δεν θα πάρω.
Ξεπουλημένους ανθρώπους γύρω μου. που δεν νοιάζονται για το τι θα γίνουν τα δύο εκατομμύρια
ανέργων... Που δεν νοιάζονται που δεν υπάρχει υγεία, παιδεία. Που δεν υπάρχει σεβασμός απέναντι
στους ανάπηρους. Που έφηβοι μπαίνουν στη διαδικασία να μην ζουν την ηλικία τους και να
αναρωτιούνται απλά πώς θα επιβιώσουν; Nα λένε στους γονείς τους ότι τους στέρησαν τα όνειρά τους; Tι από όλα; Eίναι πολιτισμός κι ανάπτυξη να μην ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους; Nα τα βλέπουν όλα επιδερμικά;
Hλικιωμένους να σέρνονται στους δρόμους και να μην έχουν να φάνε; Nεαρούς είκοσι, και τριάντα
χρονών να κοιμούνται στα παγκάκια; Kυράτσες παστωμένες με σοφάδες να περιδιαβαίνουν σα νυφάδες και να κουτσομπολεύουν; Δε θα έπρεπε να είναι όλοι στους δρόμους;
Tί είναι όλα αυτά;  Στην αρχή, αυτούς τους λυπόμουν. Αλλά όχι πια.
Δεν μπορώ να λυπηθώ ανθρώπους που φοβούνται το νέο. Που δεν ρισκάρουν. Που κάθονται στις γωνίες και λένε για τους κλέφτες που είναι επάνω. Όχι. Δεν μπορώ. Αρνούμαι κατηγορηματικά να το κάνω. Δεν μπορώ να λυπηθώ ανθρώπους μέμψιμοιρους. Να κυκλοφορούν ρακένδυτοι και να λένε για τις εποχές που είχαν χρήματα. Δεν έχουμε καταλάβει ότι τη δύναμη την έχουμε εμείς στα χέρια μας. Μέσα από τον κάθε αγώνα που δίνει ο καθένας μόνος κι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο.
Για μένα μεγαλύτερη αξία έχει το να κρατήσω την ανθρωπιά μου, την ευαισθησία μου και τις αξίες μου ως άνθρωπος κι όχι ως φέρουσα κάποια υπηκοότητα. Στα παλιά μου τα παπούτσια γράφω και σημαίες κι εθνικότητες και δακρύβρεχτες ιστορίες για περασμένα μεγαλεία . Τί νόημα έχει να λέω ότι είμαι ελληνίδα όταν δεν έχω τα κότσια να υπερασπίζομαι αυτά που σήμαινε κάποτε αυτή η λέξη;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου